Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, mei 18, 2010

Hendrick Avercamp en Impressionisme

Op weg naar de fitness hoor ik op de radio, dat onze regio het erg goed heeft gedaan bij de buitenlandse toeristen het afgelopen jaar. Virginia kreeg zelfs maar liefst 16% meer toeristen uit andere landen op bezoek, DC en Maryland 6 en 5% respectief. Virginia had daarmee landelijk de grootste toename in buitenlandse bezoekers. Zouden mijn verhalen over deze staat daar ook mee te maken hebben? Helaas werd er niet bij verteld uit welke landen die toeristen kwamen.

Het is maar kil buiten en ziet er dreigend uit, maar is droog. Een voordeel is, dat het in het gymlokaal niet zo idioot warm is. Mijn lichaam werkt nog niet erg mee en mijn spieren voelen moe aan. Omdat Katja en ik Washington nog in willen gaan en dat ook veel lopen zal zijn, beperk ik me vanochtend tot een half uur interval op de stairmaster.

Na met Cosmo gewandeld te hebben, stappen Katja en ik in de van. Via de I-66, die zonder verkeer een directe en snelle weg naar de stad is, zijn we binnen het halve uur in Washington. Daar valt het ons op hoe druk het is. Overal staan bussen en drommen toeristen lopen, ondanks het koele, miezerige weer, over de Mall.

Zoals gewoonlijk wil ik in het Reagan gebouw parkeren. Daar moeten we onze id's laten zien en de auto wordt voor explosieven gecheckt. In de garage is het ook veel drukker, dan anders. Ik kan me nog net in een heel nauwe parkeerplaats wurmen.

Deze garage is zo enorm, dat het zaak is je parkeernummer op te schrijven en wij staan in "Rusland" op het groene niveau. Boven is het dan nog even zaak ons te herinneren, waar de liften zijn en bij welke uitgang. Het is een enorm labyrinth, dit gebouw, dat onder anderen de Environmental Protection Agency huist.


Het grote debat is om de stad Washington een stem in het Congres te geven, nu hebben alleen staten dat en Washington, DC, is geen staat.

Rillend lopen we naar Pennsylvania Avenue. Eigenwijze Katja wilde geen jas aan en loopt op teenslippers, ik heb tenminste een regenjack aan, dat winddicht is. Bij Ten Penh is het behaaglijk warm. Het restaurant zit flink vol, maar er is nog een tafeltje voor ons.

Het staat niet op het lunchmenu, maar ik weet, dat ze hun gefrituurde spinazie ook 's middags kunnen maken. Katja en ik zijn daar dol op, dus bestellen een portie. Ooit wil ik dat toch ook eens thuis proberen te maken, hier staat een recept. Mijn vegetarische "pho" (soep) is werkelijk verrukkelijk en ook Katja smult van haar kerriegerecht met garnalen.


Decor van het restaurant

Eigenlijk was deze lekkere lunch mijn manier om Katja mee te lokken naar een kunsttentoonstelling, die ik graag wil zien. Zij claimt "niets" te hebben met musea, maar gaat toch gewillig mee naar het klassieke gebouw van de National Gallery Art. De veiligheidsbeambtes grappen met ons en wijzen ons naar de Nederlandse galerijen.

Daar is tot 5 juli het werk van Hendrick Avercamp te zien. Over hem heb ik ooit het boek "De Stomme van Kampen" van Thea Beckman gelezen. Ik heb het hier in de boekenkast staan en wil het nu herlezen.

Wat een heerlijke schilderijen! Zoveel details, dat je ze in korte tijd niet allemaal in je op kunt nemen, en zoveel humor. Op een schilderij is een dame gevallen en laat haar roze achterwerk zien, bijvoorbeeld. Het is allemaal vrij klein geschilderd, dus het moet je maar net opvallen. Het zijn het soort schilderijen, waar ik er niet genoeg van kan bekijken. Helaas hangen er maar een beperkt aantal. We krijgen ook een leuke kijk op de schaatsgeschiedenis van Nederland, in de vitrines liggen een aantal heel oude doorlopertjes.

Naast de tentoonstelling liggen de galerijen met andere Nederlandse meesters, waaronder een aantal Vermeers en Rembrandts en een van mijn favorieten: een Jan Steen. Ik vertel Katja over de uitdrukking het huishouden van Jan Steen. Voor iemand, die zogenaamd niet in kunst is geinteresseerd, bekijkt zij de schilderijen wel erg goed en leest de beschrijvingen ernaast. We zien een aantal mensen schilderijen naschilderen, wat Katja ook interessant vindt.

Bij Peter Paul Rubens' Daniel in the Lions' Den (ik kan nergens de Nederlandstalige naam online vinden) moeten we lachen om een herinnering.

Jaren geleden nam ik de kinderen en Leah hierheen. Voor Leah was het de eerste keer in een kunstmuseum. Van mij mochten de kinderen allemaal een reproductie van hun favoriete schilderij uitkiezen. Katja koos de Waterlelies van Monet, Kai een Nederlands schilderij van een zeegevecht en Leah Daniel in the Lions' Den. Wij vonden dat allemaal een bijzondere keuze na alle schilderijen, die we hadden gezien.

