Naar Aruba

Een minuut voor de wekker gaat, word ik wakker. Ook Kai en Saskia zijn meteen op. Het vooruitzicht om naar Aruba te gaan maakt het vroege uur te doen. Rick doet de tassen in de van en binnen het halve uur rijden we weg.

In de straat achter ons loopt een vos doodgemoedereerd door de tuinen. Rick probeert hem een beetje te volgen, maar ik krijg er helaas geen goede foto van. Wel zien we ook een prachtige zonsopgang, die ik wel heb gefotografeerd.

Zonder oponthoud komen we bij Dulles aan. Omdat we een aantal tassen zonder wielen mee hebben, huren we een kruier. We nemen afscheid van Rick, die we op 5 augustus weer in Aruba zullen zien. Hij kon helaas niet met ons mee, want hij heeft een verplichte conferentie in Dallas.

De kruier blijkt uit Jamaica te komen en wil best graag mee naar Aruba. We grappen over het liedje "Aruba, Jamaica..." en hij helpt met de bagagelabels, want de medewerkster van US Airways heeft het buskruit duidelijk niet uitgevonden. Ze geeft ons bijna de labels voor het gezin naast ons, dat naar Nassau in de Bahamas gaat! Stel je voor!

De veiligheidscontrole verloopt voorspoedig en we lopen naar de "Z" gates. Daarvandaan ben ik nog nooit vertrokken. Dit zijn de oorspronkelijke gates, dus we hoeven geen trein te nemen.

Gelukkig zit er wel een Subway in die terminal, want we hebben zin in ontbijt. Ik neem een simpele muffin met ei, ham en kaas en een koffie. Wel fijn van Subway is, dat ze omeletten van alleen eiwit hebben. Het smaakt in ieder geval prima.

Als snel is het tijd om te boarden en voor we het weten landen we alweer in Charlotte, North Carolina! Daar worden we gemaand om vooral iets te eten te gaan halen, want er zal aan boord niet veel keuze zijn. Bij de Bagel Bakery halen we bagels, die lang niet zo lekker zijn, als de bagels van Manhattan Bagel bij ons in de buurt, maar het vult de maag.

De vrouw achter mij in de rij laat haar volle fles Coca Cola op mijn grote teen vallen. Jee, wat doet dat pijn, zeg! De tranen springen me in de ogen! Natuurlijk vindt ze het vreselijk en vraagt de hele tijd, of ik wel "ok" ga zijn. Ik stel haar gerust van wel, maar vraag me af, wat ze had gedaan, als ik "nee" had geantwoord.

Vanwege een klein onderhoudsprobleem (gelukkig maar klein, want ik vertrouw mijn "geluk" met vliegen niet meer na de laatste paar keer) beginnen we wat laat met boarden, maar we boarden in ieder geval.

Meestal proberen we door de weeks naar Aruba te vliegen, omdat weekends enorm druk zijn. Dit keer kon dat vanwege Katja's schema niet. Voordeel is wel, dat we in een Boeing 767 gaan met leren stoelen en lekker veel beenruimte. Het is een twee drie twee configuratie en Kai komt naast mij zitten, terwijl Saskia na enig protest de stoel aan het tegenovergelegen gangpad neemt.

Het wordt een heel aangename vlucht en halverwege zien we Hispaniola met Haiti en de Dominicaanse Republiek onder ons voorbij glijden. Wat een enorm eiland is dat! Kai wil graag het blikje met bosbessen in chocola van de Duty Free kopen en die smaken inderdaad heerlijk.

De drieeneenhalf uur durende vlucht gaat snel voorbij en voor we het weten beginnen we aan de landing naar Aruba. Ik heb expres stoelen aan de A kant van het vliegtuig bevestigd, want van die kant heb je prachtig uitzicht op Oranjestad en de hotels langs de stranden.

