Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, februari 27, 2010

Een gezellig familieweekend

Zaterdag

Bij het opstaan lees ik over de enorme aardbeving in Chili en moet meteen aan onze vroegere overburen denken. Zij zijn Chileens en we hadden erg leuk contact met ze. Een paar jaar geleden keerden ze terug naar Santiago, maar ik heb via Facebook nog regelmatig contact met Alejandra. Ik schrijf dus gauw een berichtje naar haar, in de hoop te horen, dat zij ok zijn.

Katja is hier vooral dit weekend om naar een open house over het verplegingsprogramma bij Johns Hopkins University in Baltimore te gaan. Ze wil geen transfer doen, maar haar undergraduate bij Virginia Tech afmaken met de major Human Nutrition Foods and Exercise. Daarmee kan ze dan naar nursing graduate school.

Zonder het gemak van een fietstocht met Janet of een loopje met Mary Ellen, vind ik het op het weekend moeilijk mezelf te motiveren te gaan sporten. Ik kijk eens op het rooster van Anytime en daar zie ik een resist-a-ball klas staan. Die lijkt me wel wat!

De instructrice, Julie, staat bekend als moeilijk en dat mag ik wel. Het wordt een uur lang flink aan de spieren werken. Het lijkt zo makkelijk, zo'n bal, maar dat valt tegen! Ik houd het allemaal vol, maar ben iedere keer weer blij, als er een oefening klaar is en een ander stel spieren onderhanden wordt genomen.

Na een wandeling met Cosmo, bij wie het harnas goed werkt, en de lunch, gaan Katja, Rick en ik naar de bioscoop. Daar gaan we Valentine's Day kijken. Alle drie vinden we het een leuke film. Natuurlijk wel een beetje voorspelbaar bij tijd en wijlen, maar gewoon een leuk verhaal.

Katja heeft nog een paar uur Spaans huiswerk te doen, maar wil wel erg graag haar favoriete kabobs als avondeten. Op de terugweg halen we die bij Friends. Hun zalm kabobs zijn zo zacht en worden geserveerd met een heel lekkere spinazie in een soort tomatensaus. Kai en Saskia eten ook mee dit keer en het wordt een gezellige maaltijd.

Saskia zou Saskia echter niet zijn, als ze niet een logeerpartij had geregeld. Ditmaal gaat ze bij Samira slapen met nog een vriendin. Terwijl Katja huiswerk maakt en Kai de bas oefent voor zijn concert morgen, kijken we naar de laatste avond Olympische Spelen. We gaan het nog missen straks!

Intussen klets ik ook met Alejandra op Facebook. Gelukkig is alles goed met hen, maar ze zijn enorm geschrokken! Ze vertelt, dat het doodeng was. De aardbeving duurde anderhalve minuut en ze dacht, dat hij nooit op zou houden. Helaas weten we inmiddels ook, dat er al meer dan 700 doden te betreuren zijn.

Zondag

Gisterochtend werden we om half zes gewekt door Saskia's wekker, die op "natuur" staat, d.w.z. luidt gefluit van vogeltjes. Vanochtend word ik weer wakker van vogelgezang en klaag tegen Rick, dat Saskia's wekker alweer afgaat. Welnee, bromt hij, dat zijn de vogels buiten! Inderdaad, nu ik wakkerder ben, hoor ik het ook. Vlak onder ons raam vindt een vogelvergadering plaats, waaraan tenminste een cardinaal (het enige lied, dat ik herken) deelneemt.

Rick haalt het zondagse Starbucks ontbijt en haalt Saskia op de terugweg op. Met zijn vijven ontbijten we gezellig.

Dan vertrekt Saskia met vriendinnen naar de film en Kai naar wiskundebijles. Met Katja neemt Rick allerlei achterstallige administratieve zaken door. Liever dit weekend, dan volgende zaterdag, want dan zullen we alle tijd nodig hebben om in te pakken!

Intussen besluit ik weer eens een Wii Sports Active More Workouts routine te doen. Ik kies er een van drie kwartier, want die duurt dan een uur. Met Cosmo loop ik maar kort, want hij hinkt weer met zijn linkerachterpoot. Het was een week weg en nu doet hij het weer. Hij geeft geen kik, als ik de poot bevoel, dus ik heb geen idee, wat er aan de hand (of liever poot) is. Maar even kijken of rust helpt.

Katja heeft een berg was meegenomen en wacht tot die klaar is, voor ze op weg terug naar school gaat. Terwijl dat allemaal wast en droogt, gaan we naar Microcenter voor inkt voor haar printer. Rick en zij doen zich ook tegoed aan een late lunch bij Baja Fresh. Ik houd het bij een groene thee, want heb geen trek.

Tegen drieen is het dan weer tijd om afscheid te nemen van Katja. Gelukkig maar voor kort dit keer, want ze komt vrijdag alweer thuis voor haar Spring Break. Rick en ik vertrekken met Kai naar Washington.

Kai's "Best of Season" concert wordt in het Rock n Roll Hotel gehouden vanavond, een bar in het noordoosten van de stad. Dat is het minst veilige deel van de stad (hoewel een heel stuk veiliger nu, dan toen wij hier kwamen wonen) en die bar ligt aan een nogal louche straat.

Bovendien moet er aan de straat geparkeerd worden en dat is maar erg beperkt, dus zou Kai waarschijnlijk een flink end weg moeten parkeren. Dat vindt hijzelf ook niet zo fijn, dus hij grijpt Ricks aanbod om hem af te zetten grif aan.

Inderdaad duurt het, nadat we Kai hebben afgezet, een hele tijd, voor we een parkeerplek op loopafstand van de bar vinden. Binnen krijgen we een roze bandje om als teken, dat we oud genoeg zijn om alcohol te bestellen, en een stempel op onze hand na betaling van de $10 entree.

Kai's groep zal het vierde liedje op het programma spelen. We zijn nog vroeg, dus Rick en ik drinken een cola en ik heb nu wel trek, dus bestel wat tortilla chips met salsa. Het concert vanavond is een wedstrijd tussen de verschillende School of Rocks in deze omgeving. Het is dus best een eer, dat een van de nummers van Kai's groepje is uitgekozen.

Als Kai het podium opkomt, zien we, dat hij zijn electronische equalizer t-shirt draagt. Als de band begint te spelen, licht het op en het publiek vindt het prachtig! Wat zijn we trots op onze zoon, die daar zo "cool" staat te spelen! Hopelijk vindt hij volgend jaar in Richmond een leuk bandje om lid van te worden.

Na Kai's optreden gaan Rick en ik eten. Het Belgische restaurant Belga Cafe ligt hier vlakbij en daar willen we al een tijdje weer eens gaan eten. Dit is het enige restaurant, waar ze "grijze (Hollandse)" garnalen serveren en natuurlijk bestellen het voorafje daarmee. Stuk voor stuk geniet ik van de smaak van de kleine garnaaltjes. Heerlijk!

Ook de mosselen met verse groente in een kerriesaus met Belgische frieten en mayonnaise (waar ik zo min mogelijk van probeer te snoepen) zijn voortreffelijk bereid. Het is zo'n grote pot, dat ik het allemaal niet opkrijg. Ook Rick smult van zijn biefstuk met friet en rauwkostsalade.

Leuk is, dat de gerechten op het menu in het Nederlands geschreven staan. Alleen jammer, dat de serveerders het niet verstaan, als je ze in het Nederlands bestelt. Voor we weggaan kletsen we nog even met de Vlaamse eigenaar. Ik vertel hem, hoe gek ik op de garnalen ben en hij zegt, dat hij ze in pakjes van 250 gram verkoopt. Wel flink duur, waarschuwt hij erbij. Ik wacht dus maar op een speciale gelegenheid, voor ik ze koop.

Terug bij het Rock n Roll Hotel is het concert nog in volle gang. Ik ben moe en heb hoofdpijn, dus verkies in de auto te blijven wachten. Rick heeft de auto in een zijstraat geparkeerd en ik kijk naar de verlichte bakstenen rijtjeshuizen, die allemaal in een andere kleur zijn geschilderd.

Vrijwel ieder huis heeft een torentje als voorgevel en twee ingangen, een souterrain en een tweeverdieping woning, zo te zien. Ik probeer me voor te stellen, hoe het zou zijn om hier midden in de stad te wonen. Lawaaierig in ieder geval. Het is wel niet zo erg, als in New York, maar terwijl ik daar zit hoor ik ook allerlei sirenes.

Kai's liedje heeft niet gewonnen, maar "zijn" School of Rock van Vienna wel. De Queen liedjes kregen de hoofdprijs. De directeur van die school is ook een echte Rocker, die veel van zijn pupillen verwacht. Het is verbazingwekkend, hoeveel Kai in minder dan een jaar gegroeid is, qua muzikaliteit!

Thuis zetten we natuurlijk meteen de slotceremonie van de Olympische Spelen aan. Als de vlammen uitgaan moet ik altijd even slikken. De Olympische Spelen blijven bijzonder en de winterspelen hebben mijn voorkeur.

vrijdag, februari 26, 2010

Shoppen, natuurlijk!

Katja en ik zijn gisteren heel laat opgebleven om het dameskunstschaatsen te kijken. Het lukt me daardoor niet me voor Sharons klas uit bed te slepen. In plaats daarvan slaap ik heel decadent op een vrijdagochtend lekker uit.

Althans, het is meer "doezel uit", want buiten huilt de wind om het huis! Zo hard, dat het huis soms lijkt te schudden. We hebben een "high wind warning" met windstoten van meer dan negentig km/u. Gelukkig flikkerde de stroom enkel een paar keer vannacht, maar bleef hij wel aan.

Lang niet iedereen is zo gelukkig. Een paar high schools zijn gesloten, omdat ze zonder stroom zitten. De kinderen, die in trailers les krijgen, moeten vandaag naar binnen. Een paar straten verderop is een flinke boom bovenop een huis gevallen. Ik heb het ook in jaren niet zo hard zien waaien!

Hierdoor vind ik het eng om er met Cosmo op uit te gaan en doe mijn standaardoefeningen binnen. Dat moet voor vandaag maar genoeg zijn. Ik weet, dat een rustdag goed is voor spieren, maar ik vind het altijd weer moeilijk om mezelf een dag "vrij" te geven van sporten.

Als Katja eenmaal op is, gaan we naar Tysons Corner. Katja zou Katja niet zijn, als ze me niet over zou halen te gaan winkelen. Ze heeft demonstratief twee verschillende sokken aangedaan. De eerste stop is dus Journey's voor nieuwe sokken.

Daarna ziet Katja een bordje, dat alle rokken en jurken bij American Eagle onder de $30 kosten. Dat is natuurlijk geen geld. Ze vindt een heel leuk zonnejurkje voor in Mexico en een afgeprijsd topje.

Voor de lunch gaan we naar California Pizza Kitchen. Daar delen we een pizza met verschillende soorten paddestoelen. Al hebben we bijna dagelijks contact, als Katja naar school is, er is toch nog van alles te vertellen. Ik geniet enorm van deze extra tijd met mijn oudste!

Voor we naar huis gaan, duiken we nog even Barnes and Noble in. Ik wil graag een paar boeken over Puerto Vallarta kopen. Er is natuurlijk wel van alles online te vinden, maar ik vind het toch altijd prettig een goede gids te hebben. Katja koopt alvast een paar tijdschriften om onderweg te lezen.

Rick komt vroeg thuis om ook zoveel mogelijk van zijn dochters aanwezigheid te genieten. Kai heeft vanavond zijn tweede Kiss concert en Saskia gaat bij een vriendin logeren. We zijn dus met zijn drieen voor het avondeten.

Als Katja thuiskomt, heeft ze altijd enorme zin in sushi en kabobs, dingen, die ze in Blacksburg niet krijgt. Haar favoriete Japanse restaurant is Sakana, waar ze altijd een Red Carpet (met zalm en avocado) en een Monkey roll (met banaan, die ik niet lekker vind) bestelt. Tot mijn genoegen hebben ze ook de garnalen met gefrituurde kopjes! Aan de sushi bar smullen we van al het lekkers.

Natuurlijk gaan de Olympische Spelen weer aan vanavond. Katja vindt dat ook leuk, want ze heeft er op school niet naar gekeken, omdat ze slechte tv ontvangst hebben. Helaas krijgen we noch de schaatsachtervolging, noch de gouden run van Nicolien te zien. Ik heb nog nooit zo'n schaatsachtervolgingwedstrijd gezien, maar beide Amerikaanse teams zijn door, dus wie weet krijgen we er morgen eindelijk wat van te zien. Nog maar twee dagen Olympische Spelen, wat zijn die twee weken weer omgevlogen!

donderdag, februari 25, 2010

Grote verrassing!

Zoals altijd helpt de mineral ice goed en ik heb lekker geslapen. De weergoden zijn ons dit keer gunstig gezind, er is geen sneeuwvlokje gevallen. In plaats daarvan schijnt de zon uitbundig in een stralend blauwe lucht.

Sharons interval training sla ik vanochtend wel over, die is me net iets te intensief op het moment. In plaats daarvan ga ik mijn eigen intervals doen, drie minuten hardlopen, twee minuten gewoon lopen. Net voor ik op pad ga, lees ik in dit artikel, dat uit onderzoek blijkt, dat intervaltraining inderdaad efficienter is, dan op een constant tempo sporten.

