Bloesems en March Madness

Zaterdag


Het is mooi zonnig, maar koud weer. Gauw eet ik ontbijt en maak me klaar. Tegen tienen ben ik klaar en Rick biedt aan me naar de metro te brengen. Onderweg bel ik Pat om haar te vertellen, dat ik onderweg ben. Ik heb afgesproken haar en de groep fotografen bij Union Station te ontmoeten.

Het toeristenseizoen is duidelijk begonnen, want in Vienna zijn er al geen zitplaatsen meer in de trein. Gelukkig heb ik er nog wel een weten te bemachtigen. In Metro Center moet ik overstappen op de rode lijn en heb geluk, dat die trein net aan komt rijden. Ik kan dus zo instappen. In het weekend rijden de treinen ruwweg ieder kwartier, dus dat scheelt weer.

In het station tref ik de groep in het food court aan. Ik word voorgesteld aan twaalf mensen en herinner me natuurlijk maar een paar namen. Zij eten allemaal "ontbijt", want daar hadden ze nog geen tijd voor. Ik heb het mijne net op, dus nog geen trek.

Al om kwart over vijf had Pat iedereen op en op weg naar de metro, die om zes uur begon te rijden. Wat dat betreft hadden ze geluk, want vanwege de National Marathon opende metro een uur eerder vandaag. Nu konden ze voor zonsopgang bij de kersenbloesems zijn. Ook het weer is stukken beter, dan een paar dagen geleden werd verwacht. Het is dus een happy groepje fotografen.

Happy, maar ook moe, want een aantal van hen zijn een stuk ouder, dan Pat en ik. Het plan was om in het mooie Union Station te blijven fotograferen, maar een heel stel geeft het na een kwartier al op. Pat besluit als groep naar het hotel terug te gaan en uit te rusten.


De kersenbloesems zijn ook in Union Station aanwezig

Mij komt dat eigenlijk prima uit, want ik vond het al zonde om deze mooie zonnige dag binnen door te brengen. Ook kan ik niet wachten om de kersenbloesems aan het Tidal Basin weer te zien. We spreken af, dat ik de groep rond half drie weer bij Arlington National Cemetery zal ontmoeten.

Via de voorkant van het station, waar ook de Freedom Bell staat, loop ik richting de National Mall. Deze wandeling heb ik nog niet vaak gemaakt. Ik kom onder anderen door een prachtig parkje, waar je onder een boog van roze bloeiende hangende bomen loopt. Wat is deze stad toch mooi aangelegd, zeker in de lente!

Niet veel later kom ik langs een voor mijn onbekend monument. Het National Japanese-American Memorial herdenkt de Japanse Amerikanen, die in de Tweede Wereldoorlog in kampen werden gestopt. Al waren die kampen niet zo zwaar, als concentratiekampen, de mensen waren er toch gevangenen en raakten al hun bezittingen kwijt.

Na wat foto's te hebben genomen zet ik mijn tocht voort. Pat verklaarde me voor gek, dat ik de metro niet nam, maar ik vind het veel te leuk door de bloeiende stad te lopen. Ook van de glazen pyramides met bloesem en fonteinen bij de National Gallery of Art maak ik een aantal foto's.

Naarmate ik dichter bij de Mall kom, wordt het ook een stuk drukker. Een aantal dames hoor ik zich afvragen, wat er bovenop het Capitool staat, een adelaar of iets anders. Ik vertel ze, dat het een vrouwelijk beeld is, Freedom genaamd.

Een van hen vraagt, of ik Washingtonian ben. Op mijn antwoord, dat ik oorspronkelijk uit Nederland kom, vinden ze het frappant om zulke informatie over "hun" Capitool van een buitenlandse te krijgen. Ik vertel ze, dat ik inmiddels na 27 jaar me meer Virginiaans, dan wat ook, voel. Het wordt een leuk gesprekje, want nu komen de toeristische vragen natuurlijk los. Na een minuut of tien zetten zij hun tocht naar het Capitool voort en ga ik in tegengestelde richting verder.

