Katja verhuizen

Zaterdag

Al om zeven uur gaat de telefoon. Saskia moet om negen uur babysitten en de moeder belt om zeker te zijn, dat ze zal komen. Ze staat erop met Saskia zelf te praten. Inwendig brommend maak ik een nog diep in slaap zijnde Saskia wakker, die uiteindelijk precies hetzelfde beaamt, als ik een minuut eerder.

Het lukt me niet meer in slaap te komen, want ik ben nu bang, dat Saskia zich zal verslapen. Dat gebeurt gelukkig niet, want ook zij kon niet meer slapen. Ben ik nu vreemd, als ik vind, dat zeven uur 's ochtends veel te vroeg is om mensen te bellen op het weekend? Tenzij je natuurlijk weet, dat ze al zo vroeg op zijn. Dit had net zo goed een uur of zelfs anderhalf uur later gekund, want ze wonen op nog geen vijf minuten lopen afstand van ons.

Rick en ik nemen onze tijd met ontbijten en gaan dan naar Microcenter. We hebben besloten Kai een minilaptopje voor zijn graduation te geven. Rick heeft, zoals altijd, van tevoren onderzocht, welke de beste is (een Toshiba) en gelukkig heeft deze winkel die, want we hebben geen tijd meer er een online te bestellen.

Al een tijdje loop ik ook met het idee rond er voor mezelf zo'n netbook aan te schaffen. Rick en Katja hebben er al een paar jaar een en het is heel handig op reis en voor Katja om mee naar lessen te nemen, in plaats van een zware laptop.

Een van de Acer computertjes heeft allerlei snufjes en kost minder dan $300. Maar ja, toch best wel veel geld voor "zomaar". Dan herinnert Rick me aan mijn spaarpotje, dat ik al jaren heb voor precies zoiets, maar nog nooit heb aangeraakt. Hij vindt, dat ik daar best eens wat van kan kopen.

Wetend, dat ik het machientje veel zal gaan gebruiken, vind ik dat een prima idee. En nu typ ik dit blog dus op de weg terug uit Blacksburg op mijn nieuwe Acertje, dat maar net meer dan een kilo weegt! Ik ben er dolblij mee!

Na de lunch pakken we snel in, want we willen zodra Katja terugkomt van haar oppasnacht op weg naar Blacksburg. Om kwart over twee komt zij helemaal blij binnenzeilen, want ze heeft maar liefst $275 verdiend. Ik vind het knap, dat ze zo 24 uur voor vier kinderen heeft gezorgd.

Een kwartiertje later rijden we weg naar Blacksburg. Kai en Saskia blijven thuis. Kai heeft een graduation feest en Saskia een verjaarsfeest morgen. Cosmo gaat met ons mee, want Katja zal vannacht alleen in haar oude appartement slapen en voelt zich veiliger met hond.

We vertrekken met zonnig en heel warm weer, maar zien naarmate we verder naar het westen rijden de lucht steeds dreigender worden. In Front Royal stoppen we om benzine te tanken, zodat we dat niet in de regen hoeven te doen.

Wonder boven wonder ontwijken we de buien precies. Het verkeer op de I-81 is rustig en ik geniet zoals altijd van de mooie uitzichten over de Shenandoah vallei en de Blue Ridge bergen. Intussen lukt het me via mijn mobieltje online te gaan op mijn nieuwe minilaptop. Zo gaan de 400 kilometer redelijk snel voorbij.

Pas bij Blacksburg begint het toch echt te regenen. Het is hier in de bergen ook zo'n tien graden koeler. Daar hebben Rick en ik qua kleding niet op gerekend. Ik heb alleen een korte broek met een mouwloos topje mee.

Als we bij Katja's appartement aankomen houdt het op met zachtjes regenen. We rennen naar binnen, maar zijn toch nog flink nat. Gelukkig kan ik een van Katja's sweatshirts lenen, maar Rick moet kou lijden.

Leah en Kelly en hun ouders zijn al enkele uren aan het verhuizen geweest. Het grote gemeenschappelijke meubilair staat al in de nieuwe flat. De meisjes verhuizen van een vier- naar een driekamerflat twee gebouwen verderop. Hun nieuwe onderkomen ligt gelukkig op de begane grond, zodat we alles alleen traf af hoeven te dragen.

Het blijkt al vanaf hun aankomst te hebben geregend, dus het was een miserabele middag om te verhuizen. Katja moet nog bijna alles inpakken, dus we werken een uurtje aan haar kamer. Zij belooft vanavond zoveel mogelijk in dozen te pakken, zodat we het morgen kunnen overhevelen.

Kelly's ouders zijn alweer naar huis vertrokken, maar Leahs ouders, Janet en Paul, blijven net als wij overnachten. Ze hebben voor half acht een reservering voor ons allen gemaakt bij India Garden, het enige Indiase restaurant, dat Blacksburg rijk is.

We bestellen allerlei gerechten om te delen. Janet, Leah en Kelly houden het bij vegetarisch en niet zo gekruid. Katja, Rick, Paul en ik nemen garnalen en scallops en vragen ons eten extra heet (wat uiteindelijk erg meevalt, zoals wel vaker in de Indiase restaurants hier).

Dit is voor ons allemaal de eerste keer hier en het blijkt een goede keuze te zijn. We zijn het erover eens, dat Blacksburg voor zo'n klein plaatsje een ruime selectie aan lekkere restaurants heeft. De universiteit heeft daar natuurlijk grote invloed op.

Na een gezellige maaltijd brengen we de meisjes terug naar hun kamers en gaan dan inchecken bij ons hotel. We logeren, zoals altijd het afgelopen jaar, in de nieuwe Hilton Garden Inn. Voor we gaan slapen kijken Rick en ik nog naar License to Wed met Robin Williams, een erg vermakelijke film.

