Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, september 30, 2010

Tropische storm Nicole veroorzaakt flinke overlast

Het is alweer een hele tijd geleden, dat de overblijfselen van een orkaan of tropische storm over ons heenkwamen en ik was vergeten, wat ze met "torrential rains" bedoelen!  "Nicole" komt zo hard naar beneden, dat er een letterlijk riviertje van onze oprit loopt en dat uren achtereen.  Gelukkig zijn de windvlagen geen tropische storm sterkte meer.

Overal zijn dan ook plotselinge overstromingswaarschuwingen (de beste vertaling voor "flash flood warning", die ik me kan bedenken) en Rick belt me, dat hij vaststaat, want op de weg, die hij gewoonlijk naar zijn werk neemt, staat een halve meter water.  Er staan enkele auto's in en de inzittenden moesten ze ontvluchten.

Soortgelijke verhalen hoor ik op het nieuws vanuit het hele gebied.  Niemand zal vandaag op tijd hun werk zijn.  Treinen zijn vertraagd en overal staan files.  Rondom ons onweert het ook flink en het verbaast me weer eens, hoe plaatselijk dat is.  Washington is hier nog geen twintig kilometer vandaan en daar wordt een tornado waarschuwing afgeroepen vanwege een heel zwaar onweer, terwijl het bij ons wel plenst, maar ik geen donder of bliksem waarneem.

Arme Cosmo heeft een hekel aan regen en loopt de hele tijd te schudden.  Hij zal toch zijn behoeftes moeten doen, dus neem ik hem mee rond de cul de sac.  Hopelijk droogt het vanmiddag wat op, zodat hij een langere wandeling kan krijgen.

Zonder overstromingen rijd ik naar de sportschool, waar ik twee keer een half uur interval op de stairmaster doe.  Op die manier is de interval twee minuten intensief, twee minuten "bijkomen", als ik een uur tegelijk instel, is het vier minuten van ieder en vier minuten intensief houd ik niet vol!

Na de nagels moeten mijn haren natuurlijk ook aan de beurt komen voor onze reis, want ik kan Rick geen stinkdier streep in mijn haar aandoen zondagavond.  Mona's salon heeft een "special" voor de maand oktober: een roze lok in je haar voor $10.  Alle opbrengsten gaan naar de Susan G. Komen Foundation voor borstkanker. 

Mona heeft zelf net een roze lok en haar medewerksters ook.  Het staat best leuk, maar wel erg opvallend.  Mona probeert mij ertoe over te halen er ook een te nemen, maar dat lijkt me niet zo'n succes met Ricks belangrijke reis voor de boeg.  Kirsten heeft toevallig tegelijkertijd met mij een afspraak en weigert ook.  Ik ben er eigenlijk nog niet over uit of ik het wel of niet wil doen en ben blij met mijn excuus.  Ik altijd later in de maand teruggaan, misschien dichter bij Halloween of zo.  Wat denken jullie?

Het vreemde van zo'n tropische storm is, dat het buiten heel warm is.  Als ik uit de kapsalon kom, is het zowaar droog.  Er staat een keiharde wind, het is 27 graden en de zon probeert even tevoorschijn te komen.  Ik haast me naar huis om Cosmo zijn wandeling te geven.

Maar goed ook, want Nicole weet niet van ophouden.  Een tweede ronde harde regen volgt al gauw en de mogelijkheid voor tornado's is ook terug.  In North Carolina zijn er helaas levens te betreuren door deze storm.  Ik ben wel heel blij, dat we dit weer vandaag hebben en niet morgen als we moeten vliegen!

Terwijl Saskia bij haar personal training met Sharon is, ga ik gauw naar Giant.  Saskia zal voor de katten zorgen de komende dagen, maar Cosmo gaat naar zijn vrienden bij de kennel.   Ik vind het dan altijd fijn om botjes voor hem mee te geven, zodat hij iedere dag een traktatie heeft.  Die vind ik bij Giant en Saskia's yoghurt voor morgen ook. 

Dan rijd ik door de drive thru van de bank om geld voor Saskia voor volgende week te halen.  Wat kan ik zo'n drive thru zegenen met deze keiharde regen, zeg!!  Er is vandaag al meer dan 8 centimeter gevallen en er komt nog veel meer aan.  Gelukkig is de Shell ook overdekt, want ik heb hard benzine nodig.  Met onze Giant kaart krijg ik 20 cent korting op iedere gallon.  Dat scheelt nogal, want een gallon (ongeveer 4 liter) kost nu maar $2,48.

Na Saskia weer te hebben opgehaald, begint zij aan haar huiswerk en pakt in om bij Aoife te gaan logeren.  Ik pak mijn spullen zover dat kan al in.   Het voelt nog steeds zo onwerkelijk, dat we overmorgen in Frankrijk zullen zijn.  Ik denk, dat ik het niet echt zal geloven, tot we in het vliegtuig naar Frankfurt zitten.  Een snoepreisje noemen mijn Nederlandse vriendinnen hier het.  Een woord, dat ik allang was vergeten, maar dat de lading inderdaad helemaal dekt. 

Foto's van de overstromingen in dit gebied van vandaag kun je hier zien.  Degene met Fairfax County tekst is hier vlakbij.

woensdag, september 29, 2010

Gele slippers

Als ik Cosmo zijn eerste wandeling geef en in mijn zomersportkleding naar buiten loop, ga ik gauw terug om een jasje aan te trekken. Opeens is het een stuk koeler, logisch natuurlijk ook, zo eind september.

Na een half uur interval op de crosstrainer, waar ik het vandaag bij laat, ga ik naar Pro Nails 3, waar ik een afspraak met Thu heb om mijn nagels te laten doen. Na een uurtje zijn ze weer keurig gelakt, alleen heb ik de verkeerde slippers mee. Om mijn teennagels netjes te houden moet ik de dunne slippertjes van de salon en Thu geeft me knalgele!

De nagelsalon bevindt zich in het winkelcentrum met de Safeway en ik wilde nog wat boodschappen doen. Ook had ik mezelf een soep van Pho Thang Long beloofd als lunch.

Eigenlijk is met die slippers in het openbaar lopen ongeveer gelijk aan met krulspelden de winkel ingaan, maar eerst naar huis rijden vind ik ook weer zonde van de benzine. Dus schuifel ik op mijn gele slippertjes met roze teennagels eerst door de Safeway en dan naar het restaurant. Het siert de mensen, die ik tegenkom, dat ze niet naar mijn voeten staren, want die moeten toch schijnen als zonnetjes.

Na mijn lunch zie ik, dat het begint te regenen. Gauw neem ik Cosmo nog eens uit. Er wordt voor vanmiddag, vanavond en morgen zware regen en onweer voorspeld, overblijfselen van tropische storm Nicole morgen (hoi Nicole ;)). Volgens het verhaal krijgen we tien of meer centimeter en er is dus ook een "flash flood watch" afgeroepen, want met zoveel water in een keer kunnen beken en rivieren heel plotseling flink overstromen.

Laura komt om me een heel nodige massage te geven. Eerst zou ze morgen komen, maar vorige keer had ik de dag na de massage juist heel veel pijn. Dat risico wilde ik niet nemen met een nachtvlucht voor de boeg op vrijdag. Gelukkig kon Laura vandaag ook en helpt haar "marteling", want ik voel het zware weer weer goed aankomen.

Katja heeft vanmiddag een interview bij Jimmy Johns. Zij heeft helemaal genoeg van haar werk bij de dining hall op campus. Gelukkig voor haar wordt ze ter plekke aangenomen. Als ze me vertelt, dat het eten bezorgen is, ben ik minder enthousiast, maar Katja verzekert me, dat het veilig is, ze heeft tenslotte ook pepper spray. Ah, to be young again. Ze zal niet in zeven sloten tegelijk lopen, zullen we maar denken.

Saskia moest na school blijven om een wiskunde proefwerk in te halen. Ze zag er vanochtend erg leuk uit als "cowgirl" met mijn cowboylaarzen, maar ik mocht geen foto nemen, want ze had haast. Als ik haar ophaal heeft ze zich helaas al verkleed, want haar laatste uur was gym. Geen cowgirl foto's dus voor het nageslacht.

Morgen is het "jersey" dag en iedereen moet dan een officieel shirt van een sportteam aan. De meesten zullen football en baseball jerseys dragen, maar die hebben wij niet. Saskia zal dus haar Nederlandse kant laten zien en mijn officiele oranje KNVB shirt dragen. Ik ben benieuwd hoe dat ontvangen zal worden.

Saskia gaat bij Shannon huiswerk maken en blijft daar ook eten, erwtensoep nota bene en ze vindt het nog lekker ook! Door de massage ben ik, zoals gewoonlijk, doodmoe en al mijn spieren protesteren. Ik ben Rick dan ook erg dankbaar, als hij op weg naar huis bij Plaka Grill avondeten voor ons haalt.

Nu zit ik Man vs. Food te kijken met ogen als schotels. Adam bezoekt de California State Fair en eet daar het ene na het andere enorme gefrituurde gerecht! Wat te denken van een enorme hot dog met een aardappel eromheen gerold en gefrituurd, of drie Twinkies op een stok in pannenkoekdeeg gedoopt en dan gefrituurd. Hoe hij dat allemaal opkan is me een raadsel! Ik word regelmatig misselijk van dit programma en toch heeft het een fascinerende aantrekkingskracht.

dinsdag, september 28, 2010

Golfles

Het heeft vannacht flink geregend en dat is prima, want we hebben de regen hard nodig met bijna twintig centimeter achterstand op de regenval door de droge zomer. Gelukkig is het vanochtend echter droog!

Het vergt weer even aanpassen, nu de pijnen terug zijn, dus ik sta heel rustig op. Rick heeft mijn koffie al aangezet en ik lees al drinkend en een ontbijtreep etend, zoals iedere ochtend, op mijn gemak de reacties op mijn blog, Facebook en het Alles Amerika forum. De reacties op mijn blog blijven een van de redenen, dat ik het schrijven zo leuk vind en ik krijg regelmatig goed advies, zoals de melatonine voor Saskia.

Cosmo heeft alweer een snee in een van de kussens van zijn poten. Dit keer bloedt het niet of nauwelijks, maar hij heeft er wel wat last van, dus ik kort zijn wandeling maar een beetje in vanochtend. Het ziet er verder goed uit, voor zover ik het kan zien en hij likt er niet meer aan, dus hopelijk heelt het dit keer zonder dierenartsenbezoek.

Bij de sportschool doe ik drie kwartier op de stairmaster. Eigenlijk wil ik langer, want mijn boek is weer zo spannend, maar daar heb ik geen tijd voor vandaag.

Thuis maak ik me gauw klaar en rijd naar Oak Marr voor de (voor mij, voor de anderen derde) tweede golfles. Ik ben zeer onder de indruk van deze instructrice. Ik vertel haar, dat ik na de vorige les pijn in mijn nek en schouders had en ze laat mij zien, hoe ik dat kan voorkomen. Ik "mag" mijn hele bovenlichaam draaien, terwijl de anderen alleen hun schouders "mogen" draaien. Ik moet zeggen, dat ik vanavond inderdaad niet meer pijn heb, dan toen ik vanochtend wakker werd. Zo zie ik mezelf nog wel doorgaan en ook eens "echt" golfen.

Op weg terug naar huis haal ik bij Whole Foods avondeten. De zon schijnt inmiddels weer en de temperatuur is heel aangenaam met zo'n 26 graden. Tijd om te grillen, dus, en Whole Foods heeft veel keuze daarin.

Tot Saskia uit school komt zit ik lekker buiten. Er zijn een paar stink bugs, maar de plaag lijkt gelukkig over. De regen heeft wel de muggen teruggebracht, die zich met de droogte koester leken te houden. We hebben gewone zwarte mugjes, maar ook de gemene tijgermug, die flink bijt. Gelukkig werkt Off! goed, maar het is wel vergif.

Saskia voelt zich gelukkig goed genoeg om naar haar personal training te gaan. Terwijl Sharon met haar werkt, klets ik bij met mijn zus. Saskia heeft vijf pull ups gedaan, vertelt Sharon me blij. Saskia zelf ziet het nog niet, maar ze is een stuk sterker met de training. Het helpt zeker.

