Over touren door Virginia en een concert

Woensdag

"Het is geen goed begin van je dag", is het eerste, wat Rick zegt.  Gisteravond hield mijn (nog geen twee maanden oude)Lenovo laptop er opeens mee op.  Er was geen leven meer in te krijgen en we hoopten nog, dat een nacht rust wonderen zou doen.  Dat blijkt helaas niet het geval, dus ik breng hem naar Richards Computer, die hem hopelijk zonder de hard drive te hoeven wissen kunnen maken. 

Gelukkig heb ik mijn Acer minilaptopje, die ik toch al naar Aruba mee wilde nemen, om in de tussentijd op te werken. De kans, dat de laptop voor we op reis gaan gemaakt zal zijn, is vrijwel nihil.

Dit alles heeft meer tijd in beslag genomen, dan ik had verwacht, dus ik laat mijn plan om naar de sportschool te gaan varen. Tenslotte heb ik thuis ook een crosstrainer, die wel weer eens gebruikt mag worden. Na een snelle twintig minuten daarop heb ik tenminste het gevoel "iets" gedaan te hebben.

Ook vandaag ga ik weer met een internetkennis en haar gezin doorbrengen. Om half elf gaat de deurbel en maak ik kennis met Trudie en Adrie en hun twee zoontjes. Zij zijn uit Houston komen rijden en maken op doorreis naar New York een stop in Washington.

We bespreken snel even de plannen voor vandaag. De jongens waren geinteresseerd in Arlington National Cemetery en Trudie en Adrie willen graag een wijngaard te bezoeken. Arlington ligt qua verkeer de verkeerde kant uit en ik stel voor het Manassas Battlefield daarvoor in de plaats te doen. Tenslotte stammen een heel aantal graven bij Arlington uit die periode en is de begraafplaats gebouwd op het landgoed van Robert E. Lee, de bekende Confederate generaal.

Zo gezegd zo gedaan en ik rijd binnen het halve uur naar het slagveld. Daar betalen we de $3 per persoon entree (de kinderen zijn gratis) en horen, dat er net een rondleiding met een gids begint. Daar hebben we wel oren naar en sluiten ons bij het groepje aan.

De vrouwelijke gids vertelt geanimeerd en interessant. Het is warm buiten, maar minder erg, dan vorige week en het grootste gedeelte van haar praatje kunnen we in de schaduw staan. Ik ben hier al vele malen geweest, maar heb nog nooit een begeleide rondleiding gedaan.

Het is onvoorstelbaar, hoe naief men aan het begin van de Burgeroorlog was. De eerste veldslag hier nam plaats op 21 juli 1861 en politici en burgers kwamen zelfs met picknicks kijken naar het "spektakel"! Natuurlijk werd al gauw duidelijk, dat het geen vertier, maar menens was!

Ook werd er van beide kanten verwacht, dat de oorlog met die ene slag besloten zou worden. Niemand had kunnen vermoeden, dat het conflict vier jaar zou duren! De gids vertelt op een boeiende manier over het verloop van die hete dag in juli 49 jaar geleden en de verwarring van de overwegend ongetrainde legers.

Frappant feit vinden Trudie en ik, dat de meeste bomen, die rond het slagveld staan, er in 1861 niet waren. Meestal hoor je dat omgekeerd. Men kon in 1861 vijf mijl ver kijken hier! We zijn gefascineerd door het verhaal over deze eerste veldslag van de bloederigste Amerikaanse oorlog ooit (meer dan 600.000 gesneuvelden, velen niet eens door een kogel, maar door de barre omstandigheden, waarin gevochten moest worden).

Na de rondleiding is er nog een kwartier voor de schietdemonstratie begint, dus daar besluiten we op te wachten. Ook deze heb ik nog niet eerder meegemaakt. We kijken wat rond in het interessante museumpje en stappen dan naar buiten.

Een man in een oorspronkelijk blauw Union (Noordelijk) uniform komt met een musket naar buiten. Hij bejegent de toehoorders in zijn rol als infanteriesoldaat tijdens de Burgeroorlog.

In die capaciteit beoordeelt hij onze kleding op practicaliteit om deel te nemen aan het gevecht en natuurlijk falen we daarin miserabel. Zijn uniform, helemaal van blauwe wol gemaakt, is pas uitermate geschikt daarvoor. Hij vertelt er later ook bij, dat die wol in de hete zomerzon niet zelden tot overhitting en zelfs de dood leidde.

