Een dag vol verrassingen

Ondanks luid protest van ouders en schoolbuschauffeurs heeft het schooldistrictbestuur toch besloten vandaag de scholen op tijd te openen. Ik had ook liever een verlate opening gezien, maar dan vooral, omdat ik veel te laat opbleef om het kunstschaatsen van de mannen te kijken. Lekker spannend is die competitie (meestal vind ik de mannen het minst).

Saskia slaapt, als Rick op reis is, soms naast mij, zo ook vannacht. Het vroege wakker worden gaat niet zonder protest. Saskia klaagt over buikpijn, keelpijn en hoofdpijn, maar ze heeft geen koorts, dus ik houd mijn voet stijf. Dat wordt me niet in dank afgenomen, maar ik geef haar de optie naar de kliniek te gaan, als het echt niet lukt. Ik weet nu al, dat dat niet gaat gebeuren.

Me ietwat schuldig voelend kus ik een zwijgende tiener gedag. Leuk vind ik het natuurlijk niet om haar zo naar school te laten gaan, ik vrees met grote vrezen voor volgend jaar, wanneer ze nog drie kwartier eerder op zal moeten staan.

Het is vandaag bewolkt en het "flurriet" (zo af en toe een sneeuwvlok). Met het sneeuwschoenenlopen gebruikte ik weer andere spieren, die nu wat protesteren. Om die rust te geven, sla ik vandaag over.

In plaats daarvan rijd ik naar de fitness. Daar is maar zeer beperkt parkeergelegenheid en ik moet mijn van achteruit in een nauwe plaats met aan weerszijden cement parkeren. Wat ben ik dankbaar voor mijn achter- en voorsensoren, die piepen, als ik te dichtbij kom!

Onder het genot van een van mijn nieuwe boeken houd ik het bij de stairmaster. Eerst doe ik een half uur "aerobic" en dan een half uur "fat burner". Als ik aankom zijn vrijwel alle machines bezet, na een uur ben ik de enige nog aanwezige!

Vorig jaar april vonden we uit, dat wij onze belastingen niet electronisch konden inzenden, omdat mijn naam verkeerd is gespeld bij Social Security. Het is een simpele fout, -el bij mijn achternaam, in plaats van -le, en ik heb me er bijna 22 jaar niet druk om gemaakt. Maar ja, in dit computertijdperk kan zo'n foutje niet, natuurlijk

Al tien maanden hik ik tegen het bezoek aan Social Security aan, wetend, dat me dat enkele uren gaat kosten. Gewoonlijk is het vertoeven in de wachtkamer van een van de regeringsorganen hier niet bepaald een gezellige aangelegenheid. Maar de tijd begint te dringen en vandaag is toch een saaie, koude dag, plus ik heb een fijn boek, dus ik dwing mezelf na de lunch naar Fairfax te rijden, waar het kantoor is.

Onderweg rijd ik nog bijna een groepje mannen aan! Door de enorme sneeuwbergen, die op de stoepen zijn gegooid, worden voetgangers gedwongen op de wegen te lopen. Hoeveel voetgangers er hier zijn, zie ik nu. Het is levensgevaarlijk!

Als ik een afslag neem, belemmert een sneeuwberg mijn uitzicht. Gewoonlijk zou dat geen probleem zijn, want het is een lange invoegstrook, maar nu lopen er dus drie mannen achter die berg! Gelukkig rijd ik heel langzaam en kan op tijd remmen. Mijn hart zit echter in mijn keel! Het verbaast me, dat er nog niet meer ongelukken zijn gebeurd! De hele verdere weg moet ik voetgangers, die van achter sneeuwbergen komen, ontwijken. We rijden allemaal uiterst langzaam erdoor!

