Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, juni 30, 2010

De Blarney Steen gezoend

Alweer word ik door het gezellige deuntje van de kerkklok gewekt. Ik ben blij de zon te zien, want het weerbericht zag er gisteren niet veelbelovend uit. Als Ricks horloge om kwart voor acht afgaat, ben ik al klaarwakker. De kinderen hebben kennelijk ook wel zin om de Blarney Stone te gaan zoenen, want ze zijn ongewoon makkelijk op te krijgen.

In de mooie lichte eetzaal krijgen we een tafel bij het raam met vol uitzicht op het Kilkenny kasteel. Dat gebeurt toch niet vaak, dat we met een dertiende eeuws kasteel op de achtergrond eten. Vandaag probeer ik eens de “witte” pudding, maar die vind ik minder lekker, dan de zwarte.

De stemming zit er goed in, als we aan onze rit naar het zuiden beginnen. Het duurt even, voor de GPS ons naar de goede weg leidt. Recentelijk zijn er een aantal motorways geopend, die nog niet op de GPS kaarten staan. Gelukkig kan ik ook goed gewone kaarten lezen, dus navigeer ik Rick de juiste richting op.

Onderweg zien we weer allerlei ruines van kerken en kasteeltjes en proberen ons voor te stellen, hoe het leven hier al die eeuwen geleden moet zijn geweest. Rick is inmiddels helemaal aan het links rijden gewend. Hij vraagt zich af, of rechts rijden nu straks thuis vreemd zal voelen. Dat lijkt me sterk, want we zijn maar een weekje hier.

Over de M8 racen we naar het zuiden. Al zijn snelwegen natuurlijk een goede manier om snel van A naar B te komen, in de meeste landen, zo ook in Ierland, is het uitzicht een stuk saaier, dan op de secundaire wegen. Toch zien we zo af en toe een kasteel of een Keltisch kruis in de verte. Ooit wil ik een speciale reis langs de kastelen maken. De geschiedenis van dit land fascineert me.

In Cork kopen we bij een Texaco soda’s en wat snacks. Katja en ik delen een zakje Aero (Bros) Bubbles. Die kunnen we in de VS niet krijgen en ze happen zo heerlijk weg. De aardige dame achter de kassa vraagt, waar we vandaan komen. Als ze Washington hoort, vraagt ze of het thuis warm is. Dertig graden klinkt voor haar heel heet, want zij vindt het vandaag hier warm. Dat, terwijl ik het bij het uitstappen nogal frisjes vond.

Om kwart over elf komen we in Blarney aan. Na entree te hebben betaald lopen we naar de eeuwenoude toren, die over is van dit kasteel, dat aan de MacCarthy’s, de koningen van Munster, behoorde. Op zeer humoristisch geschreven borden kunnen we de geschiedenis van dit kasteel en zijn beroemde steen lezen.

Bij de toren aangekomen worden we gerustgesteld, dat Winston Churchill en Oliver Hardy ook naar boven konden, dus gaat het ons ook lukken, al voelt het erg nauw. Na de nodige foto’s genomen te hebben, beginnen we aan de 127 treden naar de top van de toren, waar de Blarney Stone zich bevindt. Daar wachten we even in de rij en dan instrueert een gids ons te gaan liggen en ons hoofd naar achteren te doen om de steen te kussen.

Katja doet het zo snel, dat we geen tijd hebben een foto te nemen. Omdat er toch heel weinig mensen zijn, stappen we over het hekje heen en gaat Katja weer liggen. Alweer doet ze te snel om een foto te nemen haar hoofd weer omhoog. De officiele fotograaf krijgt medelijden met Katja en zegt haar nog eens te gaan liggen, dan neemt hij wel een foto met haar fototoestelletje. Zo zoent Katja drie keer de Blarney Stone, nu moet ze wel heel welbespraakt worden!

Precies op tijd zijn we hier gekomen, want nu komen de busgroepen aan en wordt het druk. Beneden kopen we allemaal, behalve Saskia, die de hare niet leuk vindt, de door de fotograaf genomen foto. De Blarney Steen zoenen doe je tenslotte maar eens in je leven (behalve, als je Katja heet).

Wij zetten ons avontuur voort en gaan op weg naar Kinsale, de “foodie” hoofdstad van Ierland naar verluid. In dit pittoreske vissersplaatsje, dat nu best toeristisch is, hebben we geluk met het vinden van een parkeerplaats. Het weer blijft droog met zonnige periodes, dus we gaan op zoek naar een terrasje. Helaas heeft het door Fodor’s aangeraden Fishy Fishy alleen visgerechten op het is erg duur. We zoeken dus verder.

Het aanbod aan restaurants valt ons tegen voor een plaatsje, dat er zo bekend om staat. Misschien zoeken we ook niet in het juiste gedeelte, hoewel dit toch wel het centrum lijkt te zijn. Iedereen heeft flinke trek, dus we kiezen op de gok Hamlet’s. Daar kunnen we in een soort prieeltje buiten zitten. Het menu is niet bijzonder, helaas.

Dat we allemaal de ham en kaas tosti bestellen is daar wel getuige van, maar die smaakt dan ook prima. Het buitenzitten maakt veel goed. De salade wordt met een heerlijke mosterddressing geserveerd en ik vraag de serveerster, waar we die kunnen kopen. Dat blijkt vlakbij te zijn bij het Old Bank House. Daar neem ik een fles van mee naar huis!

Onze volgende stop is Cobh (spreek uit Cove), wat tot 1920 Queenstown heette. Hier was de laatste stop van de Titanic, voor haar noodlottige reis. Ook werd de Lusitania in 1915 voor de kust hier door de Duitsers getorpedeerd. Voor veel emigrerende Ieren was dit plaatsje van waaruit ze naar Australie, Amerika en Canada vertrokken. Bij het Heritage Center hoopt Rick informatie over zijn overgrootouders te vinden. Hij heeft de stamboom mee, inclusief de plaatsen, waar zij vandaan kwamen.

Voor het eerst in jaren moeten we onderweg een veerboot nemen. Natuurlijk vinden de kinderen dat heel bijzonder (en wij ook). Na vijf minuten en vijf euro arriveren we aan de overkant van de rivier. Daarna is het even zoeken, maar vinden we het leuke centrum van Cobh en zoeken naar een parkeerplek.

Na even in het kleurrijke plaatsje te hebben rondgelopen, gaan we op zoek naar het Heritage Center en betalen entree. Helaas voor Rick is de dame, die helpt met geneologie er vandaag niet. Wel krijgt hij een email adres om zijn vragen heen te sturen. De tentoonstelling gaat over de meer dan 4 miljoen Ieren, die in de afgelopen 120 jaar emigreerden (1,5 miljoen in de zes jaren van 1845 naar 1851 alleen al). De bevolking van Ierland is nog steeds niet zo groot als voor de hongersnood halverwege de negentiende eeuw.

Het is een interessante tentoonstelling. Ook de Titanic en Lusitania’s nare eindes worden uitgebreid besproken. Na een half uurtje hebben we alles gelezen en kijken nog even rond in de souvenirswinkel. Daar zie ik Ierse bedeltjes van Tara’s Diary, die met Pandora blijken te werken. Ik kies het Claddagh symbool uit als aandenken aan deze vakantie.

Onze tocht zet zich voort naar Waterford. Het is nog steeds droog, maar ziet er dreigend uit. Wel een geluk, dat het nog zolang lekker bleef vandaag. De weg naar Waterford is ook weer prachtig. We komen af en toe door slaperige kustdorpjes en worden getrakteerd op prachtige uitzichten. Vooral bij Dungarvan is het erg mooi.

Helaas zijn we te laat voor het bezoekerscentrum van het befaamde Waterford Crystal. Dan gaan we maar op zoek naar een restaurant, wat nog niet mee blijkt te vallen. Waterford mag dan de oudste stad zijn in Ierland, zo ziet het er ook uit. Posters hebben het over een tall ships race hier dit weekend, maar daar is niets van te merken. Het ziet er allemaal nogal ongezellig uit.

Het eerste restaurant is ons veel te duur en het tweede ziet er een beetje louche uit. We lopen verder langs het water en komen dan bij het Granville Hotel, dat er ouderwets chique uitziet. De bar hier heeft een uitgebreid menu, waar iedereen iets van zijn of haar gading op vindt. Rick en ik delen de gerookte zalm en als hoofdgerecht neem ik de vissalade met garnalen, gepocheerde zalm en gerookte makreel, erg lekker.

Rick en Saskia halen de auto en we zijn helemaal blij, als de weg terug naar Kilkenny een splinternieuwe snelweg blijkt te zijn. Binnen de kortste keren zijn we terug bij het hotel. Intussen regent het helaas wel. Hopelijk is die depressie morgen weer vertrokken. Dat is alweer onze laatste dag in Ierland, deze week is, zoals altijd, voorbij gevlogen!

Foto's van gisteren staan hier.

dinsdag, juni 29, 2010

Kilkenny

Door een spelende kerkklok word ik al vroeg gewekt. Het doet me aan mijn studententijd in Utrecht denken, waar ik ook vlakbij een kerk woonde. Omdat Rick zich gisteren niet zo lekker voelde, maak ik me stilletjes klaar. Inmiddels is hij ook wakker en klaar om de dag aan te vallen. Gelukkig voelt hij zich ietsje beter.

Alleen Katja vinden we bereid om mee te gaan ontbijten. Saskia en Kai blijven liever nog even liggen. In de gezellige eetzaal met prachtig uitzicht op het kasteel aan de overkant van de rivier staat een gratis ontbijtbuffet klaar. Ook hier eet ik weer de black pudding en bruin brood met marmelade.

De lucht vanochtend is felblauw, maar ik zie alweer wolken aankomen in de verte. Ik wil per se het kasteel met blauwe lucht kunnen fotograferen. Katja gaat douchen, maar Rick gaat met mij mee.

Drie van de torens van het Kilkenny kasteel waren deel van het originele gebouw uit de dertiende eeuw. Na de nodige foto's buiten kopen we kaartjes voor de rondleiding binnen. Daar zien we hoe het er in de negentiende eeuw uitzag in dit kasteel.

Helaas kunnen we geen van de torens in en dat vind ik jammer. Ik ben blij, dat we gisteren naar Bunratty zijn gegaan, al is dit kasteel zo'n tweehonderd jaar ouder. Maar ach, wat is op zoveel tijd een jaartje meer of minder.

Op de weg terug naar het hotel bezoeken we de toeristeninformatie. Behalve het kasteel willen we nog meer van dit gezellige en heel oude stadje zien. De stadswandeling wordt ons aangeraden en de rondleiding bij de Smithwick's brouwerij.

Terug in het hotel treffen we enkel Saskia aan. De andere twee zijn er samen op uitgetrokken. Volgens Saskia zijn ze ons aan het zoeken. Terwijl Rick een reservering gaat maken voor de brouwerijtour, stel ik me centraal op, zodat ik Katja en Kai niet kan missen, als ze terug uit het kasteel komen. Althans, dat denk ik, niet wetend, dat er ook een uitgang bij de rivier is.

Intussen vermaak ik me met mensen kijken. Het valt me op, dat ik veel Amerikaans Engels hoor. Kennelijk is Ierland een populaire vakantiebestemming voor onze landgenoten. Geen wonder, dat Nialls reisbureau goede zaken doet. Daartussendoor lopen natuurlijk de inwoners van Kilkenny. Ook hoor ik veel Duits om me heen.

Rick belt, dat Katja en Kai op de hotelkamer zijn en hij kaartjes heeft voor de Smithwick's rondleiding van 13 uur. Saskia mag om twee redenen niet mee: ze heeft alleen teenslippers mee als schoenen en dat mag niet en ze is onder de 18.

Zij en Kai hebben geen ontbijt gegeten, dus bij de Spar koop ik wat saucijzebroodjes voor ze. Saskia blijft op de hotelkamer internetten, wat ze helemaal prima vindt. De rest van ons gaat op weg naar de brouwerij.

Alles hier ligt vlak bij elkaar en aan de voetgangersstraat naar de brouwerij liggen allerlei restaurantjes met terrasjes. Wij strijken neer bij de Playwright. Ik kan het niet laten en neem weer de bruine boterham met gerookte zalm. Rick en Katja krijgen een erg lekker uitziende quiche en Kai neemt de "goujons" (kip nuggets).

Katja heeft last van krampen en niets mee, dus ik ga met haar naar een apotheek. Daar raden ze Feminal aan, waar tot onze verbazing codeine in zit. Dat is iets, wat je absoluut niet zonder recept in de VS kunt krijgen!

Keurig op tijd voor de brouwerijtour lopen we het gebouwtje binnen. Er wordt nog op een paar anderen gewacht en intussen lezen we de geschiedenis van deze dit jaar driehonderd jaar oude brouwerij. Het is jammer, dat we hier donderdag niet meer zijn. Dan is hun grote feest, want 1-7-10 en de brouwerij is in 1710 gesticht. Rick zou dat super hebben gevonden!