Cosmo gaat met plezier mee. Ik voel me wat schuldig jegens hem, want ik heb de afgelopen dagen de tijd niet genomen om een flinke wandeling met hem te maken. Dat gaan we nu dus inhalen. Er staat een keiharde wind, die door merg en been gaat, maar het hardlopen houdt me warm.

Onderweg zien we allerlei werk in uitvoering. Het opruimen na de sneeuwstormen is nog steeds in volle gang en er worden bergen sneeuw in vrachtwagens geschept, zodat de stoepen weer vrijkomen. Verderop wordt met een enorme takel een boom neergehaald. De bomen zijn hier heel hoog en zoiets kost al gauw een paar duizend dollar!


De boom zonder takken wordt omgezaagd

Dominion Power is bezig met de lijnen achter ons huis. Hopelijk maken ze ze windbestendig, want morgen schijnt het net zo hard als tijdens de tropische storm Isabel in 2003 te gaan waaien! Die veroorzaakte allerlei schade aan bomen en wij hadden twee dagen geen stroom. Hopelijk gaat dat zich niet herhalen!


Drie roodstaarthaviken vinden de wind juist prachtig. Luid krijsend laten ze zich door de wind meeslepen, hoger en hoger zwevend. In de zon zijn hun rode staarten goed te zien. Machtige dieren vind ik het!

Cosmo heeft bijna geen eten meer en ik heb nog andere dingen voor hem nodig, dus we gaan op weg naar Petsmart. Onderweg stop ik bij Wegmans om wijn te halen voor vanavond. Het Nederlandse vriendinnengroepje komt dit keer bij ons.

Wegmans heeft een heel goede wijnafdeling met bijzonder gunstige prijzen. Als ik er nu toch ben, kan ik het niet laten hier ook te lunchen. Hun volkoren stokbroodje met tonijnsalade is heerlijk! Ik neem de combo halve sandwich en een kop rode linzenchili. Sinds kort staan overal de calorieen ook bij vermeld, erg handig! In een van de makkelijke stoelen peuzel ik de lekkernijen op.

Cosmo heeft geduldig in de auto gewacht, slapend op de achterbank. Soms denk ik terug aan onze vorige hond, die zo zenuwachtig was in de auto, dat ik haar alleen in uiterste noodgevallen meenam. Ik ben blij, dat Cosmo de auto zo leuk vindt, want ik vind het wel gezellig hem mee te nemen.

Bij Petsmart mag Cosmo er ook uit. Dit is de winkel, waar hij zijn puppy training heeft gehad en hij gaat altijd eerst in de richting van die zaal, grappig! Verder is deze winkel natuurlijk een mecca voor hem. Al die luchtjes, andere honden, lekkernijen, zo heerlijk, zijn hele lichaamstaal spreekt boekdelen.

Al een tijdje vind ik het vervelend, dat ik nog steeds de gentle leader moet gebruiken tijdens wandelingen. Als Cosmo een andere hond ziet, trekt hij anders nog veel te hard. Ik vind alleen dat ding over zijn neus niet mooi, vooral niet, als ik hem wil fotograferen.

Laatst had een bloglezeres een goede suggestie: een harnas tegen trekken. Deze probeer ik in de winkel even uit, want hij kost toch $25. Hij werkt perfect! Bedankt, Veronique!

Met de zak Eukanuba van veertig pond (waarvoor ik het aanbod om hem voor mij naar de auto te dragen beleefd afsla, ik hef niet voor niets gewichten, tenslotte!) en het harnas en natuurlijk wat lekkernijen voor ons hondenkind, lopen we terug naar de van. Daar begint Cosmo meteen aan zijn bully stick. Die koop ik niet vaak, want ze zijn belachelijk duur, dus het is een grote traktatie voor hem.

Nu heb ik nog een cadeautje voor een vriendin nodig. Daarvoor ga ik eens kijken bij de snuisterijenwinkeltjes aan de gezellige Church Street in Vienna. Bij de Artful Giftshop verkopen ze allerlei hebbedingetjes door lokale artiesten gemaakt. Alleen is het allemaal wel erg duur, $45 zie ik niet van een klein pennetje af, bijvoorbeeld.

Aan de overkant bij Terra Christa (te zweverig, hoewel ik hun feetjes wel lief vind) en Black Eyed Susan (te tuinerig) vind ik het ook niet.

Als laatste loop ik de Dandelion Patch in en weet meteen, dat ik hier ga slagen. Ze hebben allerlei vrolijke spulletjes, waaronder heel veel van Vera Bradley. Die is hier heel populair en ik wil er graag een tasje van. Ze is echter ook flink aan de prijs, dus dat blijft nog even op mijn verlanglijstje staan.

Het is altijd moeilijk iets voor iemand anders uit te zoeken, vind ik. Ik ga maar uit van mijn eigen smaak, in de hoop, dat die ietwat overeenkomt. Wat ik uiteindelijk uitzoek, schrijf ik hier niet, want de ontvangster leest soms mee.

Thuis dwing ik mezelf een paar uur rustig te gaan lezen, zodat ik energie heb voor vanavond. Kai en Saskia komen thuis en dan hoor ik het belletje, dat er iemand de oprit oprijdt weer afgaan (Rick heeft overal belletjes voor, ook voor de brievenbus). Ik denk, dat het wel een vriend voor Kai of vriendin voor Saskia zal zijn.

Dan vliegt de deur van de garage open. Ik zie in een flits een poes langsrennen, die verdacht veel op Sushi lijkt. Vlak daarachter volgt Katja's lachende gezicht. "Boe!", roept ze, "Surprise!" Nou, zeker surprise!!!

Katja had vaag gezegd misschien dit weekend thuis te komen om naar een verplegingslezing in Baltimore te gaan, maar ik had haar dan pas morgenmiddag verwacht. Ze moet hier echter nog naar de bank en andere dingen doen, die op zaterdag niet kunnen, dus besloot ze morgen niet naar school te gaan en nu al thuis te komen. Hartstikke leuk!

Ook Kai en Saskia zijn blij verrast. Het is meteen dolgezellig. Heerlijk, een paar dagen het gezin weer bij elkaar. Ik zie uit naar een dagje samen met Katja morgen! Rick en de meisjes gaan naar Gordon Biersch en Kai naar zijn laatste repetitie voor Kiss.


Je zou toch niet zeggen, dat deze bloemen twaalf dagen oud zijn?



Met het vriendinnenclubje wordt het weer heel gezellig. Martine heeft een lekker voorafje van geitenkaaskoekjes met champignons mee, heel apart. Als hoofdgerecht heb ik Thaise "pindakip" gemaakt met daarbij Thaise sate saus van Thai Kitchen, die heel erg op de Indonesische lijkt, bruine rijst en een komkommersalade. Karin neemt sugar snap peas (hoe heten die in het Nederlands?) en peultjes mee en Lia ook een komkommersalade. Marie Jose heeft het dessert mee, zelfgemaakte tompoezen, super lekker!

Als iedereen weer vertrokken is, blijven Katja en ik laat op om het kunstschaatsen van de dames te zien. Echt fantastisch, hoe Joannie Rochette schaatste, zo kort na de dood van haar moeder. Een heel verdiende bronzen medaille voor haar, wat een doorzettingsvermogen laat dat zien!

Zo af en toe kijk ik bij mijn statistieken, waar mijn lezers zoals vandaan komen. Daarbij vermaak ik me (en verbaas ik me) om sommige zoektermen in Google en Bing, die mensen hier doen belanden. Hier een greep uit die van vandaag:
esmee is de allerleukste van de hele wereld

Dat zal heus, maar bij mijn weten heb ik nooit over een Esmee geblogd

een leprechaun kostuum maken

Deze is grappig, omdat ik nog net een knoop aan kan naaien, verder gaat het niet

termietenhuis

Ik mag hopen van niet!

pick-up truck liefhebster gezocht

Dan moet je bij de buren zijn, hier geen pick-up truck en al helemaal geen liefhebster!

blote meisjes

Waar?

Blogger doet het weer eens :(

Heb ik net een heel verhaal geschreven, is het met een muisklik weg. Ik heb geen fut het vanavond opnieuw te schrijven, dus dat wordt morgen. Ik wil echter iedereen heel hartelijk bedanken voor de lieve berichtjes op mijn vorige blog. Die doen me altijd erg goed. Gelukkig ging het vandaag beter, het hele verhaal volgt morgen.

woensdag, februari 24, 2010

Moe

Waarschijnlijk wordt dit een van mijn kortste blogs ooit en slaken de lezers en lezeressen een zucht van verlichting, vanwege de extra tijd in hun dag!

Het wordt een fibromyalgie pijndag, voel ik al meteen, dus ik kom maar langzaam op gang. Na een ontbijt van in de magnetron gepocheerde eieren met geraspte cheddar en Tabasco, rijd ik naar de fitness.

Daar zijn ook een paar buurvrouwen aanwezig met wie ik even klets. Dat vind ik zo leuk aan Anytime, er is altijd wel iemand, die ik ken. Vandaag doe ik een half uur interval op de elliptische machine en twintig minuten interval op de fiets. Voor de stairmaster heb ik geen energie en het is ook goed om niet telkens hetzelfde te doen.

Na Cosmo's wandeling is het tijd voor mijn jaarlijkse bezoek aan de endocrinoloog. Ieder jaar maak ik me weer druk om dit bezoek, al vind ik Dr. Ross aardig en luistert hij duidelijk wel naar mij. Ik wil gewoon geen verandering in mijn dosis schildklierhormonen en hij is de enige, die daar macht over heeft.

Zoals altijd vraag ik me na afloop af, waarom ik me toch zo druk maak? Het is tenslotte enkel een gesprek, waarna bloed wordt afgenomen. Nu is het afwachten, of hij op zal bellen om de dosis te veranderen. Als ik na een week niets heb gehoord, kan ik het recept naar de verzekering sturen om gevuld te worden. Ik hoop niets te horen, want deze dosis lijkt goed te werken.

Bij Whole Foods trakteer ik mezelf op hun multi grain sushi voor de lunch. Ook zijn onze Virginia pinda's op, dus ik neem dit keer een doosje met wasabi smaak mee.

De >Virginia pinda's zijn een soort, die voornamelijk hier in Virginia en noordoost North Carolina worden verbouwd (in mindere mate in een aantal andere staten). Ze zijn veel groter, dan "gewone" pinda's en hebben veel smaak. Het zijn eigenlijk de enige pinda's, die ik echt lekker vind.

De pinda's zijn een van de produkten, waar deze staat bekend om staat. De Virginia ham en de Norton druif, die oorspronkelijk hier uit Richmond komt, maar nu in veel wijnen wordt gebruikt, zijn er nog een paar. Vroeger was het ook tabak, maar dat is tegenwoordig een stuk minder. Het verbod, dat per 1 januari inging, op roken in bars, waar ook gegeten kan worden, was een grote stap voor deze staat!

De rest van de middag doe ik helemaal niets! Ik computer wat, lees wat, klets met Saskia en Laura, maar probeer het vooral rustig aan te doen. De naderende storm zal gelukkig niet veel sneeuw brengen, maar wel heel harde wind en die lage luchtdruk voel ik nu al.

Rick brengt lekkere zalmkabobs mee van Friends voor het avondeten. Straks zal Rick Mineral Ice op mijn nek en schouders smeren en dan hoop ik, dat het morgen een mindere pijndag zal zijn.

Een kleurig aspect in al deze grijsheid is het boeket bloemen (alstroemeria, en ja, Karin, dat zijn ze echt wel), dat Rick mij voor Valentijnsdag gaf. Die zien eruit, alsof ze net geplukt zijn! Werkelijk prachtig, terwijl ze al meer dan tien dagen staan! Hoe mooi rozen ook zijn, geef mij maar zulke bloemen, die niet na een paar dagen verlept zijn.

dinsdag, februari 23, 2010

Occoquan

Gelukkig is de regen van gisteren erg meegevallen, maar heeft wel meegeholpen weer een beetje van de sneeuw te smelten. Het is alweer droog, maar erg mistig en somber buiten. Het blijft ook maar koud voor de tijd van het jaar. Gewoonlijk zien we eind februari al wat tekenen, dat de lente in aantocht is, maar nu nog niet, of het moet het zingen van de vogels zijn.

Omdat ik een afspraak heb, heb ik vandaag weinig tijd om te sporten. Voor mij voelt de stairmaster altijd als de meeste inspanning, dus ik rijd naar Anytime om daar een half uur op te gaan lopen. Alweer ben ik blij, dat ik lid ben geworden van deze fitness. Binnen vijf minuten sta ik op de machine! Voorheen moest ik eerst een kwartier tot twintig minuten rijden, voor ik eindelijk kon beginnen met sporten.

Na een snelle wandeling met Cosmo voer ik Scarletts adres in de GPS en ga op weg naar Clifton. Via mooie Virginia Byways rijd ik de vijftien mijl naar haar huis. Ze wonen flink afgelegen buiten het pittoreske historische dorpje, waar ik een paar weken geleden ook al was met Pat.

Het is duidelijk, dat de kou en sneeuw heel wat schade hebben aangebracht. Ik moet enorm opletten niet in een "pothole" terecht te komen, die soms flink diep zijn. Veel mensen zijn hun wieldoppen er al door kwijt geraakt, of erger. Ook de natuur heeft een flinke klap gekregen, overal liggen omgevallen dennenbomen en -takken.