Iedere lekker warme avond is nu een extra cadeautje, dus we zitten buiten, terwijl Rick de kip- en biefstukspiesjes grilt. We eten er zoete aardappelfrietjes en rauwe paprika reepjes met hummus bij. Toevallig vond ik uit, dat Saskia paprika nu lekker vindt. Er is hoop! Voorheen vond ze enkel worteltjes lekker.

Saskia was gisteren en eergisteren de avond tevoren hard op zoek naar Spirit Week outfits. Ze leek ze gevonden te hebben, maar beide ochtenden ging ze toch in gewone plunje naar school. De thema's zijn inderdaad ook niets "leuks", zoals pijamadag. Morgen is het "Cowboy" dag en ze heeft weer een heel goed cowgirl ensemble bij elkaar geraapt: geruite blouse, jeans rokje en mijn cowboylaarzen. Eens kijken, of ze dat morgen ook draagt, want de schoolfoto's zullen ook genomen worden.

maandag, september 27, 2010

Norman Rockwell

Eigenlijk hoef ik mijn ogen niet eens te openen om te weten, wat voor weer het is. De fibromyalgiepijnen, die de afgelopen maanden zo licht waren, dat ik hoopte, dat dat zo zou blijven, zijn weer in volle mate aanwezig. Levende barometer, mijn lichaam voldoet weer aan die beschrijving.

Mijn plan om Sharons core training van half negen bij te gaan wonen, laat ik varen. Liever blijf ik nog even rusten. Dan maar later alleen gewichten heffen.

Saskia voelt zich ook weer niet lekker, dus ik maak op haar verzoek een doktersafspraak voor haar. Omdat ik vanmiddag met een vriendin heb afgesproken, belooft Rick heel lief haar erheen te nemen. Ik bied aan de afspraak met haar uit te stellen, tenslotte is dat maar een leuk uitje, maar Rick wil daar niets van weten.

Daarmee realiseer ik me weer, hoeveel geluk ik heb met een man, die zoveel begrip heeft voor mijn lichamelijke pijnen en weet, dat zo'n uitje mijn gedachten daarover verzet. Gelukkig zijn ze niet (meer) zo erg, dat ik zo'n uitje niet aankan, dat was ooit ook het geval.

Bij de sportschool doe ik een routine van een half uur op de verschillende gewichtenapparaten. Alleen de binnenkant van mijn dijbenen sla ik over, die doen nog pijn van afgelopen maandag! Daarna onderwerp ik mezelf aan een interval op de stairmaster. Doordat ik toch aardig wat pijn heb, stel ik de snelheid een stuk lager in, dan gewoonlijk. Het gaat om de beweging, niet de intensiteit, vandaag.

Als ik thuiskom, heeft Saskia uitgevonden, dat ze een "F" staat voor PE & Health (gym, kortom). Dit komt niet, doordat ze te langzaam heeft gelopen of niet mee heeft gedaan, nee, het komt, doordat ze een paar formulieren nog niet door ons heeft laten tekenen en in laten leveren.

Dat is echter niet Saskia's fout, want de lerares heeft haar nog geen toegang tot Blackboard gegeven en daar staan die formulieren. Ik vind het sowieso idioot, dat een cijfer afhangt van ingeleverde formulieren. Maar dit is high school en Saskia wil dit absoluut zelf afhandelen.

Daarom wil Saskia ook toch maar naar school, ondanks, dat ik kan horen, dat ze zich ziek voelt. Ze kan zich geen "F" veroorloven, want haar wens is om in de voetstappen van haar zus te volgen en naar Virginia Tech te gaan straks. Daarvoor heeft ze een hoog GPA nodig. Vorig jaar was ze absoluut thuisgebleven met verhoging en keelpijn, maar nu staat ze erop, dat ik haar naar school breng. Prima, ik bel Scarlett, dat ik wat verlaat ben, en zet Saskia af op school.

Als ik de cul de sac weer inrijd, staat Scarlet al te wachten. Het is vrij warm, maar plenst ook. We besluiten toch alleen paraplu's mee te nemen en geen regenjassen. Gelukkig heb ik al gevraagd, of we op Claudia's oprit mogen parkeren, want zij woont tegenover de metro en als het hier regent, dan plenst het!

Dat zullen we weten ook, want de paraplu's doen niets om ons droog te houden! In het kleine stukje van Claudia's huis naar de metro worden we allebei doorweekt. Ik ben blij, dat ik een dunne capri aanheb en hoop, dat die in de metro zal opdrogen. Scarlett heeft een spijkerbroek aan, die minder snel droogt.

Scarlett woont in "the country", een half uur bij ons vandaan, en heeft al jaren niet met de metro gereisd. Ik help haar een kaartje kopen en kleddernat nemen we plaats in de al wachtende trein. We hebben enorm veel bij te kletsen, want we hebben elkaar de hele zomer niet gezien.

Scarlett is half Roemeens en net zo reislustig, als ik. Zij heeft met haar moeder een cruise over de Donau gemaakt deze zomer en ging met haar zestienjarige dochter naar Beieren om daar rond te reizen. De 18e zou ze met haar gezin naar Bermuda gaan voor een paar dagen, maar orkaan Igor gooide roet in het eten. Gelukkig konden ze al hun geld terugkrijgen.

Na een half uurtje stappen we, wonder boven wonder bijna weer droog, uit bij Metro Center. In de stad miezert het wat, maar dat is niets. Scarlett is hier al sinds de jaren tachtig niet geweest en het is nogal veranderd. Vroeger was dit een nogal louche buurt en nu is het trendy met allerlei winkels, restaurants en musea.

Voor de lunch stel ik een van mijn favoriete restaurants voor, waar ik al een tijdje niet heb gegeten: Zaytinya. We krijgen een gezellig tafeltje en een heel leuke serveerster, die zelf Grieks-Amerikaans is, en vertelt, dat het eten hier authentiek is. Ik geloof dat meteen, want mijn Grieks-Canadese schoonzus vond dat een aantal jaren geleden ook.

We bestellen allebei de avgolemeno soep, die werkelijk heerlijk is. Daarna delen we een vegetarisch kroketje bereid met wortel en abrikoos, pijnboompitten en een sausje van pistaches. Het klinkt vreemd, maar is verrukkelijk. De scallops met een yoghurt dille sausjes maken het een complete lunch. Ik ben dol op restaurants met mezze of tapas, zodat je kleine hapjes van allerlei dingen kunt proberen.

Het regent nog steeds niet, dus we lopen droog naar de overkant de National Portrait Gallery binnen. We hebben de plastic zakken voor de natte paraplu's ook niet nodig, hoe handig die ook zijn. Dit museum is ook anders, dan degenen op de Mall, je hoeft niet door een veiligheidscontrole. Dat vind ik opvallend.

We beginnen met de Norman Rockwell tentoonstelling, waar ik allang naar uit heb gekeken om te bezoeken. Ik vind zijn printen altijd zo leuk, maar heb nog nooit een origineel werk van hem gezien. We worden getrakteerd op de collectie van Steven Spielberg en George Lucas, die gezamenlijk een heel aantal Rockwell werken hebben verzameld.


Dit gaat over de tentoonstelling, het is wat lang, maar interessant

De tentoonstelling is nog leuker, dan ik had gehoopt. Zijn schilderijen zijn zo vrolijk. Hij gebruikte zulke sprankelende kleuren en de gezichtsuitdrukkingen zijn zo sprekend. Ik ben teleurgesteld, als we klaar zijn.

De rest van het museum heb ik al vaker gezien, maar Scarlett nog niet. We lopen langs de Folk Art afdeling ons afvragend, wie ooit besloot, wat kunst is en wat niet, getuige de wel heel simpele dingen, die we zien. Een kleuter had ze kunnen schilderen.

We bevinden ons aan de American Art kant van het museum, dat drie verdiepingen beslaat. Scarlett wil nog graag de portretten van de presidenten zien, die in het Portrait Gallery gedeelte op de tweede verdieping hangen.

Al die portretten heb ik al eens gezien, behalve die van Clinton. Dit portret stond er de laatste keer. Deze hangt er nu (ik lees, dat dat tijdelijk is, maar een heel knap schilderij is het zeker).


Helaas geen fotografie bij Norman Rockwell, maar hier een paar dingen uit het museum

Scarletts kinderen hebben activiteiten na school, de rest van het museum moet maar tot later wachten. De Rockwell tentoonstelling was voor mij al genoeg, die wil ik nog weleens zien. Hij blijft tot 2 januari, dus wie weet lukt dat.

De beloofde harde regen kwam kennelijk, toen wij naar de metro liepen, want het drupt wat, maar regent niet, als we terug naar de metro lopen. We moeten tien minuten op een trein wachten, wat ongewoon is. Dan krijgen we gelukkig wel een zitplaats, want het loopt al tegen het spitsuur.

Zonder oponthoud komen we terug in Vienna en Scarlett gaat meteen huiswaarts. Rick en Saskia komen al snel thuis van de dokter. Arme Saskia heeft bloed moeten geven om zeker te zijn, dat ze geen ziekte van Pfeiffer heeft. Ik zal zeer verbaasd zijn, als dit niet gewoon een nare verkoudheid is, die niet snel beter wordt door het idiote schema, dat Saskia iedere schooldag heeft. Ze kan gewoon niet in slaap komen en moet dan toch zo enorm vroeg op.

Saskia heeft dus Duits als vak. Ze vraagt mijn hulp daarbij (lees: kun jij even de antwoorden geven). Ik probeer haar tenminste "ich bin, du bist" etc. te leren opzeggen, maar zo leren ze het niet op school. Het zal mij benieuwen, hoeveel Duits zij na dit jaar zal kunnen spreken!

Het is deze week "Spirit Week" op school en iedere dag mogen de leerlingen in een ander costuum komen. Morgen is dat een zakentenue. Saskia toont ons verschillende combinaties, de meesten uit Katja's kast. Zo worden die jurken ook weer eens gebruikt. Ze kiest een leuk jurkje met schoenen van mij, die ze goed past. Hopelijk voelt ze zich morgen beter, zodat ze gewoon naar school kan. Ik heb echt met haar te doen, ze wil zo graag, maar haar lichaam werkt niet mee (heel herkenbaar voor mij, dus ik moet hard proberen niet te "projecteren").

zondag, september 26, 2010

Shoppen tot we droppen

Zaterdag

Na Sharons klas gisteren voel ik zo ongeveer iedere spier in mijn lichaam vanochtend. Ik bel Mary Ellen om nog te proberen tenminste een flinke wandeling te maken, maar zij is niet thuis. Ik besluit het uitgebreide winkelen, dat we vandaag op het programma hebben staan, als beweging te zien.

Een deel van de prijs, die Rick heeft gewonnen, was een flinke bonus en hij wil een deel daarvan besteden aan wat nieuwe kleding voor ons tweeen. Het is eeuwen geleden, dat we met zijn tweeen gingen winkelen! Saskia heeft natuurlijk geen zin om mee te gaan, dus zij blijft met Mary Kate en Parker buiten spelen. Het zal vandaag (waarschijnlijk voor het laatst dit jaar) weer dertig graden worden.

We beginnen bij Pentagon City Mall. Daar is nog een vestiging van Ricks favoriete winkel, Bachrach, helaas is die in Tysons Corner gesloten. Hier hoopt hij een modern pak om op de cocktailavond in Monaco te dragen, te vinden.

Het personeel is nogal aangeslagen, want ze hebben net te horen gekregen, dat een van hun medewerkers dood in zijn appartement is aangetroffen. Het lijkt me ook erg moeilijk om dan gewoon te blijven werken en glimlachen naar klanten.

Ze hebben een special, het tweede costuum is gratis! Dat is nogal wat, want zo'n pak kost al gauw $300. Rick slaagt vrijwel meteen. Voor de cocktailavond kiest hij een zwart pak met een heel subtiel streepje, daarbij een wit overhemd en een moderne felblauwe met zwart gestreepte vlinderdas (als ik de Nederlandse termen verkeerd heb, lees ik het wel). Het staat hem super!

Het tweede pak wordt een lichtbruin ook met streepjes, daarin een ecru overhemd met een goud met turquoise gestreepte das. Dat is ook een erg mooie combinatie. Het is al zeker acht jaar geleden, dat Rick een nieuw costuum kocht, dus hij is weer helemaal bij de tijd.

Verder heeft deze mall niet veel te bieden qua heren- en dameskleding, dus we rijden naar de Tysons Galleria mall. Hier zijn de wat duurdere kledingzaken gevestigd (waaronder Saks Fifth Avenue, waar de simpelste jurk $300 kost!).

