Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, februari 10, 2011

Mount Vernon

Bij het opstaan ligt er een ietsie pietsie laagje sneeuw. Het vriest ook weer flink, dus ik druk Saskia op het hart zich dik aan te kleden. Gelukkig lijkt het erop, dat dit voorlopig de laatste dag met temperaturen ver onder het gemiddelde voor deze tijd van het jaar zal zijn.

Na een snel half uur op de stairmaster maak ik me klaar erop uit te gaan. Om Cosmo wat beweging te geven spelen we een half uur met een bal in de voortuin. Als ik de bal gooi, gaat hij hem wel halen, maar terugbrengen, ho maar. Hij rent in ieder geval lekker.

Met ruime speling vanwege eventuele files vertrek ik naar Mount Vernon. Daar heb ik om half twaalf met Scarlett afgesproken. Meestal duurt die rit iets meer dan een half uur, dus ik denk met bijna een uur ruim de tijd te hebben.

Als ik op de Beltway een file zie staan, denk ik nog, niet getreurd, dan neem ik de I-66 wel. Ook daar sta ik echter vrijwel meteen stil. Dan maar binnendoor, ik volg de GPS wel. Nu kom ik echter door allerlei plaatsjes, waar niet sneller, dan 40km/u mag worden gereden. Dat en alle stoplichten zorgen ervoor, dat ik pas om kwart voor twaalf aankom.

Scarlett staat al te wachten in de Mount Vernon Inn, waar we eerst even gaan lunchen. Dit restaurant is in Coloniale stijl ingericht en de serveerders en serveersters zijn in costuum. Ook heb menu heeft Coloniale gerechten, zoals pindasoep.

Vandaag is er een stoofpotje van kalkoenworstjes, zoete aardappel en appel als "special". Met deze kou klinkt dat wel erg lekker en Scarlett en ik bestellen het allebei. Het is grappig, hoe vaak mijn lunchgenote en ik hetzelfde gerecht kiezen. Het smaakt werkelijk heerlijk, een heel goede keuze.

Nu zijn we klaar om de kou te trotseren en kopen entreekaartjes ($15 per persoon). Op het schema voor vandaag zien we, ter ere van Black History Month, een praatje over het slavenleven op Mount Vernon staan. Daar zijn we beiden erg in geinteresseerd. Scarlett en ik delen onze interesse in de Amerikaanse geschiedenis.

We hebben nog een half uur en niet genoeg tijd om de introductiefilm te zien. Die heb ik al een paar keer gekeken, maar voor Scarlett is dit de eerste keer bij Mount Vernon sinds het grote museum is geopend. We besluiten hem dit keer toch maar over te slaan en lopen naar buiten richting het landhuis.

Er waait een heel harde wind, waardoor het nog kouder voelt, dan het al is. Het goede daarvan is wel, dat er een knalblauwe lucht is. Op het dak van het huis ligt nog een beetje sneeuw. Wat moet dat ten tijde van George Washington koud geweest zijn zo vlak aan de rivier zonder centrale verwarming!

Er is vrijwel niemand, dus we kunnen zo naar binnen. Na een korte uitleg over het gebouwtje, waar de bediening van de gasten logeerden, mogen we het huis in. We beginnen in de groene kamer, die als balzaal of officiele eetkamer werd gebruikt.

De aankleding van de kamer is precies, zoals die door Mrs. Washington werd beschreven. De muren zijn groen, het plafond bijna vier meter hoog en er zijn boerenaccenten aangebracht om George Washingtons liefde voor het boerenleven weer te geven. De voorliefde voor felgekleurde muren in die tijd is me ook in andere landhuizen opgevallen.

Via de veranda met schitterend uitzicht over de Potomac Rivier lopen we het originele gedeelte van het huis binnen. Dit werd in 1735 door de vader van George Washington gebouwd. De vrijwilligster vertelt interessant over de geschiedenis van dit gedeelte van het huis. Hier hangt ook, nog steeds in het kastje, dat George Washington ophing, de sleutel van de Bastille, die Marquis de Lafayette aan hem gaf.

