Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, augustus 15, 2010

Online in het vliegtuig!

De laatste keer, dat ik wakker word met het Oosters aandoende torentje van het Riu Palace als uitzicht. Rick is al wakker en we eten de laatste broodjes (voor mij een krentenbol) met kaas op het balkon op. Wat zullen we de blauw met turquoise zee weer missen! Toch heb ik ook wel zin om weer naar huis te gaan. Ik mis vooral Cosmo, die we helaas pas maandag kunnen ophalen.

De kinderen willen nog tot negen uur slapen en moeten dan inpakken. Aangezien hun kamer er uitziet, alsof er een bom in is ontploft, verwacht ik, dat dat wel even zal duren. Hoe ze nog wijs konden worden uit die rotzooi is me een raadsel! Gelukkig zijn ze alle drie hetzelfde, stel je voor als er een heel erg netjes persoon tussen zat, die had zich doodgeergerd.

Rick en ik zijn praktisch klaar met pakken en gaan voor de laatste keer snorkelen. Mijn wens, die ik ieder jaar weer heb, om een schildpad tijdens het snorkelen te zien, wordt dit jaar helaas niet vervuld. We vermaken ons weer een uurtje met het kijken naar het kleurige onderwaterleven en dan moet Rick eruit. Ik maak nog een rondje om de rotsen en ga dan in het zwembad liggen drogen.

Rick heeft om half elf een afspraak met iemand van American Car Rental, die onze auto op komt halen. Bij het nakijken blijkt een van de banden lek te zijn. Gelukkig hadden we daar gisteravond geen last van! Rick moet $10 betalen om hem te laten maken, dus dat valt alles mee.

Boven leggen we de laatste hand aan het pakken en maken ons schoon en droog. Dan lopen we naar Bugaloe voor een vroege lunch. Dit keer neem ik hun tosti met olijf, tomaat en pesto saus. Die ga ik thuis ook eens maken, zo’n lekkere combinatie! We nemen afscheid van Myrthe, die deze week het vaakst onze serveerster is geweest. Bij Unique Sports nemen we afscheid van Alex en Eline en dan lopen we door het zachte zand terug. Ik probeer me dat gevoel en de kleuren weer in mijn herinnering te prenten. Gelukkig zijn er weer veel foto’s om de rest van het jaar van te genieten.

Rick heeft met de bellman om kwart voor een afgesproken onze bagage van de kamer te halen. We hebben maar liefst negen tassen om in te checken! Terwijl Rick beneden uitcheckt en de bellman de bagage inlaadt (gelukkig telt Rick het aantal tassen, want hij blijkt de mijne op de kamer vergeten te zijn!), ga ik naar Little Switzerland, waar de meisjes op mij wachten.

Ze hebben leuke zilveren oorbelletjes gevonden, maar we hebben maar tien minuten voor we in de taxi moeten. De twee medewerksters zijn met andere klanten bezig. Mijn opmerking, dat we geen tijd meer hebben, wordt met flink protest begroet, waardoor een van de medewerksters vraagt, wat het probleem is. We leggen uit erge haast te hebben en zij komt ons helpen.

Alleen lijkt ze wel in slow motion te bewegen! Alles gaat tergend langzaam en ik zie de tijd voortschrijden! Het neemt een kwartier om drie paar oorbellen in te pakken en af te rekenen! Eindelijk krijgt ik de tas overhandigd en Saskia en ik rennen naar boven. Daar wacht de rest, inclusief taxichauffeur, gelaten.

De bellman verkondigt trots, dat hij een taxi heeft gevonden, waar wij en al onze bagage inkunnen. Ik verwacht minstens een busje te zien, maar het blijkt maar een kleine minivan te zijn. Hoe daar in ‘s hemelsnaam vijf volwassen passagiers en negen flink formaat tassen, plus nog handbagage, in moeten, is me een raadsel! Toch lukt het wonder boven wonder. De kinderen en ik zitten wel hutje mutje achterin, ik met maar een bil op de bank, maar het vliegveld is toch niet zo ver weg.

