Relay for Life en Vaderdag

Zaterdag

Kai heeft het duidelijk erg leuk gehad bij de All Night Grad Party, want hij is tot het einde gebleven. Pas om kwart over vijf tikt hij mij op mijn schouder, dat hij weer thuis is. Hij duikt meteen zijn bed in en slaapt een groot gat in de dag.

Eenmaal wakker laat hij zien, wat hij heeft gewonnen. Daar zit een heel mooie bagageset van American Tourister bij. Laten we nu net wat nieuwe tassen nodig hebben!

Het is al heel vroeg heel warm, 28 graden, en vochtig buiten. In de sportschool heb ik geen zin en besluit een dagje "vrij" te nemen. Cosmo en ik lopen een half uur, vooral door het park, want daar is schaduw. Cosmo vindt dat meer dan genoeg in deze hitte en dat vind ik ook wel prima.

Om de een of andere reden is dit weekend uitverkozen om alle belangrijke evenementen te houden. Vandaag is dat de Relay for Life voor Saskia en Kai's "Beste van het Seizoen" en laatste School of Rock concert.

Saskia heeft nog geen tijd gehad om haar estafette stokje te maken, dus we gaan daar materialen voor zoeken. We beginnen bij Target, waar we ook een regenjas voor haar voor in Ierland kopen. Het regent hier zo weinig en we gaan eigenlijk meteen van winter naar zomer. Katja (want het regent in Blacksburg veel meer) en ik zijn de enigen met regenjassen. Kai en Rick hebben nog een paar oude jassen gevonden, maar Saskia moet nieuw.

Behalve die regenjas vinden we van alles en nog wat en voor we het weten is het karretje vol en geef ik veel meer uit, dan ik van plan was. Target is zo'n winkel, die wat dat betreft gevaarlijk is!

Intussen hebben we nog niets voor het estafettestokje gekocht, dus rijden naar Michaels. Daar hebben we de stok al gauw gevonden. Het thema dit jaar is "vier meer verjaardagen", dus Saskia kiest lint met kinderwagentjes en roze bloemen. Bovenop de stok lijmt ze een kaars van Elmo met een verjaardagstaart met het plan die tijdens de luminaria ceremonie aan te steken.

De tijd vliegt weer eens, dus we halen gauw lunch bij Starbucks. Op de snelweg rijden we toevallig achter Serena en Aoife. Zij rijden meteen mee naar ons pleintje, want Aoife en Saskia moeten gauw het stokje in elkaar knutselen en dan naar Madison High School voor de openingsceremonie van de Relay.

Rick, die al eerder een van de twee tenten opzette, brengt hen. Intussen beantwoordt ik de emails van de andere ouders. Ik heb gevraagd om parasols. Het is zo warm en vochtig en er is geen schaduw op het veld. Wij hebben enkel een kleine parasol, die niet voldoet. Gelukkig heeft een familie een open tent, die goed dienst zal doen.

Mijn chaperone schema wordt keurig gevolgd en om vijf uur zijn Rick en ik aan de beurt voor ons uur. Dit komt eigenlijk heel slecht uit, want Kai zal rond zes uur zijn ene liedje in zijn "Best of Season" concert spelen. We hopen, dat het allemaal wat uit zal lopen en we hem nog zullen zien spelen.

Bij de tent treffen we ook Delaney's ouders aan, die de schaduwtent leveren. Hun "uur" was het uur voor ons, maar Peggy, de moeder, blijft nog nakletsen. Terwijl Rick op zoek gaat naar de luminaria, die wij hebben besteld, kletsen Peggy en ik gezellig. Zij zijn een heel artistieke familie, vooral op het gebied van de filmindustrie, dus allerinteressantst om mee te praten.


Opeens horen we in de verte sirenes. Ik merk op, dat ik hoop, dat ze niet hierheen komen. Dan zie ik een brandweerwagen en twee ziekenauto's het terrein op rijden. Peggy zegt, dat ze hoopt, dat het niet een meisje van "ons" team is. Voor de zekerheid lopen we toch naar de ingang.

Tot onze verbazing zien we Saskia en Delaney daar met de rest van hun team. Een meisje wordt de ambulance binnen geleid. Nog steeds dringt het nniet tot me door, dat een meisje van Saskia's team onwel is geworden. Ik vraag Saskia, of ze het meisje kent. Zij kijkt me vreemd aan en zegt: "Ja, het is Laura!". Dat is Saskia's beste vriendin!

