Aankomst in Ierland

Voor het gemak houd ik dit verslag hier bij en zal het later in een apart blog zetten.

Dit is voor mij de eerste keer, dat ik het vliegveld in Frankfurt bezoek. Katja kwam er in januari op weg naar Egypte en weet ons al te vertellen, dat het een lelijk oud vliegveld is. Daarmee heeft ze niets te veel gezegd!

Bij aankomst worden we als sardientjes in een paar bussen gedrukt, allemaal groggy van de nachtvlucht. Kinderen huilen, het is warm en er is geen airconditioning. Kinderen huilen en ik verbaas me over dit toch heel drukke vliegveld, dat ik me veel moderner had voorgesteld.

Eenmaal in de terminal moeten we door een veiligheidscontrole en dan nemen de kinderen en Serena plaats in het restaurant. Niall en ik gaan kijken, waar we de boarding passes voor onze vlucht naar Dublin kunnen krijgen. We staan daar namelijk om onverklaarbare redenen nog standby voor en we willen wel zeker zijn, dat we meekunnen. Onder geen beding willen we in Duitsland blijven!

De transfer balie blijkt weer buiten de veiligheidscontrole te zijn, dus we namen alleen onze documenten mee en laten de rest van de spullen bij de anderen. Gelukkig blijkt het geen probleem om ons op de enige vlucht naar Dublin van vandaag te bevestigen.

In het restaurant bestellen we broodjes. Het moet gezegd, dat het eten hier het enige aantrekkelijke is. Mijn broodje garnalen smaakt heerlijk. De vier jongere kinderen hebben allemaal een DS mee en vermaken zich zo.

Katja en ik betalen voor internet en gelukkig zien we Rick op Facebook, want om onverklaarbare redenen werkt mijn mobieltje hier niet. Dat van Rick werkt ook niet in Ierland. Hij heeft AT&T al gebeld, maar die weten de reden ook niet, want het zou overal in Europa moeten werken. Heel vervelend! In ieder geval kunnen we Rick zo onze aankomsttijd laten weten.

De vier uur gaan tergend langzaam voorbij, maar eindelijk is het dan tijd om naar de gate te gaan. Onderweg stappen de meisjes en ik de duty free winkel in om even wat parfum op ons te sprayen. We hebben alle drie het gevoel te stinken na al die tijd in dezelfde kleding.

De Lufthansa vlucht naar Dublin zal twee uur duren. Het is een nieuw vliegtuig met grijze leren stoelen en lekker veel beenruimte. We krijgen een lekker kaasbroodje als snack en ze komen maar liefst drie keer met de drankjes langs. In tegenstelling tot in de VS zijn alcoholische drankjes gratis, dus ik trakteer mezelf op een wijntje. In ieder geval waren de vluchten deze reis allemaal zeer gerieflijk.

Eindelijk, na bijna 24 uur onderweg te zijn geweest, landen we in Ierland. De paspoortcontrole gaat met onze Nederlandse paspoorten heel snel en ook alle bagage is wonder boven wonder meegekomen.

Tot onze verbazing staat Rick niet te wachten. Serena's telefoon werkt wel, dus ik bel het hotel en Kai zegt, dat Rick wel onderweg is. We blijven dus maar wachten, maar ik maak me wat zorgen.

Rick kan wel met een schakelwagen rijden, maar dat en ook nog aan de linkerkant is natuurlijk wel een uitdaging. Ik zie hem al een ongeluk hebben gehad en hoe zouden wij dat dan te weten komen zonder mobiel bereik. Wat deden we ooit zonder? Serena stelt me gerust, dat het verkeer in Dublin erg slecht kan zijn en het is tenslotte midden in het spitsuur.

Opgelucht zien we een uur na aankomst Rick aan komen lopen. Hij was verdwaald in de stad, omdat hij moeite had de gps te volgen. De straatjes volgen elkaar veel sneller op, dan in de VS. Daarna was hij inderdaad in de file terechtgekomen. We zijn heel blij elkaar weer te zien!

Na afscheid te hebben genomen van Niall en Serena, die we morgenavond weer zullen zien, rijden we naar het hotel. Dat neemt weer even, want inderdaad is het moeilijk in de stad precies de juiste straatjes te vinden. Het gaat beter, als Rick naar de afstand kijkt, dan naar de straatnaam. In ieder geval zien we zo al wat van het centrum van Dublin, dat er erg leuk uitziet.

Ons hotel, het Camden Court, ligt net buiten het centrum. Niall heeft dit voor ons gekozen (het voelt vreemd om niet zelf de reis uitgestippeld te hebben), omdat er gratis parkeren is. We hebben een mooie grote kamer met een king bed en de kinderen eentje met twee tweepersoons- en een eenpersoonsbed.

We hebben met twee kamers ook twee badkamers natuurlijk. Katja en ik nemen snel een douche om ons iets frisser te voelen. Intussen zoekt Rick een restaurant uit om te gaan eten. Zijn keuze valt op Quays in de Temple Bar buurt. Die buurt wilde ik al 's avonds zien, dus dat komt mooi uit.

Te moe om te lopen nemen we twee taxi's. Vooral Saskia is nu wel heel erg op. Ik voel me wonder boven wonder ongeveer net zo, als ik me op een gewone dag om acht uur 's avonds zou voelen. Katja zit er zo'n beetje tussenin. Rick en Kai hebben vanmiddag geslapen, dus zijn redelijk uitgerust.

Duidelijk is de Temple Bar buurt op vrijdagavond populair. Het restaurant is ook druk, maar we hoeven maar tien minuten te wachten op een tafeltje. Intussen drinken Rick, Katja en ik een pint Smithwyck's en kletsen met een Amerikaan, die toevallig uit onze buurt blijkt te komen. Ook horen we naast ons Nederlands.


We hebben allemaal flinke trek en het eten is verukkelijk! Ik bestel de gerookte Ierse zalm en garnalensalade. Rick heeft de fish and chips en ik kan het niet laten een paar van die overheerlijke "chips" van hem te stelen.

Terug in het hotel gaan de kinderen meteen naar boven. Rick en ik drinken nog even wat aan de bar om meteen in het ritme te komen. Dan is het voor ons ook bedtijd en vlei ik mij met groot genoegen neer op het gerieflijke bed.

Morgen gaan we Dublin bekijken en daarna naar Galway rijden, waar Niall en Serena een huisje hebben. Daar blijven we een paar dagen. Of we daar internet zullen hebben, weet ik niet, dus het kan zijn, dat het hier een paar dagen stil blijft.