Naar de "Big Apple"

Voor ze naar school gaan nemen Rick en ik afscheid van Kai en Saskia. Wij gaan een paar dagen naar New York en Kai zal thuisblijven en op de dieren passen. Saskia gaat bij Shannon logeren. Zij vindt het saai om alleen te blijven met Kai, want die speelt de hele tijd basgitaar en komt alleen boven water om te eten. Begrijpelijk. Gelukkig heeft Shannons moeder Saskia graag te logeren.

Rick gaat nog even naar zijn werk en ik besluit een gewichtenroutine bij de gym te gaan doen. Het is weer een zonovergoten dag, dus naderhand neem ik Cosmo mee voor een lange wandeling. Ik kies een zo heuvelachtig mogelijke route met zo min mogelijk honden, zodat ik lekker door kan lopen.

De reden, dat we naar New York gaan, is een high school reunie voor Rick. Toen zijn ouders in Moskou woonden, ging Rick een aantal jaren naar de Copenhagen International School. De reunie in New York is voor alle Europese internationale en Amerikaanse scholen.

Omdat zijn school in Denemarken lag, vroeg Rick mij vanochtend of ik bij de vlaggenwinkel een speldje met een Amerikaans en Deens vlaggetje wilde kopen. Bij die winkel, die dichtbij ons is, kom ik eigenlijk nooit, maar ze hebben er werkelijk iedere soort vlag, die je je maar kunt bedenken. Ik moet me inhouden om alleen het speldje te kopen!

Thuis pak ik de rest van de spullen in en Rick komt er ook al gauw aan. We hebben besloten even snel te lunchen en dan op weg te gaan, zodat we voor de spits in New York kunnen zijn. Heel ongewoon voor ons rijden we precies op de afgesproken tijd van half een weg!

Het eerste stuk rijd ik, zodat Rick nog wat kan werken. De directe route van Washington naar New York is niet bepaald spannend te noemen. Van de Washington beltway, altijd heel erg druk, neem ik de I-95 naar Baltimore. Daar moeten we tol betalen om door de tunnel te mogen.

Het stuk door Maryland lijkt altijd eeuwig te duren, dus ik ben blij, als ik "Welcome to Delaware" zie. Daar gaan we op I-295 over de mooie Delaware Memorial Bridge en dan de New Jersey Turnpike op. Het is helemaal niet druk en iedereen rijdt 80 mph (130 km/u), dus ik schiet lekker op.

Een uurtje voor New York stoppen we bij een van de rustplaza's langs de Turnpike voor een pit stop en wat te drinken. Rick rijdt de rest van de weg, want ik vind het eng om in zijn auto in de stad te rijden. Bij de Lincoln Tunnel komen we, zoals vrijwel altijd, in langzaamrijdend verkeer terecht, maar dat is het enige oponthoud vandaag. Minder dan vier uur, nadat we vertrokken zijn, rijden we bij ons hotel voor.

Via Hotwire.com heb ik het Park Central Hotel aan 7th Avenue en 55th St geboekt. We geven de auto aan de valet en hopen die de komende dagen niet meer nodig te hebben. In de moderne lobby checken we in en krijgen een kamer op de achtste verdieping.

Dit hotel is mij onbekend en een aangename verrassing. De kamer is, voor New Yorkse begrippen, groot en functioneel ingericht. Het king size bed heeft een dekbed en ziet er gerieflijk uit. De badkamer is wat aan de oude kant, maar schoon en zonder schimmel rond het bad (wat ik in sommige oudere hotels zo vies vind). We hebben geen superuitzicht, maar zien nog net een stukje van Seventh Avenue. Niet erg, dat helpt waarschijnlijk het straatlawaai ook wat te minderen.

We frissen ons wat op en gaan dan langzaam op weg naar ons restaurant voor vanavond. Vorige week heeft Rick de Belgische bistro BXL Cafe ontdekt, waar ze een hele lijst Belgisch bier tappen. Aangezien dat zijn favoriet is en ze ook een leuk en redelijk geprijsd menu hebben, valt de keuze hierop.

Via een enorm druk Times Square, waar het opvalt, dat er nog meer politie is, dan een paar jaar geleden, lopen we naar de 43ste straat. We krijgen meteen een tafeltje en Rick bestelt de "flight" van vijf soorten bier en ik die van drie. Mijn keuzes, Duvel Green, Leffe Blond en een Amerikaans bier Ommegang Witte, vind ik allemaal erg lekker.

Tot onze verrassing zien we bitterballen op het menu staan! Daar moeten we natuurlijk een portie van bestellen. Ze zijn een beetje meliger, dan ik elders heb gegeten, maar smaken prima. Als hoofdgerecht neem ik Americain Prepare, m.a.w. filet Americain, wat natuurlijk met friet en echte mayonnaise wordt geserveerd.

Terwijl we daar zo rustig zitten te eten, bedenken we, wat we de rest van de avond willen doen. Dit is onze enige "vrije" avond, de rest zal waarschijnlijk met de reuniegroep worden besteed. Ik merk op, dat het zo leuk zou zijn om een musical te gaan zien. We zitten hier middenin het theaterdistrict en al die advertenties doen mij verlangen naar zo'n echte Broadway voorstelling.

Rick is helemaal voor, maar het is zeven uur en de shows beginnen om acht uur. Gauw rekenen we af en besluiten gewoon de stoute schoenen aan te trekken en bij een van de theaters met een show, die wij leuk vinden, een kaartje proberen te bemachtigen. Bij TKTS staat nog een lange rij, dus daar hebben we geen tijd voor.

Aan 45th Street ligt een hele rij theaters en in de verte zien we "Hair". Dat is een musical, waarvan we beiden de liedjes kennen, maar die we nog nooit hebben gezien. Tot onze verbazing kunnen we nog twee van de goedkopere kaartjes krijgen. Dat niet alleen, onze zitplaatsen zijn ook op de eerste rij boven, waardoor we niemand voor ons hebben en prima zicht op het toneel.

Het Al Hirschfeld theatre, waar de musical speelt, stamt uit 1924. Het lijkt niet zo groot, maar heeft bijna 1300 zitplaatsen. Het is genoemd naar caricaturist Al Hirschfeld, wiens prenten in de hallen hangen. Helaas mag er niet gefotografeerd worden, want het is een mooi theater.

De musical is voor mij helemaal genieten. Niet alleen om de kleurrijkheid, het verhaal en het grote zangtalent, maar ook, omdat ik hier opeens een musical op Broadway zit te kijken! De acteurs komen regelmatig het publiek in tijdens de meer bekende nummers. Op een gegeven moment sta ik hand in hand te dansen met een van de hoofdrolspelers. Rick grapt, dat ik nu vast mijn handen niet meer ga wassen, ha ha!

Voor we kaartjes kochten, merkte Rick op, dat in deze versie van de musical alle spelers zich zouden uitkleden. Ik nam dat niet zo letterlijk op, maar dat gebeurt dus wel echt aan het einde van de eerste acte. Bij het laatste lied krijg ik kippenvel, zo mooi is het gezongen. Na afloop worden nog twee liedjes met het publiek op het toneel gezongen en dan is het helaas weer voorbij. Rick en ik zijn het erover eens, dat dit een prima beslissing was.

We lopen door de drukke straten terug naar het hotel, waar we in de bar nog een drankje drinken. Dan gaan we gauw slapen, want morgen wordt weer een lange dag in deze bruisende stad.