Dag 2: Naar Cannes via de kustroute

Midden in de nacht hoorde ik het opeens hard regenen en donderen. Het is dan ook bewolkt bij het opstaan. Vandaag is de dag van de gesponsorde activiteiten. We konden uit een heel lijstje kiezen.

Tijdens het ontbijt horen we van de mensen, die bij ons aan tafel zitten, dat er flinke regen wordt voorspeld en hun catamarantocht daarom is afgelast. Gelukkig hebben wij ons daar niet voor opgegeven, maar een huurauto voor de dag gekozen.

We moeten ons bij het L'Hermitage hotel, waar ook een deel van onze groep logeert, melden en een heel geanimeerde Francaise, die in Cannes woont, leidt ons naar het verhuurbedrijf. Terwijl Rick de formaliteiten afhandelt, vertelt zij mij, wat de mooiste weg naar Cannes is en waar we onderweg absoluut moeten stoppen. Zeer behulpzaam!

In ons schattige rode Fiat 500-tje rijden we niet veel later weg uit Monaco. Wat een leuk autootje is dit! Het is ook milieu verantwoordelijk, want de motor slaat af, als je bij een stoplicht stopt en start weer, als je de koppeling indrukt.

Rick doet het weer prima met de versnellingen, in Ierland heeft hij genoeg praktijk gehad. De heuvels zijn hier flink, dus dat is even wennen. Ook zijn hier enorm veel motoren en scooters, die overal tussendoor schieten, maar het gaat allemaal goed.

We rijden de kustweg naar Cannes en maken een klein omweggetje voor St. Jean Cap Ferrat. Ondanks de bewolking kan ik me zo voorstellen, dat allerlei 19e eeuwse schilders naar dit gebied trokken!

Voor Villefranche stoppen we om een foto van het uitzicht over dit kleurige plaatsje en zijn jachthaven te nemen. Bij een Carrefour daar kopen we wat soda's voor onderweg. We vinden het beiden altijd leuk om in een supermarkt in het buitenland te lopen, dus we lopen door alle gangpaden.

Ook over Nice hebben we goed uitzicht van boven. We rijden over de Promenade des Anglais (ik lees in de gids, dat de Britten Nice tot de badplaats, die het nu is, hebben gemaakt), maar stoppen hier vandaag niet. Dat staat voor morgen op het programma. Vandaag rijden we door naar Antibes. Ondanks het dreigende weer moeten we hier gewoon uitstappen. Niet voor niets was Picasso verliefd op dit middeleeuwse stadje!

We lopen wat rond en ik vooral geniet van de ambiance van de Provence, die hier zo goed naar voren komt. Wat zou ik hier graag foto's maken van de bloeiende lavendel en zonnebloemen, als die bloeien! Het waait enorm en als we een flinke donderklap horen, gaan we gauw terug naar de auto. Niets te vroeg, want er barst een gigantisch onweer los!

Dacht ik, dat we in ons gebied zware buien krijgen, hier kan het er ook wat van! Ook in Cannes plenst het nog flink en dondert en bliksemt van jewelste. Ik zegen het feit, dat ik, behalve een paraplu, mijn regenjack ook mee heb.

We haasten ons naar een rijtje restaurants en kiezen Le Caveau, waar er nog plaats is op het (overdekte) balkon. Mijn bouillabaise smaakt heerlijk en Ricks tournedos zo te zien ook.

Het geluk is met ons. Het is droog, als we het restaurant uitkomen. We lopen door de gezellige winkelstraat naar het Palais des Festivals. Het is zo'n onwerkelijk gevoel, dat we nu zomaar even in Cannes lopen! In mei lopen hier alle filmsterren en andere bekenden ook. Bij het Palais is het druk, want zo te zien begint er net een conferentie over tekenfilms.

Net voor het weer begint te regenen, lukt het me nog wat foto's van de jachthaven met het oude gedeelte van de stad op de foto te krijgen. Helaas hebben we geen tijd die oude stad te verkennen en in de regen is dat toch al minder. We lopen dus weer naar de auto en zetten onze tocht voort.