Scarlett staat me al op te wachten en we nemen haar auto verder. Ons oorspronkelijke plan om het Workhouse Arts Center te bezoeken, dat vrij nieuw is en in een oude gevangenis is gebouwd, moeten we helaas laten varen. Dat complex blijkt op maandag en dinsdag gesloten. Jammer, want ik ben heel benieuwd, wat ze ervan gemaakt hebben.

We verkiezen dan naar nabij Occoquan te gaan, want Scarlett heeft maar een paar uur voor ze haar zoon naar de dokter moet nemen. Occoquan ligt aan de gelijknamige rivier en Pat vertelde me laatst, dat ze in het regional park daar een groepje bald eagles op een eiland in de rivier had gezien.

Scarlett en ik zijn beiden dol op bald eagles, dus we rijden het park in. Het blijkt enorm groot te zijn en ik heb natuurlijk geen idee, waar Pat die vogels zag. We rijden tot het einde van de weg en lopen dan een sneeuwerig, modderig pad af. Dat laatste wordt steeds erger en het is nog een flink stuk naar de rivier. Geen van beiden hebben we hier geschikt schoeisel voor ons, dus we keren maar terug naar de auto.

In het leuke oude plaatsje vinden we al gauw een parkeerplaats. Gewoonlijk is het er drukker, maar het blijkt al gauw, dat ook hier op dinsdag heel veel gesloten is. Daaronder valt ook het cafe, waar Scarlett wilde lunchen. We gaan dus op zoek naar iets anders.




Dat valt niet mee, want er zijn al niet zoveel restaurants hier. Uiteindelijk lopen we Madigan's binnen. 's Zomers is dit een heel populaire plek, want ze hebben een terras aan de rivier. Binnen is het echter ook gezellig en wij krijgen een tafeltje aan het raam, zodat we mooi uitzicht op de rivier hebben.

We bestellen allebei de crabcake sandwich, die de moeite waard is. Er zit veel crab in de "cake" en hij is behoorlijk groot. We kletsen intussen gezellig bij. Ook Scarlett heeft gezondheidsproblemen, die verergerd worden door koud weer. We zijn het erover eens, dat we de winter meer dan beu zijn.

Na het eten lopen we nog even een "model" townhouse (rijtjeshuis) in. Aan de rivier, midden in het oude gedeelte van het stadje, zijn twee zeer kleurrijke rijen "Victoriaanse" townhouses gebouwd. Het past en toch ook weer niet, vreemd genoeg. We zijn het erover eens, dat we onze eigen huizen niet voor dit townhouse zouden willen verruilen. De plattegrond is heel vreemd en het uitzicht is wel de rivier, maar ook de heel drukke brug daaroverheen. De keuken en badkamers hebben ook veel donkerder hout, dan ik mooi vind.

Inmiddels is het tijd voor Scarlett om naar huis terug te keren. Op mijn terugweg ga ik naar de Giant om avondeten te kopen. Ik pak een van de handscanners en pak, wat ik heb gescand, alvast in mijn tas. Als ik bij de kassa aankom, hoef ik alleen de bananen nog te scannen en in te pakken, ideaal!

Het is al na drieen en de tien kilometer schaatsen is gaande, weet ik. Ik doe meteen de tv aan, maar er is skispringen. Ook een sport, die ik leuk vind om te kijken, maar ik wil nu schaatsen zien. Online zie ik de uitslagen live en dat Bob de Jong het goed heeft gedaan, maar een Koreaan staat bovenaan.

Eindelijk, eindelijk switcht NBC tijdens de rit van Sven Kramer naar de ijsbaan. Net op tijd om Sven bijna over een oranje pion te zien struikelen. De Amerikaanse commentatoren verbazen zich daar wel over, maar hebben niet door, wat er gebeurde.

Pas, als Sven allerminst als een kampioen reageert, daagt het bij hen, dat er iets mis is gegaan. Van een "gewone" sportcommentator verbaast me dat niet, maar Dan Jansen had toch moeten zien, dat Sven in dezelfde baan als zijn tegenstander terechtkwam.

Ongelooflijk, wat een fout van Svens coach en wat een rampzalig resultaat voor hem in deze ongetwijfeld belangrijkste race van zijn carriere! Op zijn minst gezegd een heel moeilijke situatie voor een coach en schaatser!

Vanavond kijken we onder anderen naar kunstschaatsen, het korte programma van de dames. Meestal zijn de dames mijn favoriet, maar ik heb er dit keer niet zoveel mee. Misschien verandert dat nog, als het een spannende competitie blijkt te worden.

maandag, februari 22, 2010

Orchideeen

Gisteravond heb ik mezelf gedwongen op tijd naar bed te gaan, zodat ik energie heb om Sharons klas bij te wonen. Als ik de zaal binnenloop, is alleen Sharon er nog. Langzaam druppelen drie andere dames binnen, dat is veel minder, dan gewoonlijk.

Leuk vind ik altijd, dat er meteen wordt opgemerkt, dat zij mij vorige week gemist hebben. Er is toch wel een beetje sociale controle zo en geeft mij het gevoel er echt bij te horen.

Er is heel wat bij te kletsen, dus het uur vliegt voorbij. Ik kan merken, dat ik een tijdje niet buiten hardgelopen heb, want vooral de binnenkant van mijn dijbenen voel ik flink van gisteren! Kennelijk gebruik je die spieren voor heuvels lopen, want van het lopen op de lopende band binnen krijg ik die spierpijn niet.

Na het uur gewicht heffen, wil ik nog wat cardio doen. Helaas is de stairmaster bezet, dus ik kies een van de fietsen en stel die in op een zwaar programma. Na vijf minuten komt de stairmaster vrij en al lezend gaat het kwartier snel voorbij.

Thuis wacht Cosmo ongeduldig op zijn wandeling. Er is regen voorspeld, maar de zon schijnt nog. Om hem een beetje afwisseling te geven, loop ik een aantal cul de sacs met hem. Ik heb, merk ik, toch wel de neiging altijd maar hetzelfde rondje te lopen. Met de sneeuw is dat doodsaai voor de arme hond, dus ik probeer wat te varieren.

Zoals ieder jaar in de winter heeft de U.S. Botanic Garden een orchideeententoonstelling. Rick stuurt me een email, dat hij wil, dat ik daar met mijn fototoestel heenga op deze grijze dag. Volgens hem is het precies, wat ik nodig heb. Nu, dat laat ik me geen tweede keer zeggen!

Na de van op Claudia's oprit te hebben geparkeerd (ik heb nog geprobeerd haar mee te krijgen, maar helaas kan ze niet), loop ik naar de metro. Nu zijn de stoepen nog met sneeuw bedekt, maar ik kan niet wachten weer naar de metro te fietsen! Tot mijn verbazing doen een aantal mensen dat kennelijk nu ook, want in de met sneeuw bedekte fietsenrekken staan zeker tien fietsen. Met al de sneeuw vind ik dat veel.

Onderweg lees ik lekker verder in mijn boek en iets meer dan een half uur later stap ik uit bij Federal Center SW. Na de lange roltrap naar boven te hebben genomen, sta ik opeens weer midden in de stad. Het is waterkoud, maar nog steeds droog. Gauw loop ik naar het American Indian museum, waar ik hoop te lunchen.


Deze roltrappen zijn nog lang niet de hoogste van het metrosysteem

Na de veiligheidscontrole (die hier niet veel voorstelt, ze kijken even door je tas en je moet door een poortje) loop ik meteen naar Mitsitam. Daar volgt een teleurstelling, want er staat er lange rij tot buiten het cafe. Kennelijk zijn er een paar bussen. Ik heb geen zin om te wachten, dus bedenk snel een alternatief.

Van de meeste museumcafe's dichtbij ben ik niet zo gecharmeerd, maar bij de National Gallery of Art is het heel gezellige Garden Cafe. Goedkoop is het niet, weet ik, maar dat is Mitsitam ook niet.

Het westelijke (klassieke) gebouw van de National Gallery of Art ligt aan de overkant van de Mall. Het is nog best een wandeling, want de Mall is enorm. Ook hier wordt even door mijn tas gekeken, maar is geen poortje. Ook hier hoef ik geen toegang te betalen. Ik ben via de hoofdingang binnengekomen, dus sta meteen in de mooie rotunda, waar de fontein al omringd is met bloeiende azaleas. Dit gebouw is een van mijn favorieten in de stad, zo mooi en sereen is het overal.

Het Garden Cafe is beneden en ik krijg daar een tafeltje naast de fontein. De cuisine van het buffet hier wordt aangepast aan de grote tentoonstelling van het moment. Vorig jaar was het ook een keer Nederlands. Nu is het Frans en absoluut verrukkelijk!

Er is uiensoep, verschillende soorten kazen en worst, waaronder een heel erg lekkere "faux gras" (met kippenlever), ratatouille, linzensalade (mijn favoriet), coq au vin en meer. Overal neem ik kleine hapjes van, zodat ik het allemaal kan proeven.

Het cafe is drukker, dan ik het ooit gezien heb, en dat op een maandag. De meeste mensen zijn ouderen, die samen genieten van een gezellige lunch, of buitenlandse toeristen. Ook ik geniet van de lekkere hapjes, al moet ik mezelf dwingen niet naar het gesmak van de man achter me te luisteren.

Die is heel zwaarlijvig en bijna vergaat de eetlust me, als ik zie, hoe hij al die verfijnde hapjes op een hoop opstapelt op zijn bord, wat hij vervolgens in recordtijd leeg eet en opnieuw opschept. Ik vraag me dan af, of zo iemand gewoon zijn eenzaamheid of gevoelens weg probeert te eten. Zo proef je toch de individuele gerechten niet eens meer?

Als dessert is er chocolade mousse en daar proef ik ook een paar hapjes van. Wauw, dit museum heeft een enorm goede chef! De mousse is lekkerder, dan in menig (echt door Fransen gerund) Frans restaurant hier in de buurt. Als je in DC bent en eens wat meer voor de lunch wilt betalen is dit cafe enorm de moeite waard.

Onderweg naar de Botanic Garden, die naast het Capitool ligt, vallen me de vele joggers in korte broeken op. Ik loop er met een skijack en handschoenen warm bij, maar ik vind het ook zeker geen korte broeken weer, zelfs niet joggend! Ik ben blij, als ik de warmte van de botanische tuin in kan!

Daar word ik vriendelijk begroet. Er staan twee veiligheidsbeambtes, maar die groeten ook alleen en openen zelfs de deur voor me. Binnen bevind ik me in een oase van rust en kleur. Klassieke muziek speelt en de hele ruimte staat vol met de meest exotische orchideeen.


De hoofdzaal wordt door natuurlijk licht verlicht, dus ik was bang, dat er met de bewolking niet genoeg zou zijn om zonder flits te fotograferen. Gelukkig valt dat alles mee. Ik fotografeer erop los en ben daarin niet de enige. Een man heeft zijn statief mee, maar merkt al gauw, zoals ik vorig jaar, dat je daar hier niets aan hebt. De bloemen hangen op allerlei hoogtes, de mooiste veel te laag voor een statief.


Alle foto's staan hier.

Wat is het hier heerlijk, ik wil gewoon niet meer weg! Na een paar uur heb ik echter iedere foto, die er genomen kan worden, genomen, en is het tijd om naar huis te gaan. In het metrostation neem ik voor het eerst ook een paar foto's. Ik ben altijd bang, dat er iemand zal komen zeggen, dat fotografie daar niet mag. Anderen hebben er wel gefotografeerd en inderdaad kan ik zonder problemen foto's nemen.


Mijn trein komt aanrijden



Inmiddels regent het, hoewel gelukkig niet hard. Harde regen zou met alle sneeuw desastreus zijn. Terwijl ik terugloop naar de van, belt Katja, dat ze misschien dit weekend ook nog thuiskomt. Ze wil graag een informatiebijeenkomst over "nursing" (verpleging) bijwonen bij Johns Hopkins in Baltimore.

Nu Katja bezig is met een EMT cursus heeft ze gemerkt, dat haar passie toch wel de medische kant opgaat. Medical school vindt ze te moeilijk om in te komen, dus nu richt ze haar aandacht op verpleging. Ik vind het niet vergezocht voor haar, ze heeft die instelling van willen zorgen altijd gehad. Ik ben benieuwd, wat ervan komt.

We eten vanavond makkelijk, pita's met kip, salsa, ui en kaas, erg lekker. Daarna is het weer tijd voor de Olympische Spelen (en ons ergeren aan NBC met zijn eindeloze interviews. Daarin zijn we duidelijk niet alleen, getuige dit blog van NPR, een van de meest neutrale nieuwszenders van de VS.

zaterdag, februari 20, 2010

Bijna lenteachtig weer, eindelijk!

Zaterdag

Zoals zo vaak in het weekend heb ik helemaal geen zin om te gaan sporten! Ik mis mijn "routine" van fietsen met Janet de ene dag en hardlopen met Mary Ellen de andere dag.

