Houston, we have a problem!

Vrijdag

Onze reisdag begint met een stralend blauwe lucht en lekker warm. We hebben weer room service besteld, omdat dat spotgoedkoop, lekker en handig is, zodat we nog het uiterste uit de laatste uren in Mexico kunnen halen.

Op het balkon eten we de eiwitomeletten met groente en het heerlijke bord met twee soorten meloen, verse ananas en papaya leeg. We pakken zoveel mogelijk in en gaan dan naar buiten.

Ons plan, om een lange strandwandeling te maken, laten we al snel varen. We moeten over hele rotspartijen klimmen om van het ene naar het andere strandje te komen en onze slippers zijn daar niet op berekend. Dan maar terug naar het zwembad, al hebben we geen zin om lui te gaan liggen.

Op het strandje voor het hotel zien we een paar kayaken liggen. We vragen of die te huur zijn en dat blijkt het geval. Voor 300 pesos (ongeveer $25) kunnen we er een uur mee de zee op. Daar hebben we zin in, dus ik ren gauw naar boven om geld te halen.

De branding is hier niet hoog, maar wel sterk en het neemt even tijd om de kayak eroverheen te krijgen. Voor dat lukt zitten we beiden onder het zand! Maar dan is het ook prachtig om op de diepblauwe Grote Oceaan te dobberen. Er zijn nog andere kayakers, die allemaal vriendelijk groeten. We varen heen en weer en na een half uurtje voelen we onze armen en vinden we het weer genoeg.

Het zeewater voelt vandaag heerlijk aan, dus we zwemmen er voor het eerst deze week in. Om nog zo lang mogelijk buiten te kunnen blijven, bestellen we een vroege lunch aan het zwembad. Ze hebben hier de heerlijkste ceviches; mijn lunch bestaat uit drie verschillende smaken. Katja neemt de vistaco's, die er ook goed uitzien.

Dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen van dit heerlijke resort. We pakken in, checken uit en de taxi naar het vliegveld hebben we al geregeld en voor we vertrokken betaald. Voor we het weten staan we op het bedrijvige vliegveld.

Er staan lange rijen voor United en US Airways, maar bij Continental zijn we zo aan de beurt. Ik ben blij, dat we met hen vliegen, een sentiment, dat niet lang zal blijven. Onze tassen worden nagekeken en dan met een plastic haakje dichtgedaan.

Terwijl we de bagage aan het inchecken zijn, komt Katja tot de ontdekking, dat haar mobieltje uit haar zak is gevallen in de taxi. We vragen de Continental medewerkster of er een centraal nummer voor de taxi's is. Dat is helaas niet het geval, maar ze zegt, dat de meeste taxi's de hele dag dezelfde routes rijden en er dus kans is, dat deze taxi naar het Fiesta Americana is teruggekeerd.

De medewerkster is erg vriendelijk en biedt aan het hotel voor ons te bellen. Daar is die taxi nog niet terug en ze verzoekt ons over twintig minuten terug te komen. Intussen winkelen we wat en ik maak mijn laatste pesos op.

Na twintig minuten bel ik eerst zelf het hotel nog eens en krijg de concierge te spreken. Eerst snapt hij niet, wat ik bedoel, en dan zegt hij mij over vijf minuten terug te bellen. Of hij ook daadwerkelijk met de taxichauffeurs is gaan praten, weet ik niet, maar als ik terugbel is er in ieder geval niets gevonden. Volgens hem is de telefoon gestolen. Dat lijkt me, in zo'n kort tijdsbestek, wat sterk.

De Continental medewerkster staat erop nog een poging te wagen. Misschien doen ze meer, als ze iemand in het Spaans aan de telefoon krijgen. Dat is niet het geval, helaas. We gaan nog naar buiten om er zeker van te zijn, dat de telefoon niet op straat is gevallen bij het uitstappen. Maar hij is niet te zien en de bagagehandelaren weten ook van niets.

We geven de zoektocht op en bedanken de Continental medewerkster hartelijk voor haar hulp. Dan gaan we naar boven, naar de veiligheidscontrole. Katja baalt enorm, vooral omdat er veel foto's op haar telefoon stonden, ook van Egypte, die ze nu natuurlijk kwijt is. De veiligheidscontrole stelt niets voor. We hoeven geen laptops uit onze tassen te halen en onze schoenen mogen aanblijven. We moeten enkel door een poortje lopen.

