Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zaterdag, juli 31, 2010

Naar Aruba

Een minuut voor de wekker gaat, word ik wakker. Ook Kai en Saskia zijn meteen op. Het vooruitzicht om naar Aruba te gaan maakt het vroege uur te doen. Rick doet de tassen in de van en binnen het halve uur rijden we weg.

In de straat achter ons loopt een vos doodgemoedereerd door de tuinen. Rick probeert hem een beetje te volgen, maar ik krijg er helaas geen goede foto van. Wel zien we ook een prachtige zonsopgang, die ik wel heb gefotografeerd.

Zonder oponthoud komen we bij Dulles aan. Omdat we een aantal tassen zonder wielen mee hebben, huren we een kruier. We nemen afscheid van Rick, die we op 5 augustus weer in Aruba zullen zien. Hij kon helaas niet met ons mee, want hij heeft een verplichte conferentie in Dallas.

De kruier blijkt uit Jamaica te komen en wil best graag mee naar Aruba. We grappen over het liedje "Aruba, Jamaica..." en hij helpt met de bagagelabels, want de medewerkster van US Airways heeft het buskruit duidelijk niet uitgevonden. Ze geeft ons bijna de labels voor het gezin naast ons, dat naar Nassau in de Bahamas gaat! Stel je voor!

De veiligheidscontrole verloopt voorspoedig en we lopen naar de "Z" gates. Daarvandaan ben ik nog nooit vertrokken. Dit zijn de oorspronkelijke gates, dus we hoeven geen trein te nemen.

Gelukkig zit er wel een Subway in die terminal, want we hebben zin in ontbijt. Ik neem een simpele muffin met ei, ham en kaas en een koffie. Wel fijn van Subway is, dat ze omeletten van alleen eiwit hebben. Het smaakt in ieder geval prima.

Als snel is het tijd om te boarden en voor we het weten landen we alweer in Charlotte, North Carolina! Daar worden we gemaand om vooral iets te eten te gaan halen, want er zal aan boord niet veel keuze zijn. Bij de Bagel Bakery halen we bagels, die lang niet zo lekker zijn, als de bagels van Manhattan Bagel bij ons in de buurt, maar het vult de maag.

De vrouw achter mij in de rij laat haar volle fles Coca Cola op mijn grote teen vallen. Jee, wat doet dat pijn, zeg! De tranen springen me in de ogen! Natuurlijk vindt ze het vreselijk en vraagt de hele tijd, of ik wel "ok" ga zijn. Ik stel haar gerust van wel, maar vraag me af, wat ze had gedaan, als ik "nee" had geantwoord.

Vanwege een klein onderhoudsprobleem (gelukkig maar klein, want ik vertrouw mijn "geluk" met vliegen niet meer na de laatste paar keer) beginnen we wat laat met boarden, maar we boarden in ieder geval.

Meestal proberen we door de weeks naar Aruba te vliegen, omdat weekends enorm druk zijn. Dit keer kon dat vanwege Katja's schema niet. Voordeel is wel, dat we in een Boeing 767 gaan met leren stoelen en lekker veel beenruimte. Het is een twee drie twee configuratie en Kai komt naast mij zitten, terwijl Saskia na enig protest de stoel aan het tegenovergelegen gangpad neemt.

Het wordt een heel aangename vlucht en halverwege zien we Hispaniola met Haiti en de Dominicaanse Republiek onder ons voorbij glijden. Wat een enorm eiland is dat! Kai wil graag het blikje met bosbessen in chocola van de Duty Free kopen en die smaken inderdaad heerlijk.

De drieeneenhalf uur durende vlucht gaat snel voorbij en voor we het weten beginnen we aan de landing naar Aruba. Ik heb expres stoelen aan de A kant van het vliegtuig bevestigd, want van die kant heb je prachtig uitzicht op Oranjestad en de hotels langs de stranden.

We landen ongeveer een kwartier later, dan gepland, en onze gate is bezet. De piloot ergert zich duidelijk aan de Arubaanse toren, want ze weigeren ons een andere gate te geven en de American Airlines boeing, die er staat, maakt zo te zien nog geen aanstalten om te vertrekken.

Na ongeveer drie kwartier wachten roept de piloot eindelijk opgelucht om, dat ze de hand over het hart hebben gehaald en we toch een andere gate mogen hebben. Het American Airlines vliegtuig is, zo te zien, nog niet eens aan het boarden. Gelukkig, dus!

Met onze Nederlandse paspoorten mogen we door dezelfde rij, als de Arubanen en het vliegtuigpersoneel. Heerlijk vind ik dat altijd, want de andere rijen zijn ellenlang. Binnen de kortste keren staan we bij de bagageband.

Ook de bagage laat gelukkig niet zo lang op zich wachten en alles is er. Wij hebben vijf tassen mee, want onze snorkelspullen en Rick en Katja's duikspullen nemen ieder ook een tas in. Tegenwoordig moet je ook naar het Caribisch gebied voor iedere ingecheckte tas betalen, wat ons gisteren toch even $133 kostte!

Buiten gaan we op zoek naar een taxi. Daarin zijn we niet alleen, er staat een flinke rij. Een Arubaan trekt ons naar voren en ik denk, dat het nu wel snel zal gaan. Maar mensen lopen zelf naar de taxi's achterin en de een na de ander rijdt al vol langs.

In het Nederlands (vind ik wel zo leuk om hier te spreken, als het even kan) zeg ik, dat we misschien naar achter moeten lopen, want zo kunnen we wachten tot we een ons wegen. Dat brengt de goede man opeens in actie en hj propt tot mijn grote verbazing en die van de taxi chauffeuse onze vijf enorme tassen in een gewone personenauto! Wij passen er waarempel ook nog bij.

Het is heerlijk alle bekende dingen weer te zien. Sommige dingen zijn nieuw of veranderd. Ons hotel, het Westin, is bijvoorbeeld opnieuw geschilderd en in andere kleuren.

Bij het hotel staat er tot mijn verbazing geen rij voor de check in balie. Tessa, een Nederlandse, checkt ons in en we krijgen een kamer op de veertiende verdieping. De bellman, die onze bagage boven brengt, herinnert zich ons nog van vorig jaar. Hij verontschuldigt zich voor zijn (prima) Nederlands, want in dit hotel spreekt hij dat niet zoveel.

Al is de kamer prima, ik ben toch wat teleurgesteld. Dit is, als ik het goed heb, de vijfde keer, dat we hier logeren. Via Facebook had ik contact met een van de managers hier, nadat ik haar vroeg, of ze niet bijhouden, wie hun klanten zijn, die ieder jaar weer komen.

Ieder jaar is het net of we gewoon weer nieuw zijn en we huren tenslotte wel twee kamers voor meer dan een week achtereen en dat al vier of vijf jaar. Leuk zou zijn, als we tenminste een "welkom terug" te horen zouden krijgen. Zij beloofde ons een bijzondere kamer te geven en daarbij een verrassing.

Deze kamer is niet op hun speciale "Starwood Preferred Guest" verdiepingen, terwijl Rick een "gold member" is. Van een verrassing is ook niets te zien. Misschien is het de lange reisdag of mijn hormonale staat, maar dat zit me toch niet lekker.

Bij de Starwood gold member desk vertel ik de manager daar, dat ik toch wel teleurgesteld ben. Ik had toch minstens op de Preferred Guest verdiepingen gerekend. De manager is Carlos, die ik me nog van vorig jaar herinner en dat vertel ik hem ook.

Hij vraagt, wat ik dan verwacht van die verdiepingen, want de kamers zijn hetzelfde en bovendien hebben we nu de kamer naast de onze voor 4 august gereserveerd. We hebben een leuk gesprek en ik vertel hem, dat het hier toch een beetje als "thuiskomen" voelt en als niemand dan doet, alsof ze blij zij, dat je er bent, is dat een teleurstelling. Hij moet wel om die vergelijking lachen.

Maar, zeg ik, als dit de enige manier is, dat we twee kamers naast elkaar kunnen krijgen, houden we het liever zo. Carlos blijft echter op zijn computer tikken en zegt, dat hij kijkt, wat hij kan doen. Hij herinnert zich ons ook, want hij was degene, die ons vorig jaar uitcheckte.

Op een gegeven mmoment kijkt hij mij blij aan en vraagt mij hem te volgen, zodat hij mij kan laten zien, welke kamer hij morgen voor ons heeft op de zestiende verdieping. We gaan naar de tiende verdieping en lopen helemaal naar het einde van de gang. Mijn hart gaat al wat sneller, want daar liggen de suites!

En jawel, hoor, onze kamer morgen wordt een suite met twee kamers!!! Ons uitzicht wordt geweldig! Als Rick komt krijgen we de kamer ernaast voor de kamer. Ik kan Carlos wel bijna omhelzen zo fantastisch vind ik het!

Hij ziet hoe blij ik ben en dat vindt hij duidelijk ook leuk. Ik weet nog uit mijn reisbureaudagen hoe fijn het was een klant heel blij te maken. Nou, dat ben ik zeker! Ik doe nog net geen vreugdedansje! Wat een paradijselijke twee weken gaan wij tegemoet!

Kai en Saskia zijn helemaal opgewonden, als ze het nieuws horen. Saskia is al naar de vogels gegaan en heeft uitgevonden, dat een van haar favorieten er niet meer is. Daarvoor in de plaats zijn de kakatoes Shrek en Fiona gekomen, die ook zeer tam zijn.

Het is inmiddels al bij zevenen en we hebben trek. Hier op Aruba is het altijd even kiezen, waar we gaan eten. Ik wil eigenlijk naar Pago Pago hier in het hotel, maar Kai en Saskia eten liever ergens buiten.

De keuze valt dan op Pelican's Nest, de pier bij het Holiday Inn hotel. Over het strand lopen we erheen. Wat voelt dat zand weer heerlijk en het water lekker warm (warmer, dan ik me van andere jaren herinner). De zonsondergang is werkelijk schitterend, dus we stoppen regelmatig voor foto's.


Bij het restaurant, dat een beetje "piraatachtig" is ingericht, krijgen we een tafeltje met uitzicht over zee. Ik smul van hun ceviche en ik krijg er een lekkere hete saus bij. Eigenlijk had ik dit als hoofdgerecht moeten nemen, want het is een hele bak. De gegrilde mahi mahi is ook erg goed en Kai en Saskia vinden hun biefstuk spiesjes ook erg lekker.

Intussen houdt Katja me met sms-jes op de hoogte van haar vluchten. We dachten, dat het wel makkelijk en goedkoper zou zijn, als ze "gewoon" direct van St. Eustatius naar Aruba zou komen, in plaats van eerst helemaal naar huis.'

Goedkoper is het wel, maar ze doet er meer dan zeven uur over en stopt of moet overstappen op vijf van de zes Nederlandse Antillen (St. Eustatius inbegrepen). Het zijn kleine vliegtuigjes en ze zijn warm, maar ook dit is weer een avontuur voor Katja.

Haar vliegtuig van Curacao naar Aruba is ongeveer een half uur vertraagd. Kai en ik nemen een taxi naar het vliegveld om Katja op te halen. We hoeven maar zo'n tien minuten te wachten en dan zien we een heel bruine Katja aan komen lopen. Haar bagage is er ook, dus helemaal goed.

In het hotel gaat ze meteen onder de douche en geniet zienderogen van de luxe van airconditioning en een echt bed. Ze heeft niets kunnen eten, dus we bestellen nog room service. Het loopt al tegen middernacht en we wachten er nog op. Een lange dag voor ons allemaal dus, maar heerlijk om weer op ons favoriete eiland te zijn!

vrijdag, juli 30, 2010

Roosevelt Island en inpakken

Brrr, als ik voor het eerst naar buiten stap is het even fris! Het is maar 22 graden en dat zijn we niet meer gewend. Het is wel heerlijk zonnig niet vochtig weer!

Na Sharons core training kan ik me er dan ook niet toe zetten nog verder cardio bij de sportschool te doen. Zulk weer vereist buiten zijn en Cosmo krijgt de komende twee weken wel wandelingen, maar niet in natuurgebieden, natuurlijk.

Gauw laad ik hem in de van en rijd richting Washington, onderweg bedenkend, waar ik wil gaan wandelen. Mijn keuze valt op Theodore Roosevelt Island. Dit stukje ongerepte natuur vlakbij de stad hebben we al een tijdje niet bezocht.

We vinden nog een parkeerplek in de schaduw en lopen dan de voetgangersbrug, die de enige manier (behalve per boot) is om het eiland te bereiken, over. Het eiland is een passend monument voor de president, die zoveel voor de nationale parken heeft betekend.

We lopen het eiland rond en ik geniet van het uitzicht over het moerassige gebied. Het is zo groen, zo helemaal vol begroeid. De mooiste wilde bloemen bloeien, waaronder wilde hibiscus. Op paarse bloemen in het moeras zie ik heel veel vlinders en libelles.


