Laatste dag in Dublin en terugreis

Donderdag

De hele nacht heeft het geplensd van de regen, maar een voorzichtig zonnetje laat zich zo af en toe zien, als we opstaan. Met zijn vijven gaan we ontbijten en pakken dan de spullen weer in de auto. Het moet gezegd, dat onze kinderen goede reizigers zijn. Ze hebben zich de kunst van snel in- en uitpakken helemaal meester gemaakt.

De weg naar Dublin verloopt snel. Het merendeel is een snelweg en eigenlijk hebben we alleen in Dublin druk verkeer meegemaakt. Dit land is ook vrij dun bevolkt met maar net zes miljoen inwoners. Een paar dagen geleden hebben we op de valreep ons door Niall geboekte hotel in Skerries geannuleerd en nog een nacht in het Camden Court hotel in Dublin geboekt. Zo kunnen we in alle rust van de stad genieten en hoeft Rick vanavond niet meer te rijden.

Bij het inchecken blijken de kamers al klaar te zijn, dus brengen we de bagage naar boven. We krijgen weer een twee- en een driepersoonskamer. Alleen is het bed in de tweepersoonskamer geen Amerikaanse (zoals de eerste nacht hier), maar een Europese king. Die is te smal voor mij en mijn kussen en Rick samen. We besluiten dus, dat Saskia bij Rick zal slapen en ik op een van de drie bedden in de driepersoonskamer.

Buiten miezert het wat, dus gewapend met regenjassen en paraplu’s gaan we de stad in. Al vrijwel meteen komt de zon door en wordt het het warmst, dat we deze vakantie hebben meegemaakt. Gelukkig heeft mijn regenjas ruime zakken en kunnen de kinderen er hun paraplu’s in kwijt. De meisjes en Rick zijn slim geweest, want ze hebben korte mouwen aan onder hun jassen. Kai en ik hebben het flink warm met onze lange t-shirt. Ik besluit bij de eerste gelegenheid iets met korte mouwen te kopen!

Opeens hield gisteravond de muis van mijn nieuwe netbook ermee op. Gelukkig had Rick vorige week al een computerzaakje vlakbij het hotel gevonden. Daar doen ze ook reparaties, maar de medewerker zegt, dat het hele keyboard dan vervangen moet worden. De netbook is nog geen maand oud, dus die gaat terug naar de winkel, als we thuis zijn. Tijdelijk lossen we het probleem op door een externe muis te kopen.

Via de gezellige voetgangersstraat Grafton Street lopen vervolgens we naar Trinity College. Mijn nummer een bezienswaardigheid voor vandaag is het Book of Kells. Als ik niets anders zie vind ik het prima, dat bijzondere boek wil ik met eigen ogen aanschouwen. Vooral Kai is er ook erg in geinteresseerd en Rick en de meisjes volgen gedwee. Kai en ik delen onze interesse in geschiedenis, wat ik erg waardeer in hem.

De tentoonstelling is alles, wat ik ervan gehoopt had. Fascinerend is de geschiedenis van het boek, dat het ueberhaupt bewaard is gebleven is een wonder. Ook de manier, waarop het werd geschreven vind ik bere-interessant. Dat er inkt werd gemaakt van verschillende kleuren lood, lapis lazuli en dergelijke en de heel regelmatige calligrafie van de monniken. Ik heb ooit een cursus calligrafie gedaan en weet, hoe ongelooflijk moeilijk dat is. Grappig is ook, dat foutjes letterlijk werden verbloemd (zou het woord daarvan komen?). De letters werden uitgewist en een rij kleine bloempjes ervoor in de plaats getekend.

Na een half uurtje rondkijken en de vier te bezichtigen pagina’s van het boek te hebben bestudeerd, lopen we naar boven de grote bibliotheekzaal binnen. Het is een indrukwekkende zaal met veel houtsnijwerk en bustes van bekende figuren uit de geschiedenis. Katja fantaseert over hoe het zou zijn een uitwisselingsstudent aan dit college te zijn. Zij heeft echter haar zinnen op Spanje gezet.