De rondleiding is heel interessant! We moeten een reflecterend vest aan met Diageo op de rug (het overkoepelende bedrijf, dat zowel Smithwick's als Guinness beheert) en een beschermende bril op. Verder draagt Suzanne, onze heel enthousiaste gids, ons op vooral de blauwe lijnen te volgen voor onze veiligheid. Ik verwacht heel wat van deze rondleiding met zoveel veiligheidsmaatregelen!

Suzanne vertelt ons over de familiegeschiedenis van de brouwerij, die pas sinds 1993 in handen van Guinness is. Deze brouwerij is in een Franciscaanse abdij gevestigd. De ruine van de twaalfde eeuwse abdij staat nog steeds midden op het terrein van de brouwerij. Je kunt van alles over de Ierse geschiedenis zeggen, tumultueus is volgens mij de beste beschrijving.

Hoogst interessant vind ik het allemaal. Suzanne vertelt, dat de ruines pas sinds kort bezocht mogen worden. Het is onvoorstelbaar, hoeveel er zonder enige restauratie van deze structuur bewaard is gebleven. Hier mogen we uitgebreid foto's nemen en in het kapelletje ernaast, waar de medewerkers mogen bidden ook.

Pas als we de werkende brouwerij binnengaan moeten de brillen op en mag er niet meer gefotografeerd worden. Eerst leren we, hoe iedere dag alles door twaalf proevers getest wordt. Bier moet consistent zijn en het kleinste verschil in watertemperatuur bijvoorbeeld kan daar verandering in brengen.

Daarna zien we de enorme vaten met ongefermenteerd bier. Het ruikt er heerlijk naar hop. Alles wordt hier gedaan, behalve het bier in flessen en blikjes doen, dat gebeurt in Belfast. Ook Kilkenny bier (logisch voor dit stadje, maar voornamelijk voor de export bedoeld) en het Amerikaanse Budweiser worden hier gebrouwen. Als laatste zien we de enorme silo's, waar het bier in wordt opgeslagen.

Al met al is het zelfs voor iemand, als ik, die niet zoveel met bier heeft, erg interessant. Aan het einde van de tour krijgen we allemaal een pint met Smithwick's. We doen een ware bierproeverij en zo vind ik het zelfs wel lekker. Toch kan ik maar de helft van die pint op, terwijl de anderen het hele ding naar binnen werken. Suzanne was werkelijk een prima gids.

Behalve over de brouwerij vertelde ze ons ook het een en ander over Kilkenny (oorsprong van de naam: Cill (kerk in Gaelic) Canice (verengelst Kenny)). De St. Canice cathedraal verderop heeft een toren uit de negende (!) eeuw, die te beklimmen is.

Dan vind ik het zo leuk om een paar avontuurlijke kinderen te hebben. We laten het ons geen tweede keer zeggen en kopen kaartjes om de dertiende eeuwse cathedraal te bekijken en de toren te beklimmen. De cathedraal is prachtig!

Kai is gefascineerd door het oudste graf daar. Men weet niet of dat van de bischop, die er van 1251 tot 1260 heerste, is of zijn opvolger. Hoe dan ook, het is een meer dan zevenhonderd jaar oud graf. Ik merk, dat Katja en Kai van zulke nummers toch wel erg onder de indruk zijn (tot mijn genoegen, overigens).

Met enige zenuwen begin ik aan de klim in de toren, die gedacht wordt uit St. Canice's tijd te stammen. Dat maakt hem zo oud als uit de 7e eeuw, maar men denkt, dat hij uit de 9e eeuw stamt. Naar verluid vluchtten de moniken hierheen om de vikingen te ontlopen.

Met houten ladders lopen we naar boven. Het is enorm nauw, mijn fototoestel kan bijna niet mee. Niets voor iemand, die wat gezetter is! Toch valt het me alles mee. Het is minder inspannend, dan het beklimmen van de vuurtoren in Atlantic City. Ladders zijn makkelijker, dan trappen, kennelijk.

Bovenin hebben we een superuitzicht over Kilkenny en omgeving! Het weer is al de hele dag prima, dus we kunnen ver kijken. Een pas getrouwd stel uit Californie voegt zich bij ons en we kletsen wat. Het valt me op, dat Amerikanen onderling wel altijd even een praatje maken in den vreemde. Als we dat met Nederlanders in de VS proberen krijgen we vaak het gevoel, dat men niet om een Nederlands praatje verlegen zit. Grappig, toch.

Weer beneden gaan we terug naar het hotel. Saskia heeft intussen een flinke trek gekregen en Rick neemt haar mee voor een snack. Katja, Kai en ik ontmoeten hen weer bij het toeristenbureau. Hier wacht Caroline, onze gids, op ons voor de stadswandeling.

We betalen ongeveer 5,50 euro per persoon. Eerlijk gezegd had ik me van deze stadswandeling meer voorgesteld. Al bij het afrekenen krijg ik niet direct de "ik heb zo'n zin om jullie rond te leiden" "vibe" van Caroline. Er kan nauwelijks een lachje vanaf.

Ze vertelt interessant over de geschiedenis van de stad, maar het klinkt allemaal als een opgezegd lesje. Dat houdt natuurlijk de interesse van de kinderen niet. Gelukkig zijn ze oud genoeg om toch beleefd te blijven luisteren en niet vervelend te worden.

Er zitten wat leuke feitjes bij en we lopen de Black Abbey binnen, met zijn prachtige glas in lood ramen. Ook is dit een van de laatste Dominicaanse abdijen in Ierland.

De geschiedenis hier is groots, maar Caroline niet. Ik heb al heel wat gidsen meegemaakt, inclusief Suzanne bij Smithwicks en ik vind het jammer, dat Caroline er niet meer van maakte. Het is niet anders.

Voor we teruggaan naar het hotel gaan we een drankje drinken in de beer garden van Kyteler's pub. Deze pub stamt uit 1324 (!) en de originele eigenaresse werd verdacht van hekserij.

Saskia wil er eigenlijk niet in, maar de beer garden ziet er onschuldig uit. Ik probeer eindelijk de tip van onze busgids in Dublin: een glas Guinness met wat zwartebessensiroop. Hier wordt dat een "snake bite" genoemd en vooral bij de dames is het, volgens onze Ierse contacten, populair. Ik moet toegeven, dat het de Guinness inderdaad ronduit lekker maakt!

Rick en ik bespreken intussen onze laatste nacht hier. Niall heeft ons zo'n half uur buiten Dublin geboekt, maar wij zijn nog lang niet uitgekeken in die stad. We willen liever nog een nacht in de Camden Court, waar we de eerste nacht logeerden.

Na overleg met Niall bel ik het hotel in Skerries, waar we 48 uur van tevoren moeten annuleren. We zijn nog precies op tijd. Camden Court heeft de kamers, die we zoeken, dus die boek ik en annuleer Skerries. Zo kunnen we nog lekker van Dublin genieten, dan maar wat vroeger op om naar het vliegveld te gaan!

We hebben de hele dag op restaurants gelet, maar er geen gevonden, die zo leuk is, als Langton's gisteravond. De kinderen beginnen dan ook een ware campagne om daar vanavond weer te eten. Geen probleem vinden Rick en ik tot hun vreugde.

We krijgen dezelfde tafel als gisteravond. We zijn een stuk vroeger, dus er is nog geen band. Als voorgerecht bestel ik de "black pudding", Rick en Katja proberen die ook, gewoon om het geprobeerd te hebben. Het hoofdgerecht, de zeebaars, is lekker licht.

De anderen nemen allemaal dessert, maar daar heb ik geen zin in. Katja vindt, dat ik in Ierland toch wel Ierse koffie moet bestellen, dus doe ik dat. Ik moet zeggen, het smaakt heerlijk! Intussen proef ik ook een paar van Ricks aardbeien, die zoveel smaak hebben.

De match tussen Spanje en Portugal is bezig en Katja en ik zijn voor Spanje. Hetzelfde bandje, als gisteravond, begint te spelen, dus we hebben geen haast om te vertrekken. Pas als de eerste helft voorbij is, betalen we en gaan hotelwaarts.

Rick en Katja gaan nog naar de pub aan de overkant. Eigenlijk is Rick doodmoe, maar hij heeft deze zomer nog niet zoveel tijd met zijn oudste gehad. Ik geef mijn plek graag op, want we hebben morgen weer een vol programma.

Dit soort "vakanties" zijn meer zoveel mogelijk zien in zo min mogelijk tijd, dan echt ontspannen. Dat laatste kan volgende maand aan het zwembad of tijdens onze vakantie in Aruba (zei de wrede, zweep zwaaiende, reisleidster van dit gezin, gna gna gna!). Rick hoopt morgen meer over zijn Ierse achtergrond te weten te komen, dus ik ben niet alleen de boosdoener!

Foto's van de eerste drie dagen van deze vakantie staan hier.

Cliffs of Moher, Bunratty Castle en Cashel Rock

Om kwart voor acht gaat Ricks wekker af. Tot mijn verbazing ben ik vanochtend niet voor de wekker wakker. Buiten regent het gestaag, hopelijk blijft dat niet zo, want dan zullen de Cliffs of Moher, een van onze bestemmingen vandaag, niet zo mooi zijn.

Terwijl ik de bedden afhaal, maakt Rick de kinderen wakker. Die hebben gisteren al gedoucht en ingepakt, gewend als ze zijn aan mijn “schema’s”. Met Niall en Serena eten we ontbijt. Rick pakt de auto in en dan is het tijd om afscheid te nemen. Aoife en Aisling komen ook naar beneden.

We bedanken Niall en Serena heel hartelijk, want het was wel heel bijzonder om zo even in een Iers huis te mogen verblijven. Keurig om de afgesproken tijd van negen uur rijden we de oprit af.

De weg naar Galway verloopt regenachtig. Rick vindt het wat eng met alle plassen langs de weg. In het schattige plaatsje Oughterard maken we even een pit stop. Rick en de kinderen zijn verzot op Mars Delight, dus slaan daar een voorraadje van in. In Galway beginnen de rotondes en rijden we naar het zuiden.

We komen door lieflijke plaatsjes, zoals Kinvarra met een oud kasteeltje. Niall is wel erg optimistisch over de tijd, die het neemt, om van A naar B te komen. Ik ben blij, dat ik het gezin vroeg uit de veren heb gekregen. In plaats van Nialls twee uur, zullen wij er zo’n drie uur over doen om bij de kliffen te komen.

The Burren is een beschermd landschap en biedt ons prachtige uitzichten. Op de radio proberen we muziek te vinden, maar daar blijken de Ieren, althans in dit deel van het land, niet dol op. Vrijwel alles is praatprogramma. Het landschap is zo mooi, dat ik de radio eigenlijk hinderlijk vind. Ik geniet liever in stilte, maar ben daarin de enige in het gezin.

Het landschap hier beschrijven doet het geen recht, maar ik zal het proberen. Felgroene heuvels met in de dalen weilanden met stenen muurtjes als hekken, waarin afwisselend schapen en koeien grazen. Veelkleurige wilde bloemen bloeien overal tussendoor en af en toe hebben we uitzicht over de Baai van Galway. Her en der staan ruines van kastelen en oude kerkjes.

Hoe hoger we klimmen, hoe mistiger het wordt en de parkeerplaats van de Cliffs of Moher ligt helemaal in de soep. We besluiten het er toch maar op te wagen en betalen de acht euro parkeergeld. In regenjassen en met paraplu’s lopen we naar het uitkijkpunt.

We hebben er allemaal zo naar uitgekeken deze kliffen, die ter nominatie zijn voor de moderne zeven wereldwonders, te zien. Die wens komt helaas niet uit, want enkel de lagere gedeeltes en de zee zijn zo af en toe vaag te zien door de mist. Wat ontzettend jammer!

De kinderen vinden nog wat vertier met slakken met mooie huisjes, die je in ons gebied niet zo vaak ziet. Dan lopen we toch wel redelijk teleurgesteld terug naar de auto. Maar ja, het Ierse klimaat is wel bekend en daar krijgen wij vandaag een stukje van mee.

Het is inmiddels al bij enen en we gaan op zoek naar een restaurant om te lunchen. In het pittoreske Ennistymon vinden we een parkeerplaats en lopen wat rond. Bij een apotheek koop ik een band voor mijn linkerknie, die me, sinds het rennen met een zware tas in Toronto, weer parten speelt.

Het menu van het An Teach Bia restaurant spreekt ons allemaal aan, dus dat wordt de keuze voor lunch. Rick, Katja en ik nemen alle drie de bruine boterham met garnalen, gerookte zalm en sla. Kai kiest de gerookte kalkoen “bap”, wat een speciaal rond broodje blijkt te zijn. Hij doet er “brown sauce” op, wat volgens hem een soort barbecue saus is. Saskia neemt kip “gougons”, wat ongeveer overeenkomt met onze kip nuggets. Het smaakt allemaal bijzonder goed.

