Prachtig lenteweekend

Zaterdag

Om half tien heb ik met Mary Ellen afgesproken te gaan lopen. Zij komt dik aangekleed aan, maar zegt, dat het niet zo koud aanvoelt, als het op de thermometer lijkt te zijn. Het zal zo'n twaalf graden zijn, maar de zon voelt al erg warm aan. Ik heb inderdaad genoeg aan een licht trainingsjack.

Mary Ellen vertelt, dat ze haar plaats in de Cherry Blossom Ten Miler heeft weggegeven. Ze heeft gewoon helemaal geen tijd gehad om te trainen. Wel erg jammer, want ze was er zo enthousiast over.

Als we gaan hardlopen merk ik inderdaad, dat haar uithoudingsvermogen veel minder is geworden. Het lukt haar maar een halve mijl achtereen hard te lopen, terwijl we in oktober nog vrij moeiteloos tien mijl liepen. We besluiten dus alleen de heuvels af hard te lopen. Ik vind het wel best, want ik beschouw vandaag dan gewoon als mijn "rust"dag.

Met Rick ga ik mee Vienna in om o.a. zijn overhemden naar de stomerij te brengen. Naast die stomerij ligt een Quiznos en ik merk op, dat ik daar nog nooit iets van heb gegeten.

Rick wil per se, dat ik een van hun "Sammies" probeer. Dat is een plat brood gevuld met vlees en groentes. Ik bestel een "Cantina" sammie en dat is inderdaad best lekker (al vind ik de saus veel te zoet). Er staan wel meer dingen op hun menu, die ik weleens wil proberen. Mijn vuurdoop bij Quiznos heeft nu plaatsgevonden (voorheen was ik een pure Subway klant!).

Na samen met Rick wat in de tuin te hebben gewerkt, ga ik met mijn boek in het zonnetje voor zitten. Veel van lezen komt er niet, want alle buren zijn buiten en dus wordt er regelmatig even bijgekletst.

Al vanaf de eerste keer, dat ik een preview zag, heb ik "How to Train your Dragon" willen zien. Ik ben dol op draken en andere fantasiefiguren en deze film ziet er erg leuk uit. Saskia is niet geinteresseerd en Kai heeft muziekrepetities, dus Rick en ik gaan samen.

We hebben kaartjes voor de IMAX 3D. Dit is de eerste keer, dat we een IMAX bij AMC gaan kijken. De film stelt allerminst teleur en is zeker op IMAX formaat werkelijk super! Rick, die volgens mij zo ongeveer elke tekenfilm heeft gezien, vindt het zelfs de beste, die hij ooit heeft gezien.

Thuis halen we Kai op en gaan Indiaas eten bij Jaipur. Dit restaurant ligt onopvallend in een apartementencomplex, maar is altijd druk. Geen wonder, want het eten is altijd prima. Ik ben dol op het vegetarische tandoori paneer, gegrilde Indiase boerenkaas met verschillende kleuren paprika.

Zondag

Rick en ik gaan ontbijt halen bij Starbucks. Hun wrap met eiwit en spinazie is precies de goede basis voor de lange fietstocht, die ik met Janet ga maken. Het is te koud om buiten te eten, maar belooft later vandaag een stuk warmer te worden.

Om half tien laden Janet en ik de fietsen op haar auto en rijden richting Gravelly Point. Tot onze verbazing staat de parkeerplaats al helemaal vol.

Veel trucks met bootaanhangers nemen twee parkeerplaatsen in. Dit is ons vorig jaar niet overkomen, maar gelukkig is er extra plek op het gras. Duidelijk is iedereen erop uit om van dit vroege warme weer te genieten.

Genieten doen we zeker! Het prille lentegroen, de diepblauwe lucht, de paarse redbuds en witte dogwoods, ik kan er zeker geen genoeg van krijgen. Ons doel is Mount Vernon, wat zo'n 24 km verderop ligt.

Het Mount Vernon Trail is een grote aanrader voor iedereen, die in of rond Washington wil fietsen. Het is erg druk in het weekend, maar nog steeds zeer goed te doen. Onderweg zien we een adelaarsnest en een paar zeearenden glijden boven ons langs.


Het gaat allemaal heerlijk tot ik opeens lijk te slippen. Ik ga een bocht door en val bijna. Tot mijn schrik hoor ik een luid "hsssss" geluid en mijn voorband loop snel leeg. Ik moet zo plotseling stoppen om niet te vallen, dat Janet en degene achter haar bijna ook vallen. Ik trek een grote doorn uit mijn band, die niet meer te redden valt.

