Naar Mexico

Gisteravond ben ik om negen uur naar bed gegaan, maar als de wekker om drie uur vanochtend afgaat, is het niet makkelijker opstaan! Rick staat erop ons naar het vliegveld te brengen, dus staat ook al naast zijn bed. Katja komt er met veel gekreun uit. De vroegste vlucht was een stuk goedkoper, dus het is even doorbijten.

Zo leeg als vanochtend zien we de I-66 zelden. We komen slechts een paar taxi's tegen. Ook bij het vliegveld lijkt het uitgestorven. We nemen afscheid van Rick en lopen naar de Continental balies. Daar staat toch nog een flinke rij, maar het gaat snel.

Nadat we onze tassen bij de TSA hebben afgegeven, lopen we naar de veiligheidscontrole. Het is inmiddels half vijf en er staat een rij wachtenden, maar de TSA officieren zijn er nog niet. Voor ons wachten een moeder uit Oklahoma met haar vijfjarige (heel erg moeie) zoontje. We raken aan de praat en zo gaat de tijd snel.

Als het personeel eindelijk aanwezig is, zijn we snel aan de beurt. Schoenen uit, jas uit, laptop in de bak, we doen het al automatisch. We lopen door de poortjes en niets piept. Maar... mijn jas moet onderzocht, er zit iets verdachts in.

Terwijl ik met de officier meeloop en plaatsneem op de stoel, die hij me wijst, probeer ik te bedenken, wat ik in 's hemelsnaam voor verdachts in mijn skijack kan hebben. Verder dan een paar gebreide handschoenen kom ik niet. Tot mijn verbazing vist hij er een zakje met teenwarmers uit. Die was nog over van onze skireis, kennelijk.

De officier bestudeert het zakje zo nauwkeurig, dat het op Katja en mijn lachspieren werkt. Hij roept er zelfs nog een manager bij, die het ook uitgebreid bestudeert. Je zou denken, dat het een gevaarlijk explosief betrof. Ik bereid me al voor afscheid van de teenwarmers te moeten nemen. Maar dat hoeft niet, ik mag het zakje enkel niet openmaken. Ik grap, dat het in het vliegtuig toch vast niet koud genoeg zal zijn om teenwarmers nodig te hebben. Gelukkig kan hij daarom lachen en wij mogen door.

Voor we aan boord gaan, kopen we een bagel met een kaasomelet bij het enige open restaurant. Laten we zeggen, dat het geen culinair hoogstandje is. De bagel is taai, de kaas een vies plakje Kraft en het ei smakeloos. Ik eet er met lange tanden wat van, maar het vult de maag voorlopig.

Al gauw is het tijd om aan boord te gaan en dat gaat allemaal vlot. Ik zit bij het raam en Katja in het midden. Naast haar komt een aardige jonge Canadees zitten. Het is prachtig weer, dus niets lijkt een tijdig vertrek in de weg te staan. Wij hebben maar 32 minuten om over te stappen in Houston, dus dat mag ook wel.

Opeens hoor ik de motoren uitgaan. De piloot roept om, dat het radarsysteem van Washington Center problemen heeft. Dat zou weleens meer dan een half uur kunnen gaan duren. Nee, he? Dat moet ons weer overkomen! Ik zie onze aansluiting al helemaal de mist in gaan. Maar ja, wat doe je eraan?

Gelaten wachten we, tot het verlossende woord komt. Iedereen hoopt, dat we hier niet uren zullen wachten. Het leidt wel tot leuke gesprekken in het vliegtuig, dat vrij vol zit met college studenten op spring break, net als Katja.

Gelukkig komt al na ongeveer een kwartier het verlossende woord, dat vliegtuigen weer mogen vertrekken. Het duurt nog zeker een kwartier voor we opstijgen en onze aankomsttijd wordt op kwart voor negen geschat. Onze vlucht naar Puerto Vallarta zou om 8:57 vertrekken uit een andere terminal, dan waar we landen.

De vlucht verloopt voorspoedig. We krijgen een bakje corn flakes met melk en een banaan, stukken beter, dan bij United, waar je niets gratis krijgt. Ik probeer wat te doezelen, want voel me toch wel erg moe. De film, The Blind Side, had ik graag gekeken, maar kan mijn ogen niet openhouden. Dat doezelen helpt wel, want als we de landing inzetten voel ik me een stuk uitgeruster.

Als we bij de gate aankomen, hebben Katja en ik precies acht minuten om onze vlucht te halen. Ik heb de moed al opgegeven. Een Continental vertegenwoordigster komt vertellen, dat de vliegtuigen naar Costa Rica en Guatemala op hun passagiers van deze vlucht wachten. Puerto Vallarta wordt niet genoemd.

