De reis naar Nice en hoe wij gewoon niet meer zonder problemen kunnen reizen :(

Na afscheid van ons genomen te hebben vertrekt Saskia naar school en Rick gaat vanochtend nog naar zijn werk.  Ik haal het waarempel naar Sharons core training klas, die dit keer intensief is.  Na afloop doe ik een half uur interval op de stairmaster, wat lekker gaat.

Inmiddels is de regen van gisteren alweer helemaal verdwenen en schijnt de zon vrolijk.  Ik heb Saskia beloofd haar spullen vast naar de Leogues te brengen.  Ik besluit de benenwagen te nemen en Cosmo gaat mee, zodat ik twee vliegen in een klap kan slaan.  Het zal een grappig gezicht zijn, want Saskia heeft net zo'n groot kussen, als ik, dus het is een flinke tas, die ik door de straten van Vienna trek.

Niall en Serena zijn beiden thuis en Serena en ik bespreken vooral morgenavond, de Homecoming Dance.  Daar is weer allerlei drama gaande tussen vrienden en vriendinnen van Saskia en Aoife, terwijl die twee nogal nuchter zijn.   De een wil wel van tevoren uit eten, de ander niet, de een wel foto's, de ander niet (ik hoop niet, dat zij wint!). We zijn het erover eens, dat we alleen kunnen luisteren en voorzichtig adviseren, ze zullen het allemaal toch onderling moeten uitvechten.

Cosmo en ik wandelen verder en dan is het tijd om hem naar de kennel te brengen.  Hij vindt het daar duidelijk heerlijk, want de medewerksters worden zeer enthousiast begroet.  Hij kent ze duidelijk goed en zij hem.  Ik laat hem daar altijd met een goed gevoel achter.

Als Rick thuiskomt pakken we de auto in en rijden naar Dulles Airport.  Alles lijkt van een leien dakje te gaan.  We checken bij Premier in, krijgen stoelen in Economy Plus (lekker veel beenruimte!) aan het gangpad, Rick voor mij, er zijn geen stoelen naast elkaar, maar ach.  Ook de veiligheidscontrole, waar we ook in de Premier rij mogen, verloopt snel.  In de C terminal drinken we even een drankje en gaan dan naar de gate.

Net als ze aan het boarden beginnen, komt de piloot naar buiten.  Uh oh, dat is nooit een goed teken!  En inderdaad, een van de brandstofmeters werkt niet goed en we krijgen een vertraging van zeker een half uur.  We hebben een overstaptijd van een uur en veertig minuten, dus we maken ons nog geen zorgen, want door de wind mee zal er ook nog tijd worden ingehaald.

Echter, een half uur later komt een sombere piloot omroepen, dat dit vliegtuig niet zal vertrekken.  Er wordt nu zo spoedig mogelijk een nieuw vliegtuig gezocht.  Gauw bel ik Niall, die reisagent is, en vraag hem, welke latere vluchten er van Frankfurt naar Nice gaan morgen.  Dat zijn er drie, maar er is alleen nog plaats op de vlucht van 22 uur!  Ik bel United om te kijken, of ze ons op een van de eerdere vluchten op de wachtlijst kunnen plaatsen, maar de agent, die ik aan de telefoon krijg, is heel optimistisch, dat we onze oorspronkelijke vlucht gaan halen.  Nou, dat hopen we dus maar.

Wonderbaarlijk snel wordt er een nieuwe 777 gevonden en een uur te laat kunnen we daar aan boord.  Het duurt nog bijna drie kwartier voor we ook echt het luchtruim kiezen, dus we hebben een flinke vertraging.  De piloot belooft echter zoveel mogelijk tijd in te halen.  We moeten het nu toch overgeven, dus ik neem me voor er de komende zeven uur niet over te zitten stressen.

Voor we opstijgen, verhuizen de moeder met zoontje, die naast Rick zaten, naar achteren om dichter bij de vader te zitten.  Dit laat de twee stoelen naast Rick open en dat lijkt me wel wat.  In het midden zitten vind ik niets, maar op deze manier is mijn rechterarm helemaal vrij.  Ook heeft de oude man naast mij al aangekondigd vaak op te zullen moeten staan, waar ik weinig zin in heb.  Ik ga dus lekker toch naast mijn mannetje zitten.

Dit keer heb ik voor het avondeten eens een "special meal" gereserveerd en wel een lfml (low fat meal).  Ik heb zo'n hekel aan die massale kip- en pastamaaltijden en mijn ervaring is, dat de speciale maaltijden veel lekkerder zijn.  Dat blijkt inderdaad ook nu het geval te zijn.  Ik krijg kip in een lekker sausje met een mix van allerlei granen en broccoli en worteltjes.  De brei van Rick, die kip moet voorstellen, ziet er zeer onappetijtelijk uit!

Na het eten gaan we een poging wagen toch wat te rusten, al kunnen we geen van beiden echt slapen in vliegtuigen.  Het helpt, dat we veel meer beenruimte hebben en de stoel naast mij leeg is.  Zo kan mijn tas onder die stoel en ik mijn benen helemaal strekken.  Zoals altijd slaap ik niet, maar doezel toch wel en dat is ook rust.  Iedere paar uur neem ik Jet Zone, het homeopathische middeltje tegen jet lag, dat volgens mij echt helpt.

Toch al vrij snel, dus ik denk, dat ik toch zo af en toe even ben weggezakt, gaan de lichten weer aan voor het ontbijt.  Dat voelt gewoon zo raar, ontbijt, als het voor jouw gevoel een uur 's nachts is.  We krijgen een yoghurtje en een bananenbroodje, best lekker.  Maar de koffie, die erbij geserveerd wordt, is het lekkerst.  Voor de verandering is hij echt sterk, precies, wat ik nodig heb.

