Het tweede kind is volwassen!

Om kwart over zes worden Rick en ik wakker. We kijken elkaar aan en feliciteren elkaar met ons tweede volwassen kind. Ik herinner me het moment, dat Kai na drie dagen weeen en een spoedkeizersnede geboren werd, nog als de dag van gisteren. Wat me het meest bij is gebleven, is, dat ik hem niet meteen hoorde huilen. Ik was ervan overtuigd, dat er iets met hem was, maar gelukkig bleek hij enkel een rustige baby te zijn. En nu is die rustige baby alweer een jongeman van achttien en de langste van het gezin! Het hele verhaal omtrent zijn geboorte en de moeilijke eerste periode van zijn leven staat hier. Zoals onze traditie is, maken we een verjaarsontbijt (Kai vroeg om eieren met ontbijtworstjes) en pakt Kai zijn cadeautjes voor het naar schoolgaan uit. Van Saskia krijgt hij een houder voor zijn Zune voor in zijn auto. Van ons krijgt hij de drumset voor Rock Band en een electrisch scheerapparaat. Tevreden vertrekt Kai naar school en even later Saskia ook. Als Rick naar zijn werk is en ik aan het opruimen ben, belt mijn zus. Zij had eergisteren een konijnennestje in hun achtertuin gevonden met vijf schattige kleine konijntjes. Natuurlijk waren de kinderen daar helemaal idolaat van en mijn zus zelf ook. Het nest lag heel verborgen en ze hoopten, dat het niet ontdekt zou worden door katten of wilde dieren. Helaas is dat niet gelukt en het nest was vanochtend leeg. mijn zus denkt, dat de diertjes zijn opgegeten en vond dat toch wel naar. Tot haar verbazing leek zij het erger te vinden, dan de kinderen. Zoals Sn, de oudste van acht, opmerkte: "But Mom, that's the circle of life!" Waar Disney al niet goed voor is! Bij de sporschool fiets ik een half uur, waardoor ik weet, dat ik er dit weekend weer met Janet op uit kan zonder kniepijn, en doe een half uur op de crosstrainer (met boek in een hand en andere hand aan de machine). Daarna laat ik Cosmo uit in dit schitterende weer. In dit jaargetijde kunnen de luchten zo ontzettend knalblauw zijn! De luchtvochtigheid, die er in de zomer vaak is, is nog afwezig. Behalve Kai's verjaardag is het vandaag ook "International Pay It Forward Day". Het is de bedoeling iets onverwachts aardigs te doen voor drie mensen. Dat vind ik een leuk concept (dat ik eigenlijk iedere dag zou moeten doen, maar ja...), dus ik doe mee! Als eerste bestel ik een vrolijk boeket bloemen voor Katja. Zij heeft haar Emergency Medical Technician examen net niet gehaald. Nu moet ze dat gedeelte overdoen, maar alle data zitten vol. Bovendien baalt ze ervan, dat Leah en Kelly, haar flatgenotes voor volgend jaar, al hebben besloten, dat zij de grootste kamers in het nieuwe apartement zullen nemen, zonder daar als groepje over te discussieren. En zo waren er gisteravond nog een paar dingen, waardoor onze oudste met haar ziel onder haar arm liep. Moeilijk vind ik het dan, om zo ver weg te zitten, ik zou dan zo graag even een troostende arm om haar heenslaan. Net als ik op het punt sta op pad te gaan, gaat de telefoon en ik zie "Call for Action" staan. Daar wil ik wel mee spreken en hoopvol neem ik op. Helaas heeft "Operator nummer zoveel" geen goed nieuws voor mij. Zij kunnen niet helpen met ons Continental probleem. In het contract met de luchtvaartmaatschappijen, dat je afsluit, als je een ticket koopt, staat namelijk enkel, dat die maatschappij de plicht heeft je naar je plaats van bestemming te brengen, maar niet, dat dat binnen een bepaalde tijd moet gebeuren. Operator nummer zoveel heeft erg met mij te doen en snapt, hoe boos ik ben, maar Call for Action kan niet helpen. Hij geeft me nog wel een telefoonnummer voor het Office of Aviation Management hier in Washington. Veel hoop geeft hij me niet, maar wellicht kunnen die helpen. Ik ga het toch proberen, al is het alleen al om te zorgen, dat er wel een tijdslimiet komt en een beperking op het aantal overboekingen. De paar uur voor ik Saskia van school moet halen besluit ik te besteden aan zoeken naar kleding. Eerst stop ik bij Starbucks voor een van hun kip met groentes, hummus en olijven wraps, een zeer smakelijke en