Killary Fjord en Kylemore Abbey

Rick slaapt nog, als ik wakker word. Alweer zie ik zon buiten, al staat er een fikse wind. Gauw type ik mijn blog van gisteren en hoor dan al allerlei geluiden in de keuken.

Daar is Niall al bezig ons zondags ontbijt te koken. Net als gisteren bestaat dat uit gekookte eieren, bacon, brood met marmalade en worstjes. De echt Ierse gerechten als gebakken champignons en tomaten en witte bonen in tomatensaus zijn ook weer van de partij. Met zijn allen smullen we in de grote eetkamer van dit feestmaal.

Serena heeft intussen de warmwaterketel aangezet, zodat we kunnen douchen. Hier in Ierland heeft alles een aan en uit knop, inclusief de stopcontacten. Dat zou in de VS ook heel goed zijn en heel wat stroom schelen. Gisteravond hebben Serena en ik samen allerlei gebruiksaanwijzingen van de verschillende apparaten doorgenomen.

De oven, magnetron, wasmachine en droger zijn allemaal heel anders, dan wij gewend zijn, natuurlijk. Dit huis is wel van alle gemakken voorzien en ik vind het leuk de Ierse versie ervan te zien (die zal in veel gevallen wel hetzelfde zijn, als de Nederlandse, maar ik ben al jaren niet meer in een Nederlands huis geweest).

Nadat iedereen gedoucht heeft, gaan we op pad. Niall heeft reserveringen gemaakt voor een cruise op de enige Ierse fjord. Gisteren schreef ik al, dat dit landschap me aan het Noorse doet denken en voila, de fjord.

Door adembenemend landschap, waar de zon en de wolken tikkertje spelen, rijden we erheen. Op de radio horen we het weerbericht, wat precies zo klinkt, als het volgens Serena zou: Sunny spells, with an occasional shower, sometimes thundery, 18-23 graden.

De zon en schaduw over de groene heuvels is een prachtig gezicht. Vlak langs de weg grazen en liggen schapen. Het is een wonder, dat die niet worden aangereden met deze nauwe weggetjes.

Na een half uurtje komen we bij Killary cruises aan. De boot lijkt niet zo groot, maar kan een groep van vijftig Fransen en ons elven met gemak aan.

Ondanks de harde wind en koele temperature blijf ik op het buitendek. Daar heb je het beste uitzicht over deze adembenemende natuur. In het water liggen een soort boeien, waar mosselen aan blijken te groeien. Ik neem me meteen voor vanavond in ieder geval mosselen te bestellen.

Alleen Rick en ik trotseren de keiharde wind, de anderen blijven binnen. Behalve Aoife, Aisling en Kieran is ook hun 16-jarige nichtje Ciara (spreek uit Kira) mee met Niall en Serena. Ciara is duidelijk een stuk ouder in haar doen en laten, dat Aoife en Saskia en vindt meer aansluiting bij Katja en Kai. Wel leuk om te zien, hoe alle kinderen zo met elkaar in gesprek zijn. Helaas laten de beloofde dolfijnen aan de mond van de fjord zich vandaag niet zien.

Na anderhalf uur zijn we terug aan de kade en klaar voor ons volgende avontuur. Dat wordt de Kylemore Abbey, een negentiende eeuwse abdij, waar tot voor kort een kostschool voor meisjes in was gevestigd. Die is recentelijk opgeheven, maar de nonnen behere n de abdij nog wel en voor een beperkte tijd is hij nog voor het publiek opengesteld.

De Benedictijnse abdij ligt aan een meertje, waarin het gebouw, als het windstil is, heel mooi reflecteert. Helaas staat er vandaag wel wind en is er maar af en toe een beetje weerspiegeling te zien, maar iets is beter dan niets, zullen we maar zeggen. In ieder geval maak ik een flink aantal foto’s van dit sprookjesachtige uitzicht.

De anderen hebben intussen tafeltjes gevonden in het restaurant, want de zeelucht heeft hongerig gemaakt. De keuze aan lekkernijen is ruim. Vooral de aardappel-dille soep vindt gretig aftrek. Ik houd het bij het heerlijke Ierse bruine brood met een stuk gepocheerde zalm . Rick deelt zijn “banoffee” taart met mij (banaan-toffie).

Als de magen gevuld zijn, gaan we het landgoed bezoeken. Het is droog, dus we beginnen met de prachtig aangelegde ommuurde Victoriaanse tuinen. Een bus brengt ons erheen en als we door de poort lopen lijkt het wel een andere wereld! Felgroen (alles lijkt hier zo felgroen) gras met krullerige perkjes vol kleurige bloemen. Het lijkt wel een schilderij.

Dit landgoed werd om te beginnen gebouwd als romantisch cadeau voor de vrouw van een rijke erfgenaam gebouwd. Voor haar werden deze tuinen aangelegd, compleet met kassen voor de winter. Die kassen waren zeer vooruit op hun tijd en worden nu gerestaureerd.