In plaats daarvan gaan Rick en ik in de achtertuin aan de gang. Omdat daar weinig zon komt, is er nog nauwelijks sneeuw gesmolten. Erger, er liggen dikke lagen ijs op de trap naar beneden en over de afvoerpijpen. Dat laatste vooral moet weggehaald, want voor maandag wordt er regen voorspeld. Vandaag voelt het met zeven graden bijna warm aan buiten!


Terwijl Rick het ijs te lijf gaat met warme lampen, graaf ik een baan naar de trampoline. Saskia en haar vriendinnen popelen er weer op te gaan en het ijs daarop is bijna gesmolten. Ook schep ik de sneeuw van de stoelen, die ze gebruiken om op de trampoline te klimmen. Meteen neemt Cosmo het pad in gebruik. Zijn gewoonlijke ruime domein is wel heel klein geworden door de sneeuw.

Daarna probeer ik met een "pick axe" (alweer zo'n woord, waarvan ik het Nederlandse equivalent niet weet) het ijs rond een van de afvoeren aan te vallen. Die laag is zeker een kwart meter dik! We realiseerden ons niet, dat het zo erg was hierachter. Gelukkig lukt het met de bijl en de lampen na een paar uur de afvoeren vrij te krijgen. Toch hoop ik, dat het niet erg zal regenen, want veel water kan gewoon nergens naartoe.

Door de sneeuw is Kai's concert al drie keer uitgesteld, maar vanmiddag is dan eindelijk het eerste van de twee, waar ze al maanden zo hard voor hebben gerepeteerd. Dit keer wordt het bij Ned Devine's in Centreville gehouden.

Voor we bij Ned Devine's binnengaan, stoppen we nog even bij Shopper's om oordopjes voor mij te kopen. Ik kan helemaal niet tegen zulke luide muziek, want je zit bovenop de luidsprekers in zo'n klein restaurant. Tijdens het vorige concert heb ik de hele tijd met mijn vingers in mijn oren gezeten.

Bij binnenkomst in het restaurant zien we, dat ze bij de ingang ook verkocht worden. We zeggen hallo tegen Kai, die een uur van tevoren aanwezig moest zijn. Duidelijk heeft hij hier een leuke groep jongens en meisjes, want hij kletst er lekker op los, een kant van Kai, die wij niet vaak te zien krijgen.


Voor het concert



Saskia geniet ook



In de bar vinden we nog een tafeltje vrij. Hier in Virginia mogen kinderen in en aan de bar zitten, wat in veel staten verboden is. Ook zijn sinds kort bars, die geen duidelijke afscheiding van een restaurant hebben, rookvrij in deze tabaksstaat. Ik vind het (letterlijk) een verademing!

Tijdens dit concert spelen ze muziek van Kiss. Kai speelt de basgitaar bij vier van de twintig liedjes. Sommige liedjes van Kiss vind ik wel leuk, maar het is niet echt mijn smaak. Tussendoor vermaak ik me met het Olympische schansspringen, dat op een aantal van de tv's te zien is. Saskia eet alvast avondeten, want Rick en ik gaan vanavond samen uit.

Hier een paar filmpjes:






Na afloop van het concert gaat Kai met een groepje mee naar het huis van een van de zangeressen. Daarna gaat hij meteen door naar Champps, om daar UFC te gaan kijken met een vriend. Rick en ik zeggen niets tegen Kai, natuurlijk, maar we vinden het erg leuk, dat hij eens iets onderneemt zonder zijn twee vaste vrienden. Dit is de eerste keer, dat Kai echt 's avonds uitgaat!

Saskia heeft Laura om haar gezelschap te houden en Rick en ik gaan een voor ons nieuw restaurant uitproberen. Om dat te vinden raadpleegde ik de lijst van 100 beste restaurants. Daaruit kwam Willow in Arlington, een kwartiertje rijden verderop.

Onderweg bedenken we, dat we eigenlijk nooit naar Arlington gaan, terwijl daar heel veel leuke restaurants zijn en het is dichtbij. Ook Willow stelt absoluut niet teleur. De atmosfeer is gezellig en de bediening zeer attent.

Het eten is echter duidelijk, waarom het in de lijst van honderd beste staat. We bestellen allebei het voorafje van latkes met gerookte zalm. Dat blijkt een palet aan verschillende smaken te zijn, waaronder een appelgelei op wasabi creme fraiche, die allemaal heel goed samen gaan met het zoute van de zalm.

Als hoofdgerecht bestel ik de scallops met allerlei bijgerechten, waarvan ik de Nederlandse naam niet ken. Laten we zeggen, dat het smaakt, alsof er een engeltje op mijn tong pist, zoals mijn opa altijd zei. Ook Ricks filet mignon gerecht vindt hij erg goed en een bijzondere combinatie van smaken.

Rick wil altijd graag nog dessert, maar daar heb ik geen ruimte meer voor. Ik neem een paar hapjes van zijn "driekleuren" mousse (witte, melk en pure chocolade). Ook die is bijzonder licht en smakelijk. Het enige kleine minpuntje aan dit restaurant vinden we de beperkte keuze aan hoofdgerechten. Verder heeft het een terechte plek op de Washingtonian lijst.

Net op tijd om Tuitert goud te zien winnen, komen we thuis. Super, weer een Nederlandse gouden medaille en een zilveren voor een van mijn favoriete athleten, Shani Davis!

Zondag

Gisteren heb ik Mary Ellen opgebeld, ongeveer smekend, of ze vanochtend wil gaan hardlopen. Zij belde niet terug, dus ik had het al opgegeven en was een alternatief plan aan het bedenken, als om kwart over negen de telefoon gaat. Ik sta net op en Rick ligt nog te slapen, maar als ik zie, dat het Mary Ellen is, neem ik meteen op.

Mary Ellen vraagt, of we om half elf kunnen gaan, want haar jongste is ziek en daarmee wil ze eerst naar de dokter. Prima, dat geeft ons tijd ontbijt te eten, wat Rick bij Starbucks gaat halen.

Niet verwonderlijk loopt het doktersbezoek uit, dus uiteindelijk gaan Mary Ellen en ik pas om twaalf uur op pad. Ik heb inmiddels al gevoeld, dat het heerlijk weer is. Eindelijk hoef ik geen skijack en handschoenen aan tijdens het lopen! Een shirt met lange mouwen en mijn fleece "Holland" vest zijn voldoende. Heerlijk!

Mary Ellen heeft zich opgegeven de Cherry Blossom Ten Miler te lopen, maar biecht op, dat ze de afgelopen weken helemaal niets aan sporten heeft gedaan. Ik heb wel niet hardgelopen, maar natuurlijk wel allerlei andere dingen gedaan.

Nadat mijn Garmin de satellieten heeft gevonden, beginnen we. Mary Ellen heeft altijd moeite een tempo te houden, zij wil er als een speer vandoor, waardoor ze al heel gauw moet stoppen. Ze vraagt mij te leiden en dat gaat goed, want ik jog op een constant tempo. Zo houden we het allebei meer dan drie kilometer vol.

Dan komen we aan de voet van een stijle heuvel en opeens is het gedaan met Mary Ellens energie. We lopen de rest van de route, maar ik ben niet ontevreden over de 38 minuten voor vijf kilometer. Bovenal geeft het ons beiden het gevoel, dat het leven weer een beetje "normaal" wordt, al moesten we vrijwel de hele weg op straat lopen.

Er zijn weer een aantal films, die we graag willen zien, in de bioscoop. Kai gaat Shutter Island kijken met zijn vrienden en Rick en ik kiezen When in Rome. Saskia en Laura gaan intussen in de mall winkelen.

Het is enorm druk bij Tysons Corner en Rick zet mij af om alvast de kaartjes te kopen. Saskia heeft net haar zakgeld voor februari gekregen (Rick vergeet dat nogal eens en grappig genoeg de kinderen zelf ook), dus de meisjes gaan meteen op weg.

Er staat een flinke rij bij de kassa's en electronische machines en onze film zal over vijf minuten beginnen. Ik vrees dus slechte zitplaatsen, maar dat valt alles mee. Deze film is al een tijdje uit, dus we kunnen zelfs onze favoriete stoelen nemen, voor het hekje, zodat we onze voeten kwijt kunnen.

Onder het genot van een zak popcorn, Rick nam de kleinste maat en daarvan is na afloop van de film nog meer dan de helft over, en diet Coke, ook de kleinste maat, die ik niet opkrijg, maken we het ons gemakkelijk. De previews zullen geen van allen Oscars winnen en "When in Rome" ook niet, maar wij vinden het een leuke film.

Alweer worden we vanavond "getracteerd" op live schaatsen! Zoveel heb ik in voorafgaande Olympische Spelen volgens mij niet gezien, maar dat kan ook door het tijdsverschil komen. Zo zien we Ireen Wust live goud behalen. Super!

Het is deze spelen eigenlijk alleen maar juichen, als het niet voor Nederlanders is, is het wel voor de vele Amerikanen, die medailles verdienen. Voorheen deed Amerika het niet zo goed tijdens de Winterspelen, voor zo'n enorm land. Dat is dit keer (tot nu toe) wel anders. Een aantal athleten (Lindsey Vonn, Bode Miller) lukt nu, wat hen in Turijn niet lukte.

vrijdag, februari 19, 2010

Weer een (winter)week voorbij!

De Olympische Spelen zijn niet goed voor mij, want ik word erdoor meegesleept en blijf veel te laat op! Zo ook gisteravond, want ik moest en zou zien, die van de mannen het kunstschaatsen zou winnen. In mijn ogen won Evan Lysacek terecht. Ja, Plushenko sprong ver, maar dat is niet het hele programma. Jammer, dat er vandaag zoveel onsportieve opmerkingen uit het Russische kamp komen, maar de teleurstelling daar is natuurlijk ook groot. De reactie van Lysacek daarop is heel netjes en begrijpend, wat hem siert.

Door die competitie ging ik na middernacht pas naar bed, wetend, dat ik vanochtend niet vroeg op zou hoeven. Rick beloofde de kinderen naar school te helpen en ik sla deze week Sharons klassen maar helemaal over.

Dan moet ik alleen wel een andere manier van mijn dagelijkse beweging bedenken. Even overweeg ik Wii Sports Active, maar het is schitterend zonnig weer, al waait het erg hard. Met het doktersadvies om minstens een half uur per dag buiten te zijn in gedachten, doe ik mijn 20 pond vest aan en ga met Cosmo op stap.

Omdat zoveel stoepen nog met sneeuw bedekt zijn en ik het eng vind om op een drukke weg op straat te lopen, neem ik zoveel mogelijk zijstraatjes. Zo zie ik ook weer eens andere straten, dan mijn geijkte routes. Langs een straat staan allemaal nieuwe huizen met een leuke architectuur, terwijl in een andere straat alle huizen nog de originele jaren 50 bouw hebben.


Na zo'n vijf kilometer begin ik mijn hielen te voelen. Ik heb sneeuwlaarzen aan met kniekousen erin en dat is kennelijk geen goede lange wandeling combinatie. We zijn nog iets meer dan kilometer van huis verwijderd en ik constateer thuis, dat ik inderdaad een paar flinke blaren op mijn hielen heb gekweekt. Au!

Na deze letterlijke frisse neus heb ik enorme zin in Vietnamese soep. Bij Pho Thang Long kennen ze me inmiddels. Hun vissoep is zo ontzettend lekker en niet veel duurder, dan een blik soep in de supermarkt!

Als Saskia thuiskomt, gaan we samen onze nagels laten doen. Laatst merkte Saskia op, dat ik "nooit" iets echt meisjesachtigs met haar doe, zoals shoppen of onze nagels, maar wel "altijd" met Katja. Ze geniet dan ook echt van ons uurtje bij de nagelsalon en kletst honderduit. Misschien moet ik inderdaad meer moeder-dochter dingen met haar doen, maar, zoals ik haar ook heb uitgelegd, zij heeft vrijwel altijd een vriendinnetje mee.

Groot nieuws vandaag (belachelijk, alsof er niets belangrijkers gaande is in de wereld) is Tiger Woods, die een persconferentie gaf om zijn verontschuldigingen aan te bieden voor de affaires, die hij had. Het is werkelijk het hoofdnieuws, dus de media doen het voorkomen, alsof het prive leven van de golfkampioen iedereen hier enorm veel kan schelen. Als ik de verschillende Facebook statussen moet geloven, is eerder het tegendeel het geval.

Vanavond gaan we Kai's college nieuws met Rick vieren. Helaas voelt Saskia zich niet zo lekker, dus zij blijft thuis. Kai's keuze valt dit keer op Bertucci's, waar we al lange tijd niet hebben gegeten. Het is een gezellige, gunstig geprijsde keten, waar je pizza's uit de houtoven kunt bestellen. Voor mij is het de meest authentieke landelijke "Italiaanse" keten, want ik herinner me sommige van hun pizza's (zoals quattro stagioni) nog uit Italie.

Mijn Napolitaanse pizza is belegd met verse mozzarella, zongedroogde tomaten, olijven en verse knoflook. Ik vraag er ansjovis extra bij, heerlijk! De bediening is heel goed en de manager komt een paar keer vragen, of alles naar wens is. Eigenlijk vergeten we dit restaurant iedere keer een beetje, terwijl we er altijd lekker eten en er een gezellige sfeer hangts.

