Kilkenny

Door een spelende kerkklok word ik al vroeg gewekt. Het doet me aan mijn studententijd in Utrecht denken, waar ik ook vlakbij een kerk woonde. Omdat Rick zich gisteren niet zo lekker voelde, maak ik me stilletjes klaar. Inmiddels is hij ook wakker en klaar om de dag aan te vallen. Gelukkig voelt hij zich ietsje beter.

Alleen Katja vinden we bereid om mee te gaan ontbijten. Saskia en Kai blijven liever nog even liggen. In de gezellige eetzaal met prachtig uitzicht op het kasteel aan de overkant van de rivier staat een gratis ontbijtbuffet klaar. Ook hier eet ik weer de black pudding en bruin brood met marmelade.

De lucht vanochtend is felblauw, maar ik zie alweer wolken aankomen in de verte. Ik wil per se het kasteel met blauwe lucht kunnen fotograferen. Katja gaat douchen, maar Rick gaat met mij mee.

Drie van de torens van het Kilkenny kasteel waren deel van het originele gebouw uit de dertiende eeuw. Na de nodige foto's buiten kopen we kaartjes voor de rondleiding binnen. Daar zien we hoe het er in de negentiende eeuw uitzag in dit kasteel.

Helaas kunnen we geen van de torens in en dat vind ik jammer. Ik ben blij, dat we gisteren naar Bunratty zijn gegaan, al is dit kasteel zo'n tweehonderd jaar ouder. Maar ach, wat is op zoveel tijd een jaartje meer of minder.

Op de weg terug naar het hotel bezoeken we de toeristeninformatie. Behalve het kasteel willen we nog meer van dit gezellige en heel oude stadje zien. De stadswandeling wordt ons aangeraden en de rondleiding bij de Smithwick's brouwerij.

Terug in het hotel treffen we enkel Saskia aan. De andere twee zijn er samen op uitgetrokken. Volgens Saskia zijn ze ons aan het zoeken. Terwijl Rick een reservering gaat maken voor de brouwerijtour, stel ik me centraal op, zodat ik Katja en Kai niet kan missen, als ze terug uit het kasteel komen. Althans, dat denk ik, niet wetend, dat er ook een uitgang bij de rivier is.

Intussen vermaak ik me met mensen kijken. Het valt me op, dat ik veel Amerikaans Engels hoor. Kennelijk is Ierland een populaire vakantiebestemming voor onze landgenoten. Geen wonder, dat Nialls reisbureau goede zaken doet. Daartussendoor lopen natuurlijk de inwoners van Kilkenny. Ook hoor ik veel Duits om me heen.

Rick belt, dat Katja en Kai op de hotelkamer zijn en hij kaartjes heeft voor de Smithwick's rondleiding van 13 uur. Saskia mag om twee redenen niet mee: ze heeft alleen teenslippers mee als schoenen en dat mag niet en ze is onder de 18.

Zij en Kai hebben geen ontbijt gegeten, dus bij de Spar koop ik wat saucijzebroodjes voor ze. Saskia blijft op de hotelkamer internetten, wat ze helemaal prima vindt. De rest van ons gaat op weg naar de brouwerij.

Alles hier ligt vlak bij elkaar en aan de voetgangersstraat naar de brouwerij liggen allerlei restaurantjes met terrasjes. Wij strijken neer bij de Playwright. Ik kan het niet laten en neem weer de bruine boterham met gerookte zalm. Rick en Katja krijgen een erg lekker uitziende quiche en Kai neemt de "goujons" (kip nuggets).

Katja heeft last van krampen en niets mee, dus ik ga met haar naar een apotheek. Daar raden ze Feminal aan, waar tot onze verbazing codeine in zit. Dat is iets, wat je absoluut niet zonder recept in de VS kunt krijgen!

Keurig op tijd voor de brouwerijtour lopen we het gebouwtje binnen. Er wordt nog op een paar anderen gewacht en intussen lezen we de geschiedenis van deze dit jaar driehonderd jaar oude brouwerij. Het is jammer, dat we hier donderdag niet meer zijn. Dan is hun grote feest, want 1-7-10 en de brouwerij is in 1710 gesticht. Rick zou dat super hebben gevonden!

