Toeristje spelen in eigen stad

Het is werkelijk schitterend weer en eigenlijk heb ik geen zin om binnen te sporten. Toch dwing ik mezelf naar Sharons interval klas te gaan en heb daar geen spijt van. Het is toch een heel stuk intensiever sporten, dan ik buiten zou hebben gedaan. Na afloop ga ik nog een kwartier op de stairmaster en een kwartiertje fietsen en dan vind ik het genoeg.

Thuis maak ik me gauw klaar en loop naar de metro. De trein staat al klaar en is tot mijn verbazing al propvol! Dat gebeurt meestal niet midden op de ochtend op een doordeweekse dag. De meeste passagiers zijn overduidelijk toeristen.

Een Aziatische man vraagt mij, waar hij voor de Smithsonian musea het beste uit kan stappen. Als ik "Smithsonian" zeg, krijg ik opeens van alle kanten vragen, wat het beste station voor verschillende bezienswaardigheden is. Gelukkig ken ik het metrosysteem en de meeste attracties goed. Metro zou eigenlijk een duidelijke lijst daarvan in de treinen moeten hangen.

Precies een uur, nadat ik uit huis vertrok, kom ik weer boven de grond bij Federal Center SW. Daar staan Ronald en Edith, met wie ik om twaalf uur heb afgesproken, al te wachten. Zij zijn de ouders van Michelle, die in 2006 een weekje bij ons logeerde. Ronald heb ik al een paar keer ontmoet, maar Edith nog niet. Voor haar is het ook de eerste keer in Washington.

Het gesprek is meteen geanimeerd, terwijl we naar het door Ronald voorgestelde restaurant lopen. Erg leuk vind ik het om een nieuw restaurant te proberen. Weer eens wat anders, dan de mij bekende restaurants nabij de Mall.

Art and Soul ligt dichtbij het Capitool en is een gezellig, heel modern ingericht restaurant. Het menu is ook modern Amerikaans met een plaatselijk tintje. Ik kan het natuurlijk weer niet laten de soft shell crab te bestellen!

Aanvankelijk was ik van plan om na de lunch naar huis terug te gaan, maar we hebben vanavond ook een reservering bij een restaurant in DC om Kai's graduation te vieren. Ronald en Edith gaan de National Mall verkennen, dus ik besluit in de stad te blijven en met hen samen toeristje te gaan spelen.

Edith en Ronald hebben vanochtend al het Capitool en de Library of Congress bezocht, maar ik vind, dat ze het Supreme Court ook even moeten zien. Door de prachtig blauwe lucht lijkt dit imposante gebouw spierwit. We gaan door de veiligheidscontrole en komen onder de grote hal binnen. Daar is een tentoonstelling over de geschiedenis van het gebouw en kunnen we de mooie spiraaltrap bewonderen.


Supreme Court



Boven blijkt er een lange rij te staan voor de lezing in de rechtszaal. Wij hebben geen zin om te wachten, dus ik vertel Edith en Roland wat ik me van die lezing herinner.

Over de zonovergoten Mall lopen we langs de botanische tuin en het American Indian Museum naar het naar verluid drukst bezochte museum ter wereld, het Air and Space Museum.

Hier ben ik alweer een paar jaar niet geweest en de enorme raketten en vliegtuigen in dit gebouw zijn weer imposant. We bezoeken het gedeelte over de maanlandingen, wat ik altijd het interessantst vind. Edith en Ronald hebben het dan ook wel gezien en na een lekkere diet Coke bij de McDonald's in het museum, zetten we onze tocht over de Mall voort.


Spirit of St. Louis, Air and Space Museum

Bij het Smithsonian kasteel laat ik hen de mooie tuinen zien en het graf van de oprichter van al deze musea, James Smithson. Het Washington Monument maakt indruk op Edith, omdat het zoveel groter is van dichtbij, dan het leek.