Eenmaal binnen zie ik op een monitor, dat onze vlucht veertig minuten is vertraagd. Niet getreurd, want we hebben dan nog ruim anderhalf om straks in Houston door de douane te gaan. In het restaurant bestellen we quacamole met een Dos Equis voor mij en een laatste margarita voor Katja, die straks nog een jaar geen alcohol mag drinken in de VS.

Voor we aan boord gaan, winkelen we nog wat in de duty free winkels en proeven wat tequila daar. We vinden allebei de creme tortilla erg lekker en nemen, aangezien Rick ook dol is op Baileys, een fles voor hem mee.

Kennelijk vanwege de lakse veiligheidscontrole wordt onze handbagage voor het aan boord gaan doorzocht. Ik neem altijd een flesje water mee aan boord, wat je in de VS, als je eenmaal door de controles bent, mag kopen en houden. Hier moet ik het flesje inleveren. Ze doorzoeken mijn tas echter niet goed genoeg om Katja's flesje ook te vinden, dus dat gaan we dan maar delen.

Via een trap lopen we het vliegtuig binnen. Als de deuren gesloten worden, blijkt, dat de vlucht niet vol zit en er niemand naast Katja in het gangpad zit. Eenmaal in de lucht verplaatst Katja zich en wordt het een heel gerieflijke vlucht. We realiseren ons niet, dat dat voorlopig het laatste gerief zal zijn!

Onderweg roept de piloot al om, dat hij helaas geen tijd heeft kunnen inhalen. Wij zijn er nog rustig onder, want anderhalf uur lijkt ons genoeg overstaptijd. De mensen achter ons hebben nu nog maar veertig minuten en maken zich wel zorgen. Vooral als er, bij landing, omgeroepen wordt, dat onze gate is vergeven en we op een nieuwe moeten wachten.

Dat duurt meer dan een kwartier en nu begin ik me ook wat te knijpen. Als we eindelijk het vliegtuig uitmogen, is het een enorm end lopen naar de immigratiedienst. Daar staat een flinke rij, maar gelukkig zijn een aantal mensen, die wel meer dan genoeg overstaptijd hebben, bereid ons voor te laten gaan.

Zo snel als de bagage in Puerto Vallarta op de band kwam, zo lang duurt het nu. Ik zie de minuten wegtikken en bereid me alweer voor op een sprint door Houston Intercontinental. Eindelijk zien we mijn tassen, maar Katja ziet die van haar niet. Ik wijs op een zwarte tas, maar volgens haar is die kleiner, dan de hare.

Inmiddels voel ik een lichte paniek en loop op de Continental mensen af, uitleggend, dat een van onze tassen niet mee is gekomen. Een van de medewerksters loopt op de lopende band af en doet, wat wij hadden moeten doen: ze kijkt op de adreslabel van de zwarte tas. Die blijkt toch echt van Katja te zijn, gelukkig.

Gauw lopen we door de douane om onze bagage weer in te leveren. Alleen moeten we de fles tequila, die we bij de duty free kochten, er nog in doen, anders zou die bij de veiligheidscontrole worden ingenomen. Katja's tas zit nog dicht met een plasticje en ik krijg het met de hand niet open. Gelukkig zit er iemand met een schaar en zo snel mogelijk prop ik de fles erin.

Intussen is onze overstaptijd geslonken tot twintig minuten. Bij de veiligheidscontrole moeten natuurlijk de schoenen weer uit, laptop apart etc. Bovendien hebben wij net een leerling TSA beambte getroffen, die alles, wat ze ziet, uitgelegd moet krijgen.

We bevinden ons in de E terminal en moeten naar C33. Met zware tassen rennen we weer door het vliegveld. Het is een enorm end en ik zie de minuten wegtikken. Al voor we bij de gate aankomen, zakt de moed me in de schoenen. Ik zie, dat de deur dicht is en er een heel stel mensen voor de balie staat. Zelfs, als we het gehaald hadden, hadden we niet meegekund, want twintig (!) anderen, die er wel op tijd waren, kregen te horen, dat er geen plaats was voor ze.

Dit is de laatste vlucht vanavond naar Washington's Reagan en we krijgen te horen, dat tot dinsdag alles vol zit. De arme gate agent krijgt een barrage van vragen over zich heen en antwoordt ze een voor een geduldig.

Wij krijgen een hotelbon, omdat we onze vlucht door een fout van Continental en niet door weersomstandigheden hebben gemist. Maaltijdbonnen krijgen alleen de Continental One Pass leden, maar dat maakt me niet zoveel uit. Zolang we maar niet in het vliegveld hoeven te overnachten.