Van verschillende kanten is mij aangeraden St. Paul de Vence te gaan bezoeken en terecht! In dit dorpje zou het zo nog 1600 kunnen zijn! Als we aankomen zien we het al bovenop een heuvel liggen.

Het is net weer even droog, dus we verkennen de straatjes en kijken naar de kunst in de vele galerijen. Onderaan de heuvel drinken we nog snel een drankje bij Cafe de la Place en halen onze auto nog net voor er weer een bui losbarst.

De tijd begint nu wel te dringen, want de auto moet voor zes uur terugzijn. We nemen de autoroute dus maar terug. Eenmaal terug in Monaco kunnen we niet meer vinden, waar we de auto moesten afgeven. Ik bel het bedrijf en we mogen gewoon naar het L'Hermitage hotel gaan.

Daar staat de medewerker al klaar en checkt of we geen extra schade (er is al heel wat hagelschade aan dit autootje) hebben aangebracht. Gelukkig was er vandaag geen hagel en heeft Rick ons veilig tussen de motoren e.d. heen gelaveerd, dus we kunnen de auto met een gerust hart teruggeven.

Terwijl we naar het hotel lopen, zie ik achter ons een wel zeer dreigende zwarte lucht en inderdaad, zodra we binnen zijn barst het los. Wat hebben we vandaag geluk gehad! Iedere keer, als we buiten wilden zijn, werd het net even droog!

Moe van alle indrukken wil ik even op de kamer bijkomen. Rick wil wel graag naar de cocktailreceptie van zes tot zeven, dus kleedt zich in zijn tweede mooie pak en trotseert de stortregens. Ik ga lekker lezen en nagenieten van de prachtige dag, die we hadden, ondanks het weer. Met mijn liefde voor geschiedenis is dit helemaal "mijn" soort van gebied!

Het miezert nog wat, als we niet veel later naar de overkant lopen voor ons avondeten, maar ik heb op de BBC gezien, dat het morgen schitterend weer gaat worden, helemaal goed! Vanwege de regen krijgen we een tafeltje binnen in het Cafe de Paris. Dit Cafe staat bekend om zijn terras, vanwaar je goed uitzicht hebt op het befaamde casino. Ook binnen is het gezellig, een typische Franse brasserie.

Mijn favoriete steak tartare staat op het menu en die bestel ik dus. Ik krijg er sla en frietjes bij en die sla vooral vind ik heerlijk. Hij wordt met echte vinaigrette geserveerd en is, wat wij "butter lettuce" noemen en die nog steeds vrij duur is in ons gebied, maar feitelijk de "Nederlandse" sla, die ik mijn hele jeugd gewend was.

In dit restaurant werd, volgens het verhaal, de crepe Suzette uitgevonden. Groot is onze teleurstelling, als die ("nog", volgens de serveerder) niet op het menu staat. Dan bestellen we maar de profiterolles, die lekker zijn, maar meer dan we opkunnen.

Het valt ons al de hele tijd op, dat de porties hier enorm zijn, overal. Het is al een tijdje geleden, dat we in Frankrijk waren, maar ik kan me zulke hoeveelheden niet herinneren. De hors d'oeuvres zijn genoeg voor een hoofdmaaltijd!

Vanavond is onze casino avond. Met onze hotelkaarten komen we gratis binnen en nemen plaats aan de 25 euro minimum black jack tafel. Het is er stil en saai, tja, we zijn de glamour en glitz van de Amerikaanse casino's gewend. Daar wordt nog weleens gegrapt en is er regelmatig commentaar. Hier is het muisstil en het "spel"gevoel krijg ik niet, het is me net te serieus.

Rick heeft geen geluk, ik een beetje, maar we geven het al gauw op. We proberen nog even het casinogedeelte naast Cafe de Paris, maar ook daar is het een saaie boel. Misschien wel, omdat het maandag is, kan ook heel goed. Bijkomstig voordeel van vroeg stoppen is, dat we niets verliezen. Doodmoe rollen we ons bed in, wetend, dat we het uiterste uit deze dag gehaald hebben!