Net voor half twee komen we op het vliegveld aan. Onze vlucht zal pas rond half vijf gaan, maar uit voorgaande jaren weten we, dat dit vliegveld op het weekend een ramp kan zijn. We moeten hier door de Amerikaanse douane en daar staan soms ellenlange rijen. We hebben een keer de volle drie uur nodig gehad om daar doorheen te komen!

Vandaag valt het alles me. Na ingecheckt te hebben moeten we door de Arubaanse paspoortcontrole en daarna door een van de twee veiligheidscontroles. Schoenen uit, laptops en vloeistoffen in een aparte bak, we kennen de routine. Het gaat allemaal vrij snel.

Nu bevinden we ons in het duty free gedeelte. Katja koopt een paar souvenirs en het boek van Stieg Larson en Saskia wat tijdschriften. In de duty free winkel kopen we drie verschillende Goudse kaasjes en ik neem een paar bakjes Sambal Slankie mee. Verder kopen we een paar rollen Droste pastilles, waaronder straciatella, die we nog nooit hebben geprobeerd.

De volgende “horde” is de douane. We moeten onze koffers ophalen en dan in de rij. Die lijkt wel heel lang, maar ook dit verloopt vlot. Omdat we net wat kaas en snoep hebben gekocht, kruis ik op het formulier aan, dat we etenswaren bij ons hebben. De beambte vraagt of we ook sigaretten of alcohol meehebben, waarop ik ontkennend antwoord, de twee flessen Drop Shot in mijn bagage straal vergetend.

Hij roept om, dat er iemand van de USDA (department of agriculture) nodig is en een heel vriendelijke beambte komt ons ophalen. Even vrees ik, dat onze eerlijkheid “beloond” zal worden met het doorzoeken van alle negen tassen, maar dat gebeurt gelukkig niet. Hij vraagt, wat we aan voedsel mee hebben en we laten de spullen, die we net hebben gekocht zien. Rick en ik denken geen van beiden aan de volle tas Nederlandse etenswaren, die vlak onder de neus van de beambte ligt! Gelukkig zoekt hij niet verder (we hadden toch geen verboden spullen, daar niet van) en we mogen door.

Na de koffers weer op de band te hebben gegooid, is er nog maar een obstakel voor we naar de gate kunnen en dat is een tweede veiligheidscontrole. Waarom dat twee keer moet heb ik nooit begrepen, maar gelukkig gaat het snel.

Op de monitor zien we, dat onze gate 7 is en dat ons vliegtuig een kwartier vertraagd is. Rick en ik zien tegelijk de advertentie voor The Old Dutch Bar bij gate 4. De kinderen willen bij de gate blijven, maar Rick en ik gaan nog een laatste Amstel Bright drinken. We hebben nog bijna twee uur, dus het worden er meer dan een. Van hieruit kunnen we vandaag Venezuela zien, iets wat ons nog nooit eerder is opgevallen. Het is er zelden helder genoeg voor, vertelt de jongen achter de bar.

Omdat US Airways nauwelijks eten aan boord zal hebben, bestellen we ham en kaas tosti’s voor iedereen. Hopelijk hebben we in Charlotte ook tijd om een hapje te eten, want we zullen pas tegen middernacht in Washington aankomen.

Ons vliegtuig blijkt een Airbus 321 te zijn, die wi-fi heeft.   Dat werkt binnen 100 mijl van het Amerikaanse vasteland en zo kunnen we ongeveer de helft van de vlucht voor $9,95 online.  Dat maakt de tijd lekker snel gaan!

Ietsje te laat komen we in Charlotte aan, maar gelukkig nog net op tijd om wat eten te bestellen bij de Carolina Brewery.  Veel soeps is het niet, maar het vult de magen.  Kai, Saskia en ik delen een gigantische portie nachos met kaas, chili, tomaat en jalapenos.  Katja neemt chili en Rick een broodje bbq.