Beneden gaan we de andere tentoonstelling, waar we in geinteresseerd zijn, bekijken: de Chester Dale collectie van Impressionisme tot Modernisme. Daar hangen een heel aantal van mijn favorieten: Monet, Renoir, Toulouse Lautrec. Katja is vooral geinteresseerd in de Picasso's, al hangen er geen uit zijn, zoals zij het noemt, "gekke" periode.


Allebei moeten we voor vier uur thuis zijn, dus de tijd begint te dringen. Ondanks alle voorbereidingen is het toch even zoeken naar de juiste lift en ook naar de van. Daar blijkt, dat de auto's, die bij aankomst naast ons stonden, plaats hebben gemaakt voor een paar SUV's.

Het lijkt er even op, dat ik er nu gewoon niet uit zal kunnen, want vlak achter me staat een onbuigzame witte muur. Ik ga het wel proberen, want we hebben niet de tijd om te wachten tot de eigenaren terugkomen, wie weet, wanneer dat zal zijn. Katja stapt uit en met veel gemaneuvreer en helaas ook even een heel lichte aanraking met de muur lukt het me vrij te komen. Volgens Katja was het centimeters aan beide kanten. Pfff!!!

De muur heeft wel wat schade verricht aan mijn bumper en er zit witte verf op. Thuis neem ik de fles Soft Scrub en, zoals al vaker met andere dingen, werkt dit spulletje perfect. Het schuurt zachtjes de witte verf weg en er blijven nog maar een paar plekjes over. Dank je wel, Soft Scrub!

Saskia wil haar haar korter en heeft daarvoor een afspraak met Mona. Intussen ga ik boodschappen doen bij Whole Foods. Vanavond staat spaghetti op het menu, met twee verschillende sauzen.

Mona wil precies Saskia's zin doen qua haar, maar dat is moeilijk met een tiener, blijkt. Saskia wil een schuinaflopende pony en die heeft ze, als ik terugkom van de supermarkt. Duidelijk is ze echter niet tevreden en Mona voelt dat ook. De pony wordt wat korter gemaakt en ziet er nu echt super uit. Maar het is duidelijk een geval van wennen, want nu vindt Saskia hem weer te kort.

Rick, Katja en ik koken samen de maaltijd. Het is duidelijk, dat Katja heel wat heeft geleerd dit afgelopen jaar. Zij maakt voor ons tweeen de saus met garnalen klaar (gewoon pastasaus, waar ze garnalen bijdoet, geen speciaal recept of zo) en Rick de saus met gehaktballen voor de andere drie. Intussen kook ik de volkoren spaghetti. Tot ons genoegen vindt zelfs Saskia die lekker. Het wordt weer een gezellig maaltje met zijn vijven.

Saskia en ik kijken naar American Idol (nu vinden we Lee wel erg goed, het wordt spannend) en Glee. Die laatste show vind ik net zo leuk, als jaren geleden Fame. Kai heeft morgen een AP examen en studeert daar met een groepje voor. Rick en Katja gaan naar de bioscoop om Hot Tub Time Machine te zien. Het voelt een beetje als vakantie met Katja thuis, moet ik toegeven, al moeten de andere twee nog naar school.

Het valt me op, dat er steeds minder mensen reageren hier, terwijl het aantal lezers ongeveer hetzelfde blijft. Zijn mijn schrijfsels te saai? Is er iets, waar jullie graag over willen lezen, wat met het leven hier te maken heeft? Iedere ochtend kijk ik toch wel, moet ik toegeven, uit naar de reacties. Ook ben ik wel benieuwd, of sommige mensen, die voorheen altijd meelazen, er nog zijn.

Het is weleens een vreemde positie om je in te bevinden, als blog schrijfster, zoveel lezers, die komen en gaan, die jou wel denken te kennen, maar jij kent hen helemaal niet. Daarin ben ik niet alleen, natuurlijk, want er zijn vele duizenden bloggers en hier in de VS een aantal, die er aardig aan verdienen.

Een van mijn Amerikaanse internetkennissen schrijft al vele jaren een "commercieel" blog. Ze heeft zelfs een boek uitgegeven. Ze schreef (in het Engels, dus een veel grotere groep van lezers, dan ik, die het Engels al gauw opgaf, te "open" voor mijn gevoel) over haar zwangerschappen, geboortes en ook haar nare scheiding. Maar nu staat ze voor de grootste, moeilijkste taak van haar leven.

Ze is zwanger van haar vijfde kind en haar oudste, Kai's leeftijd, heeft een overdosis drugs genomen en is zo erg in elkaar geslagen door een verkeerde deal, dat hij in de ICU terechtkwam. Nu heeft hij zo'n ernstige hersenbeschadiging, dat men niet weet, of hij ooit weer "de oude" kan zijn.

