We zijn weer met zijn vijven!

Blij word ik wakker. Vandaag zal Katja thuiskomen, iets, waar we allemaal erg naar uitzien. Rick heeft haar in april nog gezien, maar de rest van ons niet sinds Pasen en dat is toch best lang.

Saskia had gisteravond al hoofdpijn en was misselijk. Ze heeft vannacht overgegeven en voelt zich vanochtend nog steeds niet lekker met hoofdpijn en misselijkheid. Het doet me erg aan migraine denken. Katja kreeg die altijd door hormonen, hopelijk volgt Saskia niet in haar voetstappen. In ieder geval meld ik haar ziek, want als een kind heeft overgegeven, mag het 24 uur niet naar school.

Tijdens de core training klas komt het gesprek al gauw op de vliegramp in Tripoli en het arme Nederlandse jongetje, dat overleefde. Sharon zegt, dat het voor haar dichterbij lijkt, puur, omdat ze iemand uit Nederland kent. Dat heb ik al vaker gehoord, vreemd is dat. Ik heb het zelf ook, als ik ergens gewoond heb of iemand uit zo'n plaats persoonlijk ken, leeft iets toch meer.

Katja belt, dat ze gisteravond naar haar buurjongens is geweest en iets te enthousiast het begin van de zomervakantie heeft gevierd. Ik raad haar aan wat proteine te eten en nog maar even te gaan slapen. Ze moet tenslotte wel zo'n 400 kilometer rijden vandaag.

Net als ik me klaarmaak om naar Whole Foods te gaan om met Kirsten te gaan lopen, belt zij. Ze is moe en vraagt, of ik het erg vind vandaag niet te gaan. Tja, wat zeg ik dan, natuurlijk, dat ik het niet erg vind. Zelf zou ik, moe of niet, toch gaan, maar dat ben ik.

Het is flink warm buiten en ik heb zo'n vermoeden, dat Cosmo toch niet echt zou genieten van een lange wandeling op het W&OD pad, dat vrijwel helemaal in de zon ligt. In plaats daarvan ga ik kijken, of Leah en Diego thuis zijn. Dat blijkt het geval en de honden rennen lekker in de cul de sac rond. Leah en familie gaan vanavond naar Duitsland voor een paar weken, dus zij is hard aan het inpakken.

Voor mij is het weer heerlijk, zo'n 30 graden, blauwe lucht en een fris windje. Saskia voelt zich inmiddels gelukkig beter en we eten samen lunch buiten. Katja belt rond twee uur, dat ze op weg gaat. Ze belooft, zoals altijd, bij JMU, ongeveer halverwege, weer te bellen. Inmiddels is er een "severe thunderstorm watch" uitgeroepen, dus ik hoop, dat ze onderweg geen zwaar weer krijgt.

Aan het weer hier is niets te zien van zwaar weer. Felblauwe lucht, niet vochtig en een beetje wind, maar opeens hoor ik zwaar gerommel in de verte. Voor ik het weet begint het te plenzen. Een blik op de radar laat zwaar onweer zien en niet veel later wordt er een waarschuwing uitgegeven.

Op Facebook lees ik, dat een vriendin elders in Vienna hagel zo groot als ping pong ballen heeft (later op het nieuws zijn er foto's, ook van beschadigde auto's)! Bij ons komt de zondvloed neer, maar waait het gauw over en ik zie een mooie regenboog. Om de een of andere reden krijgen wij zelden het zware gedeelte van de stormen over ons heen.

Intussen maak ik me wel zorgen om Katja. Haar telefoon staat uit en aan de radar te zien rijdt ze midden in het ergste weer. Ze zou eigenlijk al thuis moeten zijn, maar ik bedenk me, dat ze, als het erg zwaar weer was, had moeten stoppen. Ik moet toegeven, dat ik tijdens de uren, dat Katja onderweg is, nog steeds niet echt rust heb, vandaag ook niet, omdat ik weet, dat ze erg moe is.

Groot is mijn opluchting dan ook, als ik het belletje van de oprit hoor, de waarschuwing, dat er iemand is. Ik ren naar buiten en daar stap onze oudste in volle Virginia Tech kleding, met haar hard miauwende kat vlak achter haar aan, uit. Ze is thuis! Mijn zorgen blijken ook voor niets te zijn geweest, want ze reed achter de buien aan. Wel heeft ze een spectaculair ongeluk gezien, vertelt ze op haar onbezorgde manier.

Het is etenstijd en wij zijn met zijn tweeen. Saskia is aan het oppassen, Kai is bij een vriend en Rick komt later thuis. Katja's keuze van restaurant verbaast me niets: Sakana. Daar worden we, zoals altijd, als vrienden ontvangen.

Tijdens het eten krijg ik van alles te horen over Katja's laatste weken op school. Al met al heeft ze het fantastisch gedaan dit semester: A, A-, B en B-. Ze is nu klaar met de algemene vakken. Volgend semester begint ze aan specialiseren voor Human Nutrition Foods and Exercise.

Terwijl we eten plenst het buiten. De hoofdstraat staat compleet blank. We wachten dus maar even tot het allemaal wat minder wordt. Wat een weer opeens! Saskia belt me, want er is een tornado waarschuwing voor Maryland. Het jongetje, waar ze op past, is nu bang, dat die ook hier komt. Ik stel haar gerust, dat dat toch best ver weg is. Opgelucht hangt Saskia op en ik hoor haar nog net het vierjarige jongetje geruststellen, toch een hele taak voor een veertienjarig meisje.

Zodra het een beetje kalmer wordt, rijden we naar huis. Rick belt vanuit zijn auto, hij heeft een lezing van president Clinton bijgewoond, die erg interessant was. Dit alles was deel van een grote show, waar hij ook morgen moet werken. Daar is Rick niet erg enthousiast over, maar president Clinton live en van dichtbij horen maakt veel goed.