Arts and Industries gebouw uit 1879

We lopen verder de andere helft van de Mall op naar het Tweede Wereldoorlog Monument. Daar zitten allerlei mensen, ondanks bordjes overal, dat pootje baden niet is toegestaan, met hun voeten in het water van de fontein. Het is ook erg warm, zo'n dertig graden, al is het niet vochtig en voelt het aangenaam. Maar dit is een monument voor oorlogsslachtoffers en ik vind het respectloos om die bordjes dan te negeren.


Het loopt al tegen vieren en Ronald en Edith besluiten, dat ze het Tidal Basin, Jefferson Memorial en FDR Memorial voor een andere dag laten. Vandaag wordt het de hele lengte van de Mall. Het pad langs de Reflecting Pool is overschaduwd door bomen, wat het lekker koel maakt. Eenden zwemmen in het water en eekhoorntjes dartelen in het gras. Het is een oasis van rust in de drukke stad.


Het Korea Monument vind ik altijd een van de indrukwekkendste. De meer dan levensgrote beelden van soldaten, waar de angst van de gezichte valt te lezen, treffen me iedere keer weer. Het is enorm druk, maar de beelden overheersen met gemak de menigte.




Na van het uitzicht vanaf het Lincoln Memorial te hebben genoten, gaan we even uitrusten op de beroemde trap. We denken aan Martin Luther King Jr.'s "I have a dream" speech hiervandaan en meer recentelijk president Obama, die twee dagen voor zijn historische inauguratie hiervandaan de menigte toesprak.


De tijd begint te dringen en we voelen onze voeten goed. Via het Vietnam Veteranen Monument met zijn meer dan 58.000 ingegraveerde namen lopen we naar het Witte Huis. Opvallend vind ik de vele Secret Service voor het huis. Dat doet me denken, dat de presidentiele familie thuis is, maar daarvan is niets te zien.






Ronald en Edith moeten dezelfde kant op als ik voor hun hotel. Tot de elfde straat lopen we met elkaar op en dan is het tijd om afscheid te nemen. Wat enkel een lunch zou worden werd een dolgezellige middag samen, waarbij ik hen een stuk beter heb leren kennen. Erg leuk! Ronald en Edith, als jullie dit lezen, nog een heel fijne tijd hier in DC en New York en hopelijk tot ziens!

Het is kwart over zes en we hebben om half zeven een reservering bij Brasserie Beck om Kai's graduation te vieren. De anderen zijn nog onderweg en we willen een tafeltje buiten, dus ik loop naar binnen om dat te reserveren. Dat is prima, maar ik mag nog geen plaats nemen, dat kan pas, als ons hele gezelschap er is. Dat vind ik altijd zo'n vreemde regel!

Terwijl ik sta te wachten bel ik gauw Christine terug. Mallory en zij komen precies volgende donderdag hierheen, als wij naar Ierland zullen vertrekken. Gelukkig blijven ze twee weken, zodat we elkaar begin juli zullen kunnen zien.

Rick en de kinderen komen keurig om half zeven aan en Rick vindt zowaar een parkeerplek vlak voor het restaurant! We krijgen een leuke tafel en delen hun lekkere zalmvoorafje. Als hoofdgerecht neem ik de mosselen in kerrie- en appelsaus, erg lekker! Katja kiest de zalm en Rick en Kai allebei de steak.


Het zalmvoorafje

Saskia vindt het als enige moeilijk van het menu te kiezen. De croque monsieur, die het uiteindelijk wordt, kan haar goedkeuring niet wegdragen. Gelukkig komt alles bij dit Belgische restaurant met overheerlijke frietjes en drie soorten mayonnaise (kerrie, tomaten en knoflook) en die vindt Sas heerlijk.

Leah loopt stage in Washington zo'n tien blokken van het restaurant. Ze moest vandaag laat werken en vraagt, of ze met ons mee naar huis mag rijden. Natuurlijk mag dat! Net voor het dessert komt ze aanlopen. We bestellen een paar warme bessen cobblers, die binnen de kortste keren als sneeuw voor de zon zijn verdwenen.

Thuis vallen ons de vuurvliegjes weer op, die als knipperende Kerstlichtjes door de bomen vliegen. Ik heb geprobeerd het op film te krijgen, maar dat lukt nog niet goed. Ik zal het morgenavond nog eens proberen.