We landen ongeveer een kwartier later, dan gepland, en onze gate is bezet. De piloot ergert zich duidelijk aan de Arubaanse toren, want ze weigeren ons een andere gate te geven en de American Airlines boeing, die er staat, maakt zo te zien nog geen aanstalten om te vertrekken.

Na ongeveer drie kwartier wachten roept de piloot eindelijk opgelucht om, dat ze de hand over het hart hebben gehaald en we toch een andere gate mogen hebben. Het American Airlines vliegtuig is, zo te zien, nog niet eens aan het boarden. Gelukkig, dus!

Met onze Nederlandse paspoorten mogen we door dezelfde rij, als de Arubanen en het vliegtuigpersoneel. Heerlijk vind ik dat altijd, want de andere rijen zijn ellenlang. Binnen de kortste keren staan we bij de bagageband.

Ook de bagage laat gelukkig niet zo lang op zich wachten en alles is er. Wij hebben vijf tassen mee, want onze snorkelspullen en Rick en Katja's duikspullen nemen ieder ook een tas in. Tegenwoordig moet je ook naar het Caribisch gebied voor iedere ingecheckte tas betalen, wat ons gisteren toch even $133 kostte!

Buiten gaan we op zoek naar een taxi. Daarin zijn we niet alleen, er staat een flinke rij. Een Arubaan trekt ons naar voren en ik denk, dat het nu wel snel zal gaan. Maar mensen lopen zelf naar de taxi's achterin en de een na de ander rijdt al vol langs.

In het Nederlands (vind ik wel zo leuk om hier te spreken, als het even kan) zeg ik, dat we misschien naar achter moeten lopen, want zo kunnen we wachten tot we een ons wegen. Dat brengt de goede man opeens in actie en hj propt tot mijn grote verbazing en die van de taxi chauffeuse onze vijf enorme tassen in een gewone personenauto! Wij passen er waarempel ook nog bij.

Het is heerlijk alle bekende dingen weer te zien. Sommige dingen zijn nieuw of veranderd. Ons hotel, het Westin, is bijvoorbeeld opnieuw geschilderd en in andere kleuren.

Bij het hotel staat er tot mijn verbazing geen rij voor de check in balie. Tessa, een Nederlandse, checkt ons in en we krijgen een kamer op de veertiende verdieping. De bellman, die onze bagage boven brengt, herinnert zich ons nog van vorig jaar. Hij verontschuldigt zich voor zijn (prima) Nederlands, want in dit hotel spreekt hij dat niet zoveel.

Al is de kamer prima, ik ben toch wat teleurgesteld. Dit is, als ik het goed heb, de vijfde keer, dat we hier logeren. Via Facebook had ik contact met een van de managers hier, nadat ik haar vroeg, of ze niet bijhouden, wie hun klanten zijn, die ieder jaar weer komen.

Ieder jaar is het net of we gewoon weer nieuw zijn en we huren tenslotte wel twee kamers voor meer dan een week achtereen en dat al vier of vijf jaar. Leuk zou zijn, als we tenminste een "welkom terug" te horen zouden krijgen. Zij beloofde ons een bijzondere kamer te geven en daarbij een verrassing.

Deze kamer is niet op hun speciale "Starwood Preferred Guest" verdiepingen, terwijl Rick een "gold member" is. Van een verrassing is ook niets te zien. Misschien is het de lange reisdag of mijn hormonale staat, maar dat zit me toch niet lekker.

Bij de Starwood gold member desk vertel ik de manager daar, dat ik toch wel teleurgesteld ben. Ik had toch minstens op de Preferred Guest verdiepingen gerekend. De manager is Carlos, die ik me nog van vorig jaar herinner en dat vertel ik hem ook.

Hij vraagt, wat ik dan verwacht van die verdiepingen, want de kamers zijn hetzelfde en bovendien hebben we nu de kamer naast de onze voor 4 august gereserveerd. We hebben een leuk gesprek en ik vertel hem, dat het hier toch een beetje als "thuiskomen" voelt en als niemand dan doet, alsof ze blij zij, dat je er bent, is dat een teleurstelling. Hij moet wel om die vergelijking lachen.