We lopen de origenele (40% van de meubelen in het huis zijn origineel, wat een vrij hoog percentage is voor landhuizen uit die tijd) walnoten trap naar boven. Daar vertelt iemand anders over de 617 gasten, die de Washingtons in een jaar over de vloer hadden. Ook de Marquis de Lafayette logeerde hier natuurlijk.

Als laatste boven zien we de slaapkamer van George en Martha en het bed, waar George in 1799 in overleed. Ik heb dit huis al vele malen van binnen gezien, maar iedere keer hoor ik weer nieuwe kleine weetjes en vallen me nieuwe kleinigheden in de kamers op.

Dit keer leer ik, wat de functie van de baldakijnen boven de bedden is. Vooral op een dag als vandaag waren die belangrijk. Om de bedden op te warmen plaatste men een pan met hete kolen in het bed. Om de kou verder buiten te sluiten werden de gordijnen rond het bed gesloten.

Beneden komen we door de studeerkamer van George Washington. Hier kan ik hem in mijn verbeelding nog zo zien zitten. Hij had een enorme verzameling boeken voor die tijd en een stoel, die draait.

Precies op tijd voor de rondleiding over het slavenleven staan we weer buiten. Mr. Romano wordt onze gids en ik hoop echt, dat ik straks mijn verhalen wat vlotter zal vertellen! Hij heeft kaartjes mee om te spieken en neemt tussen bijna iedere zin een ruime pauze voor hij verder gaat.

Een gezin met twee jonge kinderen haakt dan ook al gauw af. Het is ook nog eens stervenskoud, al staan we redelijk uit de wind. Toch is zijn verhaal interessant genoeg, dat Scarlett en ik blijven luisteren.

George Washington begon in Mount Vernon met ongeveer 50 slaven en bij zijn dood had hij er 316. Daarvan kon 40% niet werken (te oud, te jong, ziek), maar moest toch de kost gegeven worden. George Washington stond bekend als iemand, die zijn slaven goed behandelde en in zijn testament stond, dat hij zijn slaven na de dood van zijn vrouw Martha bevrijd wilde hebben.

Nu heb ik dat altijd een beetje vreemd en egoistisch gevonden. Zolang hij ze dus in leven kon gebruiken, liet hij ze niet vrij. Dat blijkt echter niet het hele verhaal te zijn.

Vanaf de Revolutionaire Oorlog werden Georges ogen geopend. De ironie van niet-vrije mensen, die net zo hard naast hun vrije medemens meevochten voor vrijheid van Engeland, onging hem niet. Daarna ondernam hij een heel aantal pogingen om zijn slaven de vrijheid te geven. Om verschillende redenen mislukten die pogingen en daarom nam hij die clausule in zijn testament op.

Martha bevrijdde zijn slaven (niet de hare, want die behoorden aan haar familie als erfgoed en zij had niet het recht ze te bevrijden) een jaar naar Georges dood. Dit was puur zelfbehoud, want het was de slaven bekend, dat haar dood hun vrijheid zou betekenen, dus zij vreesde voor haar leven.

Het was het blauwbekken waard, maar we zijn toch blij, als Mr. Romano zijn verhaal afsluit. Gauw lopen we naar het museum, dat ook voor mij nieuw is. Vorige keren hadden we hier geen tijd voor. Voortaan raad ik iedereen aan er vooral wel tijd voor te maken!

Het is een enorm gebouw met allerlei spullen van de Washingtons, films over hun leven, het verhaal van Georges leven en nog veel meer! Alleen de laatste film, die George wel heel erg ophemelt, vinden we wat overdreven. We zijn er ook van overtuigd, dat een bescheiden man als George Washington hem vreselijk zou vinden.


Buiten nemen Scarlett en ik afscheid. Dit keer neem ik de George Washington Memorial Parkway naar Alexandria. Dat is wel langer, maar er is nooit veel verkeer en het is een prachtige route. Na even door het gezellige Old Town Alexandria rijd ik de Beltway weer op, waar gelukkig nu geen files staan.