We zetten onze tocht voort via Ennis richting het Bunratty kasteel. Niall heeft dit niet op ons schema staan, maar we hebben maar weinig tijd bij de kliffen doorgebracht en Serena deed doorschemeren, dat het wel de moeite waard is. Zo lezend in onze reisgidsen klinkt het als iets, dat de kinderen ook leuk zouden vinden.


Dat blijkt zeker het geval te zijn. Als we aankomen bij het kasteel is het eindelijk droog. De temperatuur is ook meteen zeer aangenaam. We kopen kaartjes en Katja krijgt de studentenkorting bij vertoning van haar Virginia Tech studentenkaart.

We worden gemaand meteen naar het kasteel te gaan, want dat is nog maar drie kwartier open. Die tijd blijken we ook wel nodig te hebben in deze gerestaureerde burcht uit 1425. We luisteren even mee met de gids van een schoolgroep, wat onze kinderen duidelijk ook leuk vinden. Dan gaan we de eeuwenoude trappen op de torens in.

In 1960 is deze burcht gerestaureerd door de graaf en gravin van Gort. Zij hebben uit heel Europa meubilair uit de 15e, 16e en 17e eeuw verzameld om het kasteel er weer zo authentiek mogelijk uit te laten zien. De meisjes vinden de nauwe stenen trappen al gauw eng en Rick raken we op de een of andere manier kwijt. Kai en ik beklimmen samen de toren, van waaruit we prachtig uitzicht over de omgeving hebben.

Behalve een kasteel is hier ook een soort openluchtmuseum met oude Ierse huisjes. Ik maak de nodige foto’s en de kinderen gaan de Shetland pony aaien. Ook nemen Katja en ik foto’s van een prachtige haan, die gewillig op allerlei manieren poseert. Na zo’n anderhalf uur hebben we het wel gezien en neuzen we nog even in de leuke winkel rond.

Dan zetten we onze reis naar Kilkenny verder. We komen door Limerick, een erg leuke plaats zo te zien. Helaas hebben we geen tijd hier verder rond te kijken. We proberen eigengemaakte limericks te bedenken en die worden al gauw, dankzij Ricks dirty mind, aan de gewaagde kant. We liggen allemaal dubbel.

Al gauw bereiken we Tipperary. Waarom deze naam ons bekend is kunnen Rick en ik ons niet bedenken. Ook dit stadje heeft een leuk en kleurig oud centrum.

Onze laatste bezienswaardigheid van vandaag is Cashel’s Rock. Hier doopte St. Patrick de Ierse koning Aengus in 453. Ook plukte hij hier naar verluid een klavertje om de drieeenheid uit te leggen. Al van verre zien we de imposante bouwwerken liggen, want ze liggen op de “Rock”, die het hoogste punt in de omgeving is. Helaas staat een deel van de cathedraal in de steigers.

Ondanks, dat het complex tot 19 uur open is, worden de laatste kaartjes niet later dan 18:15 verkocht. We zijn dus net op tijd, want het is tien over zes! We krijgen korting, wellicht, omdat de cathedraal door het archeologische project (er worden muurschilderingen uit de 14e eeuw blootgelegd) niet goed te bezichtigen is.

Het is zo’n bijzonder gevoel voor mij om hier te lopen, waar al zoveel eeuwen grote gebeurtenissen plaatsvonden. St. Patrick is toch wel de belangrijkste Ierse Sint. Het uitzicht hiervandaan is schitterend en we hebben geluk, dat het net even droog is. De oude ruines zijn ook erg fotogeniek, dus we lopen er toch wel een half uurtje rond.

Net als we in de auto stappen, begint het weer te regenen! We hebben de kliffen dan wel niet kunnen bewonderen, maar vanmiddag waren de weergoden ons gunstig gezind. We voelen ons dus toch zeer tevreden over wat we vandaag hebben bezocht, als we net na zevenen Kilkenny binnenrijden.

Voor de komende drie nachten logeren we in het River Court hotel in deze plaats. Dit keer krijgen we kamers naast elkaar. De kinderen een met drie bedden, Rick en ik een met twee. We brengen onze bagage boven en frissen ons even op.

Katja vooral heeft erge trek, dus we gaan op zoek naar Langton’s, waar we op Niall’s aanraden willen eten. Dat restaurant blijkt vrijwel naast het hotel te liggen en ziet er erg gezellig uit. We nemen plaats in de lekkere leren stoelen en luisteren naar het Ierse bandje, dat speelt. Die Keltic Kats zijn werkelijk erg goed en Rick koopt hun cd.

Dat Nederland van Slovakie heeft gewonnen, hoorden we onderweg al op de radio. Gespannen kijken we (vooral ik) Brazilie-Chili, want ik wil, dat Chili wint. Natuurlijk is dat niet het geval en zo kijkend naar die wedstrijd zal Nederland een flinke kluif aan Brazilie krijgen! Die defensie lijkt niet te doorgronden!

De bediening en het eten zijn weer voortreffelijk. Ik houd het vanavond licht met een soort salade nicoise. Natuurlijk probeer ik wel een paar van de “chips” van de kinderen, die hier erg lekker zijn. Katja heeft hoofdpijn en Kai begeleidt haar naar de kamer. Saskia blijft bij ons en bestelt nog een creme brulee met rabarber. Daarvan mag ik het lekkerste deel, de gebrande suiker. Rick geniet van een koffie met Baileys.

De rest van de avond ontspannen we op de hotelkamers. Het was een lange dag vandaag met heel veel indrukken. Morgen zullen we het wat rustiger aan doen. Rick en Katja voelen zich niet optimaal, dus staat alleen Kilkenny op het programma.

zondag, juni 27, 2010

Killary Fjord en Kylemore Abbey

Rick slaapt nog, als ik wakker word. Alweer zie ik zon buiten, al staat er een fikse wind. Gauw type ik mijn blog van gisteren en hoor dan al allerlei geluiden in de keuken.

Daar is Niall al bezig ons zondags ontbijt te koken. Net als gisteren bestaat dat uit gekookte eieren, bacon, brood met marmalade en worstjes. De echt Ierse gerechten als gebakken champignons en tomaten en witte bonen in tomatensaus zijn ook weer van de partij. Met zijn allen smullen we in de grote eetkamer van dit feestmaal.

Serena heeft intussen de warmwaterketel aangezet, zodat we kunnen douchen. Hier in Ierland heeft alles een aan en uit knop, inclusief de stopcontacten. Dat zou in de VS ook heel goed zijn en heel wat stroom schelen. Gisteravond hebben Serena en ik samen allerlei gebruiksaanwijzingen van de verschillende apparaten doorgenomen.

De oven, magnetron, wasmachine en droger zijn allemaal heel anders, dan wij gewend zijn, natuurlijk. Dit huis is wel van alle gemakken voorzien en ik vind het leuk de Ierse versie ervan te zien (die zal in veel gevallen wel hetzelfde zijn, als de Nederlandse, maar ik ben al jaren niet meer in een Nederlands huis geweest).

Nadat iedereen gedoucht heeft, gaan we op pad. Niall heeft reserveringen gemaakt voor een cruise op de enige Ierse fjord. Gisteren schreef ik al, dat dit landschap me aan het Noorse doet denken en voila, de fjord.

Door adembenemend landschap, waar de zon en de wolken tikkertje spelen, rijden we erheen. Op de radio horen we het weerbericht, wat precies zo klinkt, als het volgens Serena zou: Sunny spells, with an occasional shower, sometimes thundery, 18-23 graden.

De zon en schaduw over de groene heuvels is een prachtig gezicht. Vlak langs de weg grazen en liggen schapen. Het is een wonder, dat die niet worden aangereden met deze nauwe weggetjes.

Na een half uurtje komen we bij Killary cruises aan. De boot lijkt niet zo groot, maar kan een groep van vijftig Fransen en ons elven met gemak aan.

Ondanks de harde wind en koele temperature blijf ik op het buitendek. Daar heb je het beste uitzicht over deze adembenemende natuur. In het water liggen een soort boeien, waar mosselen aan blijken te groeien. Ik neem me meteen voor vanavond in ieder geval mosselen te bestellen.

Alleen Rick en ik trotseren de keiharde wind, de anderen blijven binnen. Behalve Aoife, Aisling en Kieran is ook hun 16-jarige nichtje Ciara (spreek uit Kira) mee met Niall en Serena. Ciara is duidelijk een stuk ouder in haar doen en laten, dat Aoife en Saskia en vindt meer aansluiting bij Katja en Kai. Wel leuk om te zien, hoe alle kinderen zo met elkaar in gesprek zijn. Helaas laten de beloofde dolfijnen aan de mond van de fjord zich vandaag niet zien.

Na anderhalf uur zijn we terug aan de kade en klaar voor ons volgende avontuur. Dat wordt de Kylemore Abbey, een negentiende eeuwse abdij, waar tot voor kort een kostschool voor meisjes in was gevestigd. Die is recentelijk opgeheven, maar de nonnen behere n de abdij nog wel en voor een beperkte tijd is hij nog voor het publiek opengesteld.

De Benedictijnse abdij ligt aan een meertje, waarin het gebouw, als het windstil is, heel mooi reflecteert. Helaas staat er vandaag wel wind en is er maar af en toe een beetje weerspiegeling te zien, maar iets is beter dan niets, zullen we maar zeggen. In ieder geval maak ik een flink aantal foto’s van dit sprookjesachtige uitzicht.

De anderen hebben intussen tafeltjes gevonden in het restaurant, want de zeelucht heeft hongerig gemaakt. De keuze aan lekkernijen is ruim. Vooral de aardappel-dille soep vindt gretig aftrek. Ik houd het bij het heerlijke Ierse bruine brood met een stuk gepocheerde zalm . Rick deelt zijn “banoffee” taart met mij (banaan-toffie).

Als de magen gevuld zijn, gaan we het landgoed bezoeken. Het is droog, dus we beginnen met de prachtig aangelegde ommuurde Victoriaanse tuinen. Een bus brengt ons erheen en als we door de poort lopen lijkt het wel een andere wereld! Felgroen (alles lijkt hier zo felgroen) gras met krullerige perkjes vol kleurige bloemen. Het lijkt wel een schilderij.

Dit landgoed werd om te beginnen gebouwd als romantisch cadeau voor de vrouw van een rijke erfgenaam gebouwd. Voor haar werden deze tuinen aangelegd, compleet met kassen voor de winter. Die kassen waren zeer vooruit op hun tijd en worden nu gerestaureerd.

Opeens maakt de zon plaats voor heel donkere wolken en voor we het weten begint het te plenzen! Wederom zijn wij dankbaar voor onze regenjassen, maar geen van de Leogues heeft er een aan. Volgens Serena zijn zulke plensbuien erg ongewoon. Zul je net zien, dat wij er een over ons heen krijgen. We schuilen onder een boom, maar de anderen worden toch flink nat. Gelukkig is het hier niet zo koud.

Als de regen ietsje ophoudt lopen we de souvenirwinkel binnen om wat op te drogen. Daar zien we ook een paar nonnen theedrinken, iets wat onze kinderen nog nooit hebben gezien. Na wat sleutelhangers met namen (helaas voor onze kinderen zijn hun Nederlandse namen hier niet te vinden) en kaarten te hebben gekocht, lopen we de twee kilometer naar de abdij.

Die ziet er van buiten als een kasteel en van binnen als een mooi Victoriaans huis uit. De overeenkomsten in muurversieringen en meubilair met de negentiende eeuwse Amerikaanse landgoederen, die ik heb bezocht, treft me. Dat die Amerikanen nog heel erg beinvloed werden door hun voormalige landgenoten is wel duidelijk.

Vooral Kieran van zeven begint zich nu wel erg te vervelen. Zo’n druk jongetje in deze strenge abdij is geen goede combinatie. Ik zie geergerde blikken van andere gasten, dus neem hem gauw mee naar buiten.

Als laatste bezoeken we het Gothische kerkje naast de abdij. Hier liggen de nonnen begraven. Sommige grafstenen zijn heel oud en anderen zijn vervangen door nieuwe stenen. Op de oude staan de jaartallen in Romeinse cijfers en Rick quizt Katja en Kai, die het wonderwel goed doen. Niall vertelt, dat hij graag in dit kerkje was getrouwd, maar daar moet je speciale toestemming voor krijgen.

Aanvankelijk was het plan om met zijn allen uit eten te gaan, maar dat lijkt Serena en mij, kijkend naar het menu van het door Niall uitgekozen visrestaurant, niet zo’n goed idee voor de jongste vier kinderen. We geven Aoife en Saskia de keuze, want die zouden moeten oppassen. Die zijn er meteen voor te vinden en beloven ook brood voor Aisling en Kieran te smeren.

