Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, mei 31, 2010

Memorial Day

Memorial Day, herdenkingsdag, een vrije dag voor vrijwel iedereen hier in de VS, die veelal met barbecues en picknicks wordt gevierd. Over de geschiedenis van deze dag heeft Dennis een heel interessant log geschreven, ik raad iedereen aan het te lezen. Bedankt, Dennis!

Hoe wij dit weekend doorbrengen verschilt van jaar tot jaar. Tot voor kort gingen we altijd op familiebezoek, maar nu de kinderen ouder zijn hebben zij van alles gaande, waardoor dat niet meer lukt. Hoe leuk ik zo'n reisje altijd vond, het was toch altijd weer drie dagen stressen. Vooral als het weer is, zoals dit lange weekend, vind ik thuisblijven absoluut geen straf!

We worden vanochtend langzaam wakker met een eitje en kopje koffie op het deck. Het voelt al warm en zwoel aan. Ik besluit na enig beraad met mezelf toch naar de sportschool te gaan. Viva! Vienna! wordt in die straat gehouden, dus ik kan niet met de auto. Een mooie gelegenheid om de fiets eens te nemen en te kijken, hoe lang dat duurt.

De afstand van ons huis naar Anytime Fitness is ruwweg drie kilometer. Daar doe ik twintig minuten over, maar ik moet een stuk lopen door de braderie. Gewoonlijk zal het, denk ik, een kwartiertje duren. Ik moet van mezelf van nu af aan zo vaak mogelijk op de fiets erheen!

De stairmaster is bezet, dus ik doe eerst been-, borst- en rugoefeningen met gewichten. Daarna besluit ik een niveau moeilijker te gaan op de stairmaster. Gelukkig is mijn boek net op het heel spannende punt en gaat de tijd snel. Na veertig minuten cardio en nog wat buikoefeningen stort ik me weer in de braderiedrukte.

De thermometer is inmiddels zeker de dertig graden gepasseerd en ik ben bijna dankbaar voor mijn kleddernatte kleding, die op een vreemde manier verkoeling geeft. Ik denk even een fata morgana te zien, als ik Cosmo tussen de menigte denk te zien lopen. Dichterbij gekomen blijkt het wel een Australian shepherd te zijn, maar toch beduidend lichter en wat kleiner, dan Cosmo. Ik klets even met de eigenaren, die ook opmerken, dat "wij" Australian shepherd eigenaren elkaar altijd aanspreken.

In onze straat aangekomen hoor ik een vreemd gefluit. Het blijkt Rick te zijn, die net terugkomt van het hardlopen. Ik verklaar hem (liefhebbend, hoor) voor gek, want in deze warmte hardlopen is niet goed, zeker niet voor iemand, die niet getraind is. Toch ben ik trots op hem, dat hij het lopen volhoudt.

We hebben het allebei snikheet en zijn het meteen eens: zwembad is de volgende stap. Gauw maken we een lichte lunch klaar, want met deze hitte hebben we niet veel trek, verkleden ons en lopen naar de overkant. Die eerste duik in het zwembad voelt hemels! Ik kan me niet herinneren, dat ik ooit op 31 mei al in het zwembad sprong! Het water is precies de juiste temperatuur voor baantjes trekken, dus ik zie nieuwe sportmogelijkheden voor de komende week.

Als we voldoende zijn afgekoeld, picknicken we aan een van de tafels. Saskia is er ook. Zij en haar hele groepje vrienden en vriendinnen hebben pizza besteld. Het zwembad is ook altijd een leuke sociale aangelegenheid, waarbij we mensen, die we de hele winter niet hebben gezien, weer spreken. Het is vandaag ook heel druk, want zo'n warme Memorial Day is ons niet ieder jaar gegeven. Met de buren hebben we het er over, hoe we een paar maanden geleden bergen sneeuw schepten en nu al in het zwembad liggen!

Rick gaat terug naar huis om zich met de tuin bezig te houden. Katja zou komen zwemmen, maar in plaats daarvan nemen Leah en zij de honden mee naar Scott's Run. Kai is al nooit zo'n zwemmer geweest en ook vandaag is hij niet geinteresseerd. Hij gaat een nieuw lied componeren met zijn bandje. Ik blijf dus "alleen" achter.

