Occoquan

Gelukkig is de regen van gisteren erg meegevallen, maar heeft wel meegeholpen weer een beetje van de sneeuw te smelten. Het is alweer droog, maar erg mistig en somber buiten. Het blijft ook maar koud voor de tijd van het jaar. Gewoonlijk zien we eind februari al wat tekenen, dat de lente in aantocht is, maar nu nog niet, of het moet het zingen van de vogels zijn.

Omdat ik een afspraak heb, heb ik vandaag weinig tijd om te sporten. Voor mij voelt de stairmaster altijd als de meeste inspanning, dus ik rijd naar Anytime om daar een half uur op te gaan lopen. Alweer ben ik blij, dat ik lid ben geworden van deze fitness. Binnen vijf minuten sta ik op de machine! Voorheen moest ik eerst een kwartier tot twintig minuten rijden, voor ik eindelijk kon beginnen met sporten.

Na een snelle wandeling met Cosmo voer ik Scarletts adres in de GPS en ga op weg naar Clifton. Via mooie Virginia Byways rijd ik de vijftien mijl naar haar huis. Ze wonen flink afgelegen buiten het pittoreske historische dorpje, waar ik een paar weken geleden ook al was met Pat.

Het is duidelijk, dat de kou en sneeuw heel wat schade hebben aangebracht. Ik moet enorm opletten niet in een "pothole" terecht te komen, die soms flink diep zijn. Veel mensen zijn hun wieldoppen er al door kwijt geraakt, of erger. Ook de natuur heeft een flinke klap gekregen, overal liggen omgevallen dennenbomen en -takken.

Scarlett staat me al op te wachten en we nemen haar auto verder. Ons oorspronkelijke plan om het Workhouse Arts Center te bezoeken, dat vrij nieuw is en in een oude gevangenis is gebouwd, moeten we helaas laten varen. Dat complex blijkt op maandag en dinsdag gesloten. Jammer, want ik ben heel benieuwd, wat ze ervan gemaakt hebben.

We verkiezen dan naar nabij Occoquan te gaan, want Scarlett heeft maar een paar uur voor ze haar zoon naar de dokter moet nemen. Occoquan ligt aan de gelijknamige rivier en Pat vertelde me laatst, dat ze in het regional park daar een groepje bald eagles op een eiland in de rivier had gezien.

Scarlett en ik zijn beiden dol op bald eagles, dus we rijden het park in. Het blijkt enorm groot te zijn en ik heb natuurlijk geen idee, waar Pat die vogels zag. We rijden tot het einde van de weg en lopen dan een sneeuwerig, modderig pad af. Dat laatste wordt steeds erger en het is nog een flink stuk naar de rivier. Geen van beiden hebben we hier geschikt schoeisel voor ons, dus we keren maar terug naar de auto.

In het leuke oude plaatsje vinden we al gauw een parkeerplaats. Gewoonlijk is het er drukker, maar het blijkt al gauw, dat ook hier op dinsdag heel veel gesloten is. Daaronder valt ook het cafe, waar Scarlett wilde lunchen. We gaan dus op zoek naar iets anders.




Dat valt niet mee, want er zijn al niet zoveel restaurants hier. Uiteindelijk lopen we Madigan's binnen. 's Zomers is dit een heel populaire plek, want ze hebben een terras aan de rivier. Binnen is het echter ook gezellig en wij krijgen een tafeltje aan het raam, zodat we mooi uitzicht op de rivier hebben.

We bestellen allebei de crabcake sandwich, die de moeite waard is. Er zit veel crab in de "cake" en hij is behoorlijk groot. We kletsen intussen gezellig bij. Ook Scarlett heeft gezondheidsproblemen, die verergerd worden door koud weer. We zijn het erover eens, dat we de winter meer dan beu zijn.

Na het eten lopen we nog even een "model" townhouse (rijtjeshuis) in. Aan de rivier, midden in het oude gedeelte van het stadje, zijn twee zeer kleurrijke rijen "Victoriaanse" townhouses gebouwd. Het past en toch ook weer niet, vreemd genoeg. We zijn het erover eens, dat we onze eigen huizen niet voor dit townhouse zouden willen verruilen. De plattegrond is heel vreemd en het uitzicht is wel de rivier, maar ook de heel drukke brug daaroverheen. De keuken en badkamers hebben ook veel donkerder hout, dan ik mooi vind.

Inmiddels is het tijd voor Scarlett om naar huis terug te keren. Op mijn terugweg ga ik naar de Giant om avondeten te kopen. Ik pak een van de handscanners en pak, wat ik heb gescand, alvast in mijn tas. Als ik bij de kassa aankom, hoef ik alleen de bananen nog te scannen en in te pakken, ideaal!

Het is al na drieen en de tien kilometer schaatsen is gaande, weet ik. Ik doe meteen de tv aan, maar er is skispringen. Ook een sport, die ik leuk vind om te kijken, maar ik wil nu schaatsen zien. Online zie ik de uitslagen live en dat Bob de Jong het goed heeft gedaan, maar een Koreaan staat bovenaan.

Eindelijk, eindelijk switcht NBC tijdens de rit van Sven Kramer naar de ijsbaan. Net op tijd om Sven bijna over een oranje pion te zien struikelen. De Amerikaanse commentatoren verbazen zich daar wel over, maar hebben niet door, wat er gebeurde.

Pas, als Sven allerminst als een kampioen reageert, daagt het bij hen, dat er iets mis is gegaan. Van een "gewone" sportcommentator verbaast me dat niet, maar Dan Jansen had toch moeten zien, dat Sven in dezelfde baan als zijn tegenstander terechtkwam.

Ongelooflijk, wat een fout van Svens coach en wat een rampzalig resultaat voor hem in deze ongetwijfeld belangrijkste race van zijn carriere! Op zijn minst gezegd een heel moeilijke situatie voor een coach en schaatser!

Vanavond kijken we onder anderen naar kunstschaatsen, het korte programma van de dames. Meestal zijn de dames mijn favoriet, maar ik heb er dit keer niet zoveel mee. Misschien verandert dat nog, als het een spannende competitie blijkt te worden.