Met de drie oudsten gaan we naar het Fjord restaurant in het Port Finn hotel. Niall kent deze mensen goed en we worden als vorsten onthaald door de eigenaresse. Het restaurant heeft een prachtig uitzicht over de fjord, waar we eerder vandaag op vaarden.

Het wordt een erg gezellig en vooral zeer smakelijk maal. Niall weet zijn restaurants wel uit te zoeken! Natuurlijk gaat het gesprek gedeeltelijk over de verschillen tussen Ierland en de VS. Ciara is een erg leuk en spontaan meisje en vooral Katja vindt het duidelijk interessant met een Ierse tiener te kletsen.

Op het menu staat zoveel lekkers, dat ik het moeilijk kiezen vind. Tot mijn vreugde zijn de lokale mosselen een voorafje, dus die bestel ik zeker. Ze worden in een kerriesaus geserveerd en zijn de lekkerste mosselen, die ik in lange tijd heb gegeten. Als hoofdgerecht kan ik het niet laten de scallops weer te bestellen, dit keer met knoflookboter (apart erbij). Tot mijn vreugde worden die weer met de oranje “lipjes” geserveerd.

De anderen genieten net zoveel van hun gerechten. Er is geroosterde kabeljauw, plaatselijke lamsbout met mintsaus en gepocheerde zalm. Dan hebben sommigen nog plaats voor een dessert. Ik probeer wat van Katja rabarber en appeltaart en Ciara’s chocoladetaart. Allemaal even lekker smaakt het.

Voor we weggaan komt de chef nog even naar buiten om met Niall te kletsen. Ik neem meteen de gelegenheid waar om hem over de scallops te vragen, want hij is jarenlang chef in Amerika geweest. Hij vertelt, dat de Amerikanen die “lipjes” weggooien. Eeuwig zonde, want ik vind ze het lekkerste deel van de scallop en dat beaamt hij ook. Het smaakt een beetje als een kreeftklauw.

Niall zet Serena en Ciara thuis af en wij vieren klimmen in zijn van. We kunnen natuurlijk niet in Ierland zijn zonder naar een pub te gaan met een echte Ier. Niall zag er ook erg naar uit Katja en Kai op een pint te trakteren. Zij tweeen willen cider proberen, Niall en Rick gaan voor de pints. Dat is mij teveel na het grote diner, dus ik houd het bij een wijntje.

Katja en Kai spelen een potje biljard en Niall probeert ons de spelregels van Gaelic football, dat op tv is, uit te leggen. Het is een interessante mengelmoes van voetbal en American football.

Dan is het alweer tijd om huiswaarts te gaan. Het is half elf en toch nog vrijwel helemaal licht. Dat is een heel vreemde gewaarwording voor ons, gewend als we zijn, dat het nooit later dan negen uur licht blijft.

Morgen zijn we van plan vrij vroeg te vertrekken, dus ik bonjour de kinderen naar bed en ga zelf ook meteen slapen. Rick gaat nog een tijdje met Niall praten, maar komt ook al snel naar bed.

zaterdag, juni 26, 2010

Dublin en naar Clifden in Connemara

Helemaal uitgerust word ik al om half acht wakker. Ik wou, dat dat thuis meer zo was. Een blik naar buiten laat blauwe lucht en zon zien, helemaal goed, dus. Ook Rick is al gauw wakker en we besluiten eerst maar te gaan ontbijten. Ook Katja en Kai zijn daarvoor te vinden, maar Saskia blijft liever nog slapen.

Beneden zien we, dat het ontbijt uit een uitgebreid buffet bestaat en 13 euro kost. We twijfelen, of we dat wel willen betalen en dan herinner ik me vaag, dat Niall had gezegd, dat het ontbijt bij de hotelkamer zit inbegrepen. We vragen het na en dit blijkt inderdaad het geval.

Met zekerheid kan ik zeggen, dat ik nergens, in geen enkel land, zo’n uitgebreid gratis ontbijt heb gezien! Er is een warm en een koud buffet. Het warme biedt verschillende soorten worst (waaronder de bloedworst (black pudding), die ik gewoon moet proberen), eieren op verschillende manieren bereid en meer. Verder is er vers fruit, yoghurt, allerlei soorten cereals, ham, kaas en verscheidene broodsoorten, waaronder heerlijke croissants.

Vastbesloten te eten, zoals de Ieren, laat ik me, behalve de bloedworst, ook gegrilde tomaten, champignons en witte bonen in tomatensaus opscheppen. De anderen houden het bij een meer traditioneel ontbijt voor hen.

Omdat we het heel vervelend vinden niet mobiel bereikbaar te zijn, in geval er op het thuisfront iets gebeurt met de dieren of zo, belt Rick boven AT&T op om te kijken, wat er mis is. Het blijkt, dat we niet op “roaming” zijn ingesteld en dat is makkelijk te aan te passen. Na een paar minuten hebben we tot onze opluchting weer bereik. Alweer vraag ik me af, wat we ooit zonder mobiele telefoons deden, dat is toch wel een heel goede uitvinding.

Intussen heb ik Saskia ook zover gekregen op te staan. We checken uit het hotel en geven onze bagage af in de lobby. We lopen naar de dichtstbijzijnde hop on hop off stop bij St. Stephens Green. Daar kopen we kaartjes voor de groene dubbeldekker.

We moeten even wachten, tot er een bus komt. De temperatuur is zeer aangenaam, ik schat een graad of tweeentwintig. We vermaken ons met het bekijken van de schilderijen, die allerlei kunstenaars aan de parkhekken hebben gehangen. Saskia wil er wel een, maar ze blijken ver boven haar budget te kosten.

Met de bus, eerst onderaan, maar al gauw komt er plaats boven vrij, gaan we naar het Guinness Storehouse. De gids vertelt vermakelijk over de verschillende bezienswaardigheden, maar ik moet toegeven, dat ik voor het eerst hier moeite heb hem te verstaan. Ik had verwacht de Ieren moeilijker verstaanbaar te vinden. Wel jammer, dat hij dat net is, want we komen langs allerlei moois en interessants.

In de brouwerij kopen we kaartjes en kunnen, ondanks de drukte, meteen naar binnen. Na een introduktiepraatje over de architectuur en geschiedenis van het gebouw is de rondleiding onbegeleid. Op drie verdiepingen staan het process van bier brouwen en de geschiedenis van Guinness uitgelegd. Erg interessant allemaal, maar we zijn blij, dat het op eigen houtje mag, want erg lang zijn we er niet mee bezig.

Via een aantal grote roltrappen en nog een laatste gewone trap lopen we naar de Gravity Bar helemaal bovenin. Vanuit hier is er een prachtig uitzicht over de hele omgeving van Dublin. Ook blijk je hier bij inlevering van je kaartje een gratis pint Guinness te krijgen.

Dit wist ik niet en ik heb stom genoeg mijn kaartje al weggegooid. Rick, Katja en Kai leveren dat van hun in en ik neem een paar slokjes van Rick. Zo’n hele pint vind ik toch teveel. Katja kan het ook niet op. Na het uitzicht te hebben bewonderd en foto’s te hebben genomen, gaan we naar het restaurant om lunch te eten.

Tot mijn verbazing blijkt het een prima restaurant te zijn en niet “gewoon” een cafetaria. Ik bestel de zeeforel met asperge en Guinness mosterd nieuwe aardappeltjes. Het smaakt werkelijk voortreffelijk.

Met de volgende bus gaan we verder met de rondleiding. Deze gids is een stuk beter verstaanbaar en maakt werkelijk kostelijke grappen. We liggen allemaal dubbel! Heel knap, als je zo kunt gidsen! Ook geeft hij nog een gouden tip om de Guinness beter te doen smaken: doe er druppel zwartebessensaus in. Volgens hem kun je dat in de pubs vragen. Dat ga ik een keer proberen.

Bij de Ha Penny brug stappen we uit en lopen over deze unieke brug de Temple Bar buurt in. Hier hebben we gisteren gegeten en nu maken we vooral foto’s.

Dan is het tijd om naar het hotel terug te lopen. Onderweg stoppen we in een van de supermarktjes voor drankjes en snacks onderweg. Wat is het toch altijd leuk om dat in een ander land te doen. Vooral de kinderen kiezen allerlei lekkernijen, die we in de VS minder makkelijk of niet kunnen krijgen. Zo is Saskia dolblij om weer eens een Bounty te eten.

In het hotel halen we de bagage op en in de auto stel ik de GPS in op Clifden, waar Niall en Serena een huis hebben gehuurd. De motorway is al snel gevonden en Rick went verder aan het schakelen en links rijden. Ik vind het knap, dat hij het zo doet, ik weet niet, hoe ik het zou doen.

Op de kaart zie ik het Durrow High Cross staan en bedenk me, dat het wel leuk zou zijn een bezienswaardigheid onderweg te bekijken. We gaan van de snelweg af op zoek naar het kruis. Alleen is mijn navigatie verkeerd en we vinden het nergens. Wel zien we een schitterende kerk met een prachtig heel oud kerkhof ervoor. Dat maakt iets goed, maar onverrichterzake keren we terug naar de snelweg.

We schieten lekker op en de gestippelde weg op de kaart naar Galway blijkt af te zijn. In plaats van de weg door allerlei plaatsjes is het nu helemaal een snelweg. Dat scheelt, vertelt Niall later, zeker een uur in rijtijd!!

Nog een keer gaan we op zoek naar een bezienswaardigheid op de kaart, de “Throe Stone”. Alweer zoeken we zonder success. Dit keer komen we echter wel op echte landweggetjes terecht met aan weerszijden stenen muurtjes. Rick vindt het nog moeilijk in te schatten, hoever naar links hij kan met de auto, dus ik vrees af en toe voor ons spiegeltje. Gelukkig gaat het allemaal goed.

Bij Galway gaan we de snelweg af en al gauw rijden we het Connemara Nationale Park binnen. Het landschap ziet er hier verlaten en rotsachtig uit. Het doet me aan de weg naar Bergen in Noorwegen denken. Her en der zien we de wilde paarden, die hier rondlopen, staan grazen. Echt prachtig is de natuur hier!

Na zo’n drie uur rijden, de vergeefse zoektochten niet meerekenend, komen we in Clifden. Dit plaatsje heeft een heel gezellig centrumpje en in mijn reisboek staat Mitchell’s restaurant aangeraden.

Daar kunnen we nog precies een tafel voor vijf krijgen en bekijken het menu met allerlei interessante keuzes. De atmosfeer is erg gezellig en het restaurant is duidelijk populair bij de bewoners hier.

Terwijl we daar zitten, zien we opens Niall en de kinderen langslopen. Saskia, die al niet veel op het menu zag van haar gading, ziet haar kans schoon en gaat met hen mee om te eten. Wij smullen van onze gerechten.

Katja en ik hebben gegrilde scallops en die komen met een oranje “aanhangsel”, wat we nog nooit gezien hebben. Het ziet eruit en smaakt een beetje als een deel van de klauw van een kreeft.

Na het eten volgen we Niall naar hun huurhuis. Dit blijkt een heel nieuw, van alle gemakken voorzien huis met zes slaapkamers te zijn. Ook hebben we, heel luxe, allemaal onze eigen badkamer! Op tv zien we de VS verliezen van een veel sterker Ghana. Daarna kletsen we nog wat bij en zoeken dan gauw onze bedden op.

Aankomst in Ierland

Voor het gemak houd ik dit verslag hier bij en zal het later in een apart blog zetten.

Dit is voor mij de eerste keer, dat ik het vliegveld in Frankfurt bezoek. Katja kwam er in januari op weg naar Egypte en weet ons al te vertellen, dat het een lelijk oud vliegveld is. Daarmee heeft ze niets te veel gezegd!

Bij aankomst worden we als sardientjes in een paar bussen gedrukt, allemaal groggy van de nachtvlucht. Kinderen huilen, het is warm en er is geen airconditioning. Kinderen huilen en ik verbaas me over dit toch heel drukke vliegveld, dat ik me veel moderner had voorgesteld.

Eenmaal in de terminal moeten we door een veiligheidscontrole en dan nemen de kinderen en Serena plaats in het restaurant. Niall en ik gaan kijken, waar we de boarding passes voor onze vlucht naar Dublin kunnen krijgen. We staan daar namelijk om onverklaarbare redenen nog standby voor en we willen wel zeker zijn, dat we meekunnen. Onder geen beding willen we in Duitsland blijven!

De transfer balie blijkt weer buiten de veiligheidscontrole te zijn, dus we namen alleen onze documenten mee en laten de rest van de spullen bij de anderen. Gelukkig blijkt het geen probleem om ons op de enige vlucht naar Dublin van vandaag te bevestigen.

In het restaurant bestellen we broodjes. Het moet gezegd, dat het eten hier het enige aantrekkelijke is. Mijn broodje garnalen smaakt heerlijk. De vier jongere kinderen hebben allemaal een DS mee en vermaken zich zo.

