Adelaars bij Great Falls

Saskia voelt zich eindelijk goed genoeg om naar school te gaan. Ze klaagt wel, dat ze bijna geen stem heeft, maar dat is geen reden om thuis te blijven. Ik druk haar wel op het hart die stem niet te forceren, want een van haar vakken is "vocal ensemble", zingen, dus.

Helemaal klaar om een intensieve intervaltraining van Sharon te krijgen, arriveer ik bij de sportschool. Maar Sharon voelt zich niet lekker (volgens mij doet dat virus van Saskia de rondte), dus we doen een core training. Prima, ik gooi mijn sportplannen dan wel om.

Nadat ik me heb opgefrist, rijd ik met Cosmo naar Karins huis. Van daaruit gaan we door naar Great Falls. Karin kan nu korte wandelingen maken met haar twee nieuwe heupen en ik wil haar het adelaarsnest aan de overkant van de Potomac rivier daar laten zien. Dat heb ik dit seizoen ook nog niet gezien, dus ik weet eigenlijk niet eens, of er wel weer een nest is.

De ranger wuift ons vriendelijk door, als ik mijn America the Beautiful pas laat zien. Volgens mij heb ik de $80 van die pas er al tenminste voor de helft uit in een paar maanden. We horen de watervallen razen, maar lopen er dit keer niet heen. We nemen het pad naar de dam, waarlangs we zien, dat de Virginia Bluebells al aan het opkomen zijn. De knoppen zijn nog helemaal paars, maar met dit warmere weer zullen ze over een week of twee mooi zijn.

Om het adelaarsnest goed te zien, heb ik een verrekijker meegenomen. Het is zo'n enorm nest, dat het niet zo ver weg lijkt, maar de rivier is hier heel breed. Eerst zien we helemaal geen vogels, dus denken we, dat het nest verlaten is.

We lopen verder naar de dam en dan zie ik opeens een zwarte vorm van een vogel links van het nest. Zou het? We halen de verrekijker tevoorschijn en jawel, hoor, het is een van de volwassen adelaars met zijn (of haar) witte kop. Even later is hij opeens verdwenen en lijkt het nest weer verlaten.

Dan zien we, hoe een van de ouders aan komt vliegen. Nu zijn de witte kop en staart duidelijk met het blote oog te zien. De vogel landt op het nest en Karin stelt de verrekijker weer scherp. Ik probeer foto's te maken, maar met mijn zoemlens zal het niet veel soeps worden. Meteen neem ik me voor eens een sterkere lens te huren en met statief daarmee terug te keren.

Intussen zien we tenminste een volwassen vogel op het randje van het nest staan. Dan vliegt er een weg en blijkt, dat beide ouders daar aanwezig waren, want eentje staat er nog. Met de verrekijker is het, of we naast het nest staan! Het is alleen te diep om de kleintjes te zien. Ik ben benieuwd, hoeveel er zijn.


De foto's zijn zeer ingezoemd en dus slecht, maar hopelijk geeft het een idee

Terug bij de watervallen heeft Karin nog fut om naar het eerste uitkijkpunt te gaan, maar het tweede vindt ze teveel. Prima, ik heb de rivier al vele malen gezien. Onze magen rommelen en ik heb Karin beloofd haar mee naar "downtown" Great Falls te nemen.

Great Falls is ook een plaatsje en het heeft wel niet zo'n duidelijk centrum als andere plaatsjes, maar een paar gezellige winkelcentrumpjes rondom de brandweer en bibliotheek. Daar weet ik de The Olde Brogue, een gezellige Ierse pub, waar we een paar keer hebben gegeten.

Het duurt even voor ik het restaurant heb gevonden, want Rick reed voorheen en dan herinner ik me de routes minder goed. Gelukkig herken ik het winkelcentrumpje en dan is het restaurant snel gevonden.

We nemen een tafeltje in de serre en zijn verrast door het uitgebreide menu, dat zeker niet alleen Iers is. Karin bestelt de quiche en ik de gerookte zalm met Iers bruin brood. Mijn gerecht staat op het menu als een voorafje, maar is zeker genoeg voor een lunch. We smullen en kletsen lekker bij.

