Leren over de persoonlijke kant van de Amerikaanse Burgeroorlog

Helemaal niet lekker voel ik me bij het opstaan. Niet alleen doen al mijn spieren pijn, maar zelfs mijn huid doet pijn bij het aanraken. Dat heb ik al een hele tijd niet meer gehad, bah!

Wetend, dat beweging echt het beste helpt, ga ik toch naar Sharons core training. Zij werkt vandaag met rubber banden, wat ik prima vind, want dat is iets minder zwaar, dan gewichten. Na afloop ga ik nog een half uurtje rustig op de fiets.

Thuis neem ik Cosmo mee voor een wandeling door de buurt. In oktober vind ik dat altijd zo leuk met de verkleurende bladeren en Halloween versieringen overal. Het voelt ook echt herfstachtig, zonnig, maar met een kille wind. Ik moet vooral enorm lachen om wat ze dit keer weer met het varken "Hornsby" hebben gedaan voor Halloween!


Al een tijdje ben ik heel benieuwd naar een nieuw te bezoeken Burgeroorlog plek hier in de buurt, "historic Blenheim". Ik zoek het online op en zie, dat er iedere middag om een uur een rondleiding is. Het is bij twaalven, dus ik eet gauw wat overgebleven soep als lunch en ga op weg.

Old Town Fairfax is het plaatsje naast Vienna, waar al sinds 1800 het gerechtshof van onze county is gevestigd. Het speelde een belangrijke rol tijdens de Burgeroorlog en daar zijn nog allerlei voorbeelden van over.

Een daarvan is het uit 1859 daterende landgoed van de familie Wilcoxon. In hun huis waren op verschillende tijden tijdens de Burgeroorlog Noordelijke soldaten gelegerd. Die soldaten verveelden zich en bekladden de nog niet beschilderde of behangen muren van het huis met hun "graffiti".

De Amerikaanse Burgeroorlog zei mij eigenlijk nooit zoveel, maar hier in Virginia zijn zoveel herinneringen eraan, dat ik er steeds meer in geinteresseerd raak. Vooral de menselijke aspecten eraan intigreren me.

Want wat waren het een verschrikkelijke tijden voor de jonge mannen, die vochten. De omstandigheden waren erbarmelijk en het gros overleed aan ziektes en andere kwalen, die niets met vechten te maken hadden. Via de Civil War Trails zou je hele reizen kunnen maken om over deze bloederigste oorlog in de Amerikaanse geschiedenis te leren. Ik bezoek ze stuk voor stuk langzamerhand.

Bij het bezoekerscentrum van Blenheim zie ik maar een auto staan. Storm loopt het vandaag duidelijk niet! Binnen stelt Andrea zich aan mij voor en vertelt meteen zeer onderhoudend over de geschiedenis van het landgoed.

We wachten nog even op Emily, een nors meisje, dat kennelijk in de leer is om hier ook rondleidingen te geven, en dan begint de tour. De graffiti in het huis bestaat uit handtekeningen, tekeningen en opmerkingen.

Bijzonder is, dat dit huis van een Zuidelijke familie was en Noordelijke soldaten op de muren schreven. Toch heeft niemand van de komende generaties (het huis was tot 1999 bewoond door afstammelingen van de Wilcoxons) de muren schoongemaakt, op de zolder zijn ze zelfs helemaal in oorspronkelijke staat gebleven. In de rest van het huis is er overheen geverfd of behangen, maar worden nu door een archeologe zoveel mogelijk van de schrijfsels op die muren ook weer blootgelegd.

Omdat de zolder van het huis niet veilig is om te bezoeken, is er met behulp van digitale fotografie een replica van gemaakt in het bezoekerscentrum. Andrea vertelt me eerst wat over de drie verschillende periodes, dat hier in 1861, '62 en '63 soldaten kampeerden.


Tijdens de laatste periode werd het huis ook als ziekenhuis gebruikt, verder werden van hieruit Noordelijke campagnes gevoerd. Zo leer ik, dat de generalen Kearney en Stevenson sneuvelden op het slagveld, waar nu Fair Oaks Mall staat. Na de bouw van de mall, zo vertelt Andrea, werd men zich bewust van de noodzaak tot preservatie en restauratie van slagvelden en andere Burgeroorlog monumenten.

Het "leuke" aan de graffiti in dit huis is, dat men via de National Archives van alles uit kan vinden over de levens van die soldaten tijdens en na de oorlog. Als ik Andrea vertel, dat ik oorspronkelijk uit Nederland kom, wordt ze helemaal enthousiast. Tussen de vele Duitse soldaten, die zo van de boot het slagveld op werden gestuurd, zat namelijk ook een Nederlander, Henry van Ewyk.

Over deze Henry heeft men van alles teruggevonden en zijn afstammelingen hebben het huis een paar jaar geleden zelfs bezocht. Ook over sommigen van de Duitse soldaten weet Andrea veel en interessant te vertellen. Ze heeft heel duidelijk allerlei onderzoek gedaan en spreekt bijna over hen, alsof ze ze persoonlijk heeft gekend.

Na het bezoekerscentrum lopen we naar het huis. Daarvan is de benedenverdieping te bezoeken. Hier is te zien, hoe de archeologe de lagen verf en behang wegschraapte om tot op de handtekeningen te komen. Helaas zijn er hier niet zoveel meer van te lezen, wat de onaangetaste zolder nog eens zo bijzonder maakt.

Als laatste bezoeken we de familiebegraafplaats naast het huis. De rondleiding duurde meer dan een uur en mijn hoofd zit vol nieuwe feiten en feitjes. Ik ben dol op geschiedenis, dus vond het meer dan de moeite waard. Ik neem me meteen voor ook de historische wandeling door Fairfax eens te maken.


Dit uitje was een goede afleiding, maar van al het staan en slenteren is mijn pijn er niet beter op geworden. Meestal vind ik een bad midden op de dag zo'n gedoe, maar besluit er nu een met heet water en lavendel olie vol te laten lopen. Meteen vraag ik me af, waarom ik dat niet vaker doe, want het helpt tegen de pijn en werkt lekker ontspannend.

Ondanks haar gehoest en het schrale weer buiten, staat Saskia erop naar de high school footballwedstrijd te gaan met Aoife en Laura. Ze kleedt zich dik aan en neemt op mijn aanraden haar Snuggie mee, waar ze later zegt erg blij om geweest te zijn.

Rick komt thuis en gebruikt zijn "waar heb je liever pijn, saai thuis of in een gezellig restaurant?" vraag, waar hij natuurlijk allang het antwoord op weet. Ik mag kiezen, waar we gaan eten en dat wordt Joe's Crab Shack, waar ik de "spicy boil" Dungeness crab bestel. Om je vingers bij af te likken! Rick vindt zijn crawfish etouffee ook niet te versmaden.

En zo eindigt een, ondanks de pijnen, toch weer een dag met een sterretje.