Katja en ik betalen voor internet en gelukkig zien we Rick op Facebook, want om onverklaarbare redenen werkt mijn mobieltje hier niet. Dat van Rick werkt ook niet in Ierland. Hij heeft AT&T al gebeld, maar die weten de reden ook niet, want het zou overal in Europa moeten werken. Heel vervelend! In ieder geval kunnen we Rick zo onze aankomsttijd laten weten.

De vier uur gaan tergend langzaam voorbij, maar eindelijk is het dan tijd om naar de gate te gaan. Onderweg stappen de meisjes en ik de duty free winkel in om even wat parfum op ons te sprayen. We hebben alle drie het gevoel te stinken na al die tijd in dezelfde kleding.

De Lufthansa vlucht naar Dublin zal twee uur duren. Het is een nieuw vliegtuig met grijze leren stoelen en lekker veel beenruimte. We krijgen een lekker kaasbroodje als snack en ze komen maar liefst drie keer met de drankjes langs. In tegenstelling tot in de VS zijn alcoholische drankjes gratis, dus ik trakteer mezelf op een wijntje. In ieder geval waren de vluchten deze reis allemaal zeer gerieflijk.

Eindelijk, na bijna 24 uur onderweg te zijn geweest, landen we in Ierland. De paspoortcontrole gaat met onze Nederlandse paspoorten heel snel en ook alle bagage is wonder boven wonder meegekomen.

Tot onze verbazing staat Rick niet te wachten. Serena's telefoon werkt wel, dus ik bel het hotel en Kai zegt, dat Rick wel onderweg is. We blijven dus maar wachten, maar ik maak me wat zorgen.

Rick kan wel met een schakelwagen rijden, maar dat en ook nog aan de linkerkant is natuurlijk wel een uitdaging. Ik zie hem al een ongeluk hebben gehad en hoe zouden wij dat dan te weten komen zonder mobiel bereik. Wat deden we ooit zonder? Serena stelt me gerust, dat het verkeer in Dublin erg slecht kan zijn en het is tenslotte midden in het spitsuur.

Opgelucht zien we een uur na aankomst Rick aan komen lopen. Hij was verdwaald in de stad, omdat hij moeite had de gps te volgen. De straatjes volgen elkaar veel sneller op, dan in de VS. Daarna was hij inderdaad in de file terechtgekomen. We zijn heel blij elkaar weer te zien!

Na afscheid te hebben genomen van Niall en Serena, die we morgenavond weer zullen zien, rijden we naar het hotel. Dat neemt weer even, want inderdaad is het moeilijk in de stad precies de juiste straatjes te vinden. Het gaat beter, als Rick naar de afstand kijkt, dan naar de straatnaam. In ieder geval zien we zo al wat van het centrum van Dublin, dat er erg leuk uitziet.

Ons hotel, het Camden Court, ligt net buiten het centrum. Niall heeft dit voor ons gekozen (het voelt vreemd om niet zelf de reis uitgestippeld te hebben), omdat er gratis parkeren is. We hebben een mooie grote kamer met een king bed en de kinderen eentje met twee tweepersoons- en een eenpersoonsbed.

We hebben met twee kamers ook twee badkamers natuurlijk. Katja en ik nemen snel een douche om ons iets frisser te voelen. Intussen zoekt Rick een restaurant uit om te gaan eten. Zijn keuze valt op Quays in de Temple Bar buurt. Die buurt wilde ik al 's avonds zien, dus dat komt mooi uit.

Te moe om te lopen nemen we twee taxi's. Vooral Saskia is nu wel heel erg op. Ik voel me wonder boven wonder ongeveer net zo, als ik me op een gewone dag om acht uur 's avonds zou voelen. Katja zit er zo'n beetje tussenin. Rick en Kai hebben vanmiddag geslapen, dus zijn redelijk uitgerust.

Duidelijk is de Temple Bar buurt op vrijdagavond populair. Het restaurant is ook druk, maar we hoeven maar tien minuten te wachten op een tafeltje. Intussen drinken Rick, Katja en ik een pint Smithwyck's en kletsen met een Amerikaan, die toevallig uit onze buurt blijkt te komen. Ook horen we naast ons Nederlands.


We hebben allemaal flinke trek en het eten is verukkelijk! Ik bestel de gerookte Ierse zalm en garnalensalade. Rick heeft de fish and chips en ik kan het niet laten een paar van die overheerlijke "chips" van hem te stelen.

Terug in het hotel gaan de kinderen meteen naar boven. Rick en ik drinken nog even wat aan de bar om meteen in het ritme te komen. Dan is het voor ons ook bedtijd en vlei ik mij met groot genoegen neer op het gerieflijke bed.

Morgen gaan we Dublin bekijken en daarna naar Galway rijden, waar Niall en Serena een huisje hebben. Daar blijven we een paar dagen. Of we daar internet zullen hebben, weet ik niet, dus het kan zijn, dat het hier een paar dagen stil blijft.



vrijdag, juni 25, 2010

Reisupdate

Heel kort, want ik heb maar een uurtje internet hier in Frankfurt. Ja, je leest het goed, we zitten in Duitsland! Gisteren hebben we uren op Dulles gewacht, niet eens door het weer, maar door problemen met het vliegtuig naar Toronto. We kwamen net vijf minuten na het vertrek van onze Dublin vlucht in Toronto. Gelukkig konden we met zijn achten mee op de vlucht van 22:05 naar Frankfurt. Het werd gelukkig een fijne vlucht met eigen entertainment systeempje en een aardige Engelse dame naast me. In ieder geval kan ik iedereen Jetzone aanraden, ik heb me nog nooit zo goed gevoeld na een nachtvlucht! Nu zitten we vier uur in Frankfurt en gaan straks met Lufthansa naar Dublin om daar zo'n twaalf uur later, dan verwacht, aan te komen. Ik ben zo blij, dat ik Rick met Kai heb gestuurd. Zij hebben wel de Dublin vlucht gehaald en lopen daar dus al een aantal uren rond. Later meer.

woensdag, juni 23, 2010

Inpakdag

Gisteravond hebben Katja, Kai en ik nog tot laat Bananagrams gespeeld, dus ik blijf lui liggen vanochtend. Rick vertrekt naar zijn werk en ik draai me nog eens om. Nog een kwartiertje, denk ik, en dan nog een kwartiertje...

Om kwart voor negen gaat de bel en ik weet, dat het Leah is, die Diego met Cosmo wil laten spelen. Gauw trek ik mijn sportkleren aan en laat Cosmo, die al bij de voordeur staat te piepen, naar buiten. Dit is de perfecte beweging voor hem, want met dit snikhete weer wil hij helemaal niet wandelen. Leah en ik kletsen wat tot zij naar haar stage moet.

Met Niall bespreek ik onze reis morgen. Wij maken ons zorgen, want er is een grote kans op onweersbuien morgenavond. Dat zul je altijd zien, het is al weken kurkdroog en net als wij op reis gaan, gaat het onweren.

We moeten overstappen in Toronto en Kai gaat, doordat wij zijn ticket zoveel later moesten boeken, een vlucht eerder, dan wij, naar Canada. Onze zorg is, dat wij door onweer niet met onze vlucht mee zouden kunnen en Kai straks alleen in Dublin staat.

Niall deelt onze zorgen, maar zegt, dat hij Serena absoluut niet zover kan krijgen om met zijn allen standby op Kai's vlucht te gaan. Hun kinderen zijn ook nog een stuk jonger, dus twee uur langer op het vliegveld trekt niet aan (hoewel dat potentieel nog veel langer zou kunnen worden, maar goed).

Het compromis is nu, dat Rick gaat proberen standby op Kai's vlucht te komen, zodat die in ieder geval niet alleen naar Ierland zal moeten vliegen. De meisjes en ik gaan met de Leogues, zodat Saskia en Aoife samen kunnen vliegen. Willen jullie allemaal heel hard duimen, dat die onweersbuien of precies tussen onze vluchten in of na ons vertrek komen?

Precies op tijd voor de voetbalwedstrijd USA-Algerije arriveer ik bij de sportschool. Ik doe mijn stairmaster, fiets en dan weer stairmaster. Sommige anderen kijken ook, maar ik voel me toch vreemd, als ik bij het doelpunt van Dempsey (later afgekeurd) keihard "Yes!" roep. De meeste aanwezigen zijn vrouwen, die duidelijk niet geinteresseerd zijn in voetbal, kijkend naar hun tv schermpjes.

Thuis zet ik gauw ESPN aan om verder te kijken. Ik wil zo graag, dat Team USA verder gaat! Deze wedstrijd doet me zoveel, dat ik me opeens realiseer, dat ik niet eens weet, voor wie ik zou zijn, als Nederland tegen de USA zou spelen.

Op het puntje van mijn stoel kijk ik, intussen corresponderend met de Amerikaanse Facebookvriendinnen, die ook "into" voetbal zijn, eentje in Ohio en drie hier in de buurt. Onze stemmingen zijn zeer in de mineur, maar als er vier minuten extra wordt aangekondigd geeft dat weer hoop.

En dan komt het verlossende en naar mijn mening zeer verdiende doelpunt voor de VS! Ik spring door de kamer, ergens blij, dat er geen kinderen thuis zijn, want die zouden zich rotlachen. Ik vind het fantastisch voor dit team en het land, waar de World Cup, althans in dit gebied, enthousiast wordt gevolgd. Bijdragend aan de vreugde is, dat ze hun groep wonnen en dat Engeland in die groep speelde, waar hier erg tegenop wordt gekeken.

Katja is weer bij het zwembad met Katie. Dit is haar laatste oppasdag. Ze belt op om te vragen, of ik bagels met zalm en cream cheese als lunch wil gaan halen. Zoveel dagen is Katja niet meer thuis (ze vertrekt 5 juli naar St. Eustatius voor een maand), dus ik geef toe. Het helpt natuurlijk, dat dat zo ongeveer mijn favoriete lunch is en dat Manhattan Bagel een special heeft van iedere bagelsandwich voor $5.

Als ik bij het zwembad aankom met mijn lekkers is Katja in druk gesprek met de andere aanwezige moeders en au pairs. De moeder van een baby vertelt mij meteen hoe leuk Katja is met Katie. Inderdaad gaat zij erg leuk met de kleintjes om. Het doet mijn moederhart goed dat te zien.

Katja heeft honger, dus Katie moet ook het zwembad uit. Om de een of andere reden is Katie dol op mij, dus wil zij per se naast mij zitten. Ik vind het ook een schattig kindje. Op alles antwoordt ze "Uh hum" met een grote knik, om op te eten! Ik vind het zielig, dat Katie niets te eten heeft, dus geef haar een kwart van mijn bagel met alleen de cream cheese. Dat gaat er prima in en de cream cheese zit over haar hele lijfje! Even dompelen in het zwembad en ze is weer schoon.

Voor ik terug naar huis ga neem ik afscheid van Katie. Ik vraag haar, of ik haar een zoentje mag geven en dat laat ze maar al te graag toe. Katja geeft ook toe, dat ze Katie gaat missen. Ook aan Cammie heeft Katja zich gehecht. Helaas gingen de oppasmiddagen met haar deze week niet door. Ik kan het me voorstellen. Ik paste, toen ik hier het eerste jaar was, de hele zomer op een paar meisjes en de jongste daarvan was het bloemenmeisje bij onze bruiloft.

Thuis pak ik al mijn spullen in. Alleen mijn sportschoenen en toiletspullen moeten er nog bij. Zoals altijd heb ik het gevoel iets vergeten te hebben, zo snel en makkelijk gaat het inpakken tegenwoordig.

Al heb ik enorme zin in de Ierse vakantie, ik maak me wat zorgen om de temperatuur daar en het gevolg voor mijn spieren. Aangezien ik klaar ben thuis, smeer ik me in en loop naar het zwembad. Daar voelt het water net iets koeler, dan de lucht, maar aan de metalen beugels van het trapje om eruit te gaan brand ik mijn handen bijna!!

Mijn vriendin Chris zwemt haar baantjes en we kletsen eens lekker bij. Zij heeft vier dochters, de oudste een jaar jonger dan Katja, de tweede een jaar jonger dan Kai en Saskia past precies tussen de derde en vierde. Heel veel raakvlakken zijn er, dus.

Voor het zwemteam het bad over komt nemen, wil Chris nog verder zwemmen. Ik ga lezen, want doe expres voorzichtig met zwemmen, aangezien mijn schouders en nek daar erger door lijken te worden.

Vanuit mijn ligstoel bel ik mijn broer in Ottawa. Hij is vrijdag jarig, maar dan zijn wij (hopelijk) net in Ierland. Ik heb net gelezen, dat er vlakbij hen een aardbeving plaatsvond en hij beaamt dat. Hij is met mijn nichtje Athena naar buiten gerend en hoorde daar ook een geluid als naderende donder. De sterkte was 5.5 op de Richter schaal, de zwaarste, die hij heeft meegemaakt (ik heb nog nooit een aardbeving meegemaakt, zij wel, een van 4.2 en 4.4 zei broerlief).

