Paasweekend op de weg

Zaterdag

Als ik wakker word, zie ik, dat het bewolkt en een beetje regenachtig is. Ik heb helemaal geen regenkleding of paraplu mee, dus ik laat mijn plan om nog even foto's te gaan maken in het French Quarter varen.

Om half negen maak ik de rest van het gezin wakker, want ons doel is om om half tien op pad te gaan. Rick gaat alvast naar beneden om de van te laten halen. Daar hoort hij, dat dat een paar uur kan gaan duren, want de Crescent City Classic wordt vanochtend gelopen en daardoor zijn de straten afgesloten.

Rick komt boven met de mededeling, dat we, met al onze bagage (en dat is nogal wat) op een wagentje de acht blokken naar de van zullen gaan lopen. Balen, maar er zit niets anders op, want een paar uur wachten vinden we zonde.

Als de bellman onze bagage komt ophalen, brengt hij (denken wij) goed nieuws. De straten zijn inmiddels heropend en de auto's kunnen dus weer gebracht worden. Beneden treffen we echter een enorme chaos aan, want wij zijn bij lange niet de enigen, die onze auto nodig hebben!

Ons doel van half tien vertrekken is inmiddels al verstreken en het ziet er niet naar uit, dat we de van snel zullen zien. Dat geeft dan wel mooi tijd om ontbijt te gaan halen bij de McDonald's naast het hotel. Daar staat een lange rij en het duurt zeker een half uur voor ik mijn bestelling heb. Inmiddels kijk ik mijn ogen uit, want de meest interessant uitgedoste mensen komen er binnen.

Net als ik naar buiten loop komt er een busje aangereden. Rick let niet op, maar ik hoor de valetmanager nummers afroepen van mensen, die op hun auto's wachten, en ze het busje inleiden. Ik vraag, wat er aan de hand is en het blijkt, dat iedereen met het busje naar de parkeerplaats zal worden gebracht, omdat iedere auto apart brengen teveel tijd zal nemen.

Prima, want wij willen weg. Alleen moet al onze bagage ook in het busje, dat al vol zit met andere mensen en hun (met ons vergeleken minieme) koffers. Het wordt een heel geprop, maar alles past uiteindelijk en het is maar acht blokken. Met behulp van het hotel personeel laden we de van in en kunnen, een uur later dan gepland, aan onze terugreis beginnen.

Rick en ik hebben besloten, dat we erg graag de Lake Pontchartrain Causeway willen rijden. Dat is de derde langste brug ter wereld en de langste over water. Hiervoor hoeven we maar een mijl of tien om te rijden en dat is het ons wel waard.

We hebben de brug al gauw gevonden en rijden dan meer dan 38 kilometer over water. Onderweg zijn een aantal keerpunten ingebouwd, maar halverwege staat er een bord, dat we rechts aan moeten houden, omdat er politie in de linkerbaan rijdt. Die blijkt een SUV met een klapband te begeleiden. De SUV rijdt gewoon op de velg, dus die zullen straks een flinke reparatie hebben. Of ze geen extra band meehebben, of dat je je band niet mag verwisselen op de brug, zullen we nooit weten.

Door de bayous, waar we een paar dagen geleden nog met een boot vaarden, rijden we Louisiana uit, Mississippi in. Inmiddels regent het flink en we zijn dankbaar, dat we dit weer in de auto meemaken en niet lopent door het French Quarter. Al was het vrij koel, we hebben deze week van prachtig weer mogen genieten.

Deze weg door Mississippi is enorm verlaten, dus het is zaak te gaan tanken en eten, zodra we wat zien. Dit keer stoppen we in Poplarville. Zo te zien stelt het plaatsje niet veel voor, maar de Wikipedia erover is wel interessant.