Idyllisch is het hier en er zijn wel wat andere mensen, maar voor zo dichtbij de stad is het heel rustig. De meesten racen op de George Washington Parkway voorbij dit juweeltje van een park.

Natuurlijk moet Cosmo weer als model dienen in mijn streven om hem met allerlei toeristische dingen in Washington te fotograferen. Hij volbrengt die taak gelaten. Helaas staan de fonteinen, die het beeld van Roosevelt gewoonlijk omringen, uit. Toch blijft het een indrukwekkend monument, wat de meeste toeristen helaas overslaan.


Cosmo wil niet verder langs de rivier lopen, dus keren we terug naar de van. Voldaan rijd ik na zo'n drie kwartier weer terug. Ik vergeet dit eiland te vaak, want het is maar een kwartiertje rijden bij ons vandaan.

Thuis staat er een berichtje van Katja op de voicemail. Ik bel haar gauw terug, want ze wil over morgen praten. Ik zoek op, of haar vertrektijden nog hetzelfde zijn en dat blijkt (gelukkig) het geval. Ze zal op Saba stoppen en in St. Maarten en Curacao overstappen. Alles bij elkaar zal ze meer dan zes uur onderweg zijn, terwijl de eilanden vrij dicht bij elkaar liggen!

Ook vraagt Katja om wat lipbalm, die alleen bij Whole Foods te krijgen is. Daar haal ik dan ook maar gelijk sushi voor lunch en wat yoghurt voor morgenochtend als ontbijt.

Thuis vouw ik nog een paar wassen weg en pak dan mijn spullen in. Saskia heeft Delaney nog hier en die helpt haar haar kleren uitzoeken. Kai heeft Michael op bezoek, maar die helpt zeker niet. Hij speelt X-box, terwijl Kai inpakt. Verschil tussen meisjes en jongens? In ieder geval zijn we een uurtje later vrijwel ingepakt.

De rest van de middag ga ik buiten genieten van het verrukkelijke weer. Ik heb nog een paar Washingtonian tijdschriften te lezen. In een ervan lees ik over dingen, die op een a twee uur van de stad te doen zijn. Ik heb er weer een aantal nieuwe plekjes om te ontdekken bij daardoor!

Rick heeft vandaag iets te vieren. Hij werkt precies twintig jaar voor Microsoft! Dat is heel ongewoon hier, want de meeste mensen veranderen regelmatig van baan. Rick ook, maar altijd binnen hetzelfde bedrijf. Hij begon bij Microsoft, toen Katja vier maanden oud was!

Natuurlijk moeten we om het te vieren naar een restaurant met veel bier. Het wordt het Dogfish Head Alehouse in Chantilly.

We moeten even op een tafeltje wachten, maar dan wordt het een gezellige en lekkere maaltijd. We beginnen met de nachos en dan neem ik een crabcake met gegrilde asperges als hoofdgerecht. De anderen genieten allemaal van de (dubbele) cheeseburger.

Rick heeft lekker veel biertjes geprobeerd, dus Kai rijdt naar huis. Dat gaan we weer missen volgend jaar, zo'n rijdende tiener! Thuis pakken we de laatste dingen in en dan is het straks bedtijd, want om kwart voor zes zal de wekker weer gaan! Onze vlucht naar Charlotte vertrekt om 8:40 en van daaruit vliegen we door naar Aruba, waar we hopelijk rond half vier aan zullen komen.

donderdag, juli 29, 2010

Over touren door Virginia en een concert

Woensdag

"Het is geen goed begin van je dag", is het eerste, wat Rick zegt.  Gisteravond hield mijn (nog geen twee maanden oude)Lenovo laptop er opeens mee op.  Er was geen leven meer in te krijgen en we hoopten nog, dat een nacht rust wonderen zou doen.  Dat blijkt helaas niet het geval, dus ik breng hem naar Richards Computer, die hem hopelijk zonder de hard drive te hoeven wissen kunnen maken. 

Gelukkig heb ik mijn Acer minilaptopje, die ik toch al naar Aruba mee wilde nemen, om in de tussentijd op te werken. De kans, dat de laptop voor we op reis gaan gemaakt zal zijn, is vrijwel nihil.

Dit alles heeft meer tijd in beslag genomen, dan ik had verwacht, dus ik laat mijn plan om naar de sportschool te gaan varen. Tenslotte heb ik thuis ook een crosstrainer, die wel weer eens gebruikt mag worden. Na een snelle twintig minuten daarop heb ik tenminste het gevoel "iets" gedaan te hebben.

Ook vandaag ga ik weer met een internetkennis en haar gezin doorbrengen. Om half elf gaat de deurbel en maak ik kennis met Trudie en Adrie en hun twee zoontjes. Zij zijn uit Houston komen rijden en maken op doorreis naar New York een stop in Washington.

We bespreken snel even de plannen voor vandaag. De jongens waren geinteresseerd in Arlington National Cemetery en Trudie en Adrie willen graag een wijngaard te bezoeken. Arlington ligt qua verkeer de verkeerde kant uit en ik stel voor het Manassas Battlefield daarvoor in de plaats te doen. Tenslotte stammen een heel aantal graven bij Arlington uit die periode en is de begraafplaats gebouwd op het landgoed van Robert E. Lee, de bekende Confederate generaal.

Zo gezegd zo gedaan en ik rijd binnen het halve uur naar het slagveld. Daar betalen we de $3 per persoon entree (de kinderen zijn gratis) en horen, dat er net een rondleiding met een gids begint. Daar hebben we wel oren naar en sluiten ons bij het groepje aan.

De vrouwelijke gids vertelt geanimeerd en interessant. Het is warm buiten, maar minder erg, dan vorige week en het grootste gedeelte van haar praatje kunnen we in de schaduw staan. Ik ben hier al vele malen geweest, maar heb nog nooit een begeleide rondleiding gedaan.

Het is onvoorstelbaar, hoe naief men aan het begin van de Burgeroorlog was. De eerste veldslag hier nam plaats op 21 juli 1861 en politici en burgers kwamen zelfs met picknicks kijken naar het "spektakel"! Natuurlijk werd al gauw duidelijk, dat het geen vertier, maar menens was!

Ook werd er van beide kanten verwacht, dat de oorlog met die ene slag besloten zou worden. Niemand had kunnen vermoeden, dat het conflict vier jaar zou duren! De gids vertelt op een boeiende manier over het verloop van die hete dag in juli 49 jaar geleden en de verwarring van de overwegend ongetrainde legers.

Frappant feit vinden Trudie en ik, dat de meeste bomen, die rond het slagveld staan, er in 1861 niet waren. Meestal hoor je dat omgekeerd. Men kon in 1861 vijf mijl ver kijken hier! We zijn gefascineerd door het verhaal over deze eerste veldslag van de bloederigste Amerikaanse oorlog ooit (meer dan 600.000 gesneuvelden, velen niet eens door een kogel, maar door de barre omstandigheden, waarin gevochten moest worden).

Na de rondleiding is er nog een kwartier voor de schietdemonstratie begint, dus daar besluiten we op te wachten. Ook deze heb ik nog niet eerder meegemaakt. We kijken wat rond in het interessante museumpje en stappen dan naar buiten.

Een man in een oorspronkelijk blauw Union (Noordelijk) uniform komt met een musket naar buiten. Hij bejegent de toehoorders in zijn rol als infanteriesoldaat tijdens de Burgeroorlog.

In die capaciteit beoordeelt hij onze kleding op practicaliteit om deel te nemen aan het gevecht en natuurlijk falen we daarin miserabel. Zijn uniform, helemaal van blauwe wol gemaakt, is pas uitermate geschikt daarvoor. Hij vertelt er later ook bij, dat die wol in de hete zomerzon niet zelden tot overhitting en zelfs de dood leidde.

Na een uitleg over de verschillende uniformen van de Burgeroorlog (wat het allemaal zo verwarrend maakte is, dat iedere militie een ander uniform had en dat sommige Zuidelijken op Noordelijke leken en omgekeerd) laat de "soldaat" zien, hoe het schieten van de musketten in die tijd in zijn werk ging. Het is een wonder, dat de soldaten niet tijdens het laden werden afgeschoten. Er waren iets van negen handelingen bij gemoeid!

Ook de bajonet wordt op het geweer geschroefd en de werking daarvan uitgelegd. Daarna volgt nog een algemeen praatje over het oorlog voeren in het midden van de achttiende eeuw. Camouflage was toen bijvoorbeeld nog niet uitgevonden, vandaar de soms bonte kleuren aan uniformen.


De schietdemonstratie blijkt dus wel meer dan dat en duurt langer, dan wij hadden verwacht. Toch is het zeer de moeite waard en geen geld, we hebben de film zelfs nog gemist, anders zat die er ook gratis bij. Een volgende keer moet ik die film toch eens gaan bekijken.

De magen rommelen inmiddels en ik stel voor naar mijn favoriete restaurant in Middleburg te gaan. Onderweg komen we door mooie stukken Virginia, langs landgoederen en boerderijen en het oude plaatsje Aldie. Trudie en Adrie vinden het hier op Frankrijk lijken en die vergelijking heb ik al vaker gehoord.

In het gezellige restaurant van de Red Fox Inn krijgen we een tafel aan het raam. Het is moeilijk kiezen van het lekkers op het menu. De jongens kiezen de lamsburger, die er erg lekker uitziet. Adria de steaksandwich, Trudie de geitenkaas salade en ik neem de crab en garnalensalade. Het smaakt allemaal heerlijk!

Mijn keuze was op Middleburg gevallen, omdat Adrie en Trudie graag een wijngaard zouden bezoeken en Chrysalis hier is een van mijn favorieten. Deze wijngaard is prachtig gelegen en hun wijnen zijn goed.

Via een stoffig ongeasfalteerd weggetje, waar ik ook nog twee vrachtwagens als tegenliggers heb, rijden we er naartoe. Nu heb ik nooit kinderen bij me, als we langs wijngaarden gaan, dus let ik niet op of die wel of niet naar binnen mogen. Bij deze wijngaard blijkt dat niet te mogen en moet er een volwassene buiten bij de kinderen blijven.

Daar hebben we geen zin in, dus ik stel voor naar Leesburg te rijden om de Tarara wijngaard te bezoeken. Daar heb ik, als ik me goed herinner, in het verleden wel kinderen binnen gezien. We besluiten het erop te wagen en rijden de 45 kilometer erheen via de mooie US 15, die ook door het lieflijke historische plaatsje Leesburg zelf loopt.

Bij Tarara blikt of bloost de medewerkster niet, als we met de kinderen binnenlopen. We mogen zelfs een de wijnkelder in, waar met bordjes het proces wordt uitgelegd. We zien een van de wijnmakers een emmer droog ijs in de tanks gieten. Dat "rookt" leuk, wat de jongens prachtig vinden. Hij legt uit, dat die kooldioxide de zuurstof in de tanks moet verdringen.

Wij volwassen proeven zes van hun wijnen (ik heel weinig, omdat ik moet rijden). We zijn het erover eens, dat de witte wijnen veel beter smaken, dan de rode, waarvan we er geen van drieen een lekker vinden. De rose vond ik vorige keer lekker, dit keer zit er een bittere nasmaak aan. We vertrekken dit keer dus zonder flessen, want de lekkere witte wijn kost $30 per fles. Dat heb ik er niet voor over.


Bij ons thuis kopen Adrie en Trudie nog even kaartjes online voor het Baltimore Aquarium en printen de bevestiging daarvan uit. Dan is het tijd om afscheid te nemen. Het wordt bijna een gebroken plaat, maar het was alweer een heel leuke "internet" ontmoeting! Adrie en Trudie, nog bedankt voor de lunch en de wijnproeverij en een fijne rest van jullie vakantie gewenst!

Net als zij weg zijn gereden, komt Rick thuis. We eten gauw en dan gaan Rick, Kai en ik naar Wolf Trap. We hebben kaartjes voor het concert van Bachman&Turner daar vanavond (voorheen Bachman Turner Overdrive).

Omdat Kai zo'n enthousiaste basgitarist is, leek het ons leuk om naar zo'n oude rockband te gaan luisteren. Ik was nooit echt een fan van deze groep, maar heb bewondering voor het gitaarspel van vooral Bachman. Het is allerminst vol en we hebben prima zitplaatsen. Het concert duurt anderhalf uur, want de groep heeft geen "warm up act" en speelt zonder pauze. Prima, want ik ben best moe van vandaag en het is drukkend warm in de openluchtzaal.

Zoals altijd bij zulke concerten van oude groepen vermaak ik me met kijken naar het publiek. Dit keer valt het me op, dat er voornamelijk oudere mannen zijn. De meesten zijn keurig gekleed en hebben een flink bierbuikje. Toch zitten er ook veel jongeren tussen, Kai is beslist niet de enige.