In de souvenirswinkel zie ik mijn kans schoon en koop een groen Trinity College t-shirt met korte mouwen. We lopen terug naar Grafton Street op zoek naar een restaurant om te lunchen. In de zijstraten zijn allerlei terrasjes, maar het duurt even voor we een groot genoeg tafeltje vinden. Dat komt net vrij bij de Bruxelles Bar en we nemen in het warme zonnetje plaats. In het toilet verruil ik gauw mijn lange mouwen voor het t-shirt, dat voelt stukken beter!

De special bij dit restaurant zijn mosselen uit Galway. Die smaken me zeer goed. Helaas heb ik geen restaurant meer kunnen vinden met St. Jacobsschelpen. Die vind ik het lekkerste, dat ik hier in Ierland heb gegeten. Na de lunch wil ik nog het Middeleeuwse gedeelte van de stad gaan verkennen. Rick en de meisjes hebben genoeg geschiedenis gezien voor vandaag en willen gaan winkelen. Kai gaat met graagte met mij mee.

We beginnen bij de St. Patrick’s Cathedraal. Deze kerk uit de dertiende eeuw ziet er van buiten al imposant uit. We betalen entrée en zijn meteen onder de indruk van dit eeuwenoude bolwerk. Jonathan Swift, schrijver van Gulliver’s Reizen, was hier in de achttiende eeuw jarenlang decaan en ligt in de kerk begraven. Zoals altijd bewonder ik de prachtige glas in lood ramen. Wat een kunst is dat toch!

Via de nog oudere Christ Church, waar we niet naar binnen gaan, want we zijn een beetje “uitgekerkt” lopen we richting de rivier. Op de kaart zie ik Isolde’s toren uit de 14e eeuw staan en daar wil ik heen. Kai’s tweede naam is Tristan en ik vertel hem over Tristan en Isolde, een verhaal, waar hij (toch enigszins tot mijn verbazing, dat ik hem het nooit eerder heb verteld) nog nooit van had gehoord.

De toren is helaas nergens te vinden (later zie ik, dat er een pub met die naam is, dus misschien was dat het), dus we lopen door naar het Dublin kasteel. We zijn waarschijnlijk al verwend door de andere kastelen, die we deze vakantie hebben bezocht, want aan dit kasteel vinden we niet veel. Rick belt, dat hij en de meisjes uitgeshopt zijn. Wij hebben gezien, wat we wilden zien, dus we zullen elkaar in Temple Bar ontmoeten.

Onderweg komen we langs de Ha'penny brug, die ik een week geleden met nogal donker weer fotografeerde. Vandaag staat de zon er mooi op, dus ik maak nog een paar foto’s. We treffen Rick en de meisjes luisterend naar een van de straatmuzikanten aan.

We hebben allemaal dorst, dus gaan de gezellig drukke beer garden van de Temple Bar, waar deze buurt zijn naam aan dankt, binnen. Daar vinden we wonder boven wonder nog een tafeltje vrij. Rick en ik proberen eens shandy, een drankje, dat ik me uit mijn jeugd herinner. Ik merk wel, dat ik in de VS gewend ben geraakt aan heel koude drankjes. Bijna alles hier in Ierland smaakt bijna lauw. Ook met deze shandy is dat het geval en daardoor smaakt het me minder goed.

Onze serveerder is Braziliaans, dus we kletsen even over de wedstrijd Nederland-Brazilie morgen. Een man in een groepje Canadezen heeft een Hup Holland Hup petje op. Hij blijkt half Nederlands te zijn en een fervent supporter. Hij zoekt nog naar een pub om de wedstrijd morgen te gaan kijken. Ik vertel hem, dat we toevallig al lopend hebben gezien, dat de Whelan pub Nederland steunt. Die is helemaal versierd met oranje vlaggetjes en de Nederlandse vlag hangt uit.

Terug in het hotel frissen we ons even op en nemen dan een taxi terug naar Temple Bar. Daar gaan we eten bij Gogarty’s, wat achteraf niet zo’n goede keuze blijkt te zijn. Het ziet er erg gezellig uit, maar is enorm duur, het eten matig en de bediening ronduit slecht.