Intussen is het bijna half een en begint mijn maag te knorren. Bij de beeldentuin van de National Gallery of Art ligt het restaurant Metropolitain. Ze serveren soep, salades, pizza en panini's. Ik bestel een kop met Italian Wedding soep. Dat is met gehaktballetjes, spinazie en kleine pasta. Alleen zitten er maar twee gehaktballetjes in mijn kom. Het smaakt echter wel goed.

Na het eten steek ik de Mall over naar het Smithsonian Castle. Daarachter ligt een tuin, die in de lente ronduit sprookjesachtig is. Helaas is het er wel erg druk, dus foto's zonder mensen erin lukken niet echt. Ik neem me voor begin volgende week terug te komen.

Na de toch relatieve stilte in de tuinen stort ik me in de werkelijke menigte. Het Tidal Basin is duidelijk de grote attractie dit weekend. Toch valt het me mee, hoe ik nog redelijk snel kan lopen en foto's kan nemen zonder allerlei mensenhoofden ervoor.

De bloesems zijn nog niet op hun hoogtepunt, maar genoeg uit om al erg mooi te zijn. Vandaag is de start van het National Cherry Blossom Festival. Het is dit jaar wel een koude start, maar gelukkig wel zonnig.

De kersenboompjes hier (nog maar zo'n honderd van de meer dan 3000 zijn de originele van 99 jaar geleden) waren een gift van de stad Tokyo aan de stad Washington in 1912. Hier zo lopend moet ik aan de slachtoffers van de aardbeving en tsunami in Japan denken en ik weet, dat ik daarin niet de enige ben.

Al fotograferend vergeet ik de tijd een beetje en voor ik het weet is het bijna twee uur. Ik ben nog zeker tien minuten lopen van het metrostation verwijderd, dus ik bel Pat om te zeggen, dat ik half drie waarschijnlijk niet precies zal halen. Zij zegt, dat ze nog op twee mensen wachten en daarna de ene halte per metro gaan nemen. Ze zullen op mij wachten.


Toch vind ik het vervelend om zo'n hele groep op mij te laten wachten, dus ik baan me een snelle weg naar de metro. Daar komt mijn trein net aanrijden, als ik op de roltrap sta. Wetend, dat het 12 minuten zal duren voor de volgende trein komt moet ik toegeven toch (wel netjes "excuse me" zeggend, hoor) een paar ellebogen te hebben gebruikt om op tijd de trein in te kunnen springen. Nog geen seconde later sluiten de deuren!

Net iets na half drie ben ik bij de begraafplaats, maar van Pats groep is geen spoor te bekennen. Ik bel haar nog maar eens en dan blijkt, dat ze nu pas in het metrostation zijn. Ik had kunnen weten, dat zo'n grote groep als stroop voortbeweegt. Er zijn altijd mensen laat of heel langzaam.

Een kwartiertje later zijn ze er en kopen kaartjes voor de Tourmobile. Iedereen heeft vrij zware fotografiespullen mee en de meesten toch al wat ouder, dus Pat zag het niet zitten de flinke heuvels van Arlington Cemetery te voet te beklimmen. Een juiste beslissing, wat mij betreft, want ik voel mijn voeten na de wandeling in de stad ook flink.

Met het busje worden we bij de graven van de Kennedy's afgezet. Grappig is, dat de groep mij als tweede leidster ziet en de helft met mij meeloopt en de andere helft met Pat. Pat fluistert me toe, dat ze dat wel fijn vindt, want ze zijn kennelijk nogal moeilijk bij elkaar te houden.

Na de nodige foto's van de graven van John F. Kennedy en zijn familieleden lopen we terug naar de bus. De tijd begint te dringen voor de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat. Die ceremonie vindt in deze tijd van het jaar maar eens per uur plaats en we willen geen uur wachten.

Zoals overal is het ook hier weer beredruk. We vinden allemaal een plaatsje met meer of minder goed uitzicht op de plechtigheid. Mij maakt het niet zoveel uit, waar ik sta, ik heb dit al zo vaak meegemaakt.


