Lui weekend

Zaterdag

Het is warm en vochtig vanochtend en ik kom maar heel langzaam op gang. Vaag had ik met Mary Ellen afgesproken te gaan lopen, maar ik hoor niets van haar en ben daar stiekem blij om. Zou ze wel bellen, dan zou ik me genoodzaakt voelen te gaan, terwijl ik gewoon geen zin heb.

Rick en ik zitten op deck te zonnen en lui te zijn, als de telefoon gaat. Het is Christine. Alweer een goed excuus om welke activiteit dan ook uit te stellen. Christine heeft het helemaal niet makkelijk daar in het zuiden.

Ze mist het sociale leven hier en alles, wat dit gebied te bieden heeft. Ik benijd haar absoluut niet en mis haar net zo goed, als zij mij. Tegen haar zeg ik het niet, maar ik hoop in stilte, dat Chuck en zij op een gegeven moment besluiten hierheen terug te verhuizen. Of dat een realistische hoop is? Geen idee.

Na de lunch gaan we naar het zwembad. Althans, Saskia, Rick en ik, want Kai heeft nooit van zwemmen gehouden. Mijn beweging van vandaag bestaat uit dertig banen trekken, 750 meter zwemmen, dus.

Mary Ellen zit in de schaduw te lezen en geeft toe, dat zij ook geen zin had in lopen. Dit is gewoon van dat benauwd warme weer, waarbij alleen zwemmen lekker is. Dat heb ik gedaan, dus ik luier de rest van de middag verder in een ligstoel met mijn boek.

Katja en Leah daarentegen besloten te gaan hiken in Great Falls Park. Ze vertrokken rond half een met de honden en als ik om half vijf uit het zwembad thuiskom, zijn ze nog niet terug. Dat is wel erg lang voor dat park.

Vorige week zijn een moeder en dochter verdronken in de Potomac rivier, dus ik heb natuurlijk alweer allerlei visioenen. Ik probeer Katja's mobieltje zonder succes. Dan maar onder de douche, want we hebben een afspraak vanavond.

Intussen komt Rick vertellen, dat Katja heeft gebeld, dat ze inderdaad verdwaald zijn in het park. Net hebben ze een paar andere hikers gevraagd en ze liepen de verkeerde kant op!

Het zijn niet eens de meisjes, waar ik bezorgd om ben, die hebben wel genoeg water mee, maar met deze hitte is het gevaarlijk voor de honden. Ik bel Katja terug en druk haar op het hart me te laten weten, als ze terug zijn bij het bezoekerscentrum. Later hoor ik, dat Janet en Paul ook bepaald niet blij waren met Leah. De meisjes vinden al onze waarschuwingen altijd maar onzin, maar er kan heel wat gebeuren in de natuur hier.

Kai vertrekt voor de tweede avond van zijn concert. Saskia heeft Laura hier voor een logeerpartij. De meisjes maken quesadillas voor hun avondeten. Dat is Saskia's nieuwste favoriet.

Rick en ik kleden ons netjes aan en dan komen Scarlett en Doug ons ophalen voor een avondje uit samen. Scarlett en ik waren in het begin van de jaren tachtig ook vriendinnen en verloren elkaar uit het oog. Toentertijd gingen we regelmatig uit in Adams Morgan en aten onze eerste sushi ooit bij Perry's daar.

We hebben een tafeltje op hun dakterras gereserveerd. Het verkeer op de I-66 staat helemaal vast, dus Rick laat Doug een sluipweg naar dit gedeelte van Washington zien. We komen door mooie buurten van Maryland en DC, want dit gedeelte is (een van de) rijke gedeeltes van de stad. Naast het restaurant kunnen we de auto voor $15 op het kleine parkeerplaatsje kwijt.

