Libelles

Mijn eerste daad vandaag is natuurlijk kijken, hoe Kai de nacht heeft doorstaan.  Hij moest zoveel mogelijk rechtop slapen, dus ik heb gisteravond een paar grote kussen op zijn bed gelegd.  Voor de pijn had ik hem een extra ibuprofen voor midden in de nacht gegeven.  Die blijkt hij pas om zeven uur ingenomen te hebben.  Hij heeft heerlijk geslapen. 

Eten vindt hij nog wel eng, want dingen blijven volgens hem in zijn hechtingen steken.  Maar hij heeft genoeg van de zoete puddinkjes en yoghurtjes, dus ik maak roerei voor hem als ontbijt.  Daarna spoelt hij voorzichtig met water.  Van zwelling is nog niets te zien, maar ik heb gehoord, dat dat tot de vierde dag nog kan komen.  Ik ben blij, dat Saskia geen verstandskiezen heeft, haar wordt dit allemaal gespaard (wel eerlijk, want zij heeft heel lang orthodontia nodig).

Als ik Kai van zijn natje en droogje heb voorzien, rijd ik naar de sportschool.  Ik ben een beetje in mineurstemming, want het is alweer bewolkt en regenachtig.  Drie dagen achter elkaar in de zomer is heel ongewoon, zoals het weer deze zomer al de hele tijd ongewoon is.  Gelukkig verzekert Doug Hill ons op de radio, dat vanmiddag de zon toch echt weer tevoorschijn zal komen.

Terwijl ik me op de stairmaster hijs, die eigenlijk vrijwel nooit bezet is, komt Sharon aanlopen.  Ze vraagt, hoe Saskia het gisteren vond (leuk, wat ik Saskia nog nooit over sporten heb horen zeggen) en ik bedank Sharon, dat ze Saskia bij de kaakchirurg afzette.  Ik had anders niet geweten, wanneer ik Sas had kunnen ophalen.  Natuurlijk ook niet erg slim van mij om die twee afspraken tegelijkertijd te hebben lopen. 

Na een half uur op de automatische trap is mijn boek enorm spannend.  Ik besluit mezelf nog een half uur op dezelfde machine te martelen.  Daarna ben ik compleet doorweekt en heb zeker het gevoel heel wat calorieen te hebben verbrand!

Thuis tref ik Kai en Saskia al X-boxend aan.  Zij heeft zin in aardbeien (ik zeg nooit nee tegen gezond eten) en hij in tomatensoep als lunch.  Laat ik beiden niet in huis hebben, natuurlijk, dus ik rijd gauw naar Whole Foods.  Daar hebben ze heel handige schenkpakken met allerlei soep en bouillon.  Er zijn maar liefst vier soorten tomatensoep, waarvan ik de geroosterde versie koop.  Ik meen me te herinneren, dat Kai die eerder ook lekker vond.

Intussen bedenk ik ook het avondeten.  Ik zie, dat de "blackened" zalm afgeprijsd is, die vind ik erg lekker.  Voor Rick en Saskia neem ik de meatloaf mee.  Kai zal macaroni met kaas eten.  Daarbij hebben we dan zoete aardappelpuree of gewone aardappelpuree en asperges, die ook heel zacht zijn.

Volgende week heeft Kai zijn introduktiedagen bij VCU".  Om te beginnen zou ik daar ook heengaan, maar Susan, de moeder van Charlie (Kai's beste vriend en dormgenoot volgend jaar), ging vorige week en schreef me, dat ik me het geld kan besparen.  Voor mensen, die al kinderen in college hebben, vond ze het absoluut niet de moeite waard en (belangrijk voor mij) ze kreeg Charlie nauwelijks te zien.  Ze raadde me aan de $100 voor een hotel en $45 (bij Virginia Tech was het gratis!) voor het programma te besparen.

In plaats daarvan komt Susan vanmiddag langs om de paar feiten, die met VCU zelf te maken hadden, aan mij door te geven.  Ik moet zeggen, ik vind het erg fijn om ook nu weer ouders, die we kennen, te hebben om onze ervaringen mee te bespreken.  De informatie, die Susan me geeft, vult nog niet eens een A4-tje. 

Het vage schuldgevoel, dat ik had, omdat ik niet met Kai mee zal gaan, maar wel destijds met Katja, verdrijnt ook met de wetenschap, dat de kinderen de hele tijd bezig worden gehouden en hun ouders nog geen uur van de twee dagen te zien krijgen.  Ik bedank Susan hartelijk, want twee dagen in ongemakkelijke stoelen zitten voor zo weinig nieuws zag ik niet echt zitten.  Dat is een recept voor veel pijn.

We bespreken nog even de verhuizing van de jongens.  Heel onpraktisch heeft de universiteit de tijden, dat de studenten kunnen arriveren, op alfabetische volgorde van achternaam ingedeeld.  Onze achternaam begint met een E, dus Kai kan op de ochtend van 21 augustus al in zijn kamer.  Charlie's achternaam begint met een W, dus hij kan pas de volgende middag zijn sleutel ophalen.  De jongens mogen wel logees hebben, dus we besluiten, dat Charlie dan gewoon bij Kai zal komen "logeren" en de volgende dag zijn sleutel zal ophalen.  Ze hadden het per dorm moeten indelen, niet alfabetisch.

Inmiddels schijnt de zon weer en ik besluit mijn lidmaatschap van Meadowlark Gardens te gaan gebruiken.  Deze tuinen liggen maar op tien minuten rijden van ons huis en ik heb me voorgenomen er vaker "gewoon" even heen te gaan.  Op zo'n korte afstand loont het zelfs de moeite minder dan een uur te gaan.

Na vertoon van mijn pasje kan ik zo de tuinen inlopen.  Het is iedere keer weer een verrassing om te zien, wat er bloeit en welke dieren er op mijn pad zullen komen.  De lelies bloeien nog, maar zijn bijna uitgebloeid.  Het waait te hard om vlinderfoto's te nemen, maar ik zie allerlei soorten libelles en probeer die op de gevoelige plaat vast te leggen.  Intussen bedenk ik me, dat het zo vreemd is met insekten.  Het gros ervan vind ik verschrikkelijk, maar vlinders en libelles zijn juist weer prachtig en elegant. 


Een paar chipmunks rennen voor mijn voeten het pad over en een eekhoorn blijft heel rustig een nootje eten, als ik nader.  Natuurlijk schiet ik van hem ook een paar plaatjes, alsof ik nog niet genoeg eekhoornfoto's heb.  Het is, alsof ik even in een oase heb gelopen en helemaal blij rijd ik weer naar huis.

We eten gezellig buiten met zijn vieren.  Dan komt Niall langs om bij te kletsen na onze Ierse vakantie.  Zij namen zondag dezelfde vluchten terug, als wij op 2 juli en waren vijf uur vertraagd in Toronto!  Dit keer vond Niall dat niet erg, want zo kon hij de World Cup finale kijken.   Zaterdag komt het hele Leogue gezin hier om foto's te kijken en na te genieten.