De volgende vlucht naar Washington vertrekt morgenochtend om vijf over negen en daarvoor moeten we om acht uur bij de gate zijn. De kans, dat we mee zullen kunnen is zeer klein met zoveel mensen op de wachtlijst, maar je weet nooit. We voelen ons nog redelijk hoopvol, dat we morgen wel mee zullen kunnen, want ik heb het nooit anders meegemaakt. Toen konden we nog niet vermoeden, wat voor chaos Continental van dit weekend heeft gemaakt!

De gate agent zei, dat onze bagage wel op de vlucht naar Washington zat, maar dat kan bijna niet, dus we lopen toch even naar het bagagekantoor om te kijken, of we tenminste onze spullen vannacht kunnen hebben. Het is inmiddels 20 uur en de dame bij de bagage beaamt, dat onze tassen de vlucht ook niet hebben gehaald.

Op onze vraag, of we ze dan mee kunnen nemen, antwoordt ze, dat dat weleens meer dan twee uur zal kunnen gaan duren (achteraf had ik die tijd liever gewacht, maar hindsight is 20/20 zoals we hier zeggen). We bedenken, dat we wel een nachtje zonder kunnen (al zitten mijn medicijnen stom genoeg ook in die tassen) en krijgen een tasje met toiletspullen mee.

Op de heenweg had ik een extra stel kleren, mijn medicijnen en contactlens benodigdheden (ik heb harde lenzen, dus andere vloeistoffen nodig, dan het gros van de Amerikanen, die zachte lenzen dragen) in mijn handbagage. Waarom ik er in 's hemelsnaam niet bij stil heb gestaan, dat we ook op de terugweg zouden kunnen stranden is me een raadsel!

Het busje van de Marriott Greenspoint, waar we gratis kunnen logeren, is gelukkig snel gevonden. We hebben een heel aardige chauffeur, die uit New Orleans komt. Wat het is aan Katja, weet ik niet, maar zij maakt, dat iedereen meteen met haar gaat praten en ons hun hele levensloop vertelt. Heel grappig!

In ieder geval is de chauffeur zeer begaan met ons lot en raadt aan naar de Walmart dichtbij het hotel te gaan. Er is ook een mall, maar die gaat ten eerste om negen uur al dicht en ten tweede is het daar, volgens hem, niet zo veilig. Walmart heeft ook alles onder een dak en wij zijn gaar van al het gedoe, dus wel zo makkelijk.

In het hotel is iedereen even vriendelijk. Nadat we onze schaarse spullen op de kamer hebben gezet, gaan we eerst in het restaurant eten. Ons avondeten is er door al het gedoe bij ingeschoten. We bestellen allebei de smakelijke scallops met een gepofte aardappel en gestoomde groentes. Het gaat er goed in!

Dan bestelt het meisje achter de balie een taxi voor ons om naar Walmart te gaan. De chauffeur geeft mij zijn telefoonnummer, zodat we hem kunnen bellen, als we klaar zijn. Hij waarschuwt, dat dat wel even kan duren, want deze Walmart is erg druk.

Daarmee heeft hij niets teveel gezegd! Het is na tienen op een vrijdagavond en kennelijk is voor iedereen in Noord-Houston de Walmart het vertier. Katja en ik werken ons lijstje af: iets om in te slapen, schoon ondergoed (gelukkig kopen we ieder twee broekjes!), iets warmers voor mij om te dragen, aangezien mijn jas in de bagage zit en ik enkel een truitje met korte mouwen aanheb en de nodige toiletspullen. We kunnen er weer even tegenaan.

In de rij voor de kassa bel ik de taxichauffeur, die al keurig op ons staat te wachten, als we naar buiten komen. Tegen middernacht pas liggen Katja en ik in bed en we moeten er vroeg weer uit om op tijd op het vliegveld te zijn.

Zaterdag

Om wat tijd te besparen heb ik voor tussen half zeven en kwart voor zeven room service besteld. Zo zijn we niet afhankelijk van de bediening in het restaurant en eten toch een goed ontbijt.

We maken ons gauw klaar en nemen het busje terug naar het vliegveld. Daar zitten ook een paar andere gestrande passagiers van gisteren en we maken weddenschappen over wanneer we weg zullen kunnen. Een man is zo fortuinlijk om One Pass Elite te zijn en heeft een bevestigde plaats op de vlucht van kwart voor drie (waar vast iemand anders door van de vlucht is gegooid). De rest van ons heeft geen idee. Ik vrees een lange dag vliegveld.

