Verenigde Naties, Top of the Rock en (veel) meer

Vrijdag

Oei, de combinatie drukke dag in de stad, laat naar bed en een heerlijk bed in dit hotel maakt, dat we lang niet zo vroeg wakker worden en opstaan, als we zouden willen. Pas om kwart over negen voel ik me weer een beetje terug in het land der levenden. Voorzichtig maak ik Rick wakker en een kwartiertje later staan we op 7th Avenue. We hebben om half twaalf met de rest van de groep afgesproken, dus doen eerst even ons eigen "ding".

Dit keer kiezen we het Europa Cafe om te ontbijten. Dit blijkt een prima keuze te zijn. Het cafe doet echt Frans aan en Rick bestelt een van de crepes. Ik heb geen zin in iets zwaars, dus neem een baguette met mozzarella en prosciutto.

Na het eten lopen we richting Central Park. Een van de dingen, die ik zo mooi vind in New York is de bijzondere architectuur. Zelfs de hoogste gebouwen hebben allerlei versieringen helemaal bovenaan. Een van de mooist gebouwen vind ik het Alwyn Court gebouw. Dat is helemaal versierd met terra cotta fantasiefiguren.

Al schijnt de zon, het is toch frisser buiten, dan ik had verwacht. Rick heeft de kaart van New York ook vergeten, dus biedt galant aan mijn jas en de kaart in het hotel te gaan halen. Intussen loop ik Central Park in en vermaak met met mensen kijken. Sjieke dames wandelen met hun kleine hondjes, fietsers racen overal tussendoor en kinderen joelen in de speeltuin.

Bijzonder hier zijn de grote kale zwarte rotsen her en der, waar mensen op liggen te zonnen en naar muziek luisteren. Ik klim er ook even op en heb goed uitzicht op de gebouwen rond het park. Wat een oase hier zo vlakbij de drukte van de stad!

Rick komt met jas en kaart en we lopen via Fifth Avenue richting de Verenigde Naties. Rond kwart over elf springen we in een taxi om ons verder naar het Millennium hotel te brengen. Daar treffen we een groot gedeelte van het gezelschap aan om naar de Verenigde Naties te gaan, maar een familie laat op zich wachten.

Na een half uur besluit men hun kamer te bellen en dan blijkt, dat hun televisieklok nooit op zomertijd is gezet en ze dus dachten, dat het een uur vroeger was. Eindelijk zijn zij ook van de partij en lopen we naar het bezoekerscentrum van de VN. Helaas wapperen de vele vlaggen vandaag niet voor het gebouw en hangt de VN vlag halfstok. Later horen we, dat dit is om de overleden president van Nigeria te herdenken.

Na de veiligheidscontrole lopen we naar het loket om kaartjes te kopen ($16 per persoon). Een van Ricks klasgenoten werkt voor de VN en had een reservering voor de rondleiding van twaalf uur gemaakt. Doordat de familie zo laat verscheen hebben we die tijd gemist. We moeten nu een uur wachten tot we met de groep van half twee meekunnen. Daar balen we van, maar het is niet anders.

De anderen hebben heel laat ontbeten, maar ik heb wel zin in iets te eten, want ik wil niet tot half drie wachten met de lunch. In de kelder van het VN gebouw is een coffee shop, waar ik een best lekker broodje met rosbief en blue cheese neem. Verder besteden we het uur met naar de tentoonstelling over atoomwapens te kijken (erg deprimerend, brrrr) en in de grote VN winkel te neuzen.

Om klokslag half twee komt de gids, een Roemeense van midden twintig, ons ophalen. We krijgen een koptelefoon, zodat we haar goed kunnen verstaan en een kaartje om op te doen. Aan het begin van de rondleiding vraagt ze, waar iedereen vandaan komt. De antwoorden zijn verschillende staten en de enige buitenlanders, je raadt het al, zijn een Nederlandse vader en zoon.

De rondleiding is erg interessant. We krijgen een aantal van de giften, die landen aan de VN hebben geschonken, te zien. We horen o.a. over de verschillende onderdelen van de VN, de Peacekeepers, de doelen van de VN en bezoeken de enorme vergaderzaal. De drie kwartier vliegen voorbij. Dit is de eerste keer, dat Rick en ik deze rondleiding hebben gedaan en hij is zeer de moeite waard. Bij een volgend bezoek aan New York met de kinderen willen we hen hier ook heen nemen.

