De eerste week in februari is alweer voorbij

Voor dag en dauw is Rick vertrokken naar Seattle. Ik ben er wonder boven wonder niet wakker van geworden. Rick ging met frisse tegenzin en ik ben er ook niet blij mee, maar nu kan het aftellen beginnen. Hij zal vrijdag terugkomen en dan zondag weer die richting op gaan.

Een paar uur later gaat Saskia naar school in pijama, want het is Spirit Week en vandaag pijamadag. Nog geen half uur later gaat de telefoon. Dat betekent meestal, dat ze iets is vergeten. En jawel, ze dacht, dat het een "rode" dag was, maar het is een "zwarte" (die wisselen elkaar af). Zij had de boeken voor de rode dag mee en vooral de Engelse lerares is heel streng, als haar leerlingen hun boek vergeten.

Na mijn ontbijt rijd ik dus gauw naar Madison High School met Saskia's Engelse en geometrie boeken. Tijdens de Student Assistance Period om negen uur (een dagelijks uur, waarin de leerlingen hulp bij bepaalde vakken kunnen vragen) kan zij ze ophalen van de "Vergeten Spullen" tafel. Die ligt vandaag trouwens helemaal vol.

Het is prachtig zonnig weer en ik heb vandaag pas om elf uur mijn afspraak met Sharon. Zo heb ik tijd om voor het sporten met Cosmo te wandelen. Ondanks de overgebleven sneeuw langs de kanten voelt het lenteachtig. Dat gevoel wordt versterkt, doordat ik vandaag voor het eerst zingende cardinaaltjes hoor. Die vogeltjes zingen vooral in de lente en vroege zomer, daarna maken ze een soort klikkend geluid.

Voor ik met Sharon ga trainen heb ik nog tijd om een half uurtje op de stairmaster te doen. Ik vertel Sharon over de pijnen van de afgelopen week. We doen gewichten en cardio intervals. Daarna pakt Sharon een schuimrubberen rol en werkt daarmee op mijn schouders. Om genoeg druk te zetten legt ze haar hele gewicht erop. Het idee is om de spieren los te rollen. Het doet pijn, maar voelt ook goed.

Na de lunch ga ik naar Whole Foods om avondeten voor Saskia en mij te kopen. Daarna rijd ik naar Mr. Wash. Het DRAAKJE heeft hard een wasbeurt nodig! Al het zout maakt, dat hij er meer grijs, dan groen uitziet. Na een kwartiertje stap ik weer in een fris ruikende glanzende van.

Ook mijn handen hebben hard een beurt nodig. Mijn nagels zijn veel te lang. Het is maandagmiddag, dus ik denk geen afspraak nodig te hebben. Dom, want twee van de goede nagelstylistes zijn vrij en de derde heeft al een klant. Ik moet genoegen nemen met "Tracey" (zeer zeker niet haar Vietnamese naam!).

Daar heb ik eerder minder goede ervaringen mee gehad, maar goed, dat kan eenmalig zijn geweest. Ik wil het ook maar gedaan hebben nu. Helaas, het was niet eenmalig. Tracey schaaft en doet zo lang op mijn rechterpink, dat er een brandwondje ontstaat. Grrr!! Als ik het laat zien, doet ze net of het er al was. Niet dus. Verder ziet het er wel netjes uit, maar ik ga haar van nu af aan vermijden.

Starbucks ligt vlak naast Pro Nails en ik heb behoefte aan wat caffeine. Ik heb zin in een tall skinny caramel macchiato. Mijn minst favoriete barrista ooit staat achter de kassa. Als ik met die vent zou moeten werken, zou ik me de haren uit het hoofd trekken! Hij kletst constant en denkt, dat hij de life of the party is (luid ook!).

Als hij niet met een klant "grapt", roept hij zijn collega('s) en als die antwoorden, zegt hij "Hi!". En dat tien keer achter elkaar, zo hilarisch vindt hij dat. Als hij niet kletst, fluit hij.

