Cafe du Monde en zoo

Oei, dit bed ligt veel te lekker! Ik kan mezelf er niet toe zetten op tijd op te staan en op de stairmaster te gaan. Natuurlijk lopen we hier heel wat af, maar het is maar goed, dat ik niet in New Orleans woon. Ik zou dagelijks nog harder moeten sporten om de calorieen te verbranden! Ik beloof mezelf morgen wel weer in ieder geval te gaan hardlopen of de cardiomachines te doen.

Voor vanochtend staat Cafe du Monde op de lijst om ontbijt te gaan eten. Duidelijk is het een drukke week voor toeristen, want er staat een rij om het terras op te gaan. Dat heb ik nog nooit gezien! Gelukkig gaat het wel snel en al gauw staan de beignets met een berg poedersuiker erop voor onze neus. Ik drink er een ijskoffie bij, hun koffie met chicorij is zo lekker!

Saskia en ik kunnen maar twee beignets op (ik nog niet eens, opeens is het me te zoet), dus Rick en Kai hebben er ieder vier. We zitten helemaal onder de poedersuiker! Mijn zwarte broek is er grijs van. Lachend vertrekken we, dit blijft altijd een leuke ontbijtplek.

Aan de overkant staan de paard en wagens klaar voor een ritje door het French Quarter. Het is al zo'n beetje traditie, dat wij er bij een bezoek aan New Orleans een nemen, en Saskia laat ons die niet vergeten. We krijgen een leuke dame, Mikki, en haar muilezel Jill. Vorig jaar hadden Katja en ik een gids, die we absoluut niet verstonden, maar Mikki spreekt luid en duidelijk. Altijd weer hoor ik nieuwe dingen tijdens de ritjes (of misschien ben ik die details gewoon vergeten).

Na een half uur zijn we terug op Jackson Square. Rick gaat met Kai naar het Hardrock Cafe, want Kai wil daar een paar drumstokjes kopen. Saskia en ik lopen terug naar het hotel om te douchen.

Voor we naar de dierentuin vertrekken, willen we wat halen voor lunch. Johnny's Po Boy is het oudste po boy restaurant in New Orleans en ik heb hier jaren geleden voor het eerst een friet po boy gegeten. Ja, je leest het goed, dit is een broodje met friet en mayonnaise, heel apart. Vandaag wil ik het "licht" houden, dus bestel een halve gefrituurde oesters po boy met een kop gumbo. Rick neemt een muffuletta, die werkelijk enorm is!

De kinderen hebben geen zin in een po boy, zij hebben de Kupcake Factory ernaast ontdekt. Ze verkiezen een tweede suiker- en deegbom als hun lunch. We zijn op vakantie, zullen we maar denken.

Bij de hotelvalet halen we de van en rijden door het mooie Garden District met zijn prachtige huizen en eiken, die een natuurlijke boog vormen boven ons, naar de Audubon Zoo. Deze dierentuin is vrij klein, maar we bezoeken hem altijd graag.

Er zijn een aantal bijzondere dieren, waaronder twee miereneters, te zien. Verder is er een nagemaakte bayou met dieren, die daar te vinden zijn. De albino alligators, die zo wit zijn, dat ze niet echt lijken, zijn de hoofdattractie.

Het is beredruk met gezinnen met kleine kinderen en we moeten uitkijken niet over wagens of kinderen te struikelen. Onze tieners vinden het allemaal volgens mij net zo leuk, als die kleintjes!

Na zo'n anderhalf uur hebben we alles gezien en bemerken, dat we, als we opschieten, nog op tijd zullen zijn voor de IMAX film van vier uur. Het verkeer zit wat tegen en we hebben geen tijd om naar een parkeerplaats te zoeken. Rick besluit de valet parking van het Hilton hotel te gebruiken. Hij zet mij en de kinderen vast af om kaartjes te kopen.

We halen het allemaal keurig op tijd. Deze film, Hurricane on the Bayou, heb ik vorig jaar ook met Katja gezien. Toen hadden we ook de getroffen buurten, die nog steeds niet opgebouwd zijn, bezocht. Dat wil ik Saskia, die zich dat soort dingen enorm aantrekt, niet aandoen. Deze film vind ik wel goed om te zien voor haar.

Een van de "actrices" is ook veertien, net als Saskia, en het is toch heel wat om door te maken, zo'n orkaan! Ik moet weer slikken bij het zien van de beelden. Ook horen we Marva Wright nog zingen in de film. Bente schreef, dat haar begrafenis gisteren was. Wat een verlies, zo'n mooie stem had die dame!

Het is werkelijk schitterend weer en we gaan nog even genieten van het zonnetje aan het terras langs de rivier van Time Out. Bij ons drankje bestellen de kinderen ook een bord met tortilla chips en cheddarkaas. Dan halen we de van weer op en gaan ons even in de hotelkamer ontspannen.

Tegen zevenen beginnen we trek te krijgen. Saskia heeft hoofdpijn en gaat niet mee. Het moet gezegd, dat de meeste restaurants ook geen gerechten serveren, waar zij dol op is. We lezen over verschillende restaurants in het Where tijdschrift en de keuze valt op Court of Two Sisters. Dit is, volgens mij, de eerste keer, dat we hier eten.

Het is een van de oudste restaurants in New Orleans en staat erg goed bekend om zijn keuken en service. Maar in dit seizoen is vooral hun terras bekend. We dineren letterlijk onder een dak van blauwe regen! Prachtig gewoon!

De bediening is inderdaad heel erg attent. In New Orleans moet ik altijd een mint julep drinken en hier staat die op het menu. Hij smaakt voortreffelijk!

Als voorafje nemen Rick en ik schildpadsoep. Gisteren hoorden wij, dat daar de snapping turtles voor worden gebruikt, niet de lieve roodwangschildpadden. De soep smaakt in ieder geval echt heerlijk en we krijgen een kopje, echt een voorafje, geen bak, die je al helemaal opvult.

Kai neemt de kip Oscar als hoofdgerecht. Heel ongewoon kiezen Rick en ik voor hetzelfde gerecht. De puppy drum met mosterdsaus en crawfish hash (rivierkreeftjes met aardappeltjes) smaakt super en is een bijzondere combinatie.

Rick en Kai hebben nog plaats voor een dessert en natuurlijk moet ik proeven. Kai's broodpudding is de lekkerste, die ik ooit heb geproefd (nu ben ik ook niet zo'n broodpudding fan) en de creme brulee is "to die for". Al met al is dit restaurant zeker een aanrader, al is het wat duurder.

Via Bourbon Street, dat al in volle swing is, lopen we terug. Rick haalt een "Jester" en geeft mij een slokje. Bah! Ik heb niets met zoete cocktails. Kai kijkt zijn ogen uit met de meisjes in bikini bij de "gentlemen's clubs". Al is er maar een enkele, die er ook leuk uitziet. Rick griezelt bij sommigen. Toch is Bourbon Street net als de legale "drugs" of de Walletjes in Amsterdam, een deel van de stad, maar lang niet alles.

Rick haalt McDonald's voor Saskia, die zich gelukkig beter voelt na wat medicijn. Morgen is onze laatste dag hier en ik ben vastbesloten op tijd naar bed te gaan, zodat ik er morgen alles uit kan halen.

Foto's van de afgelopen dagen staan hier.