Dublin en naar Clifden in Connemara

Helemaal uitgerust word ik al om half acht wakker. Ik wou, dat dat thuis meer zo was. Een blik naar buiten laat blauwe lucht en zon zien, helemaal goed, dus. Ook Rick is al gauw wakker en we besluiten eerst maar te gaan ontbijten. Ook Katja en Kai zijn daarvoor te vinden, maar Saskia blijft liever nog slapen.

Beneden zien we, dat het ontbijt uit een uitgebreid buffet bestaat en 13 euro kost. We twijfelen, of we dat wel willen betalen en dan herinner ik me vaag, dat Niall had gezegd, dat het ontbijt bij de hotelkamer zit inbegrepen. We vragen het na en dit blijkt inderdaad het geval.

Met zekerheid kan ik zeggen, dat ik nergens, in geen enkel land, zo’n uitgebreid gratis ontbijt heb gezien! Er is een warm en een koud buffet. Het warme biedt verschillende soorten worst (waaronder de bloedworst (black pudding), die ik gewoon moet proberen), eieren op verschillende manieren bereid en meer. Verder is er vers fruit, yoghurt, allerlei soorten cereals, ham, kaas en verscheidene broodsoorten, waaronder heerlijke croissants.

Vastbesloten te eten, zoals de Ieren, laat ik me, behalve de bloedworst, ook gegrilde tomaten, champignons en witte bonen in tomatensaus opscheppen. De anderen houden het bij een meer traditioneel ontbijt voor hen.

Omdat we het heel vervelend vinden niet mobiel bereikbaar te zijn, in geval er op het thuisfront iets gebeurt met de dieren of zo, belt Rick boven AT&T op om te kijken, wat er mis is. Het blijkt, dat we niet op “roaming” zijn ingesteld en dat is makkelijk te aan te passen. Na een paar minuten hebben we tot onze opluchting weer bereik. Alweer vraag ik me af, wat we ooit zonder mobiele telefoons deden, dat is toch wel een heel goede uitvinding.

Intussen heb ik Saskia ook zover gekregen op te staan. We checken uit het hotel en geven onze bagage af in de lobby. We lopen naar de dichtstbijzijnde hop on hop off stop bij St. Stephens Green. Daar kopen we kaartjes voor de groene dubbeldekker.

We moeten even wachten, tot er een bus komt. De temperatuur is zeer aangenaam, ik schat een graad of tweeentwintig. We vermaken ons met het bekijken van de schilderijen, die allerlei kunstenaars aan de parkhekken hebben gehangen. Saskia wil er wel een, maar ze blijken ver boven haar budget te kosten.

Met de bus, eerst onderaan, maar al gauw komt er plaats boven vrij, gaan we naar het Guinness Storehouse. De gids vertelt vermakelijk over de verschillende bezienswaardigheden, maar ik moet toegeven, dat ik voor het eerst hier moeite heb hem te verstaan. Ik had verwacht de Ieren moeilijker verstaanbaar te vinden. Wel jammer, dat hij dat net is, want we komen langs allerlei moois en interessants.

In de brouwerij kopen we kaartjes en kunnen, ondanks de drukte, meteen naar binnen. Na een introduktiepraatje over de architectuur en geschiedenis van het gebouw is de rondleiding onbegeleid. Op drie verdiepingen staan het process van bier brouwen en de geschiedenis van Guinness uitgelegd. Erg interessant allemaal, maar we zijn blij, dat het op eigen houtje mag, want erg lang zijn we er niet mee bezig.

Via een aantal grote roltrappen en nog een laatste gewone trap lopen we naar de Gravity Bar helemaal bovenin. Vanuit hier is er een prachtig uitzicht over de hele omgeving van Dublin. Ook blijk je hier bij inlevering van je kaartje een gratis pint Guinness te krijgen.

Dit wist ik niet en ik heb stom genoeg mijn kaartje al weggegooid. Rick, Katja en Kai leveren dat van hun in en ik neem een paar slokjes van Rick. Zo’n hele pint vind ik toch teveel. Katja kan het ook niet op. Na het uitzicht te hebben bewonderd en foto’s te hebben genomen, gaan we naar het restaurant om lunch te eten.