Op de terugweg zien we, hoe alles in bloei staat. De maples zijn rood, de forsytia geel, de bloesems van verschillende bomen roze. Erg mooi, maar mijn ogen jeuken en ik heb de hele tijd een niesgevoel. Karin loopt ook erg te snuffen, zij is niet zeker of het allergie of een verkoudheid is.

Als ik Karin weer af heb gezet, ga ik door naar Safeway. We zullen op Paasdag onderweg naar huis zijn en Rick wil, voor we zaterdag vertrekken, plastic eieren met lekkernijen verstoppen. Zo kunnen Kai en Saskia bij thuiskomst toch eieren zoeken (iets wat Saskia zei erg te zullen missen). Ik koop jelly beans en chocolade eitjes om in die plastic eitjes te doen.

Laura komt om mij een massage te geven en onze huissleutel op te halen, zodat ze volgende week voor de katten kan zorgen. Zoals altijd zitten mijn schouders vast, maar verder voel ik me qua pijn redelijk goed. Ironisch genoeg zijn het nu de uitlopende bomen, die maken, dat ik me niet lekker en moe voel. In het begin had ik hier geen last van allergie, maar met de jaren lijkt het steeds erger te worden.

Kai's haar is alweer flink lang en hij wil het niet echt kort, dus we gaan op zijn verzoek naar Mona om het te laten knippen. Daar moeten we even wachten, want Mona's nieuwe medewerkster heeft haar dubbel geboekt.

Eerder vandaag hadden Kai en ik het over zijn acne en hoe hij weer eens naar de dermatologe moet. Zijn gezicht, vooral het baardgedeelte, ziet er erg onrustig uit. Rick had het vroeger zo erg, dat hij er littekens aan over heeft gehouden en dat willen we Kai besparen.

Het toeval wil, dat Mona een schoonheidsspecialiste in haar gebouw heeft. Zij ziet Kai's gezicht en roept mij terzijde. Heel netjes, ze wil Kai niet in verlegenheid brengen, maar zegt, dat ze hem echt kan helpen. Om dat kracht bij te zetten, laat ze de huid van een van Mona's klanten, die er ook is, zien. Je kunt zien, dat dit meisje flinke acne heeft gehad, volgens haar eigen zeggen erger, dan Kai, en nu ziet haar huid er erg rustig uit.

Cindy, de schoonheidsspecialiste, neemt Kai even mee om met hem te praten. Ze laat Kai de produkten, die ze zou willen, dat hij gaat gebruiken, voelen. Ze zegt, dat de dermatologe kan helpen door antibiotica voor te schrijven en ze werkt ook veel samen met dermatologen. Ik koop de produkten voor Kai, want hij heeft er vertrouwen in en dat vind ik belangrijk. Acne is een van de dingen, die mij en Rick erg dwars zaten in onze tienerjaren en wij willen onze kinderen niets ontzeggen, dat hun huid gaver kan maken.

Door al dit gedoe zijn we veel langer bij Lofty Salon, dan verwacht. Saskia heeft vanavond een koorconcert, waarvoor ze door Shannons moeder wordt opgehaald. Helaas begint het zo vroeg, dat we niet op tijd terug zullen zijn met eten. Saskia sms-t, dat ze wel na het concert zal eten.

Kai en ik gaan naar Whole Foods om spullen voor het avondeten te halen. We kiezen asperges, zalm en meerzadenbrood, leuk om te zien, hoe Kai ook avontuurlijker wordt.

Kai en ik eten samen en kijken dan tv. Het waait enorm buiten en ik vrees terecht voor onze stroom. Die gaat uit en komt weer aan, gaat uit en komt weer aan, gaat uit... Ik weet niet, waar onze zaklantaarns zijn, behalve de kleine in de garage. Na een half uur bel ik Rick, die, net als de stroom terugkomt, terugbelt. Tot nu toe zijn de zaklantaarns niet meer nodig, even afkloppen!