Zodra ik mijn drankje heb, vertrek ik, voor ik hem een klap verkoop. Ja, het is maar goed, dat ik zijn collega niet ben. Hij schreef mijn naam ook verkeerd, nadat ik hem drie keer gespeld had. Pecha klinkt ook leuk natuurlijk.

Saskia en ik eten vroeg. Voor mij een heerlijk stuk zalm, meergranen broodje en spinazie. Voor haar een pasta met edamame, die ze waarempel lekker vindt. Vrijwel meteen daarna gaat Saskia naar bed en ik kijk de leuke maandagavond CBS sitcoms (How I Met Your Mother, Terms of Endearment, Two and a Half Men, Mike & Molly).

Tot slot het wekelijkse Boer Zoekt Vrouw praatje (sla het dus maar over, als je niets met die serie hebt). Gistermiddag heb ik voor de Super Bowl gekeken en me weer zeer vermaakt. Dit vond ik de leukste aflevering tot nu toe.

Zoals bijna iedere week heb ik me weer afgevraagd, wat die vrouwen toch in Marcel zien? Ksenia zegt wel, dat ze niet verliefd is, maar ze doet toch wel erg haar best. Van Marita spatten de jaloerse vonken af.

Wat een zeurpiet is dat, zeg! En wie borstelt er nu zo haar haren? Geen wonder, dat het er naderhand nog uitziet alsof ze zo uit haar bed komt. En ze kon niet over haar motor vertellen, boehoe!

Het lachwekkendste moment vond ik, toen de vriend van Marcels moeder vertelde, dat ze elkaar in 1002 hadden ontmoet. Dat zei hij echt, ik heb het een paar keer opnieuw gespeeld. Hij sprak ook wat archaisch Nederlands, of was dat een bepaald accent?

Het zal vast het knippen zijn, maar het valt me deze serie zo op, dat de boeren zo praktisch aan het denken zijn. Waar is het gevoel? Gelukkig gaf Gijsbert daar uiteindelijk wel aan toe. Jose is ook echt te jong voor hem. Ik vind hem en Femke leuk samen. Alleen is een gehaktbal wel een karig avondeten, zeg.

Frank vind ik echt een heel egoistisch mannetje! Verwacht hij nu serieus, dat Anita haar studie voor hem opzij zou zetten na zo'n weekje op de boerderij? Je komt niet zomaar binnen bij diergeneeskunde en het siert haar, dat ze haar studie zo serieus neemt. Ik snap ook echt niet, dat zij zijn gezeur de hele tijd accepteert. Ik ben wel benieuwd, wie hij nu zal kiezen.

Annemarie blijft zo verschrikkelijk zakelijk! Harrie en zij gaan touwtrekken om welke boerderij het dan zal worden. Ik begin Adriaan trouwens steeds aardiger te vinden, terwijl Harrie verder geen diepgang toont. Toch denk ik, dat zij Harrie gaat kiezen.

Pannenkoeken bakken kunnen die mannen in ieder geval niet, die zagen er allerminst smakelijk uit, hoewel ze er (en dan vooral Annemarie, die er een met inhoud wilde) met zijn allen flink op aanvielen. Toen ze de inkopen deden, kreeg ik spontaan zin om ze hier ook weer eens te maken, maar die verging me bij het zien van de gedrochten in de pan. Ik moet ook zeggen, dat ik me verbaas over de tafelmanieren. Praten met volle mond is kennelijk heel normaal (ook Yvon heb ik daarop betrapt).

En dan is daar Richard. Ik moet toegeven oprecht verrast te zijn Annemieke daar aan de tafel van zijn buren te treffen. Haar commentaar kwam ook niet overeen met de schaterende vrouw, die we niet veel later door Richards schuur zagen crossen. Waarom kan ze niet gewoon toegeven, dat de klik er is en altijd al was? Op naar volgende week en de laatste keuzes, wie zal het worden en zullen er nog verrassingen zijn?