Laatste doktersafspraak van de week

Rick en ik hebben gisteravond allebei vergeten de airco aan te zetten. We hebben een fan boven ons hoofd, die voor wat verkoeling zorgt, maar midden in de nacht werd ik drijfnat wakker. Vreemd genoeg stond ik er niet bij stil, dat de airco weleens uit zou kunnen staan en sliep verder.

Iedere twee uur werd ik badend in het zweet wakker, maar schreef het toe aan *kuch* "hormonen". Als zijn wekker gaat, vraagt Rick mij of ik het ook zo warm had en Saskia staat vroeg op, omdat zij het zo warm had. Oef, dit kan dus niet aan "the change" worden toegeschreven.

Tijdens de core training komen de vossen weer ter sprake. Sharon en Emily hebben er gisteravond twee gezien. Iedereen krijgt ze te zien, behalve ik! Volgens Rick ben ik erdoor geobsedeerd, maar als dat zo is, dan met mij een heel aantal van onze buren! Er lijkt echt een vossenplaag te zijn in de buurt.

Het uur gewichtheffen gaat snel voorbij. Ik haast me naar huis, want heb dit keer echt duidelijk met Kirsten afgesproken te gaan lopen. Voor ik naar Whole Foods rijd, doe ik nog gauw wat huishoudelijke taken.

Daardoor ben ik toch weer iets later dan afgesproken, maar er is weer geen Kirsten. Net als ik haar wil gaan opbellen, zie ik haar witte van aankomen. We lopen dit keer weer een stuk naar het westen op het W&OD pad, want daar is de natuur mooier en hoef je niet over te steken.

Het is flink warm, maar de luchtvochtigheid valt erg mee. Iedere keer, als er een man met ontbloot bovenlijf of een skater langskomt, houd ik Cosmo kort. Dat werkt goed. Onderweg zien we een heel aantal chipmunks en een dikke groundhog het pad oversteken. Na precies 2,5 mijl wil Cosmo niet verder. Ons komt dat wel goed uit, acht kilometer bij elkaar.

Katja past vandaag en vannacht op de vier kinderen van kennissen van ons. Zij varieren in leeftijd van twee to acht en het oudste jongetje is zwaar autistisch. Ik moet zeggen, dat ik het heel wat vind van de ouders, om hun kroost aan een twintigjarige over te laten, al kan ze nu wel een ervaren babysitter genoemd worden. Vooral het oudste jongetje vergt heel wat aandacht en het tweejarige jongetje ook. Katja is er koel als een komkommer onder.

Als ik terugkom van mijn wandeling met Kirsten gaat mijn telefoon. Het is Katja, die vraagt of ik haar (berg!) was naar haar kan brengen met een bestelling van Noodles & Company.

Eigenlijk had onze oudste advocaat moeten worden, want ze kan prachtig oreren en haar zaak bepleiten. Rick en ik klagen al een week over die was en nu is Katja zo goed om die zelfs terwijl ze aan het werk is (de tweejarige houdt zijn middagslaapje) op te vouwen! Bovendien heeft ze een heel zware oppasbaan (waar ze ook flink voor betaald krijgt) en dan is een lekkere lunch toch wel de minste beloning. Toch, toch? (horen jullie haar?)

Het is, dat ik zelf ook nog moet lunchen en ook best zin heb in Noodles. De tijd begint wel te dringen, want ik heb een doktersafspraak en moet nog douchen. Gelukkig is er op de minieme parkeerplaats voor het restaurant nog wonder boven wonder een plek. Katja wil de Bangkok curry en ik probeer eens hun nieuwe gerecht, linguine met limoensaus, champignons, asperge en feta kaas. Die valt absoluut niet tegen.

Gauw breng ik Katja haar propvolle wasmand en eten. Ik schrok mijn lunch naar binnen (wel proevend, dat die erg lekker is, hoor) en spring onder de douche. Met nog nat haar, want ik ben bang te laat te zijn, rijd ik, net als woensdagochtend, naar Fair Oaks Hospital.

Op de radio hoorde ik, dat op de hoofdwegen al vroeg files staan, dus ik ga binnendoor. Dat is ook een veel mooiere weg en tot mijn verbazing ben ik er sneller, dan gewoonlijk! Maar goed ook, want ik ben hier blijkbaar al drie jaar (lang leve harde contactlenzen) niet meer geweest, dus moet allerlei formulieren invullen.

Naar aanleiding van de wachttijden bij andere dokters heb ik mijn boek mee en verwacht lekker te kunnen lezen. Deze oogarts blijkt echter voor te lopen, want ik word meteen binnengeroepen.

Bij deze dokter kom ik al jaren en de kinderen ook, en, in tegenstelling tot bij de reumatologe, word ik hier meteen herkend. We praten even over tweetaligheid, want dr. Vu Gia is getrouwd met een Koreaan en zij wil weten, hoe het bij ons gaat. Tja, goed, maar perfect is het natuurlijk niet.