Net als ik op heb gehangen, belt Saskia, dat Charlie's moeder een berichtje op ons antwoordapparaat achterliet, of ik haar kon bellen. Kai was met Charlie naar Wendy's gegaan, wist ik. Het is heel ongewoon voor zijn moeder om mij te bellen, dus een naar gevoel bekruipt me.

Gauw bel ik Susan terug. Ze begint met "ze zijn alle twee helemaal ok", wat me meteen duidelijk maakt, dat er iets is gebeurd. Bij Wendy's stond Charlie in de rechterbaan voorgesorteerd om uit de parkeerplaats te rijden en een truck (geen idee welke grootte) in de linkerbaan.

Die truck ging dus rechtsaf in plaats van links af en reed Charlie aan, wiens auto nogal wat schade heeft. Gelukkig waren de jongens ongedeerd. De politie moet hier in Virginia bij ieder ongeluk geroepen worden, dus kwam er een agent. Die gaf nota bene Charlie de schuld! Kennelijk maken de pijlen, die op de weg zijn geschilderd, op prive grond niets uit.

De truck had zijn richtingaanwijzer aan naar rechts. Dat had Charlie moeten herkennen en niet in de baan, die de pijl naar rechts had, moeten rijden. Nou ja!! Zelfs de meest ervaren chauffeur zou zoiets doen. Echt te belachelijk voor woorden, maar er werden geen bonnen uitgeschreven (want op prive gebied, nu weet ik ook, waarom de dame, die mij in april 2008 aanreed geen bon kreeg, ook dat was prive gebied, grrrr!!!). In ieder geval zijn de jongens helemaal heel en dat is wat belangrijk is.

Mijn boek is weer heel spannend, dus de tijd vliegt voorbij. Ik doop mezelf zo af en toe in het lauwe badwater en ga dan terug naar mijn boek. Tussendoor komen deze en gene ook even kletsen, wat ik altijd leuk vind aan dit buurtzwembad.

Tegen zessen ga ik huiswaarts. Daar zijn Rick en Saskia hard bezig met inpakken. Kai is met Charlie en belooft later aan de gang te gaan en Katja gaat uit eten met haar vrienden en vriendinnen, die ze nu tot midden augustus niet meer zal zien. Ook te begrijpen, maar ik ben altijd een "nervous Nelly" als het op reizen aankomt. Gelukkig hebben we morgenochtend nog om de laatste dingen te doen.

Het zou mij heel erg helpen, als iedereen duimt, dat we morgenavond met zijn allen op dezelfde vlucht van Toronto naar Dublin zitten. Dat zou een zoveel leuker begin van de reis zijn, dan Rick en Kai apart en wij via Londen of Parijs. Say it ain't so!

dinsdag, juni 22, 2010

Dinsdag (soms is het moeilijkste deel van een blog schrijven het bedenken van een titel)

Na mijn allerliefste zus een heel fijne verjaardag gewenst te hebben (bij deze nog eens), vertrek ik naar de sportschool. Het is al 31 graden om tien uur! Ik doe mijn halve uur op de stairmaster en dan een half uur op de fiets. Het lokaal is enorm warm met deze temperaturen, de zonwering op de ramen werkt nauwelijks. Het voelt, alsof ik in zo'n hete yogazaal sport!

Thuis maak ik me gauw klaar en ga dan op zoek naar stekkers voor Ierland. Bij de Radio Shack in Vienna zijn ze uitverkocht. De medewerker vertelt, dat hij er dit weekend zes heeft verkocht. Kennelijk reizen er nogal wat mensen internationaal. Ook de Radio Shack in Fairfax heeft ze niet.

Om verder geen benzine te verspillen ga ik naar huis en bel de andere dichtbij gelegen filialen. Na nog drie keer nul op het rekest, blijkt de winkel bij Tysons Corner ze te hebben, ik laat er een opzij leggen. Later hoor ik, dat Target en Walmart ze ook verkopen, maar die zijn een redelijk eind rijden bij ons vandaan.

Bij Whole Foods haal ik ingredienten voor buffalo burgers. Die vindt iedereen hier lekkerder, dan rundergehakt en de prijs is hetzelfde. Misschien is het wel gewoon het idee van "exotischer", kan ook.

Ook haal ik een doosje Jetzone, een homeopathisch middeltje tegen jet lag. Baat het niet, dan schaadt het ook niet. Jaren geleden, toen we naar Parijs gingen, dacht ik me er toch minder verschrikkelijk door te voelen na de doorwaakte nachtvlucht (het lukt me absoluut niet in het vliegtuig te slapen en de rest van het gezin ook niet).

Katja, Kai en ik eten buiten lunch, maar dat is eigenlijk zelfs voor mij te warm en vochtig. Daarna vertrekken Kai en ik naar Dr. Bonacci. Kai's verstandskiezen hebben geen plaats om naar buiten te groeien en moeten eruit, voor ze de rest van zijn gebit aantasten. In juli zullen ze eruit moeten.

Vandaag was het voorbereidend bezoek. Deze dokter heeft ook Katja's kiezen eruit gehaald en herinnert zich mij zowaar nog. Nu maar hopen, dat Kai er straks net zo makkelijk en snel bovenop zal komen, als Katja. De dokter merkt wel op, dat meisjes over het algemeen sneller er bovenop zijn, dan jongens, die wat meer TLC van hun moeder nodig hebben. Dat natuurlijk met een knipoog naar Kai. We zullen zien straks. Het ijs en de Jell-o zullen we weer inslaan, al at Katja daar niets van.

Tot Kai's ergernis, want hij heeft zoveel te doen (ahem, X-box en basgitaar spelen), combineer ik het tandartsbezoek met de Radio Shack. Gelukkig hebben zij inderdaad de juiste stekker en hebben we zo ieder een stekker, die in Ierland zal werken.

Kai merkt op de terugweg op, dat de thermometer van de auto 100 graden aanwijst. Dat is volgens mij al heel lang niet meer voorgekomen. Het is ongekend warm voor zo vroeg in de zomer. Het lukt mij zelfs niet om lang op het deck te zitten. Voor ik het weet drijf ik er zowat weg en vlucht de airco in. Dit is dus echt gevaarlijk weer voor mensen zonder airco, vooral ouderen. De komende dagen wordt het zelfs nog warmer, dus zal de stad waarschijnlijk opvangplaatsen met airconditioning openen.

Als Katja klaar is met oppassen, gaan we onze nagels laten doen. Helaas waren mijn favoriete dames niet beschikbaar, dus moet ik het met "Tracy" (natuurlijk niet haar echte naam) doen, waar ik een vorige keer niet zo tevreden over was. Dit keer doet ze het echter prima en mijn handen en voeten zien er weer verzorgd uit.

Thuis heeft Rick de barbecue al aan en de hamburgers gevormd. Het is inmiddels ietsje koeler, dus we eten buiten. Het makkelijke maaltje gaat er bij iedereen goed in.

Rick heeft via movietickets.com kaartjes gekocht voor Killers bij Fairfax de Lux. Deze film willen hij, Katja, Kai en ik (Saskia denkt hem eng te zullen vinden) graag zien voor hij uit de bioscoop is. Dat zal na deze week het geval zijn, want er zitten hooguit nog tien anderen in de zaal. Het is een leuke film en Katja en ik zijn het erover eens niet in het minst door Ashton Kutchers aanwezigheid.

We dachten tijdens de film al vreemde geluiden te horen, die achteraf donder bleken te zijn. Maar goed, dat ik Katja voor we weggingen nog maande haar autoraam dicht te doen, want zo te zien heeft het even flink geregend. De natuur heeft dat hard nodig, want alles is kurkdroog. Op veel plaatsen is de straat zelfs zo kort na de bui alweer droog.

Leah en Raffi wachten Katja al op om naar Amphora, een Grieks restaurant in Vienna te gaan. Leah is vanmiddag iets overkomen, dat je hier niet vaak hoort: haar fiets is gestolen bij het Vienna metrostation. Volgens de Metro politie gebeurt dat vrijwel nooit. Arme Leah, dat zal net haar weer overkomen, ze is er flink van ondersteboven.

De rest van ons maakt een begin aan het inpakken voor Ierland. Ik vind het moeilijk, want de voorspellingen verschillen op alle websites. We willen zo licht mogelijk pakken, maar het lijkt niet warmer, dan twintig graden te worden en bijna iedere dag wel een kans op regen. Dat zal nog koud gaan aanvoelen na de 35 plus graden hier!

maandag, juni 21, 2010

De langste dag van het jaar

Alsof er messen in steken, zo voelen mijn nek en schouders bij het wakker worden. Ik haat het om met zo'n scherpe pijn en het gevoel alsof er een klem om mijn hoofd zit de dag te beginnen! Het bed is dan een martelwerktuig, geen enkele positie biedt verlichting, dus ik sta al heel vroeg op.

Ook Saskia moet nog vroeg op, want haar zomervakantie is als enige nog niet begonnen. Door de vele sneeuwdagen is het schooljaar met enkele dagen verlengd. Niet dat ze nog iets doen, want de data van alle testen en examens zijn niet mee veranderd. Natuurlijk vindt Saskia het nu leuk om naar school te gaan. Er worden alleen maar films gekeken en spelletjes gedaan.

Om me heen hoor ik heel wat ouders klagen, dat het verspild geld is, want de schoolbussen inzetten kost heel wat. Beter was geweest, als ze de schooldag met een half uur hadden verlengd, maar daar protesteerden de ouders met sportende kinderen keihard tegen een paar maanden geleden. Ach, klagen heeft nu geen zin meer, dat had destijds moeten gebeuren.

In de hoop mijn spieren wat los te krijgen ga ik naar Sharons core training. Als ik haar vertel, dat mijn nek en schouders zo vast zitten, denkt ze, dat het misschien door de water aerobics komt. Daar zat inderdaad heel wat schouderwerk bij. Ik houd vanochtend de gewichten maar aan de lichte kant.

Na afloop laat ik de stairmaster voor vandaag maar staan en doe een half uur op de crosstrainer. Daarbij gebruik ik mijn armen ook, dus dat helpt mijn spieren wat.

Thuis heeft Katja de schattige Katie weer meegenomen. Die vindt onze dieren prachtig en is inmiddels absoluut niet meer bang voor Cosmo. Katja neemt haar mee naar het zwembad en ik ga op pad om wat dingen van ons "voor we vertrekken" lijstje af te werken.

Bij Fair Oaks Hospital haal ik Katja's nieuwe contactlenzen en mijn reserveset op. Ik moet de auto best ver weg parkeren en loop door de letterlijk zinderende hitte naar het gebouw. Iedereen klaagt over de extreem warme temperaturen, maar ik vind het heerlijk! Vooral als er, zoals vandaag, relatief weinig luchtvochtigheid is.

In Fairfax ga ik naar de Petco om Cosmo's eten en botjes voor in de kennel te kopen. Ik wil graag, dat hij zijn eigen merk eten krijgt en iedere dag een botje om te knauwen. De paar keer, dat ik die niet meegaf, merkte ik, dat er aanmerkelijk meer aanslag op zijn gebit zat.

Thuis maak ik lunch voor Katja en mij en maak voor Katie ook een boterham met pindakaas. Ik neem de picknick mee naar het zwembad, waar de dames hongerig aanvallen.

Katja's laatste oppasdagen zijn aangebroken. Na Ierland heeft zij maar twee dagen om zich klaar te maken om naar St. Eustatius te gaan en zal pas 14 augustus weer thuiskomen. Dan is er nog maar een week voor ze terug naar school moet. Ze heeft in ieder geval lekker veel verdiend de afgelopen maand!

Na de nodige huishoudelijke taken te hebben volbracht, besluit ik het officiele begin van de zomer in het zwembad te gaan vieren. Deze zomer is ongekend warm begonnen. Voor de hele rest van de week worden weer temperaturen van boven de dertig graden voorspeld. Het zwembadwater voelt dan ook precies zoals ik het lekker vind: een beetje koel, maar je bent meteen "door".

Eigenlijk zou Saskia naar de chiropractor moeten, maar ze voelt zich goed en wil liever zwemmen. Ik bel dus af en maak pas weer een afspraak voor na de vakantie. Dan moet ik het er ook echt eens over hebben om haar schema naar eens per maand te zetten.

We luieren lekker langs en in het zwembad tot ik naar huis moet om me klaar te maken voor het laatste Nederlandse damesavondje voor iedereen op vakantie gaat. Dit keer is het bij Lilian. Rick en de kinderen gaan naar een speciale avond bij Gordon Biersch, waar ze gratis het nieuwe menu mogen uitproberen.

Bij Lilian zitten we lekker buiten en eten kipspiesjes met pindasaus, heerlijk zelfgebakken brood en een salade. Als toetje heb ik een perziktaart meegenomen van de Pie Gourmet.