Opeens maakt de zon plaats voor heel donkere wolken en voor we het weten begint het te plenzen! Wederom zijn wij dankbaar voor onze regenjassen, maar geen van de Leogues heeft er een aan. Volgens Serena zijn zulke plensbuien erg ongewoon. Zul je net zien, dat wij er een over ons heen krijgen. We schuilen onder een boom, maar de anderen worden toch flink nat. Gelukkig is het hier niet zo koud.

Als de regen ietsje ophoudt lopen we de souvenirwinkel binnen om wat op te drogen. Daar zien we ook een paar nonnen theedrinken, iets wat onze kinderen nog nooit hebben gezien. Na wat sleutelhangers met namen (helaas voor onze kinderen zijn hun Nederlandse namen hier niet te vinden) en kaarten te hebben gekocht, lopen we de twee kilometer naar de abdij.

Die ziet er van buiten als een kasteel en van binnen als een mooi Victoriaans huis uit. De overeenkomsten in muurversieringen en meubilair met de negentiende eeuwse Amerikaanse landgoederen, die ik heb bezocht, treft me. Dat die Amerikanen nog heel erg beinvloed werden door hun voormalige landgenoten is wel duidelijk.

Vooral Kieran van zeven begint zich nu wel erg te vervelen. Zo’n druk jongetje in deze strenge abdij is geen goede combinatie. Ik zie geergerde blikken van andere gasten, dus neem hem gauw mee naar buiten.

Als laatste bezoeken we het Gothische kerkje naast de abdij. Hier liggen de nonnen begraven. Sommige grafstenen zijn heel oud en anderen zijn vervangen door nieuwe stenen. Op de oude staan de jaartallen in Romeinse cijfers en Rick quizt Katja en Kai, die het wonderwel goed doen. Niall vertelt, dat hij graag in dit kerkje was getrouwd, maar daar moet je speciale toestemming voor krijgen.

Aanvankelijk was het plan om met zijn allen uit eten te gaan, maar dat lijkt Serena en mij, kijkend naar het menu van het door Niall uitgekozen visrestaurant, niet zo’n goed idee voor de jongste vier kinderen. We geven Aoife en Saskia de keuze, want die zouden moeten oppassen. Die zijn er meteen voor te vinden en beloven ook brood voor Aisling en Kieran te smeren.

Met de drie oudsten gaan we naar het Fjord restaurant in het Port Finn hotel. Niall kent deze mensen goed en we worden als vorsten onthaald door de eigenaresse. Het restaurant heeft een prachtig uitzicht over de fjord, waar we eerder vandaag op vaarden.

Het wordt een erg gezellig en vooral zeer smakelijk maal. Niall weet zijn restaurants wel uit te zoeken! Natuurlijk gaat het gesprek gedeeltelijk over de verschillen tussen Ierland en de VS. Ciara is een erg leuk en spontaan meisje en vooral Katja vindt het duidelijk interessant met een Ierse tiener te kletsen.

Op het menu staat zoveel lekkers, dat ik het moeilijk kiezen vind. Tot mijn vreugde zijn de lokale mosselen een voorafje, dus die bestel ik zeker. Ze worden in een kerriesaus geserveerd en zijn de lekkerste mosselen, die ik in lange tijd heb gegeten. Als hoofdgerecht kan ik het niet laten de scallops weer te bestellen, dit keer met knoflookboter (apart erbij). Tot mijn vreugde worden die weer met de oranje “lipjes” geserveerd.

De anderen genieten net zoveel van hun gerechten. Er is geroosterde kabeljauw, plaatselijke lamsbout met mintsaus en gepocheerde zalm. Dan hebben sommigen nog plaats voor een dessert. Ik probeer wat van Katja rabarber en appeltaart en Ciara’s chocoladetaart. Allemaal even lekker smaakt het.

Voor we weggaan komt de chef nog even naar buiten om met Niall te kletsen. Ik neem meteen de gelegenheid waar om hem over de scallops te vragen, want hij is jarenlang chef in Amerika geweest. Hij vertelt, dat de Amerikanen die “lipjes” weggooien. Eeuwig zonde, want ik vind ze het lekkerste deel van de scallop en dat beaamt hij ook. Het smaakt een beetje als een kreeftklauw.

Niall zet Serena en Ciara thuis af en wij vieren klimmen in zijn van. We kunnen natuurlijk niet in Ierland zijn zonder naar een pub te gaan met een echte Ier. Niall zag er ook erg naar uit Katja en Kai op een pint te trakteren. Zij tweeen willen cider proberen, Niall en Rick gaan voor de pints. Dat is mij teveel na het grote diner, dus ik houd het bij een wijntje.

Katja en Kai spelen een potje biljard en Niall probeert ons de spelregels van Gaelic football, dat op tv is, uit te leggen. Het is een interessante mengelmoes van voetbal en American football.

Dan is het alweer tijd om huiswaarts te gaan. Het is half elf en toch nog vrijwel helemaal licht. Dat is een heel vreemde gewaarwording voor ons, gewend als we zijn, dat het nooit later dan negen uur licht blijft.

Morgen zijn we van plan vrij vroeg te vertrekken, dus ik bonjour de kinderen naar bed en ga zelf ook meteen slapen. Rick gaat nog een tijdje met Niall praten, maar komt ook al snel naar bed.