Zij heeft verkozen dit alles openbaar te maken en erover te bloggen. Natuurlijk creeerde dat twee kampen. Aan de ene kant degenen, die vinden, dat haar 18-jarige zoon volwassen is en het niet haar recht is zijn prive omstandigheden (die al heel openbaar zijn, door zijn eigen acties) op het internet te zetten. Aan de andere kant, en ik sta daaraan, diegenen, die vinden, dat zij als moeder ook steun verdient en wellicht andere families met soortgelijke problemen, waar men zich voor schaamt, helpt de realiteit naar voren te brengen.

Enfin, ik zou meer reacties leuk vinden, is alles, wat ik wilde zeggen. Intussen ben ik dankbaar, dat onze ergste "zorg" een F in wiskunde is. Hoe goed je je kinderen ook denkt op te voeden, er zijn geen garanties. Mijn gedachten zijn vaak bij Katie en Henry, want Kai heeft dezelfde leeftijd en ik kan me niet voorstellen, hoe het moet zijn voor haar om haar zoon zo te zien. Mijn kinderen hebben de afgelopen paar weken heel wat extra knuffels gekregen (tot hun ergernis, wel te verstaan). Iedereen in ieder geval bedankt voor het lezen van mijn hersenspinsels.

45 reacties:

Anoniem zei

Hallo Petra, laat ik eens reageren na deze oproep! Ik lees al jaren dagelijks je blog. Vaak zoals nu tijdens mijn ontbijt voordat de rest van mijngezin wakker moet worden en de dag weer begint. Ik ben ooit op je blog gekomen via het forum van ouders online. Ik vind het altijd erg leuk om te lezen over het dagelijks leven van een gezin in Amerika en ik heb dan ook veel van je geleerd over het land wat ik erg fascinerend vind maar waar ik nog maar 1 keer geweest ben (in New York). En waarom ik niet vaker reageer? Tja, misschien heeft dat iets met een soort consumptiegedrag te maken? Ik reageer ook niet op boeken of tv-programma's. Maar ik wil het wel gaan proberen! groet, Ellen uit Friesland.

Pascale zei

Heerlijk toch, dat jullie zo dicht bij zoveel musea wonen! Ik zou het werk van Havercamp ook wel willen zien. Wij hebben hier een "souvenir" dienblad met 1 van zijn ijsscenes erop. Met die gevallen dame!

Marjolijne zei

Hoi Petra,
ook ik reageer niet zo vaak. Ik weet eigenlijk niet waarom niet maar misschien denk ik vaak, ach dat hebben de anderen al geschreven en ik verval in herhaling. Nu ben ik (net 7 uur geweest) op mijn werk jouw blog aan het lezen en voordat het hier weer losbarst dus maar even een klein bericht. Ik vind het nog steeds heel leuk om je verhalen te lezen. PS. ik ben nu met een fotoboek bezig van onze laatste vakantie en ben met St. Michaels in de weer. We beleven die dagen dus weer opnieuw, een heerlijk gevoel. Napret is net zo leuk (bijna) als voorpret.
groetjes, Marjolijne

José alles-amerika forum zei

hoi petra! Ik kan me er wel een beetje in vinden wat Ellen zegt. Dat consumptie gedrag! Ik vind het heerlijk om 's ochtends eerst jou blog te lezen. Blijf vooral doorgaan en in het nederlands is voor mij erg fijn! Hoewel ik mijn Engels wel redelijk goed mag noemen, voelt dit een stuk persoonlijker. Het is heel bijzonder hoe je dit allemaal documenteerd, en voor ons heel interessant. Ben soms wel een beetje 'jaloers' wat je allemaal mee maakt. Mijn dat bestaat eigenlijk uit werken en slapen. Zou het graag anders invullen, maar ben nog jong, dus dat zal nog wel komen! Bedankt dat we elke ochtend een kijkje in je leven mogen nemen! groetjes José

Anoniem zei

Ha Petra,
Ik reageer af en toe maar lees je blog elke morgen.
De Nederlandse benaming van het schilderij is Daniel in de Leeuwenkuil.
We zijn alweer een half jaartje terug in Nederland maar Amerika is echt mijn tweede vaderland geworden. In Juni zijn we er weer voor een weekje.
Ik ga waarschijnlijk je Mariott Restaurant in New York bezoeken.Zo heb ik al aardig wat tips van je gebruikt. Ik weet ook niet of ik uit jouw blog het Belgische Restaurant Markt in New York heb maar daar zijn we al een aantal keer wezen eten. Het grappige van dat restaurant is dat de buslijn Harlem via Amsterdamstreet langs komt.
Oke de dag gaat hier weer beginnen.
Have a nice day
Jolanda

Vita zei

Je bent nog steeds mijn favoriete ontbijtblog hoor! Ik merk dat ik reageren nogal eens oversla omdat het zo'n gedoe is op die blogspot sites. Ik lees namelijk meestal op mijn iPhone en dan wordt die extra reactiepagina geopend, moet ik tikken, elke keer al mijn gegevens invullen omdat ik zelf geen blogspotgebruiker ben en niet met gmail wil inloggen, dan verzenden, dan een melding krijgen en voor de tweede keer een securitycode invullen. Dan moet ik wel echt iets te melden hebben :)

En, nu ik toch al dat gedoe doe, Virginia had nooit op mijn to-do-lijstje gestaan zonder je blog. Misschien in 2011!