In de schaduw op mijn ligstoel voel ik me helemaal ontspannen. Ik lees verder in mijn boek, dat de climax nadert. Zo af en toe komt er een bekende langs en sommige mensen merken op, dat ze de serie, die ik aan het lezen ben, ook zo leuk vinden. Nou, ik ook, en ik heb nu wel boek 7 uit, maar er komen er nog twaalf!

Tegen vijven belt Rick op, dat hij bioscoopkaartjes heeft voor tien voor half acht. We gaan naar Iron Man 2, ik weet niet zeker, of ik die film leuk zal vinden, maar de recensies zijn goed. Mijn boek is net uit, dus ik haast me naar huis om me klaar te maken.

Saskia is nog steeds druk met een hele groep vriendinnen hier en wil niet mee. Katja, Rick en ik gaan naar de mall. Rick wil zijn Gordon Biersch kaart weer eens gebruiken. Hij wil vroeg zijn, want vreest grote drukte. Dat blijkt ongegrond, de restaurants zijn heel rustig. Waarschijnlijk zitten veel mensen vast in het erge verkeer en met het mooie weer zal men liever barbecuen.

Kai is nog druk met zijn band en belt Rick, dat hij ons wel bij de bioscoop zal ontmoeten. Wij delen een voorafje van hummus, olijftapenade, bruschetta en knoflook. Als hoofdgerecht bestel ik de kreeft en garnalentaco's. Hun taco's worden geserveerd met twee tortilla's en ik vraag alleen de blauwe maistortilla. Ook hoef ik de bonen en rijst erbij niet. Dat vind ik altijd wel heel fijn hier, dat je je maaltijd kunt aanpassen aan jouw smaak en de bediening kijkt daar niet van op.

Ook bij de bioscoop is het niet zo druk, als Rick vreesde. We vinden goede zitplaatsen in de zaal. Kai komt ook precies op tijd voor de film. Eigenlijk leek mij deze film niets, maar ik moet zeggen, ik verveel me geen moment! Natuurlijk zijn er ook de nodige bekende acteurs, dat zegt vaak al wat. Ik vind het een aanrader en had van tevoren nooit gedacht, dat ik dat zou schrijven!

Bij thuiskomst lees ik online, wat ik al de hele dag heb gevreesd. Op 18 mei schreef ik over Henry Granju, die door een drug overdosis en fysiek geweld in de ICU was beland. Op dat moment leek alles de goede kant op te gaan met hem en was de discussie, of zijn moeder wel het recht had zijn situatie online te beschrijven (haar blog).

Al een paar dagen na zijn wakker worden, werden de berichten minder. Henry had ernstige hersenbeschadigingen opgelopen en enige hoop, dat hij nog ooit op zichzelf zou kunnen wonen, vervloog al snel. Dat was al moeilijk om te lezen.

Behalve, dat ik Katie al vanaf voor Saskia's geboorte "ken" via een emaillijst, is Henry ook Kai's leeftijd. Zoals we hier zeggen "it hit home". Dit zou zomaar Kai kunnen zijn in andere omstandigheden. Hoezeer ik me begaan voel doet me weer eens overpeinzen, hoe het internet de wereld heeft verkleind en hoe we ook online mee kunnen leven, al hebben we iemand nooit ontmoet. Dit is nu al de zoveelste keer, dat ik een hartverwarmende reactie zie van een groep, die elkaar nooit in persoon heeft gezien, maar toch 100% meeleeft.

Enfin, dit alles, omdat ik het eigenlijk niet wil schrijven. En ik "ramble" nu, weet ik ook. Maar vanavond lees ik dus ook weer online, door Katie zelf op Facebook gezet, dat Henry is overleden. Het verbaast me niet, maar toch ben ik geschokt. Het is een ruwe gewaarwording, dat zelfs de beste ouder bepaalde dingen niet kan voorkomen.

