De Blarney Steen gezoend

Alweer word ik door het gezellige deuntje van de kerkklok gewekt. Ik ben blij de zon te zien, want het weerbericht zag er gisteren niet veelbelovend uit. Als Ricks horloge om kwart voor acht afgaat, ben ik al klaarwakker. De kinderen hebben kennelijk ook wel zin om de Blarney Stone te gaan zoenen, want ze zijn ongewoon makkelijk op te krijgen.

In de mooie lichte eetzaal krijgen we een tafel bij het raam met vol uitzicht op het Kilkenny kasteel. Dat gebeurt toch niet vaak, dat we met een dertiende eeuws kasteel op de achtergrond eten. Vandaag probeer ik eens de “witte” pudding, maar die vind ik minder lekker, dan de zwarte.

De stemming zit er goed in, als we aan onze rit naar het zuiden beginnen. Het duurt even, voor de GPS ons naar de goede weg leidt. Recentelijk zijn er een aantal motorways geopend, die nog niet op de GPS kaarten staan. Gelukkig kan ik ook goed gewone kaarten lezen, dus navigeer ik Rick de juiste richting op.

Onderweg zien we weer allerlei ruines van kerken en kasteeltjes en proberen ons voor te stellen, hoe het leven hier al die eeuwen geleden moet zijn geweest. Rick is inmiddels helemaal aan het links rijden gewend. Hij vraagt zich af, of rechts rijden nu straks thuis vreemd zal voelen. Dat lijkt me sterk, want we zijn maar een weekje hier.

Over de M8 racen we naar het zuiden. Al zijn snelwegen natuurlijk een goede manier om snel van A naar B te komen, in de meeste landen, zo ook in Ierland, is het uitzicht een stuk saaier, dan op de secundaire wegen. Toch zien we zo af en toe een kasteel of een Keltisch kruis in de verte. Ooit wil ik een speciale reis langs de kastelen maken. De geschiedenis van dit land fascineert me.

In Cork kopen we bij een Texaco soda’s en wat snacks. Katja en ik delen een zakje Aero (Bros) Bubbles. Die kunnen we in de VS niet krijgen en ze happen zo heerlijk weg. De aardige dame achter de kassa vraagt, waar we vandaan komen. Als ze Washington hoort, vraagt ze of het thuis warm is. Dertig graden klinkt voor haar heel heet, want zij vindt het vandaag hier warm. Dat, terwijl ik het bij het uitstappen nogal frisjes vond.

Om kwart over elf komen we in Blarney aan. Na entree te hebben betaald lopen we naar de eeuwenoude toren, die over is van dit kasteel, dat aan de MacCarthy’s, de koningen van Munster, behoorde. Op zeer humoristisch geschreven borden kunnen we de geschiedenis van dit kasteel en zijn beroemde steen lezen.

Bij de toren aangekomen worden we gerustgesteld, dat Winston Churchill en Oliver Hardy ook naar boven konden, dus gaat het ons ook lukken, al voelt het erg nauw. Na de nodige foto’s genomen te hebben, beginnen we aan de 127 treden naar de top van de toren, waar de Blarney Stone zich bevindt. Daar wachten we even in de rij en dan instrueert een gids ons te gaan liggen en ons hoofd naar achteren te doen om de steen te kussen.

Katja doet het zo snel, dat we geen tijd hebben een foto te nemen. Omdat er toch heel weinig mensen zijn, stappen we over het hekje heen en gaat Katja weer liggen. Alweer doet ze te snel om een foto te nemen haar hoofd weer omhoog. De officiele fotograaf krijgt medelijden met Katja en zegt haar nog eens te gaan liggen, dan neemt hij wel een foto met haar fototoestelletje. Zo zoent Katja drie keer de Blarney Stone, nu moet ze wel heel welbespraakt worden!

Precies op tijd zijn we hier gekomen, want nu komen de busgroepen aan en wordt het druk. Beneden kopen we allemaal, behalve Saskia, die de hare niet leuk vindt, de door de fotograaf genomen foto. De Blarney Steen zoenen doe je tenslotte maar eens in je leven (behalve, als je Katja heet).

Wij zetten ons avontuur voort en gaan op weg naar Kinsale, de “foodie” hoofdstad van Ierland naar verluid. In dit pittoreske vissersplaatsje, dat nu best toeristisch is, hebben we geluk met het vinden van een parkeerplaats. Het weer blijft droog met zonnige periodes, dus we gaan op zoek naar een terrasje. Helaas heeft het door Fodor’s aangeraden Fishy Fishy alleen visgerechten op het is erg duur. We zoeken dus verder.