Dat is schrikken! Laura werd opeens niet lekker tijdens het lopen op de "track" (hardloopbaan). Saskia vertelt, dat ze zo wit zag, dat haar lippen dezelfde kleur hadden, als haar huid. De meisjes zijn duidelijk ook geschrokken. Het is ook wel heel erg warm, zo'n 34 graden met een hoge vochtigheidsgraad.

Peggy en ik praten met de politieagent, die de ambulance heeft gebeld, en we wachten op Laura's vader. Intussen verzeker ik me er in de ambulance van, dat Laura weer bij haar positieven is. De airconditioning daarbinnen helpt goed zo te zien.

Na een paar minuten komt Jim, Laura's vader, en na het tekenen van allerlei papieren neemt hij het meisje mee naar huis. Ik beloof haar spullen mee terug te nemen en Peggy zal hun chaperone uur overnemen. De rest van het groepje meisjes gaat terug naar de Relay, toch wel wat aangedaan, want Laura zag er echt eng wit uit volgens Saskia.

Zodra Niall komt om ons af te lossen, racen Rick en ik naar Springfield. Dat is zo'n zestien kilometer verderop. Bij de Jaxx Club betalen we de $10 entree per persoon in de hoop Kai nog te kunnen zien. Die staat echter al toe te kijken, hij speelde vijf minuten geleden. Argh!!!!

Voor dat ene liedje $20 betalen vond ik al heel wat (niet om te besparen, maar we betalen al $250 per maand voor Kai om ueberhaupt lid te zijn), maar Rick stond erop, dat we zouden gaan. Nu hebben we het eigenlijk voor niets betaald, twee keer argh!

Intussen is het ook etenstijd en gelukkig is er vlak naast de club een Afghaans restaurant. Kai gaat ook mee, al heeft hij geen honger. Afghan Kabob blijkt een "diamond in the rough" te zijn. De hele familie werkt in dit restaurant en de cuisine is authentiek Afghaans.

Kai gaat na even met ons kletsen terug naar het concert. Rick en ik nemen even de tijd om het menu te lezen. Er staan een aantal gerechten op, die lekker klinken. Ik kies Vege Aushak, "ravioli" gevuld met prei in een yoghurtsaus met een gehakt- en een groentesaus. Het is heerlijk, lekker licht en toch gekruid. Rick neemt een lamskabob, die met een heel gekruide saus wordt geserveerd.

De bediening hier is werkelijk heel attent. Wij zijn wel wat gewend, wat dat betreft, maar hier is het knipmes werk (hoewel niet onderdanig, gelukkig). Onze heel knappe serveerder (ja, sorry, het oog wil ook weleens wat en deze jonge man is van modelkwaliteit) brengt Rick een heel bakje van de saus, die hij zo lekker vond. Dat niet alleen, als hij hoort, dat we niet meteen naar huis gaan en de saus in deze hitte in de auto moet liggen, brengt hij een plastic zak gevuld met ijs. Zo ontzettend aardig!

Na het eten gaan we nog even terug naar Jaxx Club, want we willen onze $20 wel even gebruiken. Het is wel leuk, dat Kai zo'n duidelijk sociaal clubje heeft opgebouwd hier. Pat, de eigenaar, kletst nog even met ons en vertelt, hoe Kai echt van helemaal onderaan zich naar de top heeft gewerkt. Volgens hem heeft Kai enorm veel talent. Ik hoop, dat dat straks in Richmond gaat helpen met het vinden van een bandje om in te spelen.

Na een paar nummers is het voor ons tijd om terug te keren naar de Relay for Life. Omdat het op onze route is, brengen we Laura's spullen snel even thuis. Zij voelt zich nog steeds niet lekker. Laura heeft de ziekte van Lyme gehad en blijft daar narigheden van ondervinden. Dit is een grote reden, waarom ik zo voorzichtig ben met teken, iets dat Rick maar overdreven vindt.

Terug bij de Relay valt de duister al snel in, maar geen van de luminaria zijn nog aangestoken. Terwijl ik met de ouders van Samira, voor wie dit de eerste aanraking met dit evenement is (voorheen werden de kinderen gebracht en ging men weer weg, ik ga dit een uur per ouder schema volhouden!) klets, helpt Rick mee de kaarsjes aan te steken. Daar werd veel te laat mee begonnen. De Relay is sowieso veel later, dan gewoonlijk als het in mei wordt gehouden, dus wordt het later donker.

