Kai even thuis

Kwart voor zes komt weer erg vroeg! Saskia gaat vanochtend weer met de bus mee, maar ik hoor later, dat die nog net zo vol zit, als de eerste dag. De telefoontjes naar de transportafdeling van FCPS hebben dus (nog) niets uitgehaald. Van iemand anders hoorde ik, dat het soms een maand neemt om alles recht te zetten. Hopelijk gebeurt dat, want met zijn vieren op een bankje is gewoon niet veilig!

De zon schijnt weer uitbundig en op het deck klets ik bij met Christine, terwijl ik een lekkere bak Douwe Egberts koffie drink. Als Christine en ik dichterbij elkaar hadden gewoond, zoals vroeger, waren we er vandaag samen op uit gegaan met dit prachtige weer.

In plaats daarvan ga ik naar de sportschool. Daar doe ik een half uur gewichten, twintig minuten op de stairmaster (iemand vroeg, wat voor soort machine dat is en hij ziet er zo uit, maar dan helaas zonder tv) en twintig minuten op de fiets.

Daarna houd ik het niet langer binnen uit. Ik rijd naar huis en beloof Cosmo een wandeling. Ik moet om hem lachen, want hij zeurt om uit te gaan en, als ik dan met de lijn kom, rent hij cirkels door het huis! Het duurt even voor hij netjes gaat zitten, de ondeugd! We lopen ongeveer een half uur door de buurt.

Nu we met zijn drieen zijn, merk ik, dat we bijvoorbeeld veel minder melk drinken. Voorheen gingen we met gemak door 3 gallons (ongeveer 12 liter!) per week, want Kai en Rick drinken veel melk. Nu halen we ternauwernood twee gallons.

Ook de wekelijkse Peapod bestelling heeft geen zin, want we hebben niet genoeg nodig om het rendabel te maken. Na meer dan een week hebben we wel melk en andere dingen nodig, ik moet duidelijk nog aan de "nieuwe" situatie wennen. Bij Whole Foods ga ik dus gauw even meer melk, brood en andere basisdingen halen.

Precies op tijd voor het telefoontje van General Electric, dat hun technicien onderweg is naar ons huis, ben ik terug. Er wordt met grote nadruk aangeraden eventuele huisdieren elders onder te brengen, dus ik laat Cosmo in de tuin als de deurbel gaat. Hij doet zo'n technicien natuurlijk niets, maar ik wil niet het risico lopen, dat die dan niet binnen wil komen of zo.

Onze bovenste oven warmt niet meer op en dat element is doorgebrand en moet opnieuw worden besteld. Gelukkig duurt dat niet lang en de technicien kan dinsdagmiddag al terugkomen om het te installeren. Dat kost weer een flinke duit, maar wel beduidend minder, dan een nieuwe ovencombinatie, dus we gaan er maar voor.

Saskia belt van school of ik haar en Laura en Abby op kan komen halen. Ze konden hun bus niet vinden. Dat zijn de kleine dingen, die laten zien, dat ze toch wel opeens naar een veel grotere school gaan, dan de veilige middle school. Ik stap meteen in de auto en haal ze bij de 7-Eleven op.

Thuis verkleedt Saskia zich, want ze heeft personal training. Sharon wacht ons al op. Ik besluit dan ook nog maar een uurtje te gaan sporten, want ik heb mijn boek mee. Op de cross trainer en fiets gaat de tijd lekker snel voorbij. Ik ga zo in mijn boek op (nieuwe serie van dezelfde auteur, als Amelia Peabody), dat ik schrik, als Saskia me op de schouder tikt, dat ze klaar is.

Rick is inmiddels ook thuis en hij en ik gaan samen naar Tysons Corner. Katja heeft bij de Gap een paar jeans weg laten leggen. Die zijn afgeprijsd van $69,50 naar $35 en in Blacksburg/Christiansburg is geen Gap te bekennen. Ik haal ze dus voor haar op.

Daarna lopen we naar Gordon Biersch voor hun "Oktoberfest" viering. Rick is lid van hun Steinclub en wordt ieder kwartaal voor zo'n avondje uitgenodigd. Ik probeer een van de bieren, die best lekker is, maar ik ben meer een wijnmens.

Het eten, dat we voorgeschoteld krijgen, is overwegend "Duitsig". Er zijn worsten met zuurkool en aardappelpuree, pretzels met mosterdsaus, schnitzels of gebakken zalm met spaetzle en rode kool en... steak taco's! Die laatsten werken op mijn lachspieren, want daar is toch niets Duits aan! Maar ze smaken voortreffelijk en de rest ook. Er gaat toch niets boven een gratis maaltijd. Voor Saskia nemen we de Southwest Rolls mee, die vindt zij heerlijk.

Thuis wacht ons een grote verrassing: Kai! Charlie en hij zijn hier vannacht voor een concert in Washington en het nam ze veel minder tijd om hier te komen, dan ze dachten.

Wat is het heerlijk om mijn grote zoon weer een flinke omhelzing te geven! Het is toch alweer 3,5 weken geleden, dat we hem voor het laatst zagen. Kai vindt het duidelijk heerlijk om zo als verloren held te worden binnengehaald, ha ha!

Ze blijven maar een kwartiertje, want dan is het tijd om naar het concert te gaan. Op weg daarheen belt Kai nog, want om de een of andere reden heeft de GPS hen naar Arlington geleid. Gelukkig ken ik de omgeving zo goed, anders zou ik geen idee hebben, waar ze zijn. Nu kan ik ze de goede kant opsturen en gelukkig werkt de GPS dan opeens ook weer mee. Ik ben maar blij, dat Kai niet alleen is gegaan, nu kan Charlie hem navigeren via mij.

In ieder geval ziet Kai er goed en verzorgd uit, hij kan dus duidelijk voor zichzelf zorgen. Ook Charlie ziet er netjes en happy uit. De mannen redden het wel daar in het verre, maar toch ook relatief dichtbije Richmond.

Er liggen trouwens overal nu al heel veel eikels op de grond en de eekhoorns zijn al vroeg bezig. Dat betekent in de folklore, dat we weer een lange strenge winter zullen krijgen. Dat mag ik toch even heel hard niet hopen!