Het aanbod aan restaurants valt ons tegen voor een plaatsje, dat er zo bekend om staat. Misschien zoeken we ook niet in het juiste gedeelte, hoewel dit toch wel het centrum lijkt te zijn. Iedereen heeft flinke trek, dus we kiezen op de gok Hamlet’s. Daar kunnen we in een soort prieeltje buiten zitten. Het menu is niet bijzonder, helaas.

Dat we allemaal de ham en kaas tosti bestellen is daar wel getuige van, maar die smaakt dan ook prima. Het buitenzitten maakt veel goed. De salade wordt met een heerlijke mosterddressing geserveerd en ik vraag de serveerster, waar we die kunnen kopen. Dat blijkt vlakbij te zijn bij het Old Bank House. Daar neem ik een fles van mee naar huis!

Onze volgende stop is Cobh (spreek uit Cove), wat tot 1920 Queenstown heette. Hier was de laatste stop van de Titanic, voor haar noodlottige reis. Ook werd de Lusitania in 1915 voor de kust hier door de Duitsers getorpedeerd. Voor veel emigrerende Ieren was dit plaatsje van waaruit ze naar Australie, Amerika en Canada vertrokken. Bij het Heritage Center hoopt Rick informatie over zijn overgrootouders te vinden. Hij heeft de stamboom mee, inclusief de plaatsen, waar zij vandaan kwamen.

Voor het eerst in jaren moeten we onderweg een veerboot nemen. Natuurlijk vinden de kinderen dat heel bijzonder (en wij ook). Na vijf minuten en vijf euro arriveren we aan de overkant van de rivier. Daarna is het even zoeken, maar vinden we het leuke centrum van Cobh en zoeken naar een parkeerplek.

Na even in het kleurrijke plaatsje te hebben rondgelopen, gaan we op zoek naar het Heritage Center en betalen entree. Helaas voor Rick is de dame, die helpt met geneologie er vandaag niet. Wel krijgt hij een email adres om zijn vragen heen te sturen. De tentoonstelling gaat over de meer dan 4 miljoen Ieren, die in de afgelopen 120 jaar emigreerden (1,5 miljoen in de zes jaren van 1845 naar 1851 alleen al). De bevolking van Ierland is nog steeds niet zo groot als voor de hongersnood halverwege de negentiende eeuw.

Het is een interessante tentoonstelling. Ook de Titanic en Lusitania’s nare eindes worden uitgebreid besproken. Na een half uurtje hebben we alles gelezen en kijken nog even rond in de souvenirswinkel. Daar zie ik Ierse bedeltjes van Tara’s Diary, die met Pandora blijken te werken. Ik kies het Claddagh symbool uit als aandenken aan deze vakantie.

Onze tocht zet zich voort naar Waterford. Het is nog steeds droog, maar ziet er dreigend uit. Wel een geluk, dat het nog zolang lekker bleef vandaag. De weg naar Waterford is ook weer prachtig. We komen af en toe door slaperige kustdorpjes en worden getrakteerd op prachtige uitzichten. Vooral bij Dungarvan is het erg mooi.

Helaas zijn we te laat voor het bezoekerscentrum van het befaamde Waterford Crystal. Dan gaan we maar op zoek naar een restaurant, wat nog niet mee blijkt te vallen. Waterford mag dan de oudste stad zijn in Ierland, zo ziet het er ook uit. Posters hebben het over een tall ships race hier dit weekend, maar daar is niets van te merken. Het ziet er allemaal nogal ongezellig uit.

Het eerste restaurant is ons veel te duur en het tweede ziet er een beetje louche uit. We lopen verder langs het water en komen dan bij het Granville Hotel, dat er ouderwets chique uitziet. De bar hier heeft een uitgebreid menu, waar iedereen iets van zijn of haar gading op vindt. Rick en ik delen de gerookte zalm en als hoofdgerecht neem ik de vissalade met garnalen, gepocheerde zalm en gerookte makreel, erg lekker.

Rick en Saskia halen de auto en we zijn helemaal blij, als de weg terug naar Kilkenny een splinternieuwe snelweg blijkt te zijn. Binnen de kortste keren zijn we terug bij het hotel. Intussen regent het helaas wel. Hopelijk is die depressie morgen weer vertrokken. Dat is alweer onze laatste dag in Ierland, deze week is, zoals altijd, voorbij gevlogen!

Foto's van gisteren staan hier.