Gelukkig hebben we wat extra tijd genomen vanochtend, want kennelijk is men op Houston Intercontinental nieuwe TSA agenten aan het inwijden. Alweer krijgen we een trainee, die iedere tas minutieus op de monitor bekijkt, waardoor de veiligheidscontrole tergend langzaam gaat.

Bij de gate wijst de nogal norse medewerkster ons geergerd op de wachtlijst, als ik vraag, wat onze kansen zijn om mee te gaan. Ze bijt me toe, dat er ook nog zeven mensen teveel op deze vlucht geboekt staan en pas als die zeven meekunnen, zal er naar onze lijst gekeken worden. De moed zinkt me meteen in de schoenen, als ik onze namen op de zestiende en zeventiende plaats van die lijst zie staan.

Gelaten wachten we tot de vlucht gaat boarden. Om ons heen horen we bij iedere vlucht, dat er om vrijwilligers wordt gevraagd, omdat er teveel mensen op geboekt staan. Natuurlijk zijn er nooit tien of meer vrijwilligers, die op een later tijdstip willen vertrekken, waardoor mensen met een bevestigde zitplaats van de vlucht worden geschrapt.

Dit heeft veel boze gezichten en een enkele driftbui tot gevolg. Ik heb met de Continental medewerkers te doen, die al die boosheid op moeten vangen. Dat vluchten te vol worden geboekt gebeurt bij iedere maatschappij, maar zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt! Het is een compleet sneeuwbaleffect, want de wachtlijst wordt steeds langer.

Om toch te proberen op een betere wachtlijstplek te komen, ga ik naar het Service Center. Daar zitten vijf medewerkers, die, volgens de gate agent, meer kunnen authorizeren, dan de gate agents zelf. Er staat een ellenlange rij, maar de volgende vlucht, waar we op de wachtlijst staan, gaat toch pas over bijna vier uur.

Ook hier lopen de gemoederen hoog op. Washington is bepaald niet de enige bestemming met problemen. Als ik eindelijk aan de beurt ben, probeer ik toch, net als gisteravond, of er wel plaats is naar Baltimore, Philadelphia, New York of Richmond. Ook deze bestemmingen zitten echter tot maandag vol.

Het enige, wat de Continental medewerker voor ons kan doen, is ons hoger op de wachtlijst zetten, omdat het hun fout is, dat wij gestrand zijn. We eindigen op nummer vijf en zes nu. Hoopvol zegt hij, dat er "maar" twaalf mensen niet voor de vlucht op moeten komen dagen en dan kunnen wij mee. Dat lijkt mij vrij veel, maar hij zegt, dat er een vlucht uit Costa Rica moet komen, die vertraging heeft en waarschijnlijk niet op tijd uit de douane zal komen.

Katja en ik kopen een dagje Boingo internet en brengen de tijd op onze laptops door. Zo af en toe zien en horen we, hoe iemand weer eens kwaad wordt, dat hij of zij niet mee kan. Vooral voor de mensen, die op vakantie naar San Juan, Puerto Rico, zouden gaan, vind ik het erg zuur! Ik ben blij, dat wij tenminste onze vakantie hebben gehad en op de terugweg zijn.

Rond half twaalf ga ik lunch halen. Het moet gezegd, dat Houston Intercontinental een mooi vliegveld met veel winkels en restaurants is. Ik haal werkelijk heerlijke verse baguettes bij Upper Crust. Terwijl we die aan het eten zijn, komt er een leuk uitziende jongeman tegenover ons zitten.

Hij vraagt, hoelang wij al vast zitten, want hij zag ons gisteren bij onze gate staan. Hij zou ook meegaan op die vlucht, had een boarding pass en liep de slurf al in, toen hij werd teruggefloten. Niet hij kon mee, maar de persoon achter hem.

We raken aan de praat en het blijkt, dat hij zijn graduate studie bij Virginia Tech heeft gedaan. Katja en hij hebben dan natuurlijk van alles te bekletsen, want eenmaal een "Hokie", altijd een Hokie. Als het tijd is om te gaan checken, of we ook maar een grein van kans hebben met deze vlucht mee te gaan, lopen we gezamenlijk naar de balie.

Daar worden we nogal onvriendelijk te woord gestaan, door dezelfde norse persoon, als vanochtend. Ik vraag haar, of ze niet kan begrijpen, dat we niet bepaald in een fijne positie zitten en of ze ons tenminste op een aardige manier kan bejegenen. Dat helpt wel wat, maar het verandert de uiteindelijk boodschap natuurlijk niet.