Boven staat er een mooi tafeltje met uitzicht voor ons klaar. Het weer werkt helemaal mee. Het is warm en bewolkt, maar er staat een verkoelend briesje en het blijft droog. De sushi is nog steeds heel erg goed en Rick bestelt ook een paar van hun tapas, die net zo lekker smaken. Samen met het leuke gezelschap vliegen de uren voorbij. Pas tegen tienen gaan we weer huiswaarts.


Doug en Scarlett



Rick en ik (te dichtbij voor mij, maar goed)



De sushi!

Daar zien we tot onze opluchting, dat Katja en Cosmo weer veilig thuis zijn. Ook Kai's concert is weer goed gegaan. Rick en ik zitten nog even buiten, genietend van de vele vuurvliegjes. Daarna smeert Rick mineral ice op mijn nek en rug, want om de een of andere reden heb ik enorm veel pijn (er komt zwaar weer aan, mijn lichaam is net een barometer).

Zondag

We genieten in het zonnetje van het door Rick gehaalde Starbucks ontbijt. De spinazie en eiwit wrap en ijskoffie met melk gaan er goed in. De kinderen vinden alle drie hun croissant, die echt Frans smaakt, lekker.

Gisteravond vroeg Jan of ik zin had te gaan fietsen. Toen had ik veel pijn, dus hield even een slag om de arm. De mineral ice heeft echter goed geholpen en ik heb vanochtend veel minder pijn. Ik bel Jan, dat ik om tien uur klaar zal zijn.

Onderweg vertelt zij mij over hun Europese vakantie. Ze hebben het erg leuk gehad, alleen werkte het weer helemaal niet mee. Jan is een enorme perfectioniste, erger nog dan ik, dus een ongeevenaard succes was het niet, omdat ze een heel aantal dingen niet konden doen. Ook duurden de ritten van de ene plaats naar de andere veel langer, dan ze had gedacht.

Zo luisterend ben ik benieuwd, hoe onze Ierse vakantie gaat worden. Als ex-reisagente plan ik al onze vakanties, maar deze is door Niall gepland. Het zal vreemd zijn iemand anders' suggesties te volgen, maar als die niet leuk zijn, ben ik ook niet degene, waar iedereen boos op wordt (is weleens voorgekomen).

We rijden 8,5 mijl naar het westen en keren dan om. Een volle twintig mijl is me net teveel. Het is druk op het pad, vooral met fietsers. Denkelijk is het te warm voor de wandelaars. Dat maakt het navigeren wel zo makkelijk, eigenlijk.

Als we de cul de sac binnenrijden, zien we onze buurvrouw Lorraine. Zij komt net terug uit het ziekenhuis. Haar dochter Katarina (Kai's leeftijd) blijkt vanochtend vroeg opeens een anafylachtische schok gehad te hebben. Het was Prom gisteravond en ze hadden crabcakes gegeten en daarna thuis nog iets met macademia noten.

Katarina kon bijna niet meer ademen en is met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig is alles nu weer goed met haar, maar natuurlijk is Lorraine flink geschrokken. Ik luister met verbazing, want wij hebben geen ambulance gehoord. Onze slaapkamer ligt achter in het huis en wij horen werkelijk niets.

Rick heeft de radio aanstaan en muziek schalt door het huis. Opeens wordt het programma onderbroken. Er is een weeralert: tornado watch. Dat betekent, dat de komende onweersbuien zo zwaar kunnen zijn, dat ze tornado's kunnen veroorzaken. Het is toch altijd wat eng om zo'n weeralarm te horen, al is het een enorm gebied, dat eronder valt, en de kans, dat het hier zal gebeuren maar klein is.

Rick grilt hamburgers voor de lunch. Het is aantrekkelijk om gewoon buiten op het deck te blijven hangen, maar ik heb zo'n idee, dat vandaag even de laatste dag zal zijn, dat het zwembadwater warm genoeg is voor mij.