Eenmaal uit het vliegtuig staan er drie Continental agenten om te helpen. Erg goed, moet ik zeggen! Zo weten wij, dat onze vlucht iets vertraagd is en we dus nog kans maken mee te kunnen. Katja en ik rennen zo snel we kunnen door Houston Intercontinental Airport. Onderweg zie ik leuke winkels, maar wij hebben haast! Ik duw Katja de trein bijna in en net op tijd komen we bij de gate aan. We kunnen nog net mee! Pfff!!

Voorzichtig bereid ik Katja voor, dat onze bagage waarschijnlijk niet mee is gekomen. Vooral als ik, net als wij wegtaxieen, een bagagekarretje naar onze gate zie komen en de bestuurder naar ons vliegtuig zie wijzen.

Ook deze vlucht verloopt heel aangenaam. We krijgen verse wortelcake muffins, die erg lekker zijn en tijdens de tweeeneenhalf uur durende vlucht krijgen we twee keer een drankje aangeboden. Ook Continental Express bevalt ons goed.

Aan de kant, waar wij zitten, hebben we mooi uitzicht over de baai, waar Puerto Vallarta aan ligt. Het is pas twaalf uur plaatselijke tijd, als we landen, maar het voelt, alsof we er al een dag op hebben zitten!

Onvoorstelbaar snel zijn we door de immigratie. Over minder vriendelijke beambtes gesproken, onze dame zegt geen woord en kijkt ons niet eens aan! Niet echt de vriendelijke Mexicaanse begroeting, die ik me had voorgesteld. Als ik op de bagageband mijn blauwe tas zie, spring ik letterlijk een gat in de lucht. Katja moet erg lachen, maar ik vind het een waar wonder, dat onze spullen er zijn!

Via Expedia heb ik betaald voor transport naar het hotel. Met mijn duffe hoofd laat ik me voor morgenochtend een "gratis" ontbijt met timeshare presentatie aanpraten. Daarmee zullen we zogenaamd korting krijgen op een van de canopy tours, die we willen doen. We zullen zien, hoe verder de dag vordert, hoe minder fiducie ik daarin heb, want iedereen hier wil zulk soort dingen verkopen. Het ontbijt zal in ieder geval gratis zijn, zullen we maar denken.

Als we ons hotel zien, leven we weer helemaal op. De lobby is een enorme "palapa" (rieten hut) en het ziet er allemaal super uit! Gelukkig kunnen we, ondanks het vrij vroege uur, meteen inchecken. We krijgen een kamer op de vierde verdieping met mooi uitzicht op het zwembad en de zee.

Gauw verkleden we ons, want het is heerlijk warm! We hebben trek en gaan naar het restaurant aan het strand. Daar bestel ik een ceviche van witte vis uit de baai hier (verrukkelijk!) en Katja een kipsandwich.

Inmiddels waait het flink en is het vrijwel geheel bewolkt. Maar ja, voor ons is het natuurlijk heerlijk, zo'n vijfentwintig graden! We kiezen een paar stoelen bij het zwembad en gaan lekker lezen. Katja heeft mijn vorige boek en racet daar doorheen! Ik heb ook een leuk boek en probeer langzaam te gaan, zodat het deze reis mee zal gaan.

Om een uur of vijf wordt het fris en gaan we naar boven om te douchen. Daarna nemen we een taxi naar de "Malecon", de "boardwalk" van Puerto Vallarta. We wandelen over de boulevard, waar mooie bronzen beelden langs staan. Op het strand hebben allerlei artiesten de mooiste zandbeelden gemaakt.

Het is zondagavond en het valt me op, dat er wel veel toeristen zijn, maar net zoveel plaatselijke bevolking. Een bandje speelt en Mexicaanse paren dansen op de muziek. Kinderen spelen een spel, dat ik niet ken. Iedereen heeft grote lol.

Bij de tequileria mogen Katja en ik tequila's proeven. De jonge brandt in de keel, maar de oudere worden steeds milder. Rick is op het moment gek op tequila, dus ik ga een fles voor hem kopen. Ik moet me nog even beraden over welke, waarschijnlijk niet de heel oude, maar ergens ertussen in.

Voor het avondeten strijken we bij La Chata neer. Dit restaurant werd ons als authentiek Mexicaans aanbevolen en dat is het ook. We krijgen een tafeltje met uitzicht op de Malecon en zee, erg leuk! Het eten is ook prima. Natuurlijk eerst de gratis chips met de verste salsa, die ik ooit heb geproefd. Daarna een lekker garnalen in een heel pittige tomatensaus gerecht. Katja kiest de biefstuk fajita's.

Een taxi brengt ons terug naar het hotel, waar we naar de Oscars (proberen te) kijken. Tot mijn verbazing (toch wel een beetje) ontvangen we hier alleen Mexicaanse kanalen en worden de Oscars spontaan nagesynchroniseerd in het Spaans.

Katja slaapt inmiddels al en ik zal snel volgen. Morgen beginnen we met dat "gratis" ontbijt en dan hoop ik ook die korting voor de canopy tour te krijgen. In ieder geval is het hier heerlijk en niets is beter, dan het geluid van de branding om bij in slaap te vallen!