Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, juli 21, 2010

Moe, maar opgelucht

Na een slechte nacht, waarin ik heel rare en zeer realistische dromen heb, waarvan ik me bij het wakker worden afvraag, of ze echt waren, sta ik met moeite op.  Rick is al vroeg naar zijn werk vertrokken en Kai en Saskia slapen, zoals iedere vakantiedag, flink uit.

De bel gaat en het is Leah.  Ook zij maakt zich zorgen om haar beste vriendin.  Diego en Cosmo spelen wat, maar het is onaangenaam vochtig.  Ik voel me er helemaal niet lekker bij en vlucht de airconditioning weer in.  De medicijnen lijken nog niet te werken.

Toch besluit ik naar de sportschool te gaan.  Het is voor mij moeilijk te bepalen of de malaise "gewoon" bij de fibromyalgie hoort of het resultaat van de sinusitis.  Ik plant mezelf op de stairmaster voor een half uur op een lagere stand, dan gewoonlijk.  Behalve de pijn in mijn neus gaat dat best goed.  Natuurlijk helpt het ook, dat ik alweer een spannende Amelia Peabody mysterie heb om te lezen.

Intussen heeft Kai ingepakt voor zijn eerste rit alleen naar Richmond.  Ik help hem met de route, want de I-95 staat nogal eens vast en hij moet voor drie uur inchecken.   We stellen zijn GPS in, maar ik geef hem ook de kaart mee, want je weet maar nooit.  Route 1 is altijd een goed alternatief, als de interstate vaststaat.  Een beetje nerveus is Kai wel en ik krijg een ongewoon flinke knuffel van hem.  

Daar gaat mijn jochie dan, muziek aan, GPS ingesteld.  Opeens denk ik terug aan een moment uit zijn leven, dat me altijd bij zal staan. Dit was vlak voor hij zijn hoofdoperatie moest hebben met elf weken.  We waren met zijn tweeen mee naar San Francisco met Rick, Katja was bij mijn ouders.  Ik liep huilend door F.A.O. Schwartz met hem om een Steiff diertje uit te kiezen, niet zeker, of hij de operatie zou overleven.  En nu rijdt daar een jonge man met prachtig rood haar in zijn groene auto de cul de sac uit!

Bij Walgreens haal ik mijn neusspray op.  Op hun deur zie ik een grote advertentie, dat ze nu griepprik cadeaubonnen verkopen.  Dat lijkt me nu echt een leuk cadeau!  Ik zie meteen allerlei situaties voor me en het werkt op mijn lachspieren.  Wat zullen ze nog meer verzinnen?  

Die neusspray trouwens, waar ik niets voor hoef te betalen, dankzij mijn verzekering, is idioot duur, zie ik: $125 voor zo'n klein flesje!!! Dat moet me meteen beter maken!  Het laat wel weer eens zien, waarom medicijnen gewoon te duur zijn voor veel patienten.  Ik vraag me echt af, of degene, die het voorschrijft ook weet hoe duur het medicijn is. Stel, dat ik geen goede verzekering had gehad?  Er zijn legio in dit land, die dat niet hebben.

Het is lunchtijd en ik heb zin in een heel pittige soep.  Pho n More ligt naast Walgreens en heeft een heel interessant menu met zelfs een aantal Indonesische gerechten, zoals kroepoek.  Ik bestel hun tsunami soep met shirataki noedels.  Die laatsten smaken zeker interessant!  De soep is heerlijk en helpt mijn verstoptheid goed. 

Saskia is nu nog mijn enige kind thuis en dat zal de komende vier jaar vaak het geval zijn.  Zij heeft hoofdpijn en moet heel wat lezen in haar duikboek.  Ik stel voor samen naar het zwembad te gaan en daar te ontspannen en lezen.  Daar is ze helemaal voor. 

Met onze boeken gaan we in het zwembad hangen.  Letterlijk!  Het is heerlijk, zo in het water te liggen en te lezen.  Saskia's boek wordt er wel erg nat door, maar ze schiet flink op.  Eigenlijk heeft ze vanmiddag een chiropractor afspraak, maar daar hebben we geen van beiden zin in.  Ik verzet hem naar vrijdagmiddag.  Het is heel gezellig zo met mijn jongste in het zwembad te liggen, moet ik zeggen.  Ik zie er absoluut niet tegenop haar als enige kind thuis te hebben (maar zij misschien wel?).

Om half vijf gaan we huiswaarts.  Rick is daar al, want hij deed mee aan die probiotica studie en moet bloed geven daarvoor.  Daarna rijdt hij Saskia naar de Dive Shop voor haar tweede duikles.  Saskia heeft vandaag Laura en Kaylee afgezegd om te kunnen leren en dat is heel wat voor haar.  Ze neemt dit alles duidelijk heel serieus.