Sally zei

nou ik ben nog steeds een trouwe lezer hoor (al ontbreek me de tijd soms en lees ik meerdere postings tegelijkertijd) Bovendien heb/weet ik soms weinig te reageren.Is het mosterd na de maaltijd. Maar je verhalen zijn nog steeds interessant en leuk om te lezen.

Christa Goes zei

Hoi Petra,

Ook ik vind het heerlijk iedere morgen je blog te lezen. In 2004 zijn wij ook in virginia en omgeving geweest, ik weet dus hoe mooi het bij jullie is. Iedere morgen voel ik een gezonde jaloezie(haha) als ik lees wat jij beleeft in die mooie omgeving. Kortom je schrijft absoluut niet saai en er is altijd wel iets wat ik leer over het dagelijks leven daar.
Groetjes,
Christa

Ilona zei

Hoi Petra,

Ik lees je blog elke dag het is het eerste wat ik s'morgens doe.Het is erg leuk om te lezen hoe jou leven in de USA is.Zelf ga ik vrijdag weer voor drie weken naar Amerika we beginnen in New York daarna Lancaster Gettysburg om vervolgens via de skyline drive en Blue Ridge Parkway richting Florida te rijden.
Amerika heeft mijn hart gestolen en daarom is het ook zo leuk om jou blog te lezen.
Groet Ilona

An zei

Ik ben ook een stille lezer. Ik denk dat elke blogger liever meer reacties zou krijgen. Lezen is makkelijk, reageren vraagt iets meer moeite en dan hebben anderen vaak al voor mij gezegd wat ik wilde zeggen.
Vandaag wilde ik zowiezo wel reageren want ik heb ook de naam van het schilderij gevonden, Daniel in de leeuwenkuil. Hier een beetje uitleg: http://www.statenvertaling.net/kunst/grootbeeld/133.html

Manon zei

Hoi Petra,

Ik probeer al je blogs te lezen, maar heb niet altijd de zin om te reageren (schaam) Terwijl ik weet dat het juist zo leuk is om reacties te krijgen! Je schrijft zeker niet saai, vind het juist heel leuk om over je familie en alles te lezen, toch het gevoel dat ik je ken eigenlijk!
Echt balen trouwens van die F voor wiskunde van Kai, ik zou hem zo bijles willen geven als ik dichterbij had gewoond, maar ja! Hopelijk is er nog tijd om het op te halen!
groetjes, Manon

Petr@ zei

Sorry, ik heb de laatste dagen wel gelezen, maar altijd even snel tussendoor. Dus geen tijd om een leuke reactie te plaatsen. Ik zal er weer de tijd voor nemen.

Wat verschrikkelijk als je kind zoiets overkomt. Juist omdat ze al jaren blogt, is het logisch dat ze ook dit deelt met haar lezers. Voor haar is het waarschijnlijk goed om het van haar af te schrijven en extra steun kan ze nu goed gebruiken.

Wat een leuke dag met Katja. Volgens mij heet het schilderij in het Nederlands "Daniel in de leeuwenkuil", maar ik kan met vergissen. Net als Katja ligt mijn interesse niet zo bij kunst.

naomi Overdam zei

Hallo Petra
Ik les nu al ruim 1,5 jaar mee. En ik reageer ook (te) weinig. Maar lees het vaak met mijn ontbijt voor ik moet werken en kom dan in tijd nood en laat reageren dus maar vallen. En verder vindt ik het ook wel veel gedoe met die inlognaam en dan een code.Maar vandaag heb ik de tijd en neem ik die ook.

Ik wilde zowiezo reageren vanwege je museum bezoek. Al voordat ik je oproep las. Ik ben in december 2009 in het Rijksmuseum in Amsterdam naar de tentoonstelling van Hendrick Averkamp geweest. Daar stonden echt veel schilderijen. Ze zijn echt mooi en zeer gedetailleerd. Ik ben geen schilderijen fan maar vondt dit echt genieten. Veel humor erin. En ik kende ook zijn achtergrond qua doofheid door het kinderboek Thea Beckmann.

Ik wil jouw mijn complimenten geef voor je dagelijks verslag. En ben erg blij dat het in het Nederlands is. Begrijp ik toch het best. Ik heb zelf weleens zitten denken om dagelijks iets te typen, maar waar bestaat mijn leven uit vaak werken, hangen op de bank en slapen. Niet zo gezellig. Maar jouw verhalen vervelen mij nooit. Je schrijft ook op een leuke manier. En ja wonen in de USA is toch een droom. Dus ik droom met je mee.Ik snap de online discussie over die jongen en zijn privacy. Maar ook dat die moeder steun nodig heeft en zonder het verhaal krijgt ze nooit de goede steun. Ik denk dat jij dat dilemma ook wel eens hebt. Vertel ik dit wel of niet.

Het is erg lang geworden, ga proberen vaker te reageren. en wil tegen jouw zeggen ga zo door.

