Het zwemseizoen begonnen

Het warme zomerweer duurt voort. Gewoonlijk is het begin juni lekker, maar meestal niet boven de 25 graden. De temperaturen van tegen de dertig graden van nu zijn dus boven gemiddeld, maar mij hoor je niet klagen!

Als iedereen naar school en werk is en ik net op het punt sta naar Anytime te vertrekken, belt Christine. Zij is bezig aan haar powerwalk en ik verander mijn plannen terstond. Ik lijn Cosmo aan en neem hem mee voor een powerwalk hier, intussen kletsen Christine en ik bij. Het is niet hetzelfde, als in elkaars gezelschap, maar een goede tweede.

Het is heel warm en zonnig, in tegenstelling tot het weerbericht, dat buien en onweer voorspelde. Ik heb helemaal geen zin meer in de stairmaster, ook al niet, omdat ik mijn knie voel. Gisteren vond ik het zwembadwater warm genoeg, dus ik besluit tot de opening van het zwembad te wachten en baantjes te gaan trekken.

Klokslag elf uur loop ik naar de overkant. Er zijn twee lifeguards en een ouder echtpaar aanwezig. Hij trekt heel rustig baantjes op zijn rug, terwijl zij gewoon in het water staat (wat mij nog wel wat koud lijkt). Wat een verschil met gisteren, toen er vrijwel geen stoel vrij was.

Na mijn spullen op een van de ligstoelen te hebben gelegd, maak ik me klaar voor mijn baantjes. Ik spring er in het ondiepere gedeelte in en moet me toch even mentaal klaarmaken om helemaal onder te gaan. Vooral met mijn hoofd onder water is het toch zeer fris! Na een half baantje ben ik echter al helemaal "door" en is het precies, zoals ik verwachtte, een perfecte temperatuur om banen te trekken.

In de baan naast mij zwemt de oude man ook door. Ik heb bewondering voor hem, want volgens mij herinner ik me hem van vorige zomer en zwom hij toen iedere dag 75 baantjes! Ik zwem mijn gewoonlijke schoolslag en na een kilometer voel ik me nog goed, dus ga door voor de mijl (65 baantjes). Uiteindelijk trek ik er 66 (ik moet tenslotte ook weer terug naar het trapje), 1650 meter dus, in iets minder dan drie kwartier.

Het oudere stel is inmiddels uit het water en de mannelijke lifeguard zit er dus alleen voor mij. Gelukkig voor hem heb ik nog maar een paar baantjes te gaan. Ik voel me bijna schuldig, dat hij voor mij alleen op die stoel moet zitten, maar bedenk me dan, dat hij daarvoor wordt betaald.

Om wat op te drogen ga ik in het zonnetje nog wat lezen. Het oudere echtpaar gaat naar huis en het is een vreemd gevoel het hele zwembad voor mij alleen te hebben! Dit is een van de redenen, dat ons huis mijn droomhuis is. Een eigen zwembad is veel onderhoud en zo heb ik een praktisch prive bad schuin tegenover ons!

Al gauw verdwijnt de zon achter de wolken en roepen de huishoudelijke plichten. Er ligt een berg was, die ik snel wegvouw, en dan ga ik naar Whole Foods. Voor het avondeten neem ik voor Rick en mij hun overheerlijke "exotische" champignons ravioli mee, voor de kinderen de minder avontuurlijke driekleuren kaastortellini.

Een van de dingen, waar ik hier waarschijnlijk nooit aan gewend zal raken, is de enorme keuze aan pastasauzen! Het duurt altijd even, voor ik die keuze heb gemaakt. Voor de kinderen is het makkelijk, die willen niets bijzonders. Voor Rick en mij kies ik dit keer Newman's Own Sockaroni sauce.

Op de terugweg zie ik in de verte bliksemschichten. Katja komt ook net thuis van haar oppasbaantje en we kunnen nog net naar binnen rennen, voor de zondvloed losbreekt. Het flitst en dondert en we kunnen de overkant niet zien van de regen opeens! Ben ik even blij, dat ik al gezwommen heb, want het zwembad is nu voor zeker een uur dicht.