Als de wachten gewisseld zijn, gaan een heel aantal mensen weg. Er volgen echter nog twee kransleggingen door schoolkinderen, wat altijd een interessante ceremonie is om te zien. Als de krans is gelegd moet iedereen de rechterhand over het hart houden en wordt "Taps" gespeeld door een trompetspeler. Erg indrukwekkend vind ik het altijd.

Het lukt ons niet de hele groep in een bus te krijgen, dus mijn deel van de groep neemt de eerste en Pat met haar groep de volgende bus. Bij het Arlington House stappen we uit en ik laat iedereen het mooie uitzicht over de stad daar zien.

Pat en de rest van de groep komen echter maar niet, dus ik bel haar. Zij blijken al bij het bezoekerscentrum te zijn, dus wij ruimen ook maar gauw op. Dat neemt wel even met alle statieven (ik heb er geen bij mij).

De zon staat al aardig laag en de wind snijdt. De eerste bus, die langskomt, is echter propvol en niemand mag staan. De gids verzekert ons, dat er vlak achter hem nog een bus volgt. Al zien we in die volgende bus heel wat plaats, we mogen er toch niet in. Volgens deze gids volgt er nog een bus.

We wachten en wachten en zijn helemaal verkleumd. We beginnen al te denken aan teruglopen, maar dat is nog best ver. Ik zou het wel kunnen, maar wil mijn gasten niet alleen laten. Sommigen van hen hebben te veel te sjouwen om een stuk te lopen. Er zijn ook een aantal gezinnen met kleintjes, die duidelijk ook niet kunnen lopen.

Na zo'n twintig minuten komt er een witte SUV van de veiligheidsdienst langs. Ook hij roep, dat er "zo" een bus komt. We roepen hem toe, dat dat ons al beloofd was, maar dat we al een tijd staan te blauwbekken.

Gelukkig zendt hij kennelijk een bus naar boven, want vijf minuten later komt gids nummer een, die ons weigerde, weer langs. Hij maakt zijn excuses, weet niet wat er fout is gegaan, etc. Ik vind het maar slechte klantenservice van Tourmobile, een bedrijf, waar ik toch al geen hoge pet van op heb.

Wij komen verkleumd beneden, maar de groep, die op ons moest wachten is dat net zo goed. De begraafplaats is inmiddels gesloten en het verwarmde gebouw dus ook. Ze grappen, dat we wel prijswinnende foto's moeten hebben genomen daarboven. Gelukkig lukte het Pat hun reservering voor het avondeten later te maken.

Boven op de heuvel had ik Rick ook al laten weten, dat ik binnenkort beneden zou zijn. Dat blijkt goed gecoordineerd, want ik neem afscheid van Pats groep, die me allemaal heel hartelijk bedanken en nog geen vijf minuten later komt Rick aanrijden. Ik moet zeggen, dat ik de groep fotografen erg aardig vond. Ze waren ook zo dankbaar, terwijl ik nu niet zoveel heb gedaan voor ze.

Om Ricks auto zet ik de verwarming op zijn hoogst. Eindelijk warmte! Het was waarschijnlijk niet het beste voor mijn nog niet helemaal over zijnde verkoudheid om in die ijzige wind te zitten. Hopelijk krijg ik daar geen terugslag van.

Rick stelt voor op de terugweg een hapje te gaan eten. We denken aan een aantal restaurants in Falls Church, waar we al lang niet zijn geweest. Er zijn verschillende ethnische restaurants daar. De keuze valt op Panjshir, Afghaans, dus.

Het is een gezellig restaurant met een beknopt menu. Heel veel van de gerechten worden met lamsvlees geserveerd en dat heeft niet mijn liefde. Rick daarentegen is er dol op, dus hij heeft moeite met kiezen. Ik niet, er is voor mij maar een keuze, de kipspiesjes. Ik bestel op aanraden van de serveerster de spinazie, die werkelijk voortreffelijk smaakt, als bijgerecht. Het is goed en goedkoop. Rick smult absoluut van zijn gerecht met twee van zijn favoriete ingredienten, spinazie en lamsvlees.