Rest in peace, Henry Granju, en ik hoop, dat andere tieners door zijn verhaal ver van de drugs zullen blijven. Hoe dit moet zijn voor zijn moeder, die acht maanden zwanger is van zijn zusje, vader, andere broers en zusjes en verdere geliefden kan ik me niet voorstellen.

Deze Memorial Day wordt voor mij ook een herdenking voor alle kinderen, die ten prooi zijn gevallen aan drug dealers. Uit ervaring weet ik, dat ze overal zijn. Zelfs bij mijn elite stedelijk gymnasium, zoveel jaren geleden, vonden ze slachtoffers. En later in Utrecht, in Hoog Catharijne vooral. Je moet maar hopen, dat jouw kind sterk genoeg is en gelukkig zijn de meesten dat. Een garantie is er echter nooit, dat blijkt maar weer.

13 reacties:

naomi overdam zei

Hallo

Wat is dat verschrikkelijk nieuws dat hij het niet gered heeft. Drugs is echt vreselijk als je daar aan verslaafd bent heb je een probleem.

Jij hebt wel optimaal van je dag en het weer genoten. Ik ben zo blij om te zien dat de thermometer eind van de week richting 25 gaat. Einelijk weer warmte en zion. Na die koude mei maand.

Groetjes naomi

Corry zei

Vreselijk, dat hij toch overleden is. Door jouw blog had ik het al een beetje gevreesd maar je schrikt dan toch. Ik hoop altijd maar dat mijn kind erbij weg blijft maar WETEN doe je het natuurlijk niet.

Fijn dat bij jullie de temperaturen zo hoog zijn hier wordt het ook steeds beter gelukkig.

Anoniem zei

Ach, wat verschrikkelijk! 't Is ook 1 van mijn angsten hoor. En dan misschien niet zozeer drugs en geweld maar wel het enorme alcohol gebruik wat ik hier bij de jeugd zie. Ik heb nog even voor het echt speelt gelukkig, mijn zoon is nog maar 6. Hij zei laatst dat hij later altijd de Bob wilde zijn want dan mocht hij tenminste de auto besturen! Ik vond dat een uitstekend plan! Hoe denken jouw kinderen over alcohol en drugs? Speelt misbruik in hun omgeving? Ik hoor soms (Oprah!)over die nieuwe drugs (heet het nou meth?) in de VS en dat dat een enorm probleem is. Daar hoor je hier weer niets over.
groet, Ellen uit Friesland

Marsha zei

Dat is slecht nieuws en het raakt elk moederhart... Hoezeer je je kinderen ook probeert te beschermen, het geeft geen garanties. Uit ervaring kan ik zeggen dat in dit soort situaties de zwangerschap een ware 'blessing' is - hoe zwaar ook.

Los daarvan: wat heb jij weer een leuk weekend achter de rug! Geniet maar van dat lekkere weer eb, als het effe kan, stuur maar wat zonnestraaltjes deze kant op!

Vita zei

Ik lees wat terug op het blog van Henry's moeder en zie alleen een prachtige tiener, op weg een mooie man te worden. Je verwacht een asociale familie in een flatje aan te treffen. Niet dat dat het ineens 'goed' of 'logisch' zou maken, maar het contrast met deze doorsnee, liefhebbende (stief)ouders en broers en zusjes en een nieuw babietje onderweg is wel heel groot. Wat een wreed lot.

Annemiek zei

Ik heb het verhaal niet gelezen, maar die alcohol en drugs heeft al veel levens vernield. Ik heb er al heel wat gezien van leeftijden van mijn 2 oudsten. Een van de dingen die we als ouders kunnen doen denk ik is te zorgen dat de kinderen zelf sterk zullen staan in hun beslissingen, dat het geen meelopers zijn. Moeilijk hoor, want het kan al vroeg beginnen met gebruik. Ik had een keer een heroineverslaafde van 24 jaar die al 12 jaar gebruikte.
Het kan vaak aan het milieu van opgroeien liggen, maar vaak zijn het ook gewone middenklas families waar de kinderen aan drugs beginnen. Hier is een arts die zijn zoon met een overdosis gevonden heeft, en tevergeefs CPR gedaan heeft. En een collega wiens broer verslaafd is. Je weet het nooit.
Alcohol wordt vaak ook als iets onschuldigs gezien, maar ook daar heb ik al de nodige jongeren vernietigd door zien worden.