Tot vreugde van de kinderen is er een Sonic, hun favoriete drive thru. Na de lunch zetten we onze tocht verder en bemerkt Rick tot zijn schrik, dat de "check engine" en "VSC" lichtjes an de van aanstaan. Hij stopt de van en ik kijk in de handleiding, wat die lichtjes betekenen. Bij beiden staat slechts "breng de van naar een Toyota garage", daar worden we dus ook niet wijzer van.

Gelukkig is het zaterdag en ik bel, terwijl Rick voorzichtig verder rijdt, onze garage in Tysons Corner. Daar word ik heel vriendelijk geholpen. Zolang de lichtjes niet knipperen mogen we door blijven rijden. We hebben nog 1570 km te gaan en ik vraag, of dat wel kan. Ik zie al helemaal nog een terugreis met veel oponthoud voor me.

Na even navragen wordt me verzekerd, dat we door kunnen, zolang de lichtjes niet gaan knipperen. Ook merkt ze op, dat we moeten kijken, of de knop van de benzinetank wel goed dicht zit, want dat kan die lichtjes soms veroorzaken. Natuurlijk proberen we dat meteen, maar de lichtjes blijven aan. Ik maak meteen een afspraak voor maandagochtend om dit na te laten kijken.

We rijden door, maar minder gerust, en ik betrap mezelf erop, dat ik me er regelmatig van verzeker, dat de lichtjes nog niet knipperen. We rijden hier in een gebied, waar in geen mijlen een Toyota garage te bekennen zou zijn en dat is voor het grootste gedeelte van de reis het geval.

Net over de grens met Alabama tanken we bij en neem ik het stuur over van Rick. Ik zet de van aan en uit dan een jubelkreet. De lichtjes zijn uit! Het had dus toch iets met de benzine te maken. Inmiddels is het ook weer zonnig en droog, wat toch prettiger rijdt. De natuur is alweer groener, dan een week geleden, en de mooie redbuds helemaal uit.

In Alabama komen we door drie stedelijke gebieden, Tuscaloosa, Birmingham en Gadsden. Daartussenin is het vrijwel uitgestorven. De interstate ook, dus ik druk het gaspedaal flink in. Met de radar detector aan durf ik net iets meer, bovendien rijden mijn medeweggebruikers vaak nog harder. Rick noemt me een durfal, want aan 140 waagt hij zich niet. Ik ook alleen, als ik er zeker van ben, dat er geen trooper kan schuilen, maar het schiet lekker op.

De mijlen vliegen voorbij en het doel voor vanavond, dat ik eerst voor ogen had, maar wat met ons oponthoud te ver weg leek, is nu weer haalbaar: Knoxville, Tennessee. Eerst besluiten we in Chattanooga te stoppen voor het avondeten.

In een groot winkelcentrum valt onze keuze op Big River Grille. Daar hebben we nog nooit gegeten, maar het blijkt deel uit te maken van Gordon Biersch, waar Rick een kaart van heeft en punten voor krijgt, een leuke bijkomstigheid.

De bediening is goed en het eten lekker. Rick en ik bestellen allebei de "blackened" garnalen taco. Die wordt in een blauwe maistortilla gevouwen in een gewone tortilla geserveerd. Vreemde combinatie, maar het smaakt eigenlijk best goed.

Rick kijkt tijdens het wachten op het eten naar de basketbalwedstrijd van Michigan State. Helaas verliezen die en zijn nu uit het March Madness toernooi. Intussen heb ik de Hampton Inn in Knoxville gereserveerd. Zo'n anderhalf uur later checken we in bij dit vrij nieuwe hotel. We krijgen een kamer met twee queen size bedden en een extra bed. Saskia wil graag op de opblaasmatras slapen, zodat we allemaal een eigen bed hebben.

Zondag

Ricks wekker van half acht gaat me veel te snel. We zijn een uur kwijt, doordat we van tijdzone zijn veranderd, dus het voelt als half zeven. Terwijl Rick doucht, doezel ik nog wat verder en val waarempel weer in slaap.