We spreken met de rest van de groep af, dat we ze om zes uur weer in Little Italy zullen ontmoeten. Dan gaan Rick en ik op zoek naar de halte voor de Gray Line dubbeldekkers in de hoop nog wat van ons gisteren gekochte kaartjes gebruik te maken. Alweer kunnen we de halte echter niet vinden. De kaart beweert, dat die op 42nd Street moet zijn, maar daar zijn geen dubbeldekkers te bekennen.

Rick begint zich enorm te ergeren, want we besteden zoveel tijd aan het zoeken naar de haltes, wat natuurlijk zonde is. Ik wil toch als het enigszins kan nog tenminste een keer dat kaartje gebruiken, dus we lopen naar het Waldorf Astoria hotel. Daar staat inderdaad een bus te wachten, maar de chauffeur klapt recht voor Ricks neus de deuren dicht en rijdt weg! Rick is zo boos, dat hij de achterkant van de bus een klap geeft!

De volgende bus komt na een kwartiertje, maar heeft geen plaats boven. Intussen hebben we toch al besloten, dat we liever naar Top of the Rock gaan, dan in de bus te zitten. Rockefeller Center is de volgende busstop, dus we rijden even binnen mee. We zijn het erover eens, dat we volgende keer, als we hop on hop off willen doen, de City Sights bussen zullen kiezen. Die bussen kwamen vaker en de haltes zijn duidelijker.

Bij een van de kiosken kopen we kaartjes voor Top of the Rock. Tot onze verbazing kunnen we vrijwel meteen naar boven! Het uitzicht hiervandaan vind ik eigenlijk beter, dan van het Empire State Building, voornamelijk, omdat die laatste hier deel maakt van dat uitzicht. Het is mooi helder weer en we kunnen mijlenver kijken. Genietend van het uitzicht blijven we bijna een uur boven.

Al jaren wil ik graag het Strawberry Fields gedeelte van Central Park zien. Dit gedeelte werd aangelegd als herdenking aan John Lennon, die vlak tegenover het park werd vermoord.

Rick en ik nemen de benenwagen erheen en het blijkt nog een hele wandeling. Onderweg hebben we meer dan genoeg te zien, dus we zijn voor we het weten bij 72nd Street. Daar lopen we het park in en zien de beroemde "Imagine" mozaiek.

Daar ligt een bloemenpatroon op en er staat een portret van John Lennon en wat andere aandenkens. Een man, die zichzelf de manager van het mozaiek noemt, roept, dat we maar gauw foto's moeten nemen, want hij gaat voor vandaag opruimen. Ik ben blij, dat we er net op tijd zijn, want de bloemen geven het mozaiek net een andere dimensie.

We hebben ons een beetje verkeken op hoe lang alles zou duren, dus hebben geen tijd om de rest van het Strawberry Fields gedeelte te zien. We gaan op zoek naar een taxi, wat in het spitsuur nog niet meevalt. Of ze zijn bezet, of ze zijn "off duty". Eindelijk vinden we er een, die ons naar de kruising van Canal Street en Mulberry Street in Chinatown brengt.

Daar zouden we de rest van het groepje ontmoeten, maar het is nog vroeg. We strijken neer op het terrasje van het Sambuca's Cafe en bestellen een drankje. Naast ons zit een meisje met een klein hondje en een hele fles champagne voor zich. Ze doet me aan Paris Hilton denken!

Bij de souvenirwinkel aan de overkant zie ik een leuke I love NY pijamabroek hangen en ga die voor Saskia kopen. Voor Kai kies ik een modern New York t-shirt uit.

Intussen krijgt Rick een telefoontje van Kari van de groep, dat ze de zes uur niet gaan halen. Ze zijn zelfs nog lang niet klaar. Wij bestellen dus een portie bruschetta en zoeken op onze telefoon naar de beste restaurants hier. Op nummer een staat Angelo, dus daar gaan we naar op zoek.