Rick komt me tegen half tien ophalen en vertelt me, dat ik jaloers ga zijn. Op de terugweg van de mall hebben ze wel een half uur staan kijken naar twee spelende vosjes in Sharons buurt!

Thuis treffen we de kinderen Bananagramsspelend aan. Dat hebben ze net vanavond gekocht. Het is leuk ze zo met zijn drieen bezig te zien, tv uit, geen computers! Zo te horen zijn ze aan elkaar gewaagd.

Voor mij is het straks Mineral Ice tijd, hopend, dat die vannacht zijn werk doet en morgen de pijnen minder zullen zijn. Ik moet er niet aan denken met deze pijn in een vliegtuig te gaan zitten!

zondag, juni 20, 2010

Relay for Life en Vaderdag

Zaterdag

Kai heeft het duidelijk erg leuk gehad bij de All Night Grad Party, want hij is tot het einde gebleven. Pas om kwart over vijf tikt hij mij op mijn schouder, dat hij weer thuis is. Hij duikt meteen zijn bed in en slaapt een groot gat in de dag.

Eenmaal wakker laat hij zien, wat hij heeft gewonnen. Daar zit een heel mooie bagageset van American Tourister bij. Laten we nu net wat nieuwe tassen nodig hebben!

Het is al heel vroeg heel warm, 28 graden, en vochtig buiten. In de sportschool heb ik geen zin en besluit een dagje "vrij" te nemen. Cosmo en ik lopen een half uur, vooral door het park, want daar is schaduw. Cosmo vindt dat meer dan genoeg in deze hitte en dat vind ik ook wel prima.

Om de een of andere reden is dit weekend uitverkozen om alle belangrijke evenementen te houden. Vandaag is dat de Relay for Life voor Saskia en Kai's "Beste van het Seizoen" en laatste School of Rock concert.

Saskia heeft nog geen tijd gehad om haar estafette stokje te maken, dus we gaan daar materialen voor zoeken. We beginnen bij Target, waar we ook een regenjas voor haar voor in Ierland kopen. Het regent hier zo weinig en we gaan eigenlijk meteen van winter naar zomer. Katja (want het regent in Blacksburg veel meer) en ik zijn de enigen met regenjassen. Kai en Rick hebben nog een paar oude jassen gevonden, maar Saskia moet nieuw.

Behalve die regenjas vinden we van alles en nog wat en voor we het weten is het karretje vol en geef ik veel meer uit, dan ik van plan was. Target is zo'n winkel, die wat dat betreft gevaarlijk is!

Intussen hebben we nog niets voor het estafettestokje gekocht, dus rijden naar Michaels. Daar hebben we de stok al gauw gevonden. Het thema dit jaar is "vier meer verjaardagen", dus Saskia kiest lint met kinderwagentjes en roze bloemen. Bovenop de stok lijmt ze een kaars van Elmo met een verjaardagstaart met het plan die tijdens de luminaria ceremonie aan te steken.

De tijd vliegt weer eens, dus we halen gauw lunch bij Starbucks. Op de snelweg rijden we toevallig achter Serena en Aoife. Zij rijden meteen mee naar ons pleintje, want Aoife en Saskia moeten gauw het stokje in elkaar knutselen en dan naar Madison High School voor de openingsceremonie van de Relay.

Rick, die al eerder een van de twee tenten opzette, brengt hen. Intussen beantwoordt ik de emails van de andere ouders. Ik heb gevraagd om parasols. Het is zo warm en vochtig en er is geen schaduw op het veld. Wij hebben enkel een kleine parasol, die niet voldoet. Gelukkig heeft een familie een open tent, die goed dienst zal doen.

Mijn chaperone schema wordt keurig gevolgd en om vijf uur zijn Rick en ik aan de beurt voor ons uur. Dit komt eigenlijk heel slecht uit, want Kai zal rond zes uur zijn ene liedje in zijn "Best of Season" concert spelen. We hopen, dat het allemaal wat uit zal lopen en we hem nog zullen zien spelen.

Bij de tent treffen we ook Delaney's ouders aan, die de schaduwtent leveren. Hun "uur" was het uur voor ons, maar Peggy, de moeder, blijft nog nakletsen. Terwijl Rick op zoek gaat naar de luminaria, die wij hebben besteld, kletsen Peggy en ik gezellig. Zij zijn een heel artistieke familie, vooral op het gebied van de filmindustrie, dus allerinteressantst om mee te praten.


Opeens horen we in de verte sirenes. Ik merk op, dat ik hoop, dat ze niet hierheen komen. Dan zie ik een brandweerwagen en twee ziekenauto's het terrein op rijden. Peggy zegt, dat ze hoopt, dat het niet een meisje van "ons" team is. Voor de zekerheid lopen we toch naar de ingang.

Tot onze verbazing zien we Saskia en Delaney daar met de rest van hun team. Een meisje wordt de ambulance binnen geleid. Nog steeds dringt het nniet tot me door, dat een meisje van Saskia's team onwel is geworden. Ik vraag Saskia, of ze het meisje kent. Zij kijkt me vreemd aan en zegt: "Ja, het is Laura!". Dat is Saskia's beste vriendin!

Dat is schrikken! Laura werd opeens niet lekker tijdens het lopen op de "track" (hardloopbaan). Saskia vertelt, dat ze zo wit zag, dat haar lippen dezelfde kleur hadden, als haar huid. De meisjes zijn duidelijk ook geschrokken. Het is ook wel heel erg warm, zo'n 34 graden met een hoge vochtigheidsgraad.

Peggy en ik praten met de politieagent, die de ambulance heeft gebeld, en we wachten op Laura's vader. Intussen verzeker ik me er in de ambulance van, dat Laura weer bij haar positieven is. De airconditioning daarbinnen helpt goed zo te zien.

Na een paar minuten komt Jim, Laura's vader, en na het tekenen van allerlei papieren neemt hij het meisje mee naar huis. Ik beloof haar spullen mee terug te nemen en Peggy zal hun chaperone uur overnemen. De rest van het groepje meisjes gaat terug naar de Relay, toch wel wat aangedaan, want Laura zag er echt eng wit uit volgens Saskia.

Zodra Niall komt om ons af te lossen, racen Rick en ik naar Springfield. Dat is zo'n zestien kilometer verderop. Bij de Jaxx Club betalen we de $10 entree per persoon in de hoop Kai nog te kunnen zien. Die staat echter al toe te kijken, hij speelde vijf minuten geleden. Argh!!!!

Voor dat ene liedje $20 betalen vond ik al heel wat (niet om te besparen, maar we betalen al $250 per maand voor Kai om ueberhaupt lid te zijn), maar Rick stond erop, dat we zouden gaan. Nu hebben we het eigenlijk voor niets betaald, twee keer argh!

Intussen is het ook etenstijd en gelukkig is er vlak naast de club een Afghaans restaurant. Kai gaat ook mee, al heeft hij geen honger. Afghan Kabob blijkt een "diamond in the rough" te zijn. De hele familie werkt in dit restaurant en de cuisine is authentiek Afghaans.

Kai gaat na even met ons kletsen terug naar het concert. Rick en ik nemen even de tijd om het menu te lezen. Er staan een aantal gerechten op, die lekker klinken. Ik kies Vege Aushak, "ravioli" gevuld met prei in een yoghurtsaus met een gehakt- en een groentesaus. Het is heerlijk, lekker licht en toch gekruid. Rick neemt een lamskabob, die met een heel gekruide saus wordt geserveerd.

De bediening hier is werkelijk heel attent. Wij zijn wel wat gewend, wat dat betreft, maar hier is het knipmes werk (hoewel niet onderdanig, gelukkig). Onze heel knappe serveerder (ja, sorry, het oog wil ook weleens wat en deze jonge man is van modelkwaliteit) brengt Rick een heel bakje van de saus, die hij zo lekker vond. Dat niet alleen, als hij hoort, dat we niet meteen naar huis gaan en de saus in deze hitte in de auto moet liggen, brengt hij een plastic zak gevuld met ijs. Zo ontzettend aardig!

Na het eten gaan we nog even terug naar Jaxx Club, want we willen onze $20 wel even gebruiken. Het is wel leuk, dat Kai zo'n duidelijk sociaal clubje heeft opgebouwd hier. Pat, de eigenaar, kletst nog even met ons en vertelt, hoe Kai echt van helemaal onderaan zich naar de top heeft gewerkt. Volgens hem heeft Kai enorm veel talent. Ik hoop, dat dat straks in Richmond gaat helpen met het vinden van een bandje om in te spelen.

Na een paar nummers is het voor ons tijd om terug te keren naar de Relay for Life. Omdat het op onze route is, brengen we Laura's spullen snel even thuis. Zij voelt zich nog steeds niet lekker. Laura heeft de ziekte van Lyme gehad en blijft daar narigheden van ondervinden. Dit is een grote reden, waarom ik zo voorzichtig ben met teken, iets dat Rick maar overdreven vindt.

Terug bij de Relay valt de duister al snel in, maar geen van de luminaria zijn nog aangestoken. Terwijl ik met de ouders van Samira, voor wie dit de eerste aanraking met dit evenement is (voorheen werden de kinderen gebracht en ging men weer weg, ik ga dit een uur per ouder schema volhouden!) klets, helpt Rick mee de kaarsjes aan te steken. Daar werd veel te laat mee begonnen. De Relay is sowieso veel later, dan gewoonlijk als het in mei wordt gehouden, dus wordt het later donker.

Tegen tienen worden we opgeroepen onze kaarsjes voor de stille wandeling op te komen halen. Een meisje van een jaar of dertien vertelt over haar moeder, die nu met kanker vecht, en de brok in mijn keel wordt alweer flink groter. Daarna wordt er een snel gebed (men kan het bedoelde gebed niet vinden) opgezegd en gaan de kaarsjes aan.

Zo lopend rond de hardloopbaan, op zoek naar de namen van onze geliefden en met het snikken van kinderen en volwassenen, die geliefden aan deze rotziekte hebben verloren, het is een heel emotionele ervaring. Ik vind de vijf namen, die wij hebben "besteld".


Natuurlijk mijn schoonmoeder, die we nog altijd erg missen, ook de kinderen, want ze was een heel lieve grootmoeder. Rick heeft vorig jaar ook zijn tante Kathy verloren aan borstkanker. Een heel lieve oudere Nederlandse dame volgt al jarenlang mijn blog, maar gaat nu haar gevecht tegen slokdarmkanker verliezen. Voor haar brandt er een kaarsje.

En dit jaar vind ik het helemaal erg emotioneel, want twee van onze kaarjes branden voor kinderen. Kleine N. van vier vecht tegen leukemie en gelukkig ziet het er voor hem goed uit. N. van twee overleefde haar gevecht helaas niet. Ik slik en slik en slik, maar bij het horen van de snikken bij de kaarsjes houd ik het ook niet droog.



Het is allemaal zo erg! Ook Saskia is helemaal ondersteboven en Rick probeert een goede foto van de luminaria van zijn moeder te krijgen met een kaarsje ervoor. Helaas waait het hard en gaat de vlam telkens uit. Gelukkig blijkt mijn kaarsje duurzamer en krijgen we een paar mooie foto's. Het is zo aangrijpend, hoe deze witte zakjes met een naam en een kaars betekenis hebben. Ze vertegenwoordigen degenen, die gemist wordt, bijna net als een grafsteen.

Deze ceremonie is zo indrukwekkend, ik neem de tijd om foto's te nemen voor degenen, die luminaria hebben besteld. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor om de namen van de kinderen te zien. Saskia's social studies leraar verloor vorig jaar zijn tweejarige dochtertje aan neuroblastoma (?) en voor haar staan er een aantal kaarsjes. Zelfs dit typen geeft me tranen in de ogen. Wat te zeggen?

Zo'n Relay for Life lijkt maar een avond kamperen, maar is zoveel meer! Eerlijk gezegd ben ik heel erg trots op onze dochters, dat zij hieraan meedoen (Katja doet het nog steeds bij Virginia Tech). Ik kan eerlijk zijn, op hun leeftijd dacht ik er zelfs niet aan om zoiets te doen. Nu ik ouder ben of misschien onder invloed van deze maatschappij doe ik (of eigenlijk wij) veel meer aan wereldwijde liefdadigheid.

Na de luminaria ceremonie brengt Rick mij thuis en gaat dan nog even terug. Gelukkig hoeft hij dit jaar niet de hele nacht te blijven, de moeder van Susan heeft zich daarvoor opgeworpen. Tegen middernacht gaan wij naar bed.

Zondag

Om tien voor half zes gaat de telefoon. Saskia is klaar met haar Relay for Life. Ik bied Rick aan haar op te halen, want het is tenslotte Vaderdag. Daar wil hij echter niets van horen, dit is zijn ding. Ok, ik draai me nog eens om.