Het oogonderzoek begint. Ze vraagt, of ik mijn leesbril veel gebruik. Huh, leesbril? Die heb ik nog niet nodig, hoor. Zij drukt me een vel tekst onder mijn neus met de vraag, of ik de kleinste letters, die ik kan lezen, voor kan lezen. De onderste zin ziet er zeer helder uit voor mij, dus ik lees hem voor. Ok, zegt de dokter met grote verbazing (ik dacht niet, dat ik al zo oud was), een leesbril is duidelijk niet nodig!

Dan doet ze een goedje in mijn oog, dat het tijdelijk verdoofd. Een blauw lampje raakt mijn oogbol aan en ik blijk een goede spanning te hebben. Geen glaucoma, dus, gelukkig.

Daarna druppelt ze allebei mijn ogen en moet ik in de wachtkamer wachten tot mijn pupillen groot worden. Als die genoeg gedilateerd zijn, gaat het onderzoek verder. Ik heb nogal wat "floaters" en iedere keer maak ik me weer zorgen, dat er iets ergers aan de hand is. Ook dit keer blijkt dat niet het geval, gelukkig. Mijn broer heeft ze ook, maar verder heb ik nog nooit van iemand gehoord, dat ze er last van hebben.

Op mijn vraag, of mijn netvlies schoongemaakt kan worden, lacht de dokter, want dat blijkt een erg ingewikkelde procedure te zijn, die niemand wil ondergaan tenzij het heel hard nodig is. Ok, dan maar niet (al zou ik die floaters echt heel erg graag kwijt zijn!).

Na een uur is gebleken, dat er niets mis is aan mijn ogen. De sterkte van mijn contactlenzen blijft ook hetzelfde, dus ik bestel een extra paar. Ik heb een bril, die al zeker vijftien jaar oud is, dus vraag ook een brillenrecept. Het is tijd om eens een moderner montuur te krijgen, zeker nu we een paar keer gaan reizen en ik dan (misschien, want ik heb er een hekel aan) een bril zal willen dragen.

Met mijn zonnebril op loop ik naar buiten. Oei, dat is schel! Ondanks de donkere glazen knijp ik mijn ogen toch bijna dicht. Alle doktersafspraken zijn voorbij voor nu, hoera! Toch blij, dat ik ze allemaal in een week heb gepropt.

Thuis trakteer ik mezelf op een bak met kersen en installeer me buiten op het deck. Vandaag is er een hek geinstalleerd, waardoor het deck meer een kamer wordt. Rick vooral wilde dit hek, zodat Cosmo niet meer zomaar de tuin in kan en later voor eventuele kleinkinderen. Het ziet er in ieder geval netjes uit.

Terwijl ik van het lekkere weer zit te genieten, gaat de telefoon. Roland, die hier voor het laatst in 2007 op bezoek was, is weer in Washington. We spreken af samen te gaan eten en Roland zal hierheen komen, want Rick is nog niet thuis uit zijn werk.

Rick komt thuis en verkleedt zich. Saskia maakt zich mooi voor de eighth grade dance. Dit is eigenlijk de "graduation" van middle naar high school, want een officiele graduation hebben we hier niet. Onze veertienjarige ziet er erg mooi uit en denkt stiekem nu al aan de homecoming dance volgend jaar. We zullen nog "maar" een kind thuis hebben, maar die zal ons bezighouden, daar ben ik van overtuigd.

Terwijl Rick en ik met Leah staan te kletsen en Cosmo en Diego spelen, zien we een zwarte Mustang cabriolet aan komen rijden. Ik herken Roland meteen. Wat een leuke auto om zijn vakantie over Route 66 in door te brengen!

De kinderen zijn allemaal druk, dus Rick en ik nemen Roland in het "DRAAKJE" mee naar Cafe deLuxe. Daar heb ik via "call ahead" een tafeltje voor ons drieen op het terras gereserveerd.

Het wordt een gezellige maaltijd. Ik kan er niet omheen en bestel de altijd geweldige tonijn mignon. Rick neemt de tonijntaco's, die er ook erg lekker uitzien en Roland neemt de special, de babyback ribs. Na afloop zegt hij, dat die voortreffelijk smaakten. Ik heb nu ook ontdekt, dat ze een heel lekkere mint julep serveren. Cafe deLuxe wordt snel een van mijn favorieten!

Thuis kletsen we buiten nog even na. Rick bestelt eten voor Katja en gaat het bezorgen. Roland neemt ook afscheid, want voor hem voelt het al als vroeg in de morgen. Het was toch weer leuk een "oude" bekende weer even te zien en de stroopwafels, die hij meebracht, zullen blije magen vinden!

Roland met zijn Mustang Cabrio

Het is een van die avonden, waarop ik gewoon niet naar binnen wil, zo lekker is het buiten. Het is nu kwart voor twaalf en nog hemels. Tegen de muggen heb ik Off! clip on, die erg goed lijkt te werken. Ik heb althans vanavond geen beet opgelopen en dat zegt wat. Off! spray is nogal sterk gif, dus dit is een aanrader.

Heel vlakbij hoor ik een vos roepen en ga nog even kijken, of ik hem of haar misschien te zien zal krijgen. Dat blijkt niet het geval. Tijd voor bed dan maar, want morgen moeten we naar het zuiden om Katja te verhuizen.