De rondleiding is heel interessant! We moeten een reflecterend vest aan met Diageo op de rug (het overkoepelende bedrijf, dat zowel Smithwick's als Guinness beheert) en een beschermende bril op. Verder draagt Suzanne, onze heel enthousiaste gids, ons op vooral de blauwe lijnen te volgen voor onze veiligheid. Ik verwacht heel wat van deze rondleiding met zoveel veiligheidsmaatregelen!

Suzanne vertelt ons over de familiegeschiedenis van de brouwerij, die pas sinds 1993 in handen van Guinness is. Deze brouwerij is in een Franciscaanse abdij gevestigd. De ruine van de twaalfde eeuwse abdij staat nog steeds midden op het terrein van de brouwerij. Je kunt van alles over de Ierse geschiedenis zeggen, tumultueus is volgens mij de beste beschrijving.

Hoogst interessant vind ik het allemaal. Suzanne vertelt, dat de ruines pas sinds kort bezocht mogen worden. Het is onvoorstelbaar, hoeveel er zonder enige restauratie van deze structuur bewaard is gebleven. Hier mogen we uitgebreid foto's nemen en in het kapelletje ernaast, waar de medewerkers mogen bidden ook.

Pas als we de werkende brouwerij binnengaan moeten de brillen op en mag er niet meer gefotografeerd worden. Eerst leren we, hoe iedere dag alles door twaalf proevers getest wordt. Bier moet consistent zijn en het kleinste verschil in watertemperatuur bijvoorbeeld kan daar verandering in brengen.

Daarna zien we de enorme vaten met ongefermenteerd bier. Het ruikt er heerlijk naar hop. Alles wordt hier gedaan, behalve het bier in flessen en blikjes doen, dat gebeurt in Belfast. Ook Kilkenny bier (logisch voor dit stadje, maar voornamelijk voor de export bedoeld) en het Amerikaanse Budweiser worden hier gebrouwen. Als laatste zien we de enorme silo's, waar het bier in wordt opgeslagen.

Al met al is het zelfs voor iemand, als ik, die niet zoveel met bier heeft, erg interessant. Aan het einde van de tour krijgen we allemaal een pint met Smithwick's. We doen een ware bierproeverij en zo vind ik het zelfs wel lekker. Toch kan ik maar de helft van die pint op, terwijl de anderen het hele ding naar binnen werken. Suzanne was werkelijk een prima gids.

Behalve over de brouwerij vertelde ze ons ook het een en ander over Kilkenny (oorsprong van de naam: Cill (kerk in Gaelic) Canice (verengelst Kenny)). De St. Canice cathedraal verderop heeft een toren uit de negende (!) eeuw, die te beklimmen is.

Dan vind ik het zo leuk om een paar avontuurlijke kinderen te hebben. We laten het ons geen tweede keer zeggen en kopen kaartjes om de dertiende eeuwse cathedraal te bekijken en de toren te beklimmen. De cathedraal is prachtig!

Kai is gefascineerd door het oudste graf daar. Men weet niet of dat van de bischop, die er van 1251 tot 1260 heerste, is of zijn opvolger. Hoe dan ook, het is een meer dan zevenhonderd jaar oud graf. Ik merk, dat Katja en Kai van zulke nummers toch wel erg onder de indruk zijn (tot mijn genoegen, overigens).

Met enige zenuwen begin ik aan de klim in de toren, die gedacht wordt uit St. Canice's tijd te stammen. Dat maakt hem zo oud als uit de 7e eeuw, maar men denkt, dat hij uit de 9e eeuw stamt. Naar verluid vluchtten de moniken hierheen om de vikingen te ontlopen.

Met houten ladders lopen we naar boven. Het is enorm nauw, mijn fototoestel kan bijna niet mee. Niets voor iemand, die wat gezetter is! Toch valt het me alles mee. Het is minder inspannend, dan het beklimmen van de vuurtoren in Atlantic City. Ladders zijn makkelijker, dan trappen, kennelijk.

Bovenin hebben we een superuitzicht over Kilkenny en omgeving! Het weer is al de hele dag prima, dus we kunnen ver kijken. Een pas getrouwd stel uit Californie voegt zich bij ons en we kletsen wat. Het valt me op, dat Amerikanen onderling wel altijd even een praatje maken in den vreemde. Als we dat met Nederlanders in de VS proberen krijgen we vaak het gevoel, dat men niet om een Nederlands praatje verlegen zit. Grappig, toch.