You Ain't Seen Nothing Yet


Veel liedjes ken ik niet van deze band, maar een paar komen me bekend voor. Pas als toegift spelen ze de liedjes, die ik wel ken: "You ain't seen nothing yet" en "Taking care of business". Het was weer goed vermaak (wel blij, dat ik mijn oordopjes mee had!) voor weinig geld. Iedere keer weer verzuchten Rick en ik, dat we vaker naar Wolf Trap zouden moeten gaan. Het is maar tien minuten rijden van ons huis!

Donderdag

Na al het toeristje in eigen gebied spelen van de afgelopen paar dagen, besluit ik het vandaag eens heel rustig aan te gaan doen. Er ligt een berg was, waar je "U" tegen zegt en ik heb geen zin om alles op morgen aan te laten komen.

Terwijl Saskia met Sharon werkt, plant ik mezelf op de stairmaster en stel die in op de "fat burner" stand voor 45 minuten op niveau 8. Ik ben er net mee klaar, als Sharon en Saskia hun routine hebben voltooid. Sharon verklaart me voor gek, dat ik zolang op dat martelwerktuig ga lopen, maar ik heb het gevoel flink gesport te hebben.

Eigenlijk wil ik met Cosmo weer in een ander gedeelte van de buurt gaan wandelen, maar die heeft daar geen oren naar. Hij trekt mij in de richting van onze meest gewoonlijke wandeling door Southside Park. Ook prima, ik heb geen voorkeur, voor vandaag geef ik hem zijn zin. Meneer weet wel heel duidelijk te maken, wat hij wil, dat is zeker!

Mijn enige excursie van vandaag maak ik naar het Fair Lakes Shopping Center. Gisteren ben ik op onverklaarbare wijze alweer mijn lenskap van mijn fototoestel verloren. Bij Penn Camera koop ik er nu maar gelijk twee dan, gelukkig zijn ze niet duur. Het zou fijn zijn, als je ze ergens mee aan het toestel zou kunnen bevestigen, maar zoeen hebben ze er niet.

Katja heeft nog wat spulletjes nodig voor Aruba (gelukkig maar heel weinig), dus die haal ik bij Target. Ook koop ik er een nieuwe zonnebril, want, behalve lenskappen, ben ik ook heel goed in het verliezen daarvan, zucht!

Als laatste loop ik even de Wal-Mart in. Bij de Wal-Mart in Front Royal kocht ik ongeveer een jaar geleden heel leuke cameratasjes. Een daarvan is stukgegaan, dus ik hoop er nog een te vinden. Helaas is deze Wal-Mart (zoals altijd, overigens) slecht gesorteerd. Het lijkt wel of iedereen cameratasjes nodig had, zo uitverkocht zijn ze!

Net voor het beloofde zware onweer losbarst, ben ik weer thuis. De temperatuur valt binnen het halve uur van 35 naar 23 graden! Het gaat flink tekeer met donder en bliksem, wat Cosmo bang maakt. Gelukkig blijven de harde windvlagen dit keer uit, want net ten noorden van ons zitten nog zo'n 9000 mensen zonder stroom door de zware storm van zondag!

Katja komt online en wil, dat ik, via de webcam, Cosmo, Sushi, Meike en Snickers aan haar mede-vrijwilligers laat zien. Het was vandaag haar laatste "werk"dag. Morgen gaat ze 's ochtends nog duiken (ze vliegt zaterdag pas 's middags) en dan is het inpakken geblazen. Ze vindt, dat die drieeneenhalve week toch zijn omgevlogen. Ik ook, trouwens!

Opeens is het vijf uur en voelt het, of deze dag ook voorbij is gevlogen zonder, dat nou zoveel heb gedaan. Het gros van de kleding is gewassen, dus morgen kan ook voor ons het inpakken beginnen.

dinsdag, juli 27, 2010

National Zoo

Na een snel ontbijt rijden Saskia en ik naar Anytime Fitness.  Daar wacht Sharon ons al op en vraagt, of ik ook Saskia's heuvelroutine op de lopende band wil doen.  Dat wil ik wel, ik ben klaar voor iets nieuws.  Het wordt een flinke interval en na 35 minuten voel ik mijn benen goed!  Terwijl Saskia en Sharon gewichten doen, doe ik nog twintig minuten op de stairmaster en dan is het voor vandaag weer genoeg!

Thuis maken we ons gauw klaar en halen dan Aoife op.  De meisjes kregen opeens het idee om naar de National Zoo te gaan en daar heb ik ook wel oren naar.  Het weer is voor de verandering niet heel erg heet en wat bewolkt, dus aangenaam genoeg om door het park te lopen.

Omdat ik weet, dat er wegwerkzaamheden en daardoor files staan op de interstate neem ik een weg binnendoor, die ik nog nooit eerder naar de zoo heb genomen.  Via de Chain Bridge rijden we Washington binnen.  Het valt me weer op, hoe mooi Noordwest Washington hier is.  Jaren geleden kwamen we hier regelmatig, omdat mijn broers en zus naar de hier gelegen Washington International School gingen.

Bij de dierentuin is het flink druk en we moeten even naar een parkeerplek zoeken.  Gelukkig gaat er van parkeerplaats B net iemand weg en kunnen wij erin.   Het parkeren kost hier $20 voor 3 uur of langer, dus het eerste, wat ik in het park doe, is mijn FONZ (Friends of the National Zoo) kaart verlengen, want dan is parkeren gratis.  Dat kost $45 per jaar, dus ik heb er dan vandaag al bijna de helft uit.


Het is lunchtijd, dus we zoeken een tafeltje bij het restaurant naast de pandaverblijven.  De volgende keer wil ik beter voorbereid zijn en een picknick meenemen, want het eten is hier superduur en van mindere kwaliteit.

Terwijl ik sta te wachten om te bestellen, zie ik een man voor me, die me bekend voorkomt.  Zeker weten doe ik het niet, maar als hij zich omdraait, is het inderdaad Ricks collega Rhys met een van zijn Nederlandse familieleden.  De vrouw van Rhys heeft Nederlandse ouders.  Toch altijd toevallig om in zo'n zee van mensen een bekende te zien.

De meisjes bestellen de kinderportie kip nuggets, die in een "panda" lunchtas worden geserveerd.  De dames willen die tas straks op high school voor hun lunch gaan gebruiken.  Ik vul mijn maag met een zeer smakeloze veggie burger. 

Dan zijn we klaar om eens dieren te gaan bekijken.  Voor ons mag het dan redelijk lekker weer zijn, voor de meeste dieren is ook dit weer te warm.  De panda's zitten bijvoorbeeld binnen te eten.  Tian Tian heeft ons zijn rug toegekeerd, maar Mei Xiang zit precies goed en heeft dus ook de meeste bekijk.  Het is helaas vrijwel onmogelijk goede foto's van haar te nemen, dus ik probeer het maar met een filmpje, wetend, dat sommigen van jullie net zo dol zijn op panda's, als wij.


We besluiten als eerste het Asia Trail te volgen.  Dat is nieuw voor Saskia en mij.  Hierlangs wordt binnenkort het prachtige nieuwe olifantenverblijf geopend.  De dierentuin is werkelijk prachtig gelegen op een beboste heuvel (je loopt dan ook flink wat af!).  De vogelverblijven met o.a. flamingo's hebben nog allemaal hekken ervoor en zijn naar mijn mening toe aan vernieuwing.  Deze dierentuin stamt uit 1889 en sommige gebieden zijn volgens mij sindsdien niet veel aangepast.

Favorieten van ons langs het Asia Trail zijn de schattige otters en de wollige sloth bear (ik weet de Nederlandse benaming daarvoor niet), die heen en weer loopt te ijsberen.  Intussen nemen we foto's van de meisjes op verschillende dierenbeelden.


We hebben het nu toch wel warm gekregen, dus nemen we het aanbod van de vriendelijke man bij het gelato karretje om zijn smaken ijs te proeven met graagte aan.  Aoife en Saskia nemen allebei het bananenijs en ik het lekker zure citroenijs.  Dat laatste doet me erg aan het citroenijs van de Italiaan in Amersfoort vroeger denken.  We gaan het even op een bankje opeten en zijn het erover eens, dat mensen kijken bijna net zo leuk is als dieren kijken!


Onze tocht zet zich voort langs de cheetahs, waar een tien jaar oud vrouwtje net langs komt lopen.  Wat een prachtige dieren zijn het toch!  De meeste dieren slapen helaas wel, dus we duiken maar eens een van de binnenverblijven in.  Het gedeelte met skeletloze dieren (jakkes, soms kan ik op geen enkele Nederlandse uitdrukking komen, hoe vertaal je "invertebrates" ook weer?) is interessant.  We zien er mooi gekleurde anemonen, kwallen en inktvissen.


Een grote groep met een aantal Menonnieten families loopt ongeveer dezelfde route, als wij.  Ze zijn allemaal keurig gekleed en zo te zien is alle kleding zelfgemaakt.  Sommigen spreken gewoon Engels met elkaar, maar ik hoor ook een moeder een vreemd ouderwets klinkend Duits met haar kinderen spreken. 


De tijgers liggen allemaal te slapen, maar de leeuwen geven wat teken van leven.  Een leeuwin ligt om zich heen te kijken en de andere wordt wakker en gaapt zo, dat we bijna kunnen zien, wat ze gegeten heeft!  Pa leeuw wil wel lui een oog openen, maar daar blijft het wel bij.


Zo langzamerhand beginnen we onze voeten te voelen.  We besluiten niet verder naar beneden te lopen, maar de drie huizen op weg naar de auto nog in te gaan.  Bij de reptielen zien we de mooiste (maar ook giftigste!) slangen en de fascinerende enorme reuzeschildpadden.  Ik moet toegeven, dat ik met deze koudbloedigen het minste heb.


Helaas zitten de gorilla's ook binnen, maar zij blijven mijn favoriet in deze hele dierentuin.  Misschien is het, omdat mijn zus hier vroeger hielp en ik daardoor de apen ook "leerde kennen".   Een ervan, Mandara, is er nog steeds.  Er is een schattige baby, waar ik nog langer naar had kunnen kijken.  Maar de meisjes beginnen er genoeg van te krijgen, dus we lopen door.


Mamma Gorilla

Als laatste gaan we het kleine zoogdierenverblijf in.   Hier roepen de dames "oh" en "ah" bij het zien van de kleine tamarinaapjes en moeten we lachen om het stokstaartje, dat maar tegen ons blijft "blaffen".   Het blijft leuk, zo'n dierentuin, ik neem me voor vaker te gaan, want het is tenslotte gratis.


Op de terugweg neem ik een verkeerde afslag en stuurt de GPS me via de Embassy Row op Massachusetts Avenue.  De meisjes vermaken zich met het raden welke landen we passeren en Aoife neemt gauw een foto van de Ierse ambassade.  De Japanse ambassade is verrassend groot vergeleken bij de anderen.  De Nederlandse ambassade ligt overigens niet aan deze rij.

Bij Safeway haal ik even wat rose om vanavond mee te nemen en bij Pie Gourmet ook voor vanavond een Mexicaanse "pie".  Ik ben benieuwd, want meestal halen we hier fruittaarten.  Saskia haalt me ook meteen over om een kersentaart mee te nemen.  Die taarten zien er trouwens precies zo uit als Limburgse vlaaien.

Vanavond ben ik bij buurvrouw Kelly uitgenodigd met nog een vijftal andere dames voor cocktails en appetizers.   Kelly stuurde de uitnodiging eergisteren spontaan via Facebook, omdat ze het begin van haar nieuwe baan wilde vieren, erg leuk.  We nemen dus allemaal wat te eten en drinken mee, "pot luck".   Dit is weer een heel ander groepje vrouwen, dus ik heb er zin in ze beter te leren kennen.

Het wordt dolgezellig!  Kelly heeft Planter's Punch gemaakt, die heerlijk smaakt.  De pie van Pie Gourmet is iets om te onthouden, zo lekker.  Verder is er brie met crackers, mozarella met tomaat en vers fruit.  Kelly moet morgen weer vroeg werken, dus het wordt (gelukkig, want ik ben flink moe) niet laat.  We spreken af zo'n spontane Facebook bijeenkomst vaker te doen.  Ik krijg een lift naar huis van Susan en haar man, want Rick en Kai zijn naar de film.


Onze cocktail vanavond

maandag, juli 26, 2010

Gezellige "Nederlandse" lunch

Om de een of andere reden ben ik om zes uur al klaarwakker.  Dat komt mooi uit, want ik wil Sharons core training om half negen doen.  De afgelopen weken kon ik daar niet op tijd mijn bed voor uitkomen.  Het noodweer van gisteren heeft, zoals zo vaak, alle vochtigheid weggespoeld en schitterend warm zonnig weer achtergelaten. 