Het is inmiddels al lunchtijd geweest en de magen rommelen. We besluiten Wildfire eens uit te proberen, Mary Ellen had daar lovende woorden over. We bestellen beiden de gerookte zalm flatbread en die is inderdaad heel erg lekker.

Dan beginnen we bij Neiman Marcus op de derde verdieping en lopen zo langzaam alle kledingzaken in de mall af. Dat lijkt heel wat, maar bij meesten hoef ik maar een blik binnen te werpen en ik zie al, dat er niets voor mij bijzit.

Mijn doel is een nieuwe cocktailjurk en een "gewone" leuke jurk te vinden en wat makkelijke kleding. Bij Macy's vind ik een leuk zwart spijkerrokje van Ralph Lauren met daarop een dunne paarse katoenen trui en een groen zijden truitje.


Met de jurken wil het maar niet lukken tot we Cache inlopen. Daar hebben ze een paar mooie "wikkel" (het zijn geen echte wikkels, maar zien er zo uit) jurken en een daarvan zit me als gegoten. Ik heb altijd moeite met jurken vinden, want designers schijnen te vinden, dat vrouwen met maat 38 geen grotere bh cup, dan B, moeten hebben. Hierdoor zitten de jurken of bovenaan veel te strak of ik moet zo'n grote maat kopen, dat de rest niet meer klopt. Ik ben dus dolblij met deze jurk!

Rick slaagt goed bij Tommy Bahama voor zijn makkelijke kleding. Het beetje Hawaiiaanse daar is echt zijn stijl. Hij vindt er twee shirts en een mooie broek. Gek genoeg vind ik hun dameskleding maar heel matig en veel te duur, alles lijkt wel $88 te kosten.

Omdat ik gehoord heb, dat hun lange broeken ook echt lang zijn, stappen we als laatste Max Mara binnen. Inderdaad hun broeken zijn lang genoeg voor mij, hoera! Ik koop een heel mooie zwarte broek, die straks ook goed met mijn laarzen gedragen kan worden.

Het is inmiddels al na vieren en we zijn uitgewinkeld voor vandaag. We voelen onze voeten goed en hebben dorst. Op de terugweg stopt Rick bij Taco Bell en bestelt hun heerlijke limeade bij de drive thru.

Bij Whole Foods halen we zalmburgers om te grillen. We zijn met zijn tweetjes vanavond en vannacht, want Saskia gaat Laura gezelschap houden, wiens ouders er niet zijn. Kennelijk hebben wij anderen vorige week een idee gegeven.

Wetend, dat dit misschien wel de laatste zwoele avond zal zijn dit jaar, blijven we nog lang buitenzitten.

Zondag

Eigenlijk had ik met Janet afgesproken te gaan fietsen, want volgens het verhaal zou de regen pas 's middags komen. Als ik opsta vind ik het echter al erg donker in onze kamer en een blik door de lamellen bevestigt mijn vermoeden: het plenst! Aangezien we geen van beiden regenkleding hebben, besluiten Janet en ik onze fietstocht dan maar tot oktober uit te stellen.

Na een gezellig Starbucks ontbijtje met Rick, begeef ik me dan maar naar Anytime Fitness. Daar is de stairmaster bezet, dus ik neem een van de crosstrainers. Misschien ook wel goed om eens iets anders te doen, dan trappen lopen. De crosstrainers hebben een plankje als boekenrek, waardoor een gewoon boek eraf valt of de pagina's blijven niet open. Zo ontdek ik weer een voordeel van de Kindle, die blijft gewoon op het plankje staan.

Thuis eten we gauw lunch en vertrekken dan naar Tysons Corner Center. Ik hoop nog steeds een cocktailjurk te vinden en we beginnen bij Lord and Taylor.

Het ziet er meteen al veelbelovender uit, dan gisteren, want ik vind tenminste jurken om te passen. Ik probeer zowel lang als kort, hoewel ik liever een cocktaillengte vind. Een paarse lange jurk staat heel mooi, maar zit niet netjes, dus die gaat niet door.

Na nog een paar missers probeer ik een jurk, waarvan de kleur me al zeer aanstaat, smaragdgroen. En wonder boven wonder, hij zit als gegoten en staat heel erg goed. Hallelujah! Hij is nog afgesprijsd ook, altijd meegenomen. Ik koop er een satijnen zwart vestje bij, voor het geval het koud is. We hadden eerst naar Lord and Taylor moeten gaan gisteren, want daar slaag ik vrijwel altijd.


Rick heeft nog een nieuwe portemonnaie nodig bij Macy's en ik ga dan gelijk maar even kijken, of ze leuke schoenen bij mijn jurk hebben. Ook dat lukt! Ik vind maar liefst drie paar en kies degene met een "peek toe". Er zit een leuk hakje aan, maar niet te hoog voor mij. Voila, we zijn allebei klaar voor het grote feest straks in Monaco!

Blij, dat we allebei zo goed geslaagd zijn, gaan we huiswaarts. Daar treffen we Saskia met een hele groep vrienden aan. Ook zij heeft gewinkeld en een feestelijke ketting en oorbellen voor bij haar Homecoming jurk gekocht.

Volgende week mag Saskia weer bij Aoife logeren en om hen daarvoor te bedanken nemen Rick en ik Niall en Serena vanavond mee uit eten. Saskia helpt Aoife intussen op haar jongere broer en zus te passen.

Gisteren zagen Rick en ik, dat Legal Seafoods een oester special heeft, 6 voor $6. Wetend, dat vooral Niall ook dol op vis is, stelden we dit restaurant voor. Het wordt een heel gezellige maaltijd.

We bestellen allemaal iets anders, ik, behalve 12 oesters, ook de gegrilde scallops met peultjes en bruine rijst, echt heerlijk. Omdat Niall ook Europees is, hebben we altijd interessante gesprekken over verschillen tussen Nederland, Ierland en de VS.

Voor we het weten is het negen uur en tijd om huiswaarts te gaan, want de wekkers zullen morgen weer heel vroeg afgaan. Toevallig was er net een vraag op een forum over het "natafelen" in de VS. Duidelijk kan dat wel degelijk en ook in een ketenrestaurant, wat Legal Seafoods feitelijk is. Het is zaak om per gerecht te bestellen. Eerst het voorgerecht, als dat bijna op is, het hoofdgerecht en pas als dat op is eventueel dessert. Als je voor- en hoofdgerecht tegelijk bestelt, krijg je het vaak vlak op elkaar.

Vorig seizoen vond ik Desperate Housewives wat minder, maar deze eerste aflevering van het nieuwe seizoen heeft me weer helemaal bij de leest! Wij hebben een interessante straat, maar Wysteria Lane slaat alles!

vrijdag, september 24, 2010

Record hitte, weer eens

Vrijdag alweer, de week is voorbij gevlogen! Vandaag wordt, naar verluid, de laatste dag boven de 32 graden dit jaar en daarmee de 66e dit jaar. Het record staat op 67, maar dat halen we dus waarschijnlijk net niet. Wel zal het warmterecord voor vandaag worden verbroken, want het zal 37 graden worden! En dat op 24 september!!

Voor de verandering ben ik eens op tijd klaarwakker en ga naar Sharons core training. Er zijn maar liefst twaalf mensen aanwezig, waarmee het lokaal volstaat. Het wordt een gezellig uur, we kletsen over van alles en nog wat.

Soms vind ik, dat we niet zo hard werken, maar vandaag zeker wel! Sharon heeft een exemplaar van het Women's Health boek, dat ik aan haar leende, voor zichzelf besteld en daaruit hernieuwde inspiratie gehaald. Zeker de buikspieren komen goed aan bod.

Na nog een half uur op de stairmaster neem ik thuis Cosmo mee voor een wandeling. Het is al flink warm en halverwege de straat achter ons heeft Cosmo er al geen zin meer in. Ik vind het wel best, want meer beweging heb ik niet echt nodig.

Vorige week vertelde een vriendin mij over een Gouda en Guinness brood bij Great Harvest Bakery. Bij deze bakkerij in het centrum van Vienna worden iedere dag nieuwe smaken brood vers gebakken.

Deze combinatie moet ik gewoon proberen en ik heb geluk, want de warme broden zijn net bezorgd. Ik krijg een nog warm brood mee, wat zo verrukkelijk is, dat ik bijna het halve brood als lunch eet. Nou ja, een grote hap gaat ook in Cosmo's buik, want die steelt het in een onbewaakt ogenblik van het eiland. Gelukkig sta ik daar meteen bovenop eb is de schade minimaal. Stout beest (maar met goede smaak)!

Het is dan wel 34 graden, maar ook officieel herfst. Ik besluit de zomerspullen op te ruimen en de herfstspullen van zolder te halen. Ondanks, dat ik het altijd jammer vind afscheid van de zomer te nemen, vind ik de herfstkleuren ook wel weer zo gezellig. Warm geel, oranje en rood, het staat super bij onze "blauwe" family room.


De kleuren zijn weer zo lekker warm (hoewel we dat nu nog niet nodig hebben met deze hitte)



Dan installeer ik me op het deck met laptop en Kindle. Ik ben vastbesloten me niet weer door de vervelende stink bugs te laten verjagen. Ze zijn gelukkig niet zo vliegerig, maar weten zich op de een of andere manier naar binnen te wurmen, dus ik gooi er ontelbare weer naar buiten. Ook voel ik opeens gekriebel en blijkt er een op mijn buik te lopen. Ieuw!!! Ze zijn werkelijk overal, het is uitkijken er niet op te stappen.


Duidelijk kunnen ze ook niet lezen, de stinkerds

Via MSN steun ik Katja. Haar goede vriend Jordan is maandag door een motorfiets aangereden en heeft ernstig hoofdletsel opgelopen. Hij ligt nu in de ICU in een coma. Jordan is pas 23 en het is al een wonder, dat hij nog leeft. Zo tragisch!

Katja ging er vandaag op bezoek en was er erg door aangeslagen. Ik heb gelukkig nog nooit iemand in coma gezien, maar zij zegt dat beeld nooit weer te zullen vergeten. Ik vind het knap van haar, dat ze gegaan is, en de ouders waardeerden dat vast erg. Ik stel voor, dat ze iets gaat doen om haar gedachten te verzetten, want zo'n bezoek is enorm zwaar.

Rick komt thuis en stelt voor om sushi te gaan eten bij Sakura. Als ik het "s" woord hoor, kan ik geen nee zeggen! Dit restaurant is echter meer een hibachi restaurant, waar je eten aan lange tafels wordt bereid. De sushi bar is wat atmosfeerloos en veel te groot. Maar het eten is voortreffelijk en daar doen we het voor.

Dit is meestal een blog voor alle leeftijden, maar nu ga ik even XXX. In dit winkelcentrum bevindt zich namelijk een van de (heel) weinige "playful adult shops" in dit gebied en Rick staat erop, dat we er binnen gaan. Mijn hemel, wat een industrie is dit!

Je kunt het zo gek niet bedenken, of ze verkopen het. De seksshops in Amsterdam zijn er niets bij, om zeker rode koontjes bij te krijgen. Ik sta versteld hoeveel verschillende dildo's er zijn en ook zulke dure ($200!). Ik ben vast heel preuts, want ik voel me er absoluut niet op mijn gemak. Ik had er geen idee van, dat we zo'n zaak zo dichtbij hadden. Dat opent horizonnen, ha ha (just kidding).

Dat is wel ons vertier voor de vrijdagavond. De rest ervan besteden we kijkend naar oude films, zoals Monster Inc en The Mask. Ook leuk! Het weekend is begonnen.

donderdag, september 23, 2010

Kai's metamorphose

Kai heeft op dinsdag en donderdag pas om 14 uur les, dus een paar weken geleden spraken we af, dat ik vandaag met hem zou komen lunchen. Naar Richmond is het altijd even afwachten, wat het verkeer gaat doen, dus ik vertrek na mijn ontbijt rond kwart over negen.

Op de GPS heb ik het adres van Kai's dorm ingevoerd en die blijkt precies 110 mijl verderop te liggen (177 km). Daar geeft de GPS meer dan twee uur voor, wat ik toch echt veel korter hoop te maken. Op de radio hoor ik over wegwerkzaamheden (en dus file) op de I-95 South, dus ik besluit via de 7100 en 123 zuidelijk daarvan pas de interstate op te gaan. Dat blijkt qua afstand niets uit te maken en er is vrijwel geen verkeer, dus die route houden we erin.