Op de terugweg hebben we nog een schrikmoment, want Rick rijdt bijna een jogger aan, die midden op de donkere straat loopt. Ze heeft helemaal zwarte kleding aan en niets reflecterends. Door de sneeuw is ze genoodzaakt op de weg te lopen, dat snap ik, maar dan zorg je toch, dat je je op zijn minst in het wit of lichte kleuren kleedt? En waarom een van de drukste wegen uitkiezen, terwijl er allerlei rustige zijstraten zijn. Gelukkig ziet Rick haar net op tijd, maar ik hoop, dat ze het er verder heelhuids af heeft gebracht. Niet iedere automobilist is 's avonds zo oplettend!

donderdag, februari 18, 2010

Great Falls na de sneeuwstorm

Gelukkig voelt Saskia zich vanochtend goed en gaat zonder morren op tijd naar school. Ik vind het altijd moeilijk haar de deur uit te duwen, dus vandaag begint al goed.

Eergisteren heb ik Great Falls Park opgebeld om te vragen, of hun parkeerterrein schoon is. Veel nationale parken ruimen geen sneeuw, maar Great Falls kennelijk wel. Ik ben eens benieuwd, hoe het er met een dik pak sneeuw uitziet.

Na het ontbijt laad ik Cosmo, mijn sneeuwschoenen en mijn fototoestel in de van en rijd naar het park. Het is zonnig en dooit licht, maar het waait enorm, waardoor het veel kouder aanvoelt, dan het is. Ik kleed me dus maar weer eens dik aan.

De vriendelijke park ranger bij de ingang kijkt niet eens echt naar mijn parkpas, maar wuift me meteen door. De parkeerplaats is gedeeltelijk schoon en er staat maar een andere auto! Zo leeg heb ik het nog nooit gezien!

Meteen als ik ga lopen, heb ik spijt mijn Yaktrax (die ik zoveel heb gebruikt, dat ze stuk zijn, maar het bedrijf heeft me al een gratis nieuw paar beloofd!) thuisgelaten te hebben. Het is wel schoongemaakt, maar er ligt een laag ijs.

Vooral het eerste uitkijkpunt is heel glad! De andere twee uitkijkpunten zijn ook toegankelijk voor rolstoelen, dus die zijn wel helemaal schoongemaakt. Het eerste uitkijkpunt is het ruigst, je moet er echt over de rotsen klimmen. Met ijs is dat een uitdaging, vooral voor mij, die gladheid doodeng vind, maar het lukt me en het is zeer de moeite waard.

De rivier, die een paar weken geleden nog boos, bruin en kolkend langsraasde (wat ook prachtig was, daar niet van), ziet er vandaag als een schilderij uit! De watervallen zijn prachtig en precies goed gevuld, het water is blauwgroen gekleurd en de sneeuw verleent de rotsen het perfecte relief. Zoals altijd heeft dit uitzicht een heel kalmerend effect op mij. Ik zou er zo uren naar kunnen kijken, maar Cosmo heeft dat geduld niet.


Als we terug naar het hoofdpad lopen, wordt Cosmo opeens heel onrustig. Ik zie om te beginnen niet waarom, maar dan valt me iets bruins op in mijn ooghoeken. Onder een boom ligt een hert ons rustig aan te kijken. Cosmo heeft haar nog niet gezien en ik probeer wat dichterbij te komen, maar dat lukt niet goed in de diepe sneeuw. Ik maak wat foto's en dan heeft Cosmo haar opeens door. Dat zint haar niet, dus ze staat op en loopt rustig het bos in.


Na de andere twee uitkijkpunten bezocht te hebben, denk ik "gewoon" op mijn sneeuwlaarzen het bos in te kunnen wandelen. Ik ben eigenlijk te lui om mijn sneeuwschoenen uit de auto te gaan halen. Daar kom ik al gauw op terug, want de sneeuw is heel onvoorspelbaar, dan weer ondiep, dan weer heel diep.


Op sneeuwschoenen gaat het een stuk beter en Cosmo heeft al gauw geleerd in de sporen van de ski's te lopen. Heel grappig om te zien, hoe hij de beste sporen uitzoekt. Het loopt ook niet bepaald lekker, als je om de haverklap helemaal wegzakt in de sneeuw.

Alweer valt me op hoe inspannend het lopen op sneeuwschoenen is. Ik had het, na het bezoeken van de uitkijkpunten, koud. Binnen de kortste keren heb ik het eigenlijk te warm en doe mijn handschoenen uit. Met sneeuwschoenen aan kan ik mijn gewoonlijke pad langs de rivier niet lopen. Daar zijn veel te veel rotsen om overheen te klimmen.


Hier zullen voorlopig geen picknicks plaatsvinden

In plaats daarvan volg ik het pad door Matildaville. Dat neemt ongeveer een half uur, precies genoeg voor vandaag. Gewoonlijk vind ik dat pad niets, want het is nog geen twee kilometer lang en niet bepaald een "hike", maar vandaag was het een flinke uitdaging.

Op de terugweg rijd ik langs Manhattan Bagel en heb opeens een enorme zin in een bagel met (low fat) cream cheese en gerookte zalm! Ik vraag altijd om een heel dun laagje cream cheese, maar mijn idee van "dun" komt meestal niet overeen met dat van de medewerksters daar. Vandaag wel, het wordt een perfecte sandwich. Hapje voor klein hapje geniet ik er thuis van.

Rick belt van het vliegveld, dat hij veilig geland is. Een opluchting, want het waait buiten behoorlijk. Eenmaal thuis krijgt Kai een enorme omhelzing van zijn vader. Het was natuurlijk voor Rick ook niet leuk om er niet te zijn, toen het heuglijke nieuws kwam.

Leuk is, dat Rick wel de volgende enveloppe uit de bus vist: Kai is ook aangenomen bij George Mason University. Al wordt die het niet, het is toch goed voor zijn zelfvertrouwen om bij meerdere scholen aangenomen te worden.

Na het avondeten komt Laura om mij een massage te geven. Die is heel hard nodig op het moment. Vooral mijn rug- en schouderspieren zitten muur- en muurvast. Ik voel hoe ze "weg" springen onder Laura's handen en dat is niet goed. Ze neemt ze goed onderhanden, dus hopelijk zijn mijn hoofdpijnen de komende dagen wat minder.

Online zie ik, dat Nederland zilver en brons won met de 1000 meter voor dames. Super! Hier zullen we daar helaas niets van zien. In plaats daarvan zien we de downhill/slalom combinatie, waar de VS zilver wint en de dames half pipe, waar de VS zilver en brons wint. Australie wint daar heel erg verdiend goud en dat vinden de Amerikaanse verslaggevers ook.

Nu (22 uur) begint het kunstschaatsen van de mannen. Ik betwijfel, dat ik het allemaal ga bekijken. Spannend is het wel.

Alle foto's van vandaag zijn hier te vinden.

Onderwijs in de VS

Theo vroeg mij eens een toelichting op het Amerikaanse onderwijssysteem te geven. Ik bedenk me, dat ik dat nog niet uitgebreid gedaan heb, omdat het zo ingewikkeld is en zo ontzettend anders, dan het Nederlandse systeem. Hier volgt een poging.

De leerplicht hier in de VS begint met Kindergarten in het jaar, dat het kind zes wordt. Daarvoor gaan veel kinderen vanaf hun derde of vierde jaar naar "preschool".
In de Kindergarten wordt meteen begonnen met leren lezen en schrijven.

Het basisonderwijs (elementary school) loopt meestal van first grade tot en met sixth grade, waarna wordt doorgestroomd naar middle school, die twee jaar duurt. Op sommige plekken duurt middle school drie jaar, of van fifth tot eigth, of van sixth tot ninth grade.

Op de middle school krijgen alle kinderen vier "core" vakken: Engels, wiskunde, science (combinatie biologie, natuurkunde en scheikunde) en social studies (combinatie aardrijkskunde en geschiedenis), daarbij hebben ze gymnastiek en twee keuzevakken. Die laatste twee kunnen een vreemde taal zijn of bijvoorbeeld computer graphics. Er is een vrij ruime keuze, althans bij onze middle school. Iedere dag is het rooster hetzelfde en als een leerkracht niet aanwezig is, komt er een invalskracht.

Na de eigth grade volgt de high school. Iedereen doet vier jaar high school, maar de niveaus verschillen per vak. Zo kun je bijvoorbeeld Engels op het "gewone" niveau nemen, science op "Honors" niveau en geschiedenis op "AP" (advance placement, college niveau) nemen. Op een aantal high schools wordt ook het IB (International Baccaloreate) programma aangeboden.

Hoe meer "Honors" en "AP" vakken, hoe beter het staat op je college aanmelding en hoe hoger het niveau van het college, waar je eventueel zal worden aangenomen, kan zijn. De cijfers voor die vakken worden ook hoger gewaardeerd, waardoor je, mits je het goed doet, een hoger GPA (Grade Point Average) krijgt.

Naar dat GPA over de vier high schooljaren wordt door de colleges gekeken bij het toelaten van student, alsmede naar de SAT (Scholastic Aptitude Test) of ACT (American College Testing), die de studenten aan het einde van hun elfde of het begin van hun twaalfde leerjaar doen.

Iedereen volgt dus zijn eigen traject op de high school. Ook hier heeft iedereen de vier "core" vakken en daarbij gymnastiek en twee keuzevakken. Op de high school is er nog meer keuze, dan op de middle school. Het is misschien leuk om dit verslag van Nederlandse geschiedenisleraar Martijn, die een paar jaar geleden een dag meeliep op Kai's high school, te lezen.

Onze high school werkt met een "block schedule", rode en zwarte dagen, waarbij de leerlingen de ene dag blokken van twee uur van drie vakken hebben en de volgende dag van drie andere vakken. Een vak, meestal Engels of wiskunde, hebben ze iedere dag. Ook hier geen tussenuren en invalskrachten, als een leerkracht niet aanwezig is.

In het senior (twaalfde) jaar schrijven de studenten zich bij verscheidene colleges in, in de hoop aangenomen te worden. Als je geluk hebt, zoals Katja, word je bij meerdere aangenomen en heb je een keuze.

"College" is het verzamelwoord voor de twee- en vierjarige opleiding na high school, maar er zit een groot niveauverschil tussen de vele scholen. Wij hebben hier in Virginia het geluk een ruime keuze aan goede scholen te hebben, maar dat is in lang niet alle staten zo. Het collegegeld is veel lager, als je in je eigen staat gaat studeren.

Een school mag zich "university" noemen, als er een Masters programma wordt aangeboden. The College of Mary Washington, hier niet ver vandaan, heet nu om die reden Mary Washington University. Een university is dus niet per definitie beter, dan een college. Tegenwoordig bieden de meeste scholen een Masters programma, dus heten de meesten "university". Er zijn openbare en prive universiteiten, waarvan de laatsten beduidend duurder zijn. Een lijst van beste openbare universiteiten vind je hier.

Het onderscheid tussen middelbaar of hoger beroepsonderwijs is hier dus niet meteen duidelijk, maar wordt bepaald door het niveau van de school. Het niveau van Virginia Tech is bijvoorbeeld ongeveer gelijk aan een Nederlandse universiteit, terwijl VCU eerder met HBO vergeleken kan worden. Al is dat vergelijken sowieso erg moeilijk.

Al heeft Kai zich opgegeven als zijnde geinteresseerd in Environmental Sciences als major, hij heeft nog tot het einde van zijn tweede jaar de tijd dat te veranderen. De eerste twee collegejaren zijn meer algemeen. Zo moet iedere student aan bepaalde basiscredits voldoen in Engels, wiskunde en algemene kennis. Voor iedere major (en minor) moet aan bepaalde voorwaarden voldaan worden, maar verder is het inderdaad erg breed.

Katja heeft nu wel definitief besloten Environmental Sciences als major te nemen, daarbij heeft ze een minor in Spaans en biologie. Per semester moet ze minimaal 12 credits nemen (1 uur instructie = 1 credit hour), maar de meeste studenten nemen tussen de 15 en 18.

*Edit: vanavond praat ik met Katja en nu denkt ze erover HNFE (Health, Nutrition, Fitness Education) te gaan doen en daarna verpleging. Dat lijkt mij wel wat voor haar, we zullen zien, maar het is dus duidelijk, dat ze "er" nog niet is. Wat zou ik graag hier gestudeerd hebben (maar dat terzijde).

Iemand anders vroeg, of alle studenten op campus gaan. Behalve, als de school een zogenaamd "commuter college" is, waar veel studenten van hun thuis uit heenkunnen, gaan in ieder geval alle eerstejaars op campus. Daarna hangt het van de school en de individuele studenten af. Sommigen blijven alle jaren op campus, anderen zoeken na het eerste jaar een apartement.

Tot zover mijn betoog, wellicht kunnen andere mensen met ervaring met het onderwijs hier na high school er nog aan toevoegen.

woensdag, februari 17, 2010

Een dag vol verrassingen

Ondanks luid protest van ouders en schoolbuschauffeurs heeft het schooldistrictbestuur toch besloten vandaag de scholen op tijd te openen. Ik had ook liever een verlate opening gezien, maar dan vooral, omdat ik veel te laat opbleef om het kunstschaatsen van de mannen te kijken. Lekker spannend is die competitie (meestal vind ik de mannen het minst).

