Vriendenbezoek en naar New Orleans

Zondag

Na een heerlijke nacht in de "Heavenly" bedden van het Westin hotel en een "Heavenly" douche (met twee douchekoppen, super!) gaan Rick, Kai en ik naar beneden voor het ontbijt. Ik bestel de gezonde optie: eiwitten met broccoli, tomaat, champignons en mozzarella. Het smaakt prima.

Inmiddels is iedereen bij de Glovers ook op, dus rijden we naar hun huis. In plaats van de richtingaanwijzingen van Christine te volgen, staat Rick erop de GPS te gebruiken. Hun adres is te nieuw en staat er niet in, maar de weg, die hun buurt ingaat wel.

We lijken de goede kant op te gaan en vinden Balch Road, maar dan houdt de GPS het voor gezien. "Ze" babbelt over privewegen en hoe ze ons niet verder kan leiden. Geen van de straten, waar we langs komen, heeft een naam, die Christine heeft gegeven. We hebben geen idee, waar we zijn, dus er zit niets anders op, dan op te bellen.

We blijken aan de verkeerde kant van Balch Road beland te zijn en Chuck leidt ons weer op het goede pad. Dit was dus zo'n geval, waar het beter is de plaatselijke aanwijzingen te volgen, dan de GPS. Ik ben dat in ons gebied ook al vaker tegengekomen. Zelfs Rick moet toegeven, dat de technologie ons in de steek liet.

Na Rick en Kai de rondleiding door hun huis te hebben gegeven, neemt Chuck hen mee om de Redstone Arsenal, waar hij werkt, te laten zien. Daarna gaan ze het Davidson Space Center bezoeken.

Die dingen heb ik vorig jaar al gezien en Saskia heeft er geen interesse in. Christine en ik besluiten met Saskia en Mallory te gaan shoppen. Het is bewolkt en fris buiten, dus Christine neemt ons eerst mee naar de overdekte Parkway Place mall.

Daar willen de tieners naar (hoe kan het ook anders) kleding kijken. Saskia zoekt vooral een paar jeans. We verbazen ons over hoe bloot alle kleding is in Forever 21. Dezelfde zaken, als bij onze worden bezocht. American Eagle, Hollister, Charlotte Russe, om er een paar te noemen, maar goede jeans voor Saskia hebben ze niet.

We hebben inmiddels trek gekregen en gaan naar het food court. Daar hebben ze maar weinig keuzes, die niet gefrituurd zijn. We besluiten maar een pizzapunt van Sbarro te nemen. Die zijn enorm, dus Christine en ik delen er een met champignons en de meisjes een met pepperoni.

Voor we de mall verlaten, zien de meisjes de Paashaas zitten. Daar willen ze wel graag een foto mee! Eerst gaan er een paar schattige kleintjes op de foto en daarna onze twee tieners, met hazenoren band op hun hoofd! De grootste lol hebben ze. We bestellen twee 3X5 foto's en ik heb zelf ook een foto kunnen nemen, die meteen bij thuiskomst tot Facebook foto wordt gemaakt.


Nog nalachend lopen we naar de auto. Christine heeft wat dingen nodig van de openlucht Bridge Street Mall. We hadden gehoopt, dat het, naarmate de middag vorderde, warmer zou worden, maar het omgekeerde is waar. Er staat een koude wind en wij hebben geen jassen mee.

We duiken dus snel winkel in, winkel uit. Christine vindt haar make up bij Ulta en Saskia slaagt met een paar jeans, die haar echt gegoten zitten, bij de Gap. De meisjes zoeken wat oorbellen uit bij Icing en Saskia en ik vinden er nieuwe zonnebrillen, die we natuurlijk weer eens vergeten waren.