gezonde lunch. Daar bedenk ik me, dat ik de kop koffie van degene na mij wel kan betalen als goede daad en geef de medewerker $5 met de opdracht die van de rekening van de klant na mij af te trekken. Dat vindt hij wel een heel goed idee en vraagt, hoe ik daarop kom. Op mijn antwoord, dat het "Pay It Forward Day" is, reageren de twee barista's heel enthousiast. Zij gaan daar vandaag ook aan meedoen. Macy's heeft op het moment 25% korting op alle kleding, dus daar wil ik eens gaan rondkijken. Ik kies de winkel in de Tysons Galleria mall, omdat die meestal meer kleding van mijn smaak heeft, dan die in Tysons Corner Center. Het is net iets modieuzer daar, vind ik. Ook dit keer vind ik meteen een aantal leuke dingen. Ik zoek vooral nieuwe capri broeken en slaag met een blauw met wit gestreepte van Ralph Lauren en een zwarte van Tommy Hilfiger. Verder zie ik een heel mooi turquoise zijden topje, dat 50% is afgeprijsd, die gaat ook mee! Terwijl ik zo rondloop, zie ik opeens een heel leuke rok van Calvin Klein. Het lijken wel abstracte tulpen, perfect voor Koninginnedag, waarvoor we zaterdagmiddag een groot feest hebben. Het is de enige rok, die ik zie hangen, en ik vraag bij de informatie, of er ergens anders nog meer hangen. De medewerkster kijkt in de computer, maar dit blijkt het allerlaatste exemplaar te zijn. Ik zoek er een passend topje bij en probeer hem aan. Hij zit als gegoten! Die hing daar gewoon voor mij. Blij, dat ik eindelijk een aantal leuke dingen heb gevonden, reken ik af. Het uiteindelijke bedrag verbaast zelfs mij, die toch aan de goede kledingprijzen hier gewend is. Voor al die merkkleding betaal ik minder dan $50 per kledingstuk! De "buit" Precies op tijd voor de laatste bel kom ik bij Saskia's school aan. Zij heeft een afspraak bij de orthodontist en wil, zoals iedere keer, weten, wanneer haar beugel er eindelijk af mag. Ik ga dit keer mee naar achter om het te vragen, want Saskia heeft er helemaal genoeg van. Tot Saskia's teleurstelling wil de dokter daar nog niets over zeggen. Op de terugweg stoppen we bij Coldstone Creamery om Kai's verjaarstaart, de cakebatter confetti cake, op te halen. Saskia maakt van de gelegenheid gebruik en neemt een aardbeienijsje. Achter ons staan een paar tienermeisjes en als derde "Pay It Forward" daad betaal ik hun ijsjes voor ze. Hun dankbaarheid maakt, dat ik dit echt vaker ga doen, het is zo leuk om zomaar iemand te verrassen! Voor zijn verjaarsmaaltijd heeft Kai dit keer The Melting Pot uitgekozen. Bij dit fondue restaurant hebben we al jaren niet gegeten. Het is een van de favoriete restaurants van de kinderen en ik zag er stiekem ook erg naar uit hier weer eens te eten. We beginnen met een kaasfondue, klassieke Zwitserse voor Rick en mij en cheddarkaas voor Kai en Saskia. Daar dopen we rauwkost en appel in en de anderen ook brood. Dat vult mij te snel op. Als hoofdfondue kies ik het vistrio van garnalen, scallops en zalm en Rick de "French Quarter", vlees en vis met Cajun kruiden. Wij fonduen in bouillon. De kinderen kiezen kip en filet mignon in "bourgignonne" (olie). Daarbij krijgen we broccoli, champignons en aardappel om te koken en zes verschillende sauzen, waarvan de teriyaki en kerriesauzen favoriet zijn. We smullen! Het lijkt nooit zoveel, als het bezorgd wordt, maar ik kan mijn portie net op! Er blijft wat filet mignon en kip over, wat we voor de huisdieren mee willen nemen. Dat blijkt alleen te mogen, als we het vlees koken, federale wet volgens de serveerder. Nou, goed, ik doe het wel een paar secondes in de bouillon en voila, gekookt, zonde om dat vlees weg te gooien. Wonder boven wonder hebben de kinderen nog plaats voor een chocolade fondue! Ze kiezen de "kleine" portie oreos en marshmallow. Daarbij komt een enorm bord met banaan, verse aardbeien, cheesecake, marshmallows en meer. We rollen praktisch het restaurant uit! Kai's ijstaart blijft maar tot morgen wachten, want daar is geen plekje meer voor over. Fonduen duurt ook even, dus de kinderen gaan bij thuiskomst meteen naar boven. Er is helaas ook op verjaardagen nog huiswerk te maken.