Tegen tienen worden we opgeroepen onze kaarsjes voor de stille wandeling op te komen halen. Een meisje van een jaar of dertien vertelt over haar moeder, die nu met kanker vecht, en de brok in mijn keel wordt alweer flink groter. Daarna wordt er een snel gebed (men kan het bedoelde gebed niet vinden) opgezegd en gaan de kaarsjes aan.

Zo lopend rond de hardloopbaan, op zoek naar de namen van onze geliefden en met het snikken van kinderen en volwassenen, die geliefden aan deze rotziekte hebben verloren, het is een heel emotionele ervaring. Ik vind de vijf namen, die wij hebben "besteld".


Natuurlijk mijn schoonmoeder, die we nog altijd erg missen, ook de kinderen, want ze was een heel lieve grootmoeder. Rick heeft vorig jaar ook zijn tante Kathy verloren aan borstkanker. Een heel lieve oudere Nederlandse dame volgt al jarenlang mijn blog, maar gaat nu haar gevecht tegen slokdarmkanker verliezen. Voor haar brandt er een kaarsje.

En dit jaar vind ik het helemaal erg emotioneel, want twee van onze kaarjes branden voor kinderen. Kleine N. van vier vecht tegen leukemie en gelukkig ziet het er voor hem goed uit. N. van twee overleefde haar gevecht helaas niet. Ik slik en slik en slik, maar bij het horen van de snikken bij de kaarsjes houd ik het ook niet droog.



Het is allemaal zo erg! Ook Saskia is helemaal ondersteboven en Rick probeert een goede foto van de luminaria van zijn moeder te krijgen met een kaarsje ervoor. Helaas waait het hard en gaat de vlam telkens uit. Gelukkig blijkt mijn kaarsje duurzamer en krijgen we een paar mooie foto's. Het is zo aangrijpend, hoe deze witte zakjes met een naam en een kaars betekenis hebben. Ze vertegenwoordigen degenen, die gemist wordt, bijna net als een grafsteen.

Deze ceremonie is zo indrukwekkend, ik neem de tijd om foto's te nemen voor degenen, die luminaria hebben besteld. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor om de namen van de kinderen te zien. Saskia's social studies leraar verloor vorig jaar zijn tweejarige dochtertje aan neuroblastoma (?) en voor haar staan er een aantal kaarsjes. Zelfs dit typen geeft me tranen in de ogen. Wat te zeggen?

Zo'n Relay for Life lijkt maar een avond kamperen, maar is zoveel meer! Eerlijk gezegd ben ik heel erg trots op onze dochters, dat zij hieraan meedoen (Katja doet het nog steeds bij Virginia Tech). Ik kan eerlijk zijn, op hun leeftijd dacht ik er zelfs niet aan om zoiets te doen. Nu ik ouder ben of misschien onder invloed van deze maatschappij doe ik (of eigenlijk wij) veel meer aan wereldwijde liefdadigheid.

Na de luminaria ceremonie brengt Rick mij thuis en gaat dan nog even terug. Gelukkig hoeft hij dit jaar niet de hele nacht te blijven, de moeder van Susan heeft zich daarvoor opgeworpen. Tegen middernacht gaan wij naar bed.

Zondag

Om tien voor half zes gaat de telefoon. Saskia is klaar met haar Relay for Life. Ik bied Rick aan haar op te halen, want het is tenslotte Vaderdag. Daar wil hij echter niets van horen, dit is zijn ding. Ok, ik draai me nog eens om.

Een uurtje later zijn Rick en Saskia terug. Ze hebben geholpen ook de luminaria op te ruimen, wat volgens Rick met zijn allen nog geen vijf minuten duurde. Hij is wel verbaasd, dat veel van de kaarsjes de hele nacht hebben gebrand. Hoe je het ook wendt of keert, het blijft iets om bij stil te staan, deze Relay. In ons kleine plaatsje werd er meer dan $191.000 ingezameld. Dat is niet niks!

Rick gaat terug naar bed en ik blijf ook nog even liggen. Voor ik het weet is het tegen tienen. Gauw rijd ik naar Starbucks om ontbijt te halen. Rick heeft dit als Vaderdag ontbijt "besteld". Hij is duidelijk niet de eerste!