Het uur gewichtheffen gaat snel voorbij en ik haast me naar huis.  Het is eindelijk "koel" genoeg om Cosmo echt uit te laten.  Hij vindt het heerlijk, snuffelt erop los en ik neem eens wat "verse" cul de sacs, zodat hij ook wat nieuws te ruiken heeft.  Ik wil nooit, dat de zomer voorbij gaat, maar wat lekker lang met Cosmo wandelen betreft vind ik de herfst straks wel weer erg lekker.

Na Saskia geinstrueerd te hebben, dat ik alles keurig netjes wil, als ik weer thuiskom, want zij heeft zowel Laura als Alexandra te logeren, loop ik naar de metro.  Ik heb met Sasqia, die ik al een aantal jaren via een emaillijst "ken", en haar gezin voor de lunch afgesproken.  In het station valt me de drukte weer op.  Er lijken dit jaar veel meer toeristen te zijn, dan andere jaren.  Ik help een gezin met kaartjes kopen, want de machines zijn niet bepaald makkelijk te begrijpen. 

De trein staat al klaar en het is zo vol, dat er al gauw geen zitplaatsen meer zijn.  Een Amerikaanse zakenman komt naast mij zitten werken.  Ik lees mijn boek, al luisterend naar de machinist.  Die wordt bij West Falls Church boos op de "klant op de fiets", want vorig jaar heeft hij zo iemand onder zijn trein gehad, zegt hij.  Het perron is geen fietspad, roept hij. Was ik die "klant", dan zou ik er nu met rode koontjes van schaamte staan!  Als de machinist daadwerkelijk iemand voor zijn trein heeft gehad vind ik het heel sterk van hem, dat hij nog rijdt.  Zoiets blijft toch voor altijd in je geheugen gegrift staan, bah!

Bij iedere stop wordt er ook omgeroepen, dat de derde wagon "isolated" is en daarom de deuren niet zullen openen.  Na de derde aankondiging kijken de Amerikaanse zakenman en ik elkaar aan en vragen ons hardop af, wat dat "isolated" betekent.  Is daar iemand ziek?  We hebben beiden 25 jaar ervaring met de Washington metro en zoiets hebben we nog nooit gehoord.  Het zal voor altijd een raadsel blijven.

Om half twaalf stap ik bij het McPherson Square station uit.  Volgens mij de eerste keer ooit, dat ik hier uitstap.  Deze stop is het dichtst bij het Witte Huis.  Op mijn mobieltje heb ik een sms van Sasqia, dat ze verwachten rond twaalf uur bij het restaurant te zijn. 

Dat geeft mij de tijd om op zoek te gaan naar de "road tattoo", die dit weekend op Vermont Avenue werd geschilderd.  Helaas ligt de helft van de weg in de schaduw en kan ik de hele tattoo niet fotograferen.  Ik vind de gedachte erachter erg mooi.  De Keltische knoop is symbolisch voor de soldaten uit dit gebied, die in Irak en Afghanistan sneuvelden.




Bij de Old Ebbitt Grill, "het" restaurant, waar historisch de belangrijke politici samenkomen (al zie ik ze nooit), wacht ik op Sasqia en gezin.  Zij komen al snel aanlopen en het is meteen gezellig.  Gisteren aan de telefoon werd me al duidelijk, dat ik het goed met Sasqia kan vinden, haar man en kinderen blijken net zo makkelijk in de omgang.


Het is een heel populair restaurant, maar we krijgen meteen een tafeltje in een gedeelte, waar ik nog nooit heb gezeten.  Niet dat ik zo vaak bij dit restaurant heb gegeten, dat ook weer niet.  Het menu ziet er lekker uit en gelukkig vindt Sasqia's jongste ook iets naar haar gading.  Om haar heb ik dit restaurant aangeraden, want de meesten van mijn andere lunchfavorieten zijn wat avontuurlijker. 

Het is moeilijk kiezen van dit uitgebreide menu, maar ik ga voor de kip kabob, voornamelijk om de couscous salade.  Rick vindt couscous niet lekker en ik ben er dol op, dus dat bestel ik met graagte!  Sasqia heeft een pasta maal, Berend de jambalaya en de meisjes spare ribs en kip nuggets.  Het gaat er allemaal goed in. 


Het was gezellig!

De meisjes en Sasqia hebben nog plaats voor een dessert, mixed berry shortcake en Haagen Dasz vanille ijs.  Berend en ik houden het bij een espresso (voor mij twee, want er kwamen er per ongeluk vier, als je het nog kunt volgen).  Voor we het weten moet ik weer terug naar de metro.  Wat een gezellige lunch!  Sasqia en Berend, nogmaals hartelijk bedankt.  Ik vond het superleuk jullie te ontmoeten!

Al lezend gaat de terugweg in de metro heel snel.  Precies op tijd om Saskia naar de orthodontist te nemen ben ik thuis.  Daar wacht Sas een teleurstelling, want er was haar beloofd, dat de beugel voor ze aan high school zou beginnen eraf zou mogen.  Maar de tandarts is niet tevreden over hoe haar voortanden erbij staan, dus gaat die deadline niet lukken.  Ze accepteert het nieuws gelaten, want ze wil natuurlijk ook een keurig gebit, maar heeft meer dan genoeg van de beugel!

Op de terugweg stoppen we nog even bij Petco.  Hier haal ik een 35lbs. zak eten voor Cosmo en de nodige kluifjes, terwijl Saskia de katten, die er voor adopties zijn, knuffelt.  Een gezin met een heel kleine chihuahua pup komt binnen.  Het is een schattig hondje, maar ik zie mezelf nooit met zoiets kleins. 

Een andere klant komt op ze af, die ook een chihuahua heeft.  Ik luister even mee met het gesprek, want ze hebben beiden hun hondjes bij Petland gekocht.  Dit is een van de weinige dierenwinkels, die nog honden en katten verkoopt.  Iedere dag lopen daar mensen te protesteren, want die dieren komen van twijfelachtige fokkers.  De dames vinden, dat zij deze hondjes nu een kans hebben gegeven.  Ik moet me inhouden niet te zeggen, dat zij juist deze handel weer gesteund hebben door zo'n winkel hun geld te hebben gegeven.  Zucht! 

Op het deck is het heerlijk!  Ik computer buiten en we eten voor het eerst weer aan de decktafel.  Tegen de veertig graden was daar veel te warm voor.  Mijn zus belt op en we kletsen bij en daarna belt Trudie, de volgende internetvriendin, die ik de komende dagen ga ontmoeten.  Die ontmoetingen zijn zo grappig, want het lijkt net, of we elkaar al vrij goed kennen, zonder elkaar in persoon te hebben gezien.  Ik denk in sommige gevallen beter, dan als dat wel het geval zou zijn geweest.

PS: Helaas heeft het onweer van gisteren drie personen het leven gekost, waarond een zesjarig jongetje in Sterling.  Wij hebben dit keer geluk, want een groot gedeelte van ons gebied zit vanavond nog zonder stroom.  Na de zware sneeuwstormen van de winter nu deze zware storm, sommige mensen hebben nogal wat moeite met moeder natuur in 2010!

zondag, juli 25, 2010

Superheet weekend!

Zaterdag

Gisteren voelde ik me nog allerminst lekker en ook vanochtend heb ik nog flinke pijn in mijn neus.  Ik wil per se snel beter worden (ja, wie niet?), dus ik besluit het dit weekend zo rustig aan mogelijk te gaan doen.  Om te beginnen slaap ik voor mijn doen heel lang uit.  Het is toch te warm om buiten iets te ondernemen.

Met "te warm" bedoel ik, dat het om tien uur al 35 graden is en als 40 graden aanvoelt.   Het record van 100 graden Fahrenheit wordt vandaag dan ook verbroken en later in de middag voelt het als 44 graden.  Dat is toch wel erg ongewoon voor dit gebied, warmer dan 35 graden wordt het niet zo vaak.

Wat een vreemd warme zomer hebben we, na de heel sneeuwerige winter!  Natasja heeft er een leuke naam voor gevonden: "Steamageddon", nadat we deze winter "Snowmageddon"hadden.  Iedereen klaagt en van mij mag het ook wel iets koeler, maar ik heb dit honderd keer liever, dan kou en sneeuw!

Het is een prima gelegenheid om mijn haar te laten doen.  Onderweg stop ik bij Starbucks voor een venti groene ijsthee met weinig ijs.  Dat is een hele bak thee, die ik tijdens de anderhalve uur bij Mona met gemak opkrijg.  

Mona verandert mijn haarkleur ietsje, want ze vindt het te rood, als de zon het heeft opgebleekt.  Deze nieuwe kleur heeft meer een paarsrode gloed, ik vind het inderdaad mooier.  Ook knipt ze mijn haar vooral van achteren een stuk korter.  Lekker makkelijk, straks in Aruba.

Rick wacht me al op om het zwembad in te gaan.  Allebei zien we uit naar lekker verkoeling zoeken en in het water dobberen.  Dat is ons echter niet gegund, want net als we erin zijn gesprongen wordt het zwembad gesloten.  Er heeft een kind in overgegeven en dat betekent een sluiting van tweeeneenhalf uur.  Balen, maar aan de andere kant hoef ik nu mijn dure kapsel ook niet meteen te verpesten.


Veel bloeit er niet in deze hitte, maar de crape myrtles geven de nodige kleur.  De onze, die we vorig jaar plantten, bloeit dit seizoen uitbundig!

Online zoeken Rick en ik de filmtijden op.  Er zijn een aantal films, die we graag willen zien, maar sommigen, zoals Inception, zijn zo populair, dat ze op een dag als vandaag helemaal uitverkocht zijn (en dat zegt wat met bijna ieder uur een voorstelling!).  Kai en Saskia hebben geen zin om mee te gaan.

Het is bij Tysons Corner ongeveer zo druk, als op een dag vlak voor Kerst!  Rick zet mij vast af, zodat ik kaartjes kan gaan kopen, terwijl hij parkeert.  Onze keuze is op "Knight and Day" gevallen.  Die film draait al een aantal weken en er zijn dus nog genoeg kaartjes voor te krijgen.  Ik heb de bioscoop in lange tijd niet zo druk gezien.  Duidelijk vlucht iedereen de airconditioning in vandaag. 

De film vind ik erg leuk.  Geen wonder, dat hij toch vrij lang draait met het grote aanbod van zomerfilms.  Tom Cruise en Cameron Diaz gaan goed samen.  De film is spannend, grappig en romantisch, drie kwaliteiten, waar ik dol op ben.  Ik dacht, dat het verhaal op Killers zou lijken, maar dat is niet het geval.  Ook Rick vindt hem erg goed.

Na afloop stelt Rick voor sushi te gaan eten, want hij heeft zin in koud eten met dit weer.  Nou, daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen!  Niet ver van de mall ligt Konami, waar we al een tijd niet hebben gegeten.  We vragen om stoelen aan de sushi bar, want we vinden het altijd leuk de sushi chefs bezig te zien.  Hun sushi is erg lekker en de "Vienna" rol, die ik heb, bijzonder, want die heeft geen rijst of zeewier, maar is in komkommer gerold.  Erg lekker is het weer allemaal!

Zondag

Mijn antibiotica zijn op, dus ik vind, dat ik me vandaag echt beduidend beter moet voelen.  Bij het opstaan lijkt dat in ieder geval gelukkig wel het geval te zijn.  Het doet aan de rechterkant nog een beetje pijn om te ademen, maar lang niet zo erg als de voorgaande dagen.  Ik had me voorgenomen om, als het nog niet beter was, toch weer naar de Urgent Care te gaan, maar dat lijkt gelukkig niet nodig.

Rick en ik beginnen onze dag, zoals de meeste zondagen, met een rit naar Starbucks voor het ontbijt.  Eerst lopen we de Safeway binnen om zonnebrandsprays voor Aruba te kopen.  Die zijn hier in de VS een stuk goedkoper, dan op het eiland.  We gaan twee weken met vijf personen, dus we slaan goed in.  Van factor 30 tot 80, want vooral Saskia kan daar goed verbranden.

Ook vandaag belooft het weer ver over de dertig graden te worden.  Zelfs Rick maakt zijn drankje bij Starbucks dit keer met ijs!  Dat is bij mijn weten nog nooit voorgekomen.  Het deck is te heet in de volle zon, dus eten we binnen.

Even overweeg ik bij de sportschool op de stairmaster te gaan, maar de hitte weerhoudt me.  De airconditioning in dat hoekje is zo slecht, dat het al snikheet is bij "gewoon" dertig graden.  In plaats daarvan kleed ik me in mijn bikini en rijd naar Vienna Woods om Sharons aqua aerobics klas daar te doen.