Groetjes Naomi Den haag

Corry zei

Ik lees elke dag (en vergeet ELKE keer dat je de weekend dagen dat dus niet doet) en geniet er erg van. Ik reageer niet heel vaak omdat ik aan de reacties zie dat er al gereageerd is en we dus vaak hetzelfde zeggen. Vaak kijk ik ook op je blog als ik wat zoek over Washington of een andere bestemming waar jullie geweest zijn.
's Morgens begin ik dus met jouw blog en dat van Monique(uit Beesd) en Dento. Het hoort erbij als mijn cruesli met fruit en yoghurt.
September komen we jouw kant op want onze vrienden uit Wellesley verhuizen vandaag naar Richmond en we gaan bij hen op bezoek. Washington gaat dus ZEKER gebeuren en dan maak ik wederom gebruik van jouw blog. Keep up the good work!!!
P.S. Mijn blog heeft heel weinig bezoekers maar ik blijf het leuk vinden om te doen dus blijf ik er lekker mee aan de gang.
Groet
Corry

Anoniem zei

Petra,
Jouw verhalen zijn zeker niet saai.
Soms vertel ik wat terug, maar het is net wat Marjolijne zegt, dan zie dat 3 mensen jouw gedachten hebben geschreven en denk je dat je niet zit te wachten op een vierde.

Vandaag heb je meer succes, ik ben al de vijftiende.

Ik zou mijn dochter niet meekrijgen naar een museum maar wij zijn gisteren samen naar de spa geweest. Lekker ontspannen en gezellig om een dag samen te zijn.

Groetjes Bea

Anoniem zei

Hoi Petra! Ook ik ben een van de stille lezers die elke ochtend je blog met veel plezier leest. Het is echt een ochtend routine geworden, als mijn wekker 's ochtends om 7 uur afgaat, eerst nog even lekker in bed blijven liggen om je blog op mijn mobiel te lezen. Je schrijft erg prettig en ik vind het altijd weer leuk om over je "avonturen" te lezen. Ik blijf dan ook een trouwe volger en neem me voor om vaker te gaan reageren!

Liefs, Katelyn

guy zei

Hallo daar in het verre westen.

Ik lees al een paar jaren de blogs . Het is zelf het eerste wat ik doe ' s morgens en de zin om nog eens naar de USA te gaan wordt als maar groter. Ik vind jullie zo'n fijn gezin en de schrijfsels zijn altijd aangenaam om te lezen en de foto's zijn zo mooi.
Gewoon blijven verder doen zo .

Groetjes vanuit Belgie , Misee

Anoniem zei

Hoi Petra, ook ik ben zo'n stille meelezer van je blog. Al jaren begint mijn dag met het lezen van je blog. Ik ben zelf nog student en iets ouder dan Katja. Jou verhalen over haar college-ervaringen vind ik altijd leuk om te lezen. Door middel van jou verhalen leer ik toch veel over Amerika. Ik ben er zelf nog nooit geweest. Maar het plan is om volgend jr New York en Washington te gaan bezoeken. Dit naar aanleiding van jou enthousiaste verhalen over Washington en omgeving. Ik reageer bijna nooit op je blog. Maar ik zal zeker gaan proberen dit meer te doen!
Groetjes, Julia

Michelle zei

Ha Petra,

Ik reageer niet vaak, maar zo'n oproepje laat ik niet zomaar achter me natuurlijk! Ik lees je blog nog iedere dag en vind het leuk om te zien hoe jullie als gezin 'evolueren'. Natuurlijk is het lastig om een grens te trekken over wat je als blogger over de mensen in je omgeving vertelt: zij hebben immers zelf niet gekozen voor dit weblog. Ik vind dat jij dat heel goed doet; je vertelt niet te veel, maar je gunt ons toch een blik in hun tienerlevens. Daarom lees ik je blog nog iedere dag met plezier!

Groetjes, Michelle

Anoniem zei

hoi petra

Nou vandaag kom je tijd tekort om alle reactie s te lezen hihi
ik lees je blog elke dag, ook s ochtends vroeg zoals de meeste hier.
daarna begint de race van de dag,hond uitlaten kind naar school brengen zelf gaan werken etc. etc.
s avonds vergeet ik dan te reageren.
maar ik geniet erg van je blog en je schrijft zeker niet saai.


groetjes gitta

Sandra Blom zei

Hallo Petra, hier een reactie, omdat je aangeeft dat leuk te vinden. Ik wil je ontzettend bedanken voor je geweldige blog, ik lees je verhalen iedere dag. Ik vind het ontzettend leuk om zo een kijkje in jullie dagelijks bestaan te krijgen. Zelf ben ik 38 en meoder van een 4-jarige, maar ik vind het erg leuk je verhalen over je gezin met grote kinderen te lezen. Mijn link met de US is dat mijn moeder van 1961 tot 1970 in Grand Rapids, MI heeft gewoond. Mijn opa is zelfs staatsburger geworden, maar mijn moeder is geremigreerd vanwege heimwee naar Nederland. Ik denk vaak als ik je verhalen lees, zo had mijn leven er wellicht uitgezien als mijn moder had verkozen te blijven. Amerika blijft altijd speciaal voor mij en ik heb close contact met mijn nichtjes/neven in Michigan en Illinois. Ik lees je verhalen dus graag en bewonder je schrijfstijl! Als je het op prijs stelt zal ik je vaker een reactie sturen! Hartelijke groet aan jou en je gezin,
Sandra Blom, Noord-Holland

Anja zei

Ook ik lees je blog elke dag! Het hoort echt bij mijn dagelijkse bezigheden (na een weekend kijk ik altijd weer uit naar de nieuwe verhalen), maar ik reageer ook niet altijd. Zal proberen toch wat vaker te reageren want ik weet uit ervaring (van vakantieblogs) hoe leuk het is om reacties te ontvangen.