Alleen Kai vindt zijn maaltijd echt lekker. Mijn kreeftgerecht smaakt wel redelijk, al zwemmen de paar stukjes kreeft in de saus. Katja bestelt echter het plaatselijke garnalengerecht en het is schandalig, dat ze voor die paar garnalen 31 euro vragen! Ricks Ierse stew lijkt wel iets uit de achttiende eeuw met heel veel vet. Kortom, helaas is onze laatste avondmaaltijd in Ierland de minste van de hele vakantie.

We laten onze pret er niet door bederven en gaan allemaal, behalve Saskia, naar de pub naast ons hotel. In de Bleeding Horse heeft ieder tafeltje een eigen Smithwick’s en Guinness tap. Alle tafeltje zijn echter bezet, dus we nemen plaats aan de bar. Katja heeft van een vriend gehoord, dat ze een Irish car bomb moet proberen. Dat is Guinness met een shot whiskey met Bailey’s. Dat shot gooi je als een “bom” in de Guinness. Kai en Rick nemen het ook, maar ik probeer enkel een slokje. Zoals ik al dacht, is het een nogal onsmakelijke combinatie.

Dan is het toch echt tijd om onze vakantie in Ierland af te sluiten. Morgen vertrekt ons vliegtuig voor tienen, dus we zullen vroeg op moeten.

Vrijdag

Om vier uur gaan kennelijk de pubs dicht en onze kamer ligt aan de voorkant van het hotel. Mijn hemel, wat een gegil en gejoel op straat! Ricks wektelefoontje om half zeven komt dan ook wel even hard aan. Slaapdronken laden we alles in de auto en gaan op weg naar het vliegveld.

Als we daar bijna zijn, komt Katja tot de ontdekking, dat ze haar nieuwe Bose geluidwerende koptelefoon in het hotel heeft laten liggen. Ze wil per se een taxi terugnemen, maar daar hebben we geen tijd voor. Na de nodige tranen van Katja komt Rick op een briljant idee. Hij belt het hotel en vraagt, of zij de koptelefoon met een taxichauffeur naar het vliegveld kunnen sturen. Dat blijkt geen probleem te zijn.

Door al het gedoe en een zeer trage shuttle van het autoverhuurbedrijf Sixt zijn we meer dan een half uur kwijt. We checken als laatsten in voor onze Air Canada vlucht naar Toronto. De taxichauffeur arriveert net voor we door de veiligheidscontrole moeten (gelukkig, want daar is het erg druk en Rick had subiet het vliegtuig gemist, als hij erna weer naar buiten had gemoeten).

Zwaaiend met de begeerde koptelefoon komt Rick niet veel later terug. Hij heeft de taxichauffeur een flinke fooi gegeven, dus die heeft ook een goede dag. Een enorm opgeluchte Katja bedankt haar vader met een grote knuffel voor zijn doortastendheid.

Intussen is het boarden van ons vliegtuig al begonnen en wij zijn nog niet door de controles. Gelukkig gaat dat vrij voorspoedig, maar dan zien we, dat we nog een enorm eind moeten wandelen naar de gate. We hebben honger en dorst, dus snellen een winkeltje binnen, waar alleen snoep en chocola wordt verkocht. Dan maar een Milky Ways en Marsen als ontbijt!

Eindelijk bij de gate staat er nog zo’n lange rij met mensen, dat Rick besluit even naar het dichtstbijzijnde restaurantje te gaan voor iets meer ontbijtachtige etenswaren. Hij komt terug met heerlijke muffins, dat gaat er goed in! Als een van de laatsten gaan we eindelijk aan boord. Ik moet zeggen, dat ik vliegreizen steeds zenuwslopender vind worden!

Als er iets goed was aan de gemiste vlucht op de heenweg, was het het prachtige moderne vliegtuig naar Frankfurt. Ik heb nog nooit zo’n gerieflijke nachtvlucht in economy meegemaakt. We hadden ook ons eigen entertainment system en dat heeft deze Boeing 767 op de terugweg niet. Dit oudere vliegtuig heeft enkel een centraal scherm met heel slecht beeld. Gelukkig kwam deze minilaptop met een heel arsenaal van spelletjes, dus gaat de tijd lekker snel.