Die klas is flink populair.  Er zijn zeker dertig deelnemers (waaronder een paar mannen).  Ik zie ook een paar bekende gezichten van ons zwembad.   Misschien heeft mijn adverteren voor Sharon via Facebook zijn vruchten afgeworpen.  Met $5 per persoon verdient ze wel lekker met zo'n grote opkomst!  Al moet ze misschien ook iets aan het zwembad afdragen, maar toch. 
Het moet gezegd, ik heb echt het gevoel flink te sporten.  Gelukkig heb ik drinkwater mee, want ik voel me zelfs onder water transpireren.  Vorige keer, dat ik deze training deed, had ik de volgende dag erge last van mijn nek en schouders, dus die probeer ik dit keer een beetje te ontzien.  In ieder geval heeft deze wateraerobics training geen oude vrouwen intensiteit!

Na thuis geluncht te hebben neem ik mijn "noodle" mee naar ons zwembad.  Het water hier is nog warmer, dan gisteren en warmer dan dat van Vienna Woods.  Het voelt werkelijk als een lauw bad aan!   Ik dobber wat en wacht tot Rick komt.  Die bleef thuis wachten op de man, die ons Perzische tapijtje repareerde, en die kwam weer later, dan beloofd.  Rick haalt het vandaag niet voor het onweer naar het zwembad.
Het zwembad wordt omringd door heel hoge bomen, waardoor er maar weinig open lucht te zien is.  Naderend slecht weer wordt zo soms op het laatste moment pas opgemerkt.  Zo ook vandaag, opeens zie ik pikzwarte wolken boven de bomen uitkomen.  Al gauw hoor ik duidelijk een donderslag en verbaas me erover, dat de life guards niet reageren.  Anderen maken hen erop attent, dat ze donder hebben gehoord.

Intussen racen de wolken onze kant op en ik wacht er niet op, dat ze het zwembad gaan sluiten.  Terwijl ik naar de uitgang loop, begint het heel erg hard te waaien en wordt het heel donker.  Doodeng vind ik het, want ik moet nog naar huis lopen langs hoge bomen en (electriciteits)draden.  Ik loop zo snel mogelijk, terwijl links en rechts van me flinke takken naar beneden komen. 

Het stormt opeens hard!  Ik hoor een enorme knal van een transformator en hoop, dat wij dit keer wel electriciteit zullen behouden.  Als ik de cul de sac inloop begint het grote druppels te regenen en twee seconden (zo lijkt het) later stortregent het!  Rick doet de deur net open, als ik binnenloop, want hij wilde me net gaan "redden".  Geen moment te vroeg ben ik binnen, want het is nu noodweer buiten!  Ik vind onweer machtig, zolang iedereen veilig binnen is.  Ik voelde me naar huis lopend bepaald niet prettig! 

De telefoon gaat en het is mijn Nederlandse internetkennis, die ik morgen ga ontmoeten.  Zij vraagt, wat er aan de hand is met het weer, want ze zijn net door de politie het American History Museum ingeloodst.   Ik vertel haar, dat er een "severe thunderstorm warning" is en dan wordt de National Mall in Washington geevacueerd.   Zo'n onweer is meestal heftig, maar kort, dus ik voorspel, dat het, als ze klaar zijn met het museum, weer droog zal zijn.

Op het nieuws hoor ik, dat er niet ver hiervandaan in Maryland een tornado was.  Dat verbaast me niets, ik ben al blij, dat die hier niet was!  Binnen het half uur komt de zon weer tevoorschijn, maar is de schade gedaan.  Bomen zijn over wegen en op huizen gevallen en duizenden zitten zonder stroom.

Ook de straat achter ons zit in het donker.  Serena belt, dat ze net een brood met ham, salami en mozzarella in de oven had voor het avondeten en vraagt, of ze dat bij ons mag afbakken.   Natuurlijk mag dat en intussen kletsen we gezellig bij op het deck.  Nu is de temperatuur zeer aangenaam, zo'n 28 graden.

Niet veel later zien we de electriciteitsploeg aan hun transformator werken.  Ik zit nog steeds buiten te lezen, als ik een enorme klap hoor en daarna rook ruik.  Ik verwacht nog half sirenes te horen, maar de truck rijdt weg, dus ik neem aan, dat de werkers ok zijn.  Hopelijk hebben Serena en Niall en de andere buren wel weer electriciteit.

Saskia heeft de halve buurt over en maakt daar quesadillas voor.  Rick, Kai en ik hebben ook zin in Mexicaans en gaan nog een van Ricks kortingsbonnen gebruiken.  Die is voor Chevy's, mijn favoriete Tex-Mex restaurant in de buurt.  De temperatuur is zo lekker nu, dat we een tafeltje buiten vragen.  Dat is er nog net, want het terras zit vrij vol.

Op het menu staat een hele advertentie over hoe vers alles hier is en dat er geen blikken in de keuken gevonden zullen worden.  Je kunt zelfs een keukenrondleiding aanvragen.  Het moet gezegd, de (gratis) tortillachips zijn duidelijk net gemaakt en de salsa smaakt ook altijd erg vers.  De tortillas worden ter plekke gedraaid en kleine kinderen mogen met het deeg spelen.  Mijn zalmtaco's zijn in ieder geval verrukkelijk!

Na de aqua aerobics verdween de pijn in mijn neus opeens en kwam de rest van de dag niet meer terug.  Wat is het heerlijk me weer "gewoon" te voelen!!   Of het de hitte en de vele airconditioning is, maar om me heen klagen ook heel wat mensen over sinusaandoeningen.  In ieder geval lijkt die van mij verleden tijd, hoera!!!


Na zulk zwaar weer is de zonsondergang wel prachtig



PS: Ik kijk net naar de weersverwachting hierboven van Accuweather en moet hardop lachen om "colder" voor morgen.  Inderdaad, "maar" 32 graden, ze hebben humor!

zaterdag, juli 24, 2010

Hot, hot, hot!

Ondanks nog flinke sinuspijnen lukt het me toch op tijd op de sportschool te zijn voor Sharons core training.  Het uur gaat lekker snel voorbij en tot mijn verbazing heb ik meer energie, dan gisteren.   Na afloop doe ik de stairmaster een half uur op een wat lager tempo, dan gewoonlijk.

Thuis loop ik even op blote voeten de oprit af om de krant te pakken en dat voelt, alsof ik op een kookplaat loop zo heet.   Zo moet het ook aan Cosmo's poten voelen dan.  In plaats van een wandeling op het hete asfalt en cement besluit ik hem mee te nemen naar het hondenpark.  Dat ligt gedeeltelijk in de schaduw en de houtsnippers worden niet zo warm.

Gelukkig is er nog een andere hond aanwezig, Buddy, de brittany.  Zijn vrouwtje en ik spreken over brittanies, want Brynna, onze vorige hond, was er een.  Ook Buddy loopt gauw weg, vertelt ze.  Dat was de reden, dat wij niet weer een brittany namen, want verder was Brynna een schat van een beest.

Het is ook hier zo warm, dat de honden nauwelijks energie hebben.  Cosmo ligt al gauw onder een bankje te hijgen.  Ik neem hem dus maar gauw weer terug de airconditioning in.  Het zal vandaag 38 graden met een gevoelstemperatuur van meer dan veertig graden.  Ik vind warmte erg lekker, maar dit is zo warm, dat je eigenlijk niets buiten kunt doen qua beweging.


Tijdens mijn lunch klets ik even met Katja via Facebook.  Eindelijk is het daar wat opgedroogd en zo te horen vermaakt ze zich prima.  Ze werkt met een leuke groep mensen en het zal nog wel even moeilijk afscheid nemen worden volgende week.  Ze hebben samen toch het een en ander meegemaakt.

Met dit weer is het zwembad echt ideaal.  Het is wel fijn, dat dit een buurtzwembad met een beperkt aantal leden is, want het is nooit overladen vol.  Vorige week heb ik twee bikini's in de uitverkoop van Venus.comhttp://www.venus.com%22%20target=%22_blank/ besteld en ik trek de marine met ivoorkleurige aan.  Gelukkig past die goed, want het is toch altijd weer even een gok van zo'n website bestellen.  Met Venus.com heb ik wel succes.  De andere bikini, die ik bestelde, is deze, die gaat morgen aan.  $44 voor een bikini is geen geld.

In het zwembad zoek ik een rustig hoekje in het water uit.  Daar lees ik mijn alweer heel spannende boek uit.  De Amelia Peabody serie begint op te schieten, helaas.  Nog maar vijf boeken te gaan.  Gelukkig heeft deze schrijfster nog andere series geschreven, want haar schrijfstijl vind ik heerlijk.

Met tegenzin verlaat ik tegen vieren het zwembad.  Saskia heeft een chiropractor afspraak en daarna gaan we naar de mall.  Alle zomerkleding is nu in de uitverkoop, dus Saskia kiest een korte broek en een leuk rokje bij Delia's.  Bij Pac Sun vindt ze een leuk hesje.  Katja wil graag witte hemdjes, die maar $7,50 per stuk kosten bij Old Navy.  Lekker snel zijn we weer klaar, want ik vind het onaangenaam koud in de mall. 

Rick heeft van zijn werk een aantal kortingsbonnen voor restaurants in de omgeving gekregen.  Een daarvan is voor Panache, een ons onbekend restaurant in Tysons Corner.  Het blijkt een gezellig Mediterranees restaurant te zijn met een modern decor en tapas op het menu.  Precies, wat ik lekker vind. 

Helaas gaat er bij het bezorgen van onze gerechten van alles mis.  Zo krijg ik zalmcarpaccio in plaats van vleescarpaccio.  De serveerder begint me te vertellen, dat ik die heb besteld, maar Rick heeft ook heel duidelijk "beef carpaccio" gehoord. Dat is toch wel het probleem, als mensen de bestelling niet opschrijven.  Er gaat nog meer mis en de serveerder maakt, heel on-Amerikaans, absoluut niet zijn excuses voor wat overduidelijk zijn fouten zijn.

Het eten is goed, maar de bediening laat te wensen over.  De eigenaar komt langs en vraagt hoe alles is.  Rick vertelt op zijn gewoonlijke vriendelijke manier, dat er het een en ander mis is gegaan.  Dat vindt de beste man vreselijk en we krijgen onze drankjes gratis, plus nog een gratis dessert.  Hij vertelt, dat het heel moeilijk is goed bedienend personeel te vinden.  De uiteindelijke rekening met de kortingsbon is nu idioot laag voor de maaltijd, die we hebben genoten.

Het wordt nog een leuk gesprek, want hij blijkt Italiaans te zijn en natuurlijk komt de World Cup ter sprake. Het menu zal in de herfst helemaal veranderd worden.  We krijgen zijn kaartje en hij drukt ons op het hart dan terug te komen, dan zal hij onze avond perfect maken.  Dat gaan we zeker doen, want behalve de chagrijnige serveerder beviel dit restaurant ons prima.

donderdag, juli 22, 2010

Familiebezoek

Blech, ik voel me gewoon nog helemaal niet lekker, als ik wakker word.  Heb ik eens een keer minder fibromyalgiepijnen, krijg ik er een hinderlijke sinusitis bij.  Arme ik! Ok, genoeg geklaagd.

Saskia heeft vanochtend een personal training uur met Sharon.  In de tussentijd wil ik een uur cardio gaan doen.  Ik begin met de crosstrainer, maar heb er gewoon de energie niet voor.  Dan ga ik maar op de fiets de rest van de tijd.  Het is wel niet zo intensief, maar meer lukt me vandaag niet om meer te doen.  Een uur beweging is een uur beweging, of niet dan?

Eigenlijk had ik vanmiddag om vijf uur een afspraak om mijn nagels te laten doen, maar mijn broer en gezin komen en ik wil dan geen afspraken hebben.  Ik bel Phuong en vraag of ik nu kan komen.  Dat kan gelukkig.  Gauw neem ik een "Franse douche" (schone kleding, deodorant en wat parfum) en rijd naar Pro Nails 3.

Bij binnenkomst denk ik mijn nichtje te herkennen in een van de stoelen.  Maar nee, dat kan toch niet?  Ik kijk nog eens en daar zie ik mijn broer, schoonzus en haar moeder ook zitten!  Wat een supertoeval is dit!  Iedereen, zelfs mijn broer, krijgt een pedicure en de dames ook een manicure.  Zo hebben we een paar uur extra om bij te kletsen.  Zo grappig!

Nadat iedereens handen en voeten er weer prima verzorgd uitzien nemen we voor even afscheid.  Thuis maken Saskia en ik ons klaar voor het zwembad.  Tegen enen komen mijn broer en schoonzus met mijn nichtje van tien en mijn neefje van acht.  Met zijn allen lopen we naar de overkant om te gaan zwemmen.