Saskia vond het vooral jammer, dat we Paasdag niet thuis vieren, dus ik heb een aantal Paaslekkernijen meegenomen en naast de bedden van de kinderen gelegd. Saskia is teleurgesteld, dat ze niet in een mandje zitten, maar dat was ten eerste moeilijk mee te nemen en ten tweede vind ik dat altijd onnodige troep, want die wordt na Pasen weer weggegooid. Ik had er echter niet op gerekend, dat zij dat nog zo belangrijk vond. Ze is nog meer kind, dan ik dacht. Ik beloof haar, dat we volgend jaar thuis zullen zijn met Pasen.

Binnen de drie kwartier zitten we weer bepakt en bezakt in de auto. Bij Starbucks halen we verschillende koffies. Dit filiaal serveert geen warme ontbijtsandwiches, dus halen we die bij McDonald's.

Hier in Tennessee zien we overal enorme warenhuizen met vuurwerk. Rick wil graag wat in Virginia illegaal luchtvuurwerk kopen, dus we stoppen bij de laatste voor de grens. We zitten hier maar 12 mijl van Pigeon Forge verwijderd. Ik probeer Rick en de kinderen er al jaren van te overtuigen op vakantie te gaan naar de Smoky Mountains, maar dat is tot nu toe niet gelukt.

Het is verleidelijk de 12 mijl te rijden om ze te laten zien, dat het daar niet alleen natuur is (al is dat voor mij het aantrekkelijkst). Ik weersta de verleiding maar, want we willen met Katja lunchen en dan toch ook nog wel op tijd voor het avondeten weer thuis zijn. Ooit zal ik mijn Smoky Mountains "fix" wel krijgen met of zonder Rick en kind(eren).

Rick kiest een paar flinke vuurwerkpakketten uit. De verkoopster laat elk ervan op een groot tv scherm zien en ik hoop maar weer, dat we niet zullen worden betrapt straks! Mooi is het zo te zien wel.

Het is prachtig zonnig weer en zo'n 22 graden. Eigenlijk zonde om in de auto te zitten. Gelukkig zal dit mooie weer nog even duren, zodat we er de komende dagen van kunnen genieten. Om een uur of elf rijden we Virginia weer binnen en moet de radar detector weg. Dit is de enige staat (en Washington DC), waar die illegaal zijn.

Virginia is bijna een derde van onze rit, dus "bijna thuis" zijn we zeker nog niet. We hebben nu nog 582 kilometer te gaan. Blacksburg ligt ongeveer anderhalf uur rijden van de Virginia grens, dus keurig op tijd om te gaan lunchen komen we bij Katja aan.

Dit is de eerste keer, dat Kai en Saskia haar apartement zien, dus we halen haar thuis op. Het is fijn Katja weer te zien en ze heeft van alles te vertellen, want ze is dit weekend meegeweest met de ambulance van het Christiansburg rescue squad.

We gaan bij Macado's lunchen, waar ook een aantal andere ouders met hun collegestudenten zitten. Dit restaurant heeft een ellenlange lijst met verschillende sandwiches. Ik bestel een stokbrood met roast beef, kaas, mosterd, portabello champignons en bananenpepers. Het smaakt allemaal prima en is erg gezellig zo met het hele gezin bij elkaar. De kinderen hebben elkaar ook heel wat te vertellen.

De meisjes zouden de meisjes niet zijn, als er niet ook wat gewinkeld moest worden. Katja is (behalve haar portemonnaie alweer, daarover later meer) haar hardloopschoenen kwijt. Hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen? Ze is gaan spelunken, haar schoenen werden modderig, dus deed ze ze uit om de auto niet vies te maken en vergat ze prompt. Zucht!