Terug in Vienna ga ik nog even het centrum in. Bij Walgreens haal ik het Bunco "cadeautje" voor vanavond. Dat moet iets voor rond de $3 zijn met het thema Valentijnsdag. Dat is makkelijk! Ik vind een champagneglas met een hart voor precies die prijs.

Vanavond ga ik dus voor het eerst in maanden weer eens naar de buurt Bunco. Eigenlijk zou ik liever bij de warme haard thuisblijven, maar ik weet, dat het weer erg leuk gaat worden. Ik dwing mezelf te gaan, want ik vind het contact met die vrouwen hier in de buurt ook belangrijk. De hostess woont nog geen halve kilometer hiervandaan, dus ik loop erheen.

Er komen bij elkaar 16 vrouwen en de meesten kennen elkaar van de basisschool. Ik voel me best gevleid, als verschillende mensen me vragen in welke klas van de basisschool mijn kinderen zitten. Kennelijk zie ik er nog niet zo archaisch uit, dat ik geen basisschoolkinderen zou kunnen hebben. Ik ben wel, samen met Bets, de oudste daar, maar ach.

Gelukkig gaat het gesprek niet de hele tijd over kinderen en ik voel me, al ken ik maar een paar van de aanwezigen, geen moment een buitenstaander. Voor Saskia scoor ik drie potentiele oppasadressen. Als ik vertel, dat zij van oppasleeftijd is, zijn mijn tafelgenoten meteen enorm geinteresseerd.

Vanavond verlies ik op drie na al mijn spelletjes en dus win ik de prijs voor de meeste verloren spelletjes. Het thema was dus Valentijnsdag en de prijzen zijn een tas met bakgerei, een tas met de dvd van Valentine's Day en popcorn, een tas met een risque pakket van Victoria's Secret met allerlei zoete eetbare cremes en een tas met champagne en chocola.

Dat ik met de meeste verliezen heb gewonnen staat wel vast. Eerst komt degene, met de meest gewonnen spelletjes aan de beurt om te kiezen. Zij kiest de cremes, die mij ook wel wat leken. De tweede met de meeste bunco's kiest het bakgerei (gelukkig!). Dan ben ik aan de beurt en kies mijn favoriet, de champagne met chocola. Die komen hier wel op!

De meegebrachte kleinigheden zijn voor degene, die de "gecko" op het laatst heeft (drie tweeen gooien). Dat duurt me echter te lang, want het is al half elf en Saskia's wekker gaat morgen weer om zes uur. Ik neem afscheid en bedank Beth voor haar gastvrijheid.

Toen wij met deze Bunco groep begonnen was het merendeel van mijn leeftijd. Nu is het een beduidend jongere groep. Er gaan telkens stemmen op om ook weer een oudere groep te beginnen, maar daar komt nog maar niets van. Ik ga dat zeker niet organiseren, teveel werk! Maar leuk is zo'n avondje dobbelstenen gooien wel.

Door een vrieskou van -10 loop ik naar huis, waar ik rillend binnenloop. Cosmo moet nog uit, dus dat doe ik maar gauw. Daarna geef ik de katten eten en ga nog even relaxen. Ik ben blij, dat Rick morgen voor anderhalve dag thuiskomt!

De rest van de foto's van vandaag staat hier.

13 reacties:

Cisca zei

O, dat doet me denken aan 'vroeger'. In het pre-kindertijdperk gingen wij ooit eens een lang weekend naar een supergave bed and breakfast in de buurt van Mount Vernon.

En hoera, ik hoorde net dat het zondag hier 50 graden wordt! Ik zeg, eerst zien dan geloven, maar ik kijk er wel naar uit!

Jacqueline zei

Zo te lrzen heb je een hele leuke dag gehad. Leuk uitje naar Mountain Vernon.
Groetjes, Jacqueline

Nina zei

Gezellig weer een dagje op stap!