Hoe vond je die film? Mijn 2 jongsten kregen het gisteren opeens in om ernaar te gaan kijken, iets wat ze nooit doen, samen op stap.

Sally zei

vreselijk zulke berichten. Zo jong nog. sterkte aan alle nabestaanden, familie en vrienden.
Maakt dat zo'n leuke dag opeens een somber tintje krijgt.

Cisca zei

He wat verschrikkelijk zeg. Zoiets is toch echt wel je grootste angst als ouder.
Het klinkt als een heerlijke ontspannen Memorial Day, maar wel met een verschrikkelijk einde...

Unknown zei

Wat een schok, zo'n bericht, Petra...het kan inderdaad ook heel dichtbij komen, zulke dingen.

Hier las ik vanochtend in de Metro (gratis krant) dat een soldaat bij de herdenking op Memorial Day bij dat ene monument in Arlington (naam kwijt! iets met onbekende soldaat?) van de hitte was flauwgevallen. Wat een nieuws, maar moest toen wel aan je denken!

Ineke zei

Verschrikkelijk, dat die jongen toch overleden is. Wat kun je dan "blij en gelukkig" zijn, dat jouw kids het zo goed doen!

Petra zei

@Naomi - ik wens jullie ook warm weer, het is zo lekker om zonder jas gewoon naar buiten te gaan.

@Corry - inderdaad, je weet het nooit. Gelukkig gaat tot nu toe alles goed hier, maar ik moet me er soms van weerhouden niet aan alles, wat er met de kinderen en Rick zou kunnen gebeuren, te denken.

@Ellen - ik heb het er de afgelopen dagen met onze kinderen over gehad. Katja vooral kent wel een aantal mensen, die marihuana roken, maar de zwaardere druggebruikers kennen ze geen van beiden. Ik ook niet in onze omgeving, maar dat wil beslist niet zeggen, dat ze er niet zijn! Niet voor niets is er in dit land een "war on drugs". Doodeng!

@Marsha - Ik had er eigenlijk niet aan gedacht, dat de zwangerschap weleens een troost zou kunnen zijn.

@Vita - Dat brengt het eigenlijk zo dichtbij. Het laat weer zien, dat zulke dingen in alle lagen van de bevolking voor kunnen komen.

@Annemiek - Erg ook, die verhalen uit jouw omgeving :(. Ik vond de film erg leuk, tot mijn verbazing.

@Sally - Niet voor te stellen vind ik het, maar dat vind ik altijd, als iemand een kind verliest. Verschrikkelijk!

@Cisca - Inderdaad, het was geen leuk einde van een fijne dag.

@Nina - Dat is het graf van de onbekende soldaat. Ik ben benieuwd of dat iemand van de "Old Guard" was, die zijn enorm getraind, ik las daar pas een artikel over in de krant.

@Ineke - Ik heb ze gisteren alle drie een flinke knuffel gegeven.

Coralie zei

Hier in het zuiden van NL werd memorialday ook gevierd, er ligt in Margraten een enorm Amerikaans kerkhof (ik geloof dat de grond zelfs tot in de eeuwigheid aan Amerika ter beschikking is gesteld) en omdat het de 65e 'jaardag' na de bevrijding was, kwam ook koningin Beatrix bij de herdenking langs. Ben zelf niet geweest, maar ook op andere dagen is het gezicht van die vele witte kruisjes, zo gestructureerd neergezet, heel indrukwekkend. Op mijn VS-reis in 2003 ben ik ook op Arlington geweest, voor mij ook een hele indrukwekkende ervaring.
Heb het blog van Dennis bekeken, hij komt uit de stad hier 10 minuten vandaan, leuk om te lezen dat een mede-Limburger in de VS terecht ik gekomen.

Manon zei

He wat verschrikkelijk nieuws. Toch ook een van mijn angsten dat er iets met een van de kinderen gebeurt waar ik geen grip op heb. Brrr, krijg er rillingen van