Als laatste stopt Christine bij Crocodile Chocolates. Behalve de gewoonlijke bonbons verkoopt men hier ook allerlei in chocolade gedoopt fruit, pretzels en marshmallows. Maar het meest bijzondere zijn de appels in verschillende dingen gedoopt. Zo is er de gewoonlijke caramelappel, maar ook pure, melk en witte chocolade, cheesecake, M&M's en meer. Christine koopt drie verschillende smaken voor ons dessert vanavond. Al in stukken gesneden krijgt ze de appels mee. Ik ben benieuwd!

Thuis treffen we de mannen, die geen tijd hebben gehad om te lunchen, aan de tortilla chips met salsa. Kai en Rick hebben Chucks rondleiding erg interessant gevonden. Ricks basketbalteam, de Michigan State University Spartans, heeft met een punt gewonnen in het March Madness toernooi, dus Rick is in opperbeste stemming.

Helaas is het geen weer om buiten te eten, maar Chuck grilt malse flank steak en kipfilet. Christine maakt er een heel erg lekkere salade bij, die onder anderen geitenkaas balletjes gerold in maanzaad en gesuikerde amandelen bevat. We smullen ervan en genieten van elkaars gezelschap. Zo voelt het weer zo vertrouwd en we verzuchten regelmatig, dat we wilden, dat we dichter bij elkaar woonden.

Na het eten voert Mallory een stukje op, wat ze gedaan heeft voor de auditie voor het toneelstuk, waar ze over een paar maanden in speelt. Het is een impressie van een zuidelijke dame, die bij McDonald's werkt en een boze klant toespreekt. Werkelijk hilarisch, we liggen dubbel!

Daarna laat Kai een aantal liedjes op de basgitaar horen en dat inspireert Chuck om zijn Ed Sullivan Show dvd's tevoorschijn te halen. We luisteren naar allerlei Rock 'n Roll liedjes uit de late jaren vijftig tot eind jaren zestig. De Beatles, Rolling Stones, Elvis Presley, Beach Boys en meer passeren de revue. Pas na elven nemen we met moeite afscheid. Saskia blijft weer bij Mallory logeren.

Maandag

Rick heeft zijn wekker voor acht uur gezet, maar om zeven uur ben ik klaarwakker. Ik doezel nog een tijdje door, maar ga me dan klaarmaken. We hebben vandaag weer een flinke rit voor de boeg en willen voor etenstijd vanavond in New Orleans aankomen.

We checken uit het hotel en rijden door de McDonald's drive thru om ontbijt te halen. Mijn egg mcmuffin smaakt heerlijk vers en is een stuk goedkoper, dan het ontbijt gisteren bij het hotel!

Bij Christine halen we Saskia op en nemen afscheid van haar. Van Chuck en Mallory hebben we gisteravond al afscheid genomen. We bedanken Christine hartelijk voor hun fantastische gastvrijheid. Dan beginnen we aan de 440 mijl lange rit naar de "Big Easy".

We nemen de I-65 naar Birmingham en stoppen daar bij een Walmart. Kai's koptelefoon is stuk en hij wil gitaar spelen. We vinden een nieuwe koptelefoon voor hem en Saskia koopt een nieuw DS spelletje.

Kai voelt zich ook niet zo lekker. Hij heeft keelpijn en is verstopt. Bij de apotheek haal ik Advil Cold and Sinus voor hem. Al is dit middel niet op recept, het moet van achter de balie worden aangevraagd, omdat er pseudoephedrine in it.

We zetten onze tocht voort, nu via de I-20/I-59, die ik met Katja en Jordan twee weken geleden ook al reed. Voorbij Tuscaloosa (waar we toen overnacht hebben) krijgen we trek. Alleen rijden we nu net door een enorm niemandsland.

Er zijn geen restaurants, behalve Subways bij benzine stations. Rick heeft niet zo'n zin in Subway, maar geeft uiteindelijk toch maar toe, want er is niets anders. Ik vind het wel prima, want vind hun kipfilet sandwich met buffalo saus erg lekker.

Als ik mijn sandwich op heb, neem ik het stuur van Rick over. Al gauw gaan we de grens met Mississippi over en ik stop even langs de weg om een foto van het welkomstbord te nemen. Even later blijkt, dat dat bord ook bij de rest area staat. Dat zou wat veiliger geweest zijn.