Geen van ons kan mee, al zijn we nummer 4,5 en 6 op de lijst. De volgende vlucht is ook een onmogelijkheid, want die heeft twaalf mensen teveel op de lijst staan, die allemaal voorrang op ons zullen krijgen. De moed zakt ons helemaal in de schoenen.

Als ik mompel, dat we net zo goed kunnen gaan rijden, kijkt Jordan (we verwachtten nog uren met elkaar door te brengen, dus hebben ons aan elkaar voorgesteld) me verrast aan. Dat is precies, waar hij aan dacht, maar hij zag het niet zitten dat heel eind alleen te rijden.

We vragen de gate agent om eerlijk tegen ons te zijn. Hebben we ook maar enige kans om vandaag of morgen weg te komen? Ze kijkt alle vluchten na en vertelt ons, dat we op het moment geboekt staan voor de vlucht van maandag(!) middag kwart voor vijf. Alle eerdere vluchten zijn overvol met tenminste vijf mensen teveel op de lijst.

Nu is de beslissing snel genomen. We zijn drie volwassenen, die kunnen rijden, en gaan een auto huren. De afstand van Houston naar Vienna is ongeveer 2250 kilometer, dus we bereiden ons voor op meer dan twintig uur in de auto.

Er is nog een andere gestrande jongen, Chris, uit onze omgeving, die eerst wel geinteresseerd is mee te gaan. Hij wil echter aan een stuk door rijden en niet in een hotel overnachten. Gelukkig wil Jordan daar ook niet van horen, want dat kan ik lichamelijk helemaal niet aan! Achteraf zeggen we tegen elkaar, dat we blij zijn, dat hij niet mee is, want we kunnen het met zijn drieen enorm goed vinden. Ondanks alle ongemakken lachen we heel wat af.

Bij het Service Center vertellen we, dat we een auto gaan huren en vragen, wat we aan compensatie van Continental kunnen verwachten. Het enige, waar ze toe bereid zijn, is ons terug te betalen voor de gemiste vlucht. Dat zal in het geval van Katja en mij waarschijnlijk maar weinig zijn, want ons Expedia arrangement van vlucht en hotel was spotgoedkoop. Maar ja, iets is beter dan niets.

Jordan heeft inmiddels online gekeken, wat het minst dure verhuurbedrijf zou zijn. Omdat we de auto niet op dezelfde plek, als we hem huren, zullen afgeven, moeten we drop off kosten betalen. Bij sommige bedrijven kost dat enkele honderden dollars. Alamo komt als de minst dure uit de bus. Dit hele akkefietje maakt onze goedkope reis naar Puerto Vallarta allemaal wel een stuk duurder!

Bij Alamo zijn we meteen aan de beurt. Jordan is zijn credit card in Florida verloren (nog iets, dat Katja en hij gemeen hebben, grappen we) en heeft alleen zijn debit card mee. Die neemt Alamo alleen op bepaalde voorwaarden aan, dus ik zet het geheel op mijn American Express.

We huren een intermediate en vinden uit (wist ik eigenlijk wel, maar in alle drukte had ik er niet aan gedacht), dat Katja te jong is om een huurauto te mogen besturen. Dat betekent, dat Jordan en ik elkaar zullen afwisselen. Ik ben nog dankbaarder voor zijn aanwezigheid, want als enige bestuurder had ik dit niet kunnen doen.

Buiten mogen we een auto uitkiezen, wat een zilvergrijze Chevrolet Malibu met Texaanse nummerplaten wordt. Dit blijkt een heel fijne auto te zijn. Ruime zitplaatsen en hij rijdt erg lekker. Ik begin met rijden, zodat Jordan over kan nemen, als het donker wordt.

Via de ringweg van Houston rijden we naar interstate 10. Jordan heeft een Tom Tom GPS mee, dus die hoefden we niet extra te huren. We hebben natuurlijk geen kaart van de VS en, al hebben we de route wel zo'n beetje in ons hoofd, een GPS is dan wel zo handig.

Langs de I-10 is het landschap maar vlak en saai. Het enige leuke is, dat we langs ranches met de typische Texaanse longhorns rijden. De conversatie in de auto is geanimeerd. Jordan is een goede gesprekspartner. Hij is een 26-jarige structurele ingenieur voor de Department of Transportation in Washington en komt oorspronkelijk uit Nashville, Tennessee. Als ik vraag, hoe hij dan geen zuidelijk accent heeft, legt hij uit, dat hij dat expres is kwijtgeraakt. Hij heeft gemerkt bij het solliciteren naar banen, dat een zuidelijk accent wat dommig op mensen overkomt.

