Baby shower

Helaas speelt de knie me toch meer parten, dan ik had gehoopt. Midden in de nacht word ik wakker van de pijn en besluit mijn been hoog te leggen. Dat helpt wel en ik slaap er beter door. Bij het opstaan is hij toch een stuk flink dikker, dan mijn andere knie en voelt vooral heel stijf aan. Argh!

Rustig maak ik me klaar om naar Mai Lans baby shower te gaan. Gelukkig is het mijn linkerknie, dus ik kan prima rijden. Ik ben blij, dat ik me heb opgegeven om een fruitsalade mee te nemen. Die kun je bij Giant kant en klaar kopen en ik heb er een cream cheese dip bij. Nu hoef ik vanochtend niets te koken.

Het hele gymgroepje is uitgenodigd en Karin is de hostess. Zij woont in een mooi groot huis ongeveer vijf kilometer verderop. In haar eetkamer staat een tafel, waaraan veertien mensen kunnen zitten! Er staat ook een kinderstoel, want er zijn heel wat kleintjes in deze familie.

Karin is van mijn leeftijd, maar heeft zes kinderen en zes kleinkinderen. Haar jongste is jonger, dan Saskia. Zij zijn Mormoons en daar is het vrij normaal om heel vroeg te trouwen en kinderen te krijgen. Grappig, ik benijd haar om de kleinkinderen en toch ook weer niet, want klaar om grootmoeder te worden voel ik me ook niet bepaald.

Als ik binnen kom hobbelen is iedereen er al. Samuel, de reden voor de shower, is werkelijk een prachtig kindje, die van arm tot arm gaat. Mai Lan vertelt haar indianenverhaal van de bevalling. Zij beviel in een militair ziekenhuis en werkelijk, het is een verschrikkelijk verhaal met een heel lief en schattig einde. Wel heel jammer, als je niet met vreugde op de geboorte van je kind kunt terugkijken. Ik heb dat met Kai ervaren en snap, dat Mai Lan dat erg moeilijk vindt.

Er staan de lekkerste dingen klaar en we nemen allemaal een bordje. Het is maar goed, dat ik niet heb ontbeten. Veel van de gesprekken tijdens Sharons trainingen gaan over bakrecepten, die we nu kunnen uitproberen.

Een "shower" gaat natuurlijk om cadeautjes voor de baby (wat een heerlijk pakketje mens is dit weer, hij slaapt diep op mijn schouder). Mai Lan pakt een voor een uit en alles is even leuk. Gelukkig geeft niemand anders, wat ik geef (een "swaddle" dekentje en een pakket om hand- en voetafdrukjes mee te maken) en heeft Mai Lan het ook nog niet. Pat maakt intussen een "hoed" van een papieren bord en alle strikken van de cadeautjes, iets wat een typische shower traditie is.


Als alles uit is gepakt kletsen we nog wat na. Karin heeft al aan het begin mij een stoel met kussen gegeven om mijn been op te leggen, zo lief! Verder brengt iedereen mij drinken en eten. Ze hebben "de knie" gezien en eigenlijk vind ik het maar niets, dat zij daar zo van onder de indruk waren. Gelukkig denk ik niet, dat ik mijn knieschijf gebroken heb, zoals Sharons vriendin gisteren. Dan zou ik toch meer pijn hebben, neem ik aan.

Al zien we elkaar voornamelijk een aantal keer per week om te sporten, het is toch best een hecht vriendinnenclubje. De onderwerpen, die de revue passeren, kunnen op zijn minst intiem genoemd worden. Eens te meer ben ik zo blij met mijn beslissing anderhalf jaar geleden om bij die sportschool lid te worden!


Na een paar uur nemen we afscheid en ik ga nog even langs CVS om betere kniesteunen te kopen. Sharon heeft me wel een beetje bang gemaakt met die gebroken knieschijf, maar ik kan me niet voorstellen, dat ik dan nog zo vrij gewoon zou kunnen lopen, al kan ik mijn knie maar 90 graden buigen en meer niet.

Thuis installeer ik me op de bank met kussen en ijsbanden. Er zit niets anders op, dan rust houden. Dit doet me zo denken aan mijn vroege fibromyalgiejaren en het is deprimerend. Toen had ik geen internet natuurlijk en dit is tenminste interactief (ik keek tv serie na tv serie). Ik hoop echter met heel mijn hart, dat dit niet lang gaat duren!

Rick belt, of ik zin heb uit eten te gaan. Eerst heb ik daar mijn bedenkingen over, want ik heb ook het Nederlandse avondje bij Church Street Cellars vanavond afgezegd. Rick heeft echter Maple Ave restaurant in gedachten en al een tafeltje besproken.

We krijgen een tafeltje in de hoek met uitzicht op de weg. Romantisch is dat niet, maar we zien wel, dat het Thaise restaurant aan de overkant plaats heeft moeten maken voor een Vietnamees restaurant. De Vietnamezen lijken opeens in opkomst!

Het eten is erg lekker. We delen wat dumplings en als "hoofdgerecht" combineer ik de voorafjes met mosselen en gebakken bloemkool. Die laatste is echt heerlijk! Het lijkt vet, maar is het helemaal niet en de Thaise saus erbij is heel licht. Rick neemt de macaroni met kaas en crab, die hij ook lekker vindt, maar crab zit er niet zoveel in. Dit restaurant is populair, maar soms wel in de kinderschoenen, gelukkig staan ze open voor kritiek.

Thuis gaat het been weer omhoog en het ijs er weer op. Hoe moeilijk dit ook voor mij is (de andere spieren zijn ook absoluut niet blij), er zijn zoveel ergere dingen en mensen in veel ergere situaties en daar ben ik me van bewust. Ook weet ik, dat het belangrijk is nu rust te houden, maar jee, ik kan die knie wel dun kijken (helaas heb ik daar nog niet veel succes mee).