Een leuke dag met Corry

Na Sharons core training laat ik mijn gewoonlijke halve uur cardio voor wat het is. Het is berekoud buiten en er staat een keiharde wind, maar ik wil toch met Cosmo wandelen voor ik op stap ga. Die heeft daar echter maar weinig zin in en weigert al na tien minuten verder te lopen. Ik krijg het gevoel, dat hij de wind door zijn vacht helemaal niet prettig vindt.

Om twaalf uur heb ik met Corry in Washington afgesproken, dus ik haast me om naar de metro te gaan. Dat heeft nog wel wat voeten in de aarde, want ten eerste zie ik, dat mijn telefoon, die de hele nacht aan de oplader lag, geen enkel leven meer toont. Ik stel Rick op de hoogte, want als er iets met Saskia mocht zijn ben ik dus niet bereikbaar.

Aan Claudia had ik gevraagd, of ik de van weer op haar oprit mocht parkeren. Vooral met dit bitterkoude weer is het wel erg fijn om niet zover te hoeven lopen. Kennelijk is zij vergeten, dat ze toestemming had gegeven, want er staan twee andere auto's en er is geen plaats meer voor die van mij. Balen, want nu moet ik dus wel lopen!

Gauw email ik Corry (die ik van de zomer voor het eerst heb ontmoet), dat ik waarschijnlijk wat verlaat zal zijn. Ik kleed me nog dikker aan en zet er flink de pas in naar het metrostation. Dat is ongeveer een kilometer lopen en als ik aankom ben ik zelfs wat bezweet!

Goddank hoef ik ook niet lang op de trein te wachten en kom maar een kwartiertje te laat rillend bij het American Indian Museum aan. Corry is gelukkig slim genoeg geweest om binnen te gaan wachten, want ik voelde me al schuldig, dat ik haar langer in de kou zou laten staan.

Corry takteert mij op een lunch bij het cafe in het museum, Mitsitam (nogmaals heel hartelijk dank, Corry!). Hier worden Indiaanse gerechten uit de verschillende gebieden (Noordwesten, the Plains, Zuidwesten etc.) geserveerd. Corry en ik kiezen beiden de zalm, zij met geglazuurde wortelsalade en frietjes en ik met een mangosalade en een "sunchoke" salade.

Al genietend van het eten kletsen we en kletsen we! Voor we het weten zijn er een paar uur voorbij, zoveel hebben we elkaar te vertellen. Het is ook zo behaaglijk warm in dat cafe! Maar we hebben het Hirschhorn Museum ook in de planning staan, dus begeven ons maar weer de kou in.

Corry werkt bij het Stedelijk Museum in Amsterdam en is erg geinteresseerd in moderne kunst. Het gebouw van het Hirschhorn Museum alleen al is bijzonder. Het heeft wat weg van een ruimtevaartschip. Het gebouw is rond en in het midden open en staat op vier "poten".


Het valt me iedere keer weer op, hoe vriendelijk de mensen, die de veiligheidscontroles in de musea doen, zijn. Ook bij dit museum maakt de man een gezellig praatje.

We nemen de roltrap naar boven en bekijken eerst de objecten op de gang. Daar staan voornamelijk beeldhouwwerken. Daarna gaan we de verschillende kamers door met werken van o.a. Willem de Kooning, Joan Miro en Alexander Calder.


Met moderne kunst heb ik, waarschijnlijk zoals de meeste mensen, een beetje een haat-liefde verhouding. Ik kan het goed waarderen, als iets abstract is, maar er moet voor mij wel iets echt te zien zijn. Al zijn het alleen al kleuren, die mooi bij elkaar passen, of een speciale vorm.

Wat ik dus niet kan begrijpen, is hoe een schilderij met zwarte, grijze en witte kwaststroken, schijnbaar zonder compositie op het doek gekwakt, de benaming "kunst" krijgt. Ik vraag me nog steeds af, hoe wordt bepaald, dat deze persoon kunst heeft geproduceerd, terwijl zoiets door een willekeurige peuter geschilderd (ok, die zou niet zo'n groot doek kunnen maken) als gekras zou worden afgedaan.