Helaas voor Katja is het Paaszondag, dus heel veel winkels zijn gesloten, de mall met de schoenenwinkel incluis. Petsmart is echter open en daar laten we een paar hartjes, die gewoonlijk aan de halsband van een huisdier gaan, ingraveren met Katja's informatie. Een ervan gaat aan haar sleutelbos en de andere aan haar toekomstige portemonnaie. Op die manier heeft de (hopelijk eerlijke) vinder een telefoonnummer om te bellen.

De dames willen ook graag een paar dingen van de Virginia Tech boekenwinkel, die wonder boven wonder wel open is. Rick haalt wat geld uit de ATM, zodat Katja tenminste voor de komende week goed zit. Dan is het alweer tijd om Katja terug te brengen, want wij moeten nog 250 mijl rijden en zij moet zich klaarmaken voor haar werk.

Op vrijdag is Katja haar portemonnaie dus voor de zoveelste maal verloren. Dit keer was het in de bus van school naar huis. Omdat hij iedere keer weer netjes werd teruggebracht, adviseerde Rick haar niet meteen haar debit en benzinekaarten te blokkeren.

Dit keer ziet het er echter niet uit, dat ze haar spullen terug zal krijgen. Als we in Blacksburg benzine tanken, belt Katja, dat er twee aankopen op haar kaart zijn gedaan sinds vrijdag. Een ervan is een Zune Original, een produkt, dat nog niet eens uit is.

Aangezien het wel duidelijk is, dat de dief in Blacksburg woont, adviseren wij Katja een politierapport op te laten maken. Wie weet valt de dader te traceren. Rick cancelt intussen haar kaarten. Als we even later met Katja praten, komt de politie net aan. Ze nemen het dus wel serieus, erg fijn. Wij vragen ons wel serieus af, wat we kunnen doen, zodat dit niet weer voorkomt. Duidelijk werkt tot nu niets afdoende.

Om Kai wat meer ervaring met interstate rijden te geven, laten we hem verder naar huis rijden. Hij hoeft straks wel niet de lange rit naar Blacksburg te maken, maar de I-81 is net zo druk met vrachtwagens, als de I-95 naar Richmond.

Zonder twijfel is dit het mooiste gedeelte van onze rit. Ik vind de Shenandoah Vallei altijd al prachtig, maar nu in de lente is hij schitterend. De paarse redbuds, gele forsytia, rode bloeiende maples, witte perenboompjes en het prille lentegroen creeren een prachtig kleurenpalet. De I-81 mag dan vervelend zijn om te rijden, het uitzicht is in ieder geval zeer de moeite waard.

Kai rijdt prima en zonder problemen rijden we rond half acht de cul de sac binnen. De natuur is enorm gevorderd in die ene week! Onze magnolia en narcissen zijn uigebloeid en de kersenbloesemboom en tulpen bloeien volop. Meestal zit er wel een week of wat tussen de narcissen en de tulpen, maar het is ongewoon warm geweest voor de tijd van het jaar. Vreemd na zo'n koude winter, eigenlijk.

Gauw pakken we uit en gooien alvast een was in de machine. We willen makkelijk pizza als avondeten bestellen, maar de plaatselijke Italiaan is gesloten op deze Paaszondag. Dan maar Pizza Hut, de thin crust met groentes vind ik altijd wel lekker van hen.

Voor we vertrokken, heeft Rick 24 plastic eieren in de woonkamer en eetkamer verstopt. Kai en Saskia zoeken die na het eten en dat valt ze, tot hun verbazing, nog niet mee. De eerste twintig zijn redelijk makkelijk gevonden, maar de laatste vier heeft Rick heel slim verstopt. De kamers zijn niet groot, dus dat is echt een kunst!

Het is tijd voor de kinderen om zich klaar te maken voor de schooldag morgen. We hebben allemaal genoten van deze reis, zelfs Saskia, die, volgens haar eigen zeggen, niet van steden houdt. Het zien van Christine en Chuck op de heenweg en Katja op de terugweg was een grote bonus. Het was een lange rit, maar zeer de moeite waard!

De rest van de foto's staat hier.