Hump Day (= woensdag)

Opgelucht stel ik bij het wakker worden vast, dat ik me niet erger voel, dan gisteren. Daar was ik wel een beetje bang voor, want soms reageert mijn lichaam heel heftig op infecties en de fibromyalgiepijnen van gisteren beloofden niet veel goeds. Zoals zo vaak lijkt de mineral ice, die Rick op mijn rug, schouders en nek heeft gesmeerd voor het slapengaan, geholpen te hebben. Wat een superspul is dat toch!

Mijn keel doet nog flinke pijn en ik ben helemaal blij met het advies van bloglezeres Jolanda om kauwgom te kauwen. Dat blijkt erg goed te helpen. Ook tijdens het sporten kauw ik op een stuk.

Sharon, die weet, dat ik me niet lekker voel, loopt langs, terwijl ik op de Stairmaster sta, en wijst mij aan een van haar klanten aan als de "die hard". Het is ook wel even afzien, moet ik toegeven. Ik ben zo weinig verkouden, dat ik van tevoren online heb opgezocht of het wel goed is om daarmee te sporten. Alles wijst erop, dat het dat wel is, zolang je niet teveel wilt doen.

Na een uur cardio is mijn energie op en laat ik mijn plan om ook nog wat gewichten te doen varen. Misschien lukt dat vanmiddag tijdens Saskia's personal training sessie nog, anders moet het maar een paar dagen wachten.

Het is weer zulk schitterend weer en Cosmo verdient een lekker lange wandeling. We genieten beiden van de wandeling door de verschillende cul de sacs, die ik anders voorbij loop. De lucht is zo diepblauw, er is geen greintje luchtvochtigheid en letterlijk geen wolkje aan de lucht. Voor mij voelt dit al als de herfst. Ik bedenk me echter, dat dit in Nederland met 27 graden een warme zomerdag zou zijn.

Sharon heeft mij Plaka Grill's Avgolemeno soep aangeraden, die helpt haar enorm bij verkoudheden. Toevallig heb ik een coupon voor een gratis "appetizer" bij dat restaurant, waar ook soep bijhoort.

Het blijkt een kippesoep met orzo en citroen te zijn en ik eet het thuis op het deck op. Het smaakt werkelijk hemels! Sharon heeft niets te veel gezegd. Ergens is er, geloof ik, onderzoek, dat kippesoep helpt bij verkoudheden en dat is in dit geval zeker waar.

Na de lunch maak ik alvast wat dingen klaar voor Saskia de komende paar dagen. Zo moet je hier als ouders altijd een machtiging geven aan andere volwassenen om medische hulp voor je minderjarige kind te vragen, indien jij niet bereikbaar bent. Online zijn daar allerlei formulieren voor te vinden en ik schrijf er een uit voor Shannons moeder. Is dat in Nederland ook zo?

Shannon en Saskia komen uit school en verkleden zich om naar de sportschool te gaan. Daar wacht Sharon hen al op. Shannon denkt erover ook lid te worden, wat wel erg leuk zou zijn voor Saskia.

Halfhartig probeer ik wat gewichten, maar de energie is op. Sharon stelt voor, dat ik naar een nieuw cafe tegenover de sportschool ga om wat warme thee te drinken. Het gezellige Caffe Amouri serveert allerlei koffies en verschillende soorten thee, allemaal op een schoolbord geschreven. Het is moeilijk kiezen, want veel klinkt lekker.

Het wordt uiteindelijk een kop (nou ja, de beker is zeker drie koppen groot) groene thee met gembersmaak. Daar doe ik een ruime hoeveelheid honing in voor mijn keel.

Buiten staan een aantal stoelen en tafeltjes en ik ga in de schaduw zitten met mijn Kindle. Ik geniet van de thee en de warmte buiten en ben blij, dat ik niet in de koude sportschool zit te zwoegen. Soms is het nodig om gas terug te nemen, al vind ik dat weleens heel moeilijk.

Nadat ik de meisjes heb opgehaald, rijden we naar de Giant. Daar kiezen de dames allerlei lekkers uit voor hun dagen samen. De opwinding over dit avontuur is van hen beiden af te lezen. Ik voel me een stuk geruster, dan als Saskia helemaal alleen was gebleven. De hele buurt zal een oogje op hen houden en ze hebben elkaar. Beiden hebben een goed hoofd op hun schouders.

Na mij geholpen te hebben met de boodschappen uitladen, vertrekken de meisjes naar Shannons huis. Saskia blijft daar eten en huiswerk maken. Het doet me goed, dat de meisjes zo goed met elkaar kunnen opschieten. Shannon voelt, net als Leah, bijna als een derde dochter voor ons.

Voor morgenavond moet ik een cocktailjurk meenemen en het duurt even, voor ik mijn keuze heb gemaakt. Of eigenlijk, ik kan geen keuze maken, dus neem twee jurken mee (wel allebei een rood-zwarte combinatie) en zal morgen wel beslissen. Het weer in Seattle zal wisselvallig zijn (een van de redenen, dat wij er niet wonen), dus er moeten ook regenspullen mee.

Na ingepakt te hebben, gaan Rick en ik op het deck ontspannen. Hij grilt de kipspiesjes, die ik bij Giant heb gehaald en daarbij eten we bruine rijst en gestoomde tomaten. Op de kip doe ik de gember teriyaki marinade, die ik gisteren bij Whole Foods heb gehaald en die smaakt voortreffelijk.

Van het feit, dat we op 15 september nog buiten kunnen eten, genieten we volop. Alleen merkt Rick wel op, dat het om half acht al bijna donker is. De herfst is een van mijn favoriete seizoenen hier, maar de gedachte, dat de winter erop zal volgen, maakt het minder "favoriet". Nog maar niet teveel aan denken, hopelijk wordt het dit jaar een milde winter, al wijzen de eikels anders aan.