Ik vind het heel leuk om te lezen over jullie leven in Amerika en alles wat je onderneemt.
Ook voor onze aankomende vakantie naar het Noordoosten deze zomer kan ik heel veel tips hiervandaan halen.

Dus bedankt dat je ons laat meegenieten van jullie leven!!

Groetjes,
Anja

Anoniem zei

Ook ik lees je blog vaak, erg leuk om een kijkje in jullie Amerikaanse leven (en reizen) te krijgen! Net als Julia die hierboven schreef, ben ik student en vind ik vooral de collegebelevenissen van Katja erg interessant om te lezen. Hopelijk krijg ik ook ooit de kans om in de Verenigde Staten te studeren.
Bedankt voor je verhalen!

Margo zei

Nummer 24 alweer, that's more like it!!! Op deze manier begint jouw dag super, hoop ik! Ook ik lees zeer regelmatig, 'k heb een rijtje blogs in mijn favorietenlijst staan en daar sta jij bovenaan. Ik noem het mijn heimweerijtje, want jouw leven doet mij erg denken aan onze 3 jaar in Amerika. Onze kinderen zijn jonger dan de jouwe, maar ik vind het vooral erg leuk om te lezen dat een huis vol (ex-)pubers ook erg gezellig kan zijn. Dat geeft een mens moed ;)!
Fijne dag!!!

Marjon zei

Hoi Petra. ik ben één van die lezeressen die wel regelmatig reageert. Ik vind het leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt.
Wel is het zo dat je altijd vrij lange stukken schrijft die je niet snel even leest, zoals bij de meeste weblogs wel het geval is.
Als ik dan een paar dagen geen tijd heb gehad of weg ben geweest,moet ik enorm veel inhalen en dat stel ik dan wel eens uit tot ik er tijd voor heb.
Momenteel volg ik ook een paar reisblogs en dan kom je soms wat tijd tekort. Vandaar dat ik soms dus dagen lang niet reageer. Maar ik lees wel al je verhalen en vind het ook nog steeds boeiend.


Wat die internet vriendin betreft. Ik sta aan de kant van degenen, die vinden, dat haar 18-jarige zoon volwassen is en het niet haar recht is zijn prive omstandigheden op het internet te zetten.
Wat dat betreft slaan sommige mensen wel eens door vind ik, die zetten echt hun hele privéleven op internet. Sommige mensen vergeten wel eens dat alles wat je op internet zet de hele wereld kan overgaan en ook eeuwig blijft staan. Dat valt niet meer terug te draaien. Werkgevers van die jongen zullen later misschien ook op hem googelen en komen dan dingen tegen die die zoon misschien helemaal niet wil vertellen.
Google maar eens op je kinderen en je komt ook op jouw blog uit. Nu schrijf jij in het Nederlands en zal niemand het kunnen lezen in Amerika maar bij die internetvriendin is dat wel het geval.

Sommige dingen moet je gewoon privé laten zeker als het andere mensen betreft. Ik neem aan dat jij ook niet alles op je blog vermeld omdat het te privé is. En ze zal heus wel steun nodig hebben maar dat moet niet ten koste van haar zoon gaan. Steun kun je ook bij echte mensen zoeken in plaats van bij virtuele mensen vind ik.

Groetjes Marjon

Bas zei

Hoi Petra!

Ik ben niet zo'n reageerder maar ik lees al velen jaren je blog. Ik vind het juist leuk om te lezen over een Nederlandse die nu in Amerika haar leven leeft. En juist die dagelijkse dingen zijn leuk om te volgen. Vooral als je al zo'n tijd mee leest. Ik hoop daarom dat je dit nog lang zult vol houden en ik zal wat vaker reageren.

Groet uit Amersfoort.

Bas N.

Petra zei

@Allemaal -- Wauw, bedankt voor het reageren, erg leuk om allemaal te lezen! Bedankt voor de kleine kijkjes in jullie levens. Sommigen klaagden over de code, die ingetypt moest worden. Die zet ik soms aan, als ik opeens spamberichten krijg, maar heb hem nu weer uitgezet, eens kijken hoe dat gaat.

@Ellen -- Ik vind "consumptiegedrag" erg grappig gevonden! Weet echter, dat ik alle reacties met plezier lees.

@Pascale -- Wat grappig, dat jullie nu juist dat schilderij op het dienblad hebben, ha ha!

@Jolanda en An -- Bedankt voor de naam van het schilderij.

@Corry -- Waar staat jouw blog?