Onderweg klets ik gezellig bij met Christine en voor ik het weet ben ik bij de afslag voor VCU. Het is nog even zoeken, want de GPS wil, dat ik linksaf sla op een weg, waar dat tussen negen en zes niet mag. Gelukkig ben ik al een paar keer hier geweest en vind Kai toch snel. Al met al heb ik er een uur en drie kwartier over gedaan, wat alles meevalt.

Kai heeft inmiddels flink lang haar en aangegeven, dat hij absoluut naar de kapper wil vanochtend. Hij heeft in Carytown, een gezellige historische winkelstraat in Richmond, een Hair Cuttery gevonden. We parkeren in een gratis parkeergarage in een zijstraat en gaan dan op zoek naar de kapsalon.

Al gauw hebben we die in een klein winkelcentrum gevonden. Kai is meteen aan de beurt en vertelt de kapster, die ik in de twintig schat, dat hij alles eraf wil hebben. Ik had er geen idee van, dat hij zo drastisch te werk wilde gaan! De kapster vraagt of ze een "voor" en "na" foto mag maken, want zo lang naar helemaal kort heeft ze nog nooit gedaan. Natuurlijk kan Kai dan zijn moeder ook geen foto weigeren!

Na een half uurtje ligt de vloer bezaaid met Kais rode krullen en zit er een keurige jongeman in de stoel. Wat een verandering! Zoals een van mijn Facebook vrienden opmerkte: van "rocker" Kai tot "business" Kai. Ik vind het hem bijzonder goed staan.

Kais "metamorphose" foto's staan hier.

Carytown heeft ook allerlei gezellige restaurantjes en Kai heeft het 3325 West Cafe uitgezocht. We krijgen een tafeltje op hun gezellige terras, want het is alweer zeker dertig graden. Het menu bestaat onder anderen uit allerlei verschillende wraps, die in verschillende smaken tortilla worden geserveerd (tomaat, spinazie, knoflook en jalapeno).

Kai kiest de "club" met verschillende soorten vleesbeleg en mozzarella in een jalapeno wrap en ik kalkoenborst met tabouleh ook in een jalapeno wrap. We krijgen er een fruitsalade naast. Natuurlijk zijn de wraps gigantisch en we krijgen ze geen van beiden op, maar heel erg lekker zijn ze wel!

Tijdens het eten vertelt Kai me over zijn bevindingen bij VCU. Charlie en hij hebben nog steeds maar erg weinig mensen ontmoet, waar ze iets mee willen ondernemen. We hebben het erover, dat zijn lange haar misschien ook een bepaalde persoonlijkheid uitstraalde en met dit korte haar ziet Kai er veel "opener" uit, grappig genoeg. Het heeft ook allemaal tijd nodig, er is net een maand van school voorbij.

Gelukkig doet Kai ook wel dingen zonder Charlie, zoals drie keer per week naar de sportschool en door Richmond fietsen om de stad te verkennen. Ik was eerlijk gezegd een beetje bang, dat Charlies "onavontuurlijke" instelling Kai ook zou weerhouden op onderzoek uit te gaan.

Academisch gezien vindt hij het een heel verschil met high school. Het is niet moeilijker, maar wel veel meer studeren en projekten maken. Kai denkt niet, dat hij na dit semester environmental science zal blijven doen. Zijn gedachten gaan nu naar astronomie, wel iets heel anders! Gelukkig moeten de studenten verplicht twee keer per semester met een counselor spreken, dus hopelijk kan die Kai daarin leiden.

Na deze gezellige lunch (ik heb besloten, dat ik op deze manier het beste contact met Kai heb, dus ben van plan in ieder geval maandelijks zo'n bezoekje te plegen) hebben we nog tijd om wat boodschappen te doen bij de Kroger.

Gewend als ik ben aan zeker een half uur winkelen en een volle kar, als ik met Katja naar de supermarkt ga, verwacht ik ook van Kai, dat hij flink zal inslaan. Vol verbazing hoor ik nog geen tien minuten later, dat hij klaar is. Er zitten o.a. chips, koekjes, cereal voor zijn ontbijt en bananen (voor de gezonde balans, ha ha) in zijn kar. Bij elkaar gaat alles in een van mijn boodschappentassen. Ik moet stiekem om het verschil met zijn zus lachen.

Dan is het alweer tijd om Kai bij zijn dorm af te zetten en afscheid te nemen. Ik ben blij, dat ik de rit heb gemaakt, want in persoon is het contact zoveel makkelijker. Kai is ook helemaal voor een maandelijkse lunch, zodat we ook wat restaurants kunnen uitproberen hier. Ik wil zelf ook graag Richmond beter leren kennen, want hoe meer ik ervan zie, hoe leuker ik de stad vind.

De terugrit verloopt net zo voorspoedig, als heen en tegen drieen ben ik thuis. Heel goed te doen, dus, zo'n reisje naar Richmond, zonder verkeer dan wel te verstaan.

Daar wil ik met een groot glas ijskoffie op het deck plaatsnemen, maar word al gauw naar binnen gejaagd door de horde stink bugs. Ik probeer het nog even uit te houden, maar ze vliegen in mijn haar en in mijn gezicht en op mijn laptop, kortom overal. Binnen gooi ik er een stuk of tien ook weer naar buiten. Ze komen binnen, zodra Cosmo naar buiten gaat. Vandaag is de score in de Petra - stink bug oorlog dus helaas 0-1.

Saskia gaat babysitten en Rick en ik bestellen de lekkere zalmkabobs van Friends. Het nieuwe seizoen van mijn favoriete serie begint: The Big Bang Theory. Tijd om lekker te gaan lachen, dus.

woensdag, september 22, 2010

Meadowlark Gardens en stink bugs!

Oei, ik heb me toch een spierpijn, als ik wakker word! Van mijn gewichtenroutine met de apparaten op maandag in mijn benen en kennelijk gebruikt golfballen slaan (of althans doen alsof) ook allerlei spieren in mijn bovenlichaam. Toch is het "goede" pijn, hoe vreemd dat ook klinkt.

Toch besluit ik vandaag mijn plan om te gooien en geen gewichten te doen. Dat komt vrijdag wel weer. In plaats daarvan doe ik een uur interval op de stairmaster. Omdat ik alweer aan de ontknoping van een van mijn Kindle boeken toegekomen ben, vliegt de tijd voorbij. Ik dacht, dat ik het me verbeeldde, dat ik sneller lees op de Kindle, dan in een gewoon boek, maar Christine vertelde me, dat zij dat ook doet.

Het mag dan vandaag wel de laatste dag van de zomer zijn, maar het weer trekt zich daar niets van aan. Als ik een rondje met Cosmo ga wandelen, is het al 30 graden! Ik kleed me dus maar weer eens in een korte broek.

Tegen twaalven komt Natasja, we hebben afgesproken om te gaan lunchen en daarna te gaan fotograferen. Dat eerste doen we bij Maple Ave restaurant. We bestellen allebei een "tuna tartare", rauwe blokjes tonijn in een lekker sausje met wortel en radijs. Het is niet veel, maar wel erg lekker en genoeg voor onze lunch.

Na even snel getankt en water bij de Exxon te hebben gekocht, rijden we naar Meadowlark Gardens.

Hiervoor heb ik een jaarpas en mag dan een gast gratis meenemen, dus dat komt mooi uit. De tuinen zijn iedere keer weer anders, afhankelijk van wat er bloeit en (vooral) vliegt. Dit keer zijn er een stuk minder libelles, dan de vorige keer, dat ik er was.

Al rondlopend fotograferen we eens hier en daar. We zien een vrouw een gans voeren en krijgen een heel verhaal over hoe men in het park met de ganzen omgaat. Men wil niet, dat de ganzen broeden, want ze bezoedelen de vijvers en paden. Daartoe wordt er olie op hun eieren gesmeerd, waardoor die zich niet verder ontwikkelen.

Deze vrouwtjesgans, zo vertelt de dame, bleef eens zo lang op haar nest zitten, dat ze helemaal uitgemergeld was. Toen is zij de gans gaan voeren en die herkent haar nu iedere keer, dat ze naar het park komt.

Het is inderdaad duidelijk, dat ze de gans helemaal tam heeft gemaakt. Gewoonlijk vind ik het bepaald geen lieve dieren en deel eigenlijk de mening van het park wel. Maar een dier te laten verhongeren gaat me dan weer veel te ver!

In de schaduw is het lekker, maar in de zon druipt de transpiratie in mijn ogen. Sommige bomen verkleuren dan al wel en de pompoenen liggen weer in de winkels, maar een herfstgevoel hebben we geen van beiden op het moment!

Er staat een strakke wind, dus het is moeilijk scherpe foto's te nemen. Toch lukken er een aantal wel enigszins. Ik ben benieuwd, hoe het Natasja is vergaan. Na een uurtje hebben we genoeg gezweet en lopen terug naar de van.

Bij ons thuis drinken we nog even wat op het deck. Natasja vertelt me net over de stink bug plaag, die zij in en rond hun huis hebben, als ik ook zeker een dozijn van die verschrikkelijke insekten op ons huis zie zitten!!!

Deze beestjes zien er vrij onschuldig uit, maar ze vliegen zonder richting in je gezicht en in je haar en als je ze doodt komt er een vieze lucht uit. We hebben er opeens een ware plaag van! De hele middag vis ik ze met een plastic zakje van onze horrendeur, want ik wil ze niet binnen hebben en Cosmo opent die deur telkens met zijn neus!

In de verte hoor ik vervaarlijk gerommel en niet veel later bliksemt en dondert het van jewelste. Ik hoop op een lekkere onweersbui, die die stink bugs hopelijk zal verjagen. Maar er valt helaas geen enkele druppel! Onvoorstelbaar hoe plaatselijk de buien zijn, want aan de andere kant van de hoofdweg van Vienna heeft het wel geregend.

Na het avondeten, wat de overgebleven Mexican pie van gisteren met een salade wordt, komen drie buurvrouwen hier voor een kaas- en wijnavondje. Net als ik hebben zij alle drie dit jaar ook nog maar een kind thuiswonen, dus dat schept een band. Een ervan is Susan, Kais vriend Charlies moeder, en de andere twee, Freya en Kelly, ken ik van zo af en toe een praatje, maar via Facebook heb ik ze beter leren.

Bij Whole Foods heb ik een heerlijk romige brie gekocht met vijgenjam erbij op hun lekkere crostini. We zitten buiten en zien in de verte allerlei bliksem. Hier komt echter niets, wel staat er een mooie volle maan op ons te schijnen. Het gesprek is zo geanimeerd, dat het voor we het weten na tienen is. We hopen dit nu maandelijks te gaan doen.

De foto's van Meadowlark Gardens staan hier.

dinsdag, september 21, 2010

Over verkoudheden en golfen

Helaas klaagt Saskia bij het opstaan over erge keel- en hoofdpijn en heeft ze wat verhoging. Dat wordt thuisblijven vandaag en ik meld haar ziek op school. Om me heen hoor ik van allerlei verkouden mensen, het is kennelijk een zeer besmettelijk virusje. Ik las gisteren een interessant interview met iemand, die een boek over verkoudheden heeft geschreven, en daar stonden toch een aantal dingen in, die ik nog niet wist. Het staat hier voor de geinteresseerden (wel in het Engels).

Het is zulk mooi weer, dat ik mezelf er niet toe kan zetten binnen te gaan sporten. In plaats daarvan neem ik Cosmo na het ontbijt mee naar het W&OD pad. Het is alweer even geleden, dat we hier hebben gelopen. Ik vind dit stukje natuur midden in het stedelijk gebied altijd lekker rustgevend. Het pad is ook helemaal niet druk met een enkele fietser en jogger.

We lopen iets meer dan anderhalve mijl naar het westen en keren dan terug. Helaas zien we dit keer geen herten, alleen schiet er af en toe een chipmunk uit het struikgewas het pad over. Al is het nog overwegend groen, sommige struiken beginnen al rood te verkleuren.

Thuis verkleed ik me gauw voor mijn tweede golfles. Ik heb altijd het idee, dat je er een beetje netjes sportief uit moet zien bij golfen en dat kan ik mijn zwarte Nike short en Virtinia Tech t-shirt niet noemen.