Bij het zien van de enorme rij wachtenden bij Social Security zinkt de moed me wel wat in de schoenen. Maar ja, ik heb de hele middag en het is nooit beter hier. Dat blijkt wel, als iemand aan de joviale veiligheidsbeambte vraagt, of er een betere tijd is om te komen en hij antwoordt: "Zaterdag of zondag". Vol hoop vraagt ze, of ze dan open zijn. "Nee", zegt hij, "Maar dan is er hier dus niemand." Ha ha.

Hij overhandigt mij nummer 71 en ik hoor net, dat nummer 50 omgeroepen wordt. Dat wordt echt een hele zit! De wachtkamer zit vol, voornamelijk met immigranten, zo te zien. Naast mij zit een Indiase familie met een peuter. Het kleintje heeft het duidelijk niet naar zijn zin, maar vindt mijn jack fascinerend. Ik laat het maar toe en ben blij, dat ik tenminste geen klein kind bezig te houden heb!

Tot mijn verbazing wordt mijn nummer toch vrij snel afgeroepen. Een naamcorrectie lijkt me heel simpel, maar dit blijkt slechts een check te zijn, of we wel op de juiste plek zijn (sommigen niet!) en de juiste documenten bij ons hebben. Gelukkig is dat wat mij betreft wel het geval en ik mag weer plaatsnemen, tot men mijn naam afroept.

Terwijl ik lees, luister ik naar alles om me heen. De man, die iedereen begroet en nummertjes geeft (wat een "beveiligings"baan, zeg!) maakt er echt het meeste van. Hij kletst met deze en gene, grapt, dat hij wel een "Security officer", maar geen "Social Security officer" is en dus geen vragen kan beantwoorden, tenzij ze over de Redskins of Capitals (sportteams) gaan en meer. De sfeer is ongedwongen, heel anders, dan ik bij andere regeringskantoren hier gewend ben!

Na twee uur wachten is het eindelijk mijn beurt. E. Vollmer is "mijn" beambte. Ik vertel hem, dat ik enkel hier ben voor een correctie van mijn naam. Hij grapt, dat ik doe, alsof dat niets is. Ik antwoord, dat ik hoop, dat dat zo is. Hij bekijkt mijn formulier en ziet eerst de foute spelling niet eens. Dat komt, volgens hem, omdat zijn moeders familie ook Engel heet. Ik vertel hem, dat de helft van Ricks familie ook zo heet, alleen wij niet.

Het wordt een gemoedelijke transactie. Kijkend naar mijn informatie zegt hij, dat ik wel lang heb gewacht met het aanpassen. Ik vertel naar waarheid, dat het de IRS (belastingdienst) is geweest, die mij ertoe heeft gedwongen. Ook bedankt hij me, dat ik heb gewacht, tot ik Amerikaans staatsburger was, want volgens hem hebben ze de meeste moeite met Nederlandse paspoorten. Interessant!

Na zo'n tien minuten is het allemaal klaar en krijg ik een bevestiging in handen gedrukt. Hij drukt me nog op het hart vanavond onze belastingen niet in te sturen (gaat zeker niet gebeuren, want we zullen, zoals gewoonlijk, wel moeten betalen), maar morgen moet de correctie in hun systeem staan. Pff, wie had gedacht, dat het corrigeren van twee letters zoveel tijd zou nemen?

Weer een ervaring rijker rijd ik naar huis. Met Rick op reis moet ik er echt aan denken de postbus leeg te halen. Rick is dol op post, dus doet dat graag bij thuiskomst iedere dag. Gewoonlijk vind ik de post doodsaai, catalogi en rekeningen, wat wil je nog meer? Maar vandaag zit er iets interessants tussen: een grote enveloppe met het embleem van VCU erop.

Saskia en ik kunnen niet wachten tot Kai thuiskomt! Zo'n grote enveloppe betekent meestal goed nieuws en ik zwaai er al mee, als Kai aan komt rijden. Helaas moet hij nog eerst naar de wc, ha ha! Dan opent hij de brief en jawel: "You have been accepted to VCU"!! In lange tijd heb ik stille Kai niet zo enthousiast gezien! Tranen springen in zijn ogen en dat is al helemaal lang geleden.