Een uurtje later zijn Rick en Saskia terug. Ze hebben geholpen ook de luminaria op te ruimen, wat volgens Rick met zijn allen nog geen vijf minuten duurde. Hij is wel verbaasd, dat veel van de kaarsjes de hele nacht hebben gebrand. Hoe je het ook wendt of keert, het blijft iets om bij stil te staan, deze Relay. In ons kleine plaatsje werd er meer dan $191.000 ingezameld. Dat is niet niks!

Rick gaat terug naar bed en ik blijf ook nog even liggen. Voor ik het weet is het tegen tienen. Gauw rijd ik naar Starbucks om ontbijt te halen. Rick heeft dit als Vaderdag ontbijt "besteld". Hij is duidelijk niet de eerste!

Met de venti iced coffee, skinny hazelnut latte (voor Rick), skinny cinnamon dulce latte (voor Katja) en verschillende ontbijtbroodjes, ga ik huiswaarts. Daar ligt iedereen nog in diepe rust. Saskia laten we natuurlijk slapen (wie bedacht de Relay op het vaderdag weekend (of het graduation weekend), maar de andere staan op om met Rick samen te ontbijten. Kai heeft niets met Starbucks, dus eet zijn eigen toaster dingen.

Precies op tijd vertrek ik naar Vienna Woods. Dit is het andere zwembad hier in Vienna, waarvan ook een heel aantal van onze kennissen lid zijn. Ik heb er nog nooit gezwommen, maar Sharon geeft een aqua aerobics klas, die voor iedereen toegankelijk is. Ik betaal mijn vijf dollar en spring met mijn "noodle" (hoe noem je die dingen in het Nederlands?) in het water.

Dat water is van zeer aangename temperatuur, moet ik zeggen. Ik heb nog nooit aqua aerobics gedaan en met mij nog een paar dames. We leren vooral op onze hielen te lopen, anders zullen onze voeten pijn doen.

Er zijn nogal wat ouderen aanwezig, dus ik denk er makkelijk vanaf te komen. Dat valt erg tegen!!! Iedereen doet, wat hij of zij kan, maar ik doe zoveel mogelijk en moet dan toch toegeven, dat dit echt moeilijk is bij tijden! Sommige oefeningen kan ik tot mijn schande zelfs (nog) niet. Ik ben vast van plan dit nog eens te doen. Ook al omdat het me een vakantiegevoel gaf. Bij dure Caribische hotels worden ook aqua aerobics aangeboden.

Na de lunch gaan Rick en ik op schoenenjacht. Gelukkig vindt hij een leuk paar bij Rockport in Fair Oaks Mall. Daar vind ik ook een leuk paar sandalen (voor de halve prijs). Bij Easy Spirit vind ik ook precies wat ik zoek als wandelschoenen straks in Ierland.

Thuis kijken Katja en Kai naar Kai's jaarboek en dan blijkt, dat Kai maar een vierde van een pagina heeft gekregen, terwijl wij een halve pagina besteld en betaald hebben. Zo'n advertentie is niet goedkoop, een halve pagina kost $200 en wij hebben er hard aan gewerkt alles, wat we over Kai wilden zeggen op zo'n klein oppervlak te krijgen. Het verbaast ons dus zeer, dat alles op een kwart pagina paste!!!

Vervelend is het echt. Vooral omdat Kai's diploma ook al verkeerd is gedaan. Daarin is zijn naam op zijn kop afgedrukt. Daarover hebben wij zijn counselor al aangeschreven. Toch jammer, allemaal, dit is toch zijn afscheid van een fase van zijn leven.

Rick is anders, dan de rest van ons gezin, en wil zijn cadeautjes altijd later. Halverwege de middag is een goede tijd. Zoals gewoonlijk weet hij al, wat hij van mij krijgt. Rick is iemand, die alleen duurdere dingen wil voor zichzelf, als het een speciale dag is. Ik "geef" hem dus een Tissot horloge (ik weet niet eens welk model). Het is prachtig, maar ik had stiekem ook graag zelf iets heel speciaals voor hem willen bedenken. Zo gaat dat echter in zijn familie niet en nu nog niet.

Kai geeft Rick een X-Box spel, Alan Wake. Saskia geeft een boek over digitale fotografie en belichting. Katja is naar Crate and Barrel gegaan en heeft daar een heel leuk paar margarita glazen en een boek met cocktailrecepten gekocht.

Rick is er allemaal erg blij mee. Na het uitpakken maken we ons klaar om uit eten te gaan. Rick heeft Chef Geoff uitgekozen. We smullen allemaal van hun ongewone gerechten. Daar horen eetbare bloemen, truffelolie op de popcorn en meer exotische combinaties bij. In ieder geval geniet Rick en rijd Katja ons bekwaam terug naar huis. Dit was wel een heel druk weekend!

PS: vergeef mij typefouten of andere fouten, ik heb dit verslag heel snel, terwijl ik erg moe was geschreven.

vrijdag, juni 18, 2010

Kai's graduation

Omdat ik van alles op mijn "te doen" lijstje heb staan, sla ik Sharons core training vanochtend over. In plaats daarvan doe ik een snelle 35 minuten op de stairmaster en dat moet voor vandaag maar genoeg zijn.

Bij Party Mania wil ik een graduation boeketje ballonnen voor Kai halen. Tot mijn schrik zie ik, dat ik lang niet de enige ben, die op dat idee is gekomen. Gelukkig kan ik nog net de laatste ballon in de kleuren van James Madison High school, rood en zwart, scoren! Ben ik even blij, dat ik nu ben gegaan en niet vanmiddag, zoals ik aanvankelijk van plan was!

Het "DRAAKJE" staat bijna droog, dus ik gooi er snel wat vuurwater in. Bij de Shell krijg ik dit keer helaas geen korting voor de Giant aankopen, maar de benzine is op het moment wat goedkoper met $2,55 per gallon.

Thuis ga ik even rustig buiten aan mijn blog en foto's werken en vergeet prompt helemaal, dat ik Saskia vroeg uit school zou halen om zich klaar te maken voor de graduation. Dan heb ik opeens een heel vreemde gewaarwording. Ik hoor Saskia's stem "Mammie" roepen en kijk om me heen, maar realiseer me dan, dat ze nog niet thuis is. Opeens herinner ik me, dat ik haar om kwart over twaalf op zou halen en kijk op de klok: 12:10! Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt!

Katja is wakker geworden met jeukende ogen, dus ik neem haar naar Walgreens om er druppels tegen te kopen. Op de terugweg halen we wat bagels voor de lunch bij Manhattan Bagel. De tijd vliegt vandaag, dus we eten gauw met zijn allen.

Kai moet om drie uur bij Robinson Secondary School zijn om zich voor te bereiden op de graduation. Hij moet daarvoor in overhemd en das en donkere pantalon gekleed. Ik help hem zijn das omdoen, iets wat ik al jaren niet heb gedaan, maar gelukkig nog niet ben verleerd.

Tevergeefs probeer ik Kai zover te krijgen zijn baard, die hij al een paar weken heeft laten staan af te scheren. Later verneem ik pas, dat hij daar een reden voor heeft. Met zijn cap en gown in de auto haalt hij Michael op en samen rijden ze naar Fairfax.

Ook voor ons begint de tijd te dringen, want we willen vroeg zijn, zodat we goede zitplaatsen kunnen krijgen. De meisjes en ik verkleden ons en zodra Rick thuiskomt vertrekken we. Vrijdagmiddagverkeer op de hoofdwegen is verschrikkelijk druk, maar Rick kent een goede sluipweg naar Robinson.

Ondanks, dat we ruim een half uur voor de aanvang aankomen, staat het parkeerterrein al flink vol. Rick heeft mazzel, want vlakbij de ingang gaat er net iemand weg. We geven onze kaartjes af en lopen de zaal binnen. Van Kai heb ik via sms vernomen, dat hij aan de linkerkant zal zitten.

Toevallig is een van Kai's beste vrienden de broer van Saskia's beste vriendin Laura. Hun ouders kennen wij ook goed en zij hebben plaatsen voor ons vrijgehouden op de zevende rij. We zitten dus prima, al is het erg ongemakkelijk op houten bankjes met maar heel weinig beenruimte. Ik hoop maar, dat de ceremonie niet eindeloos gaat duren!

In het programma zien we, dat Kai tot onze verrassing toch een Advanced Placement diploma krijgt (onze county is een van de weinigen in het land, die die diploma's uitreiken). We wisten niet zeker of hij genoeg Honors en AP vakken had gedaan daarvoor, maar kennelijk toch wel.

Voor Rick en Saskia is dit de eerste high school graduation. Zij konden niet bij die van Katja zijn, omdat Saskia aan haar blinde darm geopereerd moest worden. Ook voor Katja is het natuurlijk anders, omdat zij nu toeschouwer is. Helaas is het Ricks vader niet gelukt dit keer te komen. Hij kan met zijn rug niet langer, dan een kwartier zitten of staan!

Om klokslag half vijf klinken de eerste tonen van "Pomp and Circumstance" (waarbij ik meteen een brok in mijn keel krijg, zo mooi vind ik dat) en lopen de principals en leraren naar binnen, gevolgd door de graduates.

Daarvan zijn er dit jaar 458. Kai valt meteen op tussen de zee van zwarte caps, zijn rode haar krult er mooi onderuit. Ook als hij gaat zitten is hij makkelijk te vinden, want het meisje achter hem doet haar cap af en heeft een paardestaart.

Als alle kandidaten hun stoel hebben bereikt, draait iedereen zich naar de Amerikaanse vlag. Een student zegt de Pledge of Allegiance, die iedereen meemompelt met de rechterhand op het hart.

Vervolgens wordt het volkslied gezongen, nog steeds kijkend naar de vlag en met de hand op het hart. Dan mag iedereen gaan zitten en beginnen de speeches. De presidente van het Student Counsel begint en vraagt aan haar medestudenten, of ze ook het gevoel hebben in Harry Potter mee te spelen. Inderdaad zouden ze zo in Zweinstein kunnen zitten.


De toespraken zijn allemaal erg grappig en duren gelukkig niet zo lang. Nadat de prijzen voor de studenten, die het meest voor de gemeenschap hebben betekend, zijn uitgereikt, begint de algemene uitreiking. De 81 graduates met een perfect 4.0 GPA, waaronder ons buurmeisje Katarina, dragen een gouden sjaal over hun gown. Verder hebben de kwastjes aan de caps verschillende kleuren, afhankelijk van de verenigingen, waar de studenten lid van waren.

Het afroepen van de namen en het uitreiken van de diploma's neemt verreweg de meeste tijd in beslag. Om me heen hoor ik ook veel mensen over het ongemakkelijke zitten klagen. Mijn billen voelen in ieder geval als van hout en ik moet in een vreemde kronkel zitten om niet met mijn knieen in de rug van degene voor mij te prikken.

Als het laatste diploma is uitgereikt, verklaart de principal de klas van 2010 "graduated" en gooit iedereen traditiegetrouw zijn cap in de lucht. Onze zoon is nu een college student, ik vind het nog moeilijk voor te stellen! Vanochtend liep ik de hele tijd aan zijn babytijd te denken, die al zolang geleden is, maar toch ook weer als gisteren voelt.

We banen ons een weg door de menigte en ik mag als eerste de trotse Kai omhelzen. We maken foto's met Kai's beste vrienden, al vanaf het begin van de basisschool, Charlie en Michael. Buiten nemen we foto's van Kai met zijn diploma en zijn twee trotse zussen.


Nu blijkt, dat Kai, Charlie en Michael hun baard expres hebben laten staan en die nu op de parkeerplaats willen gaan afscheren. Saskia moet erg nodig naar de wc, dus Rick en ik nemen haar alvast mee naar het restaurant. Katja blijft achter om foto's te nemen van deze nieuwe "traditie".


Bij het Hard Times Cafe heeft men een tafel voor vijf voor ons vrijgehouden. We krijgen een heel aardige serveerster en smullen, zoals altijd van de chili. Ik neem de salade met Texas chili, die lekker pittig is. Kai krijgt, omdat hij de graduate is, spontaan een gratis rootbeer float, zo aardig!

Thuis is het tijd voor het graduation cadeau. Kai had geen idee, wat dat zou zijn en hij slaakt een kreet van enthousiasme bij het zien van de minilaptop. Hij zal hem meteen naar Ierland kunnen gebruiken en straks hoeft hij zijn zware laptop niet iedere keer mee naar lessen te slepen.

Nadat hij zich in wat makkelijker kleding heeft verkleed, vertrekt Kai met Michael naar de "All Night Grad Party", die ieder jaar door de school wordt georganiseerd. Dit is een enorm feest met allerlei activiteiten. Ik ben blij, dat Kai erheen gaat, want volgens Katja was het heel erg leuk.

Een paar graduation filmpjes:


De graduates komen binnen



Kai krijgt zijn diploma



De caps worden gegooid