De hele dag al monitor ik MSN, waar Katja tot nu toe iedere middag op kwam, maar niet vandaag.  Ik moet toegeven, dat ze de hele dag op de achtergrond in mijn gedachten is.  Iedere keer, als de telefoon gaat, hoop ik, dat zij het is.  Eindelijk, tegen zessen, wordt mijn wens vervuld.  Ze hebben een angstige nacht achter de rug, toch in de tent en Katja dacht zo af en toe, dat die het niet zou houden.  Vannacht mogen ze, hoopt ze, bij een manager thuis slapen om hun spullen een beetje de kans te geven te drogen.  Het is wat!

Rick en ik zijn opeens samen voor het avondeten vanavond en hij heeft een cadeaubon voor het Sea Pearl restaurant.    Daar hebben we al een tijdje niet meer gegeten.  Ik neem een paar voorafjes. Fire and Ice ceviche is koude witte vis in limoensaus met daaronder een heerlijk meloensorbet, de smaken gaan heel goed samen!  Daarbij bestel ik de mosselen, ook bijzonder lekker.  Rick neemt het crabcake gerecht, wat ik er een beetje zwaar uit vond zien.  In ieder geval is het allemaal weer erg goed!

Mijn broer uit Nederland en zijn gezin zijn gisteren op Amerikaanse bodem aangekomen.  Ik bel hem bij zijn schoonouders, die hier nog geen vijf kilometer vandaan wonen, op.  We proberen wat af te spreken, maar hun week zit al erg vol en wij zijn er de rest van hun twee weken hier in de VS niet. 

Vroeger was het zoveel makkelijker, maar nu hebben we oudere kinderen en moeten we onze familievakanties rond hun schema plannen.   Mijn broers en zus hebben veel jongere kinderen en zitten wat dat betreft nog in een andere levensfase.  Gelukkig kunnen we in ons beider schema in ieder geval morgenmiddag vrij vinden.  Dan ziet Rick hen wel niet, maar zo moet het dan maar.

Of het mijn ziek zijn is of de emoties van vandaag, maar ik ben doodmoe.  Rick geeft toe, dat vandaag voor hem ook moeilijk was, terwijl hij iemand is, die alles nogal makkelijk van zich af laat glijden.  Hij vond het ook heel wat om Kai alleen te laten rijden en is nog bezorgder om Katja, dan ik, want hij is bang voor haar gezondheid.  Ze vertelde hem over een uitslag, die ze niet thuis kon brengen, maar vandaag hoorde ik daar niet meer over, dus het zal wel meevallen.

Soms lijkt het me heerlijk om "gewoon" in een klein land, als Nederland, te wonen en de kinderen altijd dichtbij te hebben, al weet ik, dat dat ook allang niet overal meer zo is.  Ik denk niet, dat mijn ouders verwachtten, dat hun vier kinderen met hun partners en kinderen in drie verschillende landen zouden eindigen, toen ze naar de VS verhuisden.  Ik hoop nog, dat onze kinderen tenminste in Virginia zullen blijven, maar dat valt maar te bezien.  In ieder geval houden de zorgen nooit op, hebben we nu wel gezien.

12 reacties:

Marion2 zei

Poe Petra, wat een zorgen op één dag. Geen wonder dat je moe bent.

Het is ook helemaal niet leuk, ook al weet je het lang van tevoren, als er weer een kind vertrekt. Langzaamaan kom je toch in een andere levensfase. Maar heerlijk dat Saskia nog zo lang thuis blijft!

Mijn twee oudsten wonen ook op kamers. Inderdaad dichter bij dan jouw kinderen en dat is natuurlijk, zeker in het begin, heel fijn. Maar naarmate ze langer weg zijn, merk ik toch dat ze wat minder komen. Hun leven speelt zich nu af in hun studentenstad.

Net als jij ben ik benieuwd naar waar onze kinderen zullen neerstrijken. Eigenlijk weet ik ook wel zeker dat het niet bij ons in de omgeving zal zijn. Tijden zijn veranderd, zeker met studerende kinderen.

Veel sterkte de komende dagen.

Anoniem zei

Nou Petra, ik kan me helemaal in je zorgen inleven.
Als je moeder wordt blijf je dat de rest van je leven, met alle zorgen.
Ik ben maar wat blij dat onze dochter dicht bij is gaan wonen, als we de hondjes uitlaten in het weiland kunnen we de kerk van Utrecht zien, daar woont ze vlakbij. Heerlijk.

In Canada spraken we inderdaad ouders die hun kinderen 1 of soms 2 keer per jaar zien. Dan wens ik jullie niet toe.

Groet, Bea

Annemiek zei

Dat is het hier, dat ze zo ver weg kunnen verhuizen in hetzelfde land. Al is 2 uur weg voor Nederland al heel ver en onoverkoombaar voor veel.

Dat is veel geld voor een homeopatisch middeltje. Misschien zou je met een saline nasal spray hetzelfde resultaat hebben.