Naast Panjshir ligt Asian Imports, een klein Aziatisch winkeltje, waar iemand jaren geleden mee bedong om ook wat Nederlandse produkten te importeren.

Dat doen ze nog, maar de eigenaresse verontschuldigt zich, dat ze op het moment weinig heeft. Er ging iets mis met de verscheping begrijp ik uit haar gebrekkige Engels. Toch vind ik er een zak Wilhelmina pepermunt en twee soorten drop. Mijn dropvoorraad begint flink te slinken, dus ik neem twee zakken mee.

Thuis ga ik meteen in een warme pijama. Wat een prachtige, maar koude dag was het. Ik ben ook doodmoe, eigenlijk heel verbaasd, dat ik het allemaal kon doen, want vanochtend in de metro voelde ik me heel moe en niet lekker. Om negen uur kan ik mijn ogen niet meer openhouden en val meteen in slaap.

Zondag

Dat ik flink moe was, blijkt wel uit het feit, dat ik pas om half zeven voor het eerst wakker word. Dat is ongehoord! Een blik naar buiten laat een witte wereld zien. Het heeft dus inderdaad vannacht gesneeuwd. Ik ga terug naar bed en slaap en doezel verder tot negen uur.

Er ligt een piepklein laagje sneeuw. Ik had gehoopt, dat ik de narcissen met wat sneeuw zou kunnen fotograferen, maar die laten droevig hun kopjes hangen. Het is vreemd voor dit gebied, zo laat in het jaar nog sneeuw. Het record is echter 7 april. Het smelt ook allemaal weer heel snel weg, gelukkig.

Rick gaat, zoals iedere zondag, ontbijt halen bij Starbucks. Saskia komt ook beneden. Rick en ik dachten allebei, dat zij Alexandra te logeren had, want die was er, toen Rick mij op ging halen. Na het eten besloot Alexandra toch naar huis te willen en toen waren Rick en ik nog niet thuis. Met zijn drietjes genieten we dus van het lekker warme ontbijt.

Na de verschrikkelijk volle dag van gisteren wil ik het vandaag rustig aan doen. Al voel ik me een stuk beter, de verkoudheid is nog niet over. Ik wil ervan af, want de komende week zullen de bloesems op hun best zijn en ik wil nog een paar keer naar de stad, als het enigszins lukt.

Saskia heeft nog steeds een lidmaatschap bij de sportschool, dus ik vraag, of ze zin heeft mee te gaan. Tot nu toe was het antwoord daarop altijd negatief, maar tot mijn verbazing heeft ze vandaag wel zin. Sharon is er ook en prijst Saskia de hemel in over hoe ze eruit ziet. Dat doet Saskia duidelijk goed.

Terwijl ik veertig minuten op de crosstrainer sta, werkt Saskia haar zelf opgezette hardloopprogramma af. Daarna doen we samen buikoefeningen met de medicine ball van 4 kilo. Het is goed, dat ik haar mee heb genomen, want Saskia ziet nu, dat het toch leuker sporten is hier, dan saai alleen thuis. Als zij weer 's middags zal gaan, neem ik me voor ook weer mee te sporten.

Na de lunch installeren Rick en ik de Italiaanse Rosetta Stone op onze laptops. Ik heb nota bene Italiaans gestudeerd, maar ben vrijwel alles vergeten. Hoewel, als ik zo de eerste lessen doe, komt het meteen weer terug. Hopelijk kan ik me, als we eenmaal naar Rome vertrekken, weer een beetje verstaanbaar maken.

Meestal zijn wij geen sportfans, maar als een van onze plaatselijke teams het goed doen opeens wel. Mooi weer fans, dus. Dit keer is het het basketbalteam van Kai's school, VCU, dat we allemaal op de voet volgen.