Na een uitleg over de verschillende uniformen van de Burgeroorlog (wat het allemaal zo verwarrend maakte is, dat iedere militie een ander uniform had en dat sommige Zuidelijken op Noordelijke leken en omgekeerd) laat de "soldaat" zien, hoe het schieten van de musketten in die tijd in zijn werk ging. Het is een wonder, dat de soldaten niet tijdens het laden werden afgeschoten. Er waren iets van negen handelingen bij gemoeid!

Ook de bajonet wordt op het geweer geschroefd en de werking daarvan uitgelegd. Daarna volgt nog een algemeen praatje over het oorlog voeren in het midden van de achttiende eeuw. Camouflage was toen bijvoorbeeld nog niet uitgevonden, vandaar de soms bonte kleuren aan uniformen.


De schietdemonstratie blijkt dus wel meer dan dat en duurt langer, dan wij hadden verwacht. Toch is het zeer de moeite waard en geen geld, we hebben de film zelfs nog gemist, anders zat die er ook gratis bij. Een volgende keer moet ik die film toch eens gaan bekijken.

De magen rommelen inmiddels en ik stel voor naar mijn favoriete restaurant in Middleburg te gaan. Onderweg komen we door mooie stukken Virginia, langs landgoederen en boerderijen en het oude plaatsje Aldie. Trudie en Adrie vinden het hier op Frankrijk lijken en die vergelijking heb ik al vaker gehoord.

In het gezellige restaurant van de Red Fox Inn krijgen we een tafel aan het raam. Het is moeilijk kiezen van het lekkers op het menu. De jongens kiezen de lamsburger, die er erg lekker uitziet. Adria de steaksandwich, Trudie de geitenkaas salade en ik neem de crab en garnalensalade. Het smaakt allemaal heerlijk!

Mijn keuze was op Middleburg gevallen, omdat Adrie en Trudie graag een wijngaard zouden bezoeken en Chrysalis hier is een van mijn favorieten. Deze wijngaard is prachtig gelegen en hun wijnen zijn goed.

Via een stoffig ongeasfalteerd weggetje, waar ik ook nog twee vrachtwagens als tegenliggers heb, rijden we er naartoe. Nu heb ik nooit kinderen bij me, als we langs wijngaarden gaan, dus let ik niet op of die wel of niet naar binnen mogen. Bij deze wijngaard blijkt dat niet te mogen en moet er een volwassene buiten bij de kinderen blijven.

Daar hebben we geen zin in, dus ik stel voor naar Leesburg te rijden om de Tarara wijngaard te bezoeken. Daar heb ik, als ik me goed herinner, in het verleden wel kinderen binnen gezien. We besluiten het erop te wagen en rijden de 45 kilometer erheen via de mooie US 15, die ook door het lieflijke historische plaatsje Leesburg zelf loopt.

Bij Tarara blikt of bloost de medewerkster niet, als we met de kinderen binnenlopen. We mogen zelfs een de wijnkelder in, waar met bordjes het proces wordt uitgelegd. We zien een van de wijnmakers een emmer droog ijs in de tanks gieten. Dat "rookt" leuk, wat de jongens prachtig vinden. Hij legt uit, dat die kooldioxide de zuurstof in de tanks moet verdringen.

Wij volwassen proeven zes van hun wijnen (ik heel weinig, omdat ik moet rijden). We zijn het erover eens, dat de witte wijnen veel beter smaken, dan de rode, waarvan we er geen van drieen een lekker vinden. De rose vond ik vorige keer lekker, dit keer zit er een bittere nasmaak aan. We vertrekken dit keer dus zonder flessen, want de lekkere witte wijn kost $30 per fles. Dat heb ik er niet voor over.


Bij ons thuis kopen Adrie en Trudie nog even kaartjes online voor het Baltimore Aquarium en printen de bevestiging daarvan uit. Dan is het tijd om afscheid te nemen. Het wordt bijna een gebroken plaat, maar het was alweer een heel leuke "internet" ontmoeting! Adrie en Trudie, nog bedankt voor de lunch en de wijnproeverij en een fijne rest van jullie vakantie gewenst!

Net als zij weg zijn gereden, komt Rick thuis. We eten gauw en dan gaan Rick, Kai en ik naar Wolf Trap. We hebben kaartjes voor het concert van Bachman&Turner daar vanavond (voorheen Bachman Turner Overdrive).