Saskia slaapt, als Rick op reis is, soms naast mij, zo ook vannacht. Het vroege wakker worden gaat niet zonder protest. Saskia klaagt over buikpijn, keelpijn en hoofdpijn, maar ze heeft geen koorts, dus ik houd mijn voet stijf. Dat wordt me niet in dank afgenomen, maar ik geef haar de optie naar de kliniek te gaan, als het echt niet lukt. Ik weet nu al, dat dat niet gaat gebeuren.

Me ietwat schuldig voelend kus ik een zwijgende tiener gedag. Leuk vind ik het natuurlijk niet om haar zo naar school te laten gaan, ik vrees met grote vrezen voor volgend jaar, wanneer ze nog drie kwartier eerder op zal moeten staan.

Het is vandaag bewolkt en het "flurriet" (zo af en toe een sneeuwvlok). Met het sneeuwschoenenlopen gebruikte ik weer andere spieren, die nu wat protesteren. Om die rust te geven, sla ik vandaag over.

In plaats daarvan rijd ik naar de fitness. Daar is maar zeer beperkt parkeergelegenheid en ik moet mijn van achteruit in een nauwe plaats met aan weerszijden cement parkeren. Wat ben ik dankbaar voor mijn achter- en voorsensoren, die piepen, als ik te dichtbij kom!

Onder het genot van een van mijn nieuwe boeken houd ik het bij de stairmaster. Eerst doe ik een half uur "aerobic" en dan een half uur "fat burner". Als ik aankom zijn vrijwel alle machines bezet, na een uur ben ik de enige nog aanwezige!

Vorig jaar april vonden we uit, dat wij onze belastingen niet electronisch konden inzenden, omdat mijn naam verkeerd is gespeld bij Social Security. Het is een simpele fout, -el bij mijn achternaam, in plaats van -le, en ik heb me er bijna 22 jaar niet druk om gemaakt. Maar ja, in dit computertijdperk kan zo'n foutje niet, natuurlijk

Al tien maanden hik ik tegen het bezoek aan Social Security aan, wetend, dat me dat enkele uren gaat kosten. Gewoonlijk is het vertoeven in de wachtkamer van een van de regeringsorganen hier niet bepaald een gezellige aangelegenheid. Maar de tijd begint te dringen en vandaag is toch een saaie, koude dag, plus ik heb een fijn boek, dus ik dwing mezelf na de lunch naar Fairfax te rijden, waar het kantoor is.

Onderweg rijd ik nog bijna een groepje mannen aan! Door de enorme sneeuwbergen, die op de stoepen zijn gegooid, worden voetgangers gedwongen op de wegen te lopen. Hoeveel voetgangers er hier zijn, zie ik nu. Het is levensgevaarlijk!

Als ik een afslag neem, belemmert een sneeuwberg mijn uitzicht. Gewoonlijk zou dat geen probleem zijn, want het is een lange invoegstrook, maar nu lopen er dus drie mannen achter die berg! Gelukkig rijd ik heel langzaam en kan op tijd remmen. Mijn hart zit echter in mijn keel! Het verbaast me, dat er nog niet meer ongelukken zijn gebeurd! De hele verdere weg moet ik voetgangers, die van achter sneeuwbergen komen, ontwijken. We rijden allemaal uiterst langzaam erdoor!

Bij het zien van de enorme rij wachtenden bij Social Security zinkt de moed me wel wat in de schoenen. Maar ja, ik heb de hele middag en het is nooit beter hier. Dat blijkt wel, als iemand aan de joviale veiligheidsbeambte vraagt, of er een betere tijd is om te komen en hij antwoordt: "Zaterdag of zondag". Vol hoop vraagt ze, of ze dan open zijn. "Nee", zegt hij, "Maar dan is er hier dus niemand." Ha ha.

Hij overhandigt mij nummer 71 en ik hoor net, dat nummer 50 omgeroepen wordt. Dat wordt echt een hele zit! De wachtkamer zit vol, voornamelijk met immigranten, zo te zien. Naast mij zit een Indiase familie met een peuter. Het kleintje heeft het duidelijk niet naar zijn zin, maar vindt mijn jack fascinerend. Ik laat het maar toe en ben blij, dat ik tenminste geen klein kind bezig te houden heb!

Tot mijn verbazing wordt mijn nummer toch vrij snel afgeroepen. Een naamcorrectie lijkt me heel simpel, maar dit blijkt slechts een check te zijn, of we wel op de juiste plek zijn (sommigen niet!) en de juiste documenten bij ons hebben. Gelukkig is dat wat mij betreft wel het geval en ik mag weer plaatsnemen, tot men mijn naam afroept.

Terwijl ik lees, luister ik naar alles om me heen. De man, die iedereen begroet en nummertjes geeft (wat een "beveiligings"baan, zeg!) maakt er echt het meeste van. Hij kletst met deze en gene, grapt, dat hij wel een "Security officer", maar geen "Social Security officer" is en dus geen vragen kan beantwoorden, tenzij ze over de Redskins of Capitals (sportteams) gaan en meer. De sfeer is ongedwongen, heel anders, dan ik bij andere regeringskantoren hier gewend ben!

Na twee uur wachten is het eindelijk mijn beurt. E. Vollmer is "mijn" beambte. Ik vertel hem, dat ik enkel hier ben voor een correctie van mijn naam. Hij grapt, dat ik doe, alsof dat niets is. Ik antwoord, dat ik hoop, dat dat zo is. Hij bekijkt mijn formulier en ziet eerst de foute spelling niet eens. Dat komt, volgens hem, omdat zijn moeders familie ook Engel heet. Ik vertel hem, dat de helft van Ricks familie ook zo heet, alleen wij niet.

Het wordt een gemoedelijke transactie. Kijkend naar mijn informatie zegt hij, dat ik wel lang heb gewacht met het aanpassen. Ik vertel naar waarheid, dat het de IRS (belastingdienst) is geweest, die mij ertoe heeft gedwongen. Ook bedankt hij me, dat ik heb gewacht, tot ik Amerikaans staatsburger was, want volgens hem hebben ze de meeste moeite met Nederlandse paspoorten. Interessant!

Na zo'n tien minuten is het allemaal klaar en krijg ik een bevestiging in handen gedrukt. Hij drukt me nog op het hart vanavond onze belastingen niet in te sturen (gaat zeker niet gebeuren, want we zullen, zoals gewoonlijk, wel moeten betalen), maar morgen moet de correctie in hun systeem staan. Pff, wie had gedacht, dat het corrigeren van twee letters zoveel tijd zou nemen?

Weer een ervaring rijker rijd ik naar huis. Met Rick op reis moet ik er echt aan denken de postbus leeg te halen. Rick is dol op post, dus doet dat graag bij thuiskomst iedere dag. Gewoonlijk vind ik de post doodsaai, catalogi en rekeningen, wat wil je nog meer? Maar vandaag zit er iets interessants tussen: een grote enveloppe met het embleem van VCU erop.

Saskia en ik kunnen niet wachten tot Kai thuiskomt! Zo'n grote enveloppe betekent meestal goed nieuws en ik zwaai er al mee, als Kai aan komt rijden. Helaas moet hij nog eerst naar de wc, ha ha! Dan opent hij de brief en jawel: "You have been accepted to VCU"!! In lange tijd heb ik stille Kai niet zo enthousiast gezien! Tranen springen in zijn ogen en dat is al helemaal lang geleden.

Wat heerlijk, dat hij van de school, waar hij het liefst heen wil, als eerste positief nieuws krijgt! Meteen belt hij Rick op, die gelukkig opneemt, en daarna grote zus, Katja, die ook super blij voor hem is.

Bij de post zit ook Saskia's rapport, wat enorm goed is! Allemaal A's, alleen een B+ voor algebra. Jammer, want nu staat ze weer op de AB honor roll, de "all A" honor roll is wat ze graag wilde en ze kwam zo dichtbij, ons competitie gerichte kind. Zo grappig, hoe ze allemaal anders zijn. Natuurlijk is het sowieso een super rapport!

Ook Kai's rapport is veel beter, dan we een paar maanden geleden hadden gedacht, toen hij een F voor Engels en Calculus had op te halen. Die zijn tot C+ geworden, met de honors voor Calculus eigenlijk een B. Kortom, allerlei redenen om feest te vieren.

Zonder Rick is dat natuurlijk niet zo gezellig, maar morgenavond heeft Kai concertrepetitie, dus zal het pas vrijdagavond worden, voor we het met Rick kunnen vieren. Ik zie Kai's teleurstelling en stel voor er vanavond met zijn drietjes op uit te gaan. Dat wordt gretig geaccepteerd en hij stelt Chili's voor.

Kai rijdt erheen. Onderweg luisteren we naar zijn muziek, die ik over het algemeen erg kan waarderen. Een groep is een Nederlandse groep, Alamo Race Track. Die doet me niet veel, maar ik vind het wel grappig, dat mijn heel Amerikaanse tiener naar Nederlandse muziek luistert.

Tussen de enorme sneeuwbergen rijdt Kai ons naar Chili's. Eerst rijdt hij de parkeerplaats op, die achter Chili's ligt. Gewoonlijk kun je daarvandaan naar het restaurant lopen, maar nu zouden we over bergen sneeuw moeten klimmen. Die zijn hoog genoeg, dat we maar besluiten om te rijden.

Eenmaal in het restaurant zien we, dat het menu is veranderd. Ik mag de nieuwe layout wel, bij de maaltijden, die "guiltless" gemaakt kunnen worden staat een chilipepertje met de opties. De kinderen bestellen de boneless Buffalo chicken wings, waarvan ik er natuurlijk ook een probeer.

Als hoofdgerecht bestel ik de zalm met gestoomde groentes en ik kan niet anders zeggen, het is zeer smakelijk. De zalm is (op mijn verzoek) niet door en door gegrild, dus lekker sappig, en de groentes (broccoli en worteltjes) zijn precies goed gestoomd. Dat voor $11, niet veel duurder, dan bij de supermarkt. Het is erg gezellig met mijn twee tieners.

Saskia gaat Kai nog missen en dat weet ze ook. Aan haar merk ik, net als bij mijzelf, dat het nu opeens wel heel dichtbij komt, dat zij als enige kind thuis zal wonen voor het grootste deel van het jaar.

Voor mij is dit ook opeens zo'n werkelijkheid, die ik hiervoor wat voor me uit heb geschoven. Ik ben een moederkloek heb ik gemerkt, maar kan, weet ik sinds Katja's vertrek, ook mijn kinderen hun eigen leven laten leiden. Dat wil nog niet zeggen, dat ik niet het liefst al mijn kuikens onder een dak heb. Maar ja, welke moeder wil dat niet? Kai's vreugde vandaag maakt, dat ik die kloekgevoelens heel goed verberg.

Vanavond zien we wel schaatsen en ik vind het super, dat Shani Davis wint. Chad Hedrick vind ik erg onsympathiek, dus niets speciaals, dat hij brons heeft. Verder ben ik heel blij voor Lindsey Vaughn, onvoorstelbaar, wat een doorzettingsvermogen!

dinsdag, februari 16, 2010

Sneeuwschoenwandeling

Het is wel lekker nog een ochtend rustig op te staan en samen te ontbijten. Er is vannacht slechts een heel dun laagje sneeuw gevallen, wat alleen de bruingrijze sneeuw weer een wit kleurtje heeft gegeven. In de nabije toekomst wordt geen neerslag meer voorspeld en de temperaturen lijken iets omhoog te gaan.

Allemaal redenen om me vandaag een stuk happier te voelen, dan gisteren. En dat moet ook wel, want het blijkt, dat we in het op een na "happiest" gebied in de VS wonen. Volgens deze enquete, dus. Ik merk, dat ik "happy" moeilijk te vertalen vind. "Gelukkig" klinkt zo raar, "blij" wat overdreven. Iemand?

Wat laat ga ik naar de basement om de katten los te laten. Die liggen in diepe slaap en kijken me verstoord aan, als ik het licht aandoe. We sluiten ze in een kamertje op, omdat ze, als ze loslopen, ons midden in de nacht wekken. Je zou het niet zeggen, als je ze zo lui zag liggen:


Lekker uitrekken, nadat we zo abrupt gewekt zijn



Meike (de achterste) en Snickers zijn broer en zus en ik heb ze nog nooit horen ruzieen

Saskia rijdt mee met Mary Kate's moeder en Kai met Michaels vader. Ik vind het prima. Zelf zou ik ze niet gereden hebben. We hebben zo hard gewerkt om de bus stop schoon te krijgen en die is maar anderhalve straat verderop. De straten hier in Vienna zijn er ook (al is er verbetering mogelijk) stukken beter aan toe, dan elders in de county. Op tv zie ik een schoolbus vervaarlijk hobbelen (bedenk, dat de kinderen geen riemen hebben) en een aantal is vast te komen zitten in de nauwe straten.

Met alle sneeuw beginnen de dieren ook honger te krijgen. Ik dacht gisteravond de vogeltjes te helpen, door wat zaad achterin de tuin neer te strooien. Daar houdt Cosmo niet van en Snickers zal niet zo gauw door de sneeuw gaan lopen. Als ik vanochtend uit het raam kijk, zie ik een heel aantal eekhoorns zich eraan tegoed doen. Ik had het kunnen weten, om de vogels te voeren moet je hier eekhoorn bestendige voeders installeren.