Spoedig na het ontbijt landen we in een regenachtig Frankfurt.  Het is 8:13 en onze vlucht naar Nice zal om 8:40 vertrekken.   Als blijkt, dat we, net als met de Air Canada vlucht in juni, met bussen naar de terminal gebracht worden, vervliegt ieder sprankje hoop, dat we nog hadden om die vlucht te halen.  De Nederlandse flight attendant vertelt ons, dat er zestien mensen in hetzelfde bootje (of in dit geval niet-vliegtuig) zitten.  Ik zal eens een internationale reis zonder problemen maken, zeg (nou ja, eerlijkheidshalve ging Aruba goed)!  Rick grapt al, dat hij voortaan maar apart van mij gaat reizen.

We sluiten aan in de rij bij de United transfer desk, die flink lang is, want er zijn ook mensen met andere bestemmingen, die hun aansluitingen hebben gemist.  Ik hoor een Lufthansa medewerker tegen een ander opmerken, dat al die Nice mensen met de vlucht van 22 uur vanavond meemoeten.  Het zal toch niet?  Ik moet er niet aan denken, dertien uur op deze luchthaven!

Gelukkig kan de baliemedewerkster ons geruststellen.  We kunnen via Stuttgart een stuk vroeger weg.  We zullen nog zo'n zes uur later, dan geboekt, aankomen, maar ik ben al blij, dat we uit Frankfurt wegkunnen.  Het meeste van de communicatie laat Rick aan mij over en ik ben er trots op, dat ik me, na het heel veel jaren niet te hebben gesproken, nog redelijk goed kan uitdrukken in het Duits.

Op de regionale vlucht van Frankfurt naar Stuttgart krijg ik business class en Rick economy.  Ik heb meer beenruimte, maar kan me niet voorstellen, dat business op zo'n korte afstand zoveel meer voorstelt, dan economy.  Dat heb ik mis.  In die vijfentwintig minuten krijgen we een drankje en een  minimaaltje met haringsalade, een hamcanape en een toetje geserveerd en daarna nog een reep chocolade.  Leuk!

Tijdens de landing in Stuttgart zie ik allemaal leuke dorpjes onder ons wegglijden met van die typisch Duitse kerkjes.  Dit is toch ook een mooi land.  Ook in Stuttgart moeten we weer in de bus.  Dit is wel een mooier vliegveld, dan dat van Frankfurt.  We nemen plaats in het cafe en eten ham- en kaaspanini's.  We hebben hier bijna drie uur overstaptijd.

Eindelijk is het tijd om naar de gate te gaan, maar we hebben nog geen boarding passes.  Bij geen enkele Air Berlin balie staan medewerkers.  Pas drie kwartier voor ons vertrek komt er iemand bij onze gate.  Bijna stuurt ze ons nog buiten de veiligheidscontrole om in te checken, maar kan dan toch voor onze boarding passes zorgen.  Over de bagage kijkt ze nogal bedenkelijk, alleen, en Rick en ik zien die ook het vliegtuig niet ingaan.  Het zal toch niet?

De vlucht naar Nice verloopt snel.  Ik probeer wat te slapen, want ben inmiddels echt uitgeput.  We landen op tijd en worden door mensen van de Platinum Club opgevangen.  Onze bagage is er inderdaad niet, balen!!  We geven het aan bij de balie en men zegt, dat alles vanavond om tien voor half zeven aan moet komen.  Ik geloof het pas, als ik het zie, want het was een heel ingewikkeld gedoe tussen Lufthansa en Air Berlin.  We komen wel in grote problemen, als we het morgen niet hebben, want zonder cocktailkleding is er geen gala en alle winkels zijn zondags dicht.  Allemaal even duimen, dat het vanavond inderdaad aankomt!

Verder zijn we met een chauffeur naar Monaco gebracht, waar we een werkelijk schitterende kamer met uitzicht op de jachthaven hebben.  Ik probeer heel hard er toch van te genieten, maar vind het even erg moeilijk.  We hadden ons hier zo op verheugd en nu moeten we in onze vieze vliegtuigplunje naar de receptie.  Als alles vandaag of morgen aankomt, gaat het nog wel, maar ik hoop dus heel hard, dat de bagage niet zoek is!

Update: We hebben een heel gezellige receptie gehad, ondanks onze plunjes, hoewel Rick zich duidelijk niet op zijn gemak voelde bij een van de grote bazen.  Voor mij is dit een snoepreisje, voor hem heel belangrijk werk gerelateerd, ondanks de "prijs", ik vind het voor hem dan ook het vervelendst, dat het niet zo loopt, als gehoopt. 

Twee van de drie tassen zijn er (de derde staat in Stuttgart weet ik zeker, want ik heb hem de band op zien gaan, dus daar moeten we morgen achteraan).  De kleding en toiletspullen dus, maar stomgenoeg zitten alle schoenen in de derde tas (en mijn fibromyalgiekussen, wat ik ook erg nodig heb).  Gewoonlijk pakken we niet zo, zul je net zien, dat het nu dus misgaat. 

Enfin, morgen komt die andere tas hopelijk en anders gaan we op blote voeten of alle foto's zijn voetloos, want onze schoenen zullen als modderschuiten staan.  Gelukkig is dat maar een klein gedeelte van het geheel.  Ik moet trouwens zeggen, dat ik heel blij ben  met het Duits en Frans, dat ik vandaag ergens vandaan haalde, want een heel aantal medewerkers op de vliegvelden spraken maar erg weinig Engels.

Het internet is superlangzaam hier, dus het kan zijn, dat ik gewoon in woord schrijf en jullie het hele verhaal in een keer te lezen krijgen.