Zo moe!

Of het het drukke weekend was of het nogal sombere weer van de afgelopen paar dagen, maar ik ben doodmoe! Ondanks een rustige nacht word ik heel vermoeid wakker. Ik laat mijn plan om vroeg naar de sportschool te gaan varen en blijf tot tegen negenen liggen.

Katja zit al daas ontbijt te eten en klaagt ook over vermoeidheid. Zij is eraan gewend zo af en toe echt bij te kunnen tanken door lang uit te slapen. De afgelopen paar weken heeft ze zoveel opgepast en een bijna doorwaakte nacht in Blacksburg doorgebracht, dat begint haar nu te nijpen.

Kai en ik wilden aanvankelijk naar het Shenandoah National Park gaan, maar op de radar zie ik onweersbuien in dat gedeelte van Virginia. Kai zegt toch ook heel moe te zijn (ik tref hem om half een nog in bed aan!). In plaats daarvan laat ik mijn wandelafspraak met Kirsten doorgaan.

De lucht is dreigend en het spettert een beetje, als ik bij Whole Foods uitstap. Voor de zekerheid neem ik mijn paraplu maar mee. Het is heel vochtig warm, mijn huid voelt meteen klam aan. Kirsten is er, zoals gewoonlijk, nog niet. Zij is iemand, die nooit precies op tijd is, terwijl ik altijd juist iets te vroeg ben.

Bijna een kwartier te laat komt Kirsten aanrijden en we lopen in westelijke richting het W&OD pad op. Ondanks het dreigende weer is het vrij druk met fietsers en wandelaars met hun honden. Cosmo gedraagt zich goed, alleen wil hij op de man met blote borst, die we iedere keer tegenkomen, afspringen. Dat heb ik al voorzien, dus ik houd Cosmo heel kort.

Pas had ik het er met iemand over, dat sommige mensen op welk tijdstip ook op het pad te vinden zijn. Die man, zodra het even kan met ontbloot bovenlijf en gewichtjes in zijn handen, loopt iedere dag mijlenver, want ik heb hem op andere gedeeltes ook gezien. Verder is er een vrouw met een lange vlecht en in wat viezige kledij, die heel langzaam fietst.

De man is, ondanks al zijn mijlen, aardig gezet. De vrouw glimlacht altijd wat mysterieus en knikt met haar hoofd, als ik haar groet. Wat zou het verhaal achter die mensen zijn? Natuurlijk zouden ze ook van mij kunnen zeggen, dat ze me op allerlei tijdstippen tegenkomen.

Kirsten en ik zijn druk in gesprek en de eerste mijl gaat zo voorbij. Net bij het mijlpaaltje (ja, die staan keurig langs dit pad) horen we luide donder. We lopen hier onder electriciteitskabels en willen dan niet in een onweer terechtkomen.

We maken dus rechtsomkeerts en horen nog twee donderslagen, maar dan is het stil. Terug bij Whole Foods besluiten we dan maar een stukje in oostelijke richting te lopen, weg van het onweer.

We lopen twee mijl en dan terug, dus bij elkaar toch zo'n tien kilometer en dat op mijn "rustdag". Het onweer kwam hier niet, maar ik hoor later, dat het in Reston, waar we heenliepen, maar liefst vijf centimeter regen heeft gedumpt!

Als Katja klaar is met haar ochtendoppasbaantje gaan we op weg om haar lijst van benodigdheden voor de opkomende reizen af te werken. Bij Wegmans eten we snel lunch. De tonijnsalade sandwich op bruin stokbrood is mijn favoriet hier. Katja neemt van het Indiase buffet.

Daarna werken we het lijstje van medicijnen en toiletspullen, dat ze voor St. Eustatius nodig heeft, af. Omdat Katja daar gaat kamperen moet ze heel wat meeslepen. Het is dus belangrijk, dat ze zo compact mogelijk inpakt.

We zijn onder de indruk van de keuze aan minishampoos, -conditioners, -tandpastas etc. Alles is aangepast aan de maximale 3 oz. die TSA toestaat in handbagage. We kopen ook wat lege plastic flesjes, waar we onze shampoo en conditioner voor Ierland in gaan doen. Ook voor die reis moeten we zo min mogelijk bagage mee.

Bij Barnes and Noble kies ik een paar boeken uit de ruime keuze over Ierland. Dit moet een populair vakantieland zijn, want er zijn meer boeken over, dan bijvoorbeeld over Italie.

Onze laatste stop is Dick's. Bij deze enorme zaak vindt Katja bijna alles, wat er verder nog op haar lijst staat. Dat zijn onder anderen een hoofdband met een zaklamp, hiking schoenen (gelukkig flink afgeprijsd), een zakmes en een camping douchezak.

Dit alles nam toch aardig wat tijd in beslag, dus we haasten ons terug naar huis. Katja moet Cammie ophalen uit school en brengt haar weer hierheen. Ik bedenk me, dat mijn moeder mij niet toestond de kinderen, waar ik op paste, mee naar ons huis te nemen.

Het maakt het ook wel makkelijker voor Katja, dat is zeker. Terwijl Cammie haar huiswerk maakt en met Saskia naar Spongebob kijkt, zit Katja aan haar computer. "Werk" is dit oppassen pas, als Cammie haar huiswerk verder weigert te maken en niet van de trampoline wil komen.

Katja leert heel wat zo, want Cammie is een schattig meisje, maar eentje met een sterke eigen wil! Ik geef Katja de tip om tot drie te tellen en ook met dit meisje werkt dat weer perfect.

Rick komt thuis met eten van Plaka Grill. Intussen is de regen verdreven en de zon warmt alles lekker op. We kunnen dus toch nog buiten eten.

Saskia moet naar een Relay For Life vergadering, de laatste voor de grote avond zaterdag. Ze heeft er dit jaar hard aan gewerkt, onder anderen door meer dan $400 met een "bake sale" binnen te halen. Saskia zou heel erg blij zijn met zelfs de kleinste donaties op haar Relay for Life site.

Ieder jaar bestellen wij ook "luminaria" voor de mensen, die we kennen, die met deze rotziekte vechten of gevochten hebben. Luminaria zijn papieren zakjes met een kaarsje erin ter ere van of ter herinnering aan mensen met kanker. Ricks moeder en tante krijgen er in elk geval ieder jaar een.

Het is altijd weer een indrukwekkende ceremonie met een kaarslichttocht langs alle luminaria. Als er hier mensen zijn, die de naam van een geliefde, die met kanker te kampen heeft, op zo'n luminaria willen zien, laat het me dan weten. Dan koop ik er een en neem een foto op zaterdagavond en stuur die naar je op.