Met de venti iced coffee, skinny hazelnut latte (voor Rick), skinny cinnamon dulce latte (voor Katja) en verschillende ontbijtbroodjes, ga ik huiswaarts. Daar ligt iedereen nog in diepe rust. Saskia laten we natuurlijk slapen (wie bedacht de Relay op het vaderdag weekend (of het graduation weekend), maar de andere staan op om met Rick samen te ontbijten. Kai heeft niets met Starbucks, dus eet zijn eigen toaster dingen.

Precies op tijd vertrek ik naar Vienna Woods. Dit is het andere zwembad hier in Vienna, waarvan ook een heel aantal van onze kennissen lid zijn. Ik heb er nog nooit gezwommen, maar Sharon geeft een aqua aerobics klas, die voor iedereen toegankelijk is. Ik betaal mijn vijf dollar en spring met mijn "noodle" (hoe noem je die dingen in het Nederlands?) in het water.

Dat water is van zeer aangename temperatuur, moet ik zeggen. Ik heb nog nooit aqua aerobics gedaan en met mij nog een paar dames. We leren vooral op onze hielen te lopen, anders zullen onze voeten pijn doen.

Er zijn nogal wat ouderen aanwezig, dus ik denk er makkelijk vanaf te komen. Dat valt erg tegen!!! Iedereen doet, wat hij of zij kan, maar ik doe zoveel mogelijk en moet dan toch toegeven, dat dit echt moeilijk is bij tijden! Sommige oefeningen kan ik tot mijn schande zelfs (nog) niet. Ik ben vast van plan dit nog eens te doen. Ook al omdat het me een vakantiegevoel gaf. Bij dure Caribische hotels worden ook aqua aerobics aangeboden.

Na de lunch gaan Rick en ik op schoenenjacht. Gelukkig vindt hij een leuk paar bij Rockport in Fair Oaks Mall. Daar vind ik ook een leuk paar sandalen (voor de halve prijs). Bij Easy Spirit vind ik ook precies wat ik zoek als wandelschoenen straks in Ierland.

Thuis kijken Katja en Kai naar Kai's jaarboek en dan blijkt, dat Kai maar een vierde van een pagina heeft gekregen, terwijl wij een halve pagina besteld en betaald hebben. Zo'n advertentie is niet goedkoop, een halve pagina kost $200 en wij hebben er hard aan gewerkt alles, wat we over Kai wilden zeggen op zo'n klein oppervlak te krijgen. Het verbaast ons dus zeer, dat alles op een kwart pagina paste!!!

Vervelend is het echt. Vooral omdat Kai's diploma ook al verkeerd is gedaan. Daarin is zijn naam op zijn kop afgedrukt. Daarover hebben wij zijn counselor al aangeschreven. Toch jammer, allemaal, dit is toch zijn afscheid van een fase van zijn leven.

Rick is anders, dan de rest van ons gezin, en wil zijn cadeautjes altijd later. Halverwege de middag is een goede tijd. Zoals gewoonlijk weet hij al, wat hij van mij krijgt. Rick is iemand, die alleen duurdere dingen wil voor zichzelf, als het een speciale dag is. Ik "geef" hem dus een Tissot horloge (ik weet niet eens welk model). Het is prachtig, maar ik had stiekem ook graag zelf iets heel speciaals voor hem willen bedenken. Zo gaat dat echter in zijn familie niet en nu nog niet.

Kai geeft Rick een X-Box spel, Alan Wake. Saskia geeft een boek over digitale fotografie en belichting. Katja is naar Crate and Barrel gegaan en heeft daar een heel leuk paar margarita glazen en een boek met cocktailrecepten gekocht.

Rick is er allemaal erg blij mee. Na het uitpakken maken we ons klaar om uit eten te gaan. Rick heeft Chef Geoff uitgekozen. We smullen allemaal van hun ongewone gerechten. Daar horen eetbare bloemen, truffelolie op de popcorn en meer exotische combinaties bij. In ieder geval geniet Rick en rijd Katja ons bekwaam terug naar huis. Dit was wel een heel druk weekend!

PS: vergeef mij typefouten of andere fouten, ik heb dit verslag heel snel, terwijl ik erg moe was geschreven.