Tot mijn ergernis, want het lidmaatschap van dit zwembad is niet goedkoop, moeten we per gast $4 betalen.  In voorgaande jaren kregen we tenminste vijf gratis kaartjes voor gasten.  Ik laat aan de manager weten daar niet blij mee te zijn, tot grote ergernis van Saskia.  Zij moet nog leren, dat het heus weleens goed is om het niet meteen met iets eens te zijn.

We hebben nog geen lunch gegeten, dus ik bestel twee "pool special"s van Domino's pizza: large cheese pizza voor $7,99 per stuk.   Die worden heet uit de oven bezorgd, we moeten ze eerst een beetje laten afkoelen!  Daardoor smaken ze natuurlijk ook extra lekker en tot mijn verbazing gaan beide pizza's schoon op!  Ik heb aan een stuk meer dan genoeg.

Het wordt een middagje lekker in het water dobberen met onze "noodles" (hoe heten die dingen in het Nederlands?).  Mijn neefje vindt het prachtig om van de duikplank te springen en mijn nichtje laat zien, hoe ze onder water over de kop kan gaan.  Het zwembad is gezellig druk en de uren vliegen voorbij.  Voor de Nederlandse kinderen is het kwartier pauze ieder uur wel nieuw.  Tijdens een van die pauzes trakteer ik ze op een ijsje, dat er alweer goed ingaat. 


Het is allemaal zo vertrouwd.  We hebben elkaar drie jaar niet gezien, maar die tijd valt gewoon weg.  Voor we het weten is het kwart voor vijf en gaan we terug naar ons huis.  Kai is inmiddels terug van zijn introductiedagen en komt er ook even bij.  Rick zou eigenlijk bloed hebben moeten geven bij het Rode Kruis, maar verzet die afspraak, zodat hij de familie nog even kan zien.  

De mannen drinken een biertje en dan is het alweer tijd om afscheid te nemen.  Helaas is dit de enige keer, dat we hen zullen zien deze zomer.  Zij gaan maandag naar Boston en komen dan, als wij al op Aruba zitten, weer terug.  In ieder geval neemt niemand ons deze heerlijke middag meer af!  Ik vind het altijd moeilijk niet te weten, wanneer ik mensen, die me lief zijn, weer zal zien, dus ik probeer er niet aan te denken, dat dat weleens jaren zal kunnen zijn. 


Kai vertelt ons (voor zijn doen) uitgebreid over zijn ervaringen in Richmond bij VCU.  Gelukkig zijn die helemaal positief.  Hij heeft een aantal leuke mensen ontmoet, is helemaal enthousiast over de sportfaciliteiten en zijn rooster is precies, zoals hij het graag wilde.  Ik merk aan hem, dat hij trots is, dat hij dit zo helemaal alleen heeft volbracht.  Misschien was het wel heel goed, dat ik niet meeging.  Het heeft hem een stuk zelfvertrouwen gegeven, zo te zien.

Saskia gaat naar Sakura met Kaylee's ouders en een groepje vriendinnen.  Kai is moe en ik voel me allerminst optimaal, dus we bestellen nog eens van Uno's.  Ik ben dol op kreeft, dus bestel weer een pizza met meergranen flatbread met kreeft, spinazie en geitenkaas.  Heerlijk!

Rick en ik maken het deck onze "kamer" vanavond.  De fan staat aan en geeft zo af en toe een lekker briesje.  De krekels zingen op de achtergrond en het voelt hier gewoon lekker genoeg om zo in te slapen!  Ik denk, dat ik maar eens naar bed ga, voor ik hier de nacht doorbreng!

woensdag, juli 21, 2010

Moe, maar opgelucht

Na een slechte nacht, waarin ik heel rare en zeer realistische dromen heb, waarvan ik me bij het wakker worden afvraag, of ze echt waren, sta ik met moeite op.  Rick is al vroeg naar zijn werk vertrokken en Kai en Saskia slapen, zoals iedere vakantiedag, flink uit.

De bel gaat en het is Leah.  Ook zij maakt zich zorgen om haar beste vriendin.  Diego en Cosmo spelen wat, maar het is onaangenaam vochtig.  Ik voel me er helemaal niet lekker bij en vlucht de airconditioning weer in.  De medicijnen lijken nog niet te werken.

Toch besluit ik naar de sportschool te gaan.  Het is voor mij moeilijk te bepalen of de malaise "gewoon" bij de fibromyalgie hoort of het resultaat van de sinusitis.  Ik plant mezelf op de stairmaster voor een half uur op een lagere stand, dan gewoonlijk.  Behalve de pijn in mijn neus gaat dat best goed.  Natuurlijk helpt het ook, dat ik alweer een spannende Amelia Peabody mysterie heb om te lezen.

Intussen heeft Kai ingepakt voor zijn eerste rit alleen naar Richmond.  Ik help hem met de route, want de I-95 staat nogal eens vast en hij moet voor drie uur inchecken.   We stellen zijn GPS in, maar ik geef hem ook de kaart mee, want je weet maar nooit.  Route 1 is altijd een goed alternatief, als de interstate vaststaat.  Een beetje nerveus is Kai wel en ik krijg een ongewoon flinke knuffel van hem.  

Daar gaat mijn jochie dan, muziek aan, GPS ingesteld.  Opeens denk ik terug aan een moment uit zijn leven, dat me altijd bij zal staan. Dit was vlak voor hij zijn hoofdoperatie moest hebben met elf weken.  We waren met zijn tweeen mee naar San Francisco met Rick, Katja was bij mijn ouders.  Ik liep huilend door F.A.O. Schwartz met hem om een Steiff diertje uit te kiezen, niet zeker, of hij de operatie zou overleven.  En nu rijdt daar een jonge man met prachtig rood haar in zijn groene auto de cul de sac uit!

Bij Walgreens haal ik mijn neusspray op.  Op hun deur zie ik een grote advertentie, dat ze nu griepprik cadeaubonnen verkopen.  Dat lijkt me nu echt een leuk cadeau!  Ik zie meteen allerlei situaties voor me en het werkt op mijn lachspieren.  Wat zullen ze nog meer verzinnen?  

Die neusspray trouwens, waar ik niets voor hoef te betalen, dankzij mijn verzekering, is idioot duur, zie ik: $125 voor zo'n klein flesje!!! Dat moet me meteen beter maken!  Het laat wel weer eens zien, waarom medicijnen gewoon te duur zijn voor veel patienten.  Ik vraag me echt af, of degene, die het voorschrijft ook weet hoe duur het medicijn is. Stel, dat ik geen goede verzekering had gehad?  Er zijn legio in dit land, die dat niet hebben.

Het is lunchtijd en ik heb zin in een heel pittige soep.  Pho n More ligt naast Walgreens en heeft een heel interessant menu met zelfs een aantal Indonesische gerechten, zoals kroepoek.  Ik bestel hun tsunami soep met shirataki noedels.  Die laatsten smaken zeker interessant!  De soep is heerlijk en helpt mijn verstoptheid goed. 

Saskia is nu nog mijn enige kind thuis en dat zal de komende vier jaar vaak het geval zijn.  Zij heeft hoofdpijn en moet heel wat lezen in haar duikboek.  Ik stel voor samen naar het zwembad te gaan en daar te ontspannen en lezen.  Daar is ze helemaal voor. 

Met onze boeken gaan we in het zwembad hangen.  Letterlijk!  Het is heerlijk, zo in het water te liggen en te lezen.  Saskia's boek wordt er wel erg nat door, maar ze schiet flink op.  Eigenlijk heeft ze vanmiddag een chiropractor afspraak, maar daar hebben we geen van beiden zin in.  Ik verzet hem naar vrijdagmiddag.  Het is heel gezellig zo met mijn jongste in het zwembad te liggen, moet ik zeggen.  Ik zie er absoluut niet tegenop haar als enige kind thuis te hebben (maar zij misschien wel?).

Om half vijf gaan we huiswaarts.  Rick is daar al, want hij deed mee aan die probiotica studie en moet bloed geven daarvoor.  Daarna rijdt hij Saskia naar de Dive Shop voor haar tweede duikles.  Saskia heeft vandaag Laura en Kaylee afgezegd om te kunnen leren en dat is heel wat voor haar.  Ze neemt dit alles duidelijk heel serieus.

De hele dag al monitor ik MSN, waar Katja tot nu toe iedere middag op kwam, maar niet vandaag.  Ik moet toegeven, dat ze de hele dag op de achtergrond in mijn gedachten is.  Iedere keer, als de telefoon gaat, hoop ik, dat zij het is.  Eindelijk, tegen zessen, wordt mijn wens vervuld.  Ze hebben een angstige nacht achter de rug, toch in de tent en Katja dacht zo af en toe, dat die het niet zou houden.  Vannacht mogen ze, hoopt ze, bij een manager thuis slapen om hun spullen een beetje de kans te geven te drogen.  Het is wat!

Rick en ik zijn opeens samen voor het avondeten vanavond en hij heeft een cadeaubon voor het Sea Pearl restaurant.    Daar hebben we al een tijdje niet meer gegeten.  Ik neem een paar voorafjes. Fire and Ice ceviche is koude witte vis in limoensaus met daaronder een heerlijk meloensorbet, de smaken gaan heel goed samen!  Daarbij bestel ik de mosselen, ook bijzonder lekker.  Rick neemt het crabcake gerecht, wat ik er een beetje zwaar uit vond zien.  In ieder geval is het allemaal weer erg goed!

Mijn broer uit Nederland en zijn gezin zijn gisteren op Amerikaanse bodem aangekomen.  Ik bel hem bij zijn schoonouders, die hier nog geen vijf kilometer vandaan wonen, op.  We proberen wat af te spreken, maar hun week zit al erg vol en wij zijn er de rest van hun twee weken hier in de VS niet. 

Vroeger was het zoveel makkelijker, maar nu hebben we oudere kinderen en moeten we onze familievakanties rond hun schema plannen.   Mijn broers en zus hebben veel jongere kinderen en zitten wat dat betreft nog in een andere levensfase.  Gelukkig kunnen we in ons beider schema in ieder geval morgenmiddag vrij vinden.  Dan ziet Rick hen wel niet, maar zo moet het dan maar.

Of het mijn ziek zijn is of de emoties van vandaag, maar ik ben doodmoe.  Rick geeft toe, dat vandaag voor hem ook moeilijk was, terwijl hij iemand is, die alles nogal makkelijk van zich af laat glijden.  Hij vond het ook heel wat om Kai alleen te laten rijden en is nog bezorgder om Katja, dan ik, want hij is bang voor haar gezondheid.  Ze vertelde hem over een uitslag, die ze niet thuis kon brengen, maar vandaag hoorde ik daar niet meer over, dus het zal wel meevallen.

Soms lijkt het me heerlijk om "gewoon" in een klein land, als Nederland, te wonen en de kinderen altijd dichtbij te hebben, al weet ik, dat dat ook allang niet overal meer zo is.  Ik denk niet, dat mijn ouders verwachtten, dat hun vier kinderen met hun partners en kinderen in drie verschillende landen zouden eindigen, toen ze naar de VS verhuisden.  Ik hoop nog, dat onze kinderen tenminste in Virginia zullen blijven, maar dat valt maar te bezien.  In ieder geval houden de zorgen nooit op, hebben we nu wel gezien.

dinsdag, juli 20, 2010

Een mindere dag

Het is werkelijk waar alweer een aantal jaren geleden, dat ik ziek was.  Zelfs een verkoudheid heb ik in die tijd niet gehad.  Dat ik nu "iets" heb, word me wel duidelijk, als ik alweer een paar uur wakker lig van de pijn in mijn neus.  Ik heb er ook de typische sinushoofdpijn bij, die gelukkig wat beter wordt, als ik opsta.

Saskia heeft om negen uur een afspraak met Sharon en ik besluit alleen cardio te doen vandaag.  De crosstrainer en de fiets zijn de apparaten van keuze, ieder een half uur.  Behalve mijn gewoonlijke pijnen merk ik, dat de energie me vandaag ontbreek.  Toch volbreng ik het uur en Sharon is erg tevreden over Saskia, dus dat is mooi.

Gauw maak ik me thuis klaar en wek Kai, want hij moet naar Dr. Bonacci om te zien hoe zijn kiezen, of liever de gaten, die die achterlieten, helen.  In de wachtkamer vraagt Kai mij of de gaten achterin zijn kaken normaal zijn.  Dat blijkt het geval, hij heelt heel mooi vindt de chirurg.  Hij overhandigt Kai een spuit, waarmee hij die gaten aan de onderkant na iedere maaltijd met zoutwater moet uitspoelen.  Zo groeit het schoon dicht en niet met etensresten, die volgens de dokter de nummer een reden van infecties in zijn patienten zijn.  Hopelijk gaat Kai dat advies dus volgen!

Op de terugweg stoppen we bij Whole Foods.  Het is twee halen een betalen dag voor hun pizza's, waar de kinderen dol op zijn.  Rick en ik vinden de groentepizza's erg lekker, maar ze hebben vandaag alleen kaas en pepperoni.  Ik koop dus maar twee kaaspizza's en daarbij van de saladebar paprika, uien en champignons.  Die strooien we er vanavond dan zelf wel op.