Bij Oak Marr komt langzaam iedereen binnendruppelen en de instructrice Vicky stelt zich aan mij voor. Zij was er vorige week niet en ik had de eerste keer gemist. Vicky doet mij aan de vriendin van Ricks vader denken, een oudere dame met heel wat pit. Ze is duidelijk een goede golfster, want ze vertelt trots, dat ze dezelfde score als een hooggeplaatste professionele speler had vorige week.

Natuurlijk maakt een goede speler niet meteen een goede instructrice, maar ook dat blijkt Vicky zeer goed te kunnen. Voor Karin en mij is dit de tweede keer, dat we deze cursus nemen, en we staan er telkens van te kijken, hoeveel meer we dit keer leren. We krijgen zelfs huiswerk mee! Vandaag leren we de swing en dat valt nog niet mee.

We oefenen een heel uur zonder ook maar een daadwerkelijke bal te slaan en Vicky corrigeert en doet voor. Voor het eerst ooit heb ik het gevoel, dat ik niet maar wat in het wilde weg sta te maaien, maar ook echt een techniek gebruik.

Om twaalf uur neem ik gauw afscheid, want ik moet voor enen thuis zijn voor het geval de GE monteur vroeg komt. Daarvoor haal ik bij Giant wijn voor vanavond. De Barefoot wijnen zijn afgeprijsd naar $9,99 voor anderhalve liter, niet gek. Het verhaal achter de naam van deze Californische wijngaard is leuk, dus bezoek hun website om het te lezen.

Vervolgens rijd ik door naar de Pie Gourmet, waar ik een "Mexican pie" heb besteld voor vanavond. Als ik hier dan toch ben, kan ik het niet laten ook een kersentaart mee te nemen. Die is Saskia's favoriet en ze mag wel iets lekkers, nu ze zich ziekig voelt.

Inderdaad gaat een stukje taart er goed in bij haar, maar ze ligt als een bleek vogeltje op de bank. Hopelijk helpt de rust haar en kan ze morgen weer naar school, want ze heeft gelukkig een normale temperatuur nu (ze zijn heel streng op het naar school sturen van kinderen met zelfs maar de geringste verhoging).

Het wachten op de GE man kan beginnen. Die moet tussen 13 en 17 uur komen. Ik wil eigenlijk douchen, maar durf dat niet, zeker wetend, dat zodra ik shampoo in mijn haar zou doen, de deurbel zou gaan. Dat moet dus maar even wachten. Op het deck computerend wacht ik af.

Gelukkig gaat om een uur of drie de deurbel en dezelfde monteur als vorige week stapt binnen. Vorige week belde GE van tevoren en het automatische bericht benadrukte uittentreure, dat we eventuele huisdieren weg moesten houden van hun medewerkers. Toen had ik Cosmo dus netjes in de tuin gelaten. Nu ze echter niet belden, bedenk ik me pas, als de man al binnen is, dat Cosmo dat ook is. Gelukkig vindt hij honden duidelijk leuk en Cosmo is natuurlijk ook een lam.

De oven is gelukkig met het toegestuurde nieuwe element in een mum van tijd gemaakt, want ik heb hem vanavond nodig. Eigenlijk had ik niet verwacht hem zo te missen, maar in de praktijk gebruiken we de oven toch vaker, dan ik dacht.

Na mijn hard nodige douche zet ik alles klaar voor vanavond. De Nederlandse dames komen hier voor het eerst na de zomer weer eens samen voor ons maandelijkse etentje. Sommigen van hen heb ik de hele zomer niet gezien, dus ik zie ernaar uit. Hopelijk kunnen we buiten eten, maar, omdat het nu toch wel gauw afkoeld na zonsondergang, heb ik binnen de tafel voor de zekerheid gedekt.

maandag, september 20, 2010

Zonnige maandag

Al om half zes hoor ik Saskia in haar badkamer bezig. Zij heeft besloten, dat ze liever naar dezelfde busstop als Laura en Shannon loopt, die een paar minuten verderop ligt. Saskia's gewoonlijke busstop hoort nu bij een andere route en zo is de "overbevolking" dus opgelost. Maar Saskia kent niemand op die route, dus staat liever wat eerder op om met al haar vriendinnen de hele drie kilometer naar school te reizen.

Me een beetje schuldig voelend jegens Cosmo, die al sinds woensdag geen goede wandeling heeft gekregen, vertrek ik naar de sportschool. Voor ik de deur achter me dichtdoe, beloof ik Cosmo een wandeling als ik terugkom. Hij kijkt me aan, alsof hij het begrijpt en gaat met een flinke zucht liggen. Nog even geduld, lijkt hij te denken.

Vandaag heb ik besloten de gewichtenmachines te gaan gebruiken vandaag. Het is tijd voor iets anders, dan de dumbbells, want ik merk, dat ik daar een aversie tegen begin te krijgen. Ik werk de machines een voor een af en doe dan buikspieroefeningen uit Saskia's fitnessboek, die ook weer eens iet s heel anders zijn. De Kindle roept weer, dus ik sluit af met twintig minuten op de stairmaster.

Thuis lijn ik Cosmo meteen aan, althans, dat is mijn bedoeling, maar hij doet eerst zijn gewoonlijke rondje door het huis. Zo vreemd, want ik weet, dat hij uit wil. We lopen naar Nottoway Park. Onderweg schieten de eekhoorns voor Cosmo weg, die zonder succes achter ze aan gaat. Ze lijken hem soms gewoon uit te dagen en blijven dan van veilig op een tak naar hem "roepen".


Bij Whole Foods bedenk ik, wat we zullen eten. Er zijn zoveel lekkere dingen! Het wordt uiteindelijk wilde paddestoelen ravioli met champignons pastasaus voor mij en Rick en driekleurige kaastortelloni met marinarasaus voor Saskia. Buiten zie ik, dat ze de pompoenen alweer hebben staan. Ondanks het warme weer komt de herfst er echt aan! De warme kleuren vind ik zo gezellig!




Saskia belt vanuit de schoolbus, dat ze heel moe is en wat keelpijn heeft, dus geen personal training wil doen. Hopelijk krijgt zij mijn verkoudheid (die geheel onverwacht van de ene op de andere dag weg lijkt te zijn) niet! Ik bel Sharon af en ben eigenlijk wel blij met een lekker rustig middagje.

Met laptop installeer ik me op het deck. Eindelijk heb ik eens tijd om alle achterstallige email en blogs te lezen. Zo'n middagje zonder enige verplichting vind ik toch ook wel erg fijn, moet ik zeggen!

Een pastamaaltijd gaat er altijd prima in, dus we smullen van ons eten. Vanavond "opent" het tv seizoen en we kijken naar nieuwe afleveringen van "How I Met Your Mother", "Rules of Engagement" en "Two and a Half Men". Allemaal series, die we alle drie leuk vinden.

Deze rap over de Washington Metro vind ik erg leuk. Zelfs, als je hier nog nooit bent geweest, is het grappig om te kijken, denk ik. De metro hier is wel een van de mooiste, dat blijft een pluspunt:

zondag, september 19, 2010

Brookside Gardens en Homecoming jurk

Ondanks, dat we maar een paar dagen weg waren, voelen Rick en ik de drie uur verschil met Seattle wel. Hij staat eerder op, dan ik, en haalt Starbucks ontbijt voor ons. Er staat dus een lekkere koffie en spinaziewrap voor mij te wachten, als ik eindelijk ook uit mijn hol kom.

Half doezelend had ik een tweestrijd met mezelf, zoals wel vaker. Wel of niet sporten is altijd de vraag. Na veel innerlijk beraad besluit ik vandaag vrij te nemen. Morgen is het vroeg genoeg om er weer hard tegenaan te gaan en hopelijk helpt die rustdag mijn lichaam om over de verkoudheid heen te komen.

Het is weer heerlijk nazomers weer, dus buiten op het deck klets ik lekker lang bij met mijn zus. De geraniums staan er, dankzij regelmatig water geven, want het is kurkdroog, mooi bij. Het zal vandaag weer zomers warm worden en dat op 19 september!

Na de lunch heb ik afgesproken met Nanette, Ricks vroegere klasgenote in Denemarken. Wij hebben regelmatig contact nu, omdat fotografie ons beider hobby is en we nog veel meer dingen gemeen blijken te hebben. Nanette komt mij ophalen en we rijden naar Brookside Gardens.

De vlindertuin daar gaat na vandaag dicht. Eigenlijk zouden we vorige week gaan, maar toen was Nanette ziek. Nanette heeft een heel mooie nieuwe Cadillac, die lekker modern is en niet de "oude van dagen" wagen van weleer. We stellen de GPS in en gaan op weg naar Maryland.

De Washington Redskins spelen vandaag thuis, dus we komen in wat langzaamrijdend verkeer terecht, maar het valt mee. Na zo'n drie kwartier komen we bij de tuinen aan, waar het ook een drukte van jewelste is. We kopen kaartjes en wachten dan op een parkeerplek. We hebben geluk, want er gaat net een gezin met kleintjes weg.

Binnen de "Wings of Fancy" tentoonstelling is het weer prachtig. Ik hoor een van de medewerksters vertellen, dat er 800 vlinders rondvliegen. Ik geloof het meteen, want overal fladderen kleurige beestjes. Dit is de grootste vlindertuin in deze omgeving, dat is zeker.

Eigenlijk had ik gedacht me een beetje te vervelen na er maar zo pas geleden al geweest te zijn, maar niets is minder waar. Ik ben toch altijd op zoek naar de perfecte foto, die ik nog nooit heb gemaakt. En al die kleuren inspireren enorm!

Net als ik begin te denken, dat ik alles wel gezien heb, komt Nanette me vertellen, dat ze klaar is om te gaan, als ik dat ben. We nemen nog een paar foto's en beginnen dan aan de terugrit.

De vlinderfoto's staan hier.

We voelden de "klik" al in New York, maar hoe meer ik met haar praat, hoe meer we echt gemeen blijken te hebben. Nanette heeft als kind vaak buiten de VS gewoond en ik merk, dat ik me aangetrokken voel tot mensen, die een wat groter wereldbeeld hebben. Rick is er ook zo een en de meesten van mijn goede vriendinnen ook. Ik ben benieuwd hoe haar foto's eruit zullen zien.

Thuis staat Saskia te popelen om op zoek te gaan naar een Homecoming jurk. Helaas is Homecoming precies tijdens het weekend, dat wij naar Monaco zullen gaan. Dat vind ik wel jammer, maar Saskia is net als Katja en zal aan al deze belangrijke evenementen gaan deelnemen.

Shannon gaat mee om te helpen zoeken naar "de" jurk en we rijden naar Fair Oaks Mall. Ik hoop bij Macy's onze slag te slaan, maar de moed zakt me wat in de schoenen, als ik de ongeorganiseerde rekken zie. Hoe moet je daar nu de leukste jurk en dan vooral de juiste maat uitzoeken?

De eerste twee jurken, die Saskia aanprobeert, zijn dan ook te groot en te klein en superduur. Shannon "to the rescue", ik vraag haar eens te kijken of ze iets kan vinden en ze komt met twee jurken in Saskia's maat terug.

De eerste past als gegoten en staat Sas supergoed, dus die wordt het. We zijn nog geen kwartier in de winkel! Saskia is dan ook wel zo iemand, die meteen beslist en niet nog eerst even vijf andere winkels wil bezoeken om te kijken of daar iets leukers is (gelukkig!). Goed nieuws voor mij is, dat deze jurk is afgeprijsd en ik krijg er nog eens 20% korting op. Zo heeft Saskia een heel feestelijke jurk voor $55!

De volgende stop is de lingerie afdeling. Hier vindt Saskia een geschikte "strapless" bh (hoe noem je zo'n ding in het Nederlands?). Ik begin al te denken, dat we alles hier bij Macy's binnen het halve uur kunnen doen, maar de schoenen lukken niet.

Saskia heeft erg brede voeten en Macy's heeft maar weinig keuze. Ik stel Payless voor, want, al wil Saskia er eigenlijk nooit aan, zij hebben meestal schoenen, die haar goed zitten en, bijkomstig voordeel, heel goedkoop (zeker voor schoenen, die waarschijnlijk een keer zullen worden gedragen).