De uren en kilometers vliegen voorbij en al gauw rijden we Louisiana binnen. Hier verandert het landschap en rijden we langs allerlei bayous en bij Lafayette rijden we de Atchafalaya Basin Bridge op. Aan weerszijden van ons zien we moeras en deze brug blijkt met zijn 18,2 mijl (bijna 30 km) op de tiende plaats van langste bruggen ter wereld te staan!

Naarmate we Baton Rouge naderen wordt het steeds drukker en we staan regelmatig in de file. Dat kunnen we niet hebben, want ons doel is om morgenavond voor het avondeten terug te zijn, zodat er nog wat van Katja's verjaardag te redden valt. In Baton Rouge (waar Jordan werk had vorige week en van daaruit naar Houston was gevlogen, hij vindt het maar niets er weer terug te zijn!) rijden we door de drive thru van een McDonald's voor een hamburger met frietjes.

Het is inmiddels donker en Jordan neemt het stuur van me over. Gelukkig is het verkeer nu ook heel rustig en kunnen we lekker doorrijden. Na de I-10 gaan we de I-12 in oostelijke richting op en in Mississippi de I-59 in noordelijke richting. Ons doel voor vannacht is Tuscaloosa, Alabama. Als we bij Meridian, Mississippi, zijn, lijken we dat te gaan halen. Ik zoek op mijn mobieltje naar hotels en maak een reservering bij de Marriott Fairfield Inn in Tuscaloosa, die vlak langs de interstate ligt.

We komen net voor middernacht bij het hotel aan. We checken in en vragen om een wake up call om vijf uur morgenochtend. We hebben pech, dat we morgen twee uur zullen "verliezen". We rijden van de Central tijdzone naar de Eastern tijdzone, plus de zomertijd gaat hier in de VS vannacht in. We hebben uitgerekend, dat we met ongeveer vijf uur slaap wel weer verder zullen kunnen.

Zondag

Voor we ons bed net na middernacht induiken, bedenk ik me, dat die vijf uur ook zomertijd zal zijn. Ik bel de balie en maak een rekenfout. Ik vraag ze de wake up call om vier uur te zetten (denkend, dat we zo vijf uur slaap zullen krijgen), terwijl dat zes uur had moeten zijn. Drie uur later gaat de telefoon dus al met onze wake up call! Gelukkig heb ik onze wekker ook nog gezet, maar ik hoop, dat Jordan dat ook heeft gedaan.

Om een minuut na middernacht feliciteer ik Katja met haar twintigste verjaardag, die ze waarschijnlijk nooit zal vergeten. Heel sneu, dat ze hem in de auto zal moeten doorbrengen, al neemt ze het nogal lakoniek op. Het ergste vindt ze, dat ze Rick, Kai en Saskia nu nauwelijks te zien zal krijgen. Gelukkig leeft iedereen met haar mee en krijgt ze, via mijn telefoon, want de hare mist ze enorm, allerlei gelukwensen op Facebook en via sms.

Helaas lukt het mij absoluut niet in slaap te vallen. Wat ik ook probeer, allerlei gedachten malen door mijn hoofd en mijn spieren zijn helemaal niet blij met de uren in de auto en protesteren heftig. Ik bedenk me, dat vijf uur lang liggen met mijn ogen dicht ook rust is en hoop er straks toch weer tegenaan te kunnen.

Om vijf uur ben ik dan ook meteen klaarwakker en bel Jordan om zeker te zijn, dat hij ook opstaat. Katja en ik maken koffie en frissen ons op. Een voordeel van geen bagage mee is, dat we niet na hoeven te denken over wat we aan zullen trekken. We zijn dan ook allebei binnen het kwartier klaar.

Beneden wachten we op Jordan, maar die komt maar niet. Na een half uur bel ik hem op en zegt hij, dat hij nu naar beneden komt. Ik had eerder moeten bellen, want na mijn eerste telefoontje was hij toch weer in slaap gevallen.

We checken uit en maar ietsje later, dan oorspronkelijk gepland, zitten we weer in de auto. Bij een McDonald's even verderop halen we ontbijt en bestellen "large" koffies. Dat zullen we weten! We liggen dubbel om de emmer met koffie, die we aangereikt krijgen! Dat zal ons wakker houden!