Intussen doet het iedere keer, dat ik door mijn neus adem, flinke pijn.  Ik besluit niet te wachten tot het erger zal worden, want ik heb al heel gauw een fikse voorhoofdsholteontsteking te pakken.  Ik bel de Vienna Urgent Care Clinic en men vertelt me, dat de wachttijd ongeveer een uur bedraagt.  Prima, ik neem mijn boek wel mee.

Het lijkt niet zo druk, maar het duurt anderhalf uur voor ik eindelijk aan de beurt ben.  Gelukkig is mijn boek spannend en ik vermaak met met "patienten kijken".  Er is een moeder met haar ongeveer achtjarige zoontje, die duidelijk zijn arm heeft bezeerd.  Een amper Engels sprekende man ruziet met de receptioniste over een verkeersboete, die hij in Kansas heeft gekregen.  Zij snapt net zo weinig, wat hij nu van haar wil, als ik, zo te horen. 

Als ik eenmaal aan de beurt ben, komt er een nurse practitioner binnen.  Eerlijk gezegd heb ik die vaak liever, dan een dokter, omdat ze niet direct naar medicijnen grijpen.  Zoals ik al had verwacht heb ik sinusitis, maar ze vindt mijn keel er ook erg rood uitzien.  Daar wil ze een streptest (bacterietest) voor doen.  Meestal heb ik, als ik "strep" heb, onvoorstelbare keelpijn en dit keer niet, dus ik ben heel verbaasd, als die test positief terugkomt.

De NP schrijft voor de sinusitis een neusspray voor en raadt ook een homeopatische spray aan, die "haar boeren" in Loudoun County helpt.  Voor de sinusitis zou ze geen antibiotica voorschrijven, maar omdat ik ook "strep throat" heb krijg ik een recept voor azithromycin mee.  Pas na tweeeneenhalf uur sta ik weer buiten, een van de redenen, dat ik alleen naar de dokter ga, als het absoluut moet!  Dit was ook geen onnodig bezoek in ieder geval.

Bij Rite Aid hebben ze de neusspray niet, dus ik neem de recepten mee naar Walgreens.   Ook daar hebben ze de neusspray niet, maar ze kunnen hem morgenochtend krijgen.  Dat moet dan maar.  De antibiotica zijn er wel en ik vind ook de homeopathische spray, die de NP aanraadde.  Die helpt inderdaad, na eerst flinke pijn te doen, goed! 

Bij Starbucks tracteer ik mezelf op een shaken iced passion tea.  Die drink ik thuis buiten op, intussen blijkletsend met mijn zus, waar ik al meer dan een week niet mee heb gesproken.  Daarna doe ik mijn bikini aan en loop naar het zwembad.  Ik moet en zal even afkoelen in het water!  Dat voelt heerlijk aan!

Rick en Saskia komen ook zwemmen.  Rick krijgt zo zijn beweging op het moment, wat ik prima vind, want ik vind het eng, als hij met 30+ graden en hoge luchtvochtigheid gaat hardlopen.  Ik vind dit zwembad zo heerlijk!  De mindere dag glijdt meteen van me af.

Thuis eten we met veel smaak de pizza.  Op een ervan hebben Rick en ik de verse paprika, ui en champignons gelegd en er oregano op gestrooid.  Het is nog lekkerder, dan de gewoonlijke groentepizza's.

Katja komt op MSN, want het weer daar op St. Eustatius is vreselijk.  Het regent al sinds zaterdag, alles in haar tent en haar tent zelf is doorweekt.  Ze maakt zich zorgen om haar spullen, vooral de duurdere.  En nu wordt er een tropische storm met wind van 160km per uur voorspeld.  Ook heeft ze een nare uitslag in haar nek, waarvan ze niet weet, waar die van komt. 

Wat voelt het dan opeens vreselijk ver weg, zeg!  Ik stel haar over haar kleding gerust, die kan allemaal vervangen worden, ze heeft haar oudste kleding mee.  Wat de electronica betreft, ze hebben een huis, dus het lijkt me, dat dat daar toch droog kan blijven.  Het allerbelangrijkste is, dat Katja zelf veilig is.  Wij willen niet, dat ze met zo'n windkracht en stortregens in een tentje slaapt.  Ik druk haar op het hart desnoods in een hotel te gaan voor haar veiligheid, wij betalen dat met graagte terug. 

Als het echt zo erg wordt, kan ze misschien niet meer op het internet of zelfs opbellen, maar ik vraag haar toch morgenochtend te bellen, als het enigszins lukt.  Rick en ik maken ons eerlijk gezegd best zorgen om haar.  Hopelijk valt het allemaal mee, maar het lijkt me ook niet erg gezond, als alles de hele tijd nat is.  Opeens lijken de tien dagen tot Aruba nog heel erg lang!

maandag, juli 19, 2010

Scott's Run wandeling met Cosmo (en foto's)

Heel vreemd, midden in de nacht word ik wakker en iedere keer, als ik door mijn neus adem doet het pijn.  Het lijkt wel of de binnenkant van mijn neus helemaal rauw is, het voelt schrijnend aan.  Toch ben ik niet verkouden.  Zou het door het chloorwater van het zwembad komen?  Het duurt een paar uur voor ik weer in slaap kan vallen.

Gisteravond wilde Rick al niet, dat ik naar Sharons klas van half negen zou gaan.  Hij vond, dat ik mijn spieren wat rust moest geven, want ik voel ze nog flink van die resist-a-ball training!  Toch was ik het nog half van plan, maar na een bijna slapeloze nacht blijf ik met plezier wat langer liggen!

Na het zware onweer van gisteravond zijn alle ramen beslagen van de vochtigheid.  Ik ga dan wel niet "officieel" sporten, ik wil wel wat beweging vandaag.  Zaak is om naar een schaduwrijke plek te gaan, want het is weer berewarm buiten en vooral voor Cosmo veel te heet om in de zon te wandelen.  Het W&OD pad met zijn asfalt is dus geen goede keuze.

Great Falls hebben we vorige week al bezocht, al zijn daar natuurlijk ook nog een heel aantal andere paden te bewandelen.  Mijn keuze valt op Scott's Run Nature Preserve.  Dat is geen moeilijke wandeling, maar er zitten wel een paar fikse heuvels bij, zodat ik toch het gevoel krijg wat beweging te hebben.

Cosmo springt met veel enthousiasme in de van. Het park is ongeveer tien minuten rijden van ons huis via de Washington beltway, die om deze tijd van de dag niet druk is.  Er staan een paar andere auto's op de parkeerplaats. 

Op het hoofdpad komen we een paar andere honden met hun baasjes tegen.  Veel mensen laten hier hun honden loslopen (mag officieel niet, maar er zijn hier geen boswachters o.i.d.).  Met Cosmo durf ik dat nog steeds niet, want zodra hij een hert ziet, is hij verdwenen.

We lopen twee keer Scott's Run over en dan de steile heuvel op.  Opeens zijn we alleen met de natuur.  Ik vind het weer honderd procent genieten.  We lopen langs het kabbelende riviertje (hier in Virginia "run" genoemd), dat uitmondt in de grote Potomac.   Voor het die rivier inloopt, komt het met de dichtstbij Washington zijnde waterval naar beneden.  Door de recente onweersbuien zit er flink wat water in de waterval.

Dit plekje blijft zo idyllisch, ik ga even op een omgevallen boomstam zitten om van de rust te genieten.  Cosmo poseert gewillig voor een paar foto's en ik fotografeer de waterval en de rivier.  In de verte zie ik een groepje van zeker tien vlinders boven het water dansen.   Het is wel enorm warm en vochtig en ik geef Cosmo regelmatig water.  Toch blijf ik maar niet te lang, want hij heeft het duidelijk erg warm.


De airco van de van voelt weer heerlijk aan!  Op de terugweg hoor ik op de radio een reclame voor Trader Joe's en besluit meteen daarheen te gaan.  Ik ben dol op deze supermarkt, maar om de een of andere reden is hij niet op mijn "radarscherm".  Ik vergeet, dat TJ's er is, terwijl de dichtstbijzijnde maar zo'n vijf kilometer weg is. 

Na Cosmo thuis afgezet te hebben, ga ik meteen door.  In vergelijking met Costco is Trader Joe's een paradijs!  Hun produkten zijn heel goed geprijsd, omdat ze direct van de leverancier kopen.  Alles is ook van prima kwaliteit.  Dat niet alleen, maar er lopen ook medewerkers rond met een "?" op hun rug, die er enkel zijn om vragen te beantwoorden.  Ik kom hier veel te weinig!

Naast de Trader Joe's zie ik een kleine apotheek, Tysons Pharmacy, die hier vrij ongewoon zijn.  De CVS, Rite Aid en Walgreens hebben die taken overgenomen, maar zo af en toe is er nog prive bedrijf.  Ik ga er binnen en vraag aan de apotheker, wat die rare pijn in mijn neus kan zijn en of er iets tegen te doen is.  Hij denkt aan een allergie of droogte door de airco (heb ik anders nooit last van) en raadt een zoutspoeling aan. 

In plaats van een moeilijk te gebruiken neti pot heeft hij een makkelijk spuitflesje te koop, dat hetzelfde resultaat heeft.  Blij om een plaatselijke leverancier te ondersteunen, koop ik het en gebruik het thuis ook meteen.  Hij heeft niets te weinig gezegd: makkelijk te gebruiken en net als de neti pot.  Deze apotheek ga ik vaker gebruiken.

Thuis word ik meteen belaagd door vier veertienjarigen, die zooooo graag naar de mall willen.  Geen van de andere ouders wil hen daarheen brengen, dus ik offer me op met als voorwaarde, dat iemand anders ophaalt.  Dat is volgens Saskia al geregeld, dus ik breng de dames naar Tysons Corner.   Ik druk Saskia wel op het hart, dat ze voor half zes thuis moet zijn, want ze heeft vanavond haar eerste SCUBA klas.

Inmiddels is het helemaal zonnig geworden en de vochtigheidsgraad is ook flink omlaag.  Perfect om naar het zwembad te gaan, dus.  Daar tref ik zowaar een paar andere vriendinnen en klets even bij.  Vroeger was dit het verzamelpunt voor al onze bekenden, maar naarmate de kinderen ouder werden, kwamen de ouders steeds minder.  Heel rustig zwem ik tien baantjes met mijn hoofd boven water en ga dan liggen lezen. 

Ieder uur om kwart voor is er een kwartier pauze en moeten alle zwemmers onder de vijftien het water uit.  Dat wordt altijd omgeroepen en dit keer wordt er ook gezegd, dat het zwembad al om half vijf dicht zal gaan vandaag voor een zwemwedstrijd van het zwemteam vanavond.  Balen!  Gauw zwem ik nog eens tien baantjes en lees wat meer. 

Als ik naar huis loop, meen ik in de verte gerommel te horen.  De lucht is echter zonnig en helderblauw, dus ik zal het me wel verbeeld hebben.  Al gauw begint het echter te betrekken en wordt het gerommel steeds sterker.  Het krekeltje van mijn Weatherbug op de laptop begint te tsjirpen: we hebben een "severe thunderstorm warning".  Het klinkt in ieder geval heel dreigend, maar zoals wel vaker bereikt het zware weer ons niet.

Rick belt om half zes, of Saskia klaar staat, want de SCUBA klas begint over een kwartier.  Euh, nee, die is nog niet eens thuis van de mall!  Ik bel gauw haar mobieltje en het blijkt, dat ze toch moeite hadden een andere ouder te vinden om ze op te halen, dus zijn ze nu laat.  Had ik nu maar gewoon gezegd, dat ik ze op zou halen!

Rick belt de duikschool en het blijkt niet zo erg te zijn, dat ze laat zullen zijn.  Bij thuiskomst trekt Saskia gauw haar zwempak aan en gaan ze op weg.  Rick roept me nog toe maar niet op ze te rekenen met het avondeten.   Ik zie Kai's ogen al oplichten, want die had niet zo'n zin in mijn geplande maaltijd.

Uno's bezorgt sinds kort en na een telefoontje vind ik uit, dat wij in hun "gebied" liggen.  Kai bestelt een "wowza" flatbread en ik degene met kreeft, geitenkaas en spinazie.  Ze blijken nog een special te hebben ook, twee flatbread voor $19,95.  Ze worden lekker warm bezorgd en smaken voortreffelijk!  Een half uurtje later wordt er zelfs nog opgebeld om te vragen, hoe onze bezorgingservaring was.  Keurig!