Corry zegt het wel mooi, moderne kunst lokt een gesprek uit en dat is zeker zo. Het zet je aan het denken. Juist dat onbegrijpelijke maakt het dan toch weer interessant en eerlijk gezegd blijft dat zwart, grijs, witte lelijke schilderij me juist bij.

Mijn favoriete schilderij van Miro hangt er ook (nog). Ik vind het zo komisch! Misschien heeft hij dat wel helemaal niet zo bedoeld, maar ook dat is kunst, iedereen interpreteert het anders.


"Het Kermispaard" van Miro

Na alles op deze verdieping te hebben bewonderd, gaan Corry en ik helemaal naar beneden. Hier zien we allerlei kunst met verschillende media. We kijken een tijdje naar "Staging Silence" van Hans op de Beeck.

De rest van de tentoonstelling op deze verdieping heet Colorforms. Om de "Milk Run" van James Terrell te zien moeten we een aardedonkere zaal binnen. Corry en ik voelen ons er beiden niet op ons gemak, want we zien letterlijk geen hand voor ogen. Daar blijven we dus niet lang zitten!


Een van de Colorforms kunstwerken

Na alles op deze verdieping voldoende aandacht gegeven te hebben, stelt Corry voor ergens een wijntje te gaan drinken. Ik ben met de metro, dus dat is prima. Ik stel voor naar het Garden Cafe in de National Gallery of Art te gaan, dus we steken de ijzige Mall over.

Helaas vertellen de (alweer heel vriendelijke) mensen bij de veiligheidscontrole ons, dat de cafetaria in dit museum al gesloten zijn. Ze stellen een ander cafetaria voor, maar we kiezen dan maar voor de gezellige Elephant and Castle pub. Die is maar net iets verder lopen.

Onder het genot van een glaasje witte wijn kletsen we verder. Als Corry vertelt, dat zij en haar man een volgende keer ook graag bij ons thuis zouden komen, bedenk ik me opeens, dat dat vanavond ook al kan.

Alleen eten is toch saai voor Corry en aangezien Saskia Laura te logeren krijgt zijn Rick en ik vrij om te gaan eten, waar we willen. Om zeker te zijn, dat Rick geen andere plannen heeft, bel ik hem met Corry's telefoon. Hij vindt het een prima idee.

Na afgerekend te hebben lopen we dus naar het Federal Triangle metrostation aan de overkant. Hier krijgt Corry haar eerste ervaring met de metro in Washington. Meteen ziet ze ook hoe kieskeurig de automaten hier zijn in het accepteren van oude dollarbiljetten, maar na wat gedoe komt er dan toch een kaartje uit.

In de trein hebben we meteen plaatsen naast elkaar en binnen het halve uur stappen we in Vienna uit. De wind waait hier zonodig nog venijniger, dan in de stad en even twijfelen we, of we wel terug willen lopen. Een taxi voor een kilometer lijkt ook weer overdreven en Corry wil wel wat van onze buurt zien, dus we besluiten de kou te trotseren.

Thuis bedenken we een restaurant om te gaan eten. Corry herinnert zich, dat het deze week Restaurant Week is in DC. Daardoor blijken de leuke restaurants daar al volgeboekt. Dan zoeken we maar naar iets bij ons in de buurt.

Mijn buurvrouw raadde laatst de Dogwood Tavern in Falls Church aan. Dat menu ziet er goed uit en ik laat onze naam op de lijst zetten. Eenmaal aangekomen hoeven we maar even op een tafeltje te wachten.

Het is een erg gezellig restaurant met een open haard. We bestellen de nachos, die enorm zijn! Corry en ik kunnen daar niet een heel hoofdgerecht bij op, dus we delen een bord met hummus, pita's, worteltjes en selderij. Het smaakt allemaal prima.

Corry logeert bij The Liaison in Washington en Rick en ik brengen haar daarheen terug. Zo zien we ook de mooi verlichte monumenten van Washington nog eens.

We nemen afscheid en zo komt deze heel leuke dag weer tot een einde. Corry, het was supergezellig. Ik hoop, dat je een goede reis terug naar Nederland zult hebben!