We hebben inmiddels wel gezien, dat het buiten werkelijk plenst, maar daar verder niet zo over nagedacht.  Tot we bij onze gate komen en er net wordt omgeroepen, dat ons vliegtuig heeft moeten uitwijken naar Greensboro vanwege het weer.  Men zal pas over ongeveer een uur weten, wat er nu gaat gebeuren.  Het is inmiddels al kwart over tien, dus we bereiden ons voor op een lange nacht.

Rick gaat nog vragen, of het wel zeker is, dat er ueberhaupt een vliegtuig komt, want anders kunnen we net zo goed meteen naar een hotel gaan.  Omdat de vertraging door het weer komt, zouden we niets van US Airways vergoed krijgen, dus het is onze keuze.  Maar het personeel verzekert Rick ervan, dat er een vliegtuig zal komen.  Ik ben na mijn ervaring met Continental in maart argwanend geworden, dus moet het eerst nog zien.

Een half uurtje later wordt er tot onze opluchting omgeroepen, dat men een ander vliegtuig heeft kunnen vinden en dat we, zodra de bemanning aan boord is, weg kunnen.   Uiteindelijk komen we met een uur vertraging op Washington Dulles aan, wat ons alles meevalt.

Het is half twee, als we alle bagage van de band hebben, en we gaan op zoek naar een taxi.  We hebben negen flinke tassen en vrezen, dat er zo midden in de nacht geen groot genoege taxi aanwezig zal zijn.  Die vrees blijkt ongegrond.  Washington Flyer, het enige taxibedrijf, dat vanaf Dulles mag rijden, stuurt een enorme Suburban, waar alles, inclusief wij vijven,  met gemak in past. 

Thuis draaien we alvast een was en drinken een night cap.  Om drie uur gaan de lichten pas uit, maar we slapen tenminste in ons eigen bed en daar zijn we heel dankbaar voor.  Een overnachting in Charlotte hadden we niet gewaardeerd!

7 reacties:

Anoniem zei

Welkom thuis.
Altijd spannend met die overstaptijden. Maar gelukkig lukte het allemaal voor jullie.

Groet, Bea

Annemiek zei

Alweer thuis. Vakanties gaan altijd te snel voorbij.

Cisca zei

Ik heb dus nog nooit gehoord dat je bij US Airways online kon tijdens de vlucht. Wie weet kunnen wij dat straks dan ook, dat zou heerlijk zijn zeg!

Anja zei

Na een heerlijke vakantie weer thuis in je eigen bed slapen is altijd fijn! Heel herkenbaar die rotzooi bij de kinderen op de hotelkamer, inderdaad of er een bom ontploft is.

Petra zei

@Bea - Ja, wat was ik blij, toen er werd omgeroepen, dat ze een ander vliegtuig hadden!

@Annemiek - Ain't that the truth!

@Cisca - Het is op hun A321 vliegtuigen en alleen boven of 100 mijl buiten de VS, maar het is een begin

@Anja - Ja, die kinderen, he? Hoewel Katja vandaag de hele dag flink heeft opgeruimd. Er is hoop!

Bianca zei

wat kan het een opluchting zijn als je toch kunt vertrekken van een vliegveld.
Wel super dat je (deels) hebt kunnen internetten, dan gaat de tijd zoveel sneller.

Valt het mee met de stormschade bij jullie ?

Nicole zei

Zo ik heb even je halve vakantie bijgelezen. Wat hebben jullie het weer heerlijk gehad! En wat een prachtige foto's heb je weer gemaakt. Onze vakantie is helaas letterlijk in het water gevallen. Door het slechte weer (regen) en veel water in de tent zijn we maar eerder naar huis gekomen. Dat risico heb jij iig niet gelopen. Fijn dat jullie toch nog thuis zijn gekomen. Ik snap dat je na je eerdere drama een btje sceptisch was.