Jordan begint met rijden en ik vraag hem regelmatig, of hij wil, dat ik het overneem, maar daar wil hij niets van weten. Gisteren heb ik over mijn fibromyalgie verteld, omdat ik toch Excedrin kocht, in de hoop, dat dat iets met de pijn zou helpen (niet dus). Jordans vader blijkt het ook te hebben en ik krijg het gevoel, dat Jordan mij vandaag wil ontzien.

Via de I-59 rijden we door Birmingham, Alabama, en zijn zo maar een paar uur rijden van Christine en Chuck verwijderd, vreemd! Het verkeer is licht en we zien de mijlen wegtikken. Via Chattanooga en Knoxville, waar Jordans oma woont, in Tennessee, rijden we naar de I-81.

Onderweg stoppen we alleen om benzine bij te tanken en van die stops maken we gebruik om bij de stations naar de wc te gaan. Zo raken we het minst tijd kwijt. Rond lunchtijd zien we bij Knoxville echter een Starbucks en we hebben alle drie zin in een koffiedrankje. De caffeine van de McDonald's koffie is alweer uitgewerkt. Hier stappen we dus even uit.

Als lunch rijden we door een Wendy's drive thru en bestellen chili. Het is buiten inmiddels flink fris en ik ben jaloers op Katja, die haar The North Face jas heeft. Jordan heeft het helemaal koud, want die heeft slechts een t-shirt aan.

Eindelijk, eindelijk zien we het "Welcome to Virginia" bord. Jordan rijdt lekker door, maar ziet helaas de Sheriff auto in de berm net te laat. Die heeft ons helaas wel gezien en komt met blauwe zwaailichten achter ons aan. Jordan reed 84 mijl per uur, terwijl de snelheidslimiet 65 is.

De sheriff loopt met Jordans rijbewijs terug naar zijn auto en wij balen intussen, voornamelijk vanwege het extra oponthoud. Gelukkig is de officier al gauw weer terug. Hij heeft de snelheid teruggebracht naar 80 mijl/uur, zodat Jordan geen "reckless driving" op zijn geweten zal hebben. Dat is al een grote opluchting, want dan moet je voor de rechter verschijnen en we zijn nog zo'n vijf uur van huis verwijderd.

De prijs van de bon liegt er echter niet om, $135. Gelukkig duurt dit oponthoud maar een minuut of vijf. Kennelijk weet de sheriff ook, dat wij op doorreis zijn (de Texaanse nummerplaten alleen al zijn een clue). Omdat ik het net zo goed geweest had kunnen zijn, als ik had gereden, want we willen alle drie graag zo snel mogelijk thuis zijn, bied ik Jordan aan de helft van de boete te betalen. Dat neemt hij dankbaar aan.

De rest van de rit gaat gelukkig zonder verdere problemen en net voor half acht draaien we eindelijk de cul de sac op! Van het vertrek van ons hotel in Puerto Vallarta tot nu zijn we 52 uur onderweg geweest! De vijf uur in het hotel niet meegeteld heeft de rit vanuit Houston 22 uur geduurd. We zijn alle drie helemaal op en de laatste paar uur zijn we zo melig, dat we overal om giechelen.

In ieder geval hebben we een leuke kennis aan Jordan overgehouden. Na 22 uur met elkaar in een auto te hebben gezeten weten we heel wat over elkaar! We hadden het niet beter kunnen treffen, dan met hem als reisgenoot. Nadat we Jordan aan Rick, Kai en Saskia hebben voorgesteld en Rick hem bedankt heeft, dat hij ons veilig naar huis heeft gereden, nemen Katja en ik met een grote hug afscheid van hem.

Hij heeft ook heel galant aangeboden ons thuis af te zetten en zelf naar het vliegveld te rijden om de auto in te leveren. Later sms-t hij mij, dat zijn bagage nog in Houston staat. De onze heeft Rick eerder vandaag opgehaald. Dat niet alleen, de schat heeft ook voor ons uitgepakt en onze was al gedaan! Wat een heerlijkheid, dat dat niet meer gedaan hoeft te worden.

We zijn net op tijd thuis voor de reservering bij Chima, het Braziliaanse steakhouse, die Rick voor Katja's verjaardag heeft gemaakt. Daar hebben we een dolgezellige maaltijd met zijn allen. We hebben natuurlijk heel wat te vertellen en Rick en de kinderen ook. Voor haar verjaardag wordt Katja in het Portugees toegezongen en krijgt een enorm stuk cake met een kaarsje erop.

