Dag 3: Nice en Italie

Zoals de BBC beloofde, is het schitterend weer. Gauw gaan we naar beneden om te ontbijten en nemen onze spullen voor de dag mee. We willen er alles uithalen, wat er inzit! Vandaag hebben we zelf een auto gehuurd van Hertz. Dit keer krijgen we een Chevrolet Aveo mee.

Via de autoroute rijden we naar Nice, waar we de oude stad gaan verkennen. De schilder Matisse verkoos Nice als zijn woonplaats en ik zie meteen waarom. We parkeren onder de bloemenmarkt (de grote ondergrondse parkeergarages overal zijn ideaal!) en genieten van de kleurrijke standjes.

Dan lopen we naar de Cathedrale St. Reparate, een prachtige barok kerk, waar men net de bloemen aan het “verschonen is. We slenteren door de nauwe straatjes en onze fototoestellen werken overtijd. Op Place Garibaldi drinken we op een terrasje een capuccino, helemaal tussen de Fransen en hun kleine hondjes in. Opvallend, hoeveel Yorkshire terriers hier rondlopen!

Inmiddels heeft Rick niet alleen een laptop, maar ook twee zware kristallen en meer gekregen om mee terug te nemen. Allemaal erg mooi en leuk, maar er werd niet aan het extra gewicht gedacht, dat in het vliegtuig meemoet! Met de restricties tegenwoordig kunnen die dingen niet in onze meegebrachte tassen. We kopen dus maar een stoffen strandtas bij een standje in Nice. Hij heeft een rits en we zullen er niets breekbaars in doen, hopelijk overleeft hij het.

Na nog een paar mooie barok kerken bezocht te hebben, lopen we terug naar de markt. We zien een filmploeg bezig bovenaan een trap en als zij klaar zijn, lopen we ook naar boven. Zo hebben we prachtig uitzicht over de kleurige kraampjes en huizen erachter. Ik zou hier wel weken door kunnen brengen!

Rick probeert mij altijd zover te krijgen om een paar maanden een appartement in Nederland te huren, maar daar kan ik niet warm voor lopen. Als hij voorstelt dan hier eens te kijken, zie ik het helemaal zitten. Dit klimaat is zoveel beter voor mij en ik voel mij in Frankrijk ook thuis, tenslotte heb ik een groot gedeelte van mijn jeugd in Franssprekende landen gewoond. Dat is allemaal echter nog toekomstmuziek, maar wel leuk om eens te dromen.

We lopen nog even langs de boulevard en moeten natuurlijk ook onze voeten in de Middellandse Zee steken. Wat een rotsachtig strand hier! Je wilt zeker waterschoenen aan, die wij natuurlijk niet hebben. De zee is prachtige gekleurd, zo diep lichtblauw en blauw, alweer kan ik me helemaal voorstellen, waarom de Cote d’Azur zo graag geschilderd werd en wordt.

Dan is het tijd om afscheid van Nice te nemen, want we hopen in Italie te lunchen. We nemen de autoroute naar Italie, waar die overgaat in de Autostrada dei Fiori. Dit is voor ons beiden de eerste keer, dat we als volwassenen in Italie zijn. We rijden naar Sanremo, waar Rick zijn echte vuurdoop “Italiaans” rijden krijgt. Zijn hart klopt in zijn keel, als hij eindelijk de auto veilig in een garage heeft kunnen parkeren!

Op zoek naar een leuk restaurantje lopen we de heuvel op en komen al gauw in de nauwe straatjes van het oude gedeelte terecht. Wat is dit ook weer een leuk stadje! Overal hangt ook de was buiten, denkelijk een dag verlaat, na de regen van gisteren. Ik had nog wel langer willen verkennen, maar de magen rommelen.

Aan het grote stadsplein kiezen we een tafeltje op het terras van Il Profumo del Mosto, waar ik een quattro stagioni pizza bestel (in het Frans, want tot mijn schande kan ik, ondanks vier jaar studie, mijn Italiaans niet tevoorschijn toveren, zoals dat met Franks en Duits wel lukte), die staat voor mij synoniem met Italie. Rick neemt een zalm bruschetta. Beiden zijn weer enorme porties, waarvan we maar de helft opkunnen, en het kost nagenoeg niets.