@Marjon -- Dat argument, dat eventuele werkgevers zijn daden in het blog van zijn moeder zouden kunnen vinden, werd inderdaad een aantal keren aangedragen. Het feit is echter, dat hij al een strafblad en meer heeft en evt. werkgevers (hopelijk herstelt hij genoeg om ooit te kunnen werken) moeten daarvan op de hoogte worden gesteld. Maar ik ben het met je eens, het is een "slippery slope" en inderdaad schrijf ik ook lang niet alles hier. Trouwens, als je op de namen van mijn kinderen googlet kom je niet op mijn blog, waarschijnlijk omdat ik vrijwel nooit onze achternaam gebruik.

Coralie zei

Hoi Petra,
ik ben ook al een paar maanden een anonieme meelezer, denk dat ik via Cisca's blog op jouw pagina terecht ben gekomen. Ik ben 34, woon in het zuiden van Nederland en al sinds mijn 12e een ongelofelijke Amerika-fan. Geen idee waar dat toen mee begonnen is, maar al die jaren spitste ik altijd mijn oren als er een Amerika-item in het nieuws was, volgde op de universiteit zelfs een keuze vak Amerikaanse verkiezingen (was in 2000, toen de uitslag zo lang op zich liet wachten, geloof ik) en las ook behoorlijk wat reisverhalen. In 2000 ben ik voor het eerst met mijn ouders en broer in Amerika geweest (west-coast) en in 2003, na mijn studie heb ik mijn droomreis gemaakt: 10 weken van oost naar west en weer terug, een van de meest indrukwekkende dingen die ik ooit gedaan heb! Vorig jaar eindelijk weer in jullie land geweest, samen met mijn beste vriendin (ook Amerika-freak) Chicago en een paar dagen Canada gedaan.
Jouw blog geeft me een kijkje in het 'dagelijkse leven' in Amerika, the closest thing I can get, zullen we maar zeggen. Heb er wel eens over gedacht om aan de green-card lotery of zo mee te doen, zou graag een paar jaar in Amerika wonen. Of een Amerikaan trouwen natuurlijk, is ook een optie ;). Nou, nu heb je ook een beetje een beeld van mij, zal proberen wat vaker te reageren.
groetjes uit een zonnig Limburg

kitty zei

Hallo Petra, Hier nog een stille meelezer die ook erg geniet van al je verhalen. ik lees ook al een aardig poosje mee en heb geen idee hoe ik op jouw site terecht ben gekomen in iedergeval ben ik er wel blijven hangen gewoon omdat je zo pakkend kan schrijven over jullie wel en wee. Al surfend op je site kwam ik er ook achter dat je zo'n beetje uit mijn leefomgeving komt en dat schept ook een band natuurlijk haha. ik bewonder je doorzettingsvermogen door trouw elke dag zo'n verhaal te schrijven dus ik zou zeggen vooral doorgaan !! en als ik het zo bekijk doe je het niet voor niets. en shapo voor je nederlands die heb je nog helemaal onder controle groet, kitty amersfoort

Wilma Loeffen zei

Hoi Petra,

Ook ik geniet iedere dag, als stille vreemdeling van je verhalen, volg het sinds afgelopen februari toen jullie bedolven waren onder een flink pak sneeuw.Ben hier, op je blog, terecht gekomen via Anja uit Utah
Het heeft me heel wat tijd gekost om door je archief te bladeren.

Ik ben getrouwd en moeder van 2 puberzonen van 17 en 19 jaar.Wij wonen in Wijchen, bij Nijmegen (wel bekend van de vierdaagse).

Je verhalen zijn allerminst saai,
al reageerd niet iedereen, weet dat er met veel plezier gelezen wordt. Mijn dag begint in ieder geval met jullie verhalen, en mooie foto's van je omgeving. En ik zal vanaf nu proberen wat meer te reageren.

Heel veel Groetjes van Wilma
uit Wijchen

Monique zei

Wat een ellende als je kind zo in de rotzooi terecht komt. Je moet er echt niet aan denken.

Wij gaan trouwens dit jaar nog het bezoekersaantal van Virginia ook weer aardig opschroeven en blijven ook een aantal nachten op campings in jouw mooie staat.

En ja, ik lees jouw blog dagelijks, vandaag heb ik een aantal dagen bijgelezen, want we zaten in Spanje en dan komt het er niet altijd van. Ik volg jullie leventje heel graag!

En ook ik zet niet zoveel van het privéleven van mijn kinderen online, ze zouden dat niet prettig vinden.

syl zei

Hallo Petra,

Ik lees nog niet zo heel erg lang mee, maar zag je oproep (die ik trouwens zelf toevallig van de week ook weer op onze eigen site heb gedaan, blijft toch jammer dat er soms amper gereageerd wordt!), dus vond het wel zo netjes om even een berichtje achter te laten.

Heb echt geen flauw idee hoe ik ooit op jouw blog verzeild geraakt ben, maar vind het wel leuk om eens in de zoveel tijd een kijkje bij je te nemen!

Vind het leuk om van alles over jullie leven in de VS te lezen, leer er nog eens wat van en wat je zegt, je denkt iemand te "kennen" en blijft geinteresseerd in de ander!