Maar, zeg ik, als dit de enige manier is, dat we twee kamers naast elkaar kunnen krijgen, houden we het liever zo. Carlos blijft echter op zijn computer tikken en zegt, dat hij kijkt, wat hij kan doen. Hij herinnert zich ons ook, want hij was degene, die ons vorig jaar uitcheckte.

Op een gegeven mmoment kijkt hij mij blij aan en vraagt mij hem te volgen, zodat hij mij kan laten zien, welke kamer hij morgen voor ons heeft op de zestiende verdieping. We gaan naar de tiende verdieping en lopen helemaal naar het einde van de gang. Mijn hart gaat al wat sneller, want daar liggen de suites!

En jawel, hoor, onze kamer morgen wordt een suite met twee kamers!!! Ons uitzicht wordt geweldig! Als Rick komt krijgen we de kamer ernaast voor de kamer. Ik kan Carlos wel bijna omhelzen zo fantastisch vind ik het!

Hij ziet hoe blij ik ben en dat vindt hij duidelijk ook leuk. Ik weet nog uit mijn reisbureaudagen hoe fijn het was een klant heel blij te maken. Nou, dat ben ik zeker! Ik doe nog net geen vreugdedansje! Wat een paradijselijke twee weken gaan wij tegemoet!

Kai en Saskia zijn helemaal opgewonden, als ze het nieuws horen. Saskia is al naar de vogels gegaan en heeft uitgevonden, dat een van haar favorieten er niet meer is. Daarvoor in de plaats zijn de kakatoes Shrek en Fiona gekomen, die ook zeer tam zijn.

Het is inmiddels al bij zevenen en we hebben trek. Hier op Aruba is het altijd even kiezen, waar we gaan eten. Ik wil eigenlijk naar Pago Pago hier in het hotel, maar Kai en Saskia eten liever ergens buiten.

De keuze valt dan op Pelican's Nest, de pier bij het Holiday Inn hotel. Over het strand lopen we erheen. Wat voelt dat zand weer heerlijk en het water lekker warm (warmer, dan ik me van andere jaren herinner). De zonsondergang is werkelijk schitterend, dus we stoppen regelmatig voor foto's.


Bij het restaurant, dat een beetje "piraatachtig" is ingericht, krijgen we een tafeltje met uitzicht over zee. Ik smul van hun ceviche en ik krijg er een lekkere hete saus bij. Eigenlijk had ik dit als hoofdgerecht moeten nemen, want het is een hele bak. De gegrilde mahi mahi is ook erg goed en Kai en Saskia vinden hun biefstuk spiesjes ook erg lekker.

Intussen houdt Katja me met sms-jes op de hoogte van haar vluchten. We dachten, dat het wel makkelijk en goedkoper zou zijn, als ze "gewoon" direct van St. Eustatius naar Aruba zou komen, in plaats van eerst helemaal naar huis.'

Goedkoper is het wel, maar ze doet er meer dan zeven uur over en stopt of moet overstappen op vijf van de zes Nederlandse Antillen (St. Eustatius inbegrepen). Het zijn kleine vliegtuigjes en ze zijn warm, maar ook dit is weer een avontuur voor Katja.

Haar vliegtuig van Curacao naar Aruba is ongeveer een half uur vertraagd. Kai en ik nemen een taxi naar het vliegveld om Katja op te halen. We hoeven maar zo'n tien minuten te wachten en dan zien we een heel bruine Katja aan komen lopen. Haar bagage is er ook, dus helemaal goed.

In het hotel gaat ze meteen onder de douche en geniet zienderogen van de luxe van airconditioning en een echt bed. Ze heeft niets kunnen eten, dus we bestellen nog room service. Het loopt al tegen middernacht en we wachten er nog op. Een lange dag voor ons allemaal dus, maar heerlijk om weer op ons favoriete eiland te zijn!