We zijn nog iets meer dan vijf kilometer verwijderd van Mount Vernon en veel meer van Alexandria, dus teruggaan is geen optie. Ook zijn hier geen fietsenwinkels of welke winkels dan ook en ik heb geen nieuwe binnenband bij me. Ik bel Rick op, die gelukkig thuis is, en vraag hem, of hij naar Mount Vernon kan rijden en zijn fiets kan brengen en de mijne meenemen. Dat gaat lukken, zegt hij.

Lopen met een fiets met lekke band gaat niet echt snel, merk ik al gauw. Het is wel een mooie weg, al lopend zie je natuurlijk meer, dan fietsend. Langs het pad staan zo af en toe kaarten en op een ervan zie ik, dat Riverside Park net iets dichterbij is, dan Mount Vernon. Ik bel Rick weer op, dat hij ons daar kan treffen, ook makkelijker voor hem om ons te vinden, want Mount Vernon is nogal groot.

Aan een van de vele picknicktafels rusten we uit, terwijl we op Rick wachten. Om ons heen zitten allemaal picknickende families. Het is zeker geen straf om hier te wachten in het warme zonnetje. Ik ben veel te warm gekleed in mijn zwarte shirt met lange mouwen. Het is zeker 25 graden, inmiddels.

Na een half uurtje komt Rick aanrijden met zijn fiets als vervanging voor de mijne. We proberen de voorwielen te verwisselen, maar dat lukt niet, dat van hem is kennelijk toch net iets anders. Rick neemt mijn fiets dus mee en ik ga op die van hem verder. Die van hem voelt beduidend lichter, merk ik meteen. Soms voelt mijn fiets als lood aan.

Zonder verder oponthoud komen we terug in Old Town Alexandria aan. Daar is het drukker, dan ik het ooit heb gezien! De terrasjes, waar wij graag willen gaan lunchen, zitten dan ook om half twee nog allemaal propvol. Bij The Wharf vragen we, hoe lang het zal duren voor een tafeltje buiten. Dat blijkt maar tien minuten te zijn, dus daar kunnen we wel op wachten.

We krijgen een tafeltje in de schaduw (hoera, want ik heb het inmiddels echt warm). Binnen hebben we het menu al bekeken. Janet is een van meerdere van mijn vriendinnen, die een soortgelijke smaak heeft. We bestellen een half dozijn oesters om te delen en dan beiden de pasta salade met garnalen, scallops en crab. Die laatste is werkelijk heerlijk, alles in een lichte tomatensaus.

Heerlijk is het hier zo te zitten. We kijken onze ogen uit naar de voorbijgangers en dat zijn er veel! Eigenlijk willen we geen van beiden verder, maar het is al half drie, dus tijd om te gaan.


De laatste 8 kilometer terug naar de van gaan snel, al wordt het steeds drukker op het pad. Als we de parkeerplaats afrijden, zien we, dat er nu een file staat om een plekje te vinden. Ons avontuur van vandaag zit er (helaas) weer op. We zijn het erover eens, dat zo'n fietstocht en lunch als een minivakantie voelen. De lekke band zijn we alweer praktisch vergeten.

Thuis zie ik een auto met een Colorado kenteken op onze oprit staan. Neef Lucas is dus al gearriveerd. Lucas is inmiddels officier bij het Corps Mariniers en woont tijdelijk in Virginia Beach. Hierna gaat hij naar San Diego verhuizen, dus het is leuk hem nog even te zien.

Het is zo'n lekker zomerse dag, tijd om Clare & Don's Beach Shack een bezoek te brengen. We gaan vroeg, want dit is een erg populair en klein restaurant. We hebben geluk en krijgen meteen een tafel.


Het menu hier is uitgebreid en heeft ook veel vegetarische selecties met tofu. Ik bedenk me, dat ik Janet daarop attent moet maken, want Leah is tegenwoordig een vegetarier. Als voorafjes kiezen we de pickle chips (ja, gefrituurde augurken en die zijn lekker!) en gator bites.

De hoofdgerechten varieren. Lucas neemt de crabcake sandwich en Rick en Kai de grouper sandwich. Saskia houdt het bij de kaasburger en ik neem de spiesjes met scallops en garnalen, die met gestoomde groentes worden geserveerd. Dit restaurant ziet er echt als een "shack" uit, maar het eten is prima! Lucas geniet duidelijk ook.

Na thuis nog wat nagekletst te hebben, neemt Lucas weer afscheid. Wij kijken verder tv, moe van een druk weekend.