Na weer van alles geprobeerd te hebben in zilveren en grijze schoenen zonder succes, komt Shannon weer met een idee. Ze laat Saskia een paar zwarte satijnen schoenen met hoge hakken zien en die zijn perfect. Ik denk niet, dat we zo snel waren geslaagd zonder Shannon, want een vriendin heeft op deze leeftijd veel meer invloed, dan een moeder.


De "outfit"

Na vier dagen samen nemen de meisjes afscheid en Rick rijdt Shannon naar huis. Met zijn drietjes gaan we bij Glory Days eten. Daar zien we een prachtige zonsondergang en horen hoe de Redskins helaas in overtijd met drie punten verschil verliezen.


De zonsondergang met mooie stralen, in het echt was het nog mooier

Zo komt er langzaam een einde aan dit lange weekend voor Rick en mij. Ik help Saskia met haar Duitse huiswerk, wat nog niet meevalt. Testje: noem iets in een huishouden, dat met een "A" begint. Ik heb het maar op Ablage gehouden. Best pittig voor Amerikaanse kinderen, die nog met geen andere taal te maken hebben gehad.

Op tv kijk ik naar Undercover Boss. Onverwacht vind ik dat erg interessant. Deze aflevering gaat over 7-Eleven en het is, denk ik, heel goed voor CEO's van zulke bedrijven om "undercover" te gaan. Het is zo gigantisch, je wilt, dat iedereen de regels volgt, maar hoe controleer je dat met zoveel winkels? Heel boeiend.

zaterdag, september 18, 2010

Seattle

Vrijdag

Rick en ik hebben beiden heerlijk geslapen, dit W Hotel heeft een superlekker bed! Door het tijdsverschil zijn we lekker vroeg wakker en Rick staat om zeven uur op om zich klaar te maken. Hij heeft vanochtend een aantal afspraken met collega’s bij het hoofdkwartier, dus ik ga me alleen vermaken.

Eerst willen we samen ontbijten. Na een blik op de ontbijtprijzen van room service, die werkelijk exorbitant zijn ($20 voor een omelet, plus 22% service en 17% belasting!), rent Rick naar de overkant om Starbucks ontbijt te halen. We eten het in de kamer op en de spinaziewrap van $5 smaakt volgens mij net zo goed als zo’n dure omelet!

Als Rick vertrokken is, sta ik even in dubio. Ik was van plan om naar de fitnessruimte van het hotel te gaan, maar in tegenstelling tot de weersvoorspellingen is het buiten droog en probeert de zon in de verte door de mist te komen. De straten van Seattle zijn veelal heel steile heuvels en ik bedenk me, dat die op en neer lopen net zo goed “fitness” is.

Zo gedacht, zo gedaan, aan gaan de gympen en de regenjas (voor het geval die wolken toch wat “vloeibare zonneschijn”, zoals een kennis in Oregon het noemt, zullen produceren) en ik stap naar buiten. Het leukst lopen is het natuurlijk langs het water, dus ik daal de heel steile heuvel naar de Puget Sound af.

Uiteraard is mijn trouwe fototoestel ook mee en al plaatjes schietend loop ik eerst naar de terminal van de Washington State Ferries en daarna de andere kant op naar de cruise terminal, waar net een cruiseship vol Japanners is aangekomen. De kade staat vol met koffers en mensen, die in diverse bussen worden geladen. Zou het een cruise naar Alaska zijn geweest? Die staat ook nog heel hoog op mijn verlanglijstje.

Als ik langs het aquarium loop, bedenk ik me, dat ik zin heb dat te bezoeken. Ik bel Rick om te kijken, wanneer hij klaar denkt te zijn en er blijkt nog meer dan genoeg tijd te zijn. Ik ben zonder geld vertrokken en heb ook erge dorst, dus loop eerst terug naar het hotel. Via de “Pike Streeet Hill Climb”, die ongeveer tien trappen bevat, kom ik boven bij Pike Place Market uit en ga zo terug naar het hotel.

Gelaafd en met tas neem ik diezelfde Pike Street Hill Climb weer naar beneden en koop een toegangskaartje voor het aquarium. Ik ben hier al een paar keer vaker geweest en weet, wat mijn favorieten zijn. Het is geen groot aquarium, maar ze hebben dieren, die in de Grote Oceaan rond Seattle voorkomen en die zijn weer heel anders, dan de dieren, die je in aquaria aan de oostkust tegenkomt.

Als eerste ga ik zeesterren, zeeegels en vooral anemonen aanraken in de speciaal daarvoor bestemde basins. De anemonen voelen kleverig aan, net alsof ze zich aan mijn vingers vastzuigen. Ik vind het net zo leuk, als de kleintjes en hun ouders om me heen!

Even verderop zwemt een gigantische rode inktvis. Zijn tentakels zijn bijna net zo lang als ik! Hij heeft een speciaal aquarium met een “brug” van het ene naar het andere gedeelte. Wat een prachtbeest, ik blijf er een tijdje gefascineerd naar kijken. Dit is eens wat anders, dan de kleine inktvissen, die we in het Caribisch gebied tijdens het snorkelen zien.

Het tropische gedeelte is leuk, maar ik loop er vrij snel doorheen. Mijn interesse gaat vooral uit naar de zoogdieren, die dit aquarium rijk is. Er zwemmen twee havenzeehonden, die af en toe nieuwsgierig komen kijken, wie er naar hen staat te kijken. Een andere soort zeehond, de “fur seal”, is al even druk aan het zwemmen.

Zo niet mijn absolute favorieten hier, de zeeotters. Er zijn er drie, die heerlijk lui op hun rug liggen te drijven. Zo af en toe spelen ze eens met elkaar, om vervolgens weer lekker te gaan liggen. Ze zien er ook zo schattig uit met hun harige kopjes. Jammer, dat ze wel heel moeilijk als huisdier te houden zouden zijn! Ik blijf zeker een half uur van ze genieten.

Intussen komt er ook een familie van grootmoeder, moeder en twee jongetjes bijstaan. Tegen de jongetjes spreken ze Engels, maar ik hoor opeens, dat hun moeder tegen haar moeder Nederlands spreekt. Als ik dat opmerk, vinden ze het heel grappig hier Nederlands te horen spreken, maar ik durf niet nieuwsgierig te zijn, omdat ze zelf verder ook niets vragen. Zou alleen de grootmoeder hier wonen, of zij allemaal? Aangezien de jongetjes Engels spreken, denk ik het laatste.

Met moeite trek ik me van de zeeotters los. Even verderop spelen hun riviersoortgenoten, die er toch weer heel anders uitzien. Dan heb ik alles gezien en ben blij, dat ik gegaan ben. Deze dieren in het wild zien is natuurlijk het leukst, maar dit is een goede tweede.

Voor de tweede keer loop ik de “Pike Street Hill Climb” op. Alleen dit twee keer doen is al heel goede cardiotraining! Op de markt blijf ik nog even bij de visstand staan kijken en zie ze een paar flinke vissen naar elkaar gooien! Opvallend zijn ook de vele rode “Nebraska” t-shirts en truien, die overal rondlopen. Er blijkt morgen een footballwedstrijd tussen University of Washington (Huskies) en University of Nebraska (Cornhuskers)_ te zijn, waarvoor letterlijk duizenden fans uit Nebraska hierheen zijn gekomen! Een fan vertelt me, dat ze zijn uitgeroepen tot beste fans van een collegeteam in het land.

Langs de rest van de marktkraampjes loop ik weer richting hotel. Als ik langs een standje met versgebrande noten komt, ruikt het zo lekker, dat ik er een zakje van koop. Er zijn allerlei soorten en smaken en ik kies de versgebrande pinda’s (daar gaat niets boven!) en de pistachenoten met een zoet “jasje”. Al snackend klim ik de steile heuvel naar het hotel weer op. Heel even laat de zon zich nu ook zien.

Als ik me heb opgefrist, is Rick inmiddels ook terug. Het is lunchtijd en we willen ergens aan het water eten. Tijdens mijn wandeling heb ik Ivar’s gezien, wat er gezellig uitzag. Ook leuk daaraan vind ik het standbeeld van Ivar zelf, die de meeuwen voert, en het bordje, dat het is toegestaan de meeuwen te voeren, maar de duiven niet.

We moeten even op een tafeltje wachten, want ook hier zijn de Nebraska fans ruimschoots aanwezig, maar dan krijgen we er een bij het raam met uitzicht op het water. Ik ben dol op het eten hier in het Noordwesten. Lekker veel vis en schaaldieren staan er overal op het menu. Dit keer bestel ik zes oesters en een cocktail van garnalen, crabklauwen en Dungeness crab met mango en avocado. Rick neemt de zalm chowder en de vistaco’s. Het gaat er allemaal prima in.

Ons plan voor vanmiddag is om een veerboot over de Puget Sound te nemen. De Washington State Ferries zie je de hele dag af en aan varen hier en wij hebben er nog nooit een genomen. De keuze van bestemmingen is Bremerton of Bainbridge Island. Wij kiezen de laatste, want dat is dichterbij en er is meer te doen is mij verteld.

We kopen een retourtje voor iets meer dan $6 per persoon, daarbij krijgen we ook een foldertje met een kaart en bezienswaardigheden op het eiland. Om kwart voor drie mogen we aan boord. Helaas is het gedaan met het droge weer. Het miezert en ik heb het, misschien ook omdat ik me nog steeds niet lekker voel, koud.

De veerboot is veel en veel groter, dan we hadden verwacht. Er is een restaurant en wi-fi aan boord, dus een gerieflijk transport, als je zo dagelijks naar je werk moet. We lopen via het buitendek rond de boot en trotseren de regen en koude wind om van het uitzicht op de skyline van Seattle te genieten. Daarna ga ik naar binnen om op te warmen, maar Rick, die nergens last van lijkt te hebben, blijft buiten.

De overtocht duurt maar een half uurtje en al gauw komt Bainbridge Island in zicht. We gaan van boord en lopen naar de winkelstraat van het plaatsje. Die valt een beetje tegen. We hadden iets gezelligers verwacht. Er is zelfs geen koffiehuis, waar we even gezellig op kunnen warmen.

Op de kaart, die ik in Seattle kreeg, staat, dat er bij het water wel een koffiehuis is. Het Pegasus Coffee House is inderdaad gezellig. Een aantal lokale mensen zitten er te kaarten en er staan lekker warme drankjes op het menu. Rick neemt een latte en ik een chai thee. Met de drankjes lopen we terug naar de boot, blij, dat we niet langer ingepland hebben hier. Met mooi weer zou het leuk zijn op het terras aan het water te gaan zitten, maar verder is er niet veel te doen.

Zo langzamerhand voel ik mijn voeten goed en ga tijdens de vaart terug naar Seattle op een van de gerieflijke stoelen binnen zitten. Op de voorste rij heb ik prima uitzicht op de skyline. Rick, de bikkel, blijft weer de hele tijd buiten. De tocht met de veerboot was zeker een leuke ervaring, die je eigenlijk, als je in Seattle bent, gedaan moet hebben.

In de stad is het inmiddels weer droog en we beklimmen de heuvel terug naar het hotel weer. Pff, ik klaag nooit meer over de heuvels bij ons in de buurt! Ik vind het superknap van de fietsers hier, dat het ze lukt naar boven te komen.

In de kamer verkleden we ons voor het avondeten en nemen dan een taxi naar Six Seven. Dit restaurant ligt in het Edgewater Hotel, het enige in Seattle, dat aan de Puget Sound ligt. Het restaurant heeft ramen, die van de vloer tot het plafond reiken, en dus overal een prima uitzicht. Het is erg gezellig ingericht en alle gerechten zijn samengesteld uit plaatselijke ingredienten. Ook de wijnkaart en de bierkeuzes zijn allemaal uit de omgeving.

Mijn crabcake van Dungeness crab en de scallops met zeeasperges, nota bene uit Bainbridge Island afkomstig, zijn bijzonder van smaak. Ook Rick is helemaal weg van zijn zalm met hazelnoten, waarvan ik ook een hapje mag proeven. We delen een erg smakelijke crème brulee en zijn het erover eens, dat dit restaurant een prima keuze is in Seattle.

In het hotel nemen we nog even een night cap in de modern gedecoreerde bar en dan zoeken we, moe van al het gewandel en indrukken, gauw ons bed op. Seattle blijft een van mijn favoriete steden en de omgeving is zo prachtig! Als het klimaat anders was geweest, hadden we hier waarschijnlijk allang gewoond, aangezien Ricks bedrijf hier gevestigd is.