Net zo snel als het op kwam zetten, is het ook weer vertrokken en droog, zonnig en warm. Katja wil heel graag haar nagels laten doen. Na gisteren heb ik erge behoefte om tijd met de kinderen door te brengen en Katja is straks weer de hele maand juli weg.

We gaan eerst naar onze gewoonlijke Pro Nails. Meestal maak ik een afspraak en dat blijkt nodig, want we zullen een uur moeten wachten. Daar hebben we geen tijd voor. Er is vrijwel op iedere hoek hier een nagelsalon en mijn buurvrouw Wendy raadde die aan Cedar Lane aan.

Daar kunnen we meteen terecht en ik zie, dat het er goedkoper is, dan bij Pro Nails. Ook hier zijn de stylistes allemaal Vietnamees. Het doet me alweer heel erg aan dit filmpje denken. "Kim" doet mijn nagels en ze zien er na afloop netjes uit. Deze salon is dichterbij ons huis, dus misschien blijven we hier nu terugkomen.

Katja moet om vier uur Cammie ophalen en dat halen we maar net. Met kleddernatte nagels kan ik niet rijden, dus Katja rijdt naar huis, terwijl ik mijn nagels met de airconditioning droog.

Gisteren verliep de veiligheidskeuringssticker op het "DRAAKJE", dus ik rijd de van naar Merchants Tires, waar een inspectie station is. Het lijkt me, dat daar een kortere wachttijd zal zijn, dan bij een van de benzinestations. Helaas vis ik achter het net, want zij houden om vier uur op met inspecteren (niet dat dat ergens vermeld staat!).

De vriendelijke medewerkers wijst me op de Sunoco aan de overkant, dus ik sluit daar maar aan in de rij. Er staan vier auto's voor mij, dus ik ben blij, dat ik een boek meeheb. Al met al valt het mee en binnen het uur rijd ik weg met een 6/11 sticker op het raam. Zo heb ik dertien maanden, voor ik weer moet laten inspecteren. Zo te zien was ik niet de enige met die strategie.

Op vrijdag zag ik, dat Pats huis "under contract" is. Dat betekent, dat er een bod op is gedaan en dat het nu afhangt van de inspectie. Ik heb haar tijdens het weekend al ge-sms-t, maar bel haar nu ook even om het verhaal te horen.

Helaas voor Pat en Rob is het niet zo positief, als ik had gehoopt. Ze hebben een waterprobleem en dat moet eerst opgelost en zal erg duur zijn. Toch hopen ze, dat deze mensen zullen wachten, tot alles gemaakt is. Dan zijn ze het huis in ieder geval kwijt, een hele opluchting.

De hele dag heb ik toch Henry Granju's dood en hoe zijn familie, vooral zijn ouders, zich nu moet voelen, in mijn achterhoofd. Aan het einde van de middag schrijft Katie in haar blog (dat tijdelijk niet bereikbaar was, omdat zoveel mensen erop gingen), dat ze een fonds gaan opzetten om gezinnen met aan drugs verslaafde kinderen te helpen te betalen voor behandelingen.

In plaats van bloemen vragen ze om donaties voor dat fonds. Morgen gaat onze cheque ernaartoe. Gezien de overweldigende reacties online zouden ze nog weleens heel wat geld kunnen inzamelen. Ik bewonder families, die na de dood van hun kinderen zulke dingen tot stand brengen. Daaruit kwamen bijvoorbeeld ook het Amber Alert, Megan's Law en meer.

De pastamaaltijd is, zoals ik al had gehoopt, werkelijk heerlijk! Vooral de champignonravioli. Ik vind ze zelfs ongekookt lekker. We eten buiten, want de "vele" onweersbuien van vandaag bleven beperkt tot die ene vanmiddag. Eigenlijk wil ik daarna nog buiten blijven, maar niets beschermt me tegen de hongerige muggen! Ik ben genoodzaakt naar binnen te vluchten.

Op tv vanavond weer mijn favoriete chef, Gordon Ramsay, met een nieuwe Hell's Kitchen. Daarna een nieuwe aflevering van Glee. Vroeger vond ik Fame! super en Glee doet me daar erg aan denken.

Deze maand staat mijn emigreerverhaal op de site van Emigreermagazine.nl. Hier staat dat artikel.