Wat heerlijk, dat hij van de school, waar hij het liefst heen wil, als eerste positief nieuws krijgt! Meteen belt hij Rick op, die gelukkig opneemt, en daarna grote zus, Katja, die ook super blij voor hem is.

Bij de post zit ook Saskia's rapport, wat enorm goed is! Allemaal A's, alleen een B+ voor algebra. Jammer, want nu staat ze weer op de AB honor roll, de "all A" honor roll is wat ze graag wilde en ze kwam zo dichtbij, ons competitie gerichte kind. Zo grappig, hoe ze allemaal anders zijn. Natuurlijk is het sowieso een super rapport!

Ook Kai's rapport is veel beter, dan we een paar maanden geleden hadden gedacht, toen hij een F voor Engels en Calculus had op te halen. Die zijn tot C+ geworden, met de honors voor Calculus eigenlijk een B. Kortom, allerlei redenen om feest te vieren.

Zonder Rick is dat natuurlijk niet zo gezellig, maar morgenavond heeft Kai concertrepetitie, dus zal het pas vrijdagavond worden, voor we het met Rick kunnen vieren. Ik zie Kai's teleurstelling en stel voor er vanavond met zijn drietjes op uit te gaan. Dat wordt gretig geaccepteerd en hij stelt Chili's voor.

Kai rijdt erheen. Onderweg luisteren we naar zijn muziek, die ik over het algemeen erg kan waarderen. Een groep is een Nederlandse groep, Alamo Race Track. Die doet me niet veel, maar ik vind het wel grappig, dat mijn heel Amerikaanse tiener naar Nederlandse muziek luistert.

Tussen de enorme sneeuwbergen rijdt Kai ons naar Chili's. Eerst rijdt hij de parkeerplaats op, die achter Chili's ligt. Gewoonlijk kun je daarvandaan naar het restaurant lopen, maar nu zouden we over bergen sneeuw moeten klimmen. Die zijn hoog genoeg, dat we maar besluiten om te rijden.

Eenmaal in het restaurant zien we, dat het menu is veranderd. Ik mag de nieuwe layout wel, bij de maaltijden, die "guiltless" gemaakt kunnen worden staat een chilipepertje met de opties. De kinderen bestellen de boneless Buffalo chicken wings, waarvan ik er natuurlijk ook een probeer.

Als hoofdgerecht bestel ik de zalm met gestoomde groentes en ik kan niet anders zeggen, het is zeer smakelijk. De zalm is (op mijn verzoek) niet door en door gegrild, dus lekker sappig, en de groentes (broccoli en worteltjes) zijn precies goed gestoomd. Dat voor $11, niet veel duurder, dan bij de supermarkt. Het is erg gezellig met mijn twee tieners.

Saskia gaat Kai nog missen en dat weet ze ook. Aan haar merk ik, net als bij mijzelf, dat het nu opeens wel heel dichtbij komt, dat zij als enige kind thuis zal wonen voor het grootste deel van het jaar.

Voor mij is dit ook opeens zo'n werkelijkheid, die ik hiervoor wat voor me uit heb geschoven. Ik ben een moederkloek heb ik gemerkt, maar kan, weet ik sinds Katja's vertrek, ook mijn kinderen hun eigen leven laten leiden. Dat wil nog niet zeggen, dat ik niet het liefst al mijn kuikens onder een dak heb. Maar ja, welke moeder wil dat niet? Kai's vreugde vandaag maakt, dat ik die kloekgevoelens heel goed verberg.

Vanavond zien we wel schaatsen en ik vind het super, dat Shani Davis wint. Chad Hedrick vind ik erg onsympathiek, dus niets speciaals, dat hij brons heeft. Verder ben ik heel blij voor Lindsey Vaughn, onvoorstelbaar, wat een doorzettingsvermogen!