Saskia en Rick komen pas tegen half elf thuis en Saskia heeft nog niets gegeten.  Ze is wel heel enthousiast, want ze weet al zoveel (heeft in Aruba al het een en ander geleerd de afgelopen paar jaar), dat ze misschien minder lessen hoeft, dan gewoonlijk.  Sommigen vroegen, of Kai niet geinteresseerd is zijn duikbrevet te halen.  Het antwoord daarop is een volmondig "Nee" (althans tot nu toe).  Hij is nooit dol op zwemmen en water geweest en heeft, net als ik, genoeg aan snorkelen.

zondag, juli 18, 2010

Tropisch weekend

Zaterdag

Zin in eens iets heel anders heb ik vanochtend en zoek op wat voor sportklassen er op het rooster van Anytime Fitness staan.  Om elf uur heeft Julie een "resist-a-ball" klas en ik besluit die weer eens te gaan doen.  "Long time no see!", zegt Julie, als ik binnenloop.  Lang genoeg om vergeten te zijn hoe intensief deze klas is, merk ik even later! 

Het lijkt zo makkelijk en rustig, oefeningen met de grote bal, maar dat valt tegen!  Ik ben toch echt wat gewend qua sporten, maar sommige oefeningen kan ik niet tot het einde volhouden!  Bij Julie vergeleken is Sharon een lam en haar routines zijn toch ook niet voor de poes.  Ok, genoeg met de dierenuitdrukkingen, in ieder geval heb ik na het uur het gevoel, dat al mijn spieren in pudding zijn veranderd!

Na de lunch vertrek ik naar het zwembad.  Er wordt telkens voorspeld, dat het zo vochtig zou zijn, maar dat valt erg mee.  Het is in de schaduw heerlijk!  Nu voelt na de 40+ graden van vorige week 35 graden natuurlijk een stuk lekkerder. 

Op mijn telefoon zie ik, dat Katja online is, dus we kletsen bij via MSN.  Wat een technologie toch, aan het zwembad op een telefoon online communiceren!  Op St. Eustatius gaat het goed, alleen regent het er al een paar dagen en is nu alles in Katja's tent nat.  Ze hebben vandaag vrij en zijn maar een cafe met internet ingedoken, waar ze Tom and Jerry kijken. 

Maandag gaan ze, behalve onkruid trekken, ook duiken om de duiklijnen schoon te maken.  Katja is nu halverwege haar tijd op St. Eustatius. Ze zegt aan de ene kant uit te kijken naar weer een gewoon bed straks, maar aan de andere kant zal ze de mensen en het eiland ook weer gaan missen.  Het is allemaal een goede ervaring voor haar.

Na een paar uur moet ik naar huis, want Rick staat erop vanmiddag naar Costco te gaan.  Daar heeft hij een paar weken geleden, na zo'n tien jaar geen lid te zijn geweest, weer een lidmaatschap aangeschaft.  Het is algemeen bekend, dat Costco op zaterdagmiddag een ramp is, maar Rick is vastbesloten.  Saskia gaat ook mee, want die is nog nooit in dit warenhuis geweest.  Voor degenen, die het niet kennen, het is een soort Macro, maar volgens mij nog groter. 

Zoals al verwacht lijkt de parkeerplaats op een bijenkorf met aan- en afrijdende auto's.  We kunnen wonder boven wonder nog een plekje dichtbij de ingang vinden.   Binnen word ik meteen met een (van hun gigantische) karren tegen de hielen gereden door een man, die nogal haast heeft.  Het begint al goed!  Wat het is met deze winkel, weet ik niet, maar ik krijg meteen bij het binnenlopen een "fight or flight" reactie!

Rick en Saskia gaan alvast winkelen, terwijl ik in de rij ga om ook een lidmaatschapskaart te laten maken.   Daarvoor moet ik ook op de foto, die afschuwelijk uitvalt.  Gelukkig is hij maar klein en vaag zwart-wit.  Geen wonder, dat sommige gezinnen het lidmaatschap delen, die foto's zijn onherkenbaar.

Maneuvrerend langs de tientallen wagentjes, die overal de paden blokkeren, en zuchtende in slechts een hemdje geklede mannen met gigantische pakketten van van alles en nog wat in hun armen, loop ik naar de vleesafdeling.  Daar staan Rick en Saskia te bedenken, welke soort biefstuk we morgenavond zullen gaan grillen.  Voor mij is er maar een lekkere biefstuk en dat is filet mignon.  Costco heeft heel goede kwaliteit vlees en de filet mignon kost maar $10,99 per pond!  Dat gaat het dus worden.

Alles gaat goed en mijn humeur is nog redelijk, ondanks de hitte in de winkel (airco kost kennelijk teveel) en de vele chagrijnige shoppers.  Dan gaan Saskia en ik even naar de soda's kijken en denken, dat Rick ons met de wagen volgt.  Dat blijkt niet het geval en we zijn hem prompt kwijt!  In geen velden of wegen is Rick te bekennen en zijn telefoon neemt hij niet op.  Dit is een van de redenen, dat ik zo'n hekel heb aan deze winkel, dit keer is het tenminste geen kind, dat we kwijt zijn (daarom heb ik in voorgaande jaren ook peentjes gezweet!).

Pas bij de kassa's zien we Rick weer, die zich natuurlijk van geen kwaad bewust is en ons met een grote glimlach tegemoet loopt.  Toch is hij het er ook wel mee eens, dat veel van de verpakkingen gewoon te groot zijn.  De shampoo flessen bijvoorbeeld bevatten voor zeker een jaar shampoo voor een gezin van zes! 

Als laatste kijken we nog bij de electronica, want Kai heeft een magnetron nodig voor zijn dormkamer straks.  Daar zijn wel weer flinke koopjes te zien en we nemen een Sanyo mee, die maar $45 kost en allerlei mogelijkheden heeft.  Toch is Costco niet altijd goedkoper, dan andere zaken.  Zo kost mijn Acer minilaptopje hier net zoveel als wat ik er bij Microcenter voor betaalde.

Enfin, het was weer een avontuur, maar ik hoop nooit weer Costco op zaterdag te hoeven trotseren!  Die heel drukke supermarkten zijn we hier eigenlijk helemaal niet gewend, maar ik bedenk me, dat het niet anders is, dan de Albert Heijn in Amersfoort op elke willekeurige zaterdag vroeger.  Ik ben heel blij de luxe te hebben om door de week te kunnen winkelen!

We zetten Saskia af bij haar oppasgezin en halen Kai op om mee te gaan eten.  Bij Clare and Don's speelt een live bandje calypso muziek en zo ben je meteen in de stemming voor dit restaurant met een Florida thema.  Tot ons plezier kunnen we meteen een tafeltje krijgen.  Ik had verwacht, dat het erg druk zou zijn, want het restaurant staat deze maand in het tijdschrift "Where" voor Washington.

Dat Kai weer helemaal gewoon kan eten, blijkt wel uit zijn keuze van het menu.  Als voorafje bestelt hij gefrituurde augurkschijfjes (erg lekker, moet ik zeggen!) en als hoofdgerecht de buffalo kip vingers.  Buffalo saus is behoorlijk pittig!

Rick kiest de blackened grouper sandwich en ik maak van het ceviche "voorafje" mijn hoofdmaaltijd.  Daar krijg ik absoluut geen spijt van!  Het is een flinke bak met garnalen in een heel frisse limoensaus met tomaten en jalapeno's, geserveerd met zelfgebakken tortilla chips.  We smullen allemaal. 


Grappig genoeg waren we hier voor het laatst met Lucas, onze neef, die bij de Marines zit, en zagen we net voor we gingen eten, dat hij zich vandaag heeft verloofd met Charity, die al jaren zijn vriendin is.  Leuk, een bruiloft in het vooruitzicht, ik ben benieuwd, waar ze gaan trouwen.  Ze wonen nu in Zuid-Californie, omdat hij daar bij een basis gestationneerd is, zij komt uit Wisconsin en zijn ouders wonen bij Denver.  Wij zullen dus zeker moeten reizen om erbij te zijn.

Zondag 

Alweer een mooie, warme en zonnige dag daagt.  Rick en ik gaan samen ontbijt halen bij Starbucks.  Met dit warme weer wil ik alleen ijskoffie.  Ik bestel een venti (hun grootste maat) ijskoffie met melk en caramelsiroop en weinig ijs.   De sandwiches (voor mij een Southwest wrap dit keer) eten we op het deck op.

Janet en ik hebben vandaag weer eens afgesproken een stuk te gaan fietsen.  Zij traint nu voor een volle triathlon en moet eigenlijk 40 kilometer fietsen, maar daarvoor is het ons wat te warm.  We houden het bij onze gewoonlijke rit over het W&OD pad naar Herndon, wat bij elkaar 32 kilometer heen en weer is.   Voor mij is dat meer dan genoeg, want ik heb enorm veel spierpijn van de klas van gisteren.  Het is wel de "goede" spierpijn, maar pijn blijft het wel.

Terwijl we fietsen is het heel goed te doen, maar zodra we stilstaan is het toch wel flink heet!  Gelukkig heb ik twee grote flessen water mee, die schoon op gaan.  Het is enorm druk op het pad met voornamelijk fietsers.  Denkelijk door de hitte zijn er minder wandelaars, dan gewoonlijk. 

Zoals altijd langs dit pad zien we een aantal dieren.  Op de heenweg schiet er een chipmunk net voor mijn fiets het pad over en ik kan hem nog net ontwijken.  Later zien we een doosschildpad oversteken en ik stop om een foto van dit mooie diertje te nemen.  Aan de linkerkant zie ik een hert op het punt om het pad over te steken, dus ik houd in, wat een lading gescheld van een racefietser, die veel te dicht op me reed, tot gevolg heeft.  Tja, ik kom toch liever niet met een hert in contact op de fiets, in de auto heeft dat al vaak nare consequenties!


Ik vind deze schildpadjes zo schattig!

En dan gebeurt het helaas toch... Er schiet iets uit het hoge gras recht onder mijn voorwiel.  Het blijkt een chipmunk te zijn en ik hoor een naar krakend geluid.  Janet, die achter me rijdt, vertelt, dat hij helaas dood is.   Het is zo druk met langsrazende racefietsers, dat we niet durven te stoppen en ik heb ook geen echte behoefte mijn slachtoffertje nog eens nader te bekijken.  Er is niets, dat ik had kunnen doen om hem te ontwijken, maar ik vind het natuurlijk wel heel naar.

Na bijna twee uur zijn we terug en besluiten ons meteen klaar te maken voor het zwembad.  Tijdens het fietsen viel het wel mee, maar zodra we stopten was het wel heel, heel, heel erg warm!  Janet heeft nog energie om een mijl te zwemmen, want zij traint voor een triathlon.  Ik niet, dus ik eet gauw lunch, zwem tien baantjes en dat is genoeg beweging voor vandaag.

Rick komt ook en in het water kletsen we een paar uur met Serena en Matt en Susan, de ouders van Charlie, Kai's toekomstige kamergenoot.  Zolang heb ik allang niet meer in een zwembad gezeten en als een pruim kom ik eruit!  We lezen nog wat om op te drogen en gaan dan huiswaarts om het avondeten voor te bereiden.

Serena en Niall en de kinderen komen en het wordt een feestmaaltijd.  De filet mignon stukken zijn enorm en Rick grilt ze precies, zoals we ze allemaal lekker vinden.  Daarbij hebben we verse asperges en Serena's heerlijke salade van kerstomaatjes, watermeloen en feta kaas.  De kinderen hebben cheeseburgers met watermeloen.


Onze halve koe

Na het eten brengen de mannen Saskia en Aoife naar Tysons Corner waar ze naar de "Bra Bash" van Pink gaan.  Ze winnen een cadeaubon van $50, dus zijn helemaal door het dolle heen.  Niall grapt droog, dat ze daar heel wat "knickers" van kunnen kopen. 

Het is weer heel gezellig met onze "Ierse" (want eigenlijk is alleen Niall Iers) vrienden bij te kletsen.  Al te snel is het tijd voor ze om naar huis te gaan, want Serena heeft morgenochtend om zes uur al een werktelefoongesprek (veel van haar klanten zitten in China en India).

We sluiten de dag weer af met een fikse onweersbui.  Deze heeft enorm veel bliksem, dus ik probeer er foto's van te maken.  Vergeet het maar!  Een foto heeft nog een klein gedeelte van een bliksemschicht erin en het filmpje een paar schichten.  Ik bewonder de fotografen, die van die prachtige foto's van bliksem maken, weer eens des te meer.  Maar ja, zij fotograferen ook waarschijnlijk niet uit de hand vanaf hun balkondeur. Spectaculair is het in ieder geval allemaal weer wel.  Ik vind zo'n onweer erg mooi, mits ik iedereen, die ik liefheb, veilig weet (heb ooit onweer op een meer meegemaakt en dat was ronduit angstaanjagend).


In het midden bovenaan zie je een schicht en op de grotere versie ook nog een tweede