Weer beneden gaan we terug naar het hotel. Saskia heeft intussen een flinke trek gekregen en Rick neemt haar mee voor een snack. Katja, Kai en ik ontmoeten hen weer bij het toeristenbureau. Hier wacht Caroline, onze gids, op ons voor de stadswandeling.

We betalen ongeveer 5,50 euro per persoon. Eerlijk gezegd had ik me van deze stadswandeling meer voorgesteld. Al bij het afrekenen krijg ik niet direct de "ik heb zo'n zin om jullie rond te leiden" "vibe" van Caroline. Er kan nauwelijks een lachje vanaf.

Ze vertelt interessant over de geschiedenis van de stad, maar het klinkt allemaal als een opgezegd lesje. Dat houdt natuurlijk de interesse van de kinderen niet. Gelukkig zijn ze oud genoeg om toch beleefd te blijven luisteren en niet vervelend te worden.

Er zitten wat leuke feitjes bij en we lopen de Black Abbey binnen, met zijn prachtige glas in lood ramen. Ook is dit een van de laatste Dominicaanse abdijen in Ierland.

De geschiedenis hier is groots, maar Caroline niet. Ik heb al heel wat gidsen meegemaakt, inclusief Suzanne bij Smithwicks en ik vind het jammer, dat Caroline er niet meer van maakte. Het is niet anders.

Voor we teruggaan naar het hotel gaan we een drankje drinken in de beer garden van Kyteler's pub. Deze pub stamt uit 1324 (!) en de originele eigenaresse werd verdacht van hekserij.

Saskia wil er eigenlijk niet in, maar de beer garden ziet er onschuldig uit. Ik probeer eindelijk de tip van onze busgids in Dublin: een glas Guinness met wat zwartebessensiroop. Hier wordt dat een "snake bite" genoemd en vooral bij de dames is het, volgens onze Ierse contacten, populair. Ik moet toegeven, dat het de Guinness inderdaad ronduit lekker maakt!

Rick en ik bespreken intussen onze laatste nacht hier. Niall heeft ons zo'n half uur buiten Dublin geboekt, maar wij zijn nog lang niet uitgekeken in die stad. We willen liever nog een nacht in de Camden Court, waar we de eerste nacht logeerden.

Na overleg met Niall bel ik het hotel in Skerries, waar we 48 uur van tevoren moeten annuleren. We zijn nog precies op tijd. Camden Court heeft de kamers, die we zoeken, dus die boek ik en annuleer Skerries. Zo kunnen we nog lekker van Dublin genieten, dan maar wat vroeger op om naar het vliegveld te gaan!

We hebben de hele dag op restaurants gelet, maar er geen gevonden, die zo leuk is, als Langton's gisteravond. De kinderen beginnen dan ook een ware campagne om daar vanavond weer te eten. Geen probleem vinden Rick en ik tot hun vreugde.

We krijgen dezelfde tafel als gisteravond. We zijn een stuk vroeger, dus er is nog geen band. Als voorgerecht bestel ik de "black pudding", Rick en Katja proberen die ook, gewoon om het geprobeerd te hebben. Het hoofdgerecht, de zeebaars, is lekker licht.

De anderen nemen allemaal dessert, maar daar heb ik geen zin in. Katja vindt, dat ik in Ierland toch wel Ierse koffie moet bestellen, dus doe ik dat. Ik moet zeggen, het smaakt heerlijk! Intussen proef ik ook een paar van Ricks aardbeien, die zoveel smaak hebben.

De match tussen Spanje en Portugal is bezig en Katja en ik zijn voor Spanje. Hetzelfde bandje, als gisteravond, begint te spelen, dus we hebben geen haast om te vertrekken. Pas als de eerste helft voorbij is, betalen we en gaan hotelwaarts.

Rick en Katja gaan nog naar de pub aan de overkant. Eigenlijk is Rick doodmoe, maar hij heeft deze zomer nog niet zoveel tijd met zijn oudste gehad. Ik geef mijn plek graag op, want we hebben morgen weer een vol programma.

Dit soort "vakanties" zijn meer zoveel mogelijk zien in zo min mogelijk tijd, dan echt ontspannen. Dat laatste kan volgende maand aan het zwembad of tijdens onze vakantie in Aruba (zei de wrede, zweep zwaaiende, reisleidster van dit gezin, gna gna gna!). Rick hoopt morgen meer over zijn Ierse achtergrond te weten te komen, dus ik ben niet alleen de boosdoener!

Foto's van de eerste drie dagen van deze vakantie staan hier.