De terugreis

Om kwart over zes gaat de wekker en keurig net voor kwart voor zeven staan onze tassen op de gang. Terwijl Rick nog wat laatste handbagage inpakt, ga ik uitchecken. Gisteren werkte, nadat we op de 20 euro optie hadden geklikt, het internet helemaal niet, dus ik bereid me voor te klagen over die kosten. Tot mijn verbazing staat er echter helemaal geen internet op onze rekening! Gelukkig, want het was gewoon bar slecht.

In de grote eetzaal smullen we nog van een laatste croissant en café au lait en lopen dan naar buiten, waar de busjes al staan te wachten. Onze vlucht vertrekt om kwart voor negen en we gaan pas om kwart over zeven richting vliegveld! Voor ons Amerikanen en Canadezen (waarvan er een paar in onze van zitten) is dat ongehoord. Wij moeten altijd minstens twee uur van tevoren aanwezig zijn.

Gelukkig gaan het inchecken en de veiligheidscontrole heel snel en met een bus worden we naar het vliegtuig naar Muenchen gebracht. Daar moeten we nog even wachten tot de bagage van een paar reizigers, die niet op kwamen dagen, uit het ruim is gehaald en dan vertrekken we redelijk op tijd. Dag, Mediterranese Zee, we zijn nu helemaal van plan om zo snel mogelijk onze Italiaanse vakantie bewaarheid te laten worden. Inmiddels hebben we heel wat mijlen opgespaard.

De vlucht naar Muenchen verloopt soepel. Alweer met de bus worden we naar de terminal gebracht, waar we door een paspoortcontrole moeten. Vreemd genoeg hoeven we niet, zoals in Frankfurt, door een veiligheidscontrole. Het vliegveld van Muenchen is tot fijnste vliegveld van Europa verkozen en terecht. Er zijn leuke winkels en we kopen nog wat Duits lekkers voor Saskia van onze laatste euro’s. Ook nemen we een broodje mee om aan boord te eten, want het eten op de heenweg was niet om over naar huis te schrijven (hoewel ik mijn low fat meal wel redelijk vond, maar het was heel weinig).

Keurig op tijd begint men met boarden en Rick en ik hebben weer gangplaatsen achter elkaar. De low fat maaltijd is dit keer erg lekker, kip met julienne van groentes en orzo. Toch is het weer twee happen en op, dus ik ben blij met mijn broodje. De vlucht naar Washington duurt acht uur en drie kwartier. Een van de langere vluchten, die ik ooit heb gemaakt, maar met het schrijven van dit blog en mijn Kindle gaat de tijd snel voorbij.
Een half uur voor op schema landen we weer in Virginia. Het is maar koel buiten, zo’n 16 graden. De immigratielocaties op dit vliegveld zijn wat veranderd. Mensen, die overstappen, gaan nu naar een ander gedeelte, dan mensen, die in Washington blijven. Met een busje worden wij “blijvers” naar de hoofdterminal gebracht en daar zien we tot onze verrassing, dat er vrijwel niemand in de rij voor Amerikaanse staatsburgers staat. Dat is weleens anders geweest. Nu is de rij met buitenlanders flink lang. Al met al staan we na veertig minuten met onze bagage buiten, wat voor ons een record is.

Thuis begint Rick met uitpakken en ik ga Cosmo halen. Eindelijk zijn we een keer op tijd thuis om hem ook meteen weer thuis te hebben. Het is alweer zo’n surrealistisch gevoel, dat we gisteren nog in Italie en vanochtend in Monaco en Muenchen liepen. Wat een uitvinding toch, die vliegtuigen, de 777 vandaag zat vol, dus met zijn bijna driehonderden vlogen we even over de oceaan.

Saskia komt, na met haar vriendinnen huiswerk te hebben gemaakt, ook weer thuis. Ze zit vol verhalen over Homecoming en is blij met de cadeautjes, die we voor haar mee hebben genomen.

En nu is het zaak om lang genoeg wakker te blijven, dat we morgenochtend niet om vier uur ‘s ochtends klaarwakker zullen zijn. Dat valt nog niet mee! Voor de foto’s heb ik vanavond geen fut meer, maar dat geeft me morgen weer de gelegenheid verder na te genieten. Wat een super paar dagen waren dit!

PS: De rest van het verslag staat hieronder.