Na de lunch haast ik me daarom naar het zwembad. Daar is Jan ook al bezig aan haar baantjes. Zij heeft zich opgegeven voor Team in Training om een triathlon te doen. Het zwemgedeelte daarvan is precies, wat me tegenhoudt. Een mijl in donker water met allerlei anderen vlakbij zwemmen, brr!

Een halve kilometer (twintig banen) vind ik voor vandaag voldoende. Net als ik het water uitkom, hopend mijn boek uit te gaan lezen, hoor ik in de verte donder. Ik hoop nog, dat de lifeguards het niet zullen horen, want het is druk. Dan komt er een tweede donder en gaat onherroepelijk de fluit. Het zwembad is voor tenminste drie kwartier gesloten.

Rick roept me al toe, dat er een "severe thunderstorm warning" is. Het rommelt vervaarlijk in de verte en hij gaat nog gauw het gras maaien. Ik neem een douche en als ik klaar ben is het heel donker binnen. De lucht ziet er angstaanwekkend uit, maar we krijgen uiteindelijk maar heel weinig regen.


Dreigende lucht

Nu het weer minder is, is het de perfecte kans om naar de Tysons Corner mall te gaan. Kai moet voor zijn graduation straks overhemd en das dragen. Saskia heeft volgende vrijdag haar laatste dans van middle school en wil graag een nieuwe jurk daarvoor.

Onze county doet geen graduations van middle school, in tegenstelling tot andere gebieden in het land. Prima, maar het is ook weer een afscheid van een school, dus ik ben blij, dat Saskia naar die dans gaat.

Rick en Kai gaan op hun weg en Saskia en ik op de onze. Bij Delia's vindt zij meteen een jurk, die haar fantastisch staat. Natuurlijk heeft ze daar geen schoenen bij. Payless brengt uitkomst, Saskia vindt er leuke teenslippers en ik ook.

Rick en Kai zijn nog lang niet klaar, dus Saskia en ik gaan naar Barnes and Noble. Zij wil lezen en als Saskia wil lezen ben ik er meteen voor, want zij leest helaas bijna niet. De serie, waar ze in geinteresseerd is, is "Angus, thongs and full frontal snogging", is gelukkig helemaal aanwezig. We kopen de eerste drie boeken en Saskia belooft ze allemaal te lezen.

Rick en Kai zijn zeer tevreden over hun aankopen. Volgens Rick zal Kai er straks "spiffy" uitzien. Wel geeft hij toe een "vrouwelijk oog" gemist te hebben. Nu ben ik helemaal benieuwd!

Inmiddels zijn alle stormen voorbij, geen tornado's, die kwamen ten noorden van ons, en is het heerlijk buiten. Zo'n 26 graden en weinig luchtvochtigheid. Rick belt zijn vader, de arme man voelt zich heel schuldig ten opzichte van Kai. Rick stelt hem hopelijk gerust, dat Kai met ons ook een leuke reis zal maken en deze afgelaste reis nog in het vat zit.

Katja heeft een barbecue bij Leah en Saskia gaat naar Aoife's blokfeest, waar ze van alles eet. Rick en ik nemen Kai mee naar Maplewood Grill. Dit is een aardig restaurant, al zijn veel van hun gerechten me gewoon te zwaar.

Als "voorafje" (wat je echt met meerderen moet eten, veel van de voorafjes hier in de VS zijn bedoeld om te delen) nemen we een zalm quesadilla. Wetend, dat dat al zwaar is, bestel ik een scallops en garnalen salade. Die is erg lekker en licht. Ik heb, zoals altijd, de dressing ernaast gevraagd en die is ook, zoals bijna altijd, niet nodig. De salade is smakelijk genoeg zonder.

Thuis zijn alle kinderen er ook weer en we kijken eerst Night at the Museum 2 en daarna Made of Honor met zijn allen. Dan is dit leuke, rustige weekend ook weer voorbij. Voorlopig het laatste rustige weekend, maar de drukte in het verschiet is allemaal leuk.