Zaterdag

We staan bijtijds op, want we willen nog beneden ontbijten voor we naar het vliegveld vertrekken. Alweer hebben we erg goed geslapen. Ik zou thuis ook zo graag een king bed hebben, wie weet ooit. We pakken alles alvast in, want we willen meteen na het ontbijt weg.

De bediening in het restaurant, Earth & Ocean, is erg langzaam, ondanks, dat we hebben vermeld, dat we naar het vliegveld moeten. Ik bestel een Northwest benedict, die wordt geserveerd met een gepocheerd ei, Dungeness crab, zeeasperge (alweer!), wilde paddestoelen (er zijn hier enorm veel soorten paddestoelen zag ik op de markt, een resultaat van het natte klimaat denkelijk) en aardappeltjes. Het moet gezegd, het is een bijzonder smaakvolle combinatie.

Iets achter op ons schema stappen we rond kwart voor negen in de auto. Zonder verkeer op de vroege zaterdagmorgen blijkt het vliegveld zo bereikt en hebben we het verloren kwartier alweer ingehaald. We leveren de auto in bij Avis en lopen dan naar de balie.

Gisteren probeerde Rick Economy Plus stoelen voor ons te regelen, maar de United agent maakte een fout en zette hem in Economy Plus en liet mij helemaal zielig alleen achterin zitten. Nu zou ik dat best overleven, maar we wisten, dat er Economy Plus stoelen open waren. Tegen de tijd, dat we bemerkten, dat er een fout was begaan, konden de stoelen alleen op het vliegveld nog veranderd worden.

Nadat we de tassen hebben ingecheckt, vragen we dus naar een United medewerker. Rick legt de situatie uit, want hij als Premier lid mag een mede-reiziger gratis mee in Economy Plus. Zonder problemen krijg ik de stoel naast Rick. Het is een middenplaats, maar dat mag de pret niet drukken. We zitten bij de nooduitgang en dat is nog meer plaats, dan gewoon Economy Plus. Ook van Chicago naar Washington hebben we Economy Plus, heerlijk!

De veiligheidscontrole gaat snel en met de trein zijn we binnen de kortste keren bij de gate. Bij binnenkomst wordt er omgeroepen, dat er nu gratis wi-fi is op dit vliegveld. Daar gaan we dus gebruik van maken, want we hebben nog anderhalf uur voor we aan boord moeten.

Omdat we nooit van tevoren weten, wat er aan boord geserveerd zal worden, kopen we sandwiches van Starbucks. Rick met ciabatta met kip en cheddar en ik meergranenbrood met kalkoen, kaas en komkommer. Eenmaal aan boord blijkt de keuze aan sandwiches van United flink uitgebreid te zijn, goed om te weten voor een volgende vlucht.

Eenmaal aan boord blijkt de vlucht allerminst vol te zitten. Er komt wel iemand in de raamplaats naast mij zitten, maar de exit rij schuin tegenover ons is helemaal leeg. We vragen een flight attendant of we mogen verkassen en dat mag. Zo heb ik toch mijn begeerde raamplaats en zit er niemand tussen ons in. Super!

Dat niet alleen, want als we opstijgen blijk ik ook nog eens aan de goede kant voor uitzicht op Mount Rainier te zitten. Natuurlijk is het uitgerekend vandaag weer lekker zonnig weer. Helaas missen we dat in de stad, maar Mount Rainier is erdoor uit de wolken en ik heb een schitterend uitzicht op mijn favoriete berg van Amerika.

De vlucht verloopt lekker rustig. Ik werk aan mijn foto’s en dit blog en koop de “Luxe” snack box, maar daarvan neem ik het gros mee in mijn rugzak, want ik heb niet veel trek na die sandwich. Voor we het weten is het tijd om te landen in Chicago. Kennelijk hebben we wind mee, want de vlucht duurde maar net iets meer dan drie uur.

Bijna een half uur te vroeg komen we bij Chicago’s O’Hare vliegveld aan. We lopen van de B gates naar de C gates en gaan dan op zoek naar iets te eten. Veel soeps blijkt hier niet te zijn, dus we kiezen het Food Court maar. Daar neem ik een zeer matig smakende loempia en wat hot and sour soep. Het vult de maag zullen we maar zeggen.

Iets te laat vertrekken we uit Chicago, maar de piloot belooft de verloren tijd in te halen. We zitten weer Economy Plus, maar dit keer een raam- en middenplaats en zoals altijd zit het vliegtuig naar Washington vol. Ik vermaak me met luisteren naar de communicatie tussen de verschillende piloten en de verkeersleiding. Dit is een service, die alleen United biedt, en ik vind het altijd interessant te luisteren.
De piloot is helemaal blij, als hij een bepaalde route krijgt, hoor ik (“School”, als ik het goed versta). Waarom wordt niet veel later duidelijk, want voor we het weten landen we! Nota bene vroeger, dan op het schema stond.

Met de ouderwetse “people mover” worden we naar de hoofdterminal gebracht en de bagage is er al snel. Thuis treffen we een keurig netjes huis aan met twee huiswerkmakende meisjes. Wauw! Ik moet zeggen, dat ik supertrots ben op Saskia en Shannon, want ze zijn toch nog geen vijftien. De keuken is keurig, de dieren goed verzorgd en ze zijn op tijd naar school gegaan.

Het enige mindere was, dat Cosmo weer eens flink stout was. Donderdagnacht kauwde hij Shannons lunchtas kapot en het pakje met druivensap daarin ook, een donkerrode vlek op ons tapijt achterlatend. Saskia belde me daar helemaal ontdaan over op, bang, dat ik boos zou zijn. Dat zijn echter dingen, die ons ook kunnen overkomen. Cosmo verveelde zich waarschijnlijk, want hij heeft de afgelopen dagen geen lange wandelingen gehad.

We hebben een heerlijke paar dagen gehad, maar ik ben ook weer erg blij terug te zijn in het warme Virginia. Zelfs nu om half elf is het nog 25 graden en de krekels zingen weer vrolijk. Toch heeft de Pacific Northwest ook een deel van mijn hart. Het is er zo mooi, de mensen zijn vriendelijk en overal krijg je de lekkerste koffie!

Alle foto's staan hier.

vrijdag, september 17, 2010

Van Washington naar Washington

Na een verschrikkelijke nacht ben ik ver voor half zes klaar wakker. Ik kon gewoon geen adem krijgen, dat wordt leuk vliegen straks! Rick heeft wat meer moeite met opstaan, maar komt er om tien over half zes ook uit. Saskia staat inmiddels al onder de douche, want voor haar is dit dagelijkse kost.

We maken ons klaar en doen de tassen in de auto en na afscheid van onze grote meid te hebben genomen rijden we naar Dulles Airport. Rick grapt, dat we van Washington (stad) naar Washington (staat) gaan reizen.

Om deze tijd van de dag is er nauwelijks verkeer en binnen het halve uur leveren we de auto af bij de valetparking. Omdat dit voor Rick een zakenreis is, mag hij daar parkeren. Lekker handig, want de andere garages zijn nog een stuk lopen van de terminal verwijderd.

Rick is Premier bij United, dus ook het inchecken van de tassen gaat snel en is gratis. Ook door de veiligheidscontrole mogen we versneld, omdat Rick Premier status heeft. Heel fijn allemaal, want zo hebben we nog tijd om te ontbijten.

Met de trein gaan we naar de C gates, waar Rick eerst een Starbucks koffie voor ons haalt en dan een ontbijtsandwich van Wendy's.

Vergeleken bij Reagan National heeft Dulles nog steeds maar bar weinig restaurants en dat voor een internationaal vliegveld! Het zoete broodje met kaas en ei smaakt in ieder geval best goed (het is een "frescuit" met maple siroop erin, die had ik nog niet eerder op).

Al heel gauw is het tijd om aan boord te gaan. Alles loopt vanochtend lekker soepel. Ricks wens, om voor mij een upgrade naar eerste klas te regelen, gaat niet door. Ik vind dat wel prima, ik reis liever gewoon samen.

Onze stoelen bevinden zich in de een na laatste rij, aan het gangpad en aan het raam. Wonder boven wonder komt er niemand tussen ons inzitten, wat de 5,5 uur vliegen een stuk aangenamer maakt. Ik lees op mijn Kindle en bestel halverwege, als mijn maag begint te rommelen, een snackbox. Daar zitten crackers, tonijn en appelmoes in en $1 van de $7 zal naar Feeding America gaan. Zo doe ik vandaag onverwachts ook nog een goede daad.

Het wordt een nogal ruwe vlucht met veel turbulentie en herhaalde malen moet de bemanning ook gaan zitten. Ik ben dan ook blij, als de piloot aankondigt, dat de landing gaat beginnen. Helaas is het enorm bewolkt en zien we niets van de prachtige bergen (mijn favoriet is Mount Rainier), die om Seattle heenliggen.

We maken een werkelijk prachtige, zachte landing, wat de flight attendant ook opmerkt. Helaas miezert het een beetje en is het maar zo'n 15 graden. Heel anders, dan thuis, waar het nog zo warm zal worden. Ik ben blij een jack mee te hebben genomen.

Bij de bagageband vinden we onze tassen al. Ongelooflijk, hoe snel die kwamen! We lopen naar Avis, waar Rick een rode Ford Escape meekrijgt. Ze hebben hier zelfs een speciale Microsoft balie!

We stellen de GPS in op het W Hotel en rijden al gauw op de I-5. Meteen vallen me weer de hoofden van George Washington op, waarmee hier de secundaire wegen worden aangeduid. Ook treft het me weer, zoals altijd, want dit is zeker de tiende keer, dat ik in Seattle ben, hoe groen het hier is. Niet voor niets is Washington de "Evergreen State" en wordt Seattle ook wel de "Emerald City" genoemd.

Al gauw zien we de mooie skyline van Seattle voor ons opdoemen. Via de steile heuvels rijden we naar het centrum en geven de auto aan de valet van het hotel. Helaas is onze kamer nog niet klaar, de receptioniste zal ons opbellen, als dat het geval is.

We geven onze bagage aan de bellman en gaan dan op zoek naar een restaurant voor de lunch, want het is voor ons gevoel al bijna half drie. We lopen langs het Seattle Art Museum en zien, dat dat een heel modern restaurant heeft met alleen lokale produkten, Sam Taste.

We eten er heerlijk. Ik bestel een flatbread met gerookte zalm, die lokaal gevangen is. Rick neemt een hamburger met een lokaal gemaakte Goudse kaas, die hij erg lekker vindt. Ik kijk mijn ogen uit naar de mix van mensen, die langskomt. Seattle is ook een erg moderne stad en de meeste mensen zijn modieus gekleed. Hier is het al koel genoeg om laarzen te dragen en die zien we dan ook in alle soorten en maten.

Helaas is de miezer inmiddels overgegaan in ware regen en we besluiten naar Pike Place Market te lopen. Daar is het een drukte van jewelste en terecht. Wat een kleurrijk geheel is dit toch!

We kijken even bij de visstand, waar ze al roepend enorme vissen naar elkaar gooien, en vergapen ons aan de grootte van vooral de krabben (Dungeness) en inktvissen. Daarna lopen we verder langs fleurige bloemenstandjes, waar de boeketten veel goedkoper zijn, dan bij ons, en geurende groente- en fruitstandjes, waar we stukjes lokale perzik en nectarine mogen proeven. Ook probeer ik een chocolade linguini bij een pastastandje.

Bij het einde aangekomen lopen we naar de overkant langs de originele Starbuckswinkel. Daar staat zo'n lange rij, dat we maar niet naar binnen gaan dit keer.

Intussen begin ik me steeds beroerder te voelen en we gaan op zoek naar een drugstore, want mijn neusspray is op. We lopen door het gezellige winkelcentrum van de stad, waar ook overal langs de straten kleurige bakken met bloemen hangen. Een drugstore lijkt echter nergens te bekennen.

Pas vlakbij het hotel zien we een Bartell Drugs. Daar hebben ze wel zes verschillende soorten Afrin neusspray. Ik ben (gelukkig) vrijwel nooit verkouden, dus ik kies er maar een op goed geluk.

Terwijl Rick afrekent moet ik even gaan zitten en ik ben blij, dat we vlakbij het hotel zijn. Gelukkig is onze kamer, op de negentiende verdieping, nu wel klaar. Zodra de bellman met de bagage is geweest, kleed ik me in hun heel comfortabele badjas en ga slapen.