Margreet zei

Ja, wat een emoties allemaal. Ik begrijp je wel een beetje. Hier gaat Steven binnenkort met de auto naar CA (16 uur) rijden en rijdt dan met 2 vrienden weer terug. Vind ik ook niet prettig, maar ja, wat moet je? Zelf is ie erg enthousiast, maar ik bestook hem met "goede" tips en raadgevingen.
Gelukkig heb je wel dagelijks contact met Katja, dat scheelt wel denk ik.
Sterkte!

Petr@ zei

Ongetwijfeld vindt Saskia het net zo fijn om nog een paar jaartjes thuis te zijn. Ze krijg straks wel jouw onverdeelde aandacht!
Maar het moet moeilijk zijn de kinderen niet in de buurt te hebben. Gelukkig ben ik nog lang niet zover.

Wat leuk dat je morgen je broer en zijn gezin ziet. Dat is alweer een tijd geleden. Veel plezier!

Petr@ zei

Ongetwijfeld vindt Saskia het net zo fijn om nog een paar jaartjes thuis te zijn. Ze krijg straks wel jouw onverdeelde aandacht!
Maar het moet moeilijk zijn de kinderen niet in de buurt te hebben. Gelukkig ben ik nog lang niet zover.

Wat leuk dat je morgen je broer en zijn gezin ziet. Dat is alweer een tijd geleden. Veel plezier!

Ingrid en Michael zei

Bah, vervelend voor Katja. En ik kan me de zorgen die Rick en jij om haar hebben ook wel voorstellen. Ze is volwassen en is een slimme meid dus komt goed met haar. Maar het blijft je kind. Gelukkig zien jullie elkaar al redelijk snel weer als ik het goed begrijp? En fijn dat msn er is. Ik denk dat dit alles je jezelf ook niet beter doet voelen....
En dan die stoere Kai. Bijzonder hoe je terugdacht aan de angst die er toen was en nu beschrijft hoe je die grote knul ziet gaan. Mooi om te zien als moeder!

saskia zei

Ik studeerde iets dichter bij huis dan Katja, eerder de afstand die Kai nu moet overbruggen een 2-tal uur. Alle 2 weekends moest ik naar huis, zodat mijn ouders konden zien of ik nog leefde :). Nu k hier in Californie woon, heb ik als gevolg van de zwangerschap mijn ouders nu al anderhalf jaar niet gezien en zij hebben hun eerste kleinkind nog niet kunnen ontmoeten.

Petra, gewoon als info, het heeft niks met de blog te maken, maar volgende week verhuizen wij naar Williamsburg, Virginia. Ik ben er nog nooit geweest, maar heb via je blog zeer positieve dingen kunnen lezen over de streek daar. Binnenkort zal ik zelf kunnen zien hoe het daar er zo allemaal uitziet.

Petra zei

@Marion - Ja, ik weet het, zelfs als ze onder je neus blijven wonen krijgen ze op een gegeven moment hun eigen leven. Zo hoort het natuurlijk ook.

@Bea - Inderdaad, dat is dus, waar ik minder van gecharmeerd ben (al heb ik heel veel contact met mijn zus, die ook niet vaker, dan twee keer per jaar zie).

@Annemiek - Dat was geen homeopathisch middel, hoor, dit is Patanase, misschien zegt het je wat?

@Margreet - Oef, ja, ik kan me voorstellen, dat dat ook even een flink gevalletje van "loslaten" is!

@Petra - Maar wil ze die onverdeelde aandacht, is de vraag ;).

@Ingrid - We zien Katja de 31ste weer, als het goed is. Ik denk, dat ik door zijn moeilijke start in het leven het volwassen worden van Kai nog bijzonderder vind, dan van de meisjes.

@Saskia - Wat leuk, jullie komen naar Virginia! Dat is inderdaad een heel leuk gebied, ik zou daar ook wel willen wonen. Succes met de verhuizing!

Annemiek zei

Je had het gisteren over een homeopathische neusspray meen ik, dus daarom dacht ik dat deze het was. Toevallig heb ik gisteren voor het eerst Patanase oogdruppels voorgeschreven gezien, maar nog geen neusspray. Ik zie hier veel Flonase voorgeschreven worden. Ik heb Patanase even opgezocht, het is een vrij nieuw midden (FDA goedgekeurd in 2008), dat verklaart die hoge prijs, zolang er patent op zit.

Petra zei

Inderdaad, maar die homeopathische spray is gewoon over de counter. Het is degene in dit artikel, misschien heb je er nog wat aan om aan patienten aan te raden, het helpt echt! http://www.prweb.com/releases/2006/06/prweb397345.htm

Nicole zei

Gelukkig maar dat je toch nog wat van Katja hoorde en dat alles 'goed' met haar was. Ik begrijp eigenlijk niet dat zo'n manager die mensen niet eerder een ander onderkomen had aangeboden. Met zo'n storm in een tentje zitten is niet bepaald verantwoord als je 't mij vraagt.

En nu Kai ook al naar zijn college. Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om afscheid van je kinderen te moeten nemen. Ik denk dat ik dat in jouw geval ook zou hebben.

En wat een geld voor een neusspray! Wel fijn dat het iig helpt.