Terwijl we het menu staan te bekijken, komt Craig naar buiten. Zijn vrouw en hij waren ook op tijd en hij kent dit restaurant van toen hij in New York woonde. Hij heeft zelfs al een tafel geregeld. We kletsen gezellig aan de bar, wachtend op de anderen. Craigs vrouw is geboren en getogen in Chicago, waar ze nu ook wonen. Ik ben helemaal verbaasd te horen, dat zij nog nooit in Washington is geweest!

We wachten en wachten en de restaurantbaas komt vertellen, dat hij onze tafel voor een andere groep gaat gebruiken. Rick belt Kari maar weer eens om de stand van zaken te horen. Ze blijken net klaar te staan om een taxi te nemen.

Pas om kwart voor acht nemen we uiteindelijk plaats aan tafel, maar dan is het ook meteen weer erg gezellig. Ik moet zeggen, dat dit een erg leuke groep is en met een aantal dames kan ik het zeer goed vinden. De porties in dit restaurant zijn gigantisch, dus Nanette en ik delen een portie pasta met vis. Het smaakt zeer goed, maar zelfs de halve portie is me nog veel te veel!

Als dessert halen we allemaal een Italiaans ijsje bij Ferrara's Cafe. Rick en ik delen een hoorntje met citroenijs en straciatella, want je krijgt hier altijd zoveel ijs, zelfs als je een "small" bestelt. Vroeger haalden wij altijd ijs bij de Italiaan in Amersfoort en zo lekker heb ik het hier in de VS nog nooit gevonden. Dit ijs smaakt echter precies zoals ik het uit mijn kindertijd herinner!

Het is al na tienen en ik ben flink moe van de lange dag. De anderen willen echter nog naar de Rainbow Room gaan. Ik had gehoord, dat die dicht was, maar de neon stond aan bij het Rockefeller Center, dus wie weet is hij weer open. Dat blijkt bij aankomst toch niet het geval te zijn.

Iemand oppert dan de bar, The View, bovenin in het Marriott Marquis hotel, dus daar lopen we met zijn allen heen. Eerst duurt het even, voor we de juiste lift hiervoor hebben gevonden (je moet ervoor naar de derde verdieping en dat was niet meteen duidelijk). Daar blijkt, dat we lang niet de enigen zijn, die naar boven willen. Er staat een lange rij wachtenden.

We zien het als een teken, dat het vanavond niet meer gaat lukken, en besluiten terug naar onze hotels te gaan. Voor Rick is het nu tijd om afscheid van iedereen te nemen, want de anderen blijven morgen nog de hele dag, maar wij niet. Een aantal mensen woont in onze omgeving, dus we spreken af daar eens een mini-bijeenkomst te organiseren. Anders hopen we volgend jaar weer bij de reunie te zijn.

Op weg naar ons hotel stoppen we in een van de supermarktjes om soda's te kopen. Als we naar buiten lopen, horen we opeens iemand onze namen roepen. Het blijkt Ricks ex-collega Beth te zijn, die hier met haar nichtje het weekend is. Wat een toeval!

Voor we naar boven gaan bestellen we nog een night cap in de hotelbar. Eenmaal terug in de kamer valt Rick vrijwel meteen als een blok in slaap. Ik ben echter opeens over mijn slaap heen en het duurt tot ver na middernacht, voor ik eindelijk wegdoezel.

Zaterdag

Als ik om half acht wakker word zie ik, dat het regent. Ik draai me nog eens om, want ben doodmoe en word pas om half tien weer wakker! Ook Rick heeft zo lang doorgeslapen. Gauw pakken we in en checken uit het hotel. De bagage laten we zolang in het hotel en moeten daarvoor $3,75 per stuk betalen.

Het is inmiddels gelukkig wel droog en de zon komt zelfs zo af en toe tevoorschijn. Bij Starbucks halen we koffie en delen een van hun sandwiches. We willen niet teveel eten, zodat we straks trek hebben voor de lunch.

Omdat het morgen Moederdag is, mag ik van Rick op zoek naar iets leuks. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen! Ik wil graag een Pandora bedel als aandenken aan deze reis, dus we gaan een juwelier aan 7th Avenue binnen, die een enorm assortiment bedels heeft. Dat is moeilijk kiezen! Het wordt uiteindelijk een autootje, die me aan de gele taxi's hier doet denken.