Pas meer dan een uur later word ik wakker, me gelukkig een stuk beter voelend, want vanavond moet ik nog lang mee. Ik baal enorm, dat ik net nu verkouden moest worden, maar probeer het ons reisje hierheen niet te laten vergallen.

Rick haalt warme thee bij Starbucks en we computeren rustig wat op de kamer. Dan wordt het tijd om ons in het netjes te steken. We nemen een taxi naar McCaw Hall, waar we met champagne worden onthaald. Dit is de hoofdreden voor deze reis: de cocktailreceptie en het diner, dat Ricks bedrijf aan de medewerkers, die er twintig en vijfentwintig jaar werken, aanbiedt.

De hal is prachtig en er staan als "versiering" levende ballerina's in iedere deuropening. Het blijkt, dat het ballet van Seattle hier zijn voorstellingen geeft. We kletsen, al hors d'oeuvres etend, met deze en gene, waaronder Microsoft's baas, Steve Balmer. Toch bijzonder om zo "gewoon" te staan praten met de man, die deels verantwoordelijk is voor het succes van dat bedrijf. Het wordt me duidelijk, waarom, want hij straalt een enorm enthousiasme uit.

Tegen achten worden we de zaal ingeloodst, waar prachtig gedekte tafels staan. Steve Balmer houdt een toespraak en dan krijgen we een maaltijd van drie gangen. Een tomatensalade met een heerlijke Oosterse dressing vooraf, voor mij de "surf en turf" (filet mignon en vol au vent met scallops en kreeft) als hoofdgerecht en we sluiten de maaltijd af met mini desserts, chocola en tiramisu.

Aan onze tafels zitten mensen uit Canada, Charlotte, North Carolina en hier uit Seattle. Het wordt een geanimeerd gesprek, dat niet eens alleen over werk gaat. Tegen tienen nemen we afscheid en terug in het hotel duiken we meteen ons bed in.

Foto's van vandaag staan hier.

woensdag, september 15, 2010

Hump Day (= woensdag)

Opgelucht stel ik bij het wakker worden vast, dat ik me niet erger voel, dan gisteren. Daar was ik wel een beetje bang voor, want soms reageert mijn lichaam heel heftig op infecties en de fibromyalgiepijnen van gisteren beloofden niet veel goeds. Zoals zo vaak lijkt de mineral ice, die Rick op mijn rug, schouders en nek heeft gesmeerd voor het slapengaan, geholpen te hebben. Wat een superspul is dat toch!

Mijn keel doet nog flinke pijn en ik ben helemaal blij met het advies van bloglezeres Jolanda om kauwgom te kauwen. Dat blijkt erg goed te helpen. Ook tijdens het sporten kauw ik op een stuk.

Sharon, die weet, dat ik me niet lekker voel, loopt langs, terwijl ik op de Stairmaster sta, en wijst mij aan een van haar klanten aan als de "die hard". Het is ook wel even afzien, moet ik toegeven. Ik ben zo weinig verkouden, dat ik van tevoren online heb opgezocht of het wel goed is om daarmee te sporten. Alles wijst erop, dat het dat wel is, zolang je niet teveel wilt doen.

Na een uur cardio is mijn energie op en laat ik mijn plan om ook nog wat gewichten te doen varen. Misschien lukt dat vanmiddag tijdens Saskia's personal training sessie nog, anders moet het maar een paar dagen wachten.

Het is weer zulk schitterend weer en Cosmo verdient een lekker lange wandeling. We genieten beiden van de wandeling door de verschillende cul de sacs, die ik anders voorbij loop. De lucht is zo diepblauw, er is geen greintje luchtvochtigheid en letterlijk geen wolkje aan de lucht. Voor mij voelt dit al als de herfst. Ik bedenk me echter, dat dit in Nederland met 27 graden een warme zomerdag zou zijn.

Sharon heeft mij Plaka Grill's Avgolemeno soep aangeraden, die helpt haar enorm bij verkoudheden. Toevallig heb ik een coupon voor een gratis "appetizer" bij dat restaurant, waar ook soep bijhoort.

Het blijkt een kippesoep met orzo en citroen te zijn en ik eet het thuis op het deck op. Het smaakt werkelijk hemels! Sharon heeft niets te veel gezegd. Ergens is er, geloof ik, onderzoek, dat kippesoep helpt bij verkoudheden en dat is in dit geval zeker waar.

Na de lunch maak ik alvast wat dingen klaar voor Saskia de komende paar dagen. Zo moet je hier als ouders altijd een machtiging geven aan andere volwassenen om medische hulp voor je minderjarige kind te vragen, indien jij niet bereikbaar bent. Online zijn daar allerlei formulieren voor te vinden en ik schrijf er een uit voor Shannons moeder. Is dat in Nederland ook zo?

Shannon en Saskia komen uit school en verkleden zich om naar de sportschool te gaan. Daar wacht Sharon hen al op. Shannon denkt erover ook lid te worden, wat wel erg leuk zou zijn voor Saskia.

Halfhartig probeer ik wat gewichten, maar de energie is op. Sharon stelt voor, dat ik naar een nieuw cafe tegenover de sportschool ga om wat warme thee te drinken. Het gezellige Caffe Amouri serveert allerlei koffies en verschillende soorten thee, allemaal op een schoolbord geschreven. Het is moeilijk kiezen, want veel klinkt lekker.

Het wordt uiteindelijk een kop (nou ja, de beker is zeker drie koppen groot) groene thee met gembersmaak. Daar doe ik een ruime hoeveelheid honing in voor mijn keel.

Buiten staan een aantal stoelen en tafeltjes en ik ga in de schaduw zitten met mijn Kindle. Ik geniet van de thee en de warmte buiten en ben blij, dat ik niet in de koude sportschool zit te zwoegen. Soms is het nodig om gas terug te nemen, al vind ik dat weleens heel moeilijk.

Nadat ik de meisjes heb opgehaald, rijden we naar de Giant. Daar kiezen de dames allerlei lekkers uit voor hun dagen samen. De opwinding over dit avontuur is van hen beiden af te lezen. Ik voel me een stuk geruster, dan als Saskia helemaal alleen was gebleven. De hele buurt zal een oogje op hen houden en ze hebben elkaar. Beiden hebben een goed hoofd op hun schouders.

Na mij geholpen te hebben met de boodschappen uitladen, vertrekken de meisjes naar Shannons huis. Saskia blijft daar eten en huiswerk maken. Het doet me goed, dat de meisjes zo goed met elkaar kunnen opschieten. Shannon voelt, net als Leah, bijna als een derde dochter voor ons.

Voor morgenavond moet ik een cocktailjurk meenemen en het duurt even, voor ik mijn keuze heb gemaakt. Of eigenlijk, ik kan geen keuze maken, dus neem twee jurken mee (wel allebei een rood-zwarte combinatie) en zal morgen wel beslissen. Het weer in Seattle zal wisselvallig zijn (een van de redenen, dat wij er niet wonen), dus er moeten ook regenspullen mee.

Na ingepakt te hebben, gaan Rick en ik op het deck ontspannen. Hij grilt de kipspiesjes, die ik bij Giant heb gehaald en daarbij eten we bruine rijst en gestoomde tomaten. Op de kip doe ik de gember teriyaki marinade, die ik gisteren bij Whole Foods heb gehaald en die smaakt voortreffelijk.

Van het feit, dat we op 15 september nog buiten kunnen eten, genieten we volop. Alleen merkt Rick wel op, dat het om half acht al bijna donker is. De herfst is een van mijn favoriete seizoenen hier, maar de gedachte, dat de winter erop zal volgen, maakt het minder "favoriet". Nog maar niet teveel aan denken, hopelijk wordt het dit jaar een milde winter, al wijzen de eikels anders aan.

dinsdag, september 14, 2010

De Kindle is er!

Alsof er tien messen in steken, zo voelt mijn keel de hele nacht. Ik besluit meteen naar de Urgent Care Clinic te gaan, want ik heb nogal eens bacteriele keelontsteking en daar wordt ik heel snel doodziek van. Ondanks, dat ik er net voor de opening ben, zijn er nog twee mensen voor me.

We krijgen allemaal een soort ziekenhuisachtig bandje om met onze naam en geboortedatum en nemen dan plaats in de wachtkamer. Ik heb gelukkig mijn boek mee, want het duurt een half uur voor mijn naam wordt geroepen.

De verpleegster neemt gelijk een cultuur van mijn keel en dan is het een kwartier wachten op de uitslag. Die blijkt negatief te zijn, maar ze sturen ook een kweek weg en ik krijg, omdat ik op reis ga, een recept voor antibiotica mee, voor het geval het dan toch positief voor de strepbacterie terugkomt. Die kan ik dan in Seattle bij een apotheek vullen, indien nodig.

Na een uur sta ik weer buiten en zin in sporten heb ik niet meer. In plaats daarvan ga ik thuis op het deck een bakje yoghurt eten en koffie drinken, want het is alweer een heerlijke temperatuur buiten.

Samen met Karin heb ik me een paar weken geleden opgegeven voor golflessen bij Oak Marr. Die hebben we een paar jaar geleden ook gevolgd, maar die kennis zijn we alweer kwijt. Vorige week kon ik niet, dus ik heb de eerste les gemist, vanochtend is dus les twee.

John is vandaag de instructeur en een goede ook nog. We leren "chipping", dus vanuit het ruigere gras op de "green". Karin en ik zijn het erover eens, dat deze les veel beter was, dan twee jaar geleden. We kregen nu ook een boekje en allerlei andere uitleg. Het uur vliegt voorbij en ik heb het gevoel er iets van opgestoken te hebben (al heb ik nog steeds mijn "hockey"slag, die het bij golfen niet goed doet).

Om mijn keel te helpen, besluit ik op de terugweg een lekkere pittige Vietnamese soep voor de lunch te halen. Bij Pho n More bestel ik de "Typhoon". Het is een roze soep met shirataki noedels, waterkers, witte fungus en vis. Hij doet wonderen voor mijn keelpijn en ik heb het gevoel gezond te eten.

Rick belt, dat mijn Kindle op zijn werk in Reston is aangekomen. Klein probleem is alleen, dat hij op hun kantoor in Washington is vandaag. Natuurlijk ben ik te ongeduldig om tot morgen te wachten en gelukkig kan Rick met zijn collega Nancy regelen, dat ik de Kindle op kan gaan halen.

Nancy overhandigt mij de doos en wenst me er veel plezier mee. Gauw haal ik bij Whole Foods benodigdheden voor het avondeten en race dan naar huis.

De Kindle is een heel dun pocketboekformaat apparaatje. Deze nieuwste uitvoering had ik nog nooit gezien. Ik doe hem in de blauwe houder, die ik van Saskia voor mijn verjaardag heb gekregen en ga hem opladen. Intussen kan ik er al boeken opzetten. Het is allemaal supermakkelijk om te doen!

Eigenlijk ben ik nog halverwege een "gewoon" boek, maar ik besluit dat boek ook voor de Kindle te kopen, zodat ik daarop verder kan lezen. Behalve boeken kopen, kun je ook stukjes van boeken downloaden, zodat je kunt besluiten, of het was is of niet. Door de "kaft" voelt het bijna als een gewoon boek en ik lees meteen een paar hoofdstukken. Het leest heel makkelijk "weg".

Als Rick uit zijn werk komt, gooien we gauw de burgers op de grill. Voor Rick en mij heb ik eens teriyaki zalmburgers en voor Saskia gewone hamburgers. De zalmburgers zijn zeker voor herhaling vatbaar, erg lekker!

Vanavond is de "Back to School Night" van Saskia's high school. Eigenlijk wil ik graag mee, maar fysiek voel ik me er niet toe in staat. Mijn keel doet nog erge pijn en van de weeromstuit zitten mijn nek en schouders ook weer muurvast. Een paar uur lang op de ongemakkelijke schoolstoeltjes zitten zou me ronduit miserabel maken.

Rick vindt het gelukkig helemaal niet erg om alleen te gaan en belooft goed notities te maken. Saskia heeft op school een rooster gekregen en Rick zal al haar leerkrachten zien en een praatje van elk tien minuten aanhoren.

Intussen gooi ik mezelf vol met vitamine C, gorgel met zout water en gebruik de neti pot. Ik wil hier absoluut heel snel vanaf zijn!