Een aantal van onze buren hebben muizen, die ook naar binnen vluchten. Onze overbuurvrouw meldt via onze straatemaillijst, dat er vanochtend een vos vlak voor de achterdeur op hun deck lag te slapen! Een andere buur waarschuwt, dat hij of zij waarschijnlijk ook honger heeft en vooral op de kleinere kinderen te letten. Persoonlijk denk ik, dat zo'n vos eerder voor de katten zal gaan. Ik houd Snickers in ieder geval maar zoveel mogelijk binnen.

Als de kinderen vertrokken zijn, kleed ik me weer dik aan, want er staat een harde wind, waardoor de gevoelstemperatuur ver onder de nul is. Maar de zon schijnt fel en ik ben van plan vandaag op een ander deel van het W&OD pad een sneeuwschoenwandeling te gaan maken.

Nadat ik bij het Community Center heb geparkeerd, moet ik op het pad geraken. Dat valt nog niet mee, ik moet de drukke straat oversteken en dan over een hoge berg sneeuw klimmen. Vriendelijke automobilisten wachten geduldig, tot Cosmo en ik die berg over zijn, want als een van ons naar achter zou glijden, zouden we zo onder de wielen liggen. Eenmaal "boven" zie ik, dat anderen via de zijweg het pad op en af zijn gegaan, daar is de sneeuw wat minder hoog opgestapeld.

In tegenstelling tot gisteren schijnt de zon en dat creeert prachtige schaduwen in de sneeuw. Hier lijkt het pad ook minder belopen, dan het stuk van gisteren. Voor mij is dat fijn, want het loopt met sneeuwschoenen het fijnst in onaangeraakte sneeuw. Voor Cosmo is het moeilijker, ik zie hem regelmatig struikelen in een diep gat, dat een voetganger of andere hond heeft achtergelaten. Het lijkt hem absoluut niet te deren, maar ik vrees voor een verstuikte poot, dus trek hem regelmatig naar het skispoor.

Van die schaduwen en de verschillende dierensporen, die ik onderweg zie, wil ik foto's maken. Iedere keer, als ik stop neemt Cosmo de gelegenheid waar eens lekker in de sneeuw te gaan rollen. Voor hem is dit veel lekkerder weer, dan de hitte in de zomer.


Intussen let ik ook op mijn hartslag op mijn Garmin 305. Natuurlijk loop ik veel langzamer, dan als ik gewoon zou lopen of hardlopen, dus het enige, waarmee ik kan meten, hoeveel inspanning dit sneeuwschoenlopen nu precies kost, is mijn hartslag. Die is constant tussen de 145 en 155, wat hoog is voor mij. Als Rick onderweg belt, ben ik ook echt buiten adem, tot zijn verbazing, hmph.

Thuis neem ik gauw een douche en haal dan Saskia van school. Ze heeft nog steeds de pseudomonas folliculitis uitslag van de hot tub en een van die pukkeltjes is opeens veel groter en rood. Aangezien Saskia al eerder cellulitis heeft gehad, neem ik geen risico en heb een doktersafspraak voor haar gemaakt.

Die zou om tien voor half twee zijn, maar net voor ik Saskia op ga halen, bellen ze om te vragen, of we om twee uur kunnen komen. Prima, dan kan ik nog even langs Whole Foods, want onze vitamine D pillen zijn op.

Daar proeft Saskia hun pizza, die ze erg lekker vindt. Vandaag is het twee halen, een betalen en een pizza kost $9,99! We besluiten dat als avondeten mee te nemen. Een kaaspizza voor Saskia en een pizza met paprika, ui en zwarte olijven voor Kai en mij. Goedkoper kan het bijna niet en van Whole Foods weet je, dat het allemaal gezonde en eerlijke ingredienten bevat. Vaak wordt geklaagd, dat dit zo'n dure zaak is, maar ik kom toch regelmatig zulke goede prijzen tegen.

Bij de dokter zijn we vrijwel meteen aan de beurt. We treffen toevallig de dokter, die Saskia onder haar vleugels heeft genomen. Haar mag ik bijzonder graag. Ze constateert, dat dit wel een infectie is, maar geen cellulitis. Het is een onderhuidse infectie van een haarvaatje, die vanzelf weer weg moet gaan. We krijgen instructies, waar we op moeten letten, als het niet beter wordt.

Dan vraagt Dr. Sadak hoe het met Saskia gaat. Saskia straalt, want het gaat heel goed! Ze is in minder dan een maand twee pond afgevallen (op onze weegschaal drie pond, maar hier draagt ze natuurlijk ook kleren). Gisteren hebben we haar ook opgemeten en ze is alweer een kwart inch (iets meer dan een halve centimeter) gegroeid in dezelfde tijd. Dit alles geeft Saskia duidelijk meer zelfvertrouwen en de dokter laat duidelijk merken heel tevreden te zijn. Mooi, met een blij en opgelucht meisje rijd ik naar huis.

De pizza's worden een groot succes. Twintig minuten in de oven en we hebben een lekkerder pizza, dan van Pizza Hut (ok, niet zo moeilijk, al vind ik dat altijd prima pizza), maar hij evenaart voor de kinderen zelfs hun geliefde Church Street pizza! Ik vind de groentepizza ook erg lekker, dus het is voor herhaling vatbaar.

Vanavond, tijdens de Olympische Spelen, krijgen we hier rodelen, snowboarden en het korte programma kunstschaatsen van de heren te zien. Ik hoop ook wat van de 500 meter schaatsen voor dames mee te krijgen, want ik zag online, dat een Nederlandse vierde werd.

De rest van mijn foto's van vandaag staan hier.

Een paar dagen geleden kreeg ik dit toegestuurd en ik vind het erg vermakelijk (voor wie Stephen Colbert niet kent, zijn website met nog meer sketches):

The Colbert ReportMon - Thurs 11:30pm / 10:30c
Celebrate Black History Month With Heineken
www.colbertnation.com
Colbert Report Full EpisodesPolitical HumorSkate Expectations

maandag, februari 15, 2010

Presidents Day

Gisteravond kregen we te horen, dat de scholen vandaag toch weer gesloten zullen zijn. Een goede beslissing, wat mij betreft, want onze buurt is dan wel redelijk goed, maar wat ik zo online lees, is het in veel buurten nog heel slecht gesteld.

Gewoonlijk zou dit ook een vrije dag geweest zijn voor de scholen, want het is de Federale feestdag "Presidents Day". Omdat de kinderen echter door hun "gratis" sneeuwdagen waren, zou een daarvan vandaag ingehaald worden.

Tot mijn ergernis merk ik, dat het weer me begint te deprimeren. Ik heb steeds meer dat gevoel van "overleven", in plaats van leven, en moet mezelf echt toespreken om de negatieve gedachtes te verbannen. Ik had me nog zo voorgenomen, dat me dat deze winter niet zou overkomen.

Natuurlijk weet ik, dat mensen, die noordelijker wonen, nog veel langere winters hebben, maar er is een reden, waarom we daar dus niet wonen. Bovendien kan men in dit gebied gewoon niet omgaan met zoveel sneeuw. Het is vechten tegen de bierkaai om alles een beetje begaanbaar te maken. En ja, er zijn ergere dingen, ik ben me daar ook terdege van bewust.

Vanochtend heb ik moeite met opstaan, veel pijn, en voel me erg neerslachtig, omdat er nu weer wat sneeuw wordt voorspeld. Bah, ik moet wat aan die depressieve gevoelens doen!

Rick zal aan het einde van de ochtend op reis gaan naar Seattle, maar staat er eerst op om Saskia mee naar de orthodontist te nemen. Daar ben ik heel blij mee, want ik moet er gewoon uit. Daglicht, buiten zijn, dat is nu belangrijk.

De mogelijkheden om met Cosmo in de buurt te wandelen zijn zo beperkt! Ook voor hem is er niets aan om tussen dezelfde sneeuwwallen te lopen de hele tijd. Dan zie ik iemand langlaufen op het sportveld van de school en opeens is er een lichtje in mijn duistere brein.

Mentaal geef ik mezelf een schop onder mijn achterwerk en neem me voor op het positieve van het sneeuwpak te focussen. Het is hier heel uniek om zoveel te hebben liggen, natuurlijk, en ik heb tenslotte sneeuwschoenen, waarmee ik erin kan lopen. Mijn plan voor vandaag is gevormd: ik ga op sneeuwschoenen lopen op het W&OD pad met Cosmo.


Waar heb ik die noot nu begraven?



Oh jee, hond alert!

Nadat we afscheid van Rick hebben genomen, rijd ik naar de parkeerplaats langs het pad, hopend, dat die schoon zal zijn. Gelukkig is dat het geval. Ik doe mijn sneeuwschoenen onder en zie meteen een man met twee honden. Oh jee, dat wordt moeilijk om Cosmo in toom te houden, want mijn evenwicht is op sneeuwschoenen minder en in dit gedeelte hebben al zoveel mensen gelopen, dat de sneeuw wel een maanlandschap lijkt. Het lukt me en ik ben blij, dat dat de rest van de wandeling de enige honden zijn, die we tegenkomen.

Al gauw geniet ik van mijn omgeving. De rode cardinaaltjes zingen hun liefdeslied, wat mij toch een beetje een lentegevoel geeft. Onderweg kom ik enkel een paar langlaufers tegen, waar Cosmo bang voor is en tegen blaft. Verder wordt het een heerlijke wandeling.

Op de sneeuw ligt een dun laagje ijs en mijn sneeuwschoenen blijven redelijk aan de oppervlakte. Ik heb dan ook geen idee, hoe diep de sneeuw nog is, want Cosmo loopt op het al uitgesleten skispoor (hij heeft al gauw door, dat het in de diepe sneeuw niet prettig lopen is). Dan slipt een van mijn laarzen uit de sneeuwschoenen en meteen sta ik tot mijn knie in de sneeuw! Zo, dat zal hier ook nog even duren, voor we weer kunnen fietsen!


Onderweg gaat mijn telefoon. Het is Katja. Gisteravond msn-de ze mij, dat ze haar auto- en huissleutels was verloren. Natuurlijk stond haar auto geparkeerd op een parkeerplaats, waar ze vandaag niet zou mogen staan. Rick heeft in allerijl een AAA lidmaatschap voor haar geregeld, maar het lukte gisteravond niet haar auto weg te slepen. Haar reservesleutel heeft Rick vanochtend verstuurd met FedEx, zodat ze hem morgen zal hebben.

Nu belt Katja, dat de AAA man haar nu ook niet kan wegslepen. Gelukkig ging hij met haar mee naar Parking Services van Virginia Tech om de situatie uit te leggen. Zo krijgt Katja geen parkeerbon. Nu maar hopen, dat ze de sleutels ergens op haar werk heeft laten liggen! Ironisch genoeg is ze precies een jaar geleden haar sleutels ook verloren. Valentijnsdag is kennelijk haar pechdag, wat dat betreft!

Na vijf kilometer zijn we terug bij de van. Tot mijn verbazing is het al half een, we hebben er bijna twee uur over gedaan! Toch heb ik voor mijn gevoel flink doorgelopen en ben flink bezweet. Op sneeuwschoenen lopen valt nog niet mee! Ook Cosmo is moe, want zo af en toe moest hij door diepe sneeuw lopen.

Bij Whole Foods haal ik avondeten voor vanavond. Ze hebben heerlijke zalm met roze peperkorrels, maar die vinden de kinderen natuurlijk niet lekker. Gelukkig hebben ze ook kip nuggets met buffalo saus voor Kai en een Mexicaanse magnetronmaaltijd, die Saskia lekker vindt. Kai en ik eten er spinazie en volkoren stokbrood bij.

Terugrijdend maak ik de vergissing een kleinere zijstraat in te slaan. Mijn hemel, het lijkt wel of ik op een van die stieren, die in een saloon staan, zit. Je weet wel, je doet er een kwartje in en het dier gaat wild op en neer, bijna net als bij een echte rodeo. Er ligt minstens vijf centimeter ijs met enorme gaten erin. Het is eng rijden, want zo af en toe raakt mijn band in een groef en wordt ik gestuurd door het ijs.


Een slecht gedeelte

Inmiddels is het ook weer begonnen met sneeuwen. Gelukkig is het dit keer gewoon een mooi gezicht, want vrijwel niets blijft liggen. Het maakt enkel de al gevallen sneeuw weer wat witter. Ten noorden van ons wordt wel meer verwacht, maar ik kan de opluchting niet beschrijven, dat het dit keer aan ons voorbij gaat!

Onder groot protest (zo erg, dat we een algemeen telefoontje van de superintendent krijgen om de beslissing uit te leggen) zullen de scholen morgen met een twee uur verlate start opengaan. Kai en Saskia zijn er klaar voor.

Het schooldistrict heeft een moeilijke taak, want het zal zeker gevaarlijk zijn met schoolbussen, die vast komen te zitten, en kinderen, die op de wegen moeten lopen. Deze situatie lijkt zich echter niet binnen afzienbare tijd te zullen verbeteren en ze kunnen moeilijk wekenlang gesloten blijven.

In het bericht wordt duidelijk gezegd, dat ouders, die het niet veilig vinden, hun kinderen thuis kunnen houden. Ik ben heel benieuwd hoe het morgen zal gaan. Hopelijk wordt het niet een complete chaos (zoals het spitsuur op vrijdag) en zullen er geen ongelukken gebeuren.