Thuis pakken we de cadeautjes uit, zowel Katja's verjaarscadeautjes, als de dingen, die we voor Rick, Kai en Saskia hebben meegenomen. Gelukkig hebben de tequila flessen het allemaal overleefd.

Rick heeft een Coldstone ijstaartje voor Katja en we zingen uit volle borst "Happy birthday" voor haar. Als ze probeert de twintig kaarsjes uit te blazen, gaan die telkens weer aan. Het duurt even voor Katja met haar moeie hoofd doorheeft, dat het trick kaarsjes zijn, die je niet uit kunt blazen. We liggen dubbel en Katja heeft er zelf de grootste lol om.

Niet lang daarna vallen wij letterlijk om van de slaap en gaan op tijd naar bed. Mijn hemel, wat een avontuur was dit! Toch ben ik blij, dat we zijn gaan rijden, want ik moet er niet aan denken nog meer dan 48 uur op dat vliegveld te hebben moeten zitten, iedere keer hopend, dat er twee plaatsen vrij zouden zijn en telkens weer teleurgesteld te worden. Bovendien was het, ondanks de pijnen, toch wel iets unieks en waren we in heel aangenaam gezelschap.

Maandag

Katja en ik zijn uitgeput. Om half zeven word ik even wakker, omdat Rick opstaat, en het voelt werkelijk als midden in de nacht. Natuurlijk is het voor mijn gevoel ook pas half vijf, dan.

Als Rick naar zijn werk vertrekt, drukt hij mij op het hart niet teveel te willen doen vandaag. Hij neemt afscheid van Katja, die hij hopelijk halverwege april in Blacksburg op zal zoeken. Ik vind het heel jammer voor hen, dat dit weekend hen is ontnomen.

Pas om half twaalf voel ik me niet meer zo slaapdronken, dat ik op kan staan. Mijn voorgenomen half uur op de stairmaster laat ik varen. In plaats daarvan help ik Katja inpakken, want die wil halverwege de middag naar Blacksburg vertrekken.

Natuurlijk neemt zij van de gelegenheid gebruik om mij mee te slepen naar Target. Eerst hebben we nog een gezellige laatste lunch van Katja's spring break (die eigenlijk gisteren voorbij was) bij Pei Wei. Dit is pas de tweede keer, dat we hier eten. Hun Thai blazing noodles met garnalen zijn heerlijk, al kan ik nog niet de helft op. Katja neemt de teriyaki bowl.

Bij Target kopen we onder anderen een stofzuiger. Die van het apartement is kapot en ze hebben, vooral met een langharige kat als Sushi daar, er echt wel een nodig. De Dirt Devil zakloze stofzuiger is in de aanbieding voor maar $37, dat valt alles mee.

Thuis laden we alles in Katja's kevertje. Kai is inmiddels ook thuis en na een paar flinke knuffels rijdt ze weer weg naar Virginia Tech. Waarschijnlijk zal ik haar niet weer zien tot half mei, tenzij het me lukt om naar de Blue Ridge Parkway te gaan en foto's te nemen van de bloeiende rhododendrons daar.

Zelf voel ik me als een zombie, dus plant mezelf neer op mijn stoel en ga dit blog schrijven. Het op deze manier herleven van die dagen doet me realiseren, hoe bizar het allemaal was.

Dat we Jordan ontmoetten, met wie we het zo goed bleken te kunnen vinden, dat de 22 uur opgesloten in een auto er aangenamer door werden. Dat we, als we in Houston waren gebleven, hoogstwaarschijnlijk terwijl ik dit schrijf pas onderweg naar huis zouden zijn. We waren geboekt op de vlucht van kwart voor vijf vanmiddag en ik ben er vrijwel van overtuigd, getuige de chaos, dat we niet eerder weg hadden gekund.

Het leven thuis is weer heerlijk gewoon, na al die gekte! Nu nog even de pijnen wegwerken, het weer vandaag werkte daar zeker niet in mee, maar voor de rest van de week wordt veel beter weer voorspeld. De regen van de afgelopen dagen heeft wel alle sneeuw weggespoeld, gelukkig, en de narcissen zijn bijna uit. De lente is duidelijk in aantocht.

Tot slot ben ik trots op degenen, die dit hele relaas hebben gelezen! Hierbij vergeleken zullen mijn gewoonlijke blogs wel een kattebelletje lijken.