Als we weer boven Noord-Amerika vliegen, worden de douaneformulieren uitgereikt. Aangezien wij in Toronto door de Amerikaanse douane zullen gaan, hebben we een Amerikaans formulier nodig. Dat blijkt alleen in het Frans aanwezig te zijn. Gelukkig ben ik die taal machtig en help een heel aantal Amerikanen om ons heen met het formulier invullen. Dat scheelt straks toch weer tijd.

De maaltijdservice op deze vlucht bestaat, zoals gewoonlijk, uit een maaltijd en een snack. De keuze bij de maaltijd is kip of biefstuk. Ik kies de kip, die met wilde rijst en groentes wordt geserveerd. Het is een typisch vliegtuigmaaltijd, maar gaat er door het gebrek aan ontbijt goed in. Grappig is, dat er Echte Boter bij wordt geserveerd, heerlijk! Wat Nederlandse boter zoveel smakelijker maakt, dan de Amerikaanse heb ik nooit begrepen.

De snack voor we gaan landen is deze keer veel lekkerder, dan de muffin, die we tijdens de vlucht naar Frankfurt als “ontbijt” kregen. Er is een keuze tussen twee wraps, een kip fajita en een zoete aardappel salsa van Monty’s Bakehouse. Ik kies de laatste en die is werkelijk heerlijk. Dat hoor je mij niet snel van eten aan boord van een vliegtuig zeggen!

Met prachtig weer landen we in Toronto. We halen onze bagage op en gaan door de Amerikaanse immigratie. De beambte is erg vriendelijk. Als ik opmerk, dat ik veel liever hier door de douane ga, dan in Washington, antwoordt hij, dat het hier ook “crazy” kan zijn. Voor ons is het een fluitje van een cent. We doen de bagage weer op de band en gaan dan in de rij voor de veiligheidscontrole. Daar zien we ook het stel, dat vorige week met ons de vlucht naar Dublin miste. Zij gingen op huwelijksreis naar Ierland en hebben ook een leuke tijd gehad. Grappig, hoe zo’n avontuurlijke reis verbroedert.

Bij de Molson pub lopen we binnen om een hapje te eten. Daar ziet Rick het eerst op tv: Brasil is out. Betekent dat, wat we hopen, dat het betekent? De serveerster beaamt het, Nederland heeft gewonnen en Brazilie huilt (volgens haar). Ik moet eerlijk toegeven, dat ik dat niet had durven hopen, maar wat een leuk nieuws! Hopelijk kan ik de halve finale wedstrijd eindelijk eens zien!

De wrap in het vliegtuig was voor mij genoeg lunch, maar de kinderen vonden die niet lekker en hebben dus honger. We bestellen een bord nachos, zoete aardappelfrietjes en kip nuggets. Vooral Saskia had in Ierland vaak moeite iets van haar gading te vinden in restaurants, dus die is helemaal in haar element. Rick en ik hebben het erover, dat we maar vier uur rijden weg zijn van mijn broer en schoonzus. Het wordt hoog tijd, dat we hen weer eens een bezoekje brengen.

Met zo’n drie kwartier vertraging, omdat de bemanning vier minuten voor de officiele vertrektijd pas op kwam dagen, vertrekt onze laatste vlucht van deze reis. Ik ben niet erg onder de indruk van de stiptheid van GoJet, die deze United Express vluchten uitvoert. Gelukkig is het een korte vlucht en na een uurtje zie ik de bossen van Virginia onder ons verschijnen. Opvallend vind ik dat altijd, die eindeloze lappen bos.

We nemen de nieuwe ondergrondse trein naar de bagage, die al op de band ligt. Met een SUV taxi worden we thuisgebracht. Het weer is schitterend en ik ga meteen buiten zitten. Straks haal ik Cosmo op (die moet eerst een bad krijgen bij de kennel) en vanavond komen Christine en Chuck even buurten. We hebben een fantastische week om op terug te kijken! Niall heeft niets teveel gezegd, als hij hoog opgaf over zijn land!

De foto's van de laatste dagen staan hier.

PS: Dank aan iedereen voor de leuke reacties! Ik had meestal erg langzaam internet, dus kon niet makkelijk reageren. Vooral bedankt voor het liedje over Tipperary en de informatie over de St. Jacobsschelpen.