Vanavond kijken we natuurlijk weer Olympische Spelen. Ze beginnen met de ski downhill, want Amerikaan Bode Miller heeft een goede kans. Ik ben benieuwd, of we iets van de 500m gaan zien vanavond.

Deze website hielp mij vandaag ook de humor van de situatie in te zien. Wie weet krijg ik Kai en Saskia nog zover zoiets in onze voortuin te maken.

zaterdag, februari 13, 2010

Valentijnsweekend

Zaterdag

Heel hard probeer ik voordelen te zien van deze witte wereld, die waarschijnlijk nog wekenlang wit zal zijn en de vrieskou. Een daarvan is toch wel, dat behalve tijdens de stormen, de lucht een schitterend diepblauw is. De luchtvochtigheid is heel laag, wat in de zomer vaak anders is, waardoor je dan wat melkachtige luchten krijgt. Van dat diepe blauw met de witte sneeuw kan ik wel genieten.

Het waait onaangenaam hard en vriest flink, met de wind voelt het als -20. Ik besluit mijn spieren niet aan zoveel kou bloot te stellen en doe maar weer eens een Sports Active routine. De achtergrond van de "More Workouts" is een tropische zee, helemaal perfect!

Pat belt, dat ze hier is en langs wil komen om Kai te bedanken en betalen. Hij wordt ruim beloond voor zijn harde werk met $150. Pat en Rob zien voor het eerst met eigen ogen hoeveel sneeuw er ligt. Waar zij wonen in New Jersey hebben ze ook een flink pak gekregen, maar het haalt niet bij hier.

Hun probleem is hun basement, die bij zware regen al lekte. Gelukkig smelt de sneeuw tot nu toe langzaam, want als er regen overheen komt, is dat funest voor hen. Het lijkt me wel moeilijk om van zo'n afstand een huis, dat te koop staat, te onderhouden.

Na de lunch gaat de bel en staat de FedEx bezorger voor de deur. Hij overhandigt mij een grote doos, die van mijn Valentijn blijkt te zijn! Er zit een heel mooi boeket bloemen in met een rode vaas. Peruviaanse lelies, want ik ben niet zo dol op rozen. Daarbij zit ook een teddybeertje, lekker badzout en een doosje met chocolaadjes. Heerlijk, wat een verwennerij en ik ben zo blij met de kleuren van de bloemen!


De rest van de middag kijken we naar de Olympische Spelen. Eerst is schansspringen, wat ik een heel leuke sport vind om te kijken. Daarna, gelukkig, want veel schaatsen wordt hier niet uitgezonden, de greep naar goud van Sven Kramer. NBC leidt het schaatsen in met een heel leuk filmpje over het schaatsen in Nederland en de Elfstedentocht. Ook komt Balkenende even in beeld, maar de koninklijke familie krijgen we niet te zien.

We krijgen de laatste acht races te zien en er wordt gezegd, dat alles minder dan goud een verlies voor Sven Kramer zou betekenen. Wat een spanning moet dat voor hem zijn! Naomi vroeg bij mijn vorige blog voor wie ik ben. Ik juichte, toen Sven won, maar ook later, toen de Amerikaanse meisjes eerste en derde bij de moguls werden. Kortom, ik ben zowel voor mijn huidige, als mijn vroegere landgenoten.

Rick en ik hebben besloten vanavond uit eten te gaan om onze 23ste Valentijnsdag te vieren. Wij ontmoetten elkaar drie dagen voor Valentijnsdag, dus die eerste was heel pril en speciaal. De reden, dat we niet morgenavond gaan, is, dat veel restaurants dan een prix fixe menu hebben en wij bestellen liever van het gewone menu.

Vanavond gaan we naar Proof in de Penn Quarter buurt van Washington, tegenover de Portrait Gallery. Onderweg komen we nog even in de file te staan, want er staan tien vrachtwagens op de brug de stad in. Daarmee wordt de overtollige sneeuw van de snelweg en brug weggebracht. Geen idee waarheen, maar de hoeveelheid sneeuw is ook hier indrukwekkend. De "Snow Emergency" in de stad is net om vijf uur opgeheven.

De stoepen in de stad zijn goed schoongemaakt en er zijn opvallend veel voetgangers. Denkelijk zijn mensen blij er eindelijk weer opuit te kunnen. Veel parkeerplaatsen zijn nog bedekt met bergen sneeuw, dus we zijn blij, dat het restaurant valet parkeren heeft.

Binnen is het heel sfeervol, maar wel erg donker. Daarbij komt, dat de menu's op lichtbruin papier zijn gedrukt. Het restaurant heeft daar echter iets op gevonden. We krijgen een grootverglas met lichtje in de vorm van een credit card in handen gedrukt. Een beetje omslachtig is het wel, maar het werkt.

We beginnen met een bakje verschillende soorten olijven. Daarna heb ik de tonijntartaar, die werkelijk om je vingers bij af te likken is! Rick heeft een mini champignonquiche, die hij ook erg lekker vindt.


Rick met zijn quiche



De tonijntartaar, waar ik er zo weer een van zou lusten!


Als hoofdgerecht bestel ik de gegrilde scallops op een bed van pompoensoep met mosterdbladeren en een shiitake paddestoelen broodpudding. Van dat laatste was ik niet zo zeker, dat ik het lekker zou vinden, want ik ben niet zo'n broodpuddingliefhebster. Het smaakt echter allemaal voortreffelijk, een goede combinatie van smaken. Ricks hanger steak is ook erg goed.

Voor mij is een dessert te zwaar, maar Rick waagt zich aan de chocolade mousse. Natuurlijk moet ik daar een hapje van proberen en het is een van de beste, die ik ooit heb geproefd. Zelf neem ik een paar stukjes kaas van de lange kaaslijst. Vooral de Appalachian kaas hier uit Virginia vind ik vooral erg lekker. Dit restaurant staat zeker op onze lijst van favorieten nu!

Zeer tevreden en voldoen rijden we naar huis, waar de Olympische Spelen natuurlijk aangaan. Het mogul skien vind ik ook altijd leuk om te kijken en dat Hannah Kearney, die als laatste skiet, een gouden medaille wint helemaal.

Zondag

Rick is al vanaf het begin van onze relatie een enorme romanticus. Dat beperkt zich niet tot Valentijnsdag, maar voor hem is Valentijnsdag een gelegenheid om mij (weer eens) in de watten te leggen. Hij staat erop, dat ik in bed blijf, terwijl hij ons favoriete Starbucks ontbijt gaat halen.

We eten met zijn viertjes en dan bespreken Rick en ik de sneeuwsituatie. We hebben nog geen bericht van de scholen en die zouden zomaar opeens morgen open kunnen gaan. Kai en Saskia moeten een stuk lopen naar hun busstop.


Hier kun je goed zien, wat een sneeuwpak er nog in onze tuin ligt


Rick en ik gaan eens kijken, hoeveel van die route is schoongemaakt. Wij hebben een groot gedeelte al met onze sneeuwblazer gedaan, maar nu moeten de kinderen de drukke weg op, waar automobilisten ze slecht zien door de hoge sneeuwbergen. Wij besluiten een bres te gaan slaan in de indrukwekkende ijsberg, die de toegang tot de minder drukke zijstraat verspert.

Dit is de stoep van onze achterburen, die als enigen aan deze straat nog helemaal niets geruimd hebben. Ik weet, dat ze oudere kinderen hebben, die dat heel goed zouden kunnen, dus ik vind het asociaal. Rick wil er niets van weten hun stoep schoon te maken met onze sneeuwblazer, dus zullen de kinderen dat stukje over straat moeten lopen.

Met vereende krachten vallen we de sneeuwberg aan. Ik maak de sneeuw en ijs met een schop los en fijn en Rick blaast het met de blazer weg. Het is een heel werk, maar we maken goede vorderingen. Een aantal buren rijdt langs, waaronder de voorzitster van de PTA, en iedereen bedankt ons. Tja, wij willen gewoon, dat onze kinderen veilig naar de bus zullen kunnen lopen, dus het is vooral eigen belang.


Rick werkt met de sneeuwblazer

Na ongeveer een uur hebben we de bres geslagen. Dan is het nog zaak echt een opening te maken, maar dat is makkelijker, dan het ijs wegslaan. Alweer zegenen we de aankoop van de sneeuwblazer, die is zijn geld al meer dan waard geweest, zelfs, als we nooit weer sneeuw krijgen (en wat mij betreft is dat zo!).


Rick graaft aan een kant en ik werk aan het ijs aan de andere kant

Rick en ik vinden, dat we nu een hartige warme lunch hebben verdiend. We gaan bij Noodles & Company eten. Lekkere Japanese pan noodles voor mij en spaghetti met gehaktballen voor Rick. Onderweg staan we versteld hoe slecht het nog gesteld is met de straten en stoepen.

Wanneer de hoofdweg in Vienna ooit weer begaanbaar zal zijn voor voetgangers is een grote vraag. Nu liggen er huizenhoge bergen sneeuw op het trottoir daar. Veel mensen hier lopen of fietsen naar winkels en dat is nu onmogelijk.

Ironisch genoeg liggen de grootste bergen op de straathoeken bij de voetgangerslichten! Ook mensen, die bij de bushaltes wachten, moeten een berg sneeuw over om in te stappen. Met zoveel sneeuw krijgt de auto toch weer voorrang over andere vervoersmiddelen hier.

Saskia's kamer is bijna klaar, maar Rick moet nog een kastje in elkaar zetten. Ook hangt hij haar nieuwe gordijnen op. Saskia vindt haar kamer nu zo leuk, dat ze er nauwelijks meer uitkomt. Dat vind ik wel jammer, maar herinner me, dat ik zelf als tiener ook voornamelijk in mijn kamer bivakkeerde.

In de hoop, dat er wat van de 3000 meter damesschaatsen zal worden getoond, kijk ik naar de Olympische Spelen. Helaas laten ze vooral het rodelen zien vandaag. Ik volg het schaatsen wel "live" op deze site en weet dus, dat Sablikova de eerste gouden schaatsmedaille voor Tsjechie wint. Jammer, dat er geen Nederlandse of Amerikaanse op het podium staat, alleen.

Behalve Valentijnsdag is het vandaag ook het Chinese Nieuwjaar. Het Jaar van de Tijger begint vandaag. Het lijkt Rick en mij dus leuk om met zijn vieren Chinees te gaan eten. Kai vindt dat prima, maar Saskia is niet zo'n fan. Als ze hoort, dat ze sesamkip hebben, een gerecht, dat ze gewoonlijk lekker vindt, is het goed.

Bij Wu's Garden hier in Vienna heb ik een reservering gemaakt. Maar goed ook, want het is flink druk. Dit is een authentiek Chinees restaurant (er staat zeekomkommer op het menu, bijvoorbeeld) en er zitten een heel aantal Chinese gezinnen.

Ook de serveerders zijn Chinees en nogal moeilijk te verstaan. Jammer is, dat er kennelijk maar een kok is, die zo'n druk restaurant niet aankan. De serveerder blijft herhalen, dat er maar een kok is, ook wat ergerlijk. Maar dat geeft allemaal niet, want we kijken onze ogen uit.

De Chinese families bestellen eten, dat in andere Chinese restaurants hier niet eens wordt geserveerd. Saskia's eetlust vergaat haar al bij het zien van een naakte eend met kop er nog aan, die ontleed wordt, en dat is nog het minste. Ik moet zeggen, dat die zeekomkommer me intrigeert, maar de prijs van $30 is me iets teveel om het uit te proberen.

Zo authentiek als het echte Chinese eten hier is, zo slecht blijkt het "massa" eten. Rick en ik hebben beiden garnalen met hete pepers besteld. Volgens het menu worden die met verse hete rode pepers geserveerd. Wij krijgen ze met jalapeno's, niet bepaald deel van het Chinese menu. Toch smaakt het allemaal wel goed, dus we laten het gaan.

Kai bestelt citroenkip, die er goed uitziet, alleen is de helft van de kip nog rauw (vanwege de ene kok?). Saskia's gerecht is de serveerder duidelijk vergeten door te geven, dus wij zijn allemaal al klaar, als het eindelijk komt. De sesamkip, die er bij andere restaurants altijd heel lekker uitziet, is hier een aantal enorme donkerbruine stukken. Het ziet er niet appetijtelijk uit en met moeite eet Saskia er een. Ik probeer een beetje en moet het met haar eens zijn: niet lekker!!!

Al met al is het een gemengde ervaring en wilde ik nu, dat we naar het betere restaurant waren gegaan. Toch is dit, waar de Chinezen heengaan, en dat is, zeker op hun feestdag, wel erg leuk en interessant om te zien. Saskia deelt mijn sentiment niet en op de terugweg rijden we langs Subway, waar ze een gezonde gegrilde kip sandwich met veel groentes bestelt.

Thuis geef ik Rick mijn Valentijnskaart en het bier en de chocolade, die ik voor hem heb. Zelf verwacht ik verder niets van Rick, het boeket en lekkers van gisteren was al zo lief. Ik krijg een lieve kaart van Rick en dan haalt hij nog een klein doosje uit zijn broekzak. Er zit een lief zilveren kettinkje met een hartje in. Mijn Valentijnsweekend was, dankzij mijn lieve Valentijn, weer heerlijk!