Boem, au!

Alweer daagt een schitterende lentedag en ik besluit een stuk met Cosmo door de buurt te gaan joggen. Het is nog koel, maar warm genoeg voor korte mouwen. Ik zie ernaar uit de mooie azaleas in de tuinen te bewonderen.

Helaas betekent mooi weer ook, dat heel veel honden buiten in hun tuin zijn. Ik zou zo langzamerhand beter moeten weten, dan met Cosmo in de buurt te gaan hardlopen! Al meteen in de straat achter ons is het raak. Gewoonlijk vermijd ik huizen, waarvan ik weet, dat er honden zijn, maar kennelijk hebben deze mensen nieuwe honden of er een paar op bezoek.

Meestal lukt het me, door Cosmo kort te houden, om hem goed in bedwang te houden. Dit keer wordt hij echter wilder, dan ik gewend ben, en ik trek hem al blaffend en op zijn achterpoten mee. Hij springt als een soort bok rond en dan is een hond van 25 kilo toch best zwaar, blijkt. Wat er precies gebeurt, weet ik niet, maar opeens voel ik mezelf door de lucht gaan en even later lig ik plat op het cement van de stoep!

Au! Gauw check ik mijn ledematen en er is in ieder geval niets gebroken. Ik ben op mijn linkerknie en -elleboog en handen terechtgekomen. Die eerste twee zijn flink geschaafd, maar het lijkt op het eerste gezicht verder mee te vallen. Cosmo lijkt ook geschrokken van mijn val. Laten we zeggen, dat ik niet bepaald vriendelijk tegen hem sprak (of liever gilde). Gewoonlijk probeer ik rustig commando's te zeggen, maar ik was zo kwaad op hem!

Hij loopt de rest van de wandeling gedwee mee, zelfs als we langs blaffende honden lopen. Ik zal maar niet hopen, dat hij zijn territoriale gedrag hiermee heeft afgeleerd, maar dat ik er nog harder aan moet werken moge duidelijk zijn. Hardlopen doe ik maar even niet, dus ik loop op mijn gemak zo'n drie kilometer.

De azaleas zijn werkelijk op hun hoogtepunt en ik had eigenlijk het National Arboretum op mijn programma staan vanmiddag. Mijn knie doet echter een beetje pijn, dus ik twijfel, maar na mijn douche besluit ik toch te gaan. Zoveel lopen is het ook weer niet. Cosmo gaat ook mee.

Onderweg haal ik een iced tea en mozzarella en tomaat sandwich bij Starbucks om als picknick te eten in het arboretum. Het arboretum ligt aan de noordoostkant van Washington. Ik rij dus langs de monumenten en musea en het Capitool en zie, dat het een drukte van jewelste is in de stad! Heel veel toeristen, maar ook schoolreisjes, vooral bij de musea staan hele menigtes.

Na het Capitool ben ik uit het toeristische gedeelte en wordt het een stuk rustiger. Het noordoostelijke gedeelte van de stad is niet het mooiste en in bepaalde gedeeltes wil je je na zonsondergang liever niet bevinden. Het arboretum ligt echter in een net buurtje. Heel bijzonder vind ik het altijd, zo'n enorm park in het midden van de stad en het is niet eens het enige hier in DC.

Er is van alles te zien bij het arboretum, maar de azalea verzameling vind ik het allermooist. Daarin ben ik niet alleen, want de hoofdparkeerplaats staat vol. Dichterbij de azaleas is een minder bekende parkeerplaats en daar is nog zat plek. Ik eet mijn picknick en loop dan de azaleaheuvel op. Zoals altijd heeft Cosmo allerlei fans, hij wordt door kinderen en volwassenen met liefde geaaid en vindt dat prima.


Het is werkelijk prachtig en de grootsheid van al die bloeiende struiken op de heuvel is moeilijk te fotograferen. Ik doe natuurlijk wel mijn best, maar geniet ook gewoon van alle kleur. De kersenbloesems zijn prachtig, maar al deze enorme bloeiende struiken vol kleine roze, paarse, witte en oranje bloempjes zijn net zo bijzonder. Vroeger in Nederland hadden we een klein struikje als kamerplant, herinner ik me.




Na anderhalf uur doet mijn knie toch wel erge pijn en ik zie tot mijn schrik, dat hij aardig opgezwollen is. Dat kan ik niet hebben! Hoe kan ik mijn dagelijkse beweging krijgen, als mijn knie stuk is? Ik besluit op de terugweg langs Safeway te gaan en koop daar een knieband en ijspak.

Thuis neem ik ibuprofen. Ik doe mijn been omhoog en een ijspak erop in de hoop, dat die zwelling vermindert. Ik baal enorm, want ik heb die knie nodig. Hopelijk helpt dit alles.

Saskia komt vertellen, dat er een vleermuis in de tuin van de buren zit. Het ziet ernaar uit, dat het diertje gewond is, want hij probeert te vliegen, maar dat lijkt niet te lukken. Alle kinderen en een paar buren zijn er en Ray van twee deuren verderop doet het diertje in een schoenendoos. Hopelijk kan hij vanavond wegvliegen, zo zielig!


Al kijkend naar American Idol en Glee voel ik me wel een beetje als die vleermuis. Ik wil graag "vliegen" morgen, d.w.z. de stairmaster of crosstrainer doen, maar dan moet die knie er beter uitzien en voelen. Duim, duim, duim en nog eens duim!

De rest van de foto's van vandaag staan hier.