Omdat Kai zo'n enthousiaste basgitarist is, leek het ons leuk om naar zo'n oude rockband te gaan luisteren. Ik was nooit echt een fan van deze groep, maar heb bewondering voor het gitaarspel van vooral Bachman. Het is allerminst vol en we hebben prima zitplaatsen. Het concert duurt anderhalf uur, want de groep heeft geen "warm up act" en speelt zonder pauze. Prima, want ik ben best moe van vandaag en het is drukkend warm in de openluchtzaal.

Zoals altijd bij zulke concerten van oude groepen vermaak ik me met kijken naar het publiek. Dit keer valt het me op, dat er voornamelijk oudere mannen zijn. De meesten zijn keurig gekleed en hebben een flink bierbuikje. Toch zitten er ook veel jongeren tussen, Kai is beslist niet de enige.




You Ain't Seen Nothing Yet


Veel liedjes ken ik niet van deze band, maar een paar komen me bekend voor. Pas als toegift spelen ze de liedjes, die ik wel ken: "You ain't seen nothing yet" en "Taking care of business". Het was weer goed vermaak (wel blij, dat ik mijn oordopjes mee had!) voor weinig geld. Iedere keer weer verzuchten Rick en ik, dat we vaker naar Wolf Trap zouden moeten gaan. Het is maar tien minuten rijden van ons huis!

Donderdag

Na al het toeristje in eigen gebied spelen van de afgelopen paar dagen, besluit ik het vandaag eens heel rustig aan te gaan doen. Er ligt een berg was, waar je "U" tegen zegt en ik heb geen zin om alles op morgen aan te laten komen.

Terwijl Saskia met Sharon werkt, plant ik mezelf op de stairmaster en stel die in op de "fat burner" stand voor 45 minuten op niveau 8. Ik ben er net mee klaar, als Sharon en Saskia hun routine hebben voltooid. Sharon verklaart me voor gek, dat ik zolang op dat martelwerktuig ga lopen, maar ik heb het gevoel flink gesport te hebben.

Eigenlijk wil ik met Cosmo weer in een ander gedeelte van de buurt gaan wandelen, maar die heeft daar geen oren naar. Hij trekt mij in de richting van onze meest gewoonlijke wandeling door Southside Park. Ook prima, ik heb geen voorkeur, voor vandaag geef ik hem zijn zin. Meneer weet wel heel duidelijk te maken, wat hij wil, dat is zeker!

Mijn enige excursie van vandaag maak ik naar het Fair Lakes Shopping Center. Gisteren ben ik op onverklaarbare wijze alweer mijn lenskap van mijn fototoestel verloren. Bij Penn Camera koop ik er nu maar gelijk twee dan, gelukkig zijn ze niet duur. Het zou fijn zijn, als je ze ergens mee aan het toestel zou kunnen bevestigen, maar zoeen hebben ze er niet.

Katja heeft nog wat spulletjes nodig voor Aruba (gelukkig maar heel weinig), dus die haal ik bij Target. Ook koop ik er een nieuwe zonnebril, want, behalve lenskappen, ben ik ook heel goed in het verliezen daarvan, zucht!

Als laatste loop ik even de Wal-Mart in. Bij de Wal-Mart in Front Royal kocht ik ongeveer een jaar geleden heel leuke cameratasjes. Een daarvan is stukgegaan, dus ik hoop er nog een te vinden. Helaas is deze Wal-Mart (zoals altijd, overigens) slecht gesorteerd. Het lijkt wel of iedereen cameratasjes nodig had, zo uitverkocht zijn ze!

Net voor het beloofde zware onweer losbarst, ben ik weer thuis. De temperatuur valt binnen het halve uur van 35 naar 23 graden! Het gaat flink tekeer met donder en bliksem, wat Cosmo bang maakt. Gelukkig blijven de harde windvlagen dit keer uit, want net ten noorden van ons zitten nog zo'n 9000 mensen zonder stroom door de zware storm van zondag!

Katja komt online en wil, dat ik, via de webcam, Cosmo, Sushi, Meike en Snickers aan haar mede-vrijwilligers laat zien. Het was vandaag haar laatste "werk"dag. Morgen gaat ze 's ochtends nog duiken (ze vliegt zaterdag pas 's middags) en dan is het inpakken geblazen. Ze vindt, dat die drieeneenhalve week toch zijn omgevlogen. Ik ook, trouwens!

Opeens is het vijf uur en voelt het, of deze dag ook voorbij is gevlogen zonder, dat nou zoveel heb gedaan. Het gros van de kleding is gewassen, dus morgen kan ook voor ons het inpakken beginnen.