Groetjes Sylvia, 33 jaar, Westen van NL
www.wij4.nl

Cisca zei

Leuk, al die reacties! Ik krijg er ook steeds minder, terwijl mijn lezersaantallen nog toenemen...

Enne, is er ook bekend of er specifiek meer Nederlanders naar Virginia op vakantie komen? Want dat komt zeker door dit blog! :-)

Marjon zei

"Trouwens, als je op de namen van mijn kinderen googlet kom je niet op mijn blog, waarschijnlijk omdat ik vrijwel nooit onze achternaam gebruik."

Dat is niet helemaal waar hoor Petra. Als je Katja+haar achternaam intoetst op google kom je bij de 8e hit al op jouw blog. Bij Saskia is het iets verder zoeken maar bij de 2e pagina zie je jouw blog al staan. Met het 2e bericht kom je op jouw fotopagina en dan is het ook niet moeilijk om jouw blog te vinden.

Maar goed bij jouw is het niet erg want een eventuel werkgever zal geen schokkende dingen vinden:)

Petra zei

Je hebt gelijk, ik had moeten schrijven "niet meteen". Hun Facebooks zijn eerst ;). Ik schrijf inderdaad niets, dat ze in een kwaad daglicht kan stellen (heb ik ook helemaal geen aanleiding toe, gelukkig) en plaats ook alleen foto's van hen met hun toestemming.

Nynke zei

Hee Petra!
ja, nu wil ik natuurlijk ook even reageren. Ik lees je blog vaak, niet elke dag (ik heb het oha vrij druk en dat is ook waarom ik vaak niet reageer hoewel ik wel regelmatig zou willen reageren) en vind het altijd erg leuk, vooral omdat ik veel dingen herken (omdat ik ook in de VS woon en ook vlakbij DC heb gewoond), en interessant ook, zoals iemand anders hier ook al schreef, om te lezen over het lezen met oudere kinderen in de VS (onze jongens zijn nu 8, 8 en 6), dan weet ik een beetje wat me te wachten staat :)
Heel leuk dat je het zo bijhoudt allemaal, dat lukt mij niet hoor! (ik heb een blog, maar ik zet er voornamelijk foto's op, geen tijd voor meer). Ik zal mijn best doen eens wat vaker te reageren, zeker nu ik weet dat je dat heel erg op prijs stelt!
groetjes, nu nog uit CT (vanaf augustus wordt het weer PA, en eerst nog op reis naar het Westen!)

Anja zei

Iedere dag lees ik je blog met veel plezier. Niet tijdens het ontbijt maar meestal rond koffietijd in de avond. Wat leuk dat je zoveel reacties hebt gekregen!

Kristel Holsbeek zei

Lekker veel reacties;-) Doet soms deugd...we kennen het gevoel. Veel lezers, weinig reacties;-(.

Nicole zei

Nou dan ik ook nog maar een reactie. Ik probeer echt wel regelmatig te reageren, maar dat blijkt niet altijd te lukken. Ook omdat ik je blog niet altijd dagelijks lees.

Maar blijf vooral schrijven! Ik geniet erg van jouw verhalen en de uitgebreide omschrijvingen van de restaurants en musea en je vakanties en what not.

En dan natuurlijk ook nog je foto's, die ik altijd prachtig vind.

Ik ga weer eens wat vaker reageren.

Elke zei

Even laten weten dat ik hier nog steeds meelees. En nu dus nog eens reageer. ;-) Ik blijf het boeiend vinden!

Anoniem zei

But things being what they are I arrange rush at to believe that the all in all domain is an riddle, a harmless problem that is made regretful on our own fuming strive to explicate it as though it had an underlying truth.

Anoniem zei

A human beings begins cutting his discernment teeth the senior chance he bites eccentric more than he can chew.

Anoniem zei

To be a upright human being is to have a philanthropic of openness to the in the seventh heaven, an cleverness to trust aleatory things beyond your own pilot, that can govern you to be shattered in unequivocally exceptionally circumstances for which you were not to blame. That says something very impressive thither the condition of the ethical life: that it is based on a conviction in the fitful and on a willingness to be exposed; it's based on being more like a shop than like a jewel, something somewhat fragile, but whose extremely special beauty is inseparable from that fragility.

Anoniem zei

To be a good human being is to procure a make of openness to the far-out, an gift to trust undeterminable things beyond your own manage, that can front you to be shattered in unequivocally extreme circumstances on which you were not to blame. That says something exceedingly outstanding with the condition of the righteous passion: that it is based on a trustworthiness in the uncertain and on a willingness to be exposed; it's based on being more like a plant than like a sparkler, something rather dainty, but whose acutely particular handsomeness is inseparable from that fragility.

Anoniem zei

To be a adroit benign being is to be enduring a amiable of openness to the in the seventh heaven, an gift to group unsure things beyond your own manage, that can lead you to be shattered in uncommonly extreme circumstances for which you were not to blame. That says something uncommonly important with the prerequisite of the principled compulsion: that it is based on a corporation in the fitful and on a willingness to be exposed; it's based on being more like a weed than like a jewel, something rather tenuous, but whose acutely item attraction is inseparable from that fragility.