Zondag

Rick en ik zijn allebei voor de wekker afgaat wakker. Ik heb heerlijk geslapen, maar Rick vond de matras te hard. Met grote opluchting zien we blauwe lucht door de vitrage schemeren. Het weerbericht geeft 40% kans op regen en onweer, dus we hopen, dat dat tot later in de middag wegblijft.

Katja belt, dat ze ook wakker is en geeft ons haar ontbijtbestelling voor Subway. Deze keten verkoopt sinds kort ook ontbijtsandwiches, maar het menu kan Rick en mij niet bekoren. We lopen naar Starbucks ernaast en bestellen onze gewoonlijke drankjes en wraps daar.

In Katja's kamer wacht ons een verrassing. Haar vriend John (bijna "de" vriend, maar nog niet helemaal) is gisteravond vanuit Salem gekomen en met zijn tweeen hebben ze alles ingepakt en al heel wat overgeheveld. Dat gaat tijd schelen!

Terwijl Rick en Katja haar futonbed en bureau verhuizen, loop ik ettelijke keren naar de vuilnisbelt. Die ligt onderaan een flinke heuvel, dus ik krijg mijn beweging wel. Het regent dan wel niet, maar is ontzettend warm en vochtig. Iedere keer werp ik een verlangende blik op het zwembad, waar ik vlak langs kom!

Cosmo en Diego hebben intussen de tijd van hun leven. Dit complex is heel hondvriendelijk. Er ligt zelfs een hondenparkje vlak naast Leah en Katja's nieuwe flat. Cosmo voelt zich duidelijk als een kind in de snoepwinkel, zoveel "vriendjes" om te besnuffelen!

Na zo'n anderhalf uur is het oude appartement leeg en kan aan de schoonmaak worden begonnen. Dat laten we (met plezier) aan de meiden over. Wij gaan bezig in het nieuwe (hoewel nieuw, dit flatje is volgens ons ouder, dan de vorige) onderkomen. Paul en Rick sluiten de electronica aan en Janet en ik maken de keuken op orde. Kelly heeft nog school tot 1 juli, dus die moet hier wel een beetje comfortabel kunnen wonen.

Tegen enen is het oude appartement schoon en klaar om opgeleverd te worden. Hopelijk krijgen we de borg terug, want het ziet er werkelijk keurig uit. Na alle kartonnen dozen en glas bij het recycling center en de laatste vuilnis weg te hebben gebracht, zijn we tegen enen zover gevorderd, dat wij ouders onze taak hebben volbracht.


We besluiten de honden in de airco te laten en onszelf op een lunch bij Macado's te trakteren. Kijk voor de grap eens alleen al naar hun sandwich menu, dan wordt duidelijk, waarom het iedere keer weer even duurt voor iedereen een keuze heeft gemaakt!

Toevallig kiezen Leah, Janet, Kelly en ik dezelfde sandwich met portabello en kaas. Rick stelt zijn eigen sandwich samen met wel tien ingredienten! Katja neemt hun Carpetbagger en Paul een cheeseburger. Het smaakt allemaal heerlijk na al die inspanning.

Dan is het tijd om de honden op te halen en afscheid van Kelly te nemen. Net als we wegrijden begint het te druppen. Wat een geluk, dat we het vanochtend althans vanuit de lucht droog hielden!

Rick en Katja willen mij graag laten zien, waar ze in april hebben gehiket (ik maak er gewoon een nieuw ver-Nederlandst woord van, relaxet bestaat tenslotte ook). Daarvoor nemen we een langere weg naar de I-81, die prachtig is! Aan weerszijden groene heuvels met zo af en toe een pittoreske boerderij, Katja laat het allemaal zo trots zien, leuk! Ze vindt het duidelijk heerlijk om in dit gebied te wonen.


In Roanoke tanken we bij de Citgo, waar we anders nooit tanken. In dit gebied is BP groot en Katja wil per se niet, dat we daar tanken. Ik leg haar uit, dat we daarmee meer de eigenaren van de tankstations duperen, dan BP zelf, maar ik moet toegeven, dat ik ook liever geen enkele cent in de zakken van BP steek. Dat dat een emotionele reactie is, want het had wel iedere oliemaatschappij kunnen zijn, weet ik ook.

Op de interstate zijn ontzettend veel vrachtwagens en komen we zo af en toe in langzaamrijdend verkeer terecht. Naarmate we noordelijker komen verbetert het weer. Het wordt ook een stuk warmer, in Vienna is het maar liefst 33 graden en dat nog om kwart voor zeven!

Kai en Saskia hebben goed voor het huis en de katten gezorgd. Beiden hebben leuke feestjes gehad. Wij drie Blacksburggangers zijn uitgeteld en ik ben altijd daas na zo'n lange autorit. Ik ga niet eens buiten zitten, zo verlang ik naar de koelte van de airco!

We zijn allemaal opgelucht, dat we dit verhuisweekend achter de rug hebben. Hopelijk blijft Katja nu de rest van haar tijd bij Virginia Tech in dit appartement!

Via Take Out Taxi bestellen we van de Cheesecake Factory voor ons avondeten.  Ik neem een van hun "weight management salads", de kip met peer, pecans en witlof en andere bladsalades.  Deze heb ik nog niet eerder op en is werkelijk een heerlijke combinatie. 

Laat ga ik het vanavond niet maken. We gaan een heel drukke week tegemoet, zoals altijd aan het einde van het schooljaar.  Kai heeft nog maar twee dagen met drie examens te gaan en dan is ook hij helemaal klaar met high school!