Tot mijn verbazing blijkt het een prima restaurant te zijn en niet “gewoon” een cafetaria. Ik bestel de zeeforel met asperge en Guinness mosterd nieuwe aardappeltjes. Het smaakt werkelijk voortreffelijk.

Met de volgende bus gaan we verder met de rondleiding. Deze gids is een stuk beter verstaanbaar en maakt werkelijk kostelijke grappen. We liggen allemaal dubbel! Heel knap, als je zo kunt gidsen! Ook geeft hij nog een gouden tip om de Guinness beter te doen smaken: doe er druppel zwartebessensaus in. Volgens hem kun je dat in de pubs vragen. Dat ga ik een keer proberen.

Bij de Ha Penny brug stappen we uit en lopen over deze unieke brug de Temple Bar buurt in. Hier hebben we gisteren gegeten en nu maken we vooral foto’s.

Dan is het tijd om naar het hotel terug te lopen. Onderweg stoppen we in een van de supermarktjes voor drankjes en snacks onderweg. Wat is het toch altijd leuk om dat in een ander land te doen. Vooral de kinderen kiezen allerlei lekkernijen, die we in de VS minder makkelijk of niet kunnen krijgen. Zo is Saskia dolblij om weer eens een Bounty te eten.

In het hotel halen we de bagage op en in de auto stel ik de GPS in op Clifden, waar Niall en Serena een huis hebben gehuurd. De motorway is al snel gevonden en Rick went verder aan het schakelen en links rijden. Ik vind het knap, dat hij het zo doet, ik weet niet, hoe ik het zou doen.

Op de kaart zie ik het Durrow High Cross staan en bedenk me, dat het wel leuk zou zijn een bezienswaardigheid onderweg te bekijken. We gaan van de snelweg af op zoek naar het kruis. Alleen is mijn navigatie verkeerd en we vinden het nergens. Wel zien we een schitterende kerk met een prachtig heel oud kerkhof ervoor. Dat maakt iets goed, maar onverrichterzake keren we terug naar de snelweg.

We schieten lekker op en de gestippelde weg op de kaart naar Galway blijkt af te zijn. In plaats van de weg door allerlei plaatsjes is het nu helemaal een snelweg. Dat scheelt, vertelt Niall later, zeker een uur in rijtijd!!

Nog een keer gaan we op zoek naar een bezienswaardigheid op de kaart, de “Throe Stone”. Alweer zoeken we zonder success. Dit keer komen we echter wel op echte landweggetjes terecht met aan weerszijden stenen muurtjes. Rick vindt het nog moeilijk in te schatten, hoever naar links hij kan met de auto, dus ik vrees af en toe voor ons spiegeltje. Gelukkig gaat het allemaal goed.

Bij Galway gaan we de snelweg af en al gauw rijden we het Connemara Nationale Park binnen. Het landschap ziet er hier verlaten en rotsachtig uit. Het doet me aan de weg naar Bergen in Noorwegen denken. Her en der zien we de wilde paarden, die hier rondlopen, staan grazen. Echt prachtig is de natuur hier!

Na zo’n drie uur rijden, de vergeefse zoektochten niet meerekenend, komen we in Clifden. Dit plaatsje heeft een heel gezellig centrumpje en in mijn reisboek staat Mitchell’s restaurant aangeraden.

Daar kunnen we nog precies een tafel voor vijf krijgen en bekijken het menu met allerlei interessante keuzes. De atmosfeer is erg gezellig en het restaurant is duidelijk populair bij de bewoners hier.

Terwijl we daar zitten, zien we opens Niall en de kinderen langslopen. Saskia, die al niet veel op het menu zag van haar gading, ziet haar kans schoon en gaat met hen mee om te eten. Wij smullen van onze gerechten.

Katja en ik hebben gegrilde scallops en die komen met een oranje “aanhangsel”, wat we nog nooit gezien hebben. Het ziet eruit en smaakt een beetje als een deel van de klauw van een kreeft.

Na het eten volgen we Niall naar hun huurhuis. Dit blijkt een heel nieuw, van alle gemakken voorzien huis met zes slaapkamers te zijn. Ook hebben we, heel luxe, allemaal onze eigen badkamer! Op tv zien we de VS verliezen van een veel sterker Ghana. Daarna kletsen we nog wat bij en zoeken dan gauw onze bedden op.