Op Times Square gaan we ook een paar zaken in, waaronder Swatch. Hun plastic horloges vind ik niet altijd mooi, maar dit keer zie ik een heel leuk roestvrij stalen horloge. Ik zoek al een tijdje naar een nieuw uurwerk en dit is het helemaal. Mijn moederdag kan niet meer stuk!

Het weer is inmiddels weer prachtig en de temperatuur zeer aangenaam. We lopen naar Madison Avenue om daar de winkels te zien, maar dat valt een beetje tegen. Dan toch maar terug naar Fifth Avenue, waar de etalages alleen al een lust voor het oog zijn (en de geetaleerde spullen ver boven ons budget!).

Omdat ik het zo'n mooie cathedraal vind, gaan we St. Patrick's Cathedral even binnen. De glas in lood ramen hier zijn zo mooi! Rick is niet zo'n kerkliefhebber, dus blijft vooraan wachten. Ik loop wat rond, maar er is een mis gaande, dus ik neem uit eerbied maar niet teveel foto's. Het verbaast me hoe sommige toeristen net doen, alsof ze in willekeurig welk gebouw zijn. Een Duitse maakt het helemaal bont door haar mobieltje op de speaker te hebben en er luidkeels in te praten.

Het is inmiddels lunchtijd en we nemen een taxi naar het Trump International Hotel en Towers. Daar vragen we een tafeltje bij het Jean Georges restaurant. Iemand op mijn Facebook raadde dit restaurant aan en terecht.

Het is een modern ingericht restaurant met grote ramen met uitzicht op Central Park. Wij kiezen de prix fixe lunch voor $26. Daarvoor mogen we twee gerechten en een dessert uitkiezen. Het ziet er allemaal even lekker uit!

Mijn keuze valt op de artisjok met mosterdsaus en de tuna tartaar. Rick neemt de sweet pea soep en de biefstuk. Het wordt allemaal erg mooi gepresenteerd en smaakt net zo verrukkelijk, als het eruit ziet. Als dessert heb ik de creme caramel genomen (mmmmm!!!!) en Rick de chocolade cake. De porties zijn ook allemaal precies genoeg. Echt een aanrader, dit restaurant en voor een vier sterren restaurant niet zo duur.

We lopen terug naar het hotel en vragen de auto op. Dat kan wel een half uur duren, wordt er gewaarschuwd, dus we gaan in het zonnetje wachten. Een half uur gaat voorbij, geen auto. Intussen krijgen anderen, die minder lang wachten, hun auto wel, dus Rick gaat eens navraag doen.

Wat er ook komt, niet Ricks auto. Na een uur gaat de belman eens bellen en blijkt, dat ons kaartje kwijt was. Wij begonnen ons al zorgen te maken, dat de sleutel kwijt was of zo, dus zijn opgelucht, als de BMW eindelijk voor komt rijden!

Dan is het toch echt tijd om weer afscheid te nemen van Manhattan. Tot het allerlaatst blijf ik omkijken om de skyline te zien. Tijdens de terugrit waait het enorm hard en moet Rick een paar keer uitwijken voor rondvliegend materiaal, dat ons gelukkig niet raakt.

Zoals gewoonlijk is het verkeer prima, tot we de Washington beltway bereiken. Daar komen we in langzaam rijdend verkeer terecht. Niet voor niets is dit het tweede drukste verkeersgebied in de VS. Toch is het amper vier uur na vertrek uit New York, dat we onze oprit oprijden. Het groene Vienna is zo'n andere wereld, dan waar we de afgelopen paar dagen in verkeerden!

Kai en Cosmo zijn helemaal blij ons te zien. Kai heeft goed voor de dieren en het huis gezorgd. Saskia vond het zo leuk bij Shannon, dat ze er vannacht nog een nachtje blijft logeren. Wij nemen Kai mee om een hapje te eten bij Glory Days.

De dagen in New York zijn omgevlogen, maar we hebben er dan ook echt alles uitgehaald, wat erin zat. We zijn dan ook behoorlijk moe, maar wel heel voldaan. New York blijft toch bijzonder, de stad leeft zo!

Hierbij wens ik alle moeders en grootmoeders, die hier meelezen, een heel erg fijne Moederdag morgen! Ik hoop, dat jullie goed in de bloemetjes worden gezet.

Foto's van New York volgen morgen.