Wat zijn dat voor soort spelletjes bij die Bunco? Die eetbare crèmes vind ik persoonlijk nogal dubieus...dus ik vind dat je de goede keuze hebt gemaakt. ;-)

En fijn dat Rick straks weer eventjes thuis is!

Anoniem zei

Was de "hemel" van het hemelbed vroeger ook niet bedoeld om het ongedierte weg te houden ? Vallende torretjes, spinnen etc. die vanaf het plafond op nietsvermoedende, slapende mensen vielen ? Iewwww...
Ik had nog nooit van een Bunco avond gehoord, weer wat geleerd !

Groetjes
Caroline

Anoniem zei

Heb je wel eens een rondleiding in de West Wing van het Witte Huis gehad?

TGIF!

Goed weekend,
Evelyn

Petr@ zei

Ik vind het altijd zo leuk dat je zo uitgebreid verteld over je uitstapjes. Zo leer ik ook weer van alles bij.

Heb jij mooi geluk met je kado's, champagne en chocolade. Gaat er altijd wel in. Geniet ervan.

Marion2 zei

Je bent wel een die-hard, hoor, met die kou op excursie.

Wij zijn ook eens naar Mount Vernon geweest. Toen was het bloedheet en stond er een lange rij wachtenden. Maar het was het wachten alleszins waard, ik vond het heel interessant.
Het was wel een kleiner huis dan je van een president zou verwachten. Maar de ligging is werkelijk fantastisch.

Prettig weekend!

Anja zei

Wat een gezellige dag weer! Fijn dat Rick het weekend thuis is.

naomi zei

Wat leuk al die leuke uitstapjes bij jouw in de buurt. Ene dag naar de orchideeen en nu weer de geschiedenis in. Maar wat een fijn uitgebreid verslag en mooie foto's.

Ik kende geen Bunco avonden waar staat het woord Bunco voor. Grappige kadootjes.

Fijn dat Rick weer even thusi is geniet ervan.
Groetjes Naomi

Sandrah zei

Erg leuk zo uitgebreid als jij schrijft over je uitstapjes. Maar er is ook zoveel qua geschiedenis te vinden in jullie omgeving.

Sandra

Petra zei

@Cisca - Heerlijk, he, die lentetemperaturen in het vooruitzicht!

@Jacqueline - Ik kan echt genieten van zo'n dag vol geschiedenis.

@Nina - Bunco is heel eenvoudig. Je speelt het met 3 dobbelstenen en je krijgt punten, als je een bepaald nummer gooit (beginnend met tweeen, dan drieen, dan vieren etc.). Als je dus op tweeen bent, krijg je een punt voor iedere twee, die je gooit. Wie het eerst 21 punten heeft, heeft die ronde gewonnen. Als je drie tweeen gooit in dat geval heb je "Bunco" en automatisch die ronde gewonnen.

@Caroline - Brr, misschien wel, inderdaad.

@Evelyn - Nee, ik heb weleens de Witte Huis rondleiding gedaan, vele jaren geleden, maar die was niet in de West Wing.

@Petra - Leuk, dat je dat waardeert. Het is grappig, dat ik juist op deze stukjes veel minder reacties krijg, dan op de gewone "alledaagse" stukjes.

@Marion - Ja, de Washingtons waren heel bescheiden mensen, volgens mij. Het huis was precies groot genoeg voor wat zij nodig hadden.

@Anja - Het was een superdag!

@Naomi - Bunco is gewoon een naam volgens mij. Het spel wordt overal in Amerika gespeeld. Hierboven heb ik aan Nina al een beetje de regels geschreven.

@Sandra - Inderdaad en zoveel daarvan heb ik nog niet eens bezocht!

Els zei

Ik vond je verslag over Mount Vernon heel interessant om te lezen. Ik denk dat ik bij jullie in de buurt veel zaken leuk zou vinden om eens te bezoeken.

low cost generic viagra zei

Mount Vernon is the former planting property and burial ground of George and Washington Washington, the Tikari War General and the first president of the United States, his wife Martha Rivera and 20 other members.