Dit VCU basketbalteam werd namelijk ternauwernood toegelaten tot het prestigieuze NCAA toernooi om het beste collegebasketbalteam in het land. Dit toernooi staat beter bekend als "March Madness" en iedereen volgt het zo ongeveer. Na al een paar groten, zoals USC en Purdue, te hebben verslagen, staan ze vanmiddag tegenover de nummer een, University of Kansas (toch grappig, dat Kai daar ook net was).

Het wordt een heel spannende wedstrijd, leuk om te kijken. VCU speelt enorm goed en tegen ieders verwachtingen in winnen ze met tien punten van de favoriet. Niet alleen in Richmond wordt er feest gevierd, maar eigenlijk in heel Virginia.

De laatste keer, dat een Virginiaanse school bij de laatste vier zat, is vijf jaar geleden. Het komt niet vaak voor, dus. Het was al zo bijzonder, dat dit team bij het toernooi der besten kwam en nu hebben ze de beste verslagen. Kai vindt het allemaal fantastisch. De hele campus viert feest.

De zon schijnt intussen weer uitbundig en Rick en ik nemen Cosmo mee voor een welverdiende wandeling. Volgens mij had iedere hondeneigenaar diezelfde gedachte. Het geeft Rick de gelegenheid Cosmo eens goed in bedwang te houden en dat lukt hem bewonderenswaardig goed. Misschien heeft een mannenstem toch meer overwicht.

Saskia heeft veel huiswerk en eet haar Lean Cuisine maaltijd met een kokosnoot ijslolly als dessert. Dit werkte destijds voor Katja ook.

Saskia weet zo hoeveel calorieen ze tot zich neemt 's avonds. Daarbij eet ze een gezond ontbijt met veel fruit en een lunch met brood, fruit en groente. Ze krijgt zeker genoeg binnen en valt langzaam (zo'n twee pond per week) af. Helemaal goed en ik ben trots op haar, dat ze dit volhoudt.

Enig nadeel is, dat Saskia niets anders, dan Lean Cuisine of Weight Watchers wil eten, ook niet maaltijden thuis, waarvan ik weet, dat ze in haar dieet passen. Hopelijk gaat dat wel veranderen, want natuurlijk kan ze niet de rest van haar leven die magnetronmaaltijden blijven eten. Voor nu laat ik het maar zo.

Rick vindt nog steeds, dat hij mij de afgelopen maanden te weinig heeft gezien. Hij vindt "date nights" erg leuk, al zou hij Saskia ook graag mee hebben. Ik mag het restaurant kiezen en dat wordt Four Sisters. Het is er superdruk, maar we vinden een paar stoelen aan de bar, waar je ook eten kunt bestellen.

Eigenlijk wordt dat nog leuker, dan aan een tafeltje, want de serveerster aan de bar legt eindelijk eens uit, hoe je die heel dunne rijstpannenkoekjes eigenlijk moet eten. Dit restaurant is niet voor niets zo populair. Hun eten is ontzettend goed. Vietnamees is een van mijn favoriete cuisines. Het is licht, gezond en zwemt niet in de sauzen, zoals andere Aziatische cuisines.

Rick en ik zijn dol op de macarons van Pastry Xpo en die sluiten om acht uur. Om vijf voor acht ren ik daarheen, terwijl Rick afrekent. Een meisje, ik schat haar Katja's leeftijd, doet net de deur op slot, maar het is nog geen acht uur, dus ik klop op het raam.

Al ogen rollend doet ze de deur weer open en ik beloof snel te zijn. Ik bestel twee van iedere soort macaron en een lekker chocoladetaartje voor Rick. Pas bij het afrekenen, als ik een fooi in het potje stop, ontdooit ze wat. Toch bedank ik haar voor het weer openen, want dat hoefde ze natuurlijk ook niet te doen.

Thuis kijken we naar een heel vieze aflevering van Undercover Boss, maar de macaron smaakt net zo lekker. Het was me het weekend wel, heel veel gedaan, gezien, lekker gegeten en vooral genoten.

Alle foto's van gisteren staan hier.