We zoeken de auto weer op en rijden richting Menton. Op de heuvels vallen de vele kassen op. “Dei Fiori” is duidelijk een terechte naam voor deze autoweg! Bij Menton gaan we de snelweg af en vinden in het stadje weer een parkeergarage in de buurt van het Hotel de Ville. Dat is een mooi oud gebouw met palmbomen aan weerszijden.

We lopen naar de zee en dan door het oude gedeelte met zijn gezellige winkeltjes naar de Basilique St. Michel, die helaas dicht is. Daar komen de kinderen net uit school en tussen een stroom van Franssprekende kinderen en ouders lopen we weer naar beneden. Ook deze plaats ademt weer die typisch Mediterranese sfeer.

Via de kust rijden we terug richting Monaco. We genieten van prachtig Cap Martin en worden getrakteerd op mooie uitzichten op Monte Carlo en de rest van Monaco. Rick wil graag een Monaco bierflesje als souvenir, dus we stoppen bij een paar supermarkten om te kijken of ze die verkopen. Dat blijkt niet het geval.

De enige plek, waar Rick ze gezien heeft, is in het oude stadje Monaco-Ville. We brengen de auto terug en lopen dan naar de bushalte, waar de bus net aankomt. Er gaat toch niets boven Europees openbaar vervoer! We hebben het in Washington in vergelijking met andere steden in de VS niet slecht, maar zo efficient is het ook weer niet.

Bij een cafeetje tegenover het prinselijk paleis nemen we plaats op het terras. De serveerder is heel vriendelijk (de meeste mensen deze reis trouwens ook) en vertelt over de vlag van de prins, die vandaag niet waait, omdat zijn hoogheid niet thuis is. Ook verkoopt hij Rick graag een ongeopend flesje Monaco bier en geeft hem zelfs nog een paar Monaco onderzetters.

We nemen de bus terug naar het hotel en maken ons klaar voor alweer de laatste avond hier. We hebben een reservering bij Pacific en nemen een taxi daarheen, want Rick dacht, dat het ver weg was. Mij leek het op de kaart heel dichtbij, maar ik vertrouw op hem. Het restaurant blijkt nog geen vijfhonderd meter verderop te liggen. Toch vraagt de taxi chauffeur zonder blikken of blozen tien euro en Rick geeft hem nog een euro fooi ook. Die man heeft een goede avond aan ons!

Een reservering was ook helemaal niet nodig, want wij zijn vrijwel de enige gasten. We krijgen een gezellig tafeltje buiten en, omdat er niemand anders is waarschijnlijk, prima bediening. Het eten is een fusie van Aziatisch en Italiaans, wat ons nieuwsgierig maakte. Ik kies twee voorgerechten, een carpaccio van zeebaars en een gazpacho. Het is voortreffelijk bereid, maar ook hier weer zijn de porties zo enorm, dat ik het niet opkrijg! Intussen komt de serveerder lekker Frans kletsen, heel goed voor mijn vocabulaire. Al met al is het een gezellige laatste maaltijd hier in het mooie Monaco.

Ricks collega heeft hem over de Buddha bar in het casino vertelt en hij wil die graag nog bezoeken. Het blijkt er een stuk levendiger te zijn, dan in het casino zelf. We bestellen een paar drankjes en Rick vraagt de naam van de zanger, die ze hebben spelen, want het is mooie muziek. Die blijkt Turks te zijn, het zal me benieuwen of Rick er iets van online vindt.

We hebben, met alle nieuwe “cadeaus” (er liggen twee foto’s in mooie lijsten op ons bed vanavond), wat tijd nodig om te pakken, want de bagage moet morgenochtend om kwart voor zeven voor onze deur staan. Met de extra tas past het gelukkig allemaal en we denken geen overgewicht te hebben. Wat is de tijd weer omgevlogen, maar wat hebben we ook enorm veel genoten, gezien en gedaan in zo’n korte tijd! Ik kan niet wachten, tot ik mijn foto’s kan bekijken.