De rit door Mississippi gaat door beboste gebieden, waar nauwelijks dorpjes zijn. De natuur is mooi lenteachtig. Hier bloeien de paarse redbuds al, daarmee wat mooie kleur gevend tussen het groen. Na Meridian wordt het helemaal uitgestorven. Hier durf ik wel regelmatig 85 mijl/uur te rijden (ongeveer 130km/u), dus we schieten lekker op. Eisenhouwer heeft er goed aan gedaan dit interstate netwerk op te zetten. Zonder zou het veel moeilijker zijn zulke afstanden af te leggen.

Rick pleegt intussen een paar zakentelefoontjes, al wordt de verbinding regelmatig verbroken vanwege slecht bereik in dit afgelegen gebied. Minder dan honderd mijl van New Orleans verwijderd moeten we voor het laatst tanken en neemt Rick het stuur weer van mij over.

Om een uur of vier rijden we Louisiana binnen. Via de I-10 rijden we New Orleans binnen. Rick en ik zijn al meerdere malen in deze stad geweest, maar nog nooit met de auto. Het is toch wel uniek om deze hele rit gemaakt te hebben. Dit is ook de eerste keer, dat we een auto ter beschikking hebben hier.


Bij het Astor Crowne Plaza hotel aan de rand van het French Quarter worden we vriendelijk ontvangen. We hebben hier via Expedia een heel goede prijs gekregen, alleen vindt Rick uit, dat zijn Priority Club daardoor niet telt voor de kamer. We krijgen wel punten, als we het restaurant of room service gebruiken.

Boven frissen we ons even op en gaan dan in het French Quarter op zoek naar een restaurant. Er zijn heel veel lekkere restaurants, maar Saskia houdt niet van vis. Ook vindt ze Bourbon Street maar niets, wat haar niet te verwijten valt. Rick haalt een hurricane voor ons bij Pat O'Brien's, die moet je gewoon hebben in New Orleans (al vind ik het maar zeer matig en Rick drinkt driekwart van mijn drank je op.

Moe van de rit en het rondlopen nemen we plaats bij Boudreaux's. Dit is zeker niet mijn eerste keuze, maar Saskia ziet er een kaassoep op het menu, die zij lekker vindt, en ze hebben rauwe oesters, die ik graag wilde. Rick en ik nemen de etouffee, die erg waterig is. De komende paar avonden hopen we beter te weten, waar te eten.

Saskia en Kai zijn erg moe en gaan terug naar het hotel. Rick en ik willen nog even genieten van het avondleven hier. De eerste keer, dat ik hier kwam, was ik pas om half twee terug in het hotel en de volgende ochtend hoorde ik, dat er een uur later in de straat, waar ik doorheen liep, iemand was vermoord. Dat maakte meteen duidelijk, dat dit een erg leuke stad is, maar dat het ook uitkijken geblazen is. Dit was zo'n 23 jaar geleden. Sindsdien ben ik hier vaker geweest, dan in New York, grappig genoeg.

Rick en ik gaan Bourbon Street op. Dit is de eerste keer in lange tijd, dat ik weer eens echt de volwassen plekken inkan. De afgelopen keren was Rick hier wel alleen, maar ik altijd met minderjarige kinderen. We nemen een drankje bij de Old Absinthe House, die een van de oudste bars hier is.

Daarna lopen we verder en Rick neemt nog een hand granade drankje van een van de bars aan Bourbon. Dit is een van de weinige steden in de VS, waar je met alcohol over straat mag lopen. Ik ben moe en heb niet zo'n zin om maar te blijven lopen, dus we gaan terug naar het hotel. Daar kijken we wat tv en gaan dan naar bed. Meer foto's volgen later, ik heb niet zo'n snelle verbinding hier.

We zullen hier tot zaterdagochtend